PP/443/18a/05

Pytanie podatnika:

W jaki sposób należy wyodrębnić infrastrukturę towarzyszącą budownictwu mieszkaniowemu dla zadania inwestycyjnego pn. "Przebudowa ulicy Polnej w B" (droga lokalna), które Gmina zamierza realizować ?.

POSTANOWIENIA

Na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jednolity z 2005 r. Dz. U. Nr 8, poz. 60) - Naczelnik Urzędu Skarbowego w Oświęcimiu po rozpatrzeniu wniosku z dnia 4.01.2005 r. w sprawie udzielenia interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w zakresie podatku od towarów i usług stwierdza iż przedstawione we wniosku stanowisko w sprawie sposobu wyodrębnienia infrastruktury towarzyszącej budownictwu mieszkaniowemu nie jest prawidłowe

Uzasadnienie

Pismem z dnia 4.01.2005 r. Burmistrz B zwrócił się z prośbą o zajęcie stanowiska w sprawie sposobu wyodrębniania infrastruktury towarzyszącej budownictwu mieszkaniowemu dla zadania inwestycyjnego pn. "Przebudowa ulicy Polnej w Brzeszczach" (droga lokalna), które Gmina zamierza realizować.

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Oświęcimiu dokonał oceny formalnej poprawności wniosku i ustalił, że w sprawie, będącej przedmiotem zapytania nie toczy się postępowanie podatkowe, kontrola podatkowa oraz postępowanie przed sądem administracyjnym, stwierdzając tym samym brak negatywnych przesłanek do udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego na podstawie art. 14a § 1 ustawy Ordynacja podatkowa.

Pytanie podatnika dotyczy następującego stanu faktycznego:

Gmina B zamierza zrealizować zadanie inwestycyjne polegające na przebudowie ulicy Polnej w Brzeszczach (droga lokalna).

Realizowana inwestycja związana będzie zarówno z budownictwem mieszkaniowym, jak i budownictwem pozostałym. Zapytanie podatnika dotyczy sposobu wyodrębnienia procentowego udziału infrastruktury towarzyszącej budownictwu mieszkaniowemu w realizowanej przez Gminę inwestycji.

Na tle określonego stanu faktycznego Gmina B formułując własne stanowisko w sprawie stwierdza, iż z uwagi na uregulowanie zawarte w art. 146 ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), gdzie pod pojęciem infrastruktury towarzyszącej budownictwu mieszkaniowemu mieszczą się m.in. zagospodarowanie terenu w ramach przedsięwzięć zadań budownictwa mieszkaniowego, w szczególności drogi, dojścia, dojazdy, zieleń i małą architekturę, konieczne jest wyodrębnienie infrastruktury towarzyszącej budownictwu mieszkaniowemu w realizowanej przez Gminę inwestycjach w oparciu o wskaźnik procentowy udział obiektów budownictwa mieszkaniowego w ogólnej liczbie obiektów usytuowanych w obrębie remontowanej drogi. Gmina założyła, iż w 80 % roboty budowlane będą związane z budownictwem mieszkaniowym i infrastrukturą towarzyszącą.

Do opisanego stanu faktycznego sprawy mają zastosowanie zacytowane poniżej przepisy prawa podatkowego.

Zgodnie z art. 146 ust. 2 ustawy o VAT - przez roboty związane z budownictwem mieszkaniowym i infrastrukturą towarzyszącą należy rozumieć roboty budowlane dotyczące inwestycji w zakresie obiektów budownictwa mieszkaniowego i infrastruktury towarzyszącej oraz remontów obiektów budownictwa mieszkaniowego.

Pod pojęciem infrastruktury towarzyszącej budownictwu mieszkaniowemu - zgodnie z art. 146 ust. 3 ustawy o VAT - mieszczą się natomiast:

- sieci rozprowadzające wraz z urządzeniami, obiektami i przyłączami do budynków mieszkalnych,

- urządzanie i zagospodarowanie terenu w ramach przedsięwzięć zadań budownictwa mieszkaniowego, w szczególności drogi, dojścia, dojazdy, zieleń i małą architekturę,

- urządzenia i ujęcia wody, stacje uzdatniania wody, oczyszczalnie ścieków, kotłownie oraz sieci wodociągowe, kanalizacyjne, cieplne, elektroenergetyczne, gazowe i telekomunikacyjne, jeżeli są one związane z obiektami budownictwa mieszkaniowego.

Jak stanowi art. 1 i art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (tekst jednolity Dz. U. z 2000 r. Nr 71, poz. 838 ze zm.) drogą publiczną jest droga zaliczona na podstawie nin. ustawy do jednej z kategorii dróg, z której może korzystać każdy, zgodnie z jej przeznaczeniem, z ograniczeniami i wyjątkami określonymi w tej ustawie lub innych przepisach szczególnych. Drogi publiczne ze względu na funkcje w sieci drogowej dzielą się na następujące kategorie:

1) drogi krajowe,

2) drogi wojewódzkie,

3) drogi powiatowe,

4) drogi gminne.

Drogi publiczne, w tym drogi gminne, ze względów funkcjonalno-technicznych dzielą się na klasy określone w warunkach technicznych, o których mowa w art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2000 r. Nr 106, poz. 1126 ze zm.), jakimi powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie.

W myśl § 4 rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 2 marca 1999 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 43, poz. 430) wprowadzone zostały następujące klasy dróg:

1) autostrady, oznaczone dalej symbolem "A",

2) ekspresowe, oznaczone dalej symbolem "S",

3) główne ruchu przyspieszonego, oznaczone dalej symbolem "GP",

4) główne, oznaczone dalej symbolem "G",

5) zbiorcze, oznaczone dalej symbolem "Z",

6) lokalne, oznaczone dalej symbolem "L",

7) dojazdowe, oznaczone dalej symbolem "D".

Przez klasę drogi rozumie się natomiast przyporządkowanie drodze odpowiednich parametrów technicznych, wynikających z jej cech funkcjonalnych.

Zgodnie zaś z art. 8 ust. 1-3 ww. ustawy drogi niezaliczone do żadnej kategorii dróg publicznych, w szczególności drogi w osiedlach mieszkaniowych, dojazdowe do gruntów rolnych i leśnych, dojazdowe do obiektów użytkowanych przez przedsiębiorców, place przed dworcami kolejowymi, autobusowymi i portami oraz pętle autobusowe, są drogami wewnętrznymi.

Budowa, przebudowa, remont, utrzymanie, ochrona i oznakowanie dróg wewnętrznych oraz zarządzanie nimi należy do zarządcy terenu, na którym jest zlokalizowana droga, a w przypadku jego braku - do właściciela tego terenu. Finansowanie tych zadań należy do zarządcy terenu, na którym jest zlokalizowana droga, a w przypadku jego braku - do właściciela tego terenu.

Zatem w celu uznania drogi (dojścia, dojazdu) za infrastrukturę towarzyszącą budownictwu mieszkaniowemu niezbędne jest aby roboty budowlano-montażowe dotyczące tej drogi wykonywane były w celu urządzania i zagospodarowania terenu w ramach przedsięwzięć i zadań budownictwa mieszkaniowego.

Oznacza to, że aby budowa (przebudowa) drogi mogła być uznana za budowę (przebudowę) infrastruktury towarzyszącej budownictwu mieszkaniowemu, przedmiotowe roboty muszą stanowić przedsięwzięcie z zakresu budownictwa mieszkaniowego.

A zatem, aby droga mogła być uznana za infrastrukturę towarzyszącą budownictwu mieszkaniowemu winna służyć wyłącznie temu budownictwu.

Taki charakter mogą mieć drogi wewnętrzne, o których mowa w ww. art. 8 ustawy o drogach publicznych, ponieważ pomiędzy nimi a obiektami budownictwa mieszkaniowego istnieje funkcjonalny i bezpośredni związek.Należy zatem stwierdzić, iż w przypadku, gdy remont dotyczy drogi gminnej (powiatowej), rozumianej jako element układu komunikacyjnego na terenie gminy (miasta), to inwestycja taka nie jest prowadzona w ramach zadań budownictwa mieszkaniowego i nie może stanowić tym samym infrastruktury towarzyszącej temu budownictwu. Bowiem, jak dowiedziono powyżej, do inwestycji polegającej na budowie, remontach, i konserwacji może mieć zastosowanie art. 146 ust. 1 pkt 2 oraz ust. 2 i 3 ustawy o VAT tylko wówczas, gdy czynności te dotyczyć będą w całości infrastruktury towarzyszącej budownictwu mieszkaniowemu (np. chodników, dróg osiedlowych, dojść i dojazdów wewnątrzosiedlowych), tj. dróg wewnętrznych.

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Oświęcimiu odnosząc przedstawiony w zapytaniu stan faktyczny do przytoczonych powyżej przepisów prawa podatkowego - uznaje, iż stanowisko podatnika w sprawie wydzielenia infrastruktury towarzyszącej budownictwu mieszkaniowemu na podstawie wskaźnika procentowego udziału obiektów budownictwa mieszkaniowego w ogólnej liczbie obiektów usytuowanych w obrębie remontowanej drogi jest nieprawidłowe.

Powyższa interpretacja:

- dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę, traci swoją moc z chwilą zmiany przepisów jej dotyczących;

- nie jest wiążąca dla podatnika, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej.