BI/4218-0036/07

Pytanie podatnika:

Czy ponoszone przez Spółkę wydatki na składkę podstawową w ramach pracowniczego programu emerytalnego stanowią koszty uzyskania przychodów

Decyzja

Na podstawie art.14b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. – Ordynacja podatkowa ( Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm. ) – w brzmieniu obowiązującym do 30.06.2007r. w związku z art. 4 ustawy z dnia 16 listopada 2006r. o zmianie ustawy - Ordynacja podatkowa oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 217, poz. 1590), po rozpatrzeniu zażalenia Spółki Akcyjnej na postanowienie Naczelnika Pomorskiego Urzędu Skarbowego w Gdańsku z dnia 16 grudnia 2005r. nr DP/P1/423-0131/05/AK w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego

uznając, że zażalenie zasługuje na uwzględnienie zmienia się postanowienie organu pierwszej instancji.

Uzasadnienie

Pismem z dnia 7 października 2005r. Podatnik zwrócił się do Naczelnika Urzędu Skarbowego o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, iż w dniu 17.12.2004r. doszło do podpisania pomiędzy Zarządem Spółki i przedstawicielami załogi umowy o prowadzenie pracowniczego programu emerytalnego w formie grupowego ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym. W dniu 20.12.2004r. została zawarta umowa ubezpieczenia, a następnie w dniu 16.06.2005r. Komisja Nadzoru Ubezpieczeń i Funduszy Emerytalnych wydała decyzję o wpisaniu pracowniczego programu emerytalnego do rejestru pracowniczych programów emerytalnych.

Podatnik ponosi wydatki związane z organizacją i finansowaniem pracowniczego programu emerytalnego, w tym wydatki związane z opłaceniem składek podstawowych, które zgodnie z postanowieniami zakładowej umowy emerytalnej i umowy ubezpieczenia opłacane są w wysokości 6% wynagrodzenia każdego pracownika uczestniczącego w programie.

W związku z powyższym powstała wątpliwość, czy ponoszone przez Podatnika wydatki na składkę podstawową w ramach pracowniczego programu emerytalnego stanowią koszty uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zdaniem Podatnika wydatki ponoszone z tego tytułu stanowią koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Do ponoszonych przez niego wydatków nie ma zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 59 tej ustawy.

Postanowieniem z dnia 16 grudnia 2005r. Nr DP/P1/423-0131/05/AK Naczelnik Urzędu Skarbowego stwierdził, że przedstawione w przedmiotowym wniosku stanowisko Podatnika jest nieprawidłowe w odniesieniu do opisanego stanu faktycznego.

W uzasadnieniu postanowienia organ podatkowy stwierdził, że wydatki ponoszone z tytułu składek podstawowych płaconych w związku z pracowniczym programem emerytalnym będą uznane za koszty uzyskania przychodów, jeżeli umowa grupowego ubezpieczenia będzie spełniała warunki określone w art. 16 ust. 1 pkt 59 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Nie zgadzając się ze stanowiskiem zawartym w powyższym postanowieniu Podatnik złożył zażalenie, w którym wniósł o zmianę lub uchylenie przedmiotowego postanowienia.

Jego zdaniem interpretacja organu podatkowego przeczy jednej z podstawowych zasad wykładni przepisów prawa, tj. założeniu racjonalności prawodawcy. Stwierdził, że art. 15 ust. 1d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest normą o charakterze szczególnym wobec normy ogólnej wyrażonej w art. 15 ust. 1 tej ustawy, a tym samym wyłącza zastosowanie art. 15 ust. 1, a w konsekwencji przewidzianych tam wyjątków z art. 16 ust. 1 ustawy.

Decyzją z dnia 28 lutego 2006r. nr BI/4218-0002/06 Dyrektor Izby Skarbowej utrzymał w mocy postanowienie organu pierwszej instancji.

Nie zgadzając się ze stanowiskiem wyrażonym w tej decyzji Podatnik wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.

Wyrokiem z dnia 15 maja 2007r. sygn. akt I SA/Gd 375/06 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku uchylił zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu wyroku Sąd stwierdził, że nie jest dopuszczalna sytuacja, gdzie do programów emerytalnych zawieranych w formie grupowych umów na życie z kapitałowym funduszem ubezpieczeniowym stosowano by wymogi wynikające z art. 16 ust. 1 pkt 59 ustawy z dnia 15 lutego 1992r., natomiast do pracowniczych programów emerytalnych prowadzonych w pozostałych formach zastosowanie znalazłby przepis art.15 ust. 1d tej ustawy.

Dyrektor Izby Skarbowej w Gdańsku po rozpatrzeniu zarzutów zażalenia stwierdza, co następuje:

Zgodnie z art.153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) – w brzmieniu obowiązującym do 31.12.2006r. - kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Do kosztów podatkowych – w myśl art. 15 ust. 1d ustawy z dnia 15.02.1992r. – zalicza się również wydatki poniesione przez pracodawcę na zapewnienie prawidłowej realizacji pracowniczego programu emerytalnego w rozumieniu przepisów o pracowniczych programach emerytalnych.

Stosownie do treści art. 6 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004r. o pracowniczych programach emerytalnych (Dz.U. Nr 116, poz. 1207 ze zm.) programy mogą być prowadzone m.in. w formie umowy grupowego ubezpieczenia na życie pracowników z zakładem ubezpieczeń w formie grupowego ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym. Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1-3 tej ustawy program tworzy się przez zawarcie umowy zakładowej albo umowy międzyzakładowej, następnie przez zawarcie umowy z instytucją finansową i następnie przez rejestrację programu przez organ nadzoru.

Ubezpieczenia na życie związane z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym zostały zawarte w grupie 3 działu I załącznika do ustawy z 22 maja 2003r. o działalności ubezpieczeniowej (Dz. U. Nr 124, poz. 1151 ze zm.).

Art. 16 ust. 1 pkt 59 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi natomiast, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów składek opłaconych przez pracodawcę z tytułu zawartych lub odnowionych umów ubezpieczenia na rzecz pracowników, z wyjątkiem umów dotyczących ryzyka grup 1, 3 i 5 działu I oraz grup 1 i 2 działu II wymienionych w załączniku do ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o działalności ubezpieczeniowej (Dz. U. Nr 124, poz. 1151), jeżeli uprawnionym do otrzymania świadczenia nie jest pracodawca i umowa ubezpieczenia w okresie pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym ją zawarto lub odnowiono, wyklucza:

wypłatę kwoty stanowiącej wartość odstąpienia od umowy,

możliwość zaciągania zobowiązań pod zastaw praw wynikających z umowy,

wypłatę z tytułu dożycia wieku oznaczonego w umowie.

Biorąc pod uwagę przywołane przepisy oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny – Dyrektor Izby Skarbowej uznaje za prawidłowe stanowisko Podatnika, że literalne brzmienie art. 15 ust. 1 i ust. 1d tej ustawy wskazuje, że kosztami uzyskania przychodów są nie tylko te wydatki, o których mowa w art. 15 ust. 1, ale również wydatki poniesione przez pracodawcę na zapewnienie prawidłowej realizacji pracowniczego programu emerytalnego w rozumieniu przepisów o pracowniczych programach emerytalnych. Oznacza to więc, że ten ostatni rodzaj wydatków jest innym, szczególnym w stosunku do tych, o których mowa w art. 15 ust. 1 rodzajem kosztów uzyskania przychodów. W konsekwencji w niniejszej sprawie nie będzie miał zastosowania przepis art. 16 ust. 1 pkt 59 ustawy z dnia 15.02.1992r.

Stąd – zgodnie z art. 14b § 5 pkt 1 Ordynacji podatkowej w brzmieniu obowiązującym do 30 czerwca 2007r. - organ odwoławczy uznając, iż zażalenie Podatnika zasługuje na uwzględnienie, postanowił jak w sentencji.