II SA/Bd 509/13

Uzasadnienie

Na skutek wniosku [...] spółki z o.o. w W., reprezentowanej przez J. W. z dnia [...] marca 2011 r., Burmistrz L. K. decyzjami z dnia [...] maja 2011r. nr [...],[...] listopada 2011r. nr [...],[...] lipca 2012r. nr [...] ustalił warunki lokalizacji inwestycji celu publicznego polegającej na budowie stacji bazowej telefonii komórkowej na terenie nieruchomości oznaczonej numerem [...] położonej w miejscowości N., gmina L. K., które to decyzje zostały uchylone w trybie odwoławczym przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze we W. odpowiednio decyzjami kasacyjnymi z dnia [...] lipca 2011 r., z dnia [...] lutego 2012 r., z [...] sierpnia 2012r., przekazując sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji.

Po ponownym rozpatrzeniu sprawy, decyzją z dnia [...] stycznia 2013r., znak [...], na podstawie art. 1 ust. 2, art. 50 ust. 1 i art. 53 ust. 1 i 4, art. 54 i art. 55 w związku z art. 52 ust. 2 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 80, poz. 717 z późn.zm.) oraz art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego, Burmistrz L. K. ustalił warunki lokalizacji inwestycji celu publicznego polegającej na budowie stacji bazowej telefonii komórkowej w skład, w której wchodzą urządzenia zasilające, sterujące oraz nadawczo-odbiorcze zlokalizowane w szafach aparaturowych posadowionych u podstawy wieży oraz anteny sektorowe i anteny paraboliczne zawieszone na wieży kratowej o wysokości [...] m (ogólna wysokość wieży wraz z iglicą – ok. [...] m) wraz z przyłączem energetycznym na terenie nieruchomości oznaczonej numerem [...] położonej w miejscowości N., gmina L. K.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia Burmistrz wskazał, że teren inwestycji znajduje się na obszarze, dla którego nie sporządzono miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Odnosząc się do kwestii wpływu planowanej inwestycji na środowisko i zdrowie okolicznych mieszkańców z związku z przewidywaną emisją fal elektromagnetycznych organ gminy stwierdził, iż stacja bazowa telefonii komórkowej nie będzie stanowiła zagrożenia dla środowiska i zdrowia ludzi podnosząc, że pola elektromagnetyczne o gęstości większej niż 0,1 W/m2 od anten stacji bazowej, występować będą wyłącznie w wolnej przestrzeni ponad istniejącą zabudową, niedostępnej dla ludzi przebywających w otoczeniu stacji bazowej, a więc narażenie ludzi i środowiska na działanie pól elektromagnetycznych od planowanej stacji bazowej telefonii komórkowej nie wystąpi.

W odwołaniu od powyższej decyzji Z. Łukasiewicz. zarzuciła, że jej dom znajduje się w bliskiej odległości od nieruchomości, na której ma być zlokalizowana stacja bazowa telefonii komórkowej, a tego rodzaju urządzenia, co dowodzą publikacje środowisk naukowych, emitują promieniowanie izotopowe. Podkreśliła również, że liczne badania szkodliwego oddziaływania tego rodzaju urządzeń wykazały, że przyczyniają się on do powstania wielu chorób w tym nowotworów u osób zamieszkujących w bliskim sąsiedztwie stacji bazowej telefonii komórkowej.

Odwołanie od decyzji wniosła również W. K., która wnosząc o jej uchylenie, zarzuciła:

- nie uwzględnienie okoliczności i braków postępowania wskazanych w uprzednich decyzjach SKO we W.,

- naruszenie art. 107 § 1 kpa poprzez niezamieszczenie w decyzji podpisu z podaniem imienia i nazwiska oraz stanowiska służbowego osoby uprawnionej do wydania decyzji, niezrozumiałe określenie usytuowania planowanej inwestycji tylko w stosunku do dróg publicznych, a tym samym nie wskazanie odległości w stosunku do właścicieli sąsiednich nieruchomości – nie wyjaśnienie wyboru tej odległości a nie innej,

- wydanie zaskarżonej decyzji z naruszeniem dyspozycji art. 50 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym – nie udokumentowanie czy M. S. posiada uprawnienia urbanistyczne,

- brak wskazania podstaw twierdzenia, że planowana inwestycja nie będzie miała istotnego oddziaływania na środowisko oraz sprzeczne z dyspozycja art. 51 ust. 2 Prawa ochrony środowiska uznanie, że planowana inwestycja nie wymaga sporządzenia raportu o jej oddziaływaniu na środowisko,

- naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 61 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym przez sprzeczne z jego treścią wydanie decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu poprzez nieuregulowanie kwestii własności nieruchomości, na której ma być posadowiona planowana inwestycja. Skarżąca podkreśliła, że ewentualne wywłaszczenie dotyczy tylko nieruchomości przeznaczonych w miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego na cele publiczne oraz gdy została wydana ostateczna decyzja o lokalizacji inwestycji celu publicznego.

Decyzją z dnia [...] marca 2013 r. nr [...], Samorządowe Kolegium Odwoławcze we W., na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 Kodeksu postępowania administracyjnego, utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ odwoławczy wyjaśnił, że zgodnie z art. 53 ust. 3 u.p.z.p. zakres postępowania wyjaśniającego w postępowaniu związanym z wydaniem decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego ogranicza się do dokonania analizy warunków i zasad zagospodarowania terenu oraz jego zabudowy, wynikających z przepisów odrębnych, oraz analizy stanu faktycznego i prawnego terenu, na którym przewiduje się realizację inwestycji. Wskazując na powyższe Kolegium podkreśliło, że zamierzenie inwestycyjne polegające na budowie stacji bazowej telefonii komórkowej mieści się w pojęciu celów publicznych, o których mowa wart. 6 pkt 1 u.g.n. Kolegium zaznaczyło, iż przed wydaniem zaskarżonej decyzji organ I instancji dokonał analizy warunków i zasad zagospodarowania terenu oraz jego zabudowy, wynikających z przepisów odrębnych, a także stanu faktycznego i prawnego terenu, na którym przewiduje się realizację inwestycji. W wyniku tej analizy stwierdził w szczególności, że teren objęty decyzją znajduje się na obszarze, na którym nie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, a także ustalił, iż działka położona jest poza obszarem chronionym w rozumieniu ustawy o ochronie przyrody, jak również ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami. Dokonał ponadto analizy wpływu przedsięwzięcia na środowisko ustalając, że przedsięwzięcie nie należy do mogących zawsze znacząco albo potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko w rozumieniu ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2004 r. w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko oraz szczegółowych uwarunkowań związanych z kwalifikowaniem przedsięwzięcia do sporządzenia raportu o oddziaływaniu na środowisko.

Kolegium podkreśliło, że z materiału dowodowego zebranego przez organ I instancji wynika, że objęte nim przedsięwzięcie wiąże się z emisją pola elektromagnetycznego o częstotliwościach dziewięciu anten sektorowych, których równoważna moc promieniowania izotropowo dla pojedynczej anteny wynosi max 6314 W (równoważna moc promieniowania izotropowo wyznaczona dla pojedynczej anteny sektorowej wynosi od 2093 do 6314 W). Anteny będą zawieszone na wysokości 51,4 m nad poziomem terenu. W odległości do 200 m na azymutach: 0o, 1200 i 2400 wokół stacji stwierdzono, że na wysokości osi wiązki promieniowania poszczególnych anten nie ma miejsc dostępnych dla ludności, zarówno dla minimalnych i maksymalnych pochyleń wiązek anten.

W zakresie oceny, na oddziaływanie planowanej inwestycji na środowisko organ przeanalizował i uznał za wystarczający i kompletny dla oceny oddziaływania inwestycji złożony przez inwestora dokument pt. "Dokumentacja techniczna dotycząca kwalifikacji przedsięwzięcia". Z załączonych do dokumentu rysunków wynika, iż w zasięgu oddziaływania stacji bazowej znajduje się jedyny budynek mieszkalny położony w promieniu 200 m od wieży. Uwzględniając zarówno kierunek (azymut) głównej wiązki promieniowania anteny jak i pochylenia tej wiązki należy stwierdzić, że znajduje się on znacznie poniżej poziomu zawieszenia anten (wysokość budynku 8m). Oś wiązki promieniowania anteny przebiega nad nim jednak nie zachodzi sytuacja "przecinania" się osi głównej wiązki promieniowania anteny z budynkiem, bowiem oś przebiega w zależności od wychylenia wiązek anten na wysokości od 51,4 m do 16,8 m nad poziomem terenu, czyli w każdym wypadku znacznie wyżej niż wysokość budynku (8 m). W zasięgu oddziaływania pozostałych anten, co wynika z załączonych rysunków i map po uwzględnieniu kierunku (azymutu) głównej wiązki promieniowania anteny jak i pochylenia tej wiązki znajdują się głównie grunty orne i droga. Na podstawie wskazanej dokumentacji uznano, że miejsca dostępne dla ludności nie kolidują z główną osią wiązki promieniowania żadnej z projektowanych anten, w pobliżu inwestycji. Organ zasadnie uznał, w oparciu o przepisy § 2 ust. 1 pkt 7 i § 3 ust. 1 pkt 8 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r., że projektowanej inwestycji nie można zaliczyć do przedsięwzięć mogących zawsze czy też potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko, a w konsekwencji do przedsięwzięć dla których wymagane jest uzyskanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia.

Organ wywiódł, że ze zgromadzonej dokumentacji wynika, iż spośród elementów stacji tylko anteny nadawcze będą źródłem energii elektromagnetycznej wypromieniowanej do otoczenia i mogącej stwarzać zagrożenie dla środowiska, w tym również oddziaływać na zdrowie ludzi. Jednak wytwarzane tam pole elektromagnetyczne o wartościach przekraczających wartość graniczną określoną przepisami na 0,1 W/m2 (wg tabeli 2 załącznika nr 1 rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 30 października 2003 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów pól elektromagnetycznych w środowisku oraz sposobów sprawdzania dotrzymania tych poziomów Dz.U. Nr 192, poz. 1883), a więc takie, które może oddziaływać biologicznie na ludzi, występować będzie wyłącznie w wolnej przestrzeni niedostępnej dla ludzi (na wysokości od 34,6 m do 51,4 m nad poziomem terenu i w odległości do 92,7 m od wieży). W opinii organu odwoławczego przeprowadzone postępowanie wyjaśniające wykazało, że zamierzenie inwestycyjne jest zgodne z przepisami odrębnymi.

Odnosząc się do zgłoszonych zarzutów organ II instancji wskazał, iż nie ma podstaw prawnych do wyznaczenia w decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego linii zabudowy w stosunku do obiektów znajdujących się na nieruchomościach sąsiednich. Wyjaśnił, że kwestię odległości pomiędzy obiektami budowlanymi regulują przepisy Prawa budowlanego, do zastosowania których zobowiązano inwestora w zaskarżonej decyzji. Zwrócił uwagę, iż w decyzji lokalizacyjnej warunki dotyczące ochrony środowiska zapisuje się poprzez nakazy, zakazy, dopuszczenia i ograniczenia w zagospodarowaniu terenu, natomiast nie ma podstaw prawnych do ich szczegółowego regulowania w sentencji tego rozstrzygnięcia. Nawiązując do twierdzeń o szkodliwym wpływie inwestycji na środowisko i zdrowie mieszkańców podkreślił, iż planowana instalacja nie została zaliczona przez ustawodawcę do przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, w związku z czym nie istnieje w rozpatrywanym przypadku wymóg dokonania oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko i uzyskania decyzji środowiskowej.

Kolegium wskazało, że zarzuty odwołania Z. Ł. nie podważają prawidłowości ustaleń organu I instancji. Skarżąca nie wskazała bowiem żadnych dowodów na uzasadnienie swoich twierdzeń, iż zamierzona inwestycja będzie stanowić zagrożenie dla środowiska a zwłaszcza, że będzie negatywnie wpływać na zdrowie osób zamieszkujących w obszarze jej oddziaływania. Organ wskazał, że skarżąca kwestionując ustalenia w zakresie oddziaływania na środowisko nie przedstawiła jakiejkolwiek merytorycznie istotnej, popartej wiedzą fachową z zakresu ochrony środowiska, argumentacji mogącej potwierdzać zasadność stawianych zarzutów.

Na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego we W. z dnia [...] marca 2013 r. skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w B. wniosła Z. Ł. podnosząc, że jej dom jest zlokalizowany w bliższej odległości niż określona przez inwestora, z pewnością szkodliwe oddziaływanie anten na zdrowie jej rodziny będzie zatem większe i jest bardzo niebezpieczne, na co wskazuje wiele publikacji naukowych. Skarżąca zarzuciła, że w uzasadnieniu Kolegium wymijająco odniosło się do szaf aparaturowych naziemnych, decyzja nie odpowiada wymogom prawa oraz narusza prawa osób trzecich. Skarżąca zakwestionowała również dokonanie przez Gminę obwieszczenia o budowie, podkreślając fakt przekazania na ręce Burmistrza listy mieszkańców wyrażających sprzeciw wobec inwestycji.

Powyższą decyzję zaskarżyła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego również W. K., wnosząc o jej uchylenie oraz zarzucając:

1. naruszenie przepisów prawa materialnego w zakresie wymagań jakie ustawodawca stawia decyzjom o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego przez ograniczenie tych ustaleń i rozważań wyłącznie w aspekcie literalnego brzmienia art. 52 ust. 1. w zw. z art. 2 pkt 5 u.p.z.p., przy jednoczesnym pozbawieniu skarżącej możliwości wyjaśnienia istotnych dla jej praw okoliczności, a także pominięcie wymogów z art. 1 ust. 1 pkt 9 u.p.z.p., a więc czyj i jaki konkretnie interes ma realizować sporna inwestycja,

2. uchybienia procesowe – naruszenie art. 6, art. 7, art. 10 w zw. z art. 107 i 89 § 2 K.p.a. polegające na tym, że organ II instancji nie odniósł się do wniosku o przeprowadzenie rozprawy przed rozpatrzeniem odwołania oraz o wezwanie na rozprawę autora opracowania mgr. M. S. Organ nie przeprowadził rozprawy, mimo iż w tej sprawie było to jego obowiązkiem, opierając się wyłącznie na jednym opracowaniu stwierdził, że w odległości 200m na azymutach 0°, 120°, 240° wokół stacji stwierdzono, że na wysokości osi wiązki promieniowania poszczególnych anten nie ma miejsc dostępnych dla ludności zarówno dla minimalnych jak i maksymalnych pochyleń wiązek. Strona podniosła, że czym innym jest oś wiązki, a czym innym sąsiedztwo całego zespołu urządzeń, bowiem w tym rejonie mieszkają ludzie, sąsiednie tereny są terenami rolniczymi, a inwestycja wyklucza ewentualną przyszłą zabudowę. Nikt nie będzie chciał mieszkać w zasięgu oddziaływania wieży o wysokości 56m a żaden organ nie uwzględnił, że jest to teren zabudowy mieszkaniowej i rekreacyjnej.

Ponadto skarżąca powtórzyła zarzuty zgłaszane w toku dotychczasowego postępowania, które jej zdaniem nie zostały rozpoznane przez organ II instancji:

a) naruszenie przez organ I instancji przepisów art. 1 ust. 1 i 2, art. 53 ust. 1 i 4, art. 54 i 55 w zw. z art. 52 ust. 2 u.p.z.p., które odnoszą się do decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego a nie do decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, której dotyczą art. 61 i nast. ustawy. Przyłącze energetyczne może jest częścią planowanej inwestycji, traktowanej jako inwestycja celu publicznego, ale jako takie nie należy do kategorii wymienionych w art. 1 ust. 1 i 2 ustawy, zatem wymaga odrębnego ustalenia warunków zabudowy i oceny jego wpływu na sąsiednie nieruchomości.

b) naruszenie art. 61 ust. 4 u.p.z.p., który sankcjonuje wydanie decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu jedynie wówczas gdy inwestycja ma być zlokalizowana na terenie, który nie wymaga uzyskania zgody na przeznaczenie gruntów na cele nierolnicze. Zdaniem skarżącej niezrozumiale jest aby ograniczenia ustawy miały mieć wprost zastosowanie jedynie do procedury ustalania m.p.z.p., a nie do decyzji odnoszących się do spraw rozpatrywanych indywidualnie. Nieodniesienie się do tego zagadnienia w istotny sposób utrudnia kontrolę i merytoryczną ocenę zasadności zaskarżonej decyzji, co winno skutkować jej uchyleniem do ponownego rozpoznania (art. 107 § 3 K.p.a.).

c) nieuwzględnienie przez organy obydwu instancji treści art. 38 i nast. u.p.z.p. w zw. z uprawnieniami skarżącej wynikającymi z art. 21 oraz art. 64 ust. 3 Konstytucji RP - ochrony własności, co podnosiła strona od początku postępowania.

d) naruszenie art. 51 ust. 2 Prawa ochrony środowiska przez uznanie, że planowana inwestycja nie wymaga sporządzenia raportu o oddziaływaniu inwestycji na środowisko, mimo, że zgodnie z zasadą przezorności wynikającą z art. 174 pkt 2 Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Gospodarczą państwa członkowskie Unii Europejskiej zobowiązane są do zapewnienia odpowiedniego dla bezpieczeństwa zdrowia i życia ludzkiego poziomu ochrony środowiska na możliwie jak najwcześniejszym etapie postępowania eliminując konflikt społeczny.

Ponadto zarówno w przypadku uznania jak i stwierdzenia braku potrzeby obowiązku przygotowania raportu o oddziaływaniu na środowisko organ właściwy do wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zobligowany jest do wydania w tym przedmiocie postanowienia. Przedłożone analizy i obliczenia nie gwarantują rzetelności badań przed i w trakcie funkcjonowania urządzeń masztu i znajdujących się na nim urządzeń, brak jest jakichkolwiek ustaleń na wypadek ewentualnej awarii, a są to kwestie, które winny być przesądzone w drodze decyzji środowiskowej. Decyzje organów wydane zostały w oderwaniu od wszelkich uwarunkowań w terenie oraz słusznych argumentów i postulatów ludzi.

e) nieuwzględnienie zarzutów podniesionych w uzupełnieniu odwołania tj. piśmie skarżącej z dnia [...].02.2013r., nie odpowiada wymogom prawa skwitowanie tych zagadnień jednym zdaniem o treści wskazującej, że nie poddano analizie tego co napisano w piśmie. Skarżąca wskazała, na czym opiera swoje zarzuty, zarówno w odniesieniu do braku legitymacji wnioskodawcy w niniejszej sprawie jak i uchybień decyzji w aspekcie art. 107 K.p.a.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze we W. wniosło o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji.

Na rozprawie w dniu [...] maja 2014r., na podstawie art. 111 § 1 P.p.s.a., Sąd postanowił połączyć do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy ze skarg W. K. (sygn. akt II SA/Bd 509/13) oraz Z. Łukasiewicz. (sygn. akt II SA/Bd 510/13) na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego we W. z dnia [...] marca 2013 r. w przedmiocie ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego i prowadzić je dalej pod sygn. akt II SA/Bd 509/13.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153, poz. 1269, ze zm.) w związku z art. 3 § 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz.U. z 2012, poz. 270 z późn.zm.), dalej jako: "P.p.s.a.", sądy te sprawują kontrolę zaskarżonych decyzji administracyjnych pod względem zgodności z prawem. Usunięcie zaskarżonej decyzji z obrotu prawnego może nastąpić tylko wówczas, gdy postępowanie sądowe dostarczy podstaw do uznania, że przy jej wydawaniu doszło do naruszenia prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenia prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego albo innego naruszenia przepisów postępowania jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 P.p.s.a.). Sąd nie może opierać kontroli o kryterium słuszności czy sprawiedliwości społecznej. Z kolei zgodnie z przepisem art. 134 P.p.s.a., sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Dokonując oceny legalności zaskarżonej decyzji, z punktu widzenia powyższych zasad, Sąd nie stwierdził naruszeń prawa dających podstawę do wyeliminowania jej z obrotu prawnego.

Przedmiotem kontroli w niniejszej sprawie jest decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego we W. z dnia [...] marca 2013 r. utrzymująca w mocy decyzję Burmistrza L. K. z dnia [...] stycznia 2013 r. o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego polegającej na budowie stacji bazowej telefonii komórkowej wraz z przyłączem energetycznym na terenie nieruchomości oznaczonej nr [...] położonej w miejscowości N., gmina L. K.

Materialnoprawną podstawę orzekania w niniejszej sprawie stanowiły m.in. przepisy ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80 poz. 717 ze zm.), zwanej dalej; "u.p.z.p.". I tak zgodnie z art. 50 ust. 1 zdanie pierwsze wskazanej ustawy, inwestycja celu publicznego jest lokalizowana na podstawie planu miejscowego, a w przypadku jego braku - w drodze decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego. Inwestycję celu publicznego definiuje art. 2 pkt 5 ustawy, zgodnie z którym przez inwestycję tę należy rozumieć działania o znaczeniu lokalnym (gminnym) i ponadlokalnym (powiatowym, wojewódzkim i krajowym), a także krajowym (obejmującym również inwestycje międzynarodowe i ponadregionalne), bez względu na status podmiotów podejmujących te działania, stanowiące realizację celów, o których mowa w art. 6 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tekst jedn. Dz.U. z 2010r. Nr 102, poz. 651 ze zm.). Art. 6 pkt 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami przewiduje, że celem publicznym jest między innymi wydzielanie gruntów pod obiekty i urządzenia łączności publicznej i sygnalizacji, ich budowa, utrzymywanie oraz wykonywanie robót budowlanych.

Wyjaśnić należy, iż inwestycję polegającą na budowie bezobsługowej stacji bazowej telefonii komórkowej uznać należy, za inwestycję celu publicznego z zakresu łączności publicznej. Zgodnie z art. 4 pkt 18 ustawy o gospodarce nieruchomościami, pod pojęciem łączności publicznej - należy rozumieć infrastrukturę telekomunikacyjną służącą zapewnieniu publicznie dostępnych usług telekomunikacyjnych w rozumieniu przepisów prawa telekomunikacyjnego. Z kolei przez publicznie dostępną usługę telekomunikacyjną należy rozumieć usługę telekomunikacyjną dostępną dla ogółu użytkowników (art. 2 pkt 31 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne).

Trzeba zaznaczyć, iż w orzecznictwie sądów administracyjnych ugruntował się pogląd, zgodne z którym stacja bazowa telefonii komórkowej jest urządzeniem, które stanowi element niezbędny dla funkcjonowania sieci telekomunikacyjnej, bezpośrednio związanym ze świadczeniem usług telekomunikacyjnych. Skoro jest to zamierzenie inwestycyjne w sieci telekomunikacyjnej wykorzystywanej do świadczenia usług telekomunikacyjnych dostępnych dla ogółu użytkowników, to ono posiada status urządzenia łączności publicznej w rozumieniu art. 6 ustawy o gospodarce nieruchomościami i tym samym jest inwestycją celu publicznego, o której mowa w art. 2 pkt 5 tej ustawy (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z 10 maja 2006 r., sygn. II OSK 811/06 oraz z 2 czerwca 2009 r., sygn. II OSK 879/08 dostępne na stronie internetowej: http://orzeczenia.nsa.gov.pl ).

W sferze łączności publicznej ustawodawca zrezygnował z utrzymywania monopolu państwa. Na tym polu mamy do czynienia z prywatyzacją (komercjalizacją) zadań publicznych, co wiąże się z dopuszczeniem podmiotów niepublicznych do wykonywania zadań publicznych, jakimi są usługi telekomunikacyjne. Z art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne (Dz.U. Nr 171, poz. 1800 z późn.zm.) wynika, że celem ustawy jest stworzenie warunków dla wspierania równoprawnej i skutecznej konkurencji w zakresie świadczenia usług telekomunikacyjnych; rozwoju i wykorzystania nowoczesnej infrastruktury telekomunikacyjnej; zapewnienia ładu w gospodarce numeracją, częstotliwościami oraz zasobami orbitalnymi; zapewnienia użytkownikom maksymalnych korzyści w zakresie różnorodności, ceny i jakości usług telekomunikacyjnych; zapewnienia neutralności technologicznej. Zatem skoro cel ustawy zakłada świadczenie usług na zasadzie konkurencyjności to tym samym wykluczono rezerwację tej działalności gospodarczej wyłącznie dla podmiotów publicznych (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 2 czerwca 2009 r., sygn. II OSK 879/08 dostępny na stronie internetowej: http://orzeczenia.nsa.gov.pl).

W orzecznictwie sądów administracyjnych zwraca się uwagę na fakt, że analiza treści przepisu art. 6 ustawy o gospodarce nieruchomościami zawierającego katalog inwestycji celu publicznego, nasuwa wniosek, że są to inwestycje, których realizacja musi doprowadzić do naruszenia i przekształcenia istniejącego na danym obszarze ładu przestrzennego (wyrok WSA w Krakowie z: 18 marca 2009 r., II SA/Kr 1166/08; 16 stycznia 2009 r., II SA/Kr 1117/08, cboisa). Szczególny charakter tych inwestycji przesądza o tym, że ich realizacja nie może być ograniczona istniejącym stanem zagospodarowania terenu, gdyż zazwyczaj będzie od tego stanu odbiegać np. maszt anteny stacji bazowej telefonii komórkowej lub sieć energetyczna zazwyczaj będzie odbiegać od istniejącej zabudowy.

Ponadto wyraźnego podkreślenia wymaga, iż organ wydający decyzję w sprawie lokalizacji inwestycji celu publicznego jest związany wnioskiem. W sprawie takiej nie ma miejsca na tzw. uznanie administracyjne. Dla wydania decyzji odmownej wymagane jest wskazanie konkretnego przepisu prawa powszechnie obowiązującego, który by się planowanej inwestycji sprzeciwiał. Przepis art. 56 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu wyraźnie bowiem stanowi, iż nie można odmówić wydania decyzji o lokalizacji celu publicznego, jeśli zamierzenie inwestycyjne jest zgodne z przepisami odrębnymi. Zatem organ administracji wydając decyzję administracyjną, musi oprzeć rozstrzygnięcie na wyraźnie wskazanej normie prawnej i nie wolno mu przekroczyć granic, jakie ta norma wyznacza. Jeśli regulacje prawne przewidują wydawanie w określonych przypadkach decyzji do ustalenia zasad i warunków zagospodarowania i zabudowy terenu, to zainteresowany w razie spełnienia ustawowych warunków ma prawo skutecznie domagać się wydania decyzji o określonej treści. Decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego stanowi typowy przykład aktów związanych, tj. takich w których organ bada określony stan faktyczny pod kątem zgodności z prawem. W takim postępowaniu zadaniem organu jest zbadanie, czy na danym terenie możliwa jest lokalizacja inwestycji celu publicznego z uwzględnieniem przepisów ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz przepisów szczególnych. Odmowa wydania takiej decyzji może nastąpić wyłącznie w warunkach określonych w art. 56 ustawy. Rozstrzygnięcie w przedmiocie lokalizacji inwestycji celu publicznego ma charakter wyłącznie deklaratoryjny.

Sąd stwierdza, że w realiach rozpoznawanej sprawy organy administracji zasadnie uznały, że planowana przez inwestora [...] sp. z o.o. w W. inwestycja polegająca na budowie stacji bazowej telefonii komórkowej w skład, w której wchodzą urządzenia zasilające, sterujące oraz nadawczo-odbiorcze zlokalizowane w szafach aparaturowych posadowionych u podstawy wieży oraz anteny sektorowe i anteny paraboliczne zawieszone na wieży kratowej o wysokości 54.5 m (ogólna wysokość wieży wraz z iglicą – ok. 56,0 m) wraz z przyłączem energetycznym - stanowi jako całość inwestycję celu publicznego zgodnie z art. 6 pkt 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami.

W okolicznościach sprawy, wbrew zarzutom W. K. brak podstaw, aby rozważać jeden z elementów niezbędnych do funkcjonowania stacji bazowej – przyłącze energetyczne jako odrębny element i zamierzenie inwestycyjne, które nie służy realizacji inwestycji celu publicznego. Nieuzasadnione jest zatem twierdzenie konieczności rozważania w okolicznościach sprawy spełnienia warunków regulowanych w art. 61 u.p.z.p., który wszakże dotyczy nie ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego, lecz wydania decyzji o warunkach zabudowy.

Nie można zgodzić się z podnoszonymi w skargach zarzutami dotyczącymi bezprawnego naruszenia interesów osób trzecich. Podkreślić należy, że ochrona w powyższym zakresie nie może być na etapie lokalizacji inwestycji oceniana tak, jak w kolejnym postępowaniu, którego przedmiotem jest pozwolenie na budowę, ustalenia decyzji o lokalizacji inwestycji w tej części uznać należy za wystarczające. Decyzja organu I instancji określa w punkcie 4 wymagania dotyczące ochrony interesów osób trzecich, które należy zapewnić w trakcie przygotowań i realizacji zamierzenia. Konkretyzacja i uszczegółowienie tego uprawnienia nastąpi na etapie uzyskiwania pozwolenia na budowę. Natomiast na tym etapie przygotowania inwestycji (czyli ustalania lokalizacji inwestycji), wymagania w wymienionym zakresie mogą mieć jedynie charakter ogólny. Niemniej zabezpieczają zagwarantowanie interesów osób trzecich w ramach dalszego procesu inwestycyjnego jakim jest etap pozwolenia na budowę, czyli w zakresie w jakim pozwalają na tym etapie przepisy prawa.

Trzeba stwierdzić, że wniosek inwestora spełniał wymagania ustawowe. Zgodnie z art. 52 ust. 2 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym dołączono do niego kopię właściwej mapy, na której określono granice terenu planowanej inwestycji. W treści wniosku określono charakterystykę inwestycji obejmującą dane wymagane przez art. 52 ust. 2 pkt 2 ustawy.

Nie ulega wątpliwości, że dla terenu, na którym planowana jest realizacja inwestycji nie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, zatem inwestycja taka jest lokalizowana w drodze decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego (art. 50 ust. 1 u.p.z.p.). Ustalenie lokalizacji takiej inwestycji następuje na wniosek inwestora, który powinien zawierać określenie granic terenu objętego wnioskiem, przedstawionych na kopii mapy zasadniczej lub, w przypadku jej braku, na kopii mapy katastralnej, przyjętych do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego, obejmujących teren, którego wniosek dotyczy, i obszaru, na który ta inwestycja będzie oddziaływać, w skali 1:500 lub 1:1.000, a w stosunku do inwestycji liniowych również w skali 1:2.000. Wniosek powinien zawierać także charakterystykę inwestycji, obejmującą: określenie zapotrzebowania na wodę, energię oraz sposobu odprowadzania lub oczyszczania ścieków, a także innych potrzeb w zakresie infrastruktury technicznej, a w razie potrzeby również sposobu unieszkodliwiania odpadów, określenie planowanego sposobu zagospodarowania terenu oraz charakterystyki zabudowy i zagospodarowania terenu, w tym przeznaczenia i gabarytów projektowanych obiektów budowlanych, przedstawione w formie opisowej i graficznej, jak i określenie charakterystycznych parametrów technicznych inwestycji oraz dane charakteryzujące jej wpływ na środowisko (art. 52 ust. 1 i 2 u.p.z.p.). Właściwy organ, stosownie do art. 53 ust. 3, w postępowaniu związanym z wydaniem decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego, dokonuje analizy warunków i zasad zagospodarowania terenu oraz jego zabudowy, wynikających z przepisów odrębnych oraz stanu faktycznego i prawnego terenu, na którym przewiduje się realizację inwestycji. Natomiast, w myśl art. 54 u.p.z.p., decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego określa:

1) rodzaj inwestycji;

2) warunki i szczegółowe zasady zagospodarowania terenu oraz jego zabudowy wynikające z przepisów odrębnych, a w szczególności w zakresie:

a) warunków i wymagań ochrony i kształtowania ładu przestrzennego,

b) ochrony środowiska i zdrowia ludzi oraz dziedzictwa kulturowego i zabytków oraz dóbr kultury współczesnej,

c) obsługi w zakresie infrastruktury technicznej i komunikacji,

d) wymagań dotyczących ochrony interesów osób trzecich,

e) ochrony obiektów budowlanych na terenach górniczych; oraz

3) linie rozgraniczające teren inwestycji, wyznaczone na mapie w odpowiedniej skali, z zastrzeżeniem art. 52 ust. 2 pkt 1.

Uwzględniając powołane przepisy ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym Sąd uznał, że decyzja pierwszoinstancyjna w niniejszej sprawie zawiera wszelkie niezbędne elementy, a postępowanie poprzedzające jej wydanie nie zostało obarczone żadnym uchybieniem, które miałoby istotny wpływ na rozstrzygnięcie.

Zarzuty skarżących dotyczące naruszenia przepisów ustawy z dnia [...] października 2008 r. o udostępnieniu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz.U. Nr 199, poz. 199, poz. 12270 ze zm.), nie są uzasadnione. W niniejszej sprawie rozważenia wymagało, czy planowana inwestycja stanowi inwestycję, o jakiej mowa w art. 72 ust. 2 ustawy, a więc przedsięwzięcie mogące zawsze znacząco oddziaływać na środowisko lub mogące potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko, którego realizacja musi zostać poprzedzona uzyskaniem decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach realizacji przedsięwzięcia.

Inwestor wystąpił o wydanie decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego przewidzianej w art. 50 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 2012 poz. 647 ze zm.). Zgodnie z art. 72 ust. 1 pkt 3 ustawy wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach następuje przed uzyskaniem decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu - wydawanej na podstawie ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Zgodnie z art. 71 ust. 1 i 2 ustawy, decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach określa środowiskowe uwarunkowania realizacji przedsięwzięcia. Uzyskanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach jest wymagane dla planowanych:

1) przedsięwzięć mogących zawsze znacząco oddziaływać na środowisko,

2) przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko.

W wykonaniu delegacji przewidzianej w art. 60 ustawy, Rada Ministrów wydała rozporządzenie w dniu 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (Dz.U. nr 213, poz.1397), zwane dalej rozporządzeniem. § 2 ust. 1 pkt 7 rozporządzenia stanowi, że do przedsięwzięć mogących zawsze znacząco oddziaływać na środowisko zalicza się instalacje radiokomunikacyjne, radionawigacyjne i radiolokacyjne, z wyłączeniem radiolinii, emitujące pola elektromagnetyczne o częstotliwościach od 0,03 MHz do 300 000 MHz, w których równoważna moc promieniowana izotropowo wyznaczona dla pojedynczej anteny wynosi nie mniej niż:

a) 2 000 W, a miejsca dostępne dla ludności znajdują się w odległości nie większej niż 100 m od środka elektrycznego, w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny,

b) 5 000 W, a miejsca dostępne dla ludności znajdują się w odległości nie większej niż 150 m od środka elektrycznego, w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny,

c) 10 000 W, a miejsca dostępne dla ludności znajdują się w odległości nie większej niż 200 m od środka elektrycznego, w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny,

d) 20 000 W

- przy czym równoważną moc promieniowaną izotropowo wyznacza się dla pojedynczej anteny także w przypadku, gdy na terenie tego samego zakładu lub obiektu znajduje się realizowana lub zrealizowana inna instalacja radiokomunikacyjna, radionawigacyjna lub radiolokacyjna.

Zgodnie z § 3 ust. 1 pkt 8 rozporządzenia, do przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko zalicza się instalacje radiokomunikacyjne, radionawigacyjne i radiolokacyjne, inne niż wymienione w § 2 ust. 1 pkt 7, z wyłączeniem radiolinii, emitujące pola elektromagnetyczne o częstotliwościach od 0,03 MHz do 300 000 MHz, w których równoważna moc promieniowana izotropowo wyznaczona dla pojedynczej anteny wynosi nie mniej niż:

a) 15 W, a miejsca dostępne dla ludności znajdują się w odległości nie większej niż 5 m od środka elektrycznego, w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny,

b) 100 W, a miejsca dostępne dla ludności znajdują się w odległości nie większej niż 20 m od środka elektrycznego, w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny,

c) 500 W, a miejsca dostępne dla ludności znajdują się w odległości nie większej niż 40 m od środka elektrycznego, w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny,

d) 1 000 W, a miejsca dostępne dla ludności znajdują się w odległości nie większej niż 70 m od środka elektrycznego, w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny,

e) 2 000 W, a miejsca dostępne dla ludności znajdują się w odległości nie większej niż 150 m i nie mniejszej niż 100 m od środka elektrycznego, w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny,

f) 5 000 W, a miejsca dostępne dla ludności znajdują się w odległości nie większej niż 200 m i nie mniejszej niż 150 m od środka elektrycznego, w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny,

g) 10 000 W, a miejsca dostępne dla ludności znajdują się w odległości nie większej niż 300 m i nie mniejszej niż 200 m od środka elektrycznego, w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny

- przy czym równoważną moc promieniowaną izotropowo wyznacza się dla pojedynczej anteny także w przypadku, gdy na terenie tego samego zakładu lub obiektu znajduje się realizowana lub zrealizowana inna instalacja radiokomunikacyjna, radionawigacyjna lub radiolokacyjna.

Z treści wniosku oraz dołączonych dokumentów wynika, że objęte nim przedsięwzięcie wiąże się z emisją pola elektromagnetycznego o częstotliwościach dziewięciu anten sektorowych, w których równoważna moc promieniowania izotropowo dla pojedynczej anteny wynosi max 6314 W (równoważna moc promieniowania izotropowo wyznaczona dla pojedynczej anteny sektorowej wynosi 2093 do 6314 W). Anteny będą zawieszone na wysokości 51,4 m. Po dokonaniu analizy zagospodarowania terenu wokół projektowanej stacji bazowej w odległości do 200 m na azymutach 0o, 120o i 240o wokół stacji stwierdzono, że na wysokości osi wiązki promieniowania poszczególnych anten nie ma miejsc dostępnych dla ludności. Miejsca dostępne dla ludności tj. budynek mieszkalny znajdują się znacznie poniżej poziomu zawieszenia anten (wysokość budynku 8m, wysokość zawieszenia anteny 51,4 m npt.) zarówno dla minimalnych i maksymalnych pochyleń wiązek.

Odnośnie zarzutu dotyczącego wadliwego ustalenia braku miejsc dostępnych dla ludności, wskazać należy, że pojęcie "miejsc dostępnych dla ludności", jest pojęciem normatywnym. Zgodnie zaś z treścią art. 124 ust. 2 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz.U. nr 25 z 2008 r., poz. 150 ze zm.), przez "miejsca dostępne dla ludności" należy rozumieć wszelkie miejsca, z wyjątkiem miejsc, do których dostęp ludności jest zabroniony lub niemożliwy bez użycia sprzętu technicznego. Przez nieruchomości skarżących nie przechodzi oś główna wiązki promieniowania żadnej z anten. W odległości do 200 m od środka elektrycznego oś główna wiązki promieniowania anten przy pochyleniu minimalnym przebiega na wysokości 51,4 m, przy pochyleniu maksymalnym na wysokości 16,8 m. Na takiej wysokości brak jest w badanym obszarze miejsc, które bez użycia sprzętu technicznego byłyby dostępne dla ludności.

W wydanej decyzji wskazano na konieczność zaprojektowania obiektu z zapewnieniem poszanowania ochrony przed uciążliwościami związanymi z promieniowaniem.

Dla kwalifikacji przedsięwzięcia, jako przedsięwzięcia mogącego znacząco oddziaływać na środowisko, nie ma znaczenia odniesienie się do dopuszczalnych wartości pól elektromagnetycznych w środowisku, określonych przepisami rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 30 października 2003 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów pól elektromagnetycznych w środowisku oraz sposobów sprawdzania dotrzymania tych poziomów (Dz.U. Nr 192, poz. 1883). Rozstrzygające są bowiem, w tym zakresie, parametry określone w przepisach rozporządzenia w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko.

Tak więc będąca przedmiotem wniosku budowa stacji bazowej w myśl obowiązujących przepisów, nie stanowi przedsięwzięcia mogącego znacząco oddziaływać na środowisko. Tym samym brak było podstaw do ewentualnego dołączenia do wniosku decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia (art. 72 ust. 1 pkt 3 i ust. 3 ustawy z dnia 3 października 2008r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz.U. Nr 199, poz. 1227 z późn.zm.).

Za nieuzasadniony należy uznać również zarzut W. K. w kwestii dotyczącej naruszenia art. 61 § 1 K.p.a. bowiem do akt sprawy został dołączony odpis pełny z rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego Przedsiębiorców dotyczący [...] Spółki z o.o. w W., z którego wynika, że zarówno w dacie udzielenia pełnomocnictwa M. P. jak i w dacie złożenia wniosku inwestora o wydanie decyzji osoby, które podpisały pełnomocnictwo były członkami zarządu spółki z o.o. [...] umocowanymi do reprezentowania. Wskazać przyjdzie, iż brak jest podstaw do twierdzenia, iżby pełnomocnik nie reprezentował inwestora od momentu wszczęcia postępowania, inwestor czynnościami dokonanymi w postępowaniu nawet późniejszymi mógł także zatwierdzić czynności podmiotu działającego z jego upoważnienia.

Chybiony jest również zarzut naruszenia art. 50 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, zgodnie z którym sporządzenie projektu decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego powierza się osobie wpisanej na listę izby samorządu zawodowego urbanistów albo architektów. Podkreślić przyjdzie, że projekt decyzji został sporządzony przez M. S., która jest wpisana na listę izby samorządu zawodowego urbanistów Północnej Okręgowej Izby Urbanistów z siedzibą w G. - nr wpisu [...] (vide strona internetowa https://www.poiu.pl). Skarżąca nie kwestionuje posiadania przez ww. niezbędnych uprawnień. Organy podały, że jest to okoliczność znana im z urzędu, w związku z powyższym niezamieszczenie w aktach dokumentacji potwierdzającej uprawnienia urbanistyczne i przynależność do samorządu zawodowego M. S., nie stanowi uchybienia, które miałoby wpływ na wynik sprawy.

Wskazać należy, że dopiero w postępowaniu o wydanie decyzji o pozwoleniu na budowę inwestor przedkłada szczegółowy projekt budowlany inwestycji. Ochrona interesów właścicieli nieruchomości pozostającej w obszarze oddziaływania obiektu przewidziana jest w art. 5 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz.U. z 2010 nr 243 poz.1623 ze zm.), zgodnie z którym obiekt budowlany wraz ze związanymi z nim urządzeniami budowlanymi należy, biorąc pod uwagę przewidywany okres użytkowania, projektować i budować w sposób określony w przepisach, w tym techniczno-budowlanych, oraz zgodnie z zasadami wiedzy technicznej, zapewniając spełnienie wymagań podstawowych dotyczących poszanowanie, występujących w obszarze oddziaływania obiektu, uzasadnionych interesów osób trzecich. Warunki techniczne jakim powinny odpowiadać obiekty telekomunikacyjne reguluje rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 26 października 2005 r. w sprawie warunków technicznych, jakie powinny odpowiadać telekomunikacyjne obiekty budowlane i ich usytuowanie (Dz.U. Nr 219, poz. 1864 ze zm.). W myśl § 9 rozporządzenia przy określaniu usytuowania wolno stojących konstrukcji wsporczych anten i urządzeń radiowych należy kierować się względami technologicznymi oraz wymaganiami bezpieczeństwa dotyczącymi w szczególności ochrony przed polem elektromagnetycznym, z uwzględnieniem dopuszczalnych poziomów promieniowania, jakie mogą występować w środowisku. Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 30 października 2003 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów pól elektromagnetycznych w środowisku oraz sposobów sprawdzania dotrzymania tych poziomów wskazuje, że w miejscach dostępnych dla ludności, dla pól elektromagnetycznych o częstotliwości od 300 MHz do 300 GHz, wartością dopuszczalnej gęstości mocy jest 0,1 W/m2. Oznacza to, iż przekroczenie tych wartości może wpłynąć negatywnie na zdrowie ludzi. Wynikające z art. 5 ust. 1 pkt 9 Prawa budowlanego prawo osób trzecich do ochrony ich interesów obejmuje także prawo do ochrony nieruchomości w miejscach dostępnych dla ludności przed działaniem pola elektromagnetycznego o takiej częstotliwości.

Nadto wskazać należy, że zgodnie z art. 122a ust. 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2008 r. nr 25 poz. 150 ze zm.) prowadzący instalację oraz użytkownik urządzenia emitującego pola elektromagnetyczne, które są stacjami elektroenergetycznymi lub napowietrznymi liniami elektroenergetycznymi o napięciu znamionowym nie niższym niż 110 kV, lub instalacjami radiokomunikacyjnymi, radionawigacyjnymi lub radiolokacyjnymi, emitującymi pola elektromagnetyczne, których równoważna moc promieniowana izotropowo wynosi nie mniej niż 15 W, emitującymi pola elektromagnetyczne o częstotliwościach od 30 kHz do 300 GHz, są obowiązani do wykonania pomiarów poziomów pól elektromagnetycznych w środowisku bezpośrednio po rozpoczęciu użytkowania instalacji lub urządzenia i każdorazowo w przypadku zmiany warunków pracy instalacji lub urządzenia, w tym zmiany spowodowanej zmianami w wyposażeniu instalacji lub urządzenia, o ile zmiany te mogą mieć wpływ na zmianę poziomów pól elektromagnetycznych, których źródłem jest instalacja lub urządzenie. Wartości pól elektromagnetycznych w środowisku podlegać będą zatem badaniu po rozpoczęciu użytkowania instalacji, a przepis art. 121 pkt 1 cytowanej ustawy wskazuje na konieczność zapewnienia jak najlepszego stanu środowiska poprzez utrzymanie poziomów pól elektromagnetycznych poniżej dopuszczalnych lub co najmniej na tych poziomach.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania i wywody należy stwierdzić, że zaskarżona decyzja odpowiada prawu. Sąd nie stwierdził podstaw do uznania, iż zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem przepisów postępowania (art. 7, art. 15, art. 77 § 1, art. 80, art. 89 § 2, art. 107 § 3 K.p.a.) i to w takim stopniu, że mogłoby to mieć wpływ na wynik sprawy, a także z naruszeniem prawa materialnego, tj. powołanych przepisów ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, które miało wpływ na wynik sprawy. Zebrany materiał dowodowy został oceniony w sposób prawidłowy, wyciągnięto z niego logiczne wnioski, które znalazły się w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Podnoszone w uzasadnieniu skargi zarzuty dotyczące tego, iż nie ustosunkowano się do wątpliwości skarżących w zakresie ewentualnego wpływu inwestycji na nieruchomość skarżącej i środowisko zostały już omówione powyżej.

Odnosząc się do argumentów strony skarżącej, iż realizacja planowanej inwestycji spowoduje obniżenie wartości należącej do niej nieruchomości, zauważyć należy, iż przepisy ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym nie regulują kwestii związanych z utratą wartości działki na skutek realizacji inwestycji publicznej z zakresu łączności publicznej na działce sąsiedniej, które to kwestie należałoby zakwalifikować do prawa cywilnego (sąsiedzkiego). Wartość nieruchomości nie korzysta bowiem w takiej sytuacji z ochrony prawnej na gruncie powyższej ustawy (odmiennie niż przy uchwalaniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego). Właścicielowi nieruchomości przysługują prawne środki ochrony przed sposobem zagospodarowania nieruchomości sąsiedniej, jeżeli projektowany sposób zagospodarowania kolidowałby z jego prawnie chronionym interesem. Kwestie dotyczące "ładu przestrzennego" należą do materii podlegającej ocenie z punktu widzenia chronionego u.p.z.p. interesu publicznego, a na indywidualny interes skarżących mogą skutecznie rzutować jedynie, jeśli wykaże się, że naruszony został prawem chroniony interes osób trzecich. Nie może być to interes faktyczny, czy subiektywnie pojmowany ład przestrzenny. Przy czym za interes faktyczny należy uznać zarzucanie, że skarżący mogą ponieść stratę finansową w związku z zabudową działki sąsiedniej w określony sposób.

Lektura argumentacji skargi uzasadnia stwierdzenie, iż w zasadzie W. K. nie wskazała, jakie przepisy związane z zasadami kształtowania ładu przestrzennego narusza planowana inwestycja celu publicznego, a nie zostały one uwzględnione przez organ podczas wydawania zaskarżonej decyzji. Tymczasem przepisy ogólne zawarte w art. 1 ust. 2 u.p.z.p., w tym przepis nakazujący uwzględnianie w zagospodarowaniu przestrzennym wymagań ładu przestrzennego (art. 1 ust. 2 pkt 1 u.p.z.p.), nie mogą samodzielnie stanowić podstawy odmowy ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego. Organy mają obowiązek uwzględniać te wymagania tylko w takim zakresie, w jakim pośrednio przewidują to konkretne przepisy szczególne, zawarte zarówno w ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, jak i w innych ustawach (por. wyrok NSA z dnia 13 września 2007 r., II OSK 423/07, wyrok NSA z dnia 16 lutego 2010 r. II OSK 1862/08, dostępne http://cbois.nsa.gov.pl). Skarżące nie powołały jednak żadnego przepisu, którego postanowienia pozostawałyby w kolizji z kontrolowanym zamierzeniem inwestycyjnym.

Odnosząc się do tego zarzutu naruszenia zasady czynnego udziału w postępowaniu należy wskazać, że zgodnie z art. 53 ust. 1 u.p.z.p. o wszczęciu postępowania w sprawie wydania decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego oraz postanowieniach i decyzji kończącej postępowanie strony zawiadamia się w drodze obwieszczenia, a także w sposób zwyczajowo przyjęty w danej miejscowości. Inwestora oraz właścicieli i użytkowników wieczystych nieruchomości, na których będą lokalizowane inwestycje celu publicznego, zawiadamia się na piśmie. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy potwierdza, że organ I instancji prawidłowo zawiadomił strony o wszczęciu postępowania oraz o zebraniu materiału dowodowego z jednoczesnym wyznaczeniem 7 - dniowego terminu do wypowiedzenia się w sprawie zebranego materiału dowodowego, zgodnie z art. 10 § 1 k.p.a. W aktach sprawy znajdują się zwrotne potwierdzenia odbioru jak i obwieszczenia o wszczęciu postępowania z informacją o jego wywieszeniu oraz o wydaniu kontrolowanej decyzji. Skarżące również zostały zawiadomione w przepisanej formie o wszczęciu przedmiotowego postępowania (zgodnie z art. 49 K.p.a i 53 ust. 1 u.p.z.p.). Nie są one jednakże właścicielkami ani użytkowniczkami terenu, na którym planowana jest lokalizacja inwestycji celu publicznego.

Nie naruszono również art. 9 Konwencji z Aarhus o dostępie do informacji, udziale społeczeństwa w podejmowaniu decyzji oraz dostępie do sprawiedliwości w sprawach dotyczących środowiska, ani też art. 10a Dyrektywy 85/337/WE z dnia 27 czerwca 1985r. w sprawie oceny skutków niektórych publicznych i prywatnych przedsięwzięć dla środowiska (obecnie art. 11 Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/92/UE z dnia 13 grudnia 2011r. w sprawie oceny skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko (Dz.U.UE L z dnia 28 stycznia 2012 r.).

Za nietrafne uznać należy również zarzuty W. K. oparte na naruszeniu przepisów Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, które wszakże znajdują konkretyzację i odzwierciedlenie w ustawach zwykłych. Także ochrona prawa własności nie ma charakteru absolutnego i znajduje ograniczenie w przepisach ustawowych w tym u.p.z.p. Przypomnieć należy, że decyzja lokalizacyjna jest tylko aktem stosowania prawa, ma charakter deklaratoryjny, gdyż organ stwierdza w niej jedynie, czy w świetle powszechnie obowiązującego prawa dopuszczalna jest realizacja danej inwestycji na wskazanym przez inwestora terenie. Organ nie ma więc uprawnień kształtujących, nie może w niej wprowadzać według własnego uznania samoistnych ograniczeń dla inwestora wyprowadzonych z norm ogólnych zawartych w art. 1 ust. 2 u.p.z.p.

Także pozostałe zarzuty skarg okazały się niezasadne, bowiem brak jest podstaw do stwierdzenia tego typu naruszeń prawa, które skutkować mogły wyeliminowaniem decyzji z obrotu prawnego.

Analiza warunków zabudowy i zasad zagospodarowania terenu oraz jego zabudowy, wynikających z przepisów odrębnych a także stanu faktycznego i prawnego terenu, na którym przewiduje się realizację inwestycji nie wykazała aby realizacja przedmiotowej inwestycji była niemożliwa i naruszała przepisy prawa.

Tym samym za prawidłową należy uznać zaskarżoną decyzję, która utrzymała w mocy decyzję organu I instancji zawierającą wszystkie niezbędne elementy wymienione w przepisie art. 54 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. W sprawie niniejszej, w świetle brzmienia przepisu art. 56 ustawy brak było podstaw do odmowy ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego.

W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 151 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzeczono jak w sentencji wyroku.