V SO/Wa 11/13
Postanowienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
2014-02-19Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Tomasz Zawiślak /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Tomasz Zawiślak po rozpoznaniu w dniu 19 lutego 2014 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku Z. A. o wymierzenie grzywny Ministrowi Finansów z tytułu niewykonania obowiązku przekazania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie skargi Z. A. z dnia 7 czerwca 2013 r. na postanowienie Ministra Finansów z dnia [...] marca 2013 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania w przedmiocie wstrzymania postępowania egzekucyjnego postanawia: - odrzucić wniosek.
Uzasadnienie
UZASADNENIE
W dniu 26 września 2013 r. Z. A. (dalej jako: skarżący) skierował do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wniosek o ukaranie Ministra Finansów grzywną w trybie art. 55 § 1 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.) – dalej jako p.p.s.a. W uzasadnieniu tegoż wniosku wskazał, iż ww. organ nie wykonał obowiązku wynikającego z art. 54 § 2 p.p.s.a., tj. obowiązku przekazania skargi sądowi wraz z aktami sprawy i odpowiedzią na skargę w terminie trzydziestu dni od dnia jej wniesienia. Skarżący podkreślił, iż skargę na postanowienie Ministra Finansów z dnia [...] marca 2013 r. nr [...] wniósł w dniu 7 czerwca 2013 r., lecz pomimo upływu stu dziesięciu dni nie została ona przekazana do sądu.
W odpowiedzi na wniosek Minister Finansów wniósł o jego oddalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Stosownie do treści art. 54 § 2 p.p.s.a. organ, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi, przekazuje skargę sądowi wraz z aktami sprawy i odpowiedzią na skargę w terminie trzydziestu dni od dnia jej wniesienia. Zgodnie natomiast z art. 55 § 1 p.p.s.a. w razie niezastosowania się do obowiązków, o których mowa w art. 54 § 2, sąd na wniosek skarżącego może orzec o wymierzeniu organowi grzywny w wysokości określonej w art. 154 § 6 powołanej ustawy.
Z powyższego wynika, iż wykazanie przy wnoszeniu wniosku o nałożenie grzywny w trybie art. 55 § 1 p.p.s.a., że wnioskodawca wniósł skargę do organu, jest jednym z koniecznych elementów formalnych przesądzających o jego dopuszczalności. Nie można bowiem żądać ukarania organu za nieprzekazanie sądowi skargi wraz z odpowiedzi na nią w sytuacji, gdy taka skarga do organu nie została złożona.
W ocenie Sądu taka właśnie sytuacja miała miejsce w niniejszej sprawie, ponieważ pismo skarżącego z dnia 7 czerwca 2013 r. nie stanowiło skargi.
Przypomnieć należy, iż postanowieniem z dnia [...] marca 2013 r. nr [...] Minister Finansów utrzymał w mocy postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w G. dnia [...] lipca 2012 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania w przedmiocie wstrzymania postępowania egzekucyjnego
Pismem z dnia 27 kwietnia 2013 r., które wpłynęło do organu w dniu 2 maja 2013 r. skarżący wniósł skargę na ww. postanowienie z dnia [...] marca 2013 r. Skarga ta wraz z aktami sprawy i odpowiedzią na skargę została przekazana do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie w dniu 3 czerwca 2013 r. i zarejestrowana pod sygnaturą V SA/Wa 1389/13.
Następnie w dniu 7 czerwca 2013 r. skarżący wniósł do tutejszego Sądu za pośrednictwem Ministra Finansów pismo zatytułowane "skarga" wskazując w nim na ww. postanowienie z dnia [...] marca 2013 r. oraz na nowe nieznane w jego ocenie okoliczności. Pismo to w dniu 5 lipca 2013 r. Minister Finansów przekazał do Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie w ślad za przekazaną wcześniej (w dniu 3 czerwca 2013 r.) skargą na postanowienie z dnia [...] marca 2013 r. nr [...].
W związku z powyższym należy uznać, iż pismo skarżącego z dnia 7 czerwca 2013 r. nie stanowiło nowej skargi na postanowienie ww. Ministra Finansów, lecz było uzupełnieniem skargi już wcześniej na to postanowienie złożonej.
Jedynie pobocznie zauważyć też trzeba, iż nawet w przypadku uznania pisma skarżącego z dnia 7 czerwca 2013 r. za skargę, nie można byłoby stwierdzić podstaw do nałożenia na organ grzywny w trybie art. 55 § 1 p.p.s.a. "Skarga" ta wpłynęła bowiem do organu w dniu 10 czerwca 2013 r., zaś organ przekazał ją do Sądu w dniu 5 lipca 2013 r., tj. przed upływem terminu, o którym mowa w art. 54 § 2 p.p.s.a.
Podsumowując Sąd podkreśla, iż przesłanką do wymierzenia grzywny w oparciu o art. 55 § 1 p.p.s.a. jest fakt nieprzekazania skargi sądowi administracyjnemu. Jeżeli więc wniosek skarżącego nie dotyczył skargi, lecz innego pisma procesowego, a dodatkowo pismo to zostało przez organ do sądu przekazane, to wniosek o wymierzenie grzywny jest niedopuszczalny, a jako taki podlega odrzuceniu. Z tego powodu na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 i § 3 oraz art. 64 § 3 w zw. z art. 55 § 1 p.p.s.a., orzeczono jak w sentencji postanowienia.
Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Tomasz Zawiślak /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Tomasz Zawiślak po rozpoznaniu w dniu 19 lutego 2014 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku Z. A. o wymierzenie grzywny Ministrowi Finansów z tytułu niewykonania obowiązku przekazania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie skargi Z. A. z dnia 7 czerwca 2013 r. na postanowienie Ministra Finansów z dnia [...] marca 2013 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania w przedmiocie wstrzymania postępowania egzekucyjnego postanawia: - odrzucić wniosek.
Uzasadnienie
UZASADNENIE
W dniu 26 września 2013 r. Z. A. (dalej jako: skarżący) skierował do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wniosek o ukaranie Ministra Finansów grzywną w trybie art. 55 § 1 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.) – dalej jako p.p.s.a. W uzasadnieniu tegoż wniosku wskazał, iż ww. organ nie wykonał obowiązku wynikającego z art. 54 § 2 p.p.s.a., tj. obowiązku przekazania skargi sądowi wraz z aktami sprawy i odpowiedzią na skargę w terminie trzydziestu dni od dnia jej wniesienia. Skarżący podkreślił, iż skargę na postanowienie Ministra Finansów z dnia [...] marca 2013 r. nr [...] wniósł w dniu 7 czerwca 2013 r., lecz pomimo upływu stu dziesięciu dni nie została ona przekazana do sądu.
W odpowiedzi na wniosek Minister Finansów wniósł o jego oddalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Stosownie do treści art. 54 § 2 p.p.s.a. organ, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi, przekazuje skargę sądowi wraz z aktami sprawy i odpowiedzią na skargę w terminie trzydziestu dni od dnia jej wniesienia. Zgodnie natomiast z art. 55 § 1 p.p.s.a. w razie niezastosowania się do obowiązków, o których mowa w art. 54 § 2, sąd na wniosek skarżącego może orzec o wymierzeniu organowi grzywny w wysokości określonej w art. 154 § 6 powołanej ustawy.
Z powyższego wynika, iż wykazanie przy wnoszeniu wniosku o nałożenie grzywny w trybie art. 55 § 1 p.p.s.a., że wnioskodawca wniósł skargę do organu, jest jednym z koniecznych elementów formalnych przesądzających o jego dopuszczalności. Nie można bowiem żądać ukarania organu za nieprzekazanie sądowi skargi wraz z odpowiedzi na nią w sytuacji, gdy taka skarga do organu nie została złożona.
W ocenie Sądu taka właśnie sytuacja miała miejsce w niniejszej sprawie, ponieważ pismo skarżącego z dnia 7 czerwca 2013 r. nie stanowiło skargi.
Przypomnieć należy, iż postanowieniem z dnia [...] marca 2013 r. nr [...] Minister Finansów utrzymał w mocy postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w G. dnia [...] lipca 2012 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania w przedmiocie wstrzymania postępowania egzekucyjnego
Pismem z dnia 27 kwietnia 2013 r., które wpłynęło do organu w dniu 2 maja 2013 r. skarżący wniósł skargę na ww. postanowienie z dnia [...] marca 2013 r. Skarga ta wraz z aktami sprawy i odpowiedzią na skargę została przekazana do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie w dniu 3 czerwca 2013 r. i zarejestrowana pod sygnaturą V SA/Wa 1389/13.
Następnie w dniu 7 czerwca 2013 r. skarżący wniósł do tutejszego Sądu za pośrednictwem Ministra Finansów pismo zatytułowane "skarga" wskazując w nim na ww. postanowienie z dnia [...] marca 2013 r. oraz na nowe nieznane w jego ocenie okoliczności. Pismo to w dniu 5 lipca 2013 r. Minister Finansów przekazał do Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie w ślad za przekazaną wcześniej (w dniu 3 czerwca 2013 r.) skargą na postanowienie z dnia [...] marca 2013 r. nr [...].
W związku z powyższym należy uznać, iż pismo skarżącego z dnia 7 czerwca 2013 r. nie stanowiło nowej skargi na postanowienie ww. Ministra Finansów, lecz było uzupełnieniem skargi już wcześniej na to postanowienie złożonej.
Jedynie pobocznie zauważyć też trzeba, iż nawet w przypadku uznania pisma skarżącego z dnia 7 czerwca 2013 r. za skargę, nie można byłoby stwierdzić podstaw do nałożenia na organ grzywny w trybie art. 55 § 1 p.p.s.a. "Skarga" ta wpłynęła bowiem do organu w dniu 10 czerwca 2013 r., zaś organ przekazał ją do Sądu w dniu 5 lipca 2013 r., tj. przed upływem terminu, o którym mowa w art. 54 § 2 p.p.s.a.
Podsumowując Sąd podkreśla, iż przesłanką do wymierzenia grzywny w oparciu o art. 55 § 1 p.p.s.a. jest fakt nieprzekazania skargi sądowi administracyjnemu. Jeżeli więc wniosek skarżącego nie dotyczył skargi, lecz innego pisma procesowego, a dodatkowo pismo to zostało przez organ do sądu przekazane, to wniosek o wymierzenie grzywny jest niedopuszczalny, a jako taki podlega odrzuceniu. Z tego powodu na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 i § 3 oraz art. 64 § 3 w zw. z art. 55 § 1 p.p.s.a., orzeczono jak w sentencji postanowienia.
