II SA/Wa 1316/14

Uzasadnienie

Centralna Wojskowa Komisja Lekarska w [...] orzeczeniem z dnia [...] kwietnia 2014 r. nr [...] wydanym na skutek odwołania emerytowanego żołnierza M.K. utrzymała w mocy orzeczenie Rejonowej Wojskowej Komisji Lekarskiej w [...] z dnia [...] lutego 2014 r. nr [...].

M. K. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę od powyższego orzeczenia Centralnej Wojskowej Komisji Lekarskiej w [...] domagając się jego uchylenia w całości jak również uchylenia orzeczenia Rejonowej Wojskowej Komisji Lekarskiej w [...].

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o odrzucenie skargi zaznaczając, że sprawy związane z ustaleniem związku chorób ze służbą wojskową, grupy inwalidzkiej i zdolności do pracy nie należą do kognicji sądów administracyjnych, a ponadto skarga dotyczy orzeczenia wydanego na potrzeby emerytalno-rentowe, a nie pełnienia zawodowej służby wojskowej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 58 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j.: Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) sąd odrzuca skargę jeżeli sprawa nie należy do właściwości sądu administracyjnego.

W rozpoznawanej sprawie skarżący przedmiotem skargi uczynił orzeczenie Centralnej Wojskowej Komisji Lekarskiej w [...] z dnia [...] kwietnia 2014 r. nr [...]. Orzeczenie to zostało oparte na przepisach art. 20 ust. 1 - 3 i art. 21 ust 1 i 2 ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin (t.j. : Dz. U. z 2013 r., poz. 666), § 17, § 24 ust. 1 rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 10 stycznia 2006 r. w sprawie orzekania o inwalidztwie żołnierzy zawodowych, żołnierzy zwolnionych z zawodowej służby wojskowej oraz emerytów i rencistów wojskowych, a także właściwości i trybu postępowania wojskowych komisji lekarskich w tych sprawach (Dz. U. z 2006 r. Nr 12, poz. 75 ze zm.) oraz § 16 rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 8 stycznia 2010 r. w sprawie orzekania o zdolności do zawodowej służby wojskowej oraz właściwości i trybu postępowania wojskowych komisji lekarskich w tych sprawach (Dz. U. z 2010 r. Nr 15, poz. 80 ze zm.) oraz § 5 ust 7, § 7 pkt 6 rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 24 sierpnia 2012 r. w sprawie wojskowych komisji lekarskich oraz określenia ich siedzib, zasięgu działania i właściwości (Dz. U. z 2012 r. poz. 1013).

Nadmienić należy, że Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 9 marca 2005 r., sygn. akt OSK 1203/04 (publ. Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych, orzeczenia.nsa.gov.pl) wskazał, iż wojskowe komisje lekarskie orzekają w dwóch reżimach prawnych, stąd orzeczenia tych komisji dzielą się na dwie grupy.

Pierwsza grupa orzeczeń dotyczy zagadnień zdolności do służby wojskowej, to jest zagadnień ustalania stanu zdrowia danej osoby na potrzeby zaliczania jej do określonego stopnia zdolności do służby. Orzeczenia wojskowych komisji lekarskich w tych sprawach są wiążące dla organów rozstrzygających o powołaniu danej osoby do służby wojskowej lub o zwolnieniu z tej służby. Od takich orzeczeń przysługuje skarga do sądu administracyjnego, gdyż orzeczenia te mają charakter decyzji rozstrzygających istotę sprawy – zdolność do służby wojskowej.

Natomiast drugą grupę orzeczeń stanowią orzeczenia ustalające schorzenia, czy też inwalidztwo danej osoby i ich związek ze służbą wojskową dla celów odszkodowawczych lub rentowych albo zaopatrzenia emerytalnego. Podstawę takich orzeczeń stanowią w obecnym stanie prawnym przepisy: ustawy z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych (Dz. U. z 2010 r. Nr 90, poz. 593 ze zm.), ustawy z dnia 29 maja 1974 r. o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych oraz ich rodzin (Dz. U. z 2010 r. Nr 101, poz. 648 ze zm.), ustawy z dnia 11 kwietnia 2003 r. o świadczeniach odszkodowawczych przysługujących w razie wypadków i chorób pozostających w związku ze służbą wojskową (Dz. U. z 2014 r., poz. 213), czy ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i ich rodzin (t. j.: Dz. U. z 2013, poz. 666). Orzeczenia z tej grupy poddawane są kontroli przez sądy powszechne w ramach rozpoznawania odwołań od decyzji o świadczeniach odszkodowawczych, rentowych lub z zakresu zaopatrzenia emerytalnego.

Potwierdzeniem powyższego stanowiska jest utrwalony w orzecznictwie pogląd, że sąd administracyjny nie jest właściwy w sprawie ze skargi żołnierza na orzeczenie komisji lekarskiej w przedmiocie związku choroby czy inwalidztwa ze służbą wojskową (uchwała z dnia 27 października 1999 r., sygn. akt III ZP 9/99, publ.: OSNP 2000/5/167). Podobnie wypowiedział się Naczelny Sąd Administracyjny w postanowieniu składu 7 sędziów z dnia 6 listopada 2000 r., sygn. akt OSA 1/00 (publ.: ONSA 2001/2/47) stwierdzając, iż w odniesieniu do orzeczenia w zakresie dotyczącym oceny stanu zdrowia żołnierza i związku ze służbą wojskową stwierdzonych schorzeń dla m.in. celów zaopatrzenia emerytalnego (rentowego), skarga nie przysługuje. Na tle przytoczonego stanu prawnego stanowisko to jest nadal aktualne, co potwierdził NSA w cytowanym powyżej wyroku z dnia 9 marca 2005 r., sygn. akt OSK 1203/04.

Orzeczenie Centralnej Wojskowej Komisji Lekarskiej w [...] z dnia [...] kwietnia 2014 r. nr [...] należy do przedstawionej wyżej drugiej grupy orzeczeń bowiem jego przedmiotem jest ustalenie schorzeń, czy też inwalidztwa i ich związku ze służbą wojskową dla celów odszkodowawczych lub rentowych albo zaopatrzenia emerytalnego. Zatem w sprawie wszczętej skargą M. K. właściwy jest sąd powszechny, a nie sąd administracyjny.

Mając powyższe na uwadze Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, działając na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 i § 3 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w sentencji postanowienia.