II SA/Wr 770/13

Uzasadnienie

W dniu [...] r. Rada Miejska L.Z. podjęła uchwałę nr [...] w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego L.-Z. "N.Z. Obszar A-S.M.".

Pismem z dnia 1 października 2013 r. skarżąca A.D. wezwała Radę Miejską L.Z. do usunięcia naruszenia prawa wyżej wymienioną uchwałą.

Powyższe wezwanie skarżącej nie zostało uwzględnione.

Pismem z dnia 18 października 2013 r. skarżąca A.D. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu skargę na uchwałę Rady Miejskiej L.-Z. z dnia [...] r. nr [...] w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego L.-Z. "N.Z. Obszar A-S.M.".

Skarżąca podniosła, że kilka lat temu zwróciła się na piśmie do Burmistrza L.Z. o przekwalifikowanie jej gruntów rolnych położonych na terenie miasta S.Z. i N.Z. na tereny budowlane. "Na etapie wyłożenia planów – Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta i Gminy L.-Z." zwróciła się o informację, czy jej prośby zostały uwzględnione i poinformowano ją, że uwzględniono je w całości, jednak na etapie wyłożenia studium okazało się, że "jednak zostało to zmienione i jedno z pól zostało zakwalifikowane w ok. 1/3 może połowie". Nie była z tego zadowolona ale stwierdziła, ze to jej wystarczy i nie wnosiła uwag. Po uchwaleniu planu okazało się jednak, że "wszystkie wcześniejsze uzgodnienia i zmiany cofnięto i nie został przekwalifikowany ani jeden ar" jej gruntów. Skarżąca zarzuciła, że zaskarżona uchwała została podjęta z naruszeniem art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, gdyż narusza ustalenia studium. Podkreśliła, że gdy wskutek uchwalenia lub zmiany planu miejscowego wartość nieruchomości ulega obniżeniu, właściciel może żądać od gminy odszkodowania równego obniżeniu wartości działki.

W odpowiedzi na skargę poinformowano, że wezwanie skarżącej do usunięcia naruszenia prawa zaskarżoną uchwałą nie zostało uwzględnione.

Uchwałą Rady Miejskiej L.Z. z dnia 28 listopada 2013 r. nr [...] w sprawie rozpatrzenia wezwania do usunięcia naruszenia interesu prawnego uchwałą nr [...] Rady Miejskiej L.Z. z dnia [...] r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego L.Z. "N.Z. Obszar A – S.M." odrzucono wezwanie A.D. do usunięcia naruszenia jej interesu prawnego wyżej wskazaną uchwałą nr [...].

W uzasadnieniu uchwały nr [...] wskazano, że w planie miejscowym działki nr 48 i 171/1 przeznaczone zostały na cele rolne. W studium działka nr 48 oznaczona została symbolem 4.1UT – tereny o dominującej funkcji usługi turystyki, a działka nr 171/1 oznaczona została symbolem 4.1MN – tereny o dominującej funkcji zabudowy mieszkaniowej o niskiej intensywności. W poprzednim planie miejscowym obydwie działki przeznaczone były na cele rolne.

Odnosząc się do zarzutu A.D. dotyczącego obszaru Natura 2000 podkreślono, że powyższe działki nie są położone w granicach projektowanego Specjalnego Obszaru Ochrony siedlisk Natura 2000 Góry Z., natomiast zlokalizowane są w granicach Ś. Parku Krajobrazowego. Przywołując art. 27a ust. 2 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (t.jedn. Dz.U. z 2013 r. poz. 627 z późn. zm.) podkreślono, że ani rada miejska ani burmistrz nie są organami uprawnionymi do zmiany granic obszarów Natura 2000. Następnie podano, że dokonana zmiana funkcji terenów należących do skarżącej podyktowana była uzgodnieniem Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska we W.. Jedną z przyczyn braku uzgodnienia przedłożonego projektu planu był fakt negatywnego oddziaływania przedmiotowego projektu planu na Ś. Park Krajobrazowy. Jednym z powodów negatywnego wpływu projektu planu na Ś. Park Krajobrazowy było m.in. wytypowanie nowych terenów pod usługi turystyki, na których położona jest m.in. działka nr 48 stanowiąca własność A.D.. Zgodnie z opinią Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska we W. pozytywne uzgodnienie planu może nastąpić m. in. po odstąpieniu lub ograniczeniu zakresu i skali dopuszczonej ustaleniami planu nowej zabudowy zlokalizowanej w granicach Ś. Parku Krajobrazowego, do przedsięwzięć, które nie kwalifikują się do mogących znacząco oddziaływać na środowisko oraz po przeprowadzeniu rzetelnej oceny i analizy wpływu planowanego zagospodarowania na walory przyrodniczo-krajobrazowe Ś. Parku Krajobrazowego. Organ gminy podał, że przeprowadzona prognoza oddziaływania na środowisko ustaleń miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, uwzględniająca uwagi Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska oraz Dolnośląskiego Zespołu Parków Krajobrazowych, wykazała konieczność rezygnacji z przeznaczenia terenów o powierzchni ok. 4 ha pod usługi turystyki. Dotyczyło to terenu, na którym położona jest m.in. działka stanowiąca własność skarżącej oraz działki należące do gminy. Uzasadnieniem dla takiego stanu rzeczy jest fakt, że wprowadzenie na tych terenach usług turystyki spowodowałoby dysharmonię istniejącego krajobrazu, a także znaczące ograniczenie strefy ekotonowej i zaburzenia na szlakach migracji (bariera w postaci zabudowań). Pozostawienie omawianego terenu wolnego od zabudowy związanej z turystyką pozwoli na zachowanie płynności komunikacji gatunków występujących w tej części Ś. Parku Krajobrazowego.

Zaznaczając, że projekt miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, w którym działka skarżącej i działki gminne utrzymały przeznaczenie rolne otrzymał pozytywne uzgodnienie Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska we W. oraz że projekt ten został wyłożony na okres 21 dni do publicznego wglądu, w uzasadnieniu omawianej uchwały podkreślono, że działki położone w sąsiedztwie działki nr 48 w poprzednim planie miejscowym (poza jedną działką) przeznaczone były pod zabudowę. Wobec powyższego dążono do utrzymania na tych terenach dotychczasowego przeznaczenia, aby nie doprowadzić do obniżenia wartości nieruchomości, co wiązałoby się z wypłatą odszkodowań.

W odniesieniu do działki nr 171/1 podano, że utrzymano przeznaczenie rolne ze względu na trudne warunki terenowe mogące rodzić problemy ze skomunikowaniem tego terenu.

W kwestii zarzutu dotyczącego sprzeczności przedmiotowej uchwały z zapisami studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego podano, że w studium w rozdziale "wytyczne do miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego" zapisano, że dopuszcza się, uznając za zgodne z ustaleniami studium, utrzymanie dotychczasowego przeznaczenia, sposobu zagospodarowania i zabudowy także na terenach, na których studium przewiduje inną funkcję. Zapisano również, że linie rozgraniczające poszczególne jednostki planistyczne podlegają uściśleniu w planach miejscowych, przy uwzględnieniu lokalnych uwarunkowań, zwłaszcza szczegółów terenowych, granic ewidencyjnych nieruchomości oraz korekt niezbędnych do właściwego zagospodarowania terenu, szczególnie gdy korekta granic jest niezbędna dla właściwej obsługi komunikacyjnej lub wyposażenia w infrastrukturę techniczną.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia prawa własności podkreślono, powołując się na art. 140 kc, że społeczno-gospodarcze przeznaczenie prawa jest kształtowane m.in. przez miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego, a uchwalanie ich pozostaje w ramach władztwa planistycznego przysługującego gminie.

W piśmie procesowym z dnia 25 kwietnia 2014 r. skarżąca, reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, wniosła o stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały w zakresie ustaleń dla terenów stanowiących działki nr 48 i 171/1, położonych w L.Z. (przeznaczone na cele rolne) oraz o zasądzenie na rzecz skarżącej kosztów postępowania według norm przepisanych.

W piśmie tym podkreślono, że skarżąca posiada interes prawny w żądaniu stwierdzenia nieważności aktu prawa miejscowego w żądanym zakresie z uwagi na przysługujące jej prawo własności wyżej wymienionych działek, objętych przedmiotowym planem miejscowym. Zaznaczono, że działki te w Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta i gminy L.-Z., przyjętym przez Radę Miejską uchwała nr [...] z dnia 29 października 2010 r., przeznaczone zostały odpowiednio pod tereny o dominującej funkcji usług turystyki (oznaczone symbolem 4.1UT) i tereny o dominującej funkcji zabudowy mieszkaniowej o niskiej intensywności (oznaczone symbolem 4.1MN), natomiast w zaskarżonym planie ustalono dla nich przeznaczenie rolne (R-tereny upraw rolniczych, polowych).

W omawianym piśmie wskazano, że z uzasadnienia do uchwały odrzucającej wezwanie skarżącej do usunięcia naruszenia interesu prawnego zaskarżoną uchwałą wynika, że dokonana zmiana funkcji terenów należących do skarżącej podyktowana była uzgodnieniem Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska we W.. Jedną z przyczyn braku uzgodnienia przedłożonego projektu planu "był fakt negatywnego oddziaływania przedmiotowego projektu planu na Ś. Park Krajobrazowy. Jednym z powodów negatywnego wpływu projektu planu na Ś. Park Krajobrazowy było m.in. wytypowanie nowych terenów pod usługi turystyki, na których położona jest m.in. działka nr 48 stanowiąca własność Pani A.D.. Zgodnie z opinią Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska we W. pozytywne uzgodnienie planu może nastąpić m. in. po odstąpieniu lub ograniczeniu zakresu i skali dopuszczonej ustaleniami planu nowej zabudowy zlokalizowanej w granicach Ś. Parku Krajobrazowego, do przedsięwzięć, które nie kwalifikują się do mogących znacząco oddziaływać na środowisko oraz po przeprowadzeniu rzetelnej oceny i analizy wpływu planowanego zagospodarowania na walory przyrodniczo-krajobrazowe Ś. Parku Krajobrazowego".

Skarżąca zarzuciła, że przyjęte przez Radę Miejską ustalenia dla przedmiotowych działek nie tylko istotnie naruszają porządek prawny, ale również w sposób krzywdzący pozbawiają ją możliwości zabudowy tych nieruchomości, chociażby w jakiejś części. Ponadto skarżąca potraktowana została potraktowana przez organy władzy publicznej w sposób nierówny w stosunku do właścicieli nieruchomości znajdujących się w sąsiedztwie.

W omawianym piśmie wywodzono następnie, że Regionalny Dyrektor Ochrony Środowiska we W. nie wykluczył dokonania uzgodnienia od pozostawienia działek skarżącej z przeznaczeniem na funkcję rolną, ale wskazał organowi sporządzającemu projekt planu kilka alternatywnych możliwości, które należało zweryfikować i zmienić celem uzyskania uzgodnienia tego organu. Zaznaczono, że w przypadku nieruchomości skarżącej organ pozbawił możliwości ich zabudowy, ale nie uczynił tego wobec wszystkich nieruchomości pierwotnie przeznaczonych pod zabudowę. W stosunku do nieruchomości przylegającej bezpośrednio do działki nr 48 ustalono przeznaczenie pod zabudowę, pomimo tego, że w miejscowym planie z dnia 25 marca 2004 r. (uchwała nr [...]) nieruchomość miała przeznaczenie rolne.

Przywołując szereg orzeczeń sądowoadministracyjnych końcowo wywiedziono, że zaskarżona uchwała narusza:

1) art. 1 ust. 2 pkt 1, 6, 7 i 8 w związku z art. 28 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz art. 31 ust. 3 i art. 64 Konstytucji RP – poprzez wprowadzenie ograniczenia prawa własności, które jest nieproporcjonalne do zasad kształtowania polityki przestrzennej oraz wartości chronionych konstytucyjnie;

2) art. 6 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym i art. 4 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane – poprzez pozbawienie skarżącej podstawowego atrybutu prawa własności możliwości zabudowy nieruchomości, których jest właścicielką;

3) art. 32 Konstytucji RP – poprzez naruszenie zasady równości, w tym prawa do równego traktowania przez władze publiczne, w sytuacji uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego ustalającego przeznaczenie pod zabudowę nieruchomości sąsiednich, a pozbawienie prawa do zabudowy nieruchomości należących do skarżącej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu zważył, co następuje:

Wyjaśniając przesłanki podjętego rozstrzygnięcia wskazać przede wszystkim należy, że zgodnie z art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153, poz. 1269 z późn. zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości m.in. poprzez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem (jeżeli ustawy nie stanowią inaczej). W ten sposób sformułowane zostało przez ustawodawcę generalne kryterium wiążące sądy administracyjne w pełnym zakresie ich kognicji. Wykonywana przez sądy administracyjne kontrola administracji publicznej obejmuje również orzekanie w sprawach skarg na akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej oraz na akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż wyżej wskazane, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej (art. 3 § 1 w związku z § 2 pkt 5 i 6 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.jedn. Dz.U. z 2012, poz. 270 z późn. zm.).

Przedmiotem skargi w niniejszej sprawie jest uchwała Rady Miejskiej L.-Z. z dnia [...] r. nr [...] w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego L.-Z. "N.Z. Obszar A-S.M.".

Stosownie do art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.jedn. Dz.U. z 2013 r. poz. 594 z późn. zm.), każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może - po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia - zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego.

Jak trafnie podkreślano w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, wniesienie skargi do sądu jest możliwe po spełnieniu warunków formalnych określonych w cytowanym wyżej przepisie art. 101 ustawy o samorządzie gminnym. Do warunków tych ustawodawca zalicza obok bezskutecznego wezwania rady do usunięcia zarzucanego naruszenia, wykazanie się naruszeniem interesu prawnego. Tak więc skarżący skarżąc w powyższym trybie uchwałę rady gminy musi się wykazać nie tylko indywidualnym interesem prawnym lub uprawnieniem, ale także naruszeniem tego interesu lub uprawnienia. Naruszenie interesu prawnego nie oznacza obowiązku uwzględnienia skargi. Obowiązek jej uwzględnienia powstaje wówczas, gdy naruszenie interesu prawnego lub uprawnienia jest związane z jednoczesnym naruszeniem przepisu prawa materialnego (por. wyrok NSA z dnia 18 stycznia 2007 r. sygn. akt II OSK 1627/06 – LEX nr 315977).

W niniejszej sprawie skarżąca A.D. bezskutecznie wzywała organ gminy do usunięcia naruszenia, wnosząc przed złożeniem skargi o uchylenie kwestionowanej uchwały. Ta przesłanka została więc spełniona.

Nie budzi też wątpliwości – wobec przedmiotu normowanego uchwałą, że zaskarżony akt należy do uchwał z zakresu administracji publicznej w rozumieniu art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym. Istotę tak kwalifikowanego aktu wyjaśnił Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 26 października 1996 r. wskazując, że pojęcie "sprawa z zakresu administracji publicznej" ma charakter materialnoprawny i obejmuje sprawy należące do właściwości organów gminy, rozstrzygane w drodze uchwały. Istotnym kryterium uznania uchwały organu gminy za uchwałę podjętą w sprawach z zakresu administracji publicznej jest przynależność norm prawnych stanowiących podstawę jej wydania do norm prawa administracyjnego (publicznego) i wynikający z tej normy charakter przedmiotu regulacji w drodze uchwały (sygn. akt III ARN 45/96, OSNAPiUS/997, Nr 8, poz. 125).

Skarżąca jest właścicielem działek nr 48 i nr 171/1, objętych ustaleniami zaskarżonej uchwały. Wniesiona przez nią skarga podlegała zatem merytorycznemu rozpatrzeniu.

Zdaniem skarżącej, zaskarżona uchwała została podjęta z naruszeniem art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t.jedn. Dz.U. z 2012 r. poz. 647 z późn. zm.), gdyż narusza ustalenia studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta i gminy L.Z. poprzez przyjęcie innego przeznaczenia należących do niej działek niż uczyniono to w studium, a ponadto narusza art. 1 ust. 2 pkt 1, 6, 7 i 8 w związku z art. 28 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz art. 31 ust. 3 i art. 64 Konstytucji RP – poprzez wprowadzenie ograniczenia prawa własności, które jest nieproporcjonalne do zasad kształtowania polityki przestrzennej oraz wartości chronionych konstytucyjnie; art. 6 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym i art. 4 z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (t.jedn. Dz.U. z 2013 r. poz. 1409 z późn. zm.) – poprzez pozbawienie skarżącej podstawowego atrybutu prawa własności możliwości zabudowy nieruchomości, których jest właścicielką; oraz art. 32 Konstytucji RP – poprzez naruszenie zasady równości, w tym prawa do równego traktowania przez władze publiczne, w sytuacji uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego ustalającego przeznaczenie pod zabudowę nieruchomości sąsiednich, a pozbawienie prawa do zabudowy nieruchomości należących do skarżącej.

Przepis art. 20 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym stanowi, że plan miejscowy uchwala rada gminy, po stwierdzeniu, że nie narusza on ustaleń studium, rozstrzygając jednocześnie o sposobie rozpatrzenia uwag do projektu planu oraz sposobie realizacji, zapisanych w planie, inwestycji z zakresu infrastruktury technicznej, które należą do zadań własnych gminy, oraz zasadach ich finansowania, zgodnie z przepisami o finansach publicznych. Część tekstowa planu stanowi treść uchwały, część graficzna oraz wymagane rozstrzygnięcia stanowią załączniki do uchwały.

W myśl art. 1 ust. 2 pkt 1, 6, 7, 8 i 9 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, w planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym uwzględnia się zwłaszcza: wymagania ładu przestrzennego, w tym urbanistyki i architektury (pkt 1); walory ekonomiczne przestrzeni (pkt 6); prawo własności (pkt 7); potrzeby obronności i bezpieczeństwa państwa (pkt 8) i potrzeby interesu publicznego (pkt 9).

Stosownie do art. 6 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, każdy ma prawo, w granicach określonych ustawą, do: zagospodarowania terenu, do którego ma tytuł prawny, zgodnie z warunkami ustalonymi w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, jeżeli nie narusza to chronionego prawem interesu publicznego oraz osób trzecich (pkt 1); ochrony własnego interesu prawnego przy zagospodarowaniu terenów należących do innych osób lub jednostek organizacyjnych (pkt 2).

Zgodnie z art. 28 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, naruszenie zasad sporządzania studium lub planu miejscowego, istotne naruszenie trybu ich sporządzania, a także naruszenie właściwości organów w tym zakresie, powodują nieważność uchwały rady gminy w całości lub części.

Wedle art. 4 ustawy – Prawo budowlane, każdy ma prawo zabudowy nieruchomości gruntowej, jeżeli wykaże prawo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, pod warunkiem zgodności zamierzenia budowlanego z przepisami.

Przepisy art. 31 ust. 3, art. 32 i art. 64 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej stanowią, że ograniczenia w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw mogą być ustanawiane tylko w ustawie i tylko wtedy, gdy są konieczne w demokratycznym państwie dla jego bezpieczeństwa lub porządku publicznego, bądź dla ochrony środowiska, zdrowia i moralności publicznej, albo wolności i praw innych osób. Ograniczenia te nie mogą naruszać istoty wolności i praw (art. 31 ust. 3). Wszyscy są wobec prawa równi. Wszyscy mają prawo do równego traktowania przez władze publiczne. Nikt nie może być dyskryminowany w życiu politycznym, społecznym lub gospodarczym z jakiejkolwiek przyczyny (art. 32). Każdy ma prawo do własności, innych praw majątkowych oraz prawo dziedziczenia. Własność, inne prawa majątkowe oraz prawo dziedziczenia podlegają równej dla wszystkich ochronie prawnej. Własność może być ograniczona tylko w drodze ustawy i tylko w zakresie, w jakim nie narusza ona istoty prawa własności (art. 64).

Poza sporem w tej sprawie jest, że przedmiotowe działki w Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta i gminy L.-Z., przyjętym przez Radę Miejską uchwałą nr [...] z dnia 29 października 2010 r., przeznaczone zostały odpowiednio pod tereny o dominującej funkcji usług turystyki (oznaczone symbolem 4.1UT) i tereny o dominującej funkcji zabudowy mieszkaniowej o niskiej intensywności (oznaczone symbolem 4.1MN), natomiast w zaskarżonym planie ustalono dla nich przeznaczenie rolne (R-tereny upraw rolniczych, polowych). Przed uchwaleniem kwestionowanego planu miejscowego przeznaczenie tych działek również było rolne.

Istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy ma to, że w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta i gminy L.Z., stanowiącym załącznik do uchwały Rady Miejskiej L.Z. z dnia 29 października 2010 r. nr [...], w części II – "Kierunki zagospodarowania przestrzennego miasta i gminy L.Z.", w wytycznych do miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, zawarto zapisy:

"Przy opracowaniu miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego należy uwzględniać następujące wytyczne niniejszego studium:

(...)

- dopuszcza się, uznając za zgodne z ustaleniami studium, utrzymanie dotychczasowego przeznaczenia, sposobu zagospodarowania i zabudowy także na terenach, na których studium przewiduje inną funkcję;

(...)

- linie rozgraniczające poszczególne jednostki planistyczne podlegają uściśleniu w planach miejscowych, przy uwzględnieniu lokalnych uwarunkowań, zwłaszcza szczegółów terenowych, granic ewidencyjnych nieruchomości oraz korekt niezbędnych do właściwego zagospodarowania terenu, szczególnie gdy korekta granic jest niezbędna dla właściwej obsługi komunikacyjnej lub wyposażenia w infrastrukturę techniczną;

(...)".

Mając na uwadze przytoczone wyżej zapisy studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta i gminy L.Z., zawierające wytyczne do miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, należy dojść do wniosku, że wbrew zarzutom skargi zaskarżona uchwała nie narusza ustaleń studium, skoro dopuszcza ono utrzymanie dotychczasowego przeznaczenia także na terenach, na których studium przewiduje inną funkcję, a ponadto przewiduje uściślenie w planach miejscowych linii rozgraniczających poszczególne jednostki planistyczne oraz korektę granic niezbędną dla właściwej obsługi komunikacyjnej lub wyposażenia w infrastrukturę. Powyższe sprawia, że utrzymanie dotychczasowego przeznaczenia terenu jest również zgodne z ustaleniami studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta i gminy L.Z.. Tak więc w rzeczywistości – w konkretnych realiach rozpatrywanej sprawy – zaskarżona uchwała nie została podjęta z naruszeniem art. 20 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Zauważyć w tym miejscu wypada, że zaskarżona uchwała była przedmiotem kontroli przeprowadzonej przez Wojewodę D. jako organ nadzoru i przez Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu, który prawomocnym wyrokiem z dnia 9 października 2013 r. sygn. akt II SA/Wr 481/13 uwzględnił skargę Wojewody na kilka przepisów zaskarżonej uchwały i stwierdził nieważność § 33 ust. 4 we fragmencie "za zgodą zarządcy drogi" i § 41 pkt 2 we fragmencie "uzgodnionych z administratorem sieci" zaskarżonej uchwały. Z powyższego wynika, że organ nadzoru również nie dopatrzył się naruszenia przez zaskarżoną uchwałę art. 20 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Ograniczony zakres badania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu zgodności z prawem uchwały Rady Miejskiej L.-Z. z dnia [...] r. nr [...] sprawia, że w niniejszej sprawie nie zachodzi powaga rzeczy osądzonej, co pozwoliło na merytoryczne rozpatrzenie wniesionej w tej sprawie skargi.

Utrzymanie dotychczasowego przeznaczenia działek objętych skargą powoduje, że uchwalenie zaskarżonego miejscowego planu w istocie nie narusza interesu prawnego skarżącej, gdyż nie zmienia jej dotychczasowej sytuacji prawnej. Jak trafnie podkreślał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 1 października 2013 r. sygn. akt I OSK 1209/13 (LEX nr 1391696), podmiot, skarżąc uchwałę organu gminy na podstawie art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, musi wykazać istnienie związku pomiędzy zaskarżoną uchwałą a jego konkretną, indywidualną sytuacją prawną. Musi udowodnić, że zaskarżona uchwała poprzez naruszenie prawa jednocześnie negatywnie wpływa na jego sferę prawnomaterialną (wynikającą z konkretnie wskazanego przepisu prawa materialnego), pozbawia go pewnych uprawnień albo uniemożliwia ich realizację. O powodzeniu takiej skargi przesądza wykazanie przez stronę skarżącą naruszenia przez organ konkretnego przepisu prawa materialnego, wpływającego negatywnie na jej sytuację prawną. Interes ten winien być bezpośredni i realny, aktualny, a nie przyszły, hipotetyczny lub ewentualny. Kryterium interesu prawnego, o którym mowa w art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, musi być oceniane w płaszczyźnie materialnoprawnej i wymaga stwierdzenia związku między sferą indywidualnych praw i obowiązków strony skarżącej a zaskarżonym aktem. W rozpatrywanej sprawie skarżąca nie została pozbawiona wcześniej posiadanych uprawnień, gdyż nadal może w dotychczasowy sposób korzystać z posiadanych działek. Uniemożliwiono jej jedynie realizację dalej idących uprawnień właścicielskich, które mogły zostać ewentualnie rozszerzone w przyszłości, to jest po uchwaleniu planu miejscowego zmieniającego dotychczasowe przeznaczenie nieruchomości stanowiących jej własność.

W tym stanie rzeczy zaskarżona uchwała nie narusza wskazywanych przez skarżącą przepisów prawa, a podnoszone przez nią zarzuty nie mogły zostać uwzględnione.

Mając na uwadze powyższe, Wojewódzki Sąd Administracyjny na podstawie art. 151 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w sentencji.