VII SA/Wa 1273/13

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi wniesionej przez J. M. jest decyzja [...]Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z [...] kwietnia 2013 r. Nr [...].

Decyzją tą, organ wojewódzki -działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r., Nr 98, poz. 1071 ze zm., dalej k.p.a.), po rozpatrzeniu odwołania J.M. od decyzji PINB [...] z [...]stycznia 2013 r. Nr [...] -nakazującej J. M. dokonanie rozbiórki dodatkowo wykonanych wykuszy w elewacji północnej budynku mieszkalnego jednorodzinnego znajdującego się na terenie dz. ewid. [...] przy ul. [...] w [...], rozbiórki balkonu wykonanego w miejsce wykuszu w elewacji wschodniej tego budynku oraz wypełnienie otworów okiennych w ścianie północnej i południowej ww. budynku, usytuowanych w odległości mniejszej niż 4 m od granicy działki materiałami spełniającymi wymagania ppoż- utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy.

W uzasadnieniu orzeczenia organ wojewódzki wskazał, iż decyzja PINB [...] z [...] stycznia 2013 r. została wydana na podstawie art. 51 ust. 5 Prawa budowlanego. Z akt sprawy wynika, że J. M. wybudował budynek mieszkalny jednorodzinny przy ul. [...] w [...] z istotnymi odstępstwami od zatwierdzonego projektu budowlanego. W toku postępowania prowadzonego na podstawie art. 50 i art. 51 Prawa budowlanego, decyzją z [...] lutego 2005 r. Nr [...] został nałożony na inwestora obowiązek przedłożenia projektu budowlanego zamiennego oraz wykonania robót budowlanych polegających na wypełnieniu otworów okiennych ścianie północnej i południowej budynku usytuowanych w odległości mniejszej niż 4 m od granicy działki do stanu zgodnego z przepisami, materiałami spełniającymi wymogi określone w § 232 ust. 6 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Stanowisko to zostało poparte w wyroku z 29 listopada 2007 r. sygn. akt VII SA/Wa 1695/07 Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Tym samym zostało ustalone ponad wszelką wątpliwość, iż inwestor wykonał dodatkowe wykusze, zlikwidował wnękę głębokości 1 m, zmienił wykusz na balkon, wykonał otwory okienne w ścianie budynku usytuowanej w odległości mniejszej niż 4 m od granicy działki w miejscu przewidzianym w projekcie do zabudowania pustakami szklanymi. Zatem projekt budowlany zamienny winien zostać opracowany w taki sposób by doprowadzić obiekt do stanu zgodnego z prawem. Natomiast wykonany projekt zamienny przewiduje usankcjonowanie stanu niedopuszczalnego przez prawo, co nie może zostać uznane za wykonanie obowiązku nałożonego decyzją z [...] maja 2005 r. Nr [...]. Projekt budowlany przyjmuje za słuszne wykonanie otworów okiennych w ścianie budynku zlokalizowanej w odległości od 3,75 m do 3,87 m, co stoi w sprzeczności z § 12 ust. 1 pkt 1 ww. rozporządzenia Ministra Infrastruktury.

Organ podkreślił przy tym, iż zawarta w odwołaniu polemika z koniecznością dostosowania ściany południowej do stanu zgodnego z prawem jest pozbawiona podstaw. Obowiązek ten został nałożony w ostatecznej decyzji PINB [...] z [...] lutego 2005 r., utrzymanej następnie w mocy przez organ II instancji. Obowiązek ten ma charakter bezwzględny, a jego niewypełnienie automatycznie powoduje brak możliwości zatwierdzenia projektu budowlanego zamiennego. Organ wskazał również, iż wykładnia przepisu art. 51 Prawa budowlanego prowadzi do wniosku, że przez niewykonanie obowiązku określonego w art. 51 ust. 1 pkt 3 Prawa budowlanego należy rozumieć także sytuację, w której co prawda przedstawiono zamienny projekt budowlany, ale projekt taki, jako niezgodny z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania przestrzennego czy też z przepisami techniczno-budowlanymi nie może zostać zatwierdzony. I dalej, organ stwierdził, iż taka też sytuacja ma miejsce w niniejszej sprawie – inwestor przedstawił projekt budowlany zamienny, ale projekt ten jest niezgodny z przepisami prawa. Nie można zaś uznać, że sam fakt przedłożenia ww. projektu legalizuje samowolnie wykonane roboty. W konsekwencji, organ przyjął, iż decyzja organu I instancji jest prawidłowa, albowiem okoliczności sprawy nie umożliwiały wydania orzeczenia o zatwierdzeniu projektu budowlanego zamiennego.

W skardze do Sądu na ww. orzeczenie, skarżący – J. M. wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i decyzji ją poprzedzającej oraz o zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania sądowego.

Kwestionowanej decyzji skarżący zarzucił:

-naruszenie art. 51 Prawa budowlanego poprzez jego błędną wykładnię i przez to niezasadne nałożenie obowiązków wskazanych w zaskarżonej decyzji, w szczególności w zakresie rozbiórki wykuszy, rozbiórki balkonu oraz wypełnienia otworów w ścianie południowej, a zatem nałożenie z przekroczenie tego przepisu dodatkowych obowiązków, które nie są konieczne do doprowadzenia budynku do stanu zgodnego z prawem,

-niezasadne oparcie zaskarżonej decyzji i decyzji ją poprzedzającej na decyzji z [...] marca 2005 r., która stała się nieaktualna wobec późniejszego przedłożenia projektu budowlanego zamiennego z 2009 r. uzupełnionego w listopadzie 2012 r. i dokonania odpowiednich przeróbek, które wystarczyły do doprowadzenia obiektu do stanu zgodnego z prawem,

-naruszenie § 12 ust. 1 i ust. 5 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. przez niezasadne przyjęcie, że wykonane zgodnie z projektem zamiennym w 2009 r. i jego uzupełnieniem z listopada 2012 r. przeróbki budynku mieszkalnego nie odpowiadają warunkom technicznym wynikającym z przepisów ww. rozporządzenia,

-błąd w ustaleniach faktycznych polegający w szczególności na:

a. niezasadnym przyjęciu, że nie zostały wykonane wypełnienia otworów w ścianie północnej,

b. nieuzasadnionym przyjęciu, że odległość od granicy działki do budynku od strony południowej jest mniejsza niż wymagana odległość 4 m,

-pominięcie, że obecnie zmiany samej elewacji budynku, w tym wykonanie wykuszy nie są zmianami istotnymi i ich wprowadzenie nie wymaga zmiany projektu budowlanego,

-naruszenie art. 7 i art. 77 §1 k.p.a. poprzez brak wyczerpującego zebrania i analizy całego materiału dowodowego, a w szczególności poprzez pominięcie, że zostało wykazane, że zostały już wykonane wypełnienia otworów w ścianie północnej oraz pominięcie opinii geodezyjnej uprawnionego geodety z [...] października 2012 r. dotyczącej dokładności wyznaczania punktów granicznych, a przede wszystkim pominięcie złożonego projektu zamiennego z 2009 r. uzupełnionego w 2012 r., co doprowadziło do naruszenia słusznych interesów skarżącego,

-naruszenie art. 15 k.p.a. z powodu braku merytorycznego rozpoznania istoty sprawy,

-naruszenie art. 107 § 3 i art. 11 k.p.a. w zw. z art. 240 tej ustawy poprzez brak prawidłowego uzasadnienia faktycznego i prawnego zaskarżonej decyzji,

-naruszenie art. 8 k.p.a. poprzez próbę nałożenia na inwestora co raz to nowych i bardziej uciążliwych obowiązków dla doprowadzenia budynku do stanu zgodnego z prawem.

Tak postawione zarzuty zostały rozwinięte w uzasadnieniu skargi, w której w pierwszej kolejności podniesiono, iż nie został prawidłowo ustalony stan faktyczny. Organy pominęły, że zostały wykonane wypełnienia otworów w ścianie północnej, materiałami spełniającymi wymagania ppoż oraz nie uwzględniły, iż budynek został prawidłowo geodezyjnie wytyczony w odległości 4 m od granicy działki do budynku od strony południowej, a obecne obliczenia wskazujące na odległość mniejszą niż 4 m wynikają z dokładniejszego wytyczania geodezyjnego odległości. W uzasadnieniu skargi podniesiono także, iż obowiązkiem organów w sprawie było odniesienie się co do całości materiału dowodowego i rozpoznanie istoty sprawy, czyli zbadanie czy uzupełniony projekt zamienny zapewnia zgodność obiektu budowlanego z bezwzględnie obowiązującymi przepisami budowlanymi i, czy obowiązki nałożone w poprzedniej decyzji zostały wykonane (bo częściowo zostały), jak i, czy obowiązki te są nadal aktualne, w świetle obecnie obowiązujących przepisów prawa.

W odpowiedzi na skargę [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko w sprawie.

Przy piśmie procesowym z 12 grudnia 2013 r. pełnomocnik skarżącego złożył do akt opinię techniczną nr [...] Ośrodka [...] Polskiego Związku [...] z grudnia 2013 r. na okoliczność, iż inwestor wykonał z dopełnieniem należytej staranności decyzje organów administracyjnych w zakresie obowiązujących przepisów Prawa budowlanego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.

Skarga nie zasługiwała na uwzględnienie.

W ocenie Sądu, zaskarżona decyzja odpowiada prawu, a zarzuty podniesione w skardze nie ujawniły wad tego rodzaju, które uzasadniałyby co najmniej jej uchylenie.

-Przed rozwinięciem powyższej oceny, wskazać na wstępie należy powody, dla których Sąd na rozprawie w dniu 29 stycznia 2014 r. nie uwzględnił wniosku dowodowego strony skarżącej sformułowanego w oparciu o art. 106 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012, poz. 270 ze zm., dalej: p.p.s.a.). Zgodnie z brzmieniem ww. przepisu, sąd może z urzędu lub na wniosek strony przeprowadzić dowody uzupełniające z dokumentów, jeżeli jest to niezbędne do wyjaśnienia istotnych wątpliwości i nie spowoduje nadmiernego przedłużenia postępowania w sprawie. Z powyższego przepisu wynika, iż sąd administracyjny przeprowadza postępowanie dowodowe tylko wyjątkowo, gdy nie spowoduje to nadmiernego przedłużenia postępowania. Nadto, z przepisu tego wynika, że uzupełniające postępowanie dowodowe w postępowaniu sądowoadministracyjnym dotyczyć może wyłącznie dowodu z dokumentu, zarówno urzędowego, jak i prywatnego. Nie dotyczy to jednak innych środków dowodów, w tym dowodu z opinii biegłego. Kwestia ta zgodnie oceniana jest w orzecznictwie sądów administracyjnych, w tym Naczelnego Sądu Administracyjnego. W wyroku z 14 września 2012 r. sygn. akt I GSK 1722/11 Sąd kasacyjny przyjął, że uzupełniające postępowanie dowodowe dotyczy wyłącznie dowodu z dokumentów, nie ma zaś takiego charakteru dowód z opinii biegłego. Podobnie przyjął Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 26 lipca 2011 r. sygn. akt I FSK 911/10 oraz w wyroku z 22 czerwca 2012 r. sygn. akt II FSK 2466/10. W tym ostatnim, nie znajdując podstaw dla zasadności przeprowadzenia dowodu uzupełniającego z opinii zawierającej wiadomości specjalne a sporządzonej na zlecenie strony, Sąd kasacyjny dodatkowo wskazał na to, iż "Przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego lub ekspertyzy naukowej w postępowaniu sądowoadministracyjnym musiałoby podlegać wszelkim rygorom prawnym właściwym dla kontradyktoryjnego modelu procesu sądowego i w żadnym wypadku nie może być utożsamiane wyłącznie z zapoznaniem się z treścią określonego dokumentu prywatnego, zawierającego przygotowany na zlecenie strony pogląd w sprawie." Kierując się powyższym, Sąd orzekając w niniejszej sprawie po pierwsze uznał, iż dokument złożony przez pełnomocnika skarżącego do akt sprawy przy piśmie z 12 grudnia 2013 r., którego to dotyczy wniosek dowodowy, zawiera wiadomości specjalne i ma w istocie charakter dowodu z opinii biegłego. Po drugie, Sąd przyjął, iż nie ma możliwości uwzględnienia wniosku dowodowego odnoszącego się do tego rodzaju dokumentu, bo sprzeciwia się temu ww. przepis art. 106 § 3 p.p.s.a. W konsekwencji, Sąd na rozprawie w dniu 29 stycznia 2014 r., do protokołu, postanowił -na zasadzie art. 106 § 3 p.p.s.a.- oddalić wniosek dowodowy odnoszący się do złożonej przez pełnomocnika skarżącego opinii technicznej nr [...] z grudnia 2013 r., sporządzonej na zlecenie skarżącej przez inż. I. J.

-Przechodząc do rozważań merytorycznych, wskazać przede wszystkim należy, iż przedmiotem kontroli Sądu w niniejszej sprawie była decyzja [...]Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z [...] kwietnia 2013 r. Nr [...], utrzymująca w mocy decyzję organu powiatowego z [...] stycznia 2013 r. Obie te decyzje wydane zostały w trybie uregulowanym w art. 51 Prawa budowlanego i odnoszą się do budynku mieszkalnego jednorodzinnego zrealizowanego na działce przy ul. [...] w [...]. Co istotne, są ściśle związane z wcześniej zapadłymi w tym trybie (w stosunku do ww. obiektu), decyzjami organów nadzoru budowlane, a nadto – kończą postępowanie naprawcze dotyczące wskazanego budynku.

Z akt sprawy wynika, iż w stosunku do budynku mieszkalnego jednorodzinnego znajdującego się na działce nr ew. [...] przy ul. [...] w [...] zostało wszczęte postępowanie legalizacyjne uregulowane w ww. przepisie, w związku z jego realizacją z istotnymi odstępstwami od projektu budowlanego, zatwierdzonego decyzją z [...] kwietnia 1997 r. Nr [...], zmieniającą decyzję z [...] kwietnia 1996 r. Nr [...] o pozwoleniu na budowę. O konieczności i zasadności prowadzenia postępowania wobec ww. obiektu z uwagi na stwierdzone odstępstwa, przesądził ostatecznie w sprawie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie prawomocnym wyrokiem z 29 listopada 2007 r. o sygn. akt VII SA/Wa 1695/07. Wyrokiem tym Sąd oddalił skargę K. i J. M. na decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z [...]sierpnia 2006 r. Nr [...], utrzymującą w mocy decyzję organu powiatowego z [...] lutego 2005 r. Nr [...]. Wskazane decyzje, kontrolowane przez Sąd (i uznane ww. wyrokiem za prawidłowe), wydane zostały na podstawie art. 51 ust. 1 pkt 3 Prawa budowlanego. W oparciu o wskazany przepis, decyzją z [...] lutego 2005 r. wydaną w sprawie w I instancji, nałożono na inwestora obowiązek przedłożenia projektu budowlanego zamiennego oraz wykonania robót budowlanych polegających na wypełnieniu otworów okiennych w ścianie północnej i południowej budynku, usytuowanych w odległości mniejszej niż 4 m od granicy działki, materiałami spełniającymi wymogi określone w § 232 ust. 6 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych. Zatem, co wymaga w tym miejscu podkreślenia, na opisanym powyżej etapie postępowania legalizacyjnego, przesądzono ostatecznie w sprawie, że w stosunku do ww. obiektu konieczne było wszczęcie postępowania naprawczego uregulowanego w art. 51 Prawa budowlanego, albowiem doszło do istotnych odstępstw od zatwierdzonego projektu budowlanego. Nadto – na wskazanym etapie postępowania legalizacyjnego, odstępstwa te opisano, określono również obowiązki, jakie należy wykonać, aby zalegalizować wprowadzone do projektu zmiany. Wskazano (i zostało to zaakceptowane przez Sąd kontrolujący decyzje zapadłe na podstawie ww. art. 51 ust. 1 pkt 3), iż odstępstwa te polegają na obsadzeniu otworów okiennych w ścianie budynku, usytuowanego w odległości mniejszej niż 4 m do granicy działki sąsiedniej, w miejscu przewidzianym w projekcie do zamurowania pustakami szklanymi, wykonaniu dodatkowych wykuszy, zlikwidowaniu wnęki głębokości 1 m, zmianie wykusza na balkon. Ustalono także, iż nie wystarczy tylko przedłożenie projektu budowlanego zamiennego, konieczne jest jeszcze wykonanie konkretnych robót polegających na trwałym zlikwidowaniu otworów okiennych w dwóch ścianach budynku, z uwagi na ich usytuowanie w odległości mniejszej niż 4 m od granicy działki sąsiedniej. W konsekwencji, w taki też sposób orzeczono w sprawie w dniu [...] lutego 2005 r. oraz, w drugiej instancji - w dniu [...] sierpnia 2006 r.

-Organy nadzoru budowlanego orzekając w niniejszej sprawie, a więc na późniejszym etapie postępowania uregulowanego w art. 51 Prawa budowlanego, obowiązane były mieć na względzie powyższe decyzje (wydane w oparciu o art. 51 ust. 1 pkt 3 Prawa budowlanego), jak i prawomocny wyrok Sądu kontrolujący te orzeczenia. Nadto, zobligowane były przepisami prawa do ustalenia, czy inwestor wywiązał się z obowiązków jakie nałożono na niego decyzją wydaną w dniu [...]lutego 2005 r., a podtrzymaną decyzją z [...] sierpnia 2006 r. Co istotne, na tym -obecnie kontrolowanym przez Sąd- etapie postępowania naprawczego, tylko ta kwestia podlegała ocenie organów. Zadaniem tych organów było więc ustalenie, czy inwestor wywiązał się z nałożonych obowiązków, tak co do wykonania robót budowlanych, jak i co do przedłożenia projektu budowlanego zamiennego. W efekcie, w zależności od poczynionych ustaleń w tej materii, organy nadzoru budowlanego obowiązane były orzec albo na zasadzie art. 51 ust. 4 Prawa budowlanego (w sytuacji wykonania obowiązków w całości) albo na zasadzie art. 51 ust. 5 tej ustawy – w sytuacji niewykonania nałożonych obowiązków. Nie miały przy tym żadnych podstaw, aby wracać do wcześniejszego etapu postępowania naprawczego i jeszcze raz analizować sprawę w zakresie konieczności zastosowania w tym postępowaniu przepisu art. 51 ust. 1 pkt 3 Prawa budowlanego, jak i określać na nowo obowiązki konieczne do wykonania przez inwestora, celem zalegalizowania robót budowlanych zrealizowanych w warunkach istotnego odstępstwa. W tej materii organ nadzoru budowlanego stopnia powiatowego wypowiedział się w ostatecznej już decyzji z [...] lutego 2005 r. (podtrzymanej przez organ II instancji decyzją z [...] sierpnia 2006 r.). Decyzja ta pozostaje w obrocie prawnym i podlega wykonaniu, a fakt przedłożenia przez inwestora w 2009 r. projektu budowlanego zamiennego nie spowodował, że stała się ona nieaktualna (jak błędnie wywodzi strona skarżąca w skardze).

W kontekście przywołanego powyżej projektu budowlanego zamiennego, warto w tym miejscu zaznaczyć, iż projekt ten - przedstawiony przez inwestora w 2009 r., okazał się niezgodny z przepisami prawa, a to dlatego, że nie przewidywał zlikwidowania w sposób trwały okien w ścianach budynku usytuowanych w odległości mniejszej niż 4 m od granicy działki, tak jak nakazywała to ww. decyzja z [...] lutego 2005 r. Wymagał w efekcie poprawienia i uzupełnienia. Wskazał na to organ II instancji w decyzji z [...] listopada 2009 r. nr [...], uchylając decyzję organu powiatowego z [...] lipca 2009 r. Nr [...] wydaną na podstawie art. 51 ust. 4 Prawa budowlanego. Stanowisko organu II instancji zostało uznane za prawidłowe prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 8 kwietnia 2010 r. o sygn. akt VII SA/Wa 190/10.

-Zatem, organy nadzoru budowlanego obowiązane były na obecnym etapie postępowania naprawczego sprawdzić ponownie, czy inwestor wywiązał się z obowiązków, jakie nałożono na niego ww. decyzją z [...] lutego 2005 r. Skoro zaś w decyzji z [...] lutego 2005 r. nakazano inwestorowi, oprócz przedłożenia projektu budowlanego zamiennego obejmującego wprowadzone zmiany, zlikwidować w sposób trwały okna w dwóch ścianach budynku, od strony północnej i południowej, to należało wyjaśnić, czy obowiązek ten został wykonany i uwzględniony również w projekcie zamiennym. Przy czym na tym etapie, jak słusznie podniesiono w zaskarżonej decyzji, polemika z nałożonymi obowiązkami i kwestionowanie konieczności zamurowania okien w ścianie południowej budynku, nie mogła odnieść zamierzonego skutku. Kwestia ta została ostatecznie rozstrzygnięcia ww. decyzją wydaną na podstawie art. 51 ust. 1 pkt 3, i to wówczas należało formułować i podnosić zarzuty w tym zakresie, składać dowody podważające ustalenia organu nadzoru budowlanego co do stwierdzonych odstępstw, czy zakres nałożonych obowiązków.

Analizując niniejszą sprawę stwierdzić natomiast trzeba, iż organy orzekające w sprawie w obu instancjach, nie tylko miały na względzie zapadłe już w toku prowadzonego postępowania naprawczego decyzje (i prawomocne wyroki), ale też orzekając w sprawie poczyniły konieczne ustalenia co do stanu faktycznego. Wskazać przy tym należy, iż organ powiatowy stosując się do wytycznych wynikających z uzasadnienia wyroku Sądu zapadłego w sprawie w dniu 8 kwietnia 2010 r., powyżej przywołanego o sygn. akt VII SA/Wa 190/10, przed wydaniem decyzji, postanowieniem z [...] sierpnia 2012 r. Nr [...] nałożył na inwestora obowiązek usunięcia braków i nieprawidłowości w projekcie budowlanym zamiennym przedłożonym w maju 2009 r., m. in. poprzez zaprojektowanie ściany budynku od strony północnej i południowej zgodnie z wymaganiami rozporządzenia w sprawie warunków technicznych. Umożliwił tym samym inwestorowi usunięcie nieprawidłowości w złożonej dokumentacji i wykonanie w całości ww. decyzji z [...]lutego 2005 r. Inwestor, w reakcji na to postanowienie, przy piśmie z 9 listopada 2012 r. przedłożył uzupełnienie projektu zamiennego. Oceniając uzupełniony projekt budowlany zamienny słusznie organy obu instancji stwierdziły, że nie nadaje się on do zatwierdzenia, a to dlatego, że (nadal) przewiduje on wykonanie (pozostawienie bez zmian) otworów okiennych w ścianie południowej budynku, znajdującej się w odległości od 3,75 do 3,87 m od granicy z sąsiednią nieruchomością (v. opis techniczny uzupełnienia projektu budowlanego zamiennego, szkic usytuowania budynku załączony do opinii geodezyjnej włączonej do projektu zamiennego, plan zagospodarowania działki, ekspertyza techniczna inspektora ochrony przeciwpożarowej A. S.).

-W konsekwencji, prawidłowo uznano w sprawie, że okoliczności faktyczne wypełniają dyspozycję art. 51 ust. 5 Prawa budowlanego, zgodnie z którym w przypadku niewykonania w terminie obowiązku, o którym mowa w ust. 1 pkt 3, właściwy organ wydaje decyzję nakazującą zaniechanie dalszych robót budowlanych bądź rozbiórkę obiektu lub jego części, bądź doprowadzenie obiektu do stanu poprzedniego.

Słusznie także przyjęto, iż sam fakt przedłożenia projektu zamiennego nie legalizuje samowolnie wykonanych robót budowlanych i nie nakłada na organ obowiązku wydania decyzji o zatwierdzeniu projektu zamiennego na podstawie art. 51 ust. 4 Prawa budowlanego. Dopiero treść przedłożonego przez inwestora projektu budowlanego zamiennego, podlegająca ocenie, stanowić może wyznacznik dalszego postępowania organów nadzoru budowlanego. Dlatego też w całości należy zgodzić się z organami orzekającymi w sprawie, że przez niewykonanie obowiązku określonego w ust. 1 pkt 3 ww. artykułu należy rozumieć także sytuację, w której co prawda przedstawiono zamienny projekt budowlany, ale projekt taki, jako niezgodny z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania przestrzennego czy też z przepisami techniczno-budowlanymi nie mógł zostać zatwierdzony. Inna interpretacja przepisów art. 50 i 51 Prawa budowlanego wypaczałaby istotę postępowania naprawczego i wyłączałaby możliwość orzekania na podstawie art. 51 ust. 5 Prawa budowlanego.

Zaznaczyć przy tym trzeba, iż przedłożony przez inwestora w niniejszej sprawie projekt budowlany zamienny, przewiduje okna w ścianie południowej budynku usytuowanej w odległości mniejszej niż 4 m od granicy działki. Jako taki, projekt ten nie mógł zostać zaakceptowany, a to z uwagi na jego niezgodność z § 12 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Co istotne, w kwestii tej, dotyczącej m. In. wykonania okien w ścianie południowej przedmiotowego budynku, wypowiedział się już w sprawie Sąd administracyjny, badając decyzję wydaną na podstawie art. 51 ust. 1 pkt 3 Prawa budowlanego. W uzasadnieniu wyroku z 29 listopada 2007 r. o sygn. akt VII SA/Wa 1695/07 Sąd ten wyraźnie wskazał na naruszenie w takim przypadku § 12 ww. warunków technicznych i na wynikającą z tego potrzebę usunięcia ww. niezgodności z przepisami prawa (poprzez wykonanie konkretnych robót, tj. trwałe zlikwidowanie otworów okiennych).

-Z tych też przyczyn Sąd uznał, iż orzeczenia wydane w sprawie, nie naruszają prawa i nie podzielił zarzutów podniesionych w skardze, tak dotyczących przepisów procesowych, jak i prawa materialnego.

Sąd jeszcze raz w tym miejscu zauważa, iż inwestor przedłożył wprawdzie projekt budowlany zamienny, do czego został zobowiązany, ale nie wykonał pozostałej części nałożonego na niego obowiązku – tj. nie przeprowadził robót budowlanych polegających na zlikwidowaniu otwór okiennych w ścianie południowej budynku. W projekcie budowlanym zamiennym przewidział jedynie likwidację okien w ścianie północnej, ale to -tylko częściowe- wykonanie nałożonego obowiązku (nie kwestionowane przez organy), nie mogło być uznane za wykonanie obowiązku w pełnym zakresie, a tym samym - za przystąpienie do legalizacji robót wykonanych w warunkach istotnego odstępstwa od projektu budowlanego. W tej sytuacji wydanie decyzji nakazującej rozbiórkę tych elementów budynku, których dotyczyło postępowanie naprawcze, należało uznać za prawidłowe. Podkreślić też trzeba, iż zakres orzeczonego nakazu rozbiórki jest adekwatny do tego, co zostało wykonane przez inwestora przy realizacji obiektu niezgodnie z przepisami prawa (o czym to stanowi decyzja organu powiatowego z [...] lutego 2005 r.). Nadto, decyzja tej treści (tj. nakazująca rozbiórkę części obiektu), nie stanowi o nałożeniu nowego obowiązku na inwestora w postępowaniu legalizacyjnym, a jest jedynie konsekwencją nie wykonania -w całości- obowiązku nałożonego na niego innym, wcześniejszym i ostatecznym rozstrzygnięciem zapadłym w toku tego postępowania.

Z wymienionych powodów, nie znajdując podstaw do uwzględnienia skargi, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 151 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł o jej oddaleniu.