II SA/Wr 7/14

Uzasadnienie

D. Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego we W. (dalej zwany organem odwoławczym lub w skróćcie DWINB) zaskarżonym postanowieniem z dnia 28 października 2013 r., nr [...], utrzymał w mocy postanowienie Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego dla miasta W. (dalej zwanego organem I instancji lub w skrócie PINB) z dnia 28 sierpnia 2013 r., nr [...] o nałożeniu na A. Sp. z o.o. w upadłości likwidacyjnej Syndyk P. N. kary w wysokości 5.000,00 zł z tytułu zrealizowania niezgodnie z ustaleniami projektu budowlanego i warunkami określonymi w pozwoleniu na budowę w zakresie zagospodarowania terenu działki budynku mieszkalnego wielorodzinnego z parkingiem podziemnym i przyłączami: wodociągowym, kanalizacji sanitarnej, deszczowej, energetycznym przy ul. G., ul. Ż. (dz. nr [...] i część dz. nr [...]; AM-17; obręb [...]) we W..

Jak wynika z akt sprawy PINB wszczął na wniosek syndyka masy upadłości A. Sp. z o.o. w upadłości likwidacyjnej (dalej zwanego skarżącym lub syndykiem), postępowanie w sprawie udzielenia pozwolenia na użytkowanie inwestycji - budynku mieszkalnego wielorodzinnego z parkingiem podziemnym przy ul. G., ul. Ż. we W..

W wyniku przeprowadzonej w dniu 21 sierpnia 2013 r. kontroli budowy i analizy złożonych dokumentów organ I instancji stwierdził, iż w trakcie wykonywania robót budowlanych inwestor wprowadził następujące zmiany w stosunku do zatwierdzonego projektu budowlanego w zakresie objętym projektem zagospodarowania działki lub terenu:

a) zmiana ilości i usytuowania miejsc postojowych wzdłuż ul. G.,

b) utwardzenie kostką betonową projektowanego terenu zielonego: przed budynkiem A od strony wschodniej (ul. G.), przed budynkiem A od strony południowej (łącznik pomiędzy ul. G. a Ż.), przed budynkiem A od strony zachodniej (pomiędzy budynkami A i B) do wysokości pergoli,

c) brak utwardzonych ciągów pieszych (dróg): wzdłuż granicy z działkami nr 15/5 i części nr 15/6; sięgaczy miedzy budynkami A-B i B-C,

d) zmiana ilości i usytuowania miejsc postojowych wzdłuż ulicy Ż.,

e) zmiana lokalizacji kanału nawiewnego do garażu podziemnego, projektowanego przy północnej ścianie budynku C, który został przeniesiony na wschodnią elewację tego budynku.

PINB nie uznał ponadto zakwalifikowania przez kierownika budowy, a potwierdzonych przez projektanta i inspektora nadzoru inwestorskiego, części zmian wprowadzonych podczas wykonywania robót budowlanych jako nieodstępujących w sposób istotny od zatwierdzonego projektu stwierdzając, iż ich wprowadzenie wymagało uzyskania opinii, uzgodnień, pozwoleń i innych dokumentów wymaganych przepisami szczególnymi, a tym samym wymagały one uzyskania decyzji o zmianie pozwolenia na budowę, gdyż są one istotnymi odstępstwami od zatwierdzonego projektu budowlanego lub innych warunków pozwolenia na budowę.

Organ I instancji w rezultacie stwierdzenia, iż przedmiotowy budynek mieszkalny został zrealizowany niezgodnie z ustaleniami projektu budowlanego i warunkami określonymi w pozwoleniu na budowę w zakresie zagospodarowania terenu działki, wzmiankowanym powyżej postanowieniem Nr [...] z dnia 28 sierpnia 2013 r. nałożył, na podstawie art. 59f i art. 59g ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t. jedn. Dz.. U. z 2010 r., Nr 243, poz. 1623 ze zm., dalej w skrócie u.p.b.) w zw. z art. 59a ust. 2 pkt 1 u.p.b. oraz art. 123 k.p.a., na A. Sp. z o.o. w upadłości likwidacyjnej Syndyk P. N., jako inwestora budowy tego budynku mieszkalnego, kare w wysokości 5.000,00 zł.

Syndyk w zażaleniu na powyższe rozstrzygnięcie wskazał, że stwierdzone przez PINB odstępstwa od projektu budowlanego i niezgodności z warunkami pozwolenia na budowę dotyczą prac wykonanych przez A. Sp. z o.o. przed ogłoszeniem jej upadłości, gdyż to spółka a nie syndyk była inwestorem realizującym przedsięwzięcie budowlane w postaci budowy budynku mieszkalnego wielorodzinnego z parkingiem podziemnym przy ul. G., ul. Ż. we W.. Sąd Rejonowy dla [...] we W. Wydział VIII Gospodarczy dla spraw upadłościowych i naprawczych postanowieniem z dnia 13 marca 2012 r. w sprawie o sygn. akt [...] ogłosił upadłość A. Sp. z o.o. obejmującą likwidację majątku dłużnika. Według skarżącego syndyk nie ponosi odpowiedzialności za to, jak zarząd spółki zrealizował budowę, gdyż syndyk nie jest następcą prawnym zarządu i nie ponosi odpowiedzialności za wady budowy spowodowane przez upadłego. Również będąc syndykiem masy upadłości inwestora nie odpowiada za to, że obiekt wzniesiony przez spółkę jest niezgodny z projektem zagospodarowania terenu.

Zdaniem skarżącego zastosowana wobec syndyka kara jest sankcją za nieprawidłową realizację obiektu budowlanego, lecz odpowiedzialność za zaistniały stan rzeczy ponosić może co najwyżej zarząd upadłej spółki, gdyż to nie syndyk wybudował budynek w sposób niezgodny z projektem, bowiem taki stan rzeczy zastał w momencie objęcia w zarząd majątku upadłej spółki.

Organ odwoławczy postanowieniem z dnia 28 października 2013 r., utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie PINB.

W uzasadnieniu organ po przytoczeniu treści przepisu art. 59f u.p.b. podkreślił, że kara wymierzana jest wyłącznie za stwierdzenie nieprawidłowości w toku obowiązkowej kontroli, w zakresie wynikającym z art. 59a ust. 2 u.p.b. i nie ma przy tym znaczenia, czy nieprawidłowości te są efektem istotnego, czy też nieistotnego odstąpienia od zatwierdzonego projektu budowlanego. DWINB wskazał, że w sprawie organ I instancji stwierdził w sposób naoczny, przeprowadzając kontrolę w dniu 21 sierpnia 2013 r., iż inwestor dopuścił się odstąpień od zatwierdzonego projektu budowlanego w zakresie szczegółowo opisanym, co jednocześnie stanowi nieprawidłowości, o których mowa w art. 59f u.p.b.

W ocenie DWINB wątpliwości nie budzi również prawidłowość obliczenia wymierzonej kwoty pieniężnej.

Odnosząc się natomiast do argumentacji zażalenia organ II instancji przyjął, że nie ma możliwości nałożenia przedmiotowej kary na podmiot inny niż syndyk, reprezentujący upadłego. Zgodnie bowiem z art. 144 ust. 1 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe i naprawcze (t. jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 1112 ze zm., dalej w skrócie u.p.u.n.), jeżeli ogłoszono upadłość obejmującą likwidację majątku upadłego, postępowania sądowe i administracyjne dotyczące masy upadłości mogą być wszczęte i dalej prowadzone jedynie przez syndyka lub przeciwko niemu. Tym samym kara, jaka powstała wskutek wszczęcia na wniosek syndyka postępowania administracyjnego w przedmiocie pozwolenia na użytkowanie obiektu wchodzącego w skład masy upadłości, nałożona może być wyłącznie na syndyka. Postępowanie to, jak stanowi art. 144 ust. 2 u.p.u.n., syndyk prowadzi bowiem na rzecz upadłego, lecz w imieniu własnym.

DWINB nie podzielił również poglądu prezentowanego w zażaleniu, że przepis art. 160 ust. 2 u.p.u.n., wyłącza odpowiedzialność syndyka za zobowiązania zaciągnięte w sprawach dotyczących masy upadłości, tym bardziej więc nie odpowiada za zobowiązania upadłego sprzed daty ogłoszenia upadłości. Organ odwoławczy w tym kontekście podniósł, iż nie kwestionując w żaden sposób tejże zasady, należy zauważyć, iż w niniejszym przypadku zobowiązanie w postaci kary w kwocie 5.000 zł, powstało nie wskutek zobowiązań zaciągniętych w sprawach dotyczących masy upadłości, lecz bezpośrednio na skutek działalności samego syndyka. O ile faktem jest, że odstępstw od projektu budowlanego w zakresie zagospodarowania terenu dopuścił się upadły jeszcze przed ogłoszeniem upadłości, to postępowanie o udzielenie pozwolenia na użytkowanie zostało wszczęte z inicjatywy samego syndyka. Syndyk pomimo posiadanej wiedzy w przedmiocie niezgodności inwestycji z projektem budowlanym dążył jednak do uzyskania pozwolenia na użytkowanie. W takim przypadku, mając na względzie przepis art. 59a ust. 2 oraz art. 59f u.p.b., syndyk winien był się liczyć z konsekwencją własnego wniosku, tzn., że uwidocznienie w toku obowiązkowej kontroli obiektu nieprawidłowości skutkować będą karą pieniężną. DWINB zauważył, że o ile nawet odstępstwa od projektu budowlanego powstały w wyniku działań upadłego przed ogłoszeniem upadłości, tak do naliczenia kary doszło wyłącznie na skutek działań syndyka, który złożył wniosek o udzielenie pozwolenia na użytkowanie, doprowadzając w ten sposób do wszczęcia postępowania ze swym udziałem i do powstania sytuacji prawnej, w której naliczona zostanie kara. Podkreślił przy tym, że wyłącznie inicjatywa syndyka, a nie wcześniejsze błędy inwestycyjne upadłego, doprowadziły do powstania kary, gdyż istniejące przepisy prawa (tutaj procedura art. 51 u.p.b.), pozwalają na zalegalizowanie tego typu zmian, a następnie uzyskanie pozwolenia na użytkowanie, bez narażania się na kary finansowe.

Skargę na powyższe postanowienie do tut. Sądu wniósł syndyk, który wnosząc o uchylenie zaskarżonego postanowienia oraz poprzedzającego go postanowienia i zasądzenie kosztów postępowania zarzucił organowi odwoławczemu:

1) naruszenie przepisu art. 59f w zw. z art. 59a ust. 2 u.p.b. poprzez jego błędną wykładnię wskutek przyjęcia, że adresatem normy prawnej zawartej w przepisie art. 59f u.p.b. w przypadku wymierzenia kary z powodu stwierdzenia zrealizowania inwestycji budynku mieszkalnego wielorodzinnego z parkingiem podziemnym z odstępstwami od projektu budowlanego i niezgodnie z warunkami pozwolenia na budowę może być nie sam sprawca tej samowoli, czyli inwestor, który się jej dopuścił, ale także ten podmiot, który — nie ponosząc odpowiedzialności za odstępstwa, tj. jaki nie prowadził i nie wykonywał budowy budynku i nie wykonywał prac dotyczących zagospodarowania działki i terenu — jedynie zainicjował kontrolę przeprowadzoną przez organ nadzoru budowlanego — jak syndyk w niniejszej sprawie;

2) naruszenie przepisu art. 178 u.p.u.n. w zw. z art. 59a ust. 1 u.p.b. wskutek jego niezastosowania i wymierzenia syndykowi sankcji za stwierdzone w czasie przeprowadzonej na wniosek syndyka kontroli budowy odstępstwa od ustaleń i warunków określonych w pozwoleniu na budowę, podczas gdy powołany przepis prawa upadłościowego daje syndykowi prawo żądania od organów administracji rządowej i samorządu terytorialnego potrzebnych informacji dotyczących majątku upadłego, więc także odnośnie stwierdzenia jego stanu dla celów pomocy w likwidacji tego majątku;

3) błąd w ustaleniach faktycznych wskutek przyjęcia, że to na skutek działań syndyka powstały przyczyny do naliczenia kary, podczas gdy z treści zaskarżonego postanowienia, jak i postanowienia PINB z dnia 28 sierpnia 2013 r., jednoznacznie wynika, że sankcja zastosowana została z powodu stwierdzenia zrealizowania inwestycji budynku mieszkalnego wielorodzinnego z parkingiem podziemnym przy ul. G., ul. Ż. we W. z odstępstwami od projektu budowlanego i niezgodnie z warunkami pozwolenia na budowę, a ta okoliczność nie jest wynikiem działań syndyka, który nie prowadził i nie wykonywał budowy budynku i nie wykonywał prac dotyczących zagospodarowania działki i terenu, które to roboty zrealizowała upadła spółka A. Sp. z o.o. przed ogłoszeniem jej upadłości, syndyk zaś zainicjował jedynie postępowanie kontrolne, ale nie był sprawcą okoliczności, za które organ nadzoru budowlanego wymierzył karę, wymienione w postanowieniu organu nadzoru budowlanego przyczyny wymierzenia kary nie leżą po stronie syndyka, nie on ponosi za nie odpowiedzialność, nie on je spowodował.

W odpowiedzi na skargę DWINB podtrzymał stanowisko zawarte w zaskarżonym postanowieniu oraz wniósł o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) kontrola sądowa zaskarżonych decyzji, postanowień bądź innych aktów lub czynności wymienionych w art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. jedn. Dz. U. z 2012 r. poz. 270, dalej powoływanej jako u.p.p.s.a.) sprawowana jest w oparciu o kryterium zgodności z prawem. Sąd rozpoznaje zatem sprawę rozstrzygniętą decyzją (postanowieniem) ostateczną z punktu widzenia legalności, tj. zgodności z prawem całego toku postępowania administracyjnego i prawidłowości zastosowania przepisów prawa. W związku z tym, aby wyeliminować z obrotu prawnego akt wydany przez organ administracyjny konieczne jest stwierdzenie, że doszło w nim do naruszenia bądź prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, bądź przepisów postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na rozstrzygnięcie, albo też przepisu prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a - c u.p.p.s.a.), a także, gdy decyzja lub postanowienie organu dotknięte są wadą nieważności (art. 145 § 1 pkt 2 u.p.p.s.a.).

Ponadto badając zgodność z prawem zaskarżonego rozstrzygnięcia (w niniejszym przypadku postanowienia), sąd administracyjny czyni to w określonej kolejności. Stwierdzenie istnienia danego typu wad postanowienia może bowiem eliminować potrzebę ustalania innych wad, co ma niewątpliwy wpływ na racjonalizację działalności kontrolnej sądu administracyjnego. W pierwszej kolejności Sąd bada ewentualne istnienie wad powodujących nieważność postanowienia. Następnie kontroluje przestrzeganie przez organ administracji przepisów o postępowaniu administracyjnym (w zakresie określonym postanowieniami art. 145 § 1 pkt 1 lit. b) i lit. c) u.p.p.s.a.). Dopiero w ostatniej kolejności kontrolowane jest przestrzeganie przez organy administracyjne norm prawa materialnego (por. T. Woś, H. Knysiak - Molczyk, M. Romańska - "Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz.", Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis, Warszawa 2005, str. 460 - 461).

Wyjaśnić również należy, że stosownie do art. 134 § 1 u.p.p.s.a., sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Oznacza to, że Sąd, dokonując oceny zgodności z prawem zaskarżonej decyzji ma prawo i obowiązek uwzględnić również okoliczności, wprawdzie nie wskazane w skardze jako zarzut, ale mające wpływ na tę ocenę.

Kontrolując legalność zaskarżonego postanowienia Sąd nie dopatrzył się, by w sprawie zaistniały przesłanki do uchylenia zaskarżonego postanowienia z uwagi na naruszenie prawa procesowego, które mogłoby mieć istotny wpływ na wynik sprawy, jak też nie dostrzegł naruszenia prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy. Zastrzeżenia Sądu budzi natomiast część wywodów zawartych w uzasadnieniu organu odwoławczego odnoszących się do stwierdzenia, że nałożona kara pieniężna powstała bezpośrednio na skutek działalności samego syndyka, jednakże ta wadliwość uzasadnienia nie zmienia osądu o prawidłowości przyjętego rozstrzygnięcia.

Podniesione przez skarżącego zarzuty koncentrowały się nie na zasadności nałożenia kary pieniężnej z uwagi na brak stwierdzenia nieprawidłowości w zakresie objętym kontrolą przeprowadzoną w trybie art. 59a u.p.b., czy też wysokości tej kary, lecz zmierzały do wykazania, iż syndyk, który nie był inwestorem przedmiotowej budowy budynku mieszkalnego, nie jest podmiotem względem którego można taką sankcję wymierzyć.

Przypomnieć trzeba wpierw, iż zgodnie z art. 59 ust. 7 u.p.b. stroną w postępowaniu w sprawie pozwolenia na użytkowanie jest wyłącznie inwestor, co pozwala na przyjęcie, iż również karę przewidzianą w art. 59f i art. 59g u.p.b. wymierzyć można jedynie inwestorowi, nie zaś innym uczestnikom procesu budowalnego. W tym miejscu zatem należało pokusić się na udzielenie odpowiedzi, czy prawidłowo zatem organy nadzoru budowalnego przyjęły, iż po ogłoszeniu upadłości likwidacyjnej względem inwestora, którego działalność inwestycyjna obarczona była szeregiem nieprawidłowości skutkujących odmową wydania pozwolenia na użytkowanie, podmiotem względem którego można wymierzyć karę będzie jedynie syndyk masy upadłości obejmującej majątek upadłego inwestora.

W myśl przepisów art. 144 ust. 1 i ust. 2 u.p.u.n. "jeżeli ogłoszono upadłość obejmującą likwidację majątku upadłego, postępowania sądowe i administracyjne dotyczące masy upadłości mogą być wszczęte i dalej prowadzone jedynie przez syndyka lub przeciwko niemu. Postępowania te syndyk prowadzi na rzecz upadłego, lecz w imieniu własnym". Przepis ten należy stosować do wszelkich postępowań dotyczących mienia wchodzącego w skład masy upadłości jako jej pozycje czynne (aktywa) i pozycje bierne (pasywa), bez względu na to czy chodzi o postępowanie będące już w toku (do tego postępowania odnosi się zwrot "i dalej prowadzone"), czy też o postępowanie, które ma być dopiero wszczęte. Nie ma przy tym znaczenia w jakiej roli występuje upadły dłużnik w danym postępowaniu, gdyż w żadnym razie nie może on reprezentować masy upadłości.

Skutki ogłoszenia upadłości na dalszy tok postępowania administracyjnego stanowiły przedmiot rozbieżnych orzeczeń sądowych. W jednej grupie orzeczeń uznaje się, iż ogłoszenie upadłości nie stanowi uregulowania szczególnego w zakresie określenia lub ustalenia należności podatkowych jak i podmiotu, wobec którego winna być decyzja wydana. "Okoliczność, że z dniem ogłoszenia upadłości mieniem zarządza syndyk, który działa za upadłą spółkę, nie oznacza, iż ten podmiot traci byt prawny na gruncie prawa podatkowego. Upadła spółka jest nadal podmiotem praw i obowiązków materialno- prawnych (por. wyroki - WSA w Bydgoszczy z dnia 13 czerwca 2005 r., sygn. akt I SA/Bd 233/2005 oraz NSA z dnia 24 maja 2005 r., sygn. akt FSK 2364/04). W wyroku zaś WSA w Krakowie o sygn. akt III SA/Kr 394/08 wskazano: "Analiza przepisów prawa upadłościowego prowadzi do wniosku, że w rozpatrywanej sprawie wraz z ogłoszeniem upadłości nie zmieniła się właściwość organów uprawnionych do prowadzenia postępowania podatkowego, którego celem było określenie zobowiązań podatkowych w podatku akcyzowym, ani upadły nie został pozbawiony statusu podatnika. Tylko poprzez wydanie decyzji podatkowej możliwe jest zgłoszenie tej wierzytelności do zaspokojenia z masy upadłości; wyłączenie drogi administracyjnej dla określenia zobowiązania podatkowego w podatku akcyzowym, podkreślić należy - powstałego z mocy prawa - jest niedopuszczalne. Przyjęcie odmiennego poglądu mogłoby spowodować brak możliwości zgłoszenia takiej wierzytelności sędziemu - komisarzowi, jeżeli podatnik nie wykonał ciążącego na nim obowiązku zadeklarowania w deklaracji podatkowej zobowiązania podatkowego w wysokości nie kwestionowanej przez organ podatkowy. W przypadku braku deklaracji lub zakwestionowania prawidłowości danych z niej wynikających, to decyzja określająca to zobowiązanie jest dowodem takiego zobowiązania umożliwiającym zgłoszenie tej wierzytelności w nakazanej przez prawo formie". Dalej też podkreślono "że prawo upadłościowe stanowi lex specialis w stosunku do pozostałych regulacji obowiązujących w polskim systemie prawnym, w tym do Ordynacji podatkowej, ale tylko w zakresie zasad wspólnego dochodzenia roszczeń wierzycieli od niewypłacalnych dłużników będących przedsiębiorcami (...), o czym stanowi art. 1 ww. ustawy Prawo upadłościowe i naprawcze. W zakresie nie uregulowanym przepisami tej ustawy, zastosowanie mają ogólnie obowiązujące przepisy. Tak więc postępowanie podatkowe należy prowadzić zgodnie z przepisami Ordynacji podatkowej, z wyłączeniem tych przepisów, które regulują sposób i kolejność zaspakajania wierzycieli z masy upadłości".

W drugiej grupie orzeczeń sądy administracyjne stoją na stanowisku, że przepis art. 144 u.p.u.n. jest przepisem szczególnym mającym wprost zastosowanie na gruncie prawa budowalnego. W orzecznictwie podniesiono (tak m.in. NSA w postanowieniu z 19 lutego 2008 r., I FSK 1736/07), że legitymację syndyka określa się w nauce jako tzw. legitymację formalną lub jako podstawienie (substytucja) procesowe. Syndyk jest więc stroną w znaczeniu formalnym (procesowym), tzn. działa w postępowaniu we własnym imieniu. Natomiast stroną w znaczeniu materialnym, pomimo ogłoszenia upadłości, pozostaje upadły. On bowiem jest podmiotem stosunku prawnego, na tle którego wyniknął spór. Prowadzenie sporu przez syndyka odbywa się więc na rzecz upadłego (stosownie do art. 160 ust. 1 u.p.u.n.). Użyte w art. 144 ust. 2 u.p.u.n. wyrażenie, że postępowania dotyczące masy upadłości mogą być wszczęte i dalej prowadzone "jedynie" przez syndyka lub przeciwko niemu oznacza, że upadły będąc stroną w znaczeniu materialnym, pozbawiony jest legitymacji formalnej do występowania w tych postępowaniach (tak też WSA w Gliwicach w wyroku z dnia 14 stycznia 2009 r. sygn. akt. III SA/1016/08, NSA w wyrokach: z dnia 11 października 2005 r., sygn. akt FSK 2449/04, i z dnia 19 lutego 2008 r., sygn. akt I FSK 1736/07). Pogląd ten dodatkowo wzmacnia treść art. 65 u.p.u.n., który stanowi, iż jeżeli syndyk masy upadłości odmówił wstąpienia do postępowania sądowego lub administracyjnego dotyczącego mienia upadłego lub gdy wystąpił z tego postępowania domniemywa się, że mienie objęte postępowaniem nie wchodzi w skład masy upadłości. Skutki prawne braku procesowego uczestnictwa syndyka wskazują zatem na postrzeganie przez ustawodawcę statusu syndyka w kategoriach procesowego reprezentanta upadłego, a skutek ten należy odnieść do postępowania administracyjnego w szerokim rozumieniu.

W rozpoznawanej sprawie Sąd podzielając poglądy wymienione w drugiej grupie przywołanego wyżej orzecznictwa sądowoadministracyjnego. Postępowanie dotyczące mienia wchodzącego w skład masy upadłości może być zatem wszczęte i dalej prowadzone jedynie przez syndyka lub przeciw niemu. Jest to przypadek tzw. zastępstwa procesowego pośredniego, kiedy zastępca działa na rzecz zastąpionego, ale we własnym imieniu, o czym wprost stanowi art. 144 ust. 2 u.p.u.n. Stroną w znaczeniu materialnym, pomimo ogłoszenia upadłości pozostaje nadal upadły, gdyż to on jest podmiotem stosunku prawnego, na tle którego wyniknął spór.

W zaistniałym w sprawie stanie faktycznym nie można zatem skutecznie postawić zarzutu naruszenia przepisów postępowania mogącego mieć istotny wpływ na wynik sprawy, gdyż adresatem postanowienia o nałożeniu kary z tytułu zrealizowania niezgodnie z ustaleniami projektu budowlanego i warunkami określonymi w pozwoleniu na budowę w zakresie zagospodarowania terenu działki budynku- po ogłoszeniu upadłości spółki, czyli podmiotu zobligowanego do uiszczenia tej kary z tytułu zrealizowania niezgodnie z ustaleniami projektu budowlanego obiektu wchodzącego w skład masy upadłości, winien być syndyk masy upadłości A. Sp. z o.o. w upadłości likwidacyjnej, który wystąpił z wnioskiem o udzielenie pozwolenia na użytkowanie przedmiotowego budynku na rzecz upadłego inwestora, lecz działając w imieniu własnym. Jedynie dla uporządkowania terminologii warto zwrócić organom uwagę, iż prawidłowo określając podmiot zobowiązany winny posłużyć się określeniem "syndyk masy upadłości A. Sp. z o.o. w upadłości likwidacyjnej" bez wskazywania danych imiennych syndyka.

Na zakończenie odnieść się trzeba do treści uzasadnienia zaskarżonego postanowienia w tej części, w której organ odwoławczy przypisał winę syndykowi w złożeniu wniosku o pozwolenie na użytkowanie budynku mieszkalnego, czego konsekwencją było wymierzenie kary pieniężnej. Uwzględniając okoliczności podane przez syndyka, jak też i posiadaną wiedzę organów nadzoru budowlanego o faktycznym inwestorze tego obiekt oraz o złożonych trudnościach z brakiem dokumentacji budowlanej i środków finansowych na dokończenie inwestycji, trudno przypisać syndykowi świadome działanie, którego rezultatem miałoby być obciążenie masy upadłości dodatkowymi karami pieniężnymi. Można jedynie dopowiedzieć, iż wymierzona kara administracyjna obciąża nie syndyka, jako osobę sprawującą zarząd nad majątkiem upadłej spółki, lecz wyłącznie masę upadłości, wobec czego może być dochodzona wyłącznie w trybie upadłościowym, w czwartej ostatniej kategorii zaspokojenia (art. 342 ust. 1 pkt 4 u.p.u.n.)

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 151 u.p.p.s.a., orzeczono jak w sentencji wyroku.