II SA/Ol 217/14

Uzasadnienie

Z przekazanych Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Olsztynie akt sprawy wynika, że Burmistrz A decyzją z dnia "[...]" nałożył na Zakład A karę pieniężną w wysokości 55.000 zł za odbieranie odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości położonych na terenie Gminy A bez wymaganego wpisu do prowadzonego rejestru działalności regulowanej w zakresie odbierania odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości.

W uzasadnieniu wskazano, że skarżąca dostarczyła do Urzędu Miejskiego w A dwa sprawozdania kwartalne podmiotu odbierającego odpady komunalne z terenu Gminy A, tym samym poświadczyła, że działalność tę prowadziła w pierwszym półroczu 2013 r. Działalność ta jest działalnością regulowaną i przedsiębiorca odbierający odpady komunalne jest zobowiązany do uzyskania wpisu do rejestru w gminie, w której zamierza odbierać odpady komunalne. Skarżąca nie wystąpiła do dnia wydania decyzji z wnioskiem o wpis do rejestru prowadzonego przez organ, co skutkowało koniecznością wymierzenia kary w wysokości 5.000 zł za pierwszy miesiąc wykonywania działalności bez wymaganego wpisu oraz w wysokości 10.000 zł za każdy następny miesiąc. Organ odniósł się również do wniosków dowodowych, które oddalił.

Od powyższej decyzji odwołała się B. B. zarzucając naruszenie przepisów kodeksu postępowania administracyjnego poprzez nie wyjaśnienie wszystkich istotnych w sprawie okoliczności i odmowę rozpatrzenia zgłoszonych wniosków dowodowych. Ponadto zarzucono naruszenie art. 32 ust. 1 Konstytucji przepisami art. 9x i art. 9ze ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach. W oparciu o powyższe zarzuty skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji i umorzenie postepowania, ewentualnie o przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

W motywach odwołania wskazano, że przepis art. 9x ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach stoi w sprzeczności z konstytucyjną zasadą równego traktowania podmiotów. Organ orzekający został pozbawiony możliwości swobodnego rozstrzygania spraw, gdyż wysokość kary została określona w danej kwocie niezależnie od tego w jak wielkim zakresie prowadzone były usługi. Nadto przepis art. 9ze dopuszcza możliwość zawieszania zobowiązań jedynie wobec niektórych podmiotów.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia "[...]" utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję. Kolegium wskazało, że zawarte w sprawozdaniach skarżącej informacje organ I instancji uznał za wiarygodne, dlatego też nie wymagały one dalszej weryfikacji. Bezsporne jest także to, że skarżąca nie wystąpiła o wpis do rejestru w związku z odbieraniem odpadów na terenie Gminy A. Przepisy ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach są bezwzględnie obowiązujące i organy są nimi związane, natomiast wysokość kary została obliczona w sposób prawidłowy.

Skargę na powyższą decyzję wywiodła B. B. wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji.

Uzasadniając swój wniosek skarżąca powtórzyła swoją argumentację dotyczącą konstytucyjności art. 9x i art. 9ze zawartą w odwołaniu od decyzji organu I instancji. Nadto podkreśliła, że działalność jej na terenie Gminy miała charakter symboliczny i wysokość kary nie jest adekwatna do obrotów osiąganych przez przedsiębiorcę, a obowiązujące normy prawne naruszają zasadę praworządności.

W odpowiedzi na skargę organ podtrzymał dotychczasową argumentację i wniósł o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył co następuje:

Na wstępie wyjaśnienia wymaga, iż sądowa kontrola działalności administracji publicznej ogranicza się do oceny zgodności zaskarżonego aktu lub czynności

z prawem. Wynika to z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 roku Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U Nr 153, poz.1269 ze zmianami).

Sąd administracyjny, kontrolując zgodność zaskarżonego rozstrzygnięcia

z prawem, orzeka na podstawie materiału sprawy zgromadzonego w postępowaniu administracyjnym. Obowiązek dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz zebrania i wyczerpującego rozpatrzenia całego materiału dowodowego spoczywa na organie orzekającym, a sąd administracyjny nie może zastąpić organu administracji

w wypełnieniu tego obowiązku, ponieważ do jego kompetencji należy wyłącznie kontrola legalności rozstrzygnięcia administracyjnego. Oznacza to, że sąd administracyjny nie rozstrzyga merytorycznie o zgłoszonych przez stronę żądaniach,

a jedynie w przypadku stwierdzenia, iż zaskarżony akt został wydany z naruszeniem prawa, o którym mowa w art. 145 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo

o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U z 14 marca 2012 r., poz. 270 – zwanej w dalszym ciągu uzasadnienia jako p.p.s.a.) uchyla go lub stwierdza jego nieważność.

Nadto wskazania wymaga, iż sąd orzeka na podstawie akt sprawy

(art. 133 § 1 p.p.s.a.) nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 p.p.s.a.).

Rozpoznając sprawę w świetle powołanych wyżej kryteriów Sąd doszedł

do przekonania, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie, bowiem zaskarżone rozstrzygnięcie zostało podjęte zgodnie z przepisami obowiązującego prawa.

Na wstępie podkreślić należy, że stan faktyczny rozpoznawanej sprawy był wyjątkowo jasny i w sposób prawidłowy ustalony przez organ administracji. Skarżąca nie kwestionuje przecież tego, że na terenie Gminy A w pierwszym półroczu 2013r. prowadziła działalność polegającą na odbiorze odpadów komunalnych.

W sposób jednoznaczny o powyższej okoliczności przekonują składane przez B. B., jako podmiotu odbierającego odpady komunalne, sprawozdania za I i II kwartał 2013 r.

Zgodnie z unormowaniem art. 9b ust. 1 i 2 ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach - określanej dalej jako ustawa (Dz. U. z 2013 r., poz. 1399) działalność w zakresie zbierania odpadów komunalnych jest działalnością regulowaną w rozumieniu ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, a rejestr tej działalności prowadzi wójt, burmistrz lub prezydent miasta właściwy ze względu na miejsce odbierania odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości.

Natomiast stosownie do treści art. 9c ust. 1 ustawy przedsiębiorca odbierający odpady komunalne od właścicieli nieruchomości jest obowiązany do uzyskania wpisu do rejestru w gminie, na terenie której zamierza odbierać odpady komunalne.

Sytuację braku wpisu normuje art. 9x ust. 1 pkt. 1 ustawy, stwierdzając, że przedsiębiorca odbierający odpady komunalne od właścicieli nieruchomości, który odbiera odpady komunalne bez wymaganego wpisu do rejestru działalności regulowanej, o którym mowa w art. 9b ust. 2 – podlega karze pieniężnej w wysokości 5.000 zł za pierwszy miesiąc wykonywania działalności bez wymaganego wpisu do rejestru oraz 10.000 zł za każdy kolejny miesiąc wykonywania działalności bez wymaganego wpisu do rejestru.

Skarżąca odbierała odpady komunalne na terenie Gminy A bez wymaganego wpisu do rejestru przez dwa pierwsze kwartały 2013 r., czyli przez sześć miesięcy. Stosownie do treści zacytowanego wyżej przepisu Burmistrz A zobowiązany był do nałożenia na skarżącą kary w wysokości 55.000 zł i taka też kara została na nią nałożona.

Przepis art. 9x ust. 1 pkt 1 ustawy w sposób jednoznaczny i precyzyjny określa wysokość kary w przypadku braku wymaganego wpisu. Nie można się zgodzić ze skarżącą, że faktyczne związanie organu administracji wysokością wymierzanych kar jest sprzeczne z konstytucyjnymi zasadami równego traktowania podmiotów i sprawiedliwości społecznej. Ustawodawca po prostu uznał, że w każdym przypadku braku wymaganego wpisu przedsiębiorca zobowiązany jest do zapłaty kary w wysokości ściśle określonej. Nie można w żadnym przypadku doszukiwać się niekonstytucyjności takiego rozwiązania, bo gdyby podzielić twierdzenia skarżącej w tym zakresie, to w zasadzie wszystkie decyzje wydawane przez organy administracji musiałyby być uznaniowe. Wysokości kar przewidzianych w ustawie nie są niskie, ale nie można uznać, aby kary te raziły swą surowością w sytuacji gdy za pierwszy miesiąc kara ta wynosi 5.000 zł, a za każdy następny miesiąc 10.000 zł. W przypadku skarżącej wystąpiła swego rodzaju kumulacja, gdyż nałożono na nią karę pieniężną obejmującą okres 6 miesięcy prowadzenia działalności polegającej na odbieraniu odpadów komunalnych na terenie Gminy A bez wymaganego wpisu do rejestru działalności regulowanej.

Na marginesie tych rozważań stwierdzić należy, że postępowanie skarżącej nie do końca jest zrozumiałe, bo skoro posiadała wpisy do rejestru działalności regulowanej w innych gminach to dlaczego nie wystąpiła o taki wpis w Gminie A, pomimo tego, że i w tej gminie dokonywała odbioru odpadów komunalnych.

Prawdą jest to, że przepis art. 9ze ustawy daje możliwość zawieszenia zapłaty kary nie we wszystkich, ale w przewidzianych prawem przypadkach i jest to sytuacja zupełnie zrozumiała, bo skarżącej nie dzieje się krzywda z tego powodu, że ustawodawca w określonych prawem sytuacjach wskazuje na możliwość złożenia wniosku o zawieszenie zapłaty kary pieniężnej. Skarżąca winna jednak zrozumieć, że np. zawieszenie zapłaty kary może nastąpić dopiero po jej orzeczeniu i jest to już odrębne postępowanie od pierwotnego dotyczącego wymierzenia kary.

Z uwagi na to, że w ocenie Sądu głównym motywem działania B. B. nie było zaprzeczanie temu, że wyczerpała ona znamiona sytuacji, w której kara wobec niej powinna być wymierzona, ale negowanie wysokości tej kary i braku możliwości jej umorzenia, stwierdzić należy, iż skarżąca pozostaje w błędzie. Zgodnie z treścią art. 9 zf ustawy do kar pieniężnych stosuje się przepisy działu III ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa, z tym że uprawnienia organów podatkowych przysługują wójtowi, burmistrzowi, prezydentowi miasta oraz wojewódzkiemu inspektorowi ochrony środowiska. W dziale III ordynacji podatkowej ( Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) znajduje się art. 67a, który w paragrafie 1 stanowi, że organ podatkowy, na wniosek podatnika, w przypadkach uzasadnionych ważnym interesem podatnika lub interesem publicznym może odroczyć termin płatności podatku, rozłożyć zapłatę na raty, umorzyć w całości lub w części zaległości podatkowe. Powyższe rozstrzygnięcia mogą być jednak podejmowane w odrębnym postępowaniu i nie powinny być przedmiotem zapatrywań czy sugestii sądu rozpoznającego sprawę dotyczącą wymierzenia kary pieniężnej.

Dlatego też biorąc powyższe pod uwagę, skargę jako pozbawioną słuszności na podstawie art. 151 p.p.s.a. należało oddalić.