I SA/Bd 522/14

Uzasadnienie

Postanowieniem z dnia 20 lutego 2014r., sygn. akt I Sa/Bd 38/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy odrzucił skargę J. B. przeciwko Prezydentowi Miasta T. w przedmiocie zwrotu należności wyegzekwowanych z tytułu opłaty dodatkowej za parkowanie pojazdu w strefie płatnego parkowania.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia Sąd wskazał, że skarżący domaga się wydania decyzji o zwrocie kwoty 950 zł niesłusznie, jego zdaniem, pobranej przez Urząd Miasta T. na podstawie upomnienia nr 23.961 z 8 grudnia 2006r. wystawionego przez wierzyciela – Miejski Zarząd Dróg w T. z tytułu niewniesienia przez J. B. opłaty za parkowanie pojazdu w strefie płatnego parkowania. Następnie na podstawie wystawionego tytułu wykonawczego nr [..] z dnia [...]. zostało wszczęte postępowanie egzekucyjne, zakończone postanowieniem Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w T. z dnia 19 lipca 2013r., którego Sąd Rejonowy w T. postanowieniem z dnia 4 października 2011r. sygn. akt I Co 5301/11 wyznaczył do prowadzenia egzekucji administracyjnej i sądowej.

Sąd – mając na uwadze art. 58 § 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012r. poz. 270) dalej jako: "p.p.s.a." oraz postanowienia Sądu Rejonowego w T. Wydział I Cywilny z dnia 6 listopada 2013r. sygn. akt IC 2274/13 uznał, że żądanie skarżącego powinno być rozpoznane w administracyjnym toku postępowania, poza postępowaniem egzekucyjnym prowadzonym przez Komornika przy Sądzie Rejonowym w T., który w dniu 19 lipca 2013r. wydał postanowienie nr Km 1602/12 w przedmiocie zakończenia postępowania egzekucyjnego.

Podstawę rozstrzygnięcia Sądu, tj. odrzucenia skargi, stanowiło niewyczerpanie przez skarżącego środków zaskarżenia, dopuszczalnych na drodze postępowania administracyjnego. Sąd zaznaczył, że skarżący wprawdzie kierował wiele pism do różnych organów - co tut. Sąd zauważa - jednakże były one składane jeszcze w czasie toczącego się postępowania egzekucyjnego przez Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego w T., a następnie przez Komornika przy Sądzie Rejonowym w T.. Obecnie żądanie zwrotu wiąże się z już wyegzekwowanymi należnościami.

Wobec powyższego Sąd wskazał, że skarżący powinien w pierwszej kolejności złożyć do Prezydenta Miasta T., reprezentowanego przez pełnomocnika - Dyrektora Miejskiego Zarządu Dróg w T. - stosowny wniosek o zwrot kwoty 950 zł, która jego zdaniem, niesłusznie została wyegzekwowana. Następnie organ powinien go rozpatrzyć podejmując odpowiednią czynność. Jeśli strona nie będzie się z nią zgadzała, wówczas będzie miała prawo wezwać organ do usunięcia naruszenia prawa.

W przypadku stwierdzenia przez organ braku podstaw do zmiany podjętego rozstrzygnięcia, skarżący będzie miał możliwość zaskarżenia go do sądu administracyjnego na podstawie art. 3 § 2 ust. 4 p.p.s.a.

Pismem z dnia 03 marca 2014r. skarżący wezwał Miejski Zarząd Dróg w T. do zwrotu kwoty 950 zł i wpłaty jej na podane konto bankowe w ciągu 7 dni, niesłusznie pobranej na podstawie tytułu wykonawczego nr 7.267/2008 z dnia 13 listopada 2008r.

W odpowiedzi Dyrektor Miejskiego zarządu Dróg w T., pismem z dnia 11 marca 2014r. stwierdził brak podstaw do zwrotu poprawnie wyegzekwowanej kwoty.

Pismem z dnia 14 marca 2014r. wniesionym do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy poinformował, że wyczerpał "wszelkie możliwe sposoby załatwienia sprawy na drodze postępowania administracyjnego i wyegzekwowania należnych mi należności". Jednocześnie podał, że zaskarża "decyzję Zarządu Dróg w T. z dnia [...]. wydaną na moje pismo z dnia 03 marca 2014r."

W odpowiedzi na zapytanie Sądu, jak należy traktować powyższe pismo skarżący pismem z dnia 07 kwietnia 2014r., powołując się na wcześniejsze postanowienie Sądu, poinformował, że wyczerpał wszelkie możliwości załatwienia sprawy, zatem pismo z dnia 14 marca 2014r. traktuje jako kolejny wniosek przeciw Prezydentowi Miasta T. o zwrot niesłusznie pobranej kwoty 950 zł.

W odpowiedzi na skargę Prezydent Miasta T. wniósł o jej odrzucenie na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 i § 3 p.p.s.a.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy zważył, co następuje:

Skarga podlega odrzuceniu.

Na wstępie zauważyć należy, że badanie merytorycznej zasadności skargi

w każdym przypadku poprzedzone jest sprawdzeniem, czy sprawa będąca jej przedmiotem podlega kontroli wojewódzkiego sądu administracyjnego, a mianowicie, czy przedmiot sprawy należy do właściwości sądu administracyjnego, czy skargę wniósł uprawniony podmiot oraz czy spełnia ona wymogi formalne i została wniesiona w terminie.

Zgodnie z art. 3 § 2 pkt 1-4 p.p.s.a. sady administracyjne orzekają w sprawach skarg na:

1) decyzje administracyjne,

2) postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty;

3) postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie;

4) inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa;

Stosownie do art. 52 § 1 p.p.s.a. skargę można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie (...). Stosownie zaś do treści § 3 tego artykułu, jeżeli ustawa nie przewiduje środków zaskarżenia w sprawie będącej przedmiotem skargi, skargę na akty lub czynności, o których mowa m.in. w art. 3 § 2 pkt 4, można wnieść po uprzednim wezwaniu na piśmie właściwego organu - w terminie czternastu dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o wydaniu aktu lub podjęciu innej czynności - do usunięcia naruszenia prawa. Zatem z przepisu tego wynika, że wezwanie organu do usunięcia naruszenia prawa stanowi warunek dopuszczalności skargi w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a.

Przenosząc powyższe na grunt rozpoznawanej sprawy podać należy, że w uzasadnieniu postanowienia z dnia 20 lutego 2014r., którego odpis doręczono stronie w dniu 24 lutego 2014r. (k. nr 59 akt sadowych I SA/Bd 38/14) tut. Sąd wyraźnie wskazał, jakie kroki winien podjąć skarżący, aby sprawa mogła zostać poddana kontroli sądu. Z treści uzasadnienia wynika, że strona winna złożyć do Dyrektora Miejskiego Zarządu Dróg w T. wniosek o zwrot kwoty 950 zł, następnie organ winien go rozpatrzyć podejmując odpowiednią czynność, a jeśli strona nie będzie się z nią zgadzała winna wezwać organ do usunięcia naruszenia prawa. Dopiero w przypadku stwierdzenia przez organ braku podstaw do zmian podjętego rozstrzygnięcia skarżący miałby możliwość zaskarżenia go do sądu na podstawie art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a (str. 6 uzasadnienia postanowienia z dnia 20 lutego 2014r.).

Skarżący pismem z dnia 03 marca 2014r. wezwał Miejski Zarząd Dróg w T. do zwrotu kwoty 950 zł. W odpowiedzi na to pismo Dyrektor Miejskiego zarządu Dróg w T. stwierdził brak podstaw do zwrotu poprawnie, jego zdaniem, wyegzekwowanej kwoty, na co skarżący złożył skargę do Sądu. Z akt sprawy wynika zatem, że strona pominęła etap wezwania organu do usunięcia naruszenia prawa. Jak słusznie wskazał Sąd w uzasadnieniu z dnia 20 lutego 2014r. dopiero po uzyskaniu od organu odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa skarżący miałby możliwość złożenia skargi do sądu. Dopiero wtedy bowiem wyczerpałby administracyjny tok postępowania w przedmiotowej sprawie.

Tym samym zaniechanie wezwania organu do usunięcia naruszenia prawa, oznacza niespełnienie warunku skutecznego wniesienia skargi w tej sprawie, a w konsekwencji czyni ją niedopuszczalną.

Z powyższych względów Sąd, działając na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 i § 3 p.p.s.a. postanowił, jak w sentencji.