III SA/Po 1125/13

Uzasadnienie

Decyzją z dnia ... marca 2013 r., nr ..., na podstawie art. 207 w zw. z art. 254 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.; dalej: Ordynacja podatkowa) oraz art. 6 ust. 8 w zw. z ust. 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jedn. Dz.U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613 ze zm.; dalej: u.p.o.l.), Wójt Gminy W. orzekł o zmianie decyzji ostatecznej z dnia ... lutego 2012 r. i ustalił na rzecz G. i Z. K. zobowiązanie podatkowe w podatku od nieruchomości na rok 2012 w kwocie ... zł.

Przedmiot opodatkowania stanowiły budynki wykorzystywane pod rekreacje i wypoczynek o pow. ... m kw oraz grunty pozostałe o pow. ...m kw. Działka jest zakwalifikowana w ewidencji gruntów i budynków jako inne tereny zabudowane Bi, a budynek – jako inny budynek niemieszkalny. Organ podatkowy wskazał na wiążący charakter danych z ewidencji dla celów podatkowych, co wynika z art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne (tekst jedn. Dz.U. z 2005 r. Nr 240, poz. 2027 ze zm.; dalej: Prawo geodezyjne i kartograficzne).

W odwołaniu strona podniosła, że doszło do zmiany wykorzystania terenu z: "inne tereny zabudowane" na: "tereny zabudowy mieszkaniowej". W księdze wieczystej nieruchomości nr ... widnieje wpis co do sposobu korzystania z nieruchomości – tereny zabudowane mieszkalne. Organ nie dokonał kontroli sposobu wykorzystania przedmiotowego budynku, który ma cele typowo mieszkalne, a nie tylko wypoczynkowo - rekreacyjne. Z tego względu budynek powinien podlegać opodatkowaniu jako budynek dla celów mieszkalnych.

Decyzją z dnia ... czerwca 2013 r., nr ..., na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej, Samorządowe Kolegium Odwoławcze w L. utrzymało w mocy decyzję organu pierwszej instancji.

W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy stwierdził, że organy podatkowe są związane danymi z ewidencji gruntów i budynków. Działka strony jest oznaczona jako inne tereny zabudowane Bi, natomiast sporny budynek został określony jako niemieszkalny. Z tego względu nie było podstaw do czynienia dodatkowych ustaleń faktycznych w zakresie rzeczywistego sposobu użytkowania budynku przez podatników. Ponadto z załączonej przez stronę ekspertyzy technicznej budynku wynika jego przystosowanie do pobytu całorocznego, co nie zmienia jednak zasadniczo jego funkcji rekreacyjno - wypoczynkowej.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu Z. K. podniósł, że organ niezasadnie nie dokonał kontroli sposobu wykorzystania przedmiotowego budynku, który ma cele typowo mieszkalne (całoroczne), a nie tylko wypoczynkowo - rekreacyjne. Z tego względu budynek powinien podlegać opodatkowaniu jako budynek dla celów mieszkalnych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje :

Skarga nie zasługiwała na uwzględnienie. Zaskarżona i poprzedzająca ją decyzja organu pierwszej instancji odpowiadają prawu.

Spór w niniejszej sprawie sprowadzał się do sposobu klasyfikacji przedmiotowej działki gruntu oraz budynku posadowionego na tej działce.

Organy podatkowe stwierdziły, że przedmiot opodatkowania stanowiły budynki wykorzystywane pod rekreację i wypoczynek o pow. ... m kw oraz grunty pozostałe o pow.... m kw. Działka jest zakwalifikowana w ewidencji gruntów i budynków jako "inne tereny zabudowane Bi", a budynek – jako "inny budynek niemieszkalny". Organy podatkowe wskazały na wiążący charakter danych z ewidencji dla celów podatkowych.

Strona podniosła natomiast, że doszło do zmiany wykorzystania terenu z: "inne tereny zabudowane" na: "tereny zabudowy mieszkaniowej". W księdze wieczystej nieruchomości nr ... widnieje wpis co do sposobu korzystania z nieruchomości – "tereny zabudowane mieszkalne". Według skarżącego, organ nie dokonał kontroli sposobu wykorzystania przedmiotowego budynku, który ma cele typowo mieszkalne, a nie tylko wypoczynkowo - rekreacyjne. Z tego względu budynek powinien podlegać opodatkowaniu jako budynek dla celów mieszkalnych.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 Prawa geodezyjnego i kartograficznego, podstawę planowania gospodarczego, planowania przestrzennego, wymiaru podatków i świadczeń, oznaczania nieruchomości w księgach wieczystych, statystyki publicznej, gospodarki nieruchomościami oraz ewidencji gospodarstw rolnych stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków. Zatem z jednoznacznego brzmienia powołanej ustawy wynika , że podstawą zastosowania i wymiaru rzeczonych podatków jest stan prawny i faktyczny gruntów i budynków wynikający z ewidencji (zob. m.in. wyrok NSA z dnia 18 maja 1994 r., III SA 1685/93, POP 1999, nr 2, s.163). Z powyższego z kolei wynika, że organy podatkowe, ustalając podatki, nie są uprawnione do dokonywania odmiennych ustaleń, niż te wynikające z ewidencji gruntów. Nie mogą również dokonywać zmian w tym operacie ewidencyjnym (zob. wyrok NSA z dnia 29 grudnia 1993 r., III SA 747/93, ONSA 1994, nr 4, poz. 163). Skoro więc z urzędowego rejestru gruntów wynika określona kwalifikacja prawna gruntu czy budynku to organy podatkowe zobowiązane były do uwzględnienia tych zapisów przy wymiarze podatku.

Ewidencja gruntów i budynków jest urzędowym źródłem informacji faktycznych wykorzystywanych w postępowaniu podatkowym. Jeżeli więc skarżący kwestionuje zawarte tam dane, najpierw powinien wystąpić o ich korektę w trybie przewidzianym w ustawie - Prawo geodezyjne i kartograficzne. Następnie, w przypadku uwzględnienia jego zastrzeżeń, na podstawie zmienionych danych z ewidencji, strona może wnosić o wzruszenie ostatecznych decyzji ustalających wysokość zobowiązań podatkowych (zob. wyrok NSA z dnia 12 stycznia 1994 r., III SA 911/94, OSS 1994, nr 4-5, s. 164).

W sytuacji, gdy skarżący kwestionuje zgodność danych zawartych w ewidencji z rzeczywistym stanem faktycznym nieruchomości, nie może domagać się od organu podatkowego samodzielnego wprowadzenia zmian w zakresie danych ewidencyjnych gruntów i budynków. Za prawidłowe ich prowadzenie, w tym za aktualizację, odpowiedzialny jest bowiem właściwy starosta. Organy podatkowe są zatem związane danymi zawartymi w ewidencji.

W ocenie strony skarżącej, sporny budynek jest to budynek mieszkalny w rozumieniu przepisów ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, wobec którego należy zastosować niższą stawkę podatkową. Natomiast zdaniem organów obu instancji przedmiotem opodatkowania jest "budynek inny niemieszkalny", którego nie można zakwalifikować do grupy budynków mieszkalnych.

W doktrynie i orzecznictwie wskazuje się na trudności związane z prawidłowym definiowaniem budynku mieszkalnego w rozumieniu przepisów ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, wynikające z braku definicji legalnej tego pojęcia w aktach o charakterze ustawowym. Wskazuje się m.in., że jedynym kryterium decydującym o zaliczeniu budynku do kategorii budynków mieszkalnych jest faktyczne wykorzystywanie budynku na cele mieszkalne. Jednocześnie w doktrynie prawa podatkowego za budynek mieszkalny uważa się całość pomieszczeń mieszczących się w bryle budynku, związanych z szeroko pojętą funkcją zamieszkiwania (L. Etel, Komentarz do art. 5 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, SIP LEX 2013).

Jednocześnie należy podkreślić, że organy podatkowe nie są kompetentne do określania rodzaju budynków, zwłaszcza gdy klasyfikacja ta wzbudza wątpliwości podatnika. Organy podatkowe nie mają dostatecznej wiedzy technicznej, aby samodzielnie określić, że dany budynek jest budynkiem mieszkalnym, a nawet gdyby taką wiedzę miały, to nie są organem uprawnionym do dokonywania takiej klasyfikacji. Jeżeli dany budynek figuruje w ewidencji budynków, łatwo można ustalić, jaki jest to rodzaj budynku, a organ podatkowy nie może w takim przypadku klasyfikować samodzielnie budynku, tylko w razie wątpliwości powinien zasięgnąć stosownej informacji w organie prowadzącym ewidencję.

Natomiast w sytuacji braku odpowiednich danych ewidencyjnych organ podatkowy powinien dotrzeć do dokumentacji budowlanej danego budynku (m.in. decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, projektu budowlanego, pozwolenia na budowę, decyzji o dopuszczeniu budynku do użytkowania), w której znajduje się, dokonane przez uprawniony organ, precyzyjne określenie rodzaju budynku. Jeżeli w trakcie wszczętego postępowania podatkowego okaże się, że takiej dokumentacji budowlanej nie ma, organ podatkowy powinien wystąpić do rzeczoznawcy budowlanego o opinię, czy dany obiekt budowlany jest budynkiem mieszkalnym. Informacje o rodzaju budynku można zatem uzyskać z zasobu geodezyjno-kartograficznego, dokumentacji budowlanej albo od biegłego (por. wyrok WSA w Poznaniu z dnia 26 października 2007 r., I SA/Po 948/07, LEX nr 399017).

W wyniku analizy akt administracyjnych sprawy Sąd stwierdził, że organy podatkowe zasadnie uznały, że nie ma podstaw do zakwalifikowania spornego budynku do kategorii budynków mieszkalnych. Dla przyjęcia takiej tezy wystarczające okazały się dane ewidencyjne określające rodzaj budynku. Sporny budynek jest oznaczony jako budynek o funkcji "innej niemieszkalnej" i jest on położony na działce oznaczonej jako "inne tereny zabudowane Bi". W ocenie Sądu, wskazane dane ewidencyjne przesądzają o braku podstaw do zaliczenia spornego budynku do kategorii budynku mieszkalnego, korzystającego z preferencyjnych stawek podatkowych. Bez znaczenia jest zatem fakt, że budynek ten jest przystosowany do mieszkania całorocznego.

W tym stanie rzeczy, skoro z powyższych rozważań wynika, że zarzuty skargi nie mogły prowadzić do jej uwzględnienia, Sąd orzekł, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. –-Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), jak w sentencji wyroku.