IBPBI/1/415-1002/11/ZK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 31 sierpnia 2011r. (data wpływu do tut. Biura 21 września 2011r.), uzupełnionym w dniu 13 grudnia 2011r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od wartości początkowej wskazanego we wniosku budynku – jest prawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 21 września 2011r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od wartości początkowej wskazanego we wniosku budynku. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 24 listopada 2011r. Znak: IBPBI/1/415-1002/11/ZK wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 13 grudnia 2011r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą. Zajmuje się m.in. wynajmem lokali użytkowych. W dniu 30 maja 2007r. zakupił #189; nieruchomości (grunt oraz budynek, który został wybudowany w 1934r.; budynek cały czas był użytkowany przez najemców). W dniu 07 lipca 2009r. postanowieniem Sądu nastąpiło zniesienie współwłasności nieruchomości i Wnioskodawca stał się jej jedynym właścicielem. Faktyczne przekazanie budynku w jego władanie nastąpiło w dniu 11 stycznia 2010r. Na tą okoliczność został sporządzony protokół zdawczo-odbiorczy. W budynku znajdowało się trzech najemców, z dwoma z nich Wnioskodawca rozwiązał od razu umowę najmu, natomiast z trzecim udało się to dopiero w kwietniu 2010r. W następnych miesiącach 2010r. budynek nie był wynajmowany, a w całym 2010r. nie była naliczana amortyzacja ww. budynku. W 2010r. w budynku przeprowadzony został gruntowny remont na podstawie zgłoszeń do Wydziału Budownictwa i Zagospodarowania Przestrzennego (jedno zgłoszenie z dnia 29 stycznia 2010r., a drugie z dnia 01 kwietnia 2010r.). Od stycznia 2011r. Wnioskodawca użytkuje jeden lokal, jako biuro firmy, a od lutego 2011r. został wynajęty jeden lokal o pow. 20 m2 na działalność gospodarczą. W lipcu 2011r. Wnioskodawca otrzymał pozwolenie na przebudowę i nadbudowę ww. budynku z warunkiem, iż po zakończeniu prac przed przystąpieniem do użytkowania należy uzyskać ostateczną decyzję o pozwoleniu na użytkowanie. Od 2011r. naliczane są odpisy amortyzacyjne od całej wartości budynku.

W uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z dnia 08 grudnia 2011r., wskazano, iż:

budynek, o którym mowa we wniosku jest budynkiem o funkcji handlowo-usługowej, nie jest więc budynkiem mieszkalnym,

w budynku nie ma lokali będących przedmiotem odrębnej własności,

budynek został zakupiony w celu prowadzenia w nim działalności gospodarczej - najem lokali niemieszkalnych oraz prowadzenie biura firmy,

budynek został przekazany w faktyczne władanie Wnioskodawcy w dniu 11 stycznia 2010r. przez firmę będącą dotychczasowym zarządcą budynku (na podstawie protokołu zdawczo-odbiorczego),

w dniu 11 stycznia 2010r. ww. obiekt został wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych jako kompletny i zdatny do użytku (budynek cały czas posiadał najemców).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest zaliczanie w koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych liczonych od całej powierzchni budynku, w sytuacji gdy Wnioskodawca użytkuje i wynajmuje tylko niewielką wyremontowaną część...

Zdaniem Wnioskodawcy, odpisy amortyzacyjne od budynku ujętego w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w całości stanowią koszty uzyskania przychodów. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewidują zawieszenia liczenia odpisów amortyzacyjnych na czas remontu, a także nie przewidują liczenia odpisów amortyzacyjnych proporcjonalnie do powierzchni rzeczywiście użytkowanej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

maszyny, urządzenia i środki transportu,

inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do treści art. 22c pkt 1ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

W myśl art. 22d ust. 2 ww. ustawy, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Zatem środki trwałe (zarówno te, które podlegają amortyzacji – budynek, jaki i te które amortyzacji niepodlegają - grunt) wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych według wartości początkowej najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 tej ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Natomiast zgodnie z art. 22f ust. 4 tej ustawy, jeżeli tylko część nieruchomości, w tym budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego, jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej bądź wynajmowana lub wydzierżawiana – odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku lub lokalu.

Z powyższego wynika, iż budynek może zostać zaliczony do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

­

stanowi on własność lub współwłasność podatnika, ­

został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie, ­

jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania, ­

przewidywany okres jego używania na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika), ­

jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23b ww. ustawy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, m.in. w zakresie wynajmu lokali użytkowych. W dniu 30 maja 2007r. zakupił #189; nieruchomości (grunt oraz budynek wybudowany w 1934r., który cały czas był użytkowany przez najemców). W dniu 07 lipca 2009r. nastąpiło zniesienie współwłasności ww. nieruchomości i Wnioskodawca stał się jej jedynym właścicielem. Przy czym faktyczne przekazanie budynku w jego władanie nastąpiło w dniu 11 stycznia 2010r. na podstawie sporządzonego protokołu zdawczo-odbiorczego. W budynku znajdowało się trzech najemców, z dwoma z nich Wnioskodawca rozwiązał od razu umowę najmu, natomiast z trzecim w kwietniu 2010r. W dniu 11 stycznia 2010r. ww. budynek został wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, jako kompletny i zdatny do użytku (budynek cały czas posiadał najemców). W następnych miesiącach 2010r. budynek nie był wynajmowany, a w całym 2010r. nie była naliczana amortyzacja ww. budynku. W 2010r. w budynku przeprowadzony został gruntowny remont. Od stycznia 2011r. Wnioskodawca użytkuje jeden lokal, jako biuro firmy, a od lutego 2011r. został wynajęty jeden lokal o pow. 20 m2 na działalność gospodarczą. W lipcu 2011r. Wnioskodawca otrzymał pozwolenie na przebudowę i nadbudowę ww. budynku. Od 2011r. naliczane są odpisy amortyzacyjne od całej wartości budynku. Przedmiotowy budynek jest budynkiem handlowo-usługowym. W budynku nie ma lokali będących przedmiotem odrębnej własności. Budynek został zakupiony w celu prowadzenia w nim działalności gospodarczej - najem lokali niemieszkalnych oraz prowadzenie biur firmy.

Mając na względzie fakt, iż jak wynika z wniosku, wskazany we wniosku budynek handlowo-usługowy został w dniu 11 stycznia 2010r. wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, to oznacza to, iż w dacie tej Wnioskodawca uznał przedmiotowy budynek za kompletny i zdatny do wykorzystania na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Tym samym od ww. daty winien on być przedmiotem amortyzacji podatkowej. Natomiast prawem a nie obowiązkiem podatnika jest możliwość zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od wartości początkowej środka trwałego.

Ze złożonego wniosku wynika również, iż w dniu uznania przedmiotowego budynku za środek trwały był on przedmiotem wynajmu, co oznacza, iż Wnioskodawca mógł dokonywać odpisów amortyzacyjnych od całej wartości początkowej tego budynku. W późniejszym okresie jeżeli zamiarem Wnioskodawcy było w dalszym ciągu wykorzystywanie (wynajmowanie) całej nieruchomości budynkowej na potrzeby prowadzonej działalności (np. po zakończeniu remontu, czy też modernizacji budynku), to Wnioskodawca mógł w dalszym ciągu dokonywać odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej całego budynku, nawet w sytuacji (czasowego) wykorzystywania (wynajmowania) tylko dwóch lokali na potrzeby tej działalności. Jeżeli jednak wykorzystywanie ww. dwóch lokali na potrzeby działalności gospodarczej będzie miało charakter trwały, a Wnioskodawca nie będzie podejmował kroków celem faktycznego wykorzystania całej nieruchomości na potrzeby działalności gospodarczej, to stosowanie do treści art. 22f ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych będzie mógł dokonywać w wysokości ustalonej od wartości początkowej budynku odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej (wynajmowanej) w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, do ogólnej powierzchni użytkowej tego budynku.

Odnosząc się natomiast do stanowiska Wnioskodawcy w części dotyczącej stwierdzenia, iż przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewidują liczenia odpisów amortyzacyjnych proporcjonalnie do powierzchni rzeczywiście użytkowanej, stwierdzić należy, iż kwestia ta została uregulowana w cyt. powyższej art. 22f ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten jednoznacznie określa sposób dokonywania odpisów amortyzacyjnych w przypadku wykorzystywania do prowadzenia działalności gospodarczej bądź wynajmowania lub wydzierżawiania tylko części nieruchomości. W takim bowiem przypadku, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku lub lokalu.

Na gruncie przedmiotowej sprawy przepis powyższy nie będzie miał jednakże zastosowania, o ile oczywiście zamiarem Wnioskodawcy jest wykorzystywanie (wynajmowanie) w ramach prowadzonej działalności gospodarczej całego stanowiącego środek trwały budynku, a nie jego obecnie wykorzystywanej (wynajmowanej) części.

Na marginesie wskazać również należy, iż skoro, jak wynika z wniosku, w dniu 30 maja 2007r. Wnioskodawca zakupił #189; nieruchomości (grunt oraz budynek, który był użytkowany przez najemców), z zamiarem wykorzystywania jej w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, to jeżeli budynek ten (jego część) Wnioskodawca faktycznie wykorzystywał (wynajmował) na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej stanowił w istocie już wówczas środek trwały, a zatem należało go ująć w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.