BI/4218-0008/06

Pytanie podatnika:

Czy dłużnik może zaliczyć koszty uzyskania przychodu prowadzonej działalności wydatki związane z kosztami procesowymi i sądowymi?

Decyzja

Na podstawie art. 14b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), po rozpatrzeniu zażalenia ... na postanowienie Naczelnika Pomorskiego Urzędu Skarbowego w Gdańsku z dnia 1 lutego 2006r. Nr DP/PD/423-0010/2/06/AK w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego uznając, że zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie utrzymuje się w mocy postanowienie organu pierwszej instancji.

U z a s a d n i e n i e

Pismem z dnia 17 stycznia 2006r. spółka akcyjna zwróciła się do Naczelnika Urzędu Skarbowego o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w sprawie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z kosztami procesowymi.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że spółka w 2002r. naliczyła karę umowną dla przedsiębiorstwa budowlanego. Należność tą potrąciła z kaucji wpłaconej wcześniej przez firmę budowlaną. Karę umowną spółka zarachowała do przychodów. Firma budowlana nie zgadzając się na obciążenie karą umowną wystąpiła na drogę sądową. Sąd Apelacyjny w 2005r. uznał, iż nie zaistniały przewidziane w umowie warunki do obciążenia kontrahenta karą umowną i nakazał spółce zwrot skompensowanej kaucji oraz poniesionych przez firmę budowlaną kosztów sądowych.

Spółka stała na stanowisku, że poniesione przez nią wszelkie koszty procesowe i sądowe, również te zasądzone do zwrotu stanowią dla niej koszt uzyskania przychodów.

Postanowieniem z dnia 1 lutego 2006r. Nr DP/PD/423-0010/2/06/AK Naczelnik Urzędu Skarbowego stwierdził, że stanowisko spółki przedstawione w przedmiotowym wniosku jest nieprawidłowe w odniesieniu do opisanego stanu faktycznego.

Spółka korzystając z przysługującego jej prawa, wniosła zażalenie na powyższe postanowienie, w którym nie zgadza się ze stwierdzeniem, że przegrywając sprawę sądową - jako dłużnik - nie może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów poniesionych kosztów procesu również tych zwróconych wierzycielowi. Zauważa, że ustawodawca używając stwierdzenia "w celu osiągnięcia przychodów" nie uzależnił uznania poniesionych wydatków za koszty uzyskania przychodu od osiągnięcia konkretnego przychodu, ale od uzyskania potencjalnego przychodu. Spółka uważa więc, że brak przychodu nie dyskwalifikuje poniesionych wydatków jako kosztów podatkowych, gdyż zamiarem spółki było osiągniecie przychodu w postaci kary umownej.

Dyrektor Izby Skarbowej w Gdańsku po rozpatrzeniu zażalenia stwierdza, co następuje:

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000r. Nr 64, poz. 654 z późn. zm) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Z powyższego wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 powołanej ustawy. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Warunkiem zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodu jest zatem istnienie związku przyczynowego między poniesionym wydatkiem, a uzyskanym przychodem. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera wykazu wydatków, które przesądzają o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów. Przyjmuje się zatem, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów.

W świetle powyższego w rozpatrywanym przypadku koszty procesowe oraz zasądzona wyrokiem na rzecz powoda kwota kosztów postępowania sądowego nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów u spółki jako strony pozwanej (dłużnika), ponieważ wydatki te nie zostały poniesione w celu uzyskania przychodu. Z przedstawionego stanu faktycznego wynika bowiem, że proces został wytoczony przez firmę budowlaną (wierzyciela) w celu zwrotu zapłaconej spółce kaucji, a nie przez spółkę (dłużnika) w celu osiągnięcia przez niego przychodu z tytułu działalności gospodarczej (kary umownej).W przedstawionej sytuacji nie zachodzi więc związek przyczynowo - skutkowy pomiędzy zapłatą przez spółkę (pozwaną) kosztów procesowych i sądowych, a uzyskaniem przychodu. Niewątpliwie stanowi to wydatek w sensie ekonomicznym, ale z punktu widzenia przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie stanowi kosztu poniesionego w celu uzyskania przychodów. Dotyczy to zarówno kosztów procesowych poniesionych przez samego dłużnika, jak i zwróconych wierzycielowi w wyniku zasądzenia ich przez sąd.

W tym stanie faktycznym i prawnym podniesione przez spółkę argumenty w zażaleniu nie mogą stanowić podstawy do zmiany bądź uchylenia postanowienia naczelnika urzędu skarbowego na podstawie art. 14b § 5 pkt 1 Ordynacji podatkowej.