IV SA/Gl 713/13

Uzasadnienie

Kierownik Działu Dodatków Mieszkaniowych Ośrodka Pomocy Społecznej w G., działający z upoważnienia Prezydenta Miasta G., decyzją z dnia [...], Nr [...] odmówił przyznania Z.T. dodatku mieszkaniowego

W uzasadnieniu decyzji wskazano, iż strona zajmuje lokal o powierzchni [...] m2 podczas gdy normatywna powierzchnia dla gospodarstwa jednoosobowego wynosi [...] m2. Wskazano, iż dodatek mieszkaniowy przysługuje, gdy powierzchnia użytkowa lokalu mieszkalnego nie przekracza normatywnej powierzchni o więcej niż 30% albo 50% pod warunkiem, że udział powierzchni pokoi i kuchni w powierzchni użytkowej tego lokalu nie przekracza 60%. Lokal strony nie spełnia powyższego wymogu, ponieważ powierzchnia pokoi i kuchni wynosi [...]m2 i stanowi 77 % powierzchni użytkowej całego lokalu.

W odwołaniu od tej decyzji Z.T. wniósł o uchylenie decyzji organu pierwszej instancji i przyznanie dodatku mieszkaniowego. Wskazał, iż organ winien uwzględnić, że strona weszła posiadanie lokalu po zmarłej żonie, oraz to, że stara się o zamianę lokalu na mniejszy. Strona wskazała, iż w toku prowadzonego postępowania nie brała w nim udziału, nie miała możliwości odniesienia się do zebranego materiału dowodowego ani zgłoszenia dodatkowych żądań.

Decyzją z dnia [...] Nr [...] wydaną m.in. na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz. U. z 2013r. poz. 267) Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. orzekło utrzymać w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu Samorządowe Kolegium Odwoławcze wskazało, że zagadnienia związane z przyznawaniem dodatków mieszkaniowych uregulowane są w ustawie z dnia 21 czerwca 2001 r. o dodatkach mieszkaniowych. Stosownie do postanowień art. 5 ust. 1 pkt 1 powołanej ustawy normatywna powierzchnia lokalu mieszkalnego dla jednej osoby wynosi 35 m2. Zgodnie z ust. 5 cytowanego artykułu dodatek mieszkaniowy przysługuje, gdy powierzchnia użytkowa lokalu mieszkalnego nie przekracza normatywnej powierzchni o więcej niż 30% albo 50% pod warunkiem, że udział powierzchni pokoi i kuchni w powierzchni użytkowej tego lokalu nie przekracza 60%. Z akt sprawy wynika natomiast, że Z.T. prowadzi jednoosobowe gospodarstwo domowe w lokalu mieszkalnym o powierzchni użytkowej [...] m2. Normatywna powierzchnia dla gospodarstwa domowego strony wynosi zatem 35m 2. Powierzchnia użytkowa lokalu przekracza powierzchnię normatywną o więcej niż 30% i więcej niż 50% a nadto udział powierzchni pokoi i kuchni w powierzchni użytkowej lokalu jest wyższy niż 60%, gdyż wynosi 77%. Stąd też w opinii organu odwoławczego, wydanie decyzji odmawiającej przyznania dodatku mieszkaniowego jest zatem prawnie uzasadnione. Ustawodawca w ustawie o dodatkach mieszkaniowych nie przewidział bowiem żadnych odstępstw od ustalonych warunków przyznania dodatku mieszkaniowego, toteż każde przekroczenie normatywnej powierzchni powiększonej o wskazany procent skutkuje niemożnością przyznania tego dodatku. Kolegium podkreśliło, że decyzja w sprawie dodatku mieszkaniowego nie jest wydawana w ramach uznania organu administracji, który mógłby ocenić, czy z uwagi na trudną sytuację strony dodatek może być przyznany. Cytowane przepisy ustawy uzależniają go od spełnienia określonych nimi warunków, a niewystąpienie któregokolwiek z nich powoduje, że dodatek nie może być przyznany. Odnosząc się do zarzutu strony dotyczącego naruszenia przez organ pierwszej instancji zasady czynnego udziału strony w postępowaniu Kolegium wskazuje, iż nie dopatrzyło się powyższego naruszenia w toczącym się postępowaniu, albowiem postępowanie to było zainicjowane wnioskiem strony złożonym w dniu [...] wraz z załącznikami. Wniosek ten stanowił podstawę do wydania orzeczenia w sprawie. Organ pierwszej instancji nie przeprowadzał żadnego postępowania dodatkowego opierając swoje rozstrzygnięcia wyłącznie na złożonych przez stronę dokumentach.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego skarżący Z.T. domagał się uchylenia zaskarżonej decyzji i uwzględnienia wniosku o przyznanie dodatku mieszkaniowego. Podnosił, iż decyzja organu pierwszej instancji została wydana bez przeprowadzenia postępowania administracyjnego i bez jego udziału. Decyzja ta bowiem nie uwzględnia potrzeb i warunków życiowych skarżącego, niskich dochodów (które nie wystarczają na utrzymanie i leczenie) oraz faktu zgonu żony skarżącego, która była osobą niepełnosprawną i wymagała oddzielnego pomieszczenia. Podał, iż nie korzysta z pomieszczenia które było przeznaczone dla żony. Skazał, iż złożył wniosek o zamianę lokalu na mniejszy.

Organ odwoławczy w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

W punkcie wyjścia należy wskazać, że zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153 poz.1269) Sąd ten sprawuje w zakresie swojej właściwości kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym § 2 wspomnianego przepisu stanowi, iż kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Z brzmienia art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270), zwanej dalej p.p.s.a., wynika natomiast, że w przypadku, gdy Sąd stwierdzi, bądź to naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, bądź to naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, bądź wreszcie inne naruszenie przepisów postępowania, jeśli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy, wówczas - w zależności od rodzaju naruszenia – uchyla decyzję lub postanowienie w całości lub w części, albo stwierdza ich nieważność bądź niezgodność z prawem. Cytowana regulacja prawna nie pozostawia zatem wątpliwości co do tego, że zaskarżona decyzja lub postanowienie mogą ulec uchyleniu tylko wtedy, gdy organom administracji publicznej można postawić uzasadniony zarzut naruszenia prawa, czy to materialnego, czy to procesowego, jeżeli naruszenie to miało, bądź mogło mieć wpływ na wynik sprawy.

Sąd nie jest zatem władny oceniać takich okoliczności jak pokrzywdzenie strony orzeczeniem, czy rozstrzygnięcie wiąże się z negatywnymi skutkami dla strony, czy narusza zasady współżycia społecznego i im podobnych.

Sąd związany jest normą prawną odzwierciedlającą wolę ustawodawcy, wyrażoną w treści odpowiedniego przepisu prawa. Przy tym z mocy art. 134 § 1 cytowanej ustawy tejże kontroli legalności dokonuje także z urzędu, nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Przeprowadzając w oparciu o powyższe uregulowania ocenę zgodności z prawem podjętych w sprawie rozstrzygnięć należy stwierdzić, iż decyzje organów obu instancji nie naruszają obowiązujących przepisów prawa materialnego czy procesowego.

Zasady przyznawania świadczenia w postaci dodatku mieszkaniowego uregulowane zostały w ustawie z dnia 21 czerwca 2001 r., o dodatkach mieszkaniowych (Dz. U. z 2013 r., Nr 966).

Stosownie do treści art. 3 ust. 1 przywołanej ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r., dodatek mieszkaniowy przysługuje osobom, o których mowa w art. 2 ust. 1 tej ustawy, jeżeli średni miesięczny dochód na jednego członka gospodarstwa domowego w okresie 3 miesięcy poprzedzających datę złożenia wniosku o przyznanie dodatku mieszkaniowego nie przekracza 175% kwoty najniższej emerytury w gospodarstwie jednoosobowym i 125% tej kwoty w gospodarstwie wieloosobowym, obowiązującej w dniu złożenia wniosku.

Przyznanie przedmiotowego świadczenia uwarunkowane jest również wielkością zajmowanego mieszkania w stosunku do ilości osób (członków gospodarstwa domowego) zamieszkujących w danym lokalu mieszkalnym.

W myśl art. 5 ust. 5 przywołanej ustawy dodatek mieszkaniowy przysługuje, gdy powierzchnia użytkowa lokalu mieszkalnego zajmowanego przez zainteresowaną osobę nie przekracza normatywnej powierzchni o więcej niż 30% albo o ponad 50% lecz tylko w przypadku, gdy udział powierzchni pokoi i kuchni w powierzchni użytkowej przedmiotowego lokalu nie jest większy niż 60%.

Normatywna powierzchnia użytkowa lokalu mieszkalnego lub budynku mieszkalnego, w którym znajduje się tylko jeden lokal mieszkalny (dom jednorodzinny) w przeliczeniu na liczbę członków gospodarstwa domowego nie może przekraczać: 1) 35 m² - dla 1 osoby, 2) 40 m² - dla 2 osób, 3) 45 m² - dla 3 osób, 4) 55 m² - dla 4 osób, 5) 65 m² - dla 5 osób, 6) 70 m² - dla 6 osób, a w razie zamieszkiwania w lokalu mieszkalnym większej liczby osób dla każdej kolejnej osoby zwiększa się normatywną powierzchnię tego lokalu o 5 m² (art. 5 ust. 1 ustawy o dodatkach mieszkaniowych). Nadto z na mocy art. 5 ust.3 ustawy o dodatkach mieszkaniowych, normatywną powierzchnię powiększa się o 15 m², jeżeli w lokalu mieszkalnym zamieszkuje osoba niepełnosprawna poruszająca się na wózku lub osoba niepełnosprawna, której niepełnosprawność wymaga zamieszkiwania w oddzielnym pokoju. Z kolei przez gospodarstwo domowe należy rozumieć lokatora samodzielnie zajmującego lokal lub lokatora, jego małżonka i inne osoby wspólnie z nim zamieszkujące i gospodarujące, które swoje prawa do zamieszkiwania w lokalu wywodzą z prawa tego lokatora (art. 4 ustawy o dodatkach mieszkaniowych).

Trzeba przy tym podkreślić, iż formuła cytowanych przepisów nie pozostawia wątpliwości co do tego, że ustalone w nich wymogi mają charakter norm bezwzględnie obowiązujących, a tym samym przyznanie dodatku mieszkaniowego możliwe było wyłącznie w przypadku ich spełnienia.

Powodem podjęcia rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie, polegającego na odmowie przyznania skarżącej dodatku mieszkaniowego, było ustalenie przez organ pierwszej instancji, że strona zajmuje mieszkanie o powierzchni użytkowej przekraczającej powierzchnię normatywną dla 1-osobowego gospodarstwa domowego. Strona skarżąca zamieszkuje sama w lokalu mieszkalnym o powierzchni [...] m². Powierzchnia użytkowa przedmiotowego lokalu mieszkalnego przekracza powierzchnię normatywną przewidzianą dla jednoosobowego gospodarstwa domowego o więcej niż 30%. Ponadto łączna powierzchnia pokoi i kuchni przekracza 60% w powierzchni użytkowej przedmiotowego lokalu, zatem przyjęcie do obliczeń marginesu 50% nie jest możliwe. Trzeba także nadmienić, iż z treści wniosku strony skarżącej nie wynika, iż w lokalu zamieszkuje osoba niepełnosprawna poruszająca się na wózku lub osoba niepełnosprawna.

Odnosząc się do treści skargi należy wyjaśnić strony skarżącej, iż ubiegając się o dodatek mieszkaniowy strona musi spełniać wszystkie warunki, jakie ustanowione zostały w ustawie o dodatkach mieszkaniowych.

Stąd też konkludując – należy wskazać - że poza okolicznościami uregulowanymi w przytoczonych wyżej przepisach, ustawa o dodatkach mieszkaniowych nie reguluje możliwości przyznania dodatku mieszkaniowego, w razie przekroczenia ustawowo wskazanej powierzchni normatywnej, niezależnie od wielkości tego przekroczenia. W przedmiotowej sprawie odmowa przyznania dodatku mieszkaniowego wynikała zatem z zastosowania ustawowych przepisów i w żadnej mierze nie zależała od uznania organów administracji procesujących w sprawie.

Przeto należy stwierdzić, iż decyzje organów procedujących w sprawie - pomimo subiektywnych odczuć strony skarżącej - są prawidłowe i zgodne z obowiązującymi przepisami prawa.

Ponieważ w przedmiotowym postępowaniu administracyjnym nie stwierdzono, ani istotnych naruszeń przepisów prawa materialnego, ani też istotnych naruszeń przepisów procesowych, przeto na mocy art. 151 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. p.p.s.a. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach oddalił skargę.