III SA/Łd 886/13

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] r. nr [...] Dyrektor Izby Celnej w Ł. na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz.U. z 2012r., poz. 749 ze zm.), utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Celnego w P. z dnia [...]r. nr [...] określającą "A" Spółce z o.o. z siedzibą w P. zobowiązanie podatkowe w podatku akcyzowym za grudzień 2009 r. w kwocie 47.949,00 zł.

Powyższe rozstrzygnięcie zostało wydane w oparciu o następujący stan faktyczny i prawny.

W dniach od 13 do 27 czerwca 2011 r. funkcjonariusze Urzędu Celnego w P. przeprowadzili w spółce kontrolę podatkową w zakresie obrotu i zużycia wyrobów akcyzowych, w tym wyrobów przeznaczonych do użycia, oferowanych na sprzedaż lub używanych jako paliwa silnikowe lub paliwa opałowe albo jako dodatki lub domieszki do paliw silnikowych lub paliw opałowych, a także w zakresie prawidłowości ustalania podstawy opodatkowania i rzetelności rozliczania zobowiązań podatkowych w podatku akcyzowym oraz rozliczania opłaty paliwowej za okres od dnia 1 grudnia 2009 r. do dnia 30 czerwca 2010 r. W toku kontroli ustalono, że w okresie objętym kontrolą spółka prowadziła działalność gospodarczą, która polegała na odzysku surowców z materiałów segregowanych. W ramach prowadzonej działalności spółka produkowała i sprzedawała komponent szerokiej frakcji KTS-F o kodzie CN 3811. Produkcja komponentu odbywała się poza składem podatkowym. Spółka sprzedając komponent jako dodatek do ciężkich paliw opałowych nie odbierała oświadczeń o przeznaczeniu wyrobów do celów opałowych, nie składała deklaracji podatkowych i nie płaciła należnego podatku akcyzowego, co w ocenie organu stanowiło naruszenie przepisów ustawy o podatku akcyzowym z dnia 6 grudnia 2008r.

Decyzją z dnia [...] r. Naczelnik Urzędu Celnego w P. określił "A" Spółce z o.o. z siedzibą w P. zobowiązanie podatkowe w podatku akcyzowym za grudzień 2009r.

W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, że z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie wynika, że w grudniu 2009 r. Spółka dokonała jednej sprzedaży komponentu KTS-F firmie Gospodarstwo Ogrodnicze G. K. w W. w ilości 21 790 kg w dniu 22 grudnia 2009 r. W toku kontroli ustalono, że spółka sprzedając komponent szerokiej frakcji KTS-F o kodzie 3811 jako dodatek do ciężkich paliw opałowych, nie odbierała oświadczeń o przeznaczeniu wyrobu do celów opałowych, nie składała deklaracji podatkowych i nie płaciła należnego podatku akcyzowego.

Od powyższej decyzji Spółka wniosła odwołanie, w którym wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji i umorzenie postępowania w sprawie zarzuciła naruszenie:

- art.8 ust. 1, 2 i 6 oraz art.13 i art.86 ustawy o podatku akcyzowym poprzez żądanie zapłaty podatku akcyzowego;

- art.86 cyt. ustawy poprzez uznanie, że KTS-F jest dodatkiem do paliw,

- art.89 ust.2 ustawy, poprzez niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że KTS-F podlega innej stawce niż 0%.

- art.89 ust. 4 ustawy, poprzez błędne zastosowanie stawki sankcyjnej,

- art.2 Dyrektywy Rady nr 96/2003 poprzez opodatkowanie w/w specyfiku,

- art.120, art.121, art.122, art.125 i art. 180 oraz art.187 Ordynacji podatkowej.

Dyrektor Izby Celnej w Ł. utrzymując zaskarżoną decyzję w mocy wskazał, że w niniejszej sprawie kwestią sporną jest to, czy wyrób energetyczny stanowiący dodatek do paliwa opałowego w celu poprawienia jego parametrów fizykochemicznych można zaliczyć do paliw opałowych oraz czy na tego rodzajach wyrobach energetycznych ciąży akcyza w stawce innej niż 0 zł określona w art.89 ust.2 ustawy o podatku akcyzowym. W ocenie strony skarżącej wyrób energetyczny stanowiący dodatek do paliwa opałowego nie mieści się w definicji paliw opałowych wskazanej w art. 86 ust.2 ustawy o podatku akcyzowym i w związku z tym nie podlega akcyzie. Spółka podkreśliła, że treść art.89 ust.2 u.p.a. bezspornie wskazuje, że na dodatkach do paliw opałowych, a w takim celu był sprzedawany komponent KTS -F, ciąży stawka w wysokości "0" złotych.

Organ odwoławczy wyjaśnił, że zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o podatku akcyzowym, do celów poboru akcyzy i oznaczania wyrobów akcyzowych znakami akcyzy stosuje się klasyfikację w układzie odpowiadającym Nomenklaturze Scalonej (CN) zgodną z rozporządzeniem Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz.Urz.WE. L 256 z 7.09.1987. str. 1, z późn. zm.). W załączniku nr 1 do ustawy - wykazie wyrobów akcyzowych w poz. 38 wskazano kod 3811 - środki przeciwstukowe, inhibitory utleniania, inhibitory tworzenia się żywic, dodatki zwiększające lepkość, preparaty antykorozyjne oraz pozostałe preparaty dodawane do olejów mineralnych (włącznie z benzyną) lub do innych cieczy, stosowanych do tych samych celów, co oleje mineralne. Wyroby akcyzowe o kodzie CN 3811 zgodnie z art. 86 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy, należą do wyrobów energetycznych. Wyroby energetyczne przeznaczone do użycia, oferowane na sprzedaż lub używane do celów opałowych są w myśl art. 86 ust. 3 ww. ustawy, paliwami opałowymi. W przedmiotowej sprawie bezspornym jest, że spółka sprzedała na rzecz Gospodarstwa Ogrodniczego G. K. komponent uzyskiwany w wyniku katalitycznego przerobu odpadów z tworzyw sztucznych -Szeroką Frakcję Węglowodorów KTS-F klasyfikowany do kodu PKWiU 24.66.32-90.00 i CN 3811. Nabywca ww. wyrób energetyczny przeznaczył na cele grzewcze, z zatem uznać należało, że w istocie mamy do czynienia z paliwem opałowym, albowiem jak wynika z przytoczonej wcześniej definicji ustawowej, paliwami opałowymi są wyroby energetyczne (w przedmiotowej sprawie wyrób o kodzie CN 3811) przeznaczony do użycia, oferowany na sprzedaż lub używany do celów opałowych, co miało miejsce w rozpatrywanej sprawie. Zdaniem Dyrektora Izby Celnej w Ł. dodatki łącząc się z paliwami opałowymi podnoszą ich właściwości fizykochemiczne i tworząc z nimi integralną część, faktycznie służą temu samemu celowi co paliwo, do którego zostały dodane, czyli celowi opałowemu. W związku z powyższym podlegają one opodatkowaniu podatkiem akcyzowym według stawki określonej w art. 89 ust. 1 pkt 15 ustawy o podatku akcyzowym.

Odwołując się do wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 lutego 2012r., sygn. I GSK 837/10 organ stwierdził, że definicja paliw opałowych wskazana w art. 86 ust.3 u.p.a. obejmuje również inne wyroby określone w art.89 ust. 1 pkt 1 -13 przeznaczone do użycia, oferowane na sprzedaż lub używane do celów opałowych, np. dodatki do tych paliw. Komponent KTS-F sprzedawany przez spółkę jako dodatek do paliw opałowych należy zaliczyć do tej grupy paliw.

W skardze skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi spółka podtrzymując zarzuty przedstawione w odwołaniu oraz dodatkowo podnosząc zarzut naruszenia art. 234 Ordynacji podatkowej, wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji. Na podstawie art. 61 p.p.s.a. wniosła o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Celnej w Ł. podtrzymując stanowisko przedstawione w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 125 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012r., poz. 270, ze zm.), zwanej dalej p.p.s.a., sąd może zawiesić postępowanie z urzędu, jeżeli rozstrzygnięcie sprawy zależy od wyniku innego toczącego się postępowania administracyjnego, sądowoadministracyjnego, sądowego lub przed Trybunałem Konstytucyjnym. Zawieszenie postępowania sądowoadministracyjnego w oparciu o powyższy przepis następuje z urzędu, lecz jego celowość została pozostawiona ocenie sądu (por. postanowienia NSA z dnia 11 marca 2005 r., sygn. akt: I OZ 45/05 oraz z dnia 7 czerwca 2008 r., sygn. akt I OZ 382/08), zaś generalnie następuje wówczas, gdy rozstrzygnięcie sprawy sądowoadminstracyjnej zależy od wyniku innego postępowania (administracyjnego, sądowoadministracyjnego, sądowego lub przez Trybunałem Konstytucyjnym).

W odniesieniu do interpretacji pojęcia "rozstrzygnięcie sprawy zależy od wyniku innego toczącego się postępowania sadowego", należy zauważyć, że praktyka sądowa opowiada się za szerokim rozumieniem, wychodząc poza tradycyjne rozumienie prejudycjalności postępowania. W ocenie Sądu, okoliczności faktyczne niniejszej sprawy oraz zastosowane przez organ interpretacyjny przepisy prawa materialnego czynią zasadnym uznanie, że w rozpoznawanej sprawie wystąpiła przesłanka, o której mowa w przepisie art. 125 § 1 pkt 1 p.p.s.a. Co prawda w przepisie tym nie wymieniono wprost TSUE, jednakże - zdaniem Sądu - nie przesądza to o braku możliwości zawieszenia postępowania sądowoadministracyjnego z uwagi na postawione w innej sprawie pytanie prejudycjalne i toczące się w związku z nim postępowanie przed tym właśnie sądem, jeżeli problem prawny w obu sprawach jest taki sam. Należy bowiem zauważyć, że TSUE jest sądem wspólnotowym w znaczeniu ustrojowym (por. A. Wróbel, [w:] pr. zb. Wprowadzenie do prawa Wspólnot Europejskich (Unii Europejskiej), Zakamycze 2002, s. 154), a zatem prowadzone przed nim postępowanie jest postępowaniem sądowym, które mieści się w pojęciu "postępowania sądowego", użytym w art. 125 § 1 pkt 1 p.p.s.a. Sąd rozpoznający niniejszą sprawę w pełni podziela stanowisko NSA, który opowiedział się za szerokim interpretowaniem przesłanki z art. 125 § 1 pkt 1 p.p.s.a., wychodzącym poza tradycyjne rozumienie prejudycjalności postępowania (tak NSA w postanowieniu z dnia 19 marca 2014 r., sygn. akt I FZ 73/14, publ. www.orzeczenia.nsa.gov.pl)

W orzecznictwie sądów administracyjnych przyjmuje się przy tym, że zawieszenie postępowania sądowego powinno być uzasadnione względami celowościowymi, sprawiedliwości, jak również ekonomiki procesowej, a celowość zawieszenia postępowania sądowoadministracyjnego na podstawie art. 125 § pkt 1 p.p.s.a. powinna być analizowana z punktu widzenia wystąpienia w przyszłości ewentualnej konieczności uruchomienia nadzwyczajnych środków wzruszania rozstrzygnięć ostatecznych, np. przesłanek do wznowienia postępowania administracyjnego lub stwierdzenia nieważności decyzji (por. postanowienie NSA z dnia 13 czerwca 2008 r., sygn. akt I FZ 221/08; wyrok WSA w Warszawie z dnia 18 czerwca 2009 r., sygn. akt III SA/Wa 3321/08).

Sądowi rozpoznającemu niniejszą sprawę z urzędu wiadomym jest, że Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 12 września 2013r. w sprawie o sygn. akt I FSK 454/13, na podstawie art. 267 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej skierował do Trybunału Sprawiedliwości pytanie prejudycjalne dotyczące wykładni przepisów prawa unijnego następującej treści: 1) "Czy art. 2 ust. 3 akapit drugi Dyrektywy Rady 2003/96/WE z dnia 27 października 2003 r. w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej (Dz. Urz. UE L 283 z dnia 31 października 2003 r., s. 51, z późn. zm.), przewidujący regułę opodatkowania dodatków do paliw silnikowych według stawki przyjętej dla równoważnego paliwa silnikowego, to jest paliwa, do którego dodatek lub rozcieńczalnik zostały zastosowane, należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on stosowaniu do produktów objętych pozycją CN 3811 stawki podatkowej odpowiedniej dla tzw. pozostałych paliw silnikowych określonej w art. 89 ust. 1 pkt 14 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 3, poz. 1 ze zm.)? 2) Czy art. 2 ust. 3 w związku z art. 2 ust. 1 Dyrektywy Rady 2003/96/WE z dnia 27 października 2003 r. w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej (Dz. Urz. UE L 283 z dnia 31 października 2003 r., s. 51, z późn. zm.) jest bezwarunkowy i wystarczająco precyzyjny, aby mógł być bezpośrednio skuteczny i stanowić bezpośrednie źródło prawa i obowiązku, przesądzającego o stosowaniu do dodatków lub domieszek (rozcieńczalników) do paliw silnikowych stawki przyjętej dla równoważnego paliwa silnikowego?

Zdaniem Sądu, nie budzi żadnych wątpliwości to, że odpowiedź TSUE na przytoczone wyżej pytania prejudycjalne będzie miała istotny wpływ na rozstrzygnięcie niniejszej sprawy z uwagi na tożsamość przedstawionych w nich zagadnień i kwestii spornej między spółką a organem interpretacyjnym, polegającej na ustaleniu , czy dodatki do paliw opałowych oznaczone kodem CN 3811 mieszczą się w zakresie definicji paliw opałowych zawartej w art. 86 ust. 3 ustawy o podatku akcyzowym i czy z chwilą przeznaczenia ich do dodania do paliw opałowych stają się one paliwem opałowym w rozumieniu art. 86 ust. 3 ustawy, a czy w konsekwencji właściwa stawka dla tych wyrobów energetycznych, tj. dodatków do paliw oznaczonych wyżej wskazanym kodem powinna zostać określona według stawki przewidzianej dla pozostałych paliw opałowych z art. 89 ust. 1 pkt 15 ustawy. Zadane pytanie jest więc w istocie pytaniem o prawidłowość implementacji Dyrektywy do polskiego porządku prawnego.

Z tych wszystkich względów, podzielając wątpliwości NSA wyrażone w wyżej powoływanym pytaniu prejudycjalnym skierowanym do Trybunału Sprawiedliwości, w szczególności w aspekcie wątpliwości interpretacyjnych wskazanych powyżej przepisów prawa, będących podstawą prawną rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie, sąd rozpoznający niniejszą sprawę, po dokonaniu oceny z punktu widzenia celowości, sprawiedliwości, oraz ekonomiki procesowej, a także mając na względzie konieczność rozpoznania sprawy bez zbędnej zwłoki, doszedł do przekonania, że podjęcie rozstrzygnięcia opartego na art. 125 § 1 pkt 1 p.p.s.a. jest w pełni uzasadnione. W przedmiotowej sprawie sąd doszedł zatem do przekonania, że opisana kwestia prejudycjalna ma bezpośredni wpływ na wynik niniejszego postępowania.

Z tych względów Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi na podstawie art. 125 § 1 pkt 1 p.p.s.a. orzekł jak w postanowieniu.

k.p.