II SA/Gl 1420/13

Uzasadnienie

Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w S. (dalej PINB) decyzją z dnia [...] r., działając w oparciu o art. 48 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane, nakazał S. i S. B. rozbiórkę budynku gospodarczego wybudowanego bez wymaganego prawem pozwolenia na terenie posesji przy ul. [...] w S..

W wyniku wniesionego przez S. i S. B. odwołania, [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w K. ( dalej WINB) decyzją z dnia [...] r., działając w oparciu o art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. oraz art. 48 ust. 1 Prawa budowlanego, utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego S. i S. B. wnieśli o uchylenie zaskarżonej decyzji i umorzenie postępowania. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem z dnia 13 marca 2009 r. sygn. akt II SA/GL 1130/08 skargę oddalił.

W wyniku rozpoznania skargi kasacyjnej wyrokiem z dnia 20 lipca 2010 r. sygn. akt II OSK 1217/09 Naczelny Sąd Administracyjny uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Gliwicach do ponownego rozpoznania. NSA wskazał, że istotne ustalenia poczynione przez organy administracji i zaakceptowane przez Sąd pierwszej instancji nie znajdowały potwierdzenia w zebranym w sprawie materiale dowodowym. Z akt sprawy wynikało bowiem, że jedynym dokumentem, na podstawie którego organy administracji przyjęły istotne ich zdaniem ustalenia w sprawie, prowadzące w rezultacie do orzeczenia nakazu rozbiórki, był protokół z wizji w terenie z dnia 5 marca 2008 r. W protokole tym zapisano, że budynek ma konstrukcję metalową przykrytą płytami onduline. Pod tym zadaszeniem, wykonanym na przełomie 2007 i 2008 r. znajduje się wykonany ponad 20 lat temu kompostownik o głębokości 90 cm, którego ściany wzmocnione są płytami betonowymi ażurowymi oraz, że aktualnie pełni on rolę miejsca na narzędzia gospodarcze i ogrodnicze. Tymczasem organ odwoławczy przyjmując, że budynek ten jest trwale związany z gruntem stwierdził, że konstrukcja wsporcza została zamontowana na śrubach zakotwionych w fundamencie betonowym zagłębionym na ok. 0,9 m w gruncie, tym samym w ocenie NSA ustalenia dotyczące sposobu zamontowania konstrukcji wsporczej nie znalazły żadnego potwierdzenia w aktach sprawy. Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego wątpliwości budziły także ustalenia dotyczące czasookresu wybudowania spornego obiektu, bowiem w aktach sprawy w zasadzie brak było wyjaśnień inwestora oraz świadków na tę okoliczność. W szczególności nie przesłuchano F. Z. bezpośredniego sąsiada inwestora, którego pismo z dnia 4 grudnia 2006 r. zainicjowało postępowanie administracyjne w przedmiotowej sprawie. F. Z. nie został uznany za stronę postępowania, co jednak nie przeszkadzało w przesłuchaniu go w charakterze świadka, co do daty wybudowania spornego obiektu. Ponadto z akt sprawy nie wynikało, jak przyjął Sąd pierwszej instancji oświadczenie S. B. jakoby budowę przedmiotowego obiektu rozpoczął w 2008 r. Ustalenie to ma istotne znaczenie w sprawie ze względu na zastosowanie właściwych przepisów Prawa budowlanego. Sąd pierwszej instancji zdaniem NSA przedwcześnie zakwalifikował sporny obiekt jako budynek gospodarczy, dobudowany do budynku mieszkalnego i trwale związany z gruntem, którego realizacja wymagała pozwolenia na budowę. Naczelny Sąd Administracyjny zwrócił również uwagę, że mimo podnoszonych w postępowaniu przed organami administracji, jak i w skardze do Sądu kwestii dotyczących niewielkich rozmiarów obiektu, nie poczyniono w tym zakresie żadnych ustaleń, stosując najbardziej dolegliwą sankcję w postaci nakazu rozbiórki. Nie rozważono przede wszystkim, czy nie jest to ewentualnie obiekt tzw. małej architektury (art. 3 pkt 4 lit. c ustawy Prawo budowlane). Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego przy klasyfikacji obiektów niewymienionych w tym przepisie (nie ma on charakteru zamkniętego i stanowi wskazówkę interpretacyjną) należy kierować się takimi kryteriami jak: wielkość obiektu, podobieństwo do obiektu wymienionego w przepisie, standard techniczny oraz jego przeznaczenie. Ustalenie w sprawie, że przedmiotowy obiekt mógłby zostać zaliczony do tzw. małej architektury, jak słusznie podnosi skarga kasacyjna miałoby istotne znaczenie z punktu widzenia treści art. 29 ust. 1 pkt 22 Prawa budowlanego, gdyż stanowi on, że pozwolenia na budowę nie wymaga budowa obiektów małej architektury z wyłączeniem takich obiektów usytuowanych w miejscach publicznych, na których budowę wymagane jest zgłoszenie (art. 30 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy ).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach będąc związany wykładnią prawa i oceną wyrażoną przez Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 10 grudnia 2010r. sygn. akt II SA/Gl 1130/10 uchylił decyzję PINB z dnia [...] r. oraz utrzymującą ją w mocy decyzję WINB z dnia [...]r. W uzasadnieniu wyroku WSA wskazał, że organ drugiej instancji nie dokonał należytej, rzetelnej kwalifikacji robót dokonanych przez skarżących, poprzez ustalenie czy wymagały one zgłoszenia, bądź pozwolenia na budowę, a także czy ewentualnie powstały w ich wyniku obiekt nie jest tzw. obiektem małej architektury, nie wymagającym pozwolenia na budowę. Organ nie dokonał również rzetelnych ustaleń faktycznych w kwestii daty budowy spornego obiektu, jego konstrukcji, grubości fundamentów oraz sposobu połączenia z gruntem. Podkreślił, że skarżący konsekwentnie w toku całego postępowania podnosili, że nie tylko jest to obiekt niewielkich rozmiarów, ale ponadto pełni funkcję użytkową, gdyż w pomieszczeniu tym przechowywane są narzędzia ogrodnicze typu szczotka, szpadel, łopata czy kosiarka, co potwierdza notatka służbowa sporządzona w dniu 13 marca 2008 r. Przyjęcie takiego stanowiska bez rzetelnie przeprowadzonego postępowania wyjaśniającego doprowadziło zdaniem sądu do przedwczesnego ustalenia, że skarżący wybudowali obiekt bez wymaganego pozwolenia na budowę, oraz że nie spełnia on warunków technicznych, a wobec tego nie nadaje się do legalizacji i podlega rozbiórce. W ramach ponownego postępowania sąd wskazał, że organ winien raz jeszcze wszechstronnie rozważyć okoliczności sprawy i w zależności od dokonanych ustaleń podjąć stosowne, ustosunkowujące się do wszystkich zarzutów odwołania, rozstrzygnięcie.

W toku ponownego postępowania PINB w S. w dniu 7 marca 2012r. przeprowadził kolejne oględziny spornego obiektu, w trakcie których ustalił, że przy ścianie znajdującego się na nieruchomości budynku mieszkalnego zlokalizowane jest "pomieszczenie gospodarcze" o wymiarach 157cm x 295cm i wysokości 160cm (przy ścianie budynku) oraz 155cm ( na skraju pomieszczenia). Ściany wykonane są z płyt wiórowych. Konstrukcja budynku opiera się na dwóch ceownikach posadowionych w odległości 7 cm od ściany obiektu mieszkalnego, do których śrubami przymocowane są płyty wiórowe. Dach pomieszczenia ma konstrukcję stalową z ceowników i rurek, a pokrycie wykonano z onduliny. Na długości obiektu wykonana jest opaska betonowa o wysokości 25cm i szerokości 10cm. Skrajną część obiektu stanowią dwie rury o średnicy ok.70mm, zabetonowane w opasce betonowej. Ponadto z ustaleń PINB wynika , że pomieszczenie wykonane zostało pod koniec lat 70-tych ubiegłego wieku, a w latach 2007-2008r. dokonano wymiany elementów konstrukcyjnych ścian i dachu.

Na podstawie tych ustaleń decyzją z dnia [...] r. PINB w S. ponownie nakazał rozbiórkę spornego obiektu. Natomiast w wyniku wniesionego odwołania WINB decyzją z dnia [...] r. uchylił zaskarżoną decyzję i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania, wskazując na rozbieżności co do czasookresu realizacji spornego obiektu, którego ustalenie jest kluczowe dla jednoznacznego wskazania , jakie przepisy winny znaleźć zastosowanie w sprawie.

Decyzją z dnia [...]r. nr [...], znak: [...]Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w S. na podstawie art. 48 ust.1 oraz art. 83 ust.1 ustawy Prawo budowlane nakazał S. B. oraz następcom prawnym po zmarłej S. B. - R. B. i P. B. rozbiórkę obiektu gospodarczego wykonanego przy budynku mieszkalnym przy ul. [...] w S. W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, że ponieważ do lat 90-tych w miejscu gdzie znajduje się sporny obiekt był kompostownik, czemu strona nie przeczy, to zdaniem organu nie mógł być wówczas zabudowany pełnymi ścianami i dachem. Ponadto na podstawie ortofotomapy z 2008r. w danym roku uwidoczniony jest jedynie budynek mieszkalny z gankiem, natomiast brak jest widocznych innych obiektów budowlanych. Organ nadto stwierdził, że sposób połączenia z gruntem jest trwały, gdyż jego odłączenie spowodowałoby zasadniczą zmianę konstrukcji w sensie technicznym. Poza tym przedmiotowy obiekt jest budynkiem w rozumieniu art. 3 pkt 2 ustawy Prawo budowlane, gdyż jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach. Użytkowany jest jako budynek gospodarczy i nie można uznać go za śmietnik, bądź inny obiekt małej architektury. Ze względu na wzajemne przyleganie do siebie budynków organ nie uznał przedmiotowego obiektu jako wolnostojącego pomimo, że posiada samodzielną konstrukcję. Wskazał również, że budynek został wykonany w latach 2007r-2008r., co przesądza o konieczności zastosowania obowiązującej ustawy Prawo budowlane z dnia 7 lipca 1994r. Natomiast usytuowanie budynku w odległości 1,80m od granicy posesji przy ul. [...] narusza § 12 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie jak i przepisu § 232 pkt 1, gdyż ściany tego obiektu wykonano z materiałów palnych, a to zdaniem organu wyklucza możliwość jego legalizacji.

Odwołanie od powyższej decyzji wnieśli S. B. , R. B. i P. B. wskazując na błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że przedmiotowa szopka na narzędzia ogrodnicze i kosz na śmieci została zrealizowana w 2007-2008r. podczas, gdy zdaniem odwołujących się istniała już w latach 70-tych. Nadto podnieśli, że przedmiotowy obiekt stanowi obiekt małej architektury, na co wskazują powierzchnia, wymiary wysokości oraz rodzaj zastosowanych materiałów, a nadto lekkość konstrukcji oraz brak trwałego połączenia z gruntem. W ocenie odwołujących się kwestia ta została przesądzona w wydanych w tej sprawie wyroku NSA z dnia 20 lipca 2010r. oraz wyroku WSA z dnia 20 grudnia 2010r.

[...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w K. decyzją z dnia [...]r. znak: [...], na podstawie art.138 § 1 pkt 1 Kodeksu postępowania administracyjnego utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy. Jednocześnie stwierdził, że podziela wyrażony przez organ I instancji pogląd, iż sporny obiekt nie stanowi obiektu małej architektury, tylko budynek gospodarczy oraz , że nie jest budynkiem wolnostojącym. Na taką kwalifikację spornego obiektu pozwala zdaniem WINB konstrukcja tego budynku oraz sposób posadowienia w gruncie, które wbrew twierdzeniom skarżących należy uznać za trwały. O fakcie , że jest to budynek przesądzają natomiast: fundamenty w postaci betonowej opaski, trwałe związanie z gruntem, wydzielenie z przestrzeni trwałymi przegrodami budowlanymi oraz dach. Organ podzielił również ustalenia w zakresie okresu realizacji spornego obiektu, przyjmując , że powstał on w latach 2007-2008r. Nadto stwierdził, że obiekt ten choć oddylatowany od budynku mieszkalnego, przylega do tego budynku i wobec tego nie jest obiektem wolnostojącym. W tej sytuacji zdaniem organu inwestor powinien był uzyskać pozwolenie na budowę. Ponieważ sporny budynek narusza przepisy techniczno-budowalne, nie jest możliwa jego legalizacja i należało zgodnie z art.48 Prawa budowlanego nakazać jego rozbiórkę.

Pismem z dnia 22 lipca 2013r. S. B., R. B. i P. B. wnieśli skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach zarzucając, decyzji WINB naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art.29 ust.1 pkt 22 Prawa budowlanego poprzez odmowę uznania , że obiekt którego dotyczy nakaz rozbiórki jest obiektem małej architektury. Nadto zarzucili zaskarżonej decyzji błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jej podstawę, poprzez ustalenie, że przedmiotowa szopka jest trwale związana z gruntem oraz, że przedmiotowa szopka została wzniesiona w 2008 roku, podczas gdy z akt sprawy oraz wielu dokumentów znajdujący się w aktach wynika wprost, że przedmiotowe pomieszczenie istniało w tym miejscu od lat 70-tych ubiegłego wieku. Wskazując na powyższe zarzuty, wnieśli o uchylenie zaskarżonych decyzji obydwu instancji i umorzenie postępowania przy jednoczesnym zasądzeniu zwrotu kosztów postępowania.

W odpowiedzi na skargę WINB podtrzymał w całości stanowisko i argumentację zawartą w treści zaskarżonej decyzji i wniósł o oddalenie skargi.

W toku postępowania sądowego skarżący S. B. wnosił i wywodził jak w skardze dodając, że sporny obiekt jego zdaniem jest obiektem małej architektury – śmietnikiem.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zważył, co następuje:

Przeprowadzone badanie zgodności z prawem zaskarżonej decyzji wykazało, że jest ona dotknięta uchybieniami uzasadniającymi jej wzruszenie. Zdaniem tut. Sądu zaskarżona decyzja wydana została bowiem z naruszeniem przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy.

Przystępując do szczegółowych rozważań w pierwszej kolejności wskazać należy, iż zgodnie z art.153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U. z 2012r., poz.270, z późn. zm. , dalej "p.p.s.a.") ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie było przedmiotem zaskarżenia. Niewątpliwie organ I instancji wykonał zalecenia sądu zawarte w wyrokach: Wojewódzkiego Sąd Administracyjny w Gliwicach z dnia 10 grudnia 2010r. sygn. akt II SA/Gl 1130/10 oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 lipca 2010 r. sygn. akt II OSK 1217/09 SA/GL 611/10 w zakresie dotyczącym zakwalifikowania spornego obiektu oraz ustalenia czasookresu jego powstania. Z punktu widzenia podstawy materialnoprawnej granice sprawy zakreślała problematyka prawna stosowania art. 48 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane ( tekst jedn. Dz. U. z 2010r., Nr 243, poz.1623 z późn. zm.).

W tym miejscu wskazać należy, że wbrew twierdzeniom skargi w powołanych wyżej wyrokach sądy nie przesądził kwestii, że sporny obiekt z uwagi na jego gabaryty, użyte materiały oraz funkcję, stanowi obiekt małej architektury, ta kwestia miała być dopiero przedmiotem badania organu w ponownym postępowaniu. W tym też celu, PINB w S. przeprowadził ponownie oględziny spornego obiektu, z przebiegu których sporządził protokół wraz z dokumentacją fotograficzną. Jednakże nie wszystkie wyciągnięte na tej podstawie przez organ wnioski, zasługują na aprobatę składu orzekającego.

Zgodzić się przyjdzie z ustaleniami, że przedmiotowy obiekt budowlany stanowi budynek w rozumieniu art. 3 pkt 2 Prawa budowlanego i nie zmienia tego faktu nazwanie przez skarżących zakwestionowanego obiektu jako: szopki na narzędzia ogrodnicze, czy śmietnika, co miałoby świadczyć, że stanowi on obiekt małej architektury. Zgodnie z art. 3 pkt 2 Prawa budowlanego budynkiem jest tylko taki obiekt budowlany, który łącznie spełnia następujące warunki: jest trwale związany z gruntem, jest wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach. Niewątpliwie w toku oględzin ustalono, że konstrukcja przedmiotowego budynku wykonana z ceowników i rurek została osadzona w betonowej opasce co powoduje, że przedmiotowy obiekt jest trwale związany z gruntem. Dla przyjęcia, że dany obiekt budowlany jest trwale związany z gruntem, istotne jest to, czy posadowienie jest na tyle trwałe, że opiera się czynnikom mogącym zniszczyć ustawioną na nim konstrukcję, a w istocie decydują o tym parametry techniczne takiego obiektu. Trwałość połączenia budynku z gruntem musi być oceniana jako kwestia faktu. Decyduje o tym konstrukcja techniczna budynku, a połączenie z gruntem musi być w sensie fizycznym na tyle trwałe, by zapewnić mu stabilność i możliwość przeciwdziałania czynnikom zewnętrznym mogącym go zniszczyć lub spowodować przesunięcie, czy przemieszczenie na inne miejsce, nadto konstrukcja musi pozwalać na bezpieczne korzystanie z obiektu ( por. wyrok NSA z dnia 11 maja 2012r. sygn. akt II OSK 323/11, LEX nr 1223296).

Posadowienie budynku na opasce betonowej oraz betonowym kompostowniku w żadnym wypadku nie stanowi przesłanki uniemożliwiającej zakwalifikowanie takiego obiektu jako budynku, również sama technologia uformowania fundamentu w postaci opaski betonowej, nie zmienia charakteru tego obiektu budowlanego jako budynku.

Ponad wszelką wątpliwość sporny budynek posiada ściany stanowiące przegrody budowlane wydzielające obiekt z przestrzeni, posiada dach oraz fundament w postaci opaski betonowej oraz betonowego kompostownika. Zatem spełnia wszystkie przesłanki definicji budynku w rozumieniu art.3 pkt 2 Prawa budowlanego.

W ocenie Sądu przedmiotowy obiekt budowlany z całą pewnością nie jest obiektem małej architektury pomimo, że pełni funkcję gospodarczą i służy do przechowywania narzędzi ogrodniczych oraz kubła na śmieci. Funkcja przedmiotowego budynku związana z gospodarowaniem wskazuje, że należy zakwalifikować go jako budynek gospodarczy.

Ustawa Prawo budowlane nie zawiera definicji budynku gospodarczego. W treści § 3 pkt 8 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 2002 r. Nr 75, poz. 690 z późn. zm.) wskazano, iż ilekroć w tym rozporządzeniu jest mowa o budynku gospodarczym - należy przez to rozumieć budynek przeznaczony do niezawodowego wykonywania prac warsztatowych oraz do przechowywania materiałów, narzędzi, sprzętu i płodów rolnych służących mieszkańcom budynku mieszkalnego, budynku zamieszkania zbiorowego, budynku rekreacji indywidualnej, a także ich otoczenia, a w zabudowie zagrodowej przeznaczony również do przechowywania środków produkcji rolnej i sprzętu oraz płodów rolnych. Pojęcie budynku gospodarczego zostało w nim zdefiniowane na potrzeby tego rozporządzenia, w granicach delegacji ustawowej zawartej w art. 7 ust. 2 pkt 1 Prawa budowlanego, która przewiduje określenie rozporządzeniem warunków technicznych jakim winny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Pojęcie budynku gospodarczego należy więc interpretować jako budynku, który pełni określoną funkcję związaną z gospodarowaniem, przy czym gospodarowanie to może być związane z różnym rodzajem działalności. W ocenie Sądu przyjąć należy, iż przepis art. 29 ust. 2 Prawa budowlanego wprowadza zwolnienie od uzyskania pozwolenia na budowę obiektów wnoszonych na działce budowlanej, towarzyszących zabudowie mieszkaniowej. Wspólne uregulowanie zwolnienia z obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę szeregu różnych obiektów - budynków gospodarczych, wiat, altan oraz oranżerii w jednym przepisie nastąpiło właśnie z tego powodu, że zgodnie z intencją ustawodawcy stanowią one zabudowę związaną z funkcją mieszkalną. Zdaniem Sądu nie ma wątpliwości, że przedmiotowy budynek służący do przechowywania narzędzi ogrodniczych oraz kubła na śmieci, pełni funkcję towarzyszącą dla istniejącego na działce budynku mieszkalnego, zatem jest budynkiem gospodarczym.

Zgodzić się należy również z ustaleniami organu, że przedmiotowy budynek gospodarczy w postaci w jakiej został ujawniony w toku oględzin z dnia 11 października 2012r., powstał w latach 2007-2008r., a więc w czasie obowiązywania ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane i w oparciu o te przepisy postępowanie w stosunku do tego obiektu winno być prowadzone. Nie znajdują bowiem potwierdzenia w zebranym w sprawie materiale dowodowym twierdzenia skarżących, że w tej postaci budynek istniał już w latach 70-tych. Przeczą temu zarówno wyniki przeprowadzonych oględzin w dniach: 5 marca 2008r., 7 maja 2008r., 7 marca 2012r. i 11 października 2012r. jak i informacje zawarte na ortofotomapie z 2008r., oraz treść zeznań świadka F. Z..

Odnosząc się do twierdzeń skarżących, że w latach 2007-2008 przeprowadzony był tylko remont przedmiotowego budynku, wskazać należy, że zgodnie z treścią art. 3 pkt 8 ustawy Prawo budowlane, ilekroć w ustawie jest mowa o remoncie, to należy przez to rozumieć wykonywanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym. Wbrew stanowisku strony skarżącej planowany zakres robót bez wątpienia nie może być potraktowany jako remont, ponieważ nie stanowi odtworzenia stanu pierwotnego. Sąd rozpoznający niniejszą sprawę podziela pogląd wyrażony w wyroku WSA w Warszawie z dnia 4 października 2010 r. sygn. akt VII SA/Wa 1027/10 (LEX nr 759820) oraz wyroku WSA w Gliwicach z dnia 6 czerwca 2013r. sygn. akt II SA/Gl 1521/12 (LEX nr 1347761), zgodnie z którymi cechą charakterystyczną remontu jest odtworzenie stanu pierwotnego, stąd nie mogą być uznane za remont roboty budowlane, w wyniku których powstają nowe elementy. Wykonanie ścian zewnętrznych, wypełnienie przerwy dylatacyjnej styropianem, wstawienie okna i drzwi, nie stanowi remontu lecz przebudowę, a to z tego względu, że następuje zmiana parametrów użytkowych budynku należącego do skarżących. Zgodnie bowiem z treścią art. 3 pkt 7a ustawy Prawo budowlane, pod pojęciem przebudowy należy rozumieć wykonywanie robót budowlanych, w wyniku których następuje zmiana parametrów użytkowych lub technicznych istniejącego obiektu budowlanego, z wyjątkiem charakterystycznych parametrów, jak: kubatura, powierzchnia zabudowy, wysokość, długość, szerokość bądź liczba kondygnacji (...). Z powyższego wynika, że remontem byłaby wymiana, bez modyfikacji gabarytów, istniejących ścian, nie zaś ich pierwotna instalacja. Zakres wykonanych przez skarżących prac wskazuje bowiem na zamiar ingerencji w strukturę budowli i częściową zmianę konstrukcji ścian, co nie odpowiada ustawowej definicji remontu.

Sąd nie podziela natomiast stanowiska organu zgodnie z którym przedmiotowy budynek gospodarczy nie jest budynkiem wolnostojącym. Przez pojęcie "wolno stojący" rozumieć należy samodzielność i suwerenność konstrukcji obiektu, fizyczne oddzielenie od innych obiektów budowlanych. Budynek wolno stojący to zatem budynek, który nie jest połączony z innym obiektem budowlanym i nie wykorzystuje w swej konstrukcji jakichkolwiek elementów innego obiektu budowlanego. Ponieważ z treści protokołu z czynności kontrolnych (oględzin) oraz dokumentacji fotograficznej sporządzonej podczas kontroli jednoznacznie wynika, iż budynek objęty niniejszym postępowaniem ww. cech nie posiada, bowiem nie wykorzystuje w swej konstrukcji sąsiedniego budynku mieszkalnego. Zarówno konstrukcja nośna budynku gospodarczego, jak i dach oraz ściany stanowią samodzielną całość. Od budynku mieszkalnego budynek gospodarczy oddziela przerwa dylatacyjna. Fakt wypełnienia tej przerwy styropianem nie skutkuje związaniem konstrukcyjnym z budynkiem mieszkalnym. Nie budzi zatem wątpliwości Sądu fakt, że przedmiotowy budynek gospodarczy jest budynkiem wolnostojącym, o powierzchni zabudowy 4,63m2, do którego znajdowałyby zastosowanie przepisy art. 29 ust. 1 pkt 2 i art. 30 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo budowlane.

W tym stanie rzeczy stwierdzić należy, że organy administracji publicznej nie rozważyły w prawidłowy sposób, czy w sprawie nie powinien znaleźć zastosowania art. 29 ust. 1 pkt 2 powoływanego Prawa budowlanego. Wada ta miała istotny wpływ na wynik postępowania, gdyż w jej następstwie zastosowany został tryb legalizacji z art. 48 cytowanej ustawy. Przepis ten dotyczy jednak przypadku prowadzenia robót budowlanych bez wymaganego pozwolenia na budowę. Tymczasem w rozpoznawanej sprawie taki obowiązek nie dotyczył skarżących, którzy mogli poprzestać jedynie na dokonaniu zgłoszenia wolnostojącego budynku gospodarczego. Konsekwencje niewywiązania się z tego wymogu określa natomiast odrębny przepis, tj. art. 49b Prawa budowlanego. Trzeba przy tym zauważyć, że przepis ten przewiduje tryb legalizacji częściowo odmienny w stosunku do trybu z art. 48 Prawa budowlanego.

Mając powyższe na uwadze Sąd na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi uchylił zaskarżoną decyzję i decyzję ją poprzedzającą, ze względu na naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 29 ust. 1 pkt 2, art. 48 i art. 49b ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane, co miało istotny wpływ na wynik sprawy. Rozpoznając ponownie sprawę organy administracji publicznej powinny uwzględnić dotychczasowe uwagi Sądu, zwłaszcza te odnoszące się do potrzeby zastosowania w sprawie art. 29 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego, a w konsekwencji art. 49b cyt. ustawy, przy czym ustalenia wymaga też, czy na działce skarżących nie znajdują się obiekty, których istnienie wyklucza zastosowanie powyższego przepisu. W przypadku stwierdzenia naruszenia przepisów techniczno-budowlanych organ powinien dokładnie wyjaśnić podstawę ich przyjęcia w uzasadnieniu wydanej decyzji.

O kosztach postępowania orzeczono w oparciu o art. 200 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

O wykonalności zaskarżonej decyzji orzeczono na podstawie art. 152 ustawy.