IV SA/Wa 1517/13

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją Prezes Urzędu do Spraw Cudzoziemców, na zasadzie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2013 r., poz. 267), zwanej dalej "K.p.a.", utrzymał w mocy decyzję Wojewody [...] z [...] stycznia 2013 r. o odmowie p. M. W. K. – obywatelowi B. - udzielenia zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Uzasadniając decyzje organ przywołał następujące okoliczności sprawy:

- [...] października 2012 r. Cudzoziemiec (reprezentowany przez Pełnomocnika) wystąpił do Wojewody [...] z wnioskiem o udzielenie zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony z uwagi na wykonywanie pracy; w trakcie postępowania, wniósł o zmianę podstawy rozpatrywania sprawy na art. 53a ust. 2 ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r. o cudzoziemcach (Dz.U. z 2011 r. Nr 264, poz. 1573 ze zm.),

- art. 53a ust. 2 ustawy o cudzoziemcach stanowi: zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony można udzielić cudzoziemcowi, który przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nielegalnie, jeżeli:

1) przepisy prawa polskiego wymagają od cudzoziemca osobistego stawiennictwa przed polskim organem władzy publicznej;

2) wyjątkowa sytuacja osobista wymaga obecności cudzoziemca na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;

3) wymaga tego interes Rzeczypospolitej Polskiej;

4) organ właściwy do prowadzenia postępowania w sprawie zwalczania handlu ludźmi stwierdza, że cudzoziemiec jest prawdopodobnie ofiarą handlu ludźmi w rozumieniu decyzji ramowej Rady z dnia 19 lipca 2002 r. w sprawie zwalczania handlu ludźmi (Dz. Urz. WE L 203 z 01.08.2002, str. 1; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 19, t. 6, str. 52),

- w rozpoznawanej sprawie nie zachodzą powyższe przesłanki, w szczególności wskazana w pkt. 2,

- Cudzoziemiec przebywał ostatnio legalnie w Polsce na podstawie zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony udzielonego przez Wojewodę [...] decyzją z [...] maja.2011 r. z terminem ważności od [...] stycznia 2011 r. do [...] listopada 2012 r. z uwagi na wykonywania przez niego pracy w ramach firmy W. M. B. z siedzibą w K. (na podstawie stosownego zezwolenia na pracę),

- [...] stycznia 2012 r. Wojewoda [...] uchylił zezwolenie na pracę cudzoziemca z uwagi na fakt, że [...] grudnia 2011 r. wypowiedział umowę o pracę, a [...] maja 2012 r. organ wszczął z urzędu postępowanie o cofnięcie Cudzoziemcowi zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony; zawiadomienie w powyższej sprawie zostało wysłane na adres podany przez Cudzoziemca w trakcie toczącego się postępowania o udzielenie zezwolenia (ul. [...] w K.), jednak korespondencja nie została odebrana i placówka pocztowa dokonała zwrotu przesyłki; w związku z tym Wojewoda [...] wystąpił do Sądu Rejonowego w P. o ustanowienie kuratora do doręczeń, którym został pracownik [...] Urzędu Wojewódzkiego w R.; decyzją z [...] października 2012 r. Wojewoda [...] orzekł o cofnięciu Cudzoziemcowi zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony,

- Cudzoziemiec, w trakcie postępowania o udzielenie zezwolenia, toczącego się przed Wojewodą [...], został poinformowany o obowiązku zawiadomienia organów administracji o każdej zmianie adresu pobytu oraz, że w razie zaniedbania tego obowiązku doręczenie pisma pod dotychczasowym adresem ma skutek prawny; pouczenie to zostało zawarte w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania (z [...] kwietnia 2011 r.), a ponadto wnioskodawca podpisał stosowne pouczenie w dniu złożenia poprzedniego wniosku – [...] kwietnia 2011 r.,

- w trakcie postępowania wszczętego obecnym wnioskiem, Cudzoziemiec podał adres zamieszkania przy Al. [...] w W., a powoływał się na wykonywanie pracy w ramach "S." w W., na podstawie zezwolenia na pracę z terminem ważności do [...] września 2013 r.; wniosek o udzielenie niniejszego zezwolenia został złożony [...] października 2012 r., a zatem w trakcie nielegalnego pobytu cudzoziemca w Polsce,

- [...] grudnia 2012 r. Cudzoziemiec został przesłuchany do protokołu i zeznał m.in., że nie wiedział o cofnięciu mu zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony i stwierdził, że nie wiedział o obowiązku poinformowania organów administracji o zmianie adresu zamieszkania i konieczności wymiany karty pobytu a [...] grudnia 2012 r. wniósł o zmianę podstawy prawnej rozpatrywania sprawy na art. 53a ust. 2 pkt 2 ustawy o cudzoziemcach; Pełnomocnik cudzoziemca wyjaśnił, że Cudzoziemiec miał przerwę w zatrudnieniu i dopiero w sierpniu 2012 roku uzyskał aktualne zezwolenie na pracę, a uzyskanie wnioskowanego zezwolenia umożliwi mu wyjazd z Polski i uzyskanie wizy wjazdowej; nieznajomość przepisów nie powinna stanowić przesłanki do odmowy udzielenia zezwolenia na pobyt,

- wobec Cudzoziemca nie zachodzą okoliczności o charakterze szczególnym, które mogłyby uzasadniać udzielenie mu wnioskowanego zezwolenia; został on pouczony o obowiązku poinformowania organów administracji o zmianie adresu, lecz pomimo tego, nie uczynił temu zadość; konsekwencją powyższej okoliczności był brak możliwości faktycznego doręczenia mu decyzji o cofnięciu zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony; nie zmienia to jednak faktu, że pobyt cudzoziemca w Polsce, w dniu złożenia niniejszego wniosku, był nielegalny, a winę za taki stan rzeczy ponosi on sam; potwierdzają to wyjaśnienia pełnomocnika cudzoziemca, który stwierdził, że wnioskodawca nie przywiązywał należytej wagi do treści podpisywanych dokumentów; nieznajomość przepisów nie może zwalniać jednak z poniesienia konsekwencji wynikających z ich naruszenia; Cudzoziemiec sam zrezygnował z pracy w K. w grudniu 2011 roku i przyjechał do W., przebywając na podstawie karty pobytu wydanej mu przez Wojewodę [...] z uwagi na wykonywanie pracy; natomiast kolejną pracę podjął dopiero we wrześniu 2012 roku, a zatem wykorzystywał posiadane zezwolenie w celu innym niż uprzednio deklarował; trudno dać wiarę, jakoby Cudzoziemiec nie miał świadomości naruszenia przepisów; niemniej, w sprawie istotny jest fakt, że powołuje się on obecnie na zamiar wykonywania pracy i niniejsze zezwolenie chciałby uzyskać w celu uniknięcia negatywnych konsekwencji z tytułu nielegalnego pobytu, który - wbrew stwierdzeniu pełnomocnika - wyniknął z jego winy; powyższe okoliczności nie stanowią wyjątkowej sytuacji osobistej, o której mowa w art. 53a ust. 2 pkt 2 ustawy o cudzoziemcach; za wyjątkową sytuację osobistą, wymagającą obecności cudzoziemca na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, należy uznać taką, która pojawiła się nagle, była niezależna od niego, uniemożliwiała jego wyjazd z Polski w okresie ważności posiadanego zezwolenia; okoliczności wskazane przez Cudzoziemca mogłyby zostać uwzględnione w trakcie postępowania o udzielenie mu zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony w zwykłym trybie administracyjnym, natomiast w niniejszym postępowaniu nie stanowią potwierdzenia jego szczególnej sytuacji, wymagającej obecności w Polsce,

- odnosząc się do treści odwołania podkreślono, że na podstawie art. 53a ust. 2 ustawy o cudzoziemcach organ administracji publicznej orzeka na zasadzie uznania administracyjnego, co wynika z użycia w tym przepisie słowa: "można"; wymaga to od organu respektowania postanowień art. 7 K.p.a. i pozytywnego załatwienia sprawy dla strony, jeżeli nie sprzeciwiają się temu konkretne racje interesu społecznego; po analizie stanu faktycznego - zgodnie z art. 7 K.p.a. nakładającym na organ administracji publicznej obowiązek respektowania przy rozstrzyganiu sprawy słusznego interesu strony aż do jego kolizji z interesem społecznym - stwierdzono, że w przedmiotowej sprawie interes społeczny w pełni uzasadnia odmowę uchylenia zaskarżonej decyzji.

W skardze zarzucono naruszanie przepisów postępowania:

- art. 7 w zw. z art. 77 § 1 K.p.a. - zasady prawdy materialnej w postępowaniu administracyjnym, obligującej organ rozpoznający sprawę do wyczerpującej analizy jej stanu faktycznego, następnie dokonania subsumpcji tak ustalonych okoliczności z materiałem normatywnym, wreszcie podjęcia adekwatnego rozstrzygnięcia administracyjnego,

- art. 80 K.p.a. - zasady swobodnej oceny dowodów, poprzez przekroczenie jej dopuszczalnych granic przy ocenie okoliczności sprawy związanych z podstawą pobytową Cudzoziemca w Polsce w dacie składania wniosku o udzielenie zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,

- art. 8 w zw. z art. 11 K.p.a. - zasady ochrony zaufania strony postępowania do organu rozpoznającego jej sprawę, której urzeczywistnieniu służy m.in. obowiązek wyjaśniania przesłanek, ukierunkowujących załatwienie sprawy administracyjnej w określony sposób, poprzez dopuszczenia do wskazanych powyżej uchybień procesowych

a także (z ostrożności procesowej) naruszenie przepisów prawa materialnego - art. 53a ust. 2 pkt 2 ustawy o cudzoziemcach poprzez niezidentyfikowanie istnienia na gruncie przedmiotowej sprawy okoliczności odpowiadających materialnoprawnym przesłankom do udzielenia wnioskowanego zezwolenia na zamieszkanie.

Wniesiono o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadniając skargę wskazano, że organ administracji mylnie ocenił, jakoby w dniu składnia wniosku, inicjującego niniejsze postępowanie, Cudzoziemiec przebywał w Polsce nielegalnie. Nie wyekspirował, bowiem do tego czasu termin złożenia odwołania od decyzji z 5 października 2012 r.. W tej sytuacji, wobec treści art. 61 ust. 3 ustawy o cudzoziemcach, pobytu wnioskodawcy nie można uznać za nielegalny. Organy administracji wprowadziły Cudzoziemca w błąd, informując go o jego statusie pobytu w Polsce, co prowadziło do zmiany treści wniosku – jego oparcie o treść art. 53a ust. 2 ustawy o cudzoziemcach. Z ostrożności procesowej wskazano, że nawet gdyby pobyt Cudzoziemca był nielegalny, zachodziły zdaniem skarżącego przesłanki do wydania zezwolenia, w myśl art. 53a ust. 2 pkt 2.

W odpowiedzi na skargę organ administracji wniósł o jej oddalenie. Nie podzielił argumentacji Skarżącego, jakoby jego pobyt w dniu składania wniosku był legalny, przyznając jednocześnie, że decyzja o cofnięciu zezwolenia stała się ostateczna z dniem 20 października 2012 r., a więc po złożeniu nowego wniosku. Organ wskazał:

- zgodnie z prezentowanym, w orzecznictwie sądów administracyjnych poglądem "wydanie aktu administracyjnego, zaopatrzonego we wszystkie niezbędne składniki formalne powoduje, że zostaje w ten sposób załatwiona sprawa administracyjna. Od tego momentu decyzja rozpoczyna swój byt prawny, a doręczenie oznacza zakomunikowanie stronie zawartego w niej rozstrzygnięcia. Decyzja wywołuje skutki z datą jej wydania, jeśli została ona doręczona" (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego o sygn. akt I OSK 81/09, opubl. LEX nr 595550); w orzecznictwie sądów administracyjnych wskazuje się nawet, że cofnięcie zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony wywołuje skutek od dnia wydania decyzji orzekającej o udzieleniu cudzoziemcowi zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony (ex tunc), nie zaś od dnia wydania decyzji orzekającej o cofnięciu (ex nunc) – tak wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 29 maja 2006 r. (sygn. akt V SA/Wa 385/06, opubl. LEX nr 283291); akurat w przypadku Skarżącego teza tego orzeczenia nie byłaby słuszna, z uwagi na zastosowane w obu sprawach przesłanki cofnięcia zezwolenia; w sprawie, której dotyczył wyrok, był to art. 58 ust. 1 pkt 2 ustawy o cudzoziemcach, podczas gdy obecnie zastosowano art. 58 ust 1 pkt 1 ustawy i ta równica ma zasadnicze znaczenie; niezależnie od powyższych wątpliwości, mając na uwadze powyższy pogląd Naczelnego Sądu Administracyjnego, należało przyjąć, że decyzja Wojewody [...] o cofnięciu zezwolenia, na skutek nie wniesienia odwołania, wywoływała skutki z datą jej wydania,

- w związku z tym organy administracji, oceniając dopuszczalność zastosowania art. 61 ust. 3 ustawy o cudzoziemcach, uwzględniły fakt, że od dnia 5 października 2012 r. Skarżący nie posiada już zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony; w tym stanie rzeczy w decyzjach organów obu instancji przyjęto, że Skarżący przebywa w Polsce nielegalnie,

- przeciwko argumentacji Skarżącego przemawia charakter normy art. 61 ustawy o cudzoziemcach; celem rozwiązania przyjętego w art. 61 ust. 1 i ust. 3 ustawy o cudzoziemcach, jest skłonienie cudzoziemców, aby występowali z wnioskami o wydanie zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony ze stosownym wyprzedzeniem tzn. w czasie umożliwiającym wydanie decyzji w sprawie o udzielenie zezwolenia przed upływem dotychczasowego tytułu pobytowego (zezwolenia, wizy); w przypadku, jeżeli decyzja nie mogła zostać wydana przed upływem ważności np.: poprzednio posiadanego zezwolenia, na mocy art. 61 ust. 3 ustawy o cudzoziemcach pobyt cudzoziemca "uważa się za legalny" do czasu wydania decyzji ostatecznej w sprawie zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony; przed upływem ważności zezwolenia pobyt ten jest legalny a jego podstawę stanowi decyzja o udzieleniu zezwolenia, dalszy pobyt na podstawie art. 61 ust. 3 ustawy o cudzoziemcach stanowi niejako kontynuację posiadanego uprzednio zezwolenia; w sytuacji takiej jak w sprawie zakończonej zaskarżoną decyzją, wniosek o wydanie kolejnego zezwolenia Skarżący złożył już po wydaniu decyzji o cofnięciu zezwolenia dotychczas posiadanego, jak również po doręczeniu tej decyzji; proste zastosowanie w takim stanie rzeczy art. 61 ust. 3 ustawy o cudzoziemcach z uwagi na fakt, że decyzja stała się ostateczna dopiero 20 października 2012 r.. wydaje się nie do pogodzenia ze wskazanym celem regulacji,

- podobny do omawianego problem wystąpił w sprawie, która była już przedmiotem orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie; wyrokiem z 25 stycznia 2012 r. (sygn. akt V SA/Wa 2103/11) oddalono skargę w sprawie, w której zastosowano m.in. art. 57 ust. 1 pkt 9 ustawy o cudzoziemcach w podobnym stanie faktycznym; orzeczenie to nie zawiera niestety uzasadnienia toteż nie jest jasne, czy Sąd podzielił całą argumentację organu odwoławczego - także w odniesieniu do art. 61 ust. 1 i 3 w zw. z art. 58 ustawy o cudzoziemcach.

Biorąc pod uwagę powyższe, w sprawie nie mógł mieć zastosowania art. 61 ust. 3 ustawy o cudzoziemcach a zatem w dacie wydania zaskarżonej decyzji pobyt Skarżącego był nielegalny.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Sąd uwzględnił skargę albowiem zaskarżoną decyzję wydano z naruszeniem przepisów postępowania, co mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Organ uznał, że w sprawie nie zachodzą przesłanki do wydania decyzji o zezwoleniu na pobyt, w myśl art. 53a ust. 2 pkt 2 ustawy o cudzoziemcach. Rozstrzygnięcie takie byłoby trafne jednak z innych przyczyn niż wskazane w uzasadnieniu decyzji.

W sprawie nie są sporne jej kluczowe uwarunkowania faktyczne – kiedy złożono i zmodyfikowano wniosek, jakie decyzje, w jakich datach były wydawane – jak i prawne - kiedy decyzja o cofnięciu zezwolenia stała się prawomocna. Ponowne przytaczanie uwarunkowań w tym zakresie byłoby zbędne, z uwagi na ich uprzednie wskazanie, przy okazji zreferowania stanowiska organu administracji.

Wobec tych uwarunkowań trafne są wywody skargi, gdzie wskazuje się, że - na dzień składnia wniosku inicjującego postępowanie zakończone wydaniem skarżonego aktu - pobyt Cudzoziemca nie był nielegalny. Sytuacja taka miałaby miejsce pod warunkiem, że decyzja o cofnięciu zezwolenia z [...] października 2012 r. podlegałaby wykonaniu na dzień 11 października 2012 r., w rozumieniu art. 130 § 1 K.p.a. Skoro jednak, w myśl wskazanej normy Kodeksu, nie podlega ona wykonaniu, nie można orzeczeniu przypisać skutku prawnego w postaci możliwości kwalifikacji pobytu cudzoziemca, jako nielegalny w myśl art. 53a ust. 2 ustawy o cudzoziemcach do czasu, gdy decyzja stanie się ostateczne. Trafnie z kolei zauważa organ administracji, w odpowiedzi na skargę, że wydanej decyzji o cofnięciu zezwolenia na pobyt nie można przypisać w danym przypadku skutków wstecznych, przy czym zastrzeżenie to odnieść wypada także do okresu od dnia jej wydania (w danym przypadku równocześnie doręczenia) do daty, gdy stała się ostateczna a więc podlegała wykonaniu.

W tej sytuacji w sprawie znajdowała zastosowanie norma art. 61 § 3 ustawy o cudzoziemcach. Nie zachodziły żadna okoliczności wyłączające tę zasadę. W szczególności nie można uznać aby Cudzoziemiec uchybił terminowi do złożenia wniosku o zezwolenie, bowiem ustawa o cudzoziemcach w takim przypadku owego terminu nie zakreśla. Do przedmiotowego przypadku nie będzie miał zastosowania art. 61 ust. 1 ustawy o cudzoziemcach. Nie wyniku z niego expreessis verbis, aby powinności z niego wynikające, co do terminu składania wniosku, dotyczyły przedmiotowego przypadku - gdy zezwolenie zostało cofnięte. Powiązanie przez prawodawcę terminu złożenia wniosku z datą ważności uprzedniego zezwolenia wyklucza uznanie, jakoby chodziło tu także o przypadek cofnięcia zezwolenia. W tego rodzaju sytuacji strona bowiem, co do zasady, nie jest w stanie przewidzieć, kiedy zostanie wydana decyzja o cofnięciu zezwolenia oraz, od którego dnia wywrze ona skutki prawne (a więc niejako upłynie termin ważności cofniętego zezwolenia). Jednocześnie, w porządku prawnym brak jest normy, z której wynikałoby. że uzyskanie nowego zezwolenia jest niemożliwe w przypadku cofnięcia uprzedniego. Mogłoby to być jedyne racjonalne uzasadnienie odstąpienia przez prawodawcę od jednoznacznego wymienienia sytuacji cofnięcia zezwolenia przy zakreśleniu końcowego terminu przekładnia wniosku. Aplikowanie o nowe zezwolenie, wobec cofnięcia poprzedniego, mogłoby mieć wówczas jedynie charakter incydentalny.

Wobec wskazanych uwarunkowań, w ocenie Sądu, nie byłaby dopuszczalna rozszerzająca wykładnia treści art. 61 ust. 1 ustawy o cudzoziemcach, gdyż prowadziłoby to do poszerzenia zakresu obowiązków ingerujących bezpośrednio w sferę praw obywatelskich. Nie może mieć znaczenia okoliczność, że chodzi tu o ochronę praw obcokrajowca nie zaś obywatela polski. O ile znacznie przepisu nie jest jednoznaczne nie można go wykładać w kierunku prowadzącym do poszerzenia zakresu obowiązków stron. Jeżeli przesłanką orzekania przez Sąd w przytoczonej przez organ w odpowiedzi na skargę sprawie była odmienna ocena stanu prawnego (jak wskazano orzeczenie nie zawiera uzasadnienia), należy stwierdzić, że podglądu takiego Sąd, w obecnym składzie, nie podziela. Sytuacja taka jest dopuszczalna, albowiem polski porządek prawny nie jest oparty na zasadzie precedensu.

Wobec powyższego, w rozpoznawanej sprawie art. 53a ust. 2 ustawy o cudzoziemcach nie powinien znaleźć zastosowania. Gdyby wnioskodawca w istocie ubiegał się o wydanie orzeczenia w tym trybie, wiedząc, że przebywa na terenie Polski legalnie, zasadna mogłaby być odmowa wydania zezwolenia, z przywołaniem wskazanej podstawy prawnej.

W sprawach dotyczących uzyskiwania zezwoleń na pobyt przez cudzoziemców przyjmuje się w praktyce orzeczniczej, że to zainteresowany zakreśla we wniosku, które podstawy mają być rozważane, jako przesłanka legalizacji pobytu. Jednakże w rozpoznawanej sprawie przyczyną sformułowania żądania, z przywołaniem konkretnej podstawy (a konkretnie - modyfikacji uprzedniego), było mylne poinformowanie strony przez organ, że jej pobyt jest nielegalny. Miało to miejsce na etapie przesłuchania (18 grudnia 2012 r.), gdy w istocie, wobec złożenia wniosku przed uprawomocnieniem się decyzji o cofnięciu zezwoleniu, do Cudzoziemca zastosowanie znajdowała reguła art. 61 ust. 3 ustawy o cudzoziemcach. Mylna informacja, w której następstwie zmodyfikowano wniosek, stanowi o naruszaniu art. 8 i 9 K.p.a. i w danym przypadku uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy Dostrzec można bowiem bezpośrednie powiązanie czasowe pomiędzy odnotowanym w protokole z przesłuchania Cudzoziemca przekazaniem informacji ([...] grudnia 2012 r.) a modyfikacją wniosku ([...] grudnia 2012 r.). Jednoczenie organ, do którego trafia wniosek o zalegalizowanie pobytu określanego przez Cudzoziemca mianem nielegalnego, gdy ustali, że przypadek tego rodzaju nie ma miejsca powinien powiadomić stronę o tym fakcie przed orzeczeniem w sprawie, co w rozpoznawanym przypadku z przyczyn oczywistych nie miało miejsce.

Wobec wskazanych okoliczności należy stwierdzić, że w sprawie nie wyjaśniono też prawidłowo, czy intencją cudzoziemca było w istocie rozważenie jego wniosku w granicach zakreślonych w art. 53a ust. 2 pkt 1 ustawy o cudzoziemcach, w sytuacji, gdy przebywa on legalnie (uchybienie treści art. 7. 77 §. 1 i 80 K.p.a.). Jak wynika z treści skargi Cudzoziemiec, dostrzegłszy błąd co do określenia jego statusu, wyraża wolę aby sprawa była załatwiona przez legalizację pobytu w zwykłym trybie, nie zaś z art. 53a ust. 2. Wskazane uchybie mogło mieć więc istotny wpływ na wynik sprawy.

W ocenie Sądu, uchylenie zaskarżonej decyzji było niezbędne, pomimo, że - jak wskazano - rozstrzygnięcie z przywołaniem stosownej podstawy prawnej można by zakwalifikować w stosunku do Cudzoziemca, jako trafne. Konkluzję o konieczności wyeliminowania z obrotu przedmiotowego aktu potwierdza wzgląd na uwarunkowania formalne sprawy, w szczególności wpływ treści orzeczenia Sądu na ukształtowanie się sytuacji formalnej skarżącego. W razie oddalenia skargi na orzeczenie (ze wskazaniem, że jest ono trafne, lecz wadliwie uzasadnione) sprawa wniosku z 11 października 2012 r. zostałaby prawomocnie zakończona. Cudzoziemiec mógłby jedynie ponownie aplikować o wydanie zezwolenia a więc, o ile nie opuścił Polski jego pobyt należałoby ocenić, jako obecnie nielegalny. Natomiast wobec uchylenia skarżonego orzeczenia, sytuację cudzoziemca będzie kształtować zasada wynikająca z art. 61 ust. 3 ustawy o cudzoziemcach.

Mając na uwadze przywołane okoliczności, bezzasadne byłoby zajmowanie przez Sąd stanowiska w kwestii, czy gdyby pobyt cudzoziemca był nielegalny, zachodziłyby przesłanki do jego legalizacji w myśl art. 53a ust. 2 pkt 2 ustawy o cudzoziemcach (patrz zarzuty skargi w tym zakresie). Godzi się jedynie odnotować, co nie musiałoby mieć przesądzającego znaczenia dla rozstrzygnięcia w tej kwestii, że mylnie organ administracji wywodził, jakoby Cudzoziemiec został powiadomiony o generalnym obowiązku informowania o zmianie adresu w czasie przebywania w Polsce poprzez pouczenia na etapie składania pierwotnego wniosku o zezwolenie. Z ich treści (podpisane oświadczenie i informacja o wszczęciu postępowania) jak i przepisu, stanowiącego podstawę ich sformułowania (art. 41 § 2 K.p.a.), wynika w istocie obowiązek informowania organu o zmianie adresu. Obejmuje on jednak wyłącznie okres trwania konkretnego postępowania administracyjnego, które to kończy się wydaniem ostatecznej decyzji (w danym przypadku zezwolenia z [...] maja.2011 r.).

Mając na uwadze, że analogiczną wadliwością są dotknięte orzeczenia organów obu instancji, Sąd uchylił również decyzję z [...] stycznia 2013 r.

Sąd orzekł o wstrzymaniu wykonania zaskarżonego aktu, pomimo że materialnie rozstrzygnięcie stanowi o odmowie przyznania uprawnienia, mając na uwadze znacznie, jakie przypisał prawodawca skutkom toczenia się postępowania w przedmiocie wydania zezwolenia, w myśl art. 61 ust. 3 ustawy o cudzoziemcach.

Biorąc pod uwagę powyższe, na podstawie art. 135, 145 § 1 pkt 1 lit. c oraz 152 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), Sąd orzekł, jak w pkt 1 i 2 sentencji wyroku. Zwrot kosztów postępowania, w pkt 3 sentencji wyroku, zasądzono na podstawie art. 200 ustawy uwzględniając wysokość uiszczonego przez skarżącego wpisu od skargi.

Orzekając ponownie w sprawie organy uwzględnią ocenę prawną wyrażoną w uzasadnieniu niniejszego wyroku.