ILPP1/443-873/10-2/BD

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Miasta, przedstawione we wniosku z dnia 29 lipca 2010 r. (data wpływu: 6 sierpnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowych – jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 6 sierpnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Sp. z o.o. jest użytkownikiem wieczystym działek Skarbu Państwa położonych w X. Użytkowanie wieczyste powyższych działek zostało ustanowione w roku 1996. W dniu 12 grudnia 2005 r. Prezydent Miasta jako organ reprezentujący Skarb Państwa dokonał aktualizacji opłaty z tytułu wieczystego użytkowania gruntów Skarbu Państwa dla Spółki i określił nowe stawki opłaty za wieczyste użytkowanie wraz z należnym podatkiem VAT.

Spółka w ustawowym terminie odwołała się od powyższej aktualizacji do Samorządowego Kolegium Odwoławczego (dalej: SKO). SKO wydało orzeczenie wskazując, że aktualizacja była nieuzasadniona. Prezydent Miasta złożył sprzeciw od powyższego orzeczenia do Sądu Rejonowego.

Sąd Rejonowy w wyrokiem z dnia 23 marca 2007 r., sygn. akt ustalił od dnia 1 stycznia 2006 r. nową wysokość opłaty za wieczyste użytkowanie. Dodatkowo Sąd w wyroku nakazał doliczenie do opłaty za wieczyste użytkowanie 22% podatku od towarów i usług na podstawie art. 8 ust. 1 w związku z art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. Na mocy tego wyroku Miasto pobiera opłatę w wysokości ustalonej przez Sąd wraz z należnym podatkiem VAT oraz wystawia fakturę VAT dla Spółki . Spółka wpłaca pełną kwotę opłaty ustalonej w wyroku sądowym, tj. w wysokości netto plus podatek VAT, ale nie chce uznać tej czynności jako czynność opodatkowaną w oparciu o uchwałę Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 stycznia 2007 r., sygn. akt , z której wynika, że „opłata roczna z tytułu użytkowania wieczystego gruntów, ustanowionego przed dniem 1 maja 2004 r., gdy taka czynność nie podlegała podatkowi od towarów i usług, po wejściu w życie ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) ani nie zawiera w sobie należnego podatku, ani też nie powinna być powiększona o taki podatek na podstawie przepisów tej ustawy” i na tej podstawie żąda korekty faktury, gdyż jej zdaniem wystawienie faktury jest niezgodne z przepisami.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy opłatę wnoszoną przez Spółkę należy uznać jako czynność podlegającą opodatkowaniu 22% stawką podatku VAT i należy wystawić fakturę VAT zgodnie z wyrokiem Sądu Rejonowego z dnia 23 marca 2007 r., sygn. akt mimo, że przepisy w zakresie podatku VAT i uchwała NSA wskazują, że wieczyste użytkowanie ustanowione przed dniem 1 maja 2004 r. nie podlega podatkowi VAT... Czy niezależnie od powyższego Miasto powinno stosować się do wyroku i naliczać należny podatek VAT i wystawiać faktury VAT... Czy też opłata pomimo, że została wniesiona wraz z podatkiem VAT powinna być traktowana w pełnej wysokości jako należność niepodlegająca podatkowi VAT...

Zdaniem Wnioskodawcy, brak jest podstaw do wystawienia faktury korygującej, której domaga się Spółka . Miasto traktuje otrzymaną wpłatę za wieczyste użytkowanie jako należność netto plus VAT stosując się do wyroku Sądu Rejonowego z dnia 23 marca 2007 r., sygn. akt , który nakazał doliczanie podatku VAT i na tej podstawie wystawia fakturę VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Według art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Przez dostawę towarów, stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;

wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;

wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;

wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;

ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;

oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;

zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

Punkty 6 oraz 7 zostały dodane do przytoczonego przepisu ustawą z dnia 7 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 209, poz. 1320) i obowiązują od dnia 1 grudnia 2008 r. Należy jednak zaznaczyć, że wspomniana zmiana miała charakter wyłącznie techniczny potwierdzający dotychczas stosowaną praktykę.

W poprzednim stanie prawnym Naczelny Sąd Administracyjny, uwzględniając szerokie, ekonomiczne, a nie cywilistyczne rozumienie pojęcia przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, a także uwzględniając fakt, że definicja towaru zawarta w art. 2 pkt 6 ustawy obejmuje grunty, opowiedział się za stanowiskiem, że oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste stanowi dostawę towarów (uchwała z dnia 8 stycznia 2007 r., sygn. akt I FPS 1/06).

Użytkowanie wieczyste jest prawem na rzeczy cudzej, ale daje użytkownikowi wieczystemu uprawnienia do dysponowania rzeczą w sposób zbliżony do właściciela. W myśl art. 233 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), użytkownik wieczysty może w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego oraz przez umowę o oddanie gruntu Skarbu Państwa lub gruntu należącego do jednostek samorządu terytorialnego bądź ich związków w użytkowanie wieczyste korzystać z gruntu z wyłączeniem innych osób. W tych samych granicach użytkownik wieczysty może swoim prawem rozporządzać. Przytoczony przepis oraz następne przepisy Kodeksu cywilnego (art. 234, art. 235, art. 237), kształtujące uprawnienia użytkownika wieczystego na wzór uprawnień właściciela, oraz długi czas trwania użytkowania wieczystego (art. 236 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego) pozwalały – mimo braku wyraźnych uregulowań w ustawie o podatku od towarów i usług – uznać oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste za przeniesienie prawa do rozporządzania gruntem jak właściciel.

Ustanowienie użytkowania wieczystego oraz ustalenie opłat z tytułu ustanowienia użytkowania wieczystego odbywa się na podstawie ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 ze zm.). Zgodnie z art. 27 ustawy o gospodarce nieruchomościami, sprzedaż nieruchomości albo oddanie w użytkowanie wieczyste nieruchomości gruntowej wymaga zawarcia umowy w formie aktu notarialnego. Oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste i przeniesienie tego prawa w drodze umowy wymaga wpisu w księdze wieczystej. Wpis użytkowania wieczystego w księdze wieczystej ma charakter konstytutywny, co oznacza, że ustanowienie użytkowania wieczystego oraz jego przejście na nabywcę jest uzależnione od dokonania wpisu w księdze wieczystej. Przytoczony przepis mówiący o konieczności uzyskania wpisu w księdze wieczystej nie wyłącza stosowania przepisu art. 29 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (t. j. Dz. U. z 2001 r., Nr 124, poz. 1361 ze zm.), z którego wynika, że wpis w księdze wieczystej ma moc wsteczną od chwili złożenia wniosku o dokonanie wpisu.

Z art. 71 ust. 1-4 ustawy o gospodarce nieruchomościami wynika, że za oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste pobiera się pierwszą opłatę i opłaty roczne. Pierwsza opłata za oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste w drodze przetargu podlega zapłacie jednorazowo, nie później niż do dnia zawarcia umowy o oddanie tej nieruchomości w użytkowanie wieczyste. Natomiast w przypadku oddania nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste w drodze bezprzetargowej pierwszą opłatę można rozłożyć na oprocentowane raty. Opłaty roczne wnosi się przez cały okres użytkowania wieczystego, w terminie do dnia 31 marca każdego roku, z góry za dany rok. Opłaty rocznej nie pobiera się za rok, w którym zostało ustanowione prawo użytkowania wieczystego.

Przedstawione przez Wnioskodawcę zagadnienie zostało rozstrzygnięte przez Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie, który w powołanej wyżej uchwale z dnia 8 stycznia 2007 r., sygn. akt I FPS 1/06 stwierdził, że: „Opłata roczna z tytułu użytkowania wieczystego gruntów, ustanowionego przed dniem 1 maja 2004 r., gdy taka czynność nie podlegała podatkowi od towarów i usług, po wejściu w życie ustawy z dnia 11 marca 2004 r. w sprawie podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) ani nie zawiera w sobie należnego podatku, ani też nie powinna być powiększona o taki podatek na podstawie przepisów tej ustawy”.

Zatem jeżeli wydanie towaru, w tym przypadku nieruchomości gruntowej oddanej w użytkowanie wieczyste, miało miejsce przed dniem 1 maja 2004 r., czynność ta nie podlega obecnie obowiązującej ustawie o podatku od towarów i usług. Istotnym w sprawie jest również fakt, że w momencie ustanowienia użytkowania wieczystego czynność ta nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie wcześniej obowiązującej ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm.).

Ponadto, przepis art. 106 ust. 1 ustawy określa, iż podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Zatem zgodnie z powołanym wyżej przepisem, fakturą VAT dokumentowane są czynności stanowiące sprzedaż w rozumieniu ustawy.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że Spółka z o.o. jest użytkownikiem wieczystym działek Skarbu Państwa położonych w , dla których użytkowanie wieczyste zostało ustanowione w roku 1996. W dniu 12 grudnia 2005 r. Prezydent Miasta jako organ reprezentujący Skarb Państwa dokonał aktualizacji opłaty z tytułu wieczystego użytkowania gruntów Skarbu Państwa dla Spółki i określił nowe stawki opłaty za wieczyste użytkowanie wraz z należnym podatkiem VAT.

Spółka w ustawowym terminie odwołała się od powyższej aktualizacji do Samorządowego Kolegium Odwoławczego, a następnie Kolegium to wydało orzeczenie wskazując, że aktualizacja była nieuzasadniona.

Prezydent Miasta złożył sprzeciw od powyższego orzeczenia do Sądu Rejonowego. Sąd Rejonowy w wyrokiem z dnia 23 marca 2007 r., sygn. akt ustalił od dnia 1 stycznia 2006 r. nową wysokość opłaty za wieczyste użytkowanie. Dodatkowo Sąd w wyroku nakazał doliczenie do opłaty za wieczyste użytkowanie 22% podatku od towarów i usług na podstawie art. 8 ust. 1 w związku z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Na mocy tego wyroku Miasto pobiera opłatę w wysokości ustalonej przez Sąd wraz z należnym podatkiem VAT oraz wystawia fakturę VAT dla Spółki .

W przedmiotowej sprawie istotne jest to, że opłata roczna z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości, ustanowiona została przed dniem 1 maja 2004 r., gdy taka czynność nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a więc po wejściu w życie ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 r., nie zawiera w sobie podatku należnego, ani też nie powinna być powiększona o taki podatek na podstawie przepisów tej ustawy.

Zatem w świetle powołanych wyżej regulacji prawnych oraz opisu stanu faktycznego należy stwierdzić, że zmiana wysokości opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego ustanowionego przed dniem 1 maja 2004 r., dokonana na skutek jej aktualizacji w oparciu o postanowienia zawarte w ustawie o gospodarce nieruchomościami, nie skutkuje opodatkowaniem podatkiem od towarów i usług. W momencie ustanowienia użytkowania wieczystego, czyli w roku 1996, stosownie do przepisów ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, czynność ta nie podlegała opodatkowaniu, tym samym opłaty dotyczące czynności niepodlegającej opodatkowaniu nie mogą być objęte podatkiem od towarów i usług po wejściu w życie nowej regulacji prawnej. W związku z powyższym Wnioskodawca nie powinien pobierać podatku, ani przed, ani po aktualizacji opłaty za wieczyste użytkowanie. Jednocześnie Wnioskodawca nie powinien dokumentować wnoszonej opłaty rocznej za pomocą faktury VAT.

Tut. Organ informuje również, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretacje przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Treść przepisu art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej stanowi, iż ilekroć w ustawie jest mowa o przepisach prawa podatkowego - rozumie się przez to przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

Natomiast poprzez ustawy podatkowe, zgodnie z art. 3 pkt 1 Ordynacji podatkowej należy rozumieć ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa i obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich.

W związku z powyższym, tut. Organ nie miał prawnej możliwości do udzielenia odpowiedzi na pytanie Wnioskodawcy, czy Miasto powinno stosować się do wyroku Sądu Rejonowego, bowiem kwestia taka nie jest regulowana przez przepisy podatkowe.

Tutejszy Organ informuje ponadto, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisywanym stanie faktycznym, bądź własnym stanowisku w sprawie, które nie zostały objęte pytaniem - nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 oraz art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone. Dotyczy to w szczególności wystawiania przez Miasto faktur korygujących.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.