II SA/Ke 185/13

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego, po rozpatrzeniu odwołania P. D., uchyliłdecyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w z dnia [...] w przedmiocie nakazu rozbiórki obiektu budowlanego – w całości i w to miejsce nakazał P. D. dokonanie rozbiórki samowolnej rozbudowy budynku mieszkalnego od strony północno-zachodniej o wymiarach 276 x 440 cm, zlokalizowanej na działce [...] , z wyłączeniem starego istniejącego wcześniej fundamentu z kamieni i cegieł.

Przedmiotowe rozstrzygnięcie zostało wydane w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych:

W dniu 18.09.2012r. – na skutek interwencji W. F. – pracownicy organu I instancji przeprowadzili oględziny na działce [...], w wyniku których ustalono, że do usytuowanego na tej nieruchomości budynku mieszkalnego parterowego z poddaszem nieużytkowym, wykonanego w głównej części w konstrukcji drewnianej jest dobudowana (od strony północno-zachodniej) część w konstrukcji murowanej z pustaka gazobetonowego o wym. 276 x 440 cm, posiadająca ściany bez ocieplenia, ze stropem betonowym nad parterem, posadowiona na cokole fundamentowym z bloczka betonowego, powiązana komunikacyjnie z częścią główną. Wnętrze tej części jest w stanie surowym (brak tynków i wylewki wykończeniowej), posiada jedynie posadzkę betonową. Inwestor P. D. oświadczył do protokołu oględzin, że przedmiotową nieruchomość nabył we wrześniu 2010r. Ponieważ dach był pokryty eternitem, w marcu 2012r. zgłosił wymianę pokrycia do Starostwa Powiatowego. Podczas prowadzonych prac nad częścią północno-zachodnią doszło do zawalenia się dachu i części ścian. Inwestor zdecydował się więc obmurować pomieszczenie drewniane, które uległo częściowemu zawaleniu, jednocześnie usuwając uszkodzone i spróchniałe elementy drewniane ścian oraz dokonując zmniejszenia pomieszczenia od strony wschodniej. Wszystkie roboty zostały rozpoczęte w sierpniu 2012r., były wykonywane podczas gradobicia w tym miesiącu i należało je szybko przeprowadzić, ponieważ budynek od strony północnej był odsłonięty. W celu uzyskania jednakowego poziomu posadzki pomieszczenia od strony północno-zachodniej z częścią główną, inwestor podmurował częściowo ściany na istniejącym fundamencie bloczkiem betonowym i nadlał betonem starą posadzkę. Inwestor ocieplił częściowo ściany styropianem, wymienił przegniłe deski elewacyjne w poziomie poddasza oraz przystąpił do odtworzenia zniszczonej instalacji elektrycznej.

Organ I instancji ustalił, że w rejestrach Wydziału Architektury i Budownictwa Starostwa Powiatowego za lata 2009, 2010 oraz 2011 brak jest zgłoszenia lub pozwolenia na wykonywanie robót budowlanych na działce [...]. W dniu 14.03.2012r. inwestor zgłosił wymianę pokrycia dachowego, a w dniu 7.05.2012r. uzyskał pozwolenie na wykonywanie wewnętrznej instalacji gazowej w budynku mieszkalnym.

W dniu 26.09.2012r. P. D. złożył oświadczenie, z którego wynika, że we wrześniu 2010r. na działce nr [...] istniała komórka drewniana bezpośrednio połączona z budynkiem mieszkalnym – która następnie uległa zawaleniu i została rozebrana. Na istniejących fundamentach postawiono nowe mieszkanie i jego dach połączono z budynkiem mieszkalnym.

Mając na uwadze powyższe organ I instancji decyzją z dnia 29.10.2012r. nakazał P. D. dokonać rozbiórki samowolnej rozbudowy budynku mieszkalnego od strony północno-zachodniej o wymiarach 276 x 440 cm, zlokalizowanej na działce nr [...] – na podstawie art. 48 ust. 1 ustawy z dnia 7.07.1994r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2010r. nr 243, poz. 1623), zwanej dalej ustawą. W uzasadnieniu wskazano, że przedmiotowy obiekt został wybudowany samowolnie bez wymaganego prawem pozwolenia na budowę, naruszając przepisy techniczno-budowlane w zakresie uniemożliwiającym doprowadzenie tego obiektu do stanu zgodnego z prawem (§ 12 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12.04.2002r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie - Dz. U. nr 75 poz. 690 ze zm.).

W odwołaniu od ww. decyzji P. D. wskazał, że przylegająca bezpośrednio do jego domu komórka była uwidoczniona na wszystkich dokumentach i mapkach od ponad 50 lat, a na jej postawienie poprzedni właściciele działki posiadali pozwolenie. Inwestor wskazał, że po zdjęciu w marcu 2012r. pokrycia z dachu (co było wykonywane w ramach złożonego w Starostwie zgłoszenia) okazało się, że wszystkie elementy konstrukcyjne dachu są spróchniałe, co spowodowało konieczność ich wymiany. Następnie w sierpniu 2012r. ww. komórka została znacznie uszkodzona, wobec czego została obmurowana bloczkiem "siporeks" na istniejących wcześniej fundamentach. Istniejąca uprzednio komórka posiadała wymiary 276 x 500 cm, które obecnie wynoszą 276 x 440 cm. Zdaniem strony na "poprawę istniejącej komórki przylegającej do budynku mieszkalnego" nie jest wymagane pozwolenie na budowę – co wynika z art. 29 ust. 1 pkt 4 Prawa budowlanego.

Po przeprowadzeniu w dniu 17.12.2012r. dodatkowej kontroli organ I instancji ustalił, że fundament od strony północnej długości 440 cm i od strony zachodniej długości 276 cm rozbudowanej części poniżej terenu istniał wcześniej, a P. D. sam wykonał roboty budowlane.

Organ odwoławczy, wydając opisane na wstępie rozstrzygnięcie, powołał się na ww. ustalenia kontroli odnośnie istnienia fundamentu rozbudowanej części przed wykonaniem robót przez inwestora – co uzasadnia uchylenie zakwestionowanej decyzji w całości i w to miejsce orzeczenie nakazu rozbiórki spornego obiektu z wyłączeniem przedmiotowego fundamentu. Powyższe rozstrzygnięcie zostało wydane na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 K.p.a., art. 48 ust. 1 oraz art. 81 ust. 1 pkt 2 ustawy. W pozostałej części organ odwoławczy w całości podzielił ustalenia faktyczne i argumentację prawną przedstawione w rozstrzygnięciu organu I instancji, podkreślając, iż przedmiotowa rozbudowa znajduje się w odległości od granicy od 1,0m do 0,4m. Organ powołał się dodatkowo na art. 3 pkt 6, art. 28 ust. 1 oraz art. 29 ustawy.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach P. D. zarzucił decyzji organu odwoławczego:

1. naruszenie prawa materialnego poprzez:

- błędne zastosowanie art. 48 ust. 1 ustawy,

- niezastosowanie art. 48 ust. 2 i 3 ustawy,

- niezastosowanie art. 29 ust. 1 pkt 2 ustawy,

2. naruszenie art. 10 § 1 K.p.a. poprzez wydanie decyzji bez wezwania skarżącego do zapoznania się z materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie – które to uchybienie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy,

3. naruszenie prawa procesowego w zakresie art. 107 § 1 K.p.c. poprzez brak zawarcia w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji podstawy prawnej rozstrzygnięcia, przy jednoczesnym ograniczeniu się do podania jedynie przepisu prawa materialnego – co miało wpływ na treść wydanej decyzji,

4. błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na przyjęciu, że skarżący dokonał rozbudowy budynku mieszkalnego od strony północno- zachodniej o wymiarach 276 x 440 cm, pomimo, iż strona jedynie obmurowała wolno stojący budynek gospodarczy – na które to czynności nie jest wymagane pozwolenie na budowę (art. 29 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. - Prawo budowlane) – co ma wpływ na treść wydanej decyzji.

Mając na uwadze powyższe skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości jako naruszającej prawo, wstrzymanie jej wykonania oraz zasądzenie kosztów postępowania.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie podtrzymując argumentację przedstawioną w uzasadnieniu zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie jest zasadna, albowiem zaskarżona decyzja odpowiada prawu.

Zgodnie z art. 3 § 1 ustawy z dnia 30.08.2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012r. poz. 270), zwanej dalej ustawą P.p.s.a., zadaniem wojewódzkich sądów administracyjnych jest sprawowanie kontroli działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Sąd nie jest przy tym związany zarzutami, wnioskami skargi, czy też powołaną w niej podstawą prawną (art. 134 § 1 ustawy P.p.s.a.), a kontrola legalności zaskarżonych orzeczeń administracyjnych sprawowana jest w granicach sprawy.

Dokonując tak rozumianej oceny zaskarżonego rozstrzygnięcia Wojewódzki Sąd Administracyjny nie dopatrzył się naruszeń prawa skutkujących koniecznością jego uchylenia lub stwierdzenia nieważności.

Przedmiotem postępowania administracyjnego w niniejszej sprawie była legalność wykonanej w sierpniu 2012r. przez P. D. rozbudowy budynku mieszkalnego położonego na działce nr [...] .

Jak wynika z akt administracyjnych sprawy dobudowana od strony północno-zachodniej istniejącego obiektu część o wymiarach 276 x 440 cm:

- posiada nieocieplane ściany z pustaków gazobetonowych ze stropem betonowym nad parterem (stan surowy) i jest powiązana komunikacyjnie z częścią główną (protokół z kontroli z dnia 18.09.2012r. – K-I-5);

- posadowiona jest na cokole fundamentowym z bloczka betonowego, wykonanym przez inwestora na istniejącym fundamencie z kamieni, resztek cegieł i żużla wymieszanego z zaprawą cementową, stanowiącym podstawę rozebranej przez stronę drewnianej komórki (protokół z kontroli z dnia 17.12.2012r. wraz z załączonym materiałem fotograficznym – K-I-15);

- znajduje się w odległości od granicy od 1,0 m do 0,4 m (szkic sytuacyjny, stanowiący załącznik do ww. protokołu z kontroli z dnia 18.09.2012r.).

Analizując materiał dowodowy stwierdzić trzeba, że organy orzekające – zgodnie z zasadą prawdy obiektywnej, wyrażoną w art. 7 K.p.a. – podjęły wszelkie kroki niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego niniejszej sprawy, zbierając

i rozpatrując w sposób wyczerpujący cały materiał dowodowy (art. 77 § 1 K.p.a.), przy jednoczesnym zachowaniu reguł oceny materiału dowodowego wskazanych w art. 80 K.p.a.

Okolicznością bezsporną w niniejszej sprawie jest wykonanie opisanych powyżej robót budowlanych wyłącznie przez P. D. – bez uzyskania pozwolenia na budowę. W tym zakresie skarżący argumentuje, że nie doszło do wykonania przez niego rozbudowy istniejącego budynku mieszkalnego w świetle ustawy z dnia 7.07.1994r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2010r. nr 243, poz. 1623), zwanej dalej ustawą, gdyż jedynie "obmurował" wolno stojący budynek gospodarczy – na co zgodnie z art. 29 ust. 1 tej ustawy nie jest wymagane pozwolenie.

Z tak przedstawionym stanowiskiem skarżącego nie sposób się zgodzić.

Jak wynika bowiem z art. 3 pkt 6 ustawy przez budowę należy rozumieć wykonywanie obiektu budowlanego w określonym miejscu, a także odbudowę, rozbudowę, nadbudowę obiektu budowlanego. Z kolei stosownie do art. 28 ust. 1 ustawy roboty budowlane można rozpocząć jedynie na podstawie ostatecznej decyzji o pozwoleniu na budowę, z zastrzeżeniem art. 29-31. Wyjątek od powyższej zasady – na jaki powołuje się P. D. – określony został w art. 29 ust. 1 pkt 2 ustawy, który stanowi, że pozwolenia na budowę nie wymaga m. in. budowa wolno stojących parterowych budynków gospodarczych o powierzchni zabudowy do 25 m2, przy czym łączna liczba tych obiektów na działce nie może przekraczać dwóch na każde 500 m2 powierzchni działki. Dokonując analizy cyt. przepisu nie sposób zastosować jego regulacji w stanie faktycznym rozpoznawanej sprawy. Jak wynika bowiem z materiału dowodowego zebranego w aktach sprawy - w tym materiału fotograficznego (K-I-5) - rozbudowana część obiektu przylega do budynku mieszkalnego, posiada strop betonowy nad parterem, posadowiona jest na cokole fundamentowym z bloczka betonowego i jest powiązana komunikacyjnie z częścią główną. Dodatkowo z oświadczenia inwestora złożonego w dniu 26.09.2012r. (K-I-8) wynika, że dach tej części został połączony "razem z budynkiem mieszkalnym". W rezultacie brak podstaw, aby uznać rozbudowaną część za obiekt "wolno stojący". W orzecznictwie sądowoadministracyjnym podkreśla się, że przez pojęcie "wolno stojący" należy rozumieć samodzielność i suwerenność konstrukcji obiektu, fizyczne oddzielenie od innych obiektów budowlanych ( por. wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 15.12.2010r., sygn. akt II SA/Rz 784/10, LEX nr 821194).

Wykonanych przez skarżącego robót budowlanych nie sposób również uznać za remont istniejących obiektów budowlanych i urządzeń budowlanych, który stosownie do art. 29 ust. 2 pkt 1 ustawy nie wymaga pozwolenia na budowę. W tym zakresie tut. Sąd w całości podziela pogląd przedstawiony przez NSA w wyroku z dnia 20.04.2012r. o sygn. akt II OSK 281/11, LEX nr 1169354. W uzasadnieniu tego orzeczenia podkreślono, że "ustawodawca wskazując w art. 3 pkt 8 ustawy, jak należy rozumieć roboty budowlane polegające na remoncie obiektu budowlanego, podkreślił, że remont musi być wykonywany w istniejącym obiekcie budowlanym – co wyklucza z góry brak takiego obiektu w całości lub części i co oznaczałoby budowę lub odbudowę obiektu budowlanego w rozumieniu art. 3 pkt 6 ustawy (...). Naprawa lub wymiana wszystkich lub prawie wszystkich elementów budynku w praktyce oznaczająca jego rozbiórkę w znacznej części lub w całości i ponowne wzniesienie obiektu przy zastosowaniu nowych i innych wyrobów budowlanych, niż użyto w stanie pierwotnym, nie może być rozumiana jako remont (...). Roboty budowlane polegające na remoncie istniejących obiektów budowlanych i odbudowie mają dwie wspólne cechy: prowadzą do odtworzenia stanu pierwotnego obiektu i przy użyciu wyrobów budowlanych innych, niż użyto w stanie pierwotnym. Różny natomiast jest zakres wykonywanych robót budowlanych. W przypadku remontu odtworzenie stanu pierwotnego obiektu budowlanego wymaga napraw, wymiany lub odnowienia niektórych tylko elementów obiektu w przeciwieństwie do odbudowy, kiedy ten zakres jest znacznie szerszy. Poza tym w przypadku remontu obiekt jemu poddany zazwyczaj jest jeszcze użytkowany zgodnie ze swoim przeznaczeniem, a remont ma zapobiec na przyszłość jego degradacji fizycznej i technicznej, nadmiernemu i zbyt szybkiemu zużyciu. Natomiast obiekt budowlany wymagający odbudowy, najczęściej w całości lub w części, nie spełnia już swych funkcji użytkowych z uwagi na nadmierne zużycie lub zniszczenie swej substancji".

Powyższe rozważania prowadzą do konkluzji, iż w stanie faktycznym rozpoznawanej sprawy organy nadzoru budowlanego prawidłowo uznały, że skarżący dokonał rozbudowy budynku mieszkalnego. Roboty budowlane polegające na remoncie mają bowiem na celu wyłącznie odtworzenie stanu pierwotnego obiektu budowlanego. W świetle powyższego, fundamentów z całą pewnością nie można uznać za "istniejący obiekt budowlany" w rozumieniu art. 3 pkt 8 ustawy.

Tym samym słusznie organ odwoławczy stwierdził, że prowadzone przez skarżącego roboty budowlane, mimo że wykonane zostały na istniejących wcześniej fundamentach pozostałych po drewnianej komórce, miały charakter rozbudowy budynku mieszkalnego. Nie ma przy tym znaczenia podnoszona w skardze okoliczność o przeznaczeniu rozbudowanej części obiektu na pomieszczenie gospodarcze – zwłaszcza jeśli zważy się na jej związek funkcjonalno-techniczny z głównym budynkiem.

Z wykładni językowej art. 29 w związku z art. 30 ust. 1 Prawa budowlanego, które zawierają zamknięty katalog robót budowlanych objętych obowiązkiem zgłoszenia oraz zwolnionych z reglamentacji budowlanej na etapie poprzedzającym realizację inwestycji budowlanej, bezspornie wynika, że budowa budynku mieszkalnego objęta jest obowiązkiem uprzedniego uzyskania przez inwestora pozwolenia na budowę. Jak już to wyżej podkreślono wymóg ten należy również odnieść do rozbudowy obiektu budowlanego (art. 3 pkt 6 ustawy). W konsekwencji, wobec braku uzyskania wymaganego prawem pozwolenia na budowę (rozbudowę) organ odwoławczy, badając legalność działań inwestora w tym zakresie, prawidłowo zastosował art. 48 ust. 1 Prawa budowlanego.

Zgodnie z tym przepisem właściwy organ nakazuje, z zastrzeżeniem ust. 2, w drodze decyzji, rozbiórkę obiektu budowlanego, lub jego części, będącego w budowie albo wybudowanego bez wymaganego pozwolenia na budowę. Z kolei stosownie do art. 48 ust. 2 ustawy jeżeli budowa, o której mowa w ust. 1:

1) jest zgodna z przepisami o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, a w szczególności:

a) ustaleniami obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo

b) ustaleniami ostatecznej decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, w przypadku braku obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego,

2) nie narusza przepisów, w tym techniczno-budowlanych, w zakresie uniemożliwiającym doprowadzenie obiektu budowlanego lub jego części do stanu zgodnego z prawem

- właściwy organ wstrzymuje postanowieniem prowadzenie robót budowlanych.

W doktrynie podkreśla się, że warunki określone w art. 48 ust. 2 pkt 1 i 2 muszą być spełnione jednocześnie, aby można było kontynuować postępowanie administracyjne

w celu legalizacji budowy (por. Prawo budowlane. Komentarz pod redakcją Andrzeja Glinickiego, wydanie 1 – 2012r. LexisNexis, str. 450).

Organ odwoławczy, mając na uwadze wymogi rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12.04.2002r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. nr 75 poz. 690 ze zm.) uznał, że w niniejszej sprawie nie został spełniony wskazany w art. 48 ust. 2 pkt 2 Prawa budowlanego warunek zgodności budowy z przepisami techniczno – budowlanymi

w zakresie umożliwiającym doprowadzenie obiektu budowlanego do stanu zgodnego z prawem. Jak wynika bowiem z przepisu § 12 ust. 1 ww. rozporządzenia jeżeli z przepisów § 13, 60 i 271-273 lub przepisów odrębnych określających dopuszczalne odległości niektórych budowli od budynków nie wynikają inne wymagania, budynek na działce budowlanej należy sytuować w odległości od granicy z sąsiednią działką budowlaną nie mniejszej niż:

- 4 m - w przypadku budynku zwróconego ścianą z otworami okiennymi lub drzwiowymi w stronę tej granicy (pkt 1),

- 3 m - w przypadku budynku zwróconego ścianą bez otworów okiennych lub drzwiowych w stronę tej granicy (pkt 2).

Z kolei stosownie do § 12 ust. 2 ww. rozporządzenia sytuowanie budynku w przypadku, o którym mowa w § 12 ust. 1 pkt 2, dopuszcza się w odległości 1,5 m od granicy lub bezpośrednio przy tej granicy, jeżeli wynika to z ustaleń planu miejscowego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Analiza akt sprawy – w szczególności szkicu sytuacyjnego, stanowiącego załącznik do protokołu z kontroli z dnia 18.09.2012r. – jednoznacznie wskazuje, że przedmiotowy obiekt jest usytuowany w odległości od granicy od 1,0 m do 0,4 m. W rezultacie należy podzielić stanowisko Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego, że w sprawie niniejszej takie usytuowanie obiektu – sprzeczne z obowiązującymi w tym zakresie przepisami – wyklucza zastosowanie procedury legalizacyjnej. W wyniku wdrożenia takiego postępowania niemożliwe byłoby bowiem doprowadzenie obiektu budowlanego do stanu zgodnego z prawem. Skoro usytuowanie spornego obiektu jest sprzeczne z wymogami tak § 12 ust. 1, jak i § 12 ust. 2 rozporządzenia, bez znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy pozostaje również podnoszony w skardze zarzut braku ustalenia, czy działka nr [...] zlokalizowana jest na terenie, gdzie obowiązuje – bądź nie – miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego.

W konsekwencji powyższych ustaleń w niniejszej sprawie brak było podstaw do zastosowania trybu określonego w art. 48 ust. 2 ustawy. Jednocześnie organ odwoławczy, mając na uwadze, że fundament z kamieni i cegieł istniał przed dokonaniem rozbudowy, zasadnie zreformował decyzję organu I instancji na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 K.p.a.

Odnosząc się do zarzutu określonego w pkt 3 petitum skargi wskazać trzeba, że zaskarżone rozstrzygnięcie spełnia wymogi, o jakich mowa w art. 107 § 1 i 3 K.p.a. (w skardze błędnie powołano art. 107 § 1 K.p.c.) – zawiera bowiem wyjaśnienie podstawy prawnej decyzji z przytoczeniem przepisów prawa.

Co się zaś tyczy zarzutu o naruszeniu art. 10 § 1 K.p.a. poprzez wydanie decyzji bez wezwania skarżącego do zapoznania się z materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie stwierdzić trzeba, że wbrew twierdzeniom skarżącego uchybienie to nie mogło mieć istotnego wpływu na wynik sprawy (por. uchwałę NSA z dnia 25.04.2005r. o sygn. akt FPS 6/04, ONSAiWSA 2005/4/66, LEX nr 150133). W tym zakresie, odnosząc się do braku zawiadomienia strony o możliwości zapoznania się notatką służbową z dnia 26.09.2013r. i z dnia 14.12.2012r. oraz z protokołem z powtórnej kontroli z dnia 17.12.2012r. podkreślić trzeba, że czynności te odbyły się z udziałem P. D. Niezależnie od powyższego podkreślenia wymaga, że skarżący nie wykazał, iż zarzucane uchybienie uniemożliwiło mu dokonanie konkretnych czynności procesowych (por. wyrok NSA z dnia 18.12.2012r. o sygn. akt II OSK 1490/11, LEX nr 1286271).

Skoro zatem podniesione w skardze zarzuty nie mogły odnieść zamierzonego skutku, a jednocześnie brak jest okoliczności, które z urzędu należałoby wziąć pod rozwagę, Wojewódzki Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji na podstawie art. 151 ustawy P.p.s.a.