VI SA/Wa 2747/13

Uzasadnienie

Główny Inspektor Transportu Drogowego (zwany dalej organem, GITD) decyzją z [...] lipca 2013 r., nr [...] po rozpatrzeniu odwołania od A. M. (zwanego dalej stroną, skarżącym) od decyzji [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego (zwanego dalej organem I instancji, [...] WITD) z [...] maja 2013 r., o nałożeniu na stronę kary pieniężnej w wysokości 2 380 zł utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy.

Podstawą wydania decyzji była kontrola drogowa, opisana w protokole kontroli nr [...] z [...] września 2012 r. Przedmiotem kontroli był zespół pojazdów marki [...] o numerze rejestracyjnym [...] kierowany przez R. S., pracownika kontrolowanego przedsiębiorcy.

Stwierdzono przekroczenie:

1. dopuszczalnej długości pojazdu lub pojazdu z ładunkiem za każdy rozpoczęty 1 m ponad dopuszczalną długość;

2. szerokości pojazdu lub pojazdu z ładunkiem oraz

3. dopuszczalnego nacisku osi na drodze, na których jest dopuszczony ruch pojazdów o naciskach osi do 10 t, dla podwójnej osi napędowej pojazdów silnikowych, przy odległości pomiędzy osiami składowymi nie mniejszej niż 1,3 m i mniejszej niż 1,8 m.

[...] WITD wydał decyzję, którą nałożył na stronę karę pieniężną

w wysokości 2 380 zł, od której strona złożyła odwołanie. Organ odwoławczy decyzją z [...] stycznia 2013 r. uchylił decyzję organu I instancji i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania.

W wyniku ponownie prowadzonego postępowania [...] WITD dnia [...] maja 2013 r. wydał decyzję, którą nałożył na stronę karę pieniężną w wysokości 2 380 zł, od której strona złożyła odwołanie.

W odwołaniu strona wnosi o uchylenie zaskarżonej decyzji zgodnie z art. 155 ustawy z 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U.

z 2013 r., poz. 267; dalej k.p.a.) oraz o ponowne przeanalizowanie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego bez przekazywania sprawy do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji. Ponadto zarzuca ona przedmiotowej decyzji rażące naruszenie prawa materialnego w konsekwencji wadliwego zastosowania przepisów ustawy z 21 marca 1985 r. - o drogach publicznych (Dz. U. z 2013 r., poz. 260),

a także naruszenie art. 7 k.p.a. w zw. z art. 77 § 1 k.p.a. oraz art. 6 k.p.a. w zw. z art. 75 § 1 k.p.a. poprzez nierzetelne rozpatrzenie materiału dowodowego.

Ponownie rozpoznając sprawę organ wskazał, że miejsce ważenia legitymuje się pomiarem z pomiaru równości terenu na stanowisku kontroli pojazdów

z [...] kwietnia 2012 r., który zatwierdza stanowisko do ważenia pojazdów. Pojazd został zważony przy pomocy przenośnych wag do pomiarów statycznych typu [...] o nr fabrycznych [...]. Wagi te legitymowały się w chwili kontroli ważnymi świadectwami legalizacji ponownej wydanymi przez Naczelnika Obwodowego Urzędu Miar w [...] z datą ważności do 30 września 2013 r. Powyższe dokumenty zostały okazane kontrolowanemu przed dokonaniem ważenia. Kierowca został również poinformowany o sposobie przeprowadzania pomiarów oraz o przysługujących mu uprawnieniach. Pojazd zważono jednokrotnie, kierowca nie wnosił o ponowne ważenie. Po dokonaniu pomiarów sporządzono protokół kontroli, który kierowca podpisał bez uwag.

Wskazał, że w chwili rozpatrywania sprawy przez organ odwoławczy obowiązywała w całości ustawa z 18 sierpnia 2011 r. o zmianie ustawy — Prawo

o ruchu drogowym oraz niektórych innych ustaw (Dz. U z 2011 r. Nr 222, poz. 1321). Stosownie do art. 5 ust. 1 ww. ustawy do spraw wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe. Odnosząc się do argumentacji strony dotyczącej zezwolenia nr [...] z [...] września 2012 r. wyjaśnił, że zostało ono wydane na przejazd pojazdu nienormatywnego o wymiarach: całkowitej długości- 20,60 m, szerokości- 2,80 m, wysokości- 3,50 m, masy całkowitej- 54,65 t, nacisku na osie maksymalnie 9,28 t. W trakcie kontroli stwierdzono natomiast, iż nacisk podwójnej osi napędowej zespołu pojazdu wynosił 19,85 t, a rzeczywista masa całkowita 56,65 t. W związku z powyższym doszło do przekroczenia norm wskazanych w niniejszym zezwoleniu.

Zdaniem organu, mając na uwadze obowiązujące regulacje prawne oraz treść zgłaszanych przez stronę w odwołaniu wyjaśnień, w przedmiotowej sprawie nie zachodzi możliwość uwolnienia się podmiotu wykonującego przejazd od odpowiedzialności. Strona w toku postępowania, ani na etapie odwoławczym nie przedstawiła żadnych dowodów wskazujących, że dochowała należytej staranności

w realizacji czynności związanych z przejazdem oraz nie miała wpływu na powstanie naruszenia. Dowodem takim w ocenie organu nie jest nadesłane przez stronę zezwolenie na jednokrotny przejazd pojazdu nienormatywnego bowiem strona naruszyła jego postanowienia. Zdaniem organu brak wpływu na powstanie naruszenia musi realnie zaistnieć.

Mając na uwadze powyższe organ stwierdził, że organ I instancji dokonał prawidłowej oceny materiału dowodowego i prawidłowo nałożył karę pieniężną

w wysokości 2 380 zł.

Skargę na powyższą decyzję wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skarżący, wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz wstrzymanie rygoru natychmiastowej wykonalności i zwrot kosztów postępowania według norm przepisanych. Zarzucił naruszenie prawa materialnego poprzez wadliwe zastosowanie przepisów ustawy o drogach publicznych oraz naruszenie art. 7, art. 77 § 1 k.p.a.

Wskazał, że kierowca w chwili kontroli okazał kopię zezwolenia nr [...] na jednokrotny przejazd nienormatywny kontrolowanego zespołu pojazdów na wspomnianej trasie. Zezwolenie było wydane dla pojazdu nienormatywnego o następujących parametrach: długość 20,6 m, szerokość 2,8 m, wysokość 3,5 m , masa ładunku 28 t, masa całkowita 54,65 t, nacisk kolejnych 7 osi: 7,55 t, 9,28 t, 9,15 t, 7,20 t, 7,20 t, 7,20 t oraz 7,20 t. Pojazd został zatrzymany na trasie objętej zezwoleniem na przejazd pojazdu nienormatywnego oraz w godzinach jego obowiązywania. Z uwagi na fakt, iż kierujący nie okazał oryginału zezwolenia, kontrolujący inspektor, zadecydował o skierowaniu zespołu pojazdów do miejscowości R. na punkt kontrolny umożliwiający pomiar gabarytów pojazdu. Podczas procedur kontrolnych dokonano pomiaru nacisków osi, masy rzeczywistej przy użyciu wag przenośnych do pomiarów statycznych oraz wymiarów zewnętrznych kontrolowanego zespołu pojazdów.

W wyniku dokonania pomiarów, kontrolujący stwierdził przekroczenie dopuszczalnych norm - jak wynika z protokołu pomiarów:

1. pomierzony nacisk osi podwójnej (napędowej) ciągnika siodłowego wyniósł kolejno 9,95 oraz 9,9 t. Z uwagi na fakt, że pojazd przed zatrzymaniem poruszał się drogą krajową o dopuszczalnym nacisku osi do 10 t, uznano, że wskazana oś wielokrotna była przeciążona o 3,85 t;

2. pomierzona długość pojazdu wyniosła 20,6 m - zarzucono przekroczenie wymiarów o 1,85 m;

3. pomierzona szerokość pojazdu wyniosła 2,66 m - zarzucono przekroczenie norm o 0,11 m.

Jego zdaniem okazane do kontroli zezwolenie zgodne było ze wszystkimi zmierzonymi parametrami fizycznymi pojazdu za wyjątkiem nacisku osi podwójnej napędowej, gdzie w zezwoleniu określono wartość maksymalną 9,28 oraz 9,15 t,

a w wyniku pomiaru ustalono kolejno 9,95 oraz 9,9 t. Pomimo, że pozostałe parametry były zgodne, organ zakwestionował ważność całego zezwolenia, nie przedstawiając żadnej argumentacji w zakresie prawidłowości swojego postępowania.

W ocenie skarżącego, organ nie uwzględnił faktu, iż strona wykupiła zawczasu zezwolenie, tj. dążyła do realizacji przewozu drogowego zgodnie

z obowiązującym prawem. Wskazał, że w odwołaniu powołał szereg dowodów

i argumentów potwierdzających brak winy w powstałym naruszeniu natomiast organ z naruszeniem art. 107 § 3 k.p.a. nie odniósł się w żaden sposób do argumentów przemawiających na korzyść strony, powołanych w odwołaniu od decyzji organu I instancji.

Podniósł, że w dniu kontroli ładunku przedmiotem przewozu były dwie belki betonowe, charakteryzujące się wagą 16,61 t. oraz 10,5 t. (suma ładunku ok. 27 t.). Każda z tych belek charakteryzowała się długością uniemożliwiającą przewóz pojazdem normatywnym. Zgodnie z § 4 ust. 3 pkt 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 16 grudnia 2004 r. – w sprawie szczegółowych warunków i trybu wydawania zezwoleń na przejazdy pojazdów nienormatywnych (Dz. U. 267 poz. 2660 - akt obowiązujący w chwili kontroli), zezwolenie na przewóz pojazdu nienormatywnego może być wydane pod warunkiem, że ładunek jest niepodzielny

i nie może być przewieziony pojazdami, których masa, naciski osi i wymiary są dopuszczalne. W tym przypadku pozostaje niesporne, że przewożony przez pojazd ładunek nie mógł być transportowany odrębnymi normatywnymi środkami transportu z uwagi na ich długość.

Uznał, że w sposób wystarczający i kompletny w toku postępowania przed organem I instancji w sprawie dowiódł, że nie miał wpływu na powstanie naruszenia w oparciu o art. 5 ust. 2 pkt 1 tiret I i II cytowanej ustawy. Należyta staranność przejawiła się przede wszystkim poprzez:

1. wykonanie przewozu po uzyskaniu wymaganego zezwolenia;

2. uzyskanie zezwolenia w oparciu o parametry ładunku określone przez zleceniodawcę (nadawcę);

3. wykonanie przewozu wyłącznie wg wytycznych określonych

w zezwoleniu;

4. właściwe oznakowanie pojazdu nienormatywnego oraz zabezpieczenie ładunku.

Jego zdaniem jedynym błędem zawinionym przez stronę było niewyposażenie kierowcy w oryginał zezwolenia na przejazd nienormatywny, co również związane było z faktem, iż strona otrzymała przedmiotowy dokument ze strony GDDKiA dopiero w przededniu przewozu. Strona z uwagi na dzielącą ją odległość od pojazdu wyruszającego w trasę postanowiła dostarczyć kopię zezwolenia do pojazdu.

Wskazał, że postępowanie przeprowadzone przez organy było powierzchowne, niemal abstrakcyjne i wyjątkowo niestaranne.

W odpowiedzi na skargę organ podtrzymał stanowisko.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z przepisem art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo

o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1269) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. W świetle powołanego przepisu ustawy Wojewódzki Sąd Administracyjny w zakresie swojej właściwości ocenia zaskarżoną decyzję administracyjną z punktu widzenia jej zgodności

z prawem materialnym i przepisami postępowania administracyjnego, według stanu faktycznego i prawnego obowiązującego w dacie wydania tego aktu. Sąd administracyjny nie ocenia rozstrzygnięcia organu administracji pod kątem jego słuszności, czy też celowości, jak również nie rozpatruje sprawy kierując się zasadami współżycia społecznego. Ponadto, co wymaga podkreślenia, Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami

i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz.U. 2012 r., poz. 270 ze zm.; dalej p.p.s.a.).

Rozpoznając sprawę w świetle powołanych wyżej kryteriów, skarga zasługuje na uwzględnienie.

Przedmiotem skargi jest decyzja GITD z [...] lipca 2013 r. utrzymująca w mocy decyzję [...] WITD z [...] maja 2013 r., o nałożeniu na stronę kary pieniężnej w wysokości 2 380 zł.

W chwili rozpatrywania sprawy przez organ odwoławczy obowiązywała ustawa z 18 sierpnia 2011 r. o zmianie ustawy — Prawo o ruchu drogowym oraz niektórych innych ustaw (Dz. U z 2011 r. Nr 222, poz. 1321). Stosownie do art. 5 ust. 1 ww. ustawy do spraw wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe.

W dniu kontroli ładunku przedmiotem przewozu były dwie belki betonowe, charakteryzujące się wagą 16,61 t oraz 10,5 t (suma ładunku ok. 27 t). Każda z tych belek charakteryzowała się długością uniemożliwiającą przewóz pojazdem normatywnym. Zgodnie z § 4 ust. 3 pkt 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury

z 6 grudnia 2004 r. w sprawie szczegółowych warunków i trybu wydawania zezwoleń na przejazdy pojazdów nienormatywnych, zezwolenie na przewóz pojazdu nienormatywnego może być wydane pod warunkiem, że ładunek jest niepodzielny

i nie może być przewieziony pojazdami, których masa, naciski osi i wymiary są dopuszczalne. W tym przypadku przewożony przez pojazd ładunek nie mógł być transportowany odrębnymi normatywnymi środkami transportu z uwagi na ich długość.

Skarżący uzyskał zezwolenie nr [...] z [...] września 2012 r. a zostało ono wydane na przejazd pojazdu nienormatywnego o wymiarach: całkowitej długości- 20,60 m, szerokości- 2,80 m, wysokości- 3,50 m, masa ładunku 28,00, masy całkowitej- 54,65 t, nacisku na osie maksymalnie 9,28 t.

W trakcie kontroli stwierdzono nacisk podwójnej osi napędowej zespołu pojazdu wynoszący 19,85 t, a rzeczywista masa całkowita wynosiła 56,65 t.

W związku z powyższym stwierdzeniem uznano, że doszło do przekroczenia norm wskazanych w niniejszym zezwoleniu.

Z uwagi na fakt , że skarżący uzyskał zezwolenie nr [...] z [...] września 2012 r. na przejazd pojazdu nienormatywnego nie jest możliwe zakwestionowanie ważności okazanego zezwolenia. Okazane do kontroli kopia zezwolenia i późniejsze przy ponownym rozpatrywaniu sprawy powoływanie się na nie wskazuje, że opiewało ono na ten pojazd i jego ładunek. Przekroczenia zgodne były ze wszystkimi zmierzonymi parametrami fizycznymi pojazdu za wyjątkiem nacisku osi podwójnej napędowej, gdzie w zezwoleniu określono wartość maksymalną 9,28 oraz 9,15 t., a w wyniku pomiaru ustalono kolejno 9,95 oraz 9,9 t. W tym stanie rzeczy zakwestionowanie całego zezwolenia, nie jest poparte argumentacją organu. Rozpoznając sprawę organ powinien wyjaśnić z jakiego powodu kwestionuje możliwość poruszania się pojazdem nienormatywnym.

Z tych przyczyn Wojewódzki Sąd Administracyjny na podstawie art. 145 § 1 pkt.1 lit. c. p.p.s.a. orzekł jak w sentencji wyroku.

Stosownie do przepisu art. 152 p.p.s.a. orzeczono o niewykonywaniu zaskarżonej decyzji do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 200 p.p.s.a.