III SA/Po 725/11

Uzasadnienie

Pismem z dnia 22.12.2009 r. M. B. i P. B. zażądali uchylenia decyzji dotyczącej wymiaru podatku rolnego oraz podatku od nieruchomości za lata 2005-2009 twierdząc, że wyliczone w decyzjach podatki roczne są niezgodne z obowiązującym prawem, powołując się na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego o sygn. akt II FSK 483/07 i wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu o sygn. akt I SA/Wr 1440/07.

Na wezwanie organu podatkowego kierowane do podatnika P. B. o sprecyzowanie wniosku, P. B. doprecyzował żądanie w ten sposób, że wniósł o uchylenie przedmiotowych decyzji na podstawie art. 240 § 1 pkt 5 i pkt 7 Ordynacji podatkowej.

Postanowieniem z dnia [...].02.2010 r., skierowanym do P. B., Burmistrz [...] na podstawie art. 216 § 1, 243 § 1, art. 241 § 1 i art. 244 § 1 Ordynacji podatkowej wznowił na żądanie strony postępowanie podatkowe w przedmiocie ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku rolnym i od nieruchomości za 2007 rok w sprawie zakończonej decyzją ostateczną Burmistrza [...] z dnia [...].02.2007 r., nr [...].

Decyzją z dnia [...].03.2010 r. Burmistrz [...] odmówił uchylenia decyzji z dnia [...].02.2007 r. nr [...] ustalającej wysokość zobowiązania podatkowego w podatku rolnym i od nieruchomości za 2007 rok.

W uzasadnieniu tej decyzji wskazano, że nie zaistniała przesłanka wznowienia z art. 240 § 1 pkt 5 i pkt 7 Ordynacji podatkowej. Organ wyjaśnił, że powołane we wniosku o wznowienie postępowania wyroki sądów administracyjnych dotyczą wymiaru podatku od nieruchomości w zakresie dróg wewnętrznych w latach 2004-2006 w związku z nowelizacją art. 2 ust. 3 pkt 4 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych dokonaną ustawą z dnia 14 listopada 2003 r. o zmianie ustawy o drogach publicznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 200, poz. 1953). W wyniku tej zmiany w okresie od 9.12.2003 r. do 31.12.2006 r. ustawodawca rozszerzył zwolnienie od podatku od nieruchomości poprzez pominięcie w definicji drogi określenia "publicznej", co oznaczało, że wszystkie drogi, a nie tylko publiczne, nie podlegały opodatkowaniu, czyli również drogi wewnętrzne. Jednak dokonując wymiaru podatku od nieruchomości i podatku rolnego za 2007 rok w ostatecznej decyzji z dnia [...].02.2007 r. organ podatkowy kierował się zapisami zawartymi w ewidencji gruntów i budynków zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne. Z uwagi na to, że podatnik nie posiadał gruntów oznaczonych w ewidencji jako drogi (symbol "dr"), organ uznał, że ostateczna decyzja wymiarowa była zgodna z obowiązującymi przepisami w dacie jej wydania i nie podlega uchyleniu.

Po rozpoznaniu sprawy na skutek odwołania P. B. od powyższej decyzji Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] decyzją z dnia [...].05.2010 r. nr [...] utrzymało zaskarżoną decyzję w mocy.

W uzasadnieniu organ odwoławczy odniósł się do braku wystąpienia przesłanki z art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej stwierdzając, że zasadnie organ I instancji uznał, iż w sprawie nie wyszły na jaw istotne dla niej nowe okoliczności faktyczne ani też nowe dowody istniejące w dniu wydania decyzji nieznane organowi, który wydał decyzję. Organ I instancji w dniu wydania decyzji ostatecznej miał wiedzę, że jednym z przedmiotów opodatkowania podatkiem od nieruchomości są budowle, do których zaliczono m. in. drogi na terenie nieruchomości będącej własnością podatników i dojazdy. Tak więc okoliczność, że na terenie, gdzie podatnicy prowadzą działalność gospodarczą znajdują się "drogi" stanowiące wewnętrzną komunikację na nieruchomości, była znana organowi w dniu wydania decyzji.

Na skutek skargi M. B. i P. B. na powyższą decyzję Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu wyrokiem z dnia 1 grudnia 2010 r., sygn. akt III SA/Po 432/10 uchylił zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Burmistrza [...] z dnia [...] marca 2010 r.

Sąd uznał, że zarówno decyzja Burmistrza [...] z dnia [...].03.2010 r., jak i decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...].05.2010 r. zostały wydane z naruszeniem przepisów postępowania, tj. art. 241 § 1 i art. 243 § 2 Ordynacji podatkowej, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, w szczególności w sytuacji gdy z materiału dowodowego przedstawionego przez organ administracji publicznej wynika, że z wnioskiem o wznowienie postępowania wystąpili M. i P. B., zaś postanowieniem z dnia [...].02.2010 r. organ I instancji wznowił postępowanie jedynie w stosunku do P. B.

Następnie Sąd wskazał, że w postanowieniu z dnia [...].02.2010 r. jako przesłanki wznowienia postępowania organ I instancji wskazał przesłanki określone w art. 240 § 1 pkt 5 i pkt 7 Ordynacji podatkowej, powołane przez wnioskodawcę. Oznacza to, że obowiązkiem organu w postępowaniu wznowieniowym było zbadanie, czy wyszły na jaw istotne dla sprawy nowe okoliczności faktyczne lub nowe dowody istniejące w dniu wydania decyzji nie znane organowi, który wydał decyzję (art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej) i/lub decyzja została wydana na podstawie innej decyzji lub orzeczenia sądu, które zostało następnie uchylone lub zmienione w sposób mogący mieć wpływ na treść wydanej decyzji (art. 240 § 1 pkt 7 Ordynacji podatkowej), na co wskazywał P. B. w piśmie dnia 27.01.2010 r. precyzującym, na żądanie organu, omawiany wniosek. Tymczasem w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji organ nie przedstawił żadnego uzasadnienia faktycznego i prawnego w odniesieniu do przesłanki określonej w art. 240 § 1 pkt 7 Ordynacji podatkowej, odmawiając uchylenia decyzji ostatecznej z powodu braku przesłanki określonej w art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej i nie wyjaśniając, dlaczego okoliczność wskazana przez wnioskodawcę polegająca na położeniu na nieruchomości sieci dróg wewnętrznych nie jest okolicznością nową, istotną dla sprawy, nieznaną organowi w dniu wydania decyzji. Z kolei w poprzedzającej skarżoną decyzję, decyzji Burmistrza [...] co prawda odmówiono uchylenia decyzji ostatecznej z powodu braku przesłanki określonej w art. 240 § 1 pkt 5 i pkt 7 Ordynacji podatkowej, jednak także nie wyjaśniono, dlaczego powyższa okoliczność wskazana przez wnioskodawcę nie jest okolicznością nową, istotną dla sprawy, nieznaną organowi w dniu wydania decyzji.

Wskazane powyżej braki uzasadnienia decyzji obu instancji naruszają art. 210 § 1 pkt 6 Ordynacji podatkowej, zgodnie z treścią którego decyzja podatkowa powinna zawierać uzasadnienie faktyczne i prawne. Zdaniem Sądu rzeczą organów obu instancji było przedstawienie w uzasadnieniu decyzji stanu faktycznego sprawy, w czym strona upatruje istnienie przesłanek, na podstawie których żądała wznowienia postępowania, a wskazanych w postanowieniu z dnia [...].02.2010 r., a następnie przedstawienie analizy i oceny, czy przesłanki określone art. 240 § 1 pkt 5 i pkt 7 Ordynacji podatkowej wskazywane przez stronę zachodzą oraz w przypadku niestwierdzenia ich istnienia przedstawienie argumentów uzasadniających odmowę uchylenia decyzji ostatecznej z dnia [...].12.2006 r. Ponadto Sąd wskazał, że adresatem decyzji powinna być także M. B. i jej decyzje obu instancji winny być doręczone.

W wyniku ponownego rozpatrzenia sprawy Burmistrz [...] postanowieniem z dnia [...].03.2011 r., skierowanym do M. B., na podstawie art. 216 § 1, art. 243 § 1, art. 241 § 1 i art. 244 § 1 Ordynacji podatkowej wznowił na żądanie strony postępowanie podatkowe w przedmiocie ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku rolnym i od nieruchomości za 2007 rok, w sprawie zakończonej decyzją ostateczną Burmistrza [...] z dnia [...].02.2007 r., nr [...]. Następnie decyzją z dnia [...] kwietnia 2011 r., nr [...], adresowaną do M. B. i P. B., Burmistrz [...] na podstawie art. 207 § 1, art. 245 § 1 pkt 2 w zw. z art. 240 § 1 pkt 5 i pkt 7 Ordynacji podatkowej odmówił uchylenia ostatecznej decyzji z dnia [...].02.2007 r., nr [...] ustalającej wysokość zobowiązania podatkowego w podatku rolnym i od nieruchomości za 2007 rok.

W uzasadnieniu decyzji organ I instancji przedstawił dotychczasowy przebieg postępowania, a następnie dokonując ponownej analizy sprawy, nie stwierdził zaistnienia przesłanek wznowienia z art. 240 § 1 pkt 5 i pkt 7 Ordynacji podatkowej. Wyjaśnił przy tym, że powołane we wniosku o wznowienie postępowania wyroki sądów administracyjnych dotyczą wymiaru podatku od nieruchomości w zakresie dróg wewnętrznych w latach 2004-2006 w związku z nowelizacją art. 2 ust. 3 pkt 4 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych dokonaną ustawą z dnia 14 listopada 2003 r. o zmianie ustawy o drogach publicznych oraz zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 200, poz. 1953). Powołane wyroki i nowa wykładnia przepisu prawa dokonana w tych wyrokach nie są, zdaniem organu, nowym faktem ani dowodem, który mógłby stanowić przesłankę wznowienia postępowania z art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej. Dodatkowo organ wskazał, że przepisy dotyczące zwolnienia dróg wewnętrznych w okresie od 09.12.2003 r. do 31.12.2006 r. nie miały zastosowania przy wydawaniu ostatecznej decyzji wymiarowej, ponieważ podstawę wymiaru podatków stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne, a wnioskodawca nie posiadał gruntów oznaczonych w tejże ewidencji jako drogi (symbol "dr"). Wnioskodawca nie ujawnił żadnych nowych okoliczności faktycznych ani dowodów, istniejących w dniu wydania decyzji wymiarowej, które byłyby nieznane organowi podatkowemu w dniu wydawania tejże decyzji. Ponadto, powołując się na orzecznictwo sądowoadministracyjne, organ wskazał, że przedmiotem postępowania wznowieniowego nie może być powtórne merytoryczne rozpoznanie sprawy. Do okoliczności faktycznych w rozumieniu art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej nie należy również dokonana przez organ podatkowy ocena materiału dowodowego ani też zastosowanie w danym stanie faktycznym określonych przepisów prawa lub ich interpretacje.

Odnosząc się do drugiej z powołanych przez wnioskodawców przesłanek wznowienia – z art. 240 § 1 pkt 7 Ordynacji podatkowej organ podatkowy również nie stwierdził jej zaistnienia, wskazując że w niniejszej sprawie ostateczna decyzja wymiarowa nie została wydana na podstawie innej decyzji czy orzeczenia sądu, które zostałyby następnie uchylone lub zmienione. Podkreślił przy tym, że w powyższym przepisie chodzi o akt administracyjny lub orzeczenie sądowe, stanowiące podstawę prawną, a nie faktyczną decyzji ostatecznej i wydane w stosunku do podmiotu uprawnionego do żądania wznowienia postępowania.

W odwołaniu od powyższej decyzji M. B. i P. B. wnieśli o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz ostatecznej decyzji Burmistrza [...] z dnia [...].02.2007 r.

W uzasadnieniu podtrzymano dotychczasowe stanowisko w sprawie. Zdaniem skarżących dla wymiaru podatku od nieruchomości istotne jest faktyczne korzystanie z dróg na terenie spornych gruntów, które organ podatkowy powinien był ustalić w postępowaniu wyjaśniającym, a nie zapisy w ewidencji gruntów, która może zawierać nieścisłości i błędy zawinione przez prowadzących rejestr. Ponadto ponownie powołano się na wyroki sądów administracyjnych wskazane we wniosku o wznowienie postępowania.

Decyzją z dnia [...].07.2011 r., nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] utrzymało zaskarżoną decyzję w mocy, podzielając poczynione w niej ustalenia faktyczne oraz i ich ocenę prawną.

W uzasadnieniu organ odwoławczy wskazał, że w decyzji ostatecznej z dnia [...].02.2007 r. dotyczącej wymiaru podatku rolnego i podatku od nieruchomości za 2007 rok podatkiem od nieruchomości opodatkowano stanowiące współwłasność podatników: M. B. i P. B., położone w [...] budynki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej (budynki stacji paliw) o powierzchni 585,65 m2, budowle, do których zaliczono m. in. budowlę drogi na terenie nieruchomości będącej własnością podatników i dojazdy, chodniki o łącznej wartości 934.795,00zł, grunty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej o powierzchni 11.480 m2 oraz położony przy ul. [...] budynek mieszkalny o powierzchni 39 m2 i grunty pozostałe o powierzchni 684m2.

Analizując okoliczności powołane przez podatników jako podstawa do uchylenia decyzji ostatecznej na podstawie przesłanki z art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej, organ odwoławczy stwierdził, że okoliczności te nie spełniają warunków określonych w powołanym przepisie. Wskazał, że okoliczność istnienia dróg wewnętrznych, dojazdowych do stacji paliw znajdujących się na nieruchomości będącej własnością podatników nie stanowi okoliczności nowej w sprawie. Była ona bowiem znana organom administracji w momencie wydawania decyzji wymiarowej z dnia [...]02/2007 r. Organ podatkowy pierwszej instancji miał wiedzę, że jednym z przedmiotów opodatkowania podatkiem od nieruchomości w 2007 r. są budowle, do których zaliczono m. in. drogi i dojazdy do istniejącej stacji paliw. Również powołane przez wnioskodawców jako podstawa wznowienia wyroki: Naczelnego Sądu Administracyjnego i Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu oraz dokonana w nich interpretacja przepisów prawa nie stanowią ani nowych okoliczności faktycznych ani nowych dowodów w przedmiotowej sprawie, które mogłyby stanowić przesłankę wznowienia postępowania z art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej.

Wnioskodawcy nie ujawnili żadnych nowych okoliczności faktycznych ani dowodów, istotnych dla dokonania wymiaru podatku na rok 2007, które istniały w dniu wydania decyzji wymiarowej, a były nieznane organowi podatkowemu w dniu wydawania tej decyzji. Zawarte we wniosku o wznowienie postępowania stwierdzenie wnioskodawców, że w swoim czasie dokonywane były weryfikacje stanu prawnego działek, zarówno co do powierzchni jak i zakwalifikowania, co nie zostało uwzględnione w naliczaniu podatków rocznych, nie znajduje potwierdzenia w dokonanych ustaleniach. Dane z ewidencji gruntów jednoznacznie wskazują na brak dokonania jakichkolwiek zmian w tym zakresie w roku 2007, jak również w latach poprzedzających i następnych.

Analizując z kolei istnienie podstawy wznowienia z art. 240 § 1 pkt 7 Ordynacji podatkowej, Kolegium stwierdziło, że podatnicy nie wykazali w ramach prowadzonego postępowania w czym upatrują istnienia tej przesłanki w niniejszej sprawie. Organ odwoławczy podkreślił, że zgodnie z ustaleniami organu I instancji posiadającego w tym zakresie wiedzę z urzędu, decyzja ostateczna, której uchylenia domagają się podatnicy w trybie wznowienia, nie została wydana na podstawie innej decyzji lub orzeczenia sądu, wobec czego brak możliwości przyjęcia, że zaistniała przesłanka wznowienia postępowania z art. 240 § 1 pkt 7 Ordynacji podatkowej.

W skardze na powyższą decyzję M. B. i P. B. wnieśli o uchylenie zaskarżonej decyzji i poprzedzającej ją decyzji Burmistrza [...] z dnia [...].02.2007 r.

W uzasadnieniu skargi powtórzono zarzuty i argumentację odwołania.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko i argumentację zawarte w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje.

Skarga nie zasługiwała na uwzględnienie.

Na wstępie należy wyjaśnić, że przedmiot postępowania w sprawie wznowienia postępowania wyznacza art. 243 § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), wedle którego przedmiotem postępowania jest ustalenie, czy postępowanie, w którym zapadła decyzja ostateczna było dotknięte jedną z wadliwości wyliczonych w art. 240 § 1 Ordynacji. Postępowanie takie jest postępowaniem samodzielnym i nadzwyczajnym, które toczy się w zawężonych ramach. Instytucja wznowienia postępowania ma na celu stworzenie prawnej możliwości ponownego przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego i podjęcia rozstrzygnięcia sprawy zakończonej ostateczną decyzją, jeżeli postępowanie przed organami podatkowymi było dotknięte wadami procesowymi, wyliczonymi wyczerpująco w art. 240 § 1 Ordynacji podatkowej. Należy przy tym podkreślić, że postępowanie prowadzone po wznowieniu nie może być wykorzystywane do pełnej merytorycznej kontroli decyzji wydanej w postępowaniu zwykłym (zob. m.in. wyrok NSA z dnia 8 grudnia 2010 r., sygn. akt I GSK 620/09, Lex nr 744832). Zakres postępowania prowadzonego w wyniku jego wznowienia jest węższy aniżeli postępowania zwyczajnego i ogranicza się do badania podstaw wznowienia wskazanych przez wnioskodawcę.

Ponadto należy wskazać, że niniejsza sprawa była już przedmiotem orzekania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu, który wyrokiem z dnia 1 grudnia 2010 r., sygn. akt III SA/Po 432/10 uchylił zaskarżoną decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] maja 2010 r. oraz poprzedzającą ją decyzję Burmistrza [...] z dnia [...] marca 2010 r. odmawiającą uchylenia ostatecznej decyzji wymiarowej z dnia [...].02. 2007 r. w sprawie podatku rolnego i podatku od nieruchomości za rok 2007.

Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu administracyjnego wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność była przedmiotem zaskarżenia. W zakresie tak rozumianej oceny prawnej mieści się zarówno krytyka zaskarżonego aktu w aspekcie stosowania prawa, jak i wyjaśnienie, dlaczego stosowanie to zostało w konkretnym przypadku uznane za błędne, oraz jakie zastosowanie lub interpretacja przepisów prawnych powinny mieć miejsce, aby rozstrzygnięcie organu administracji publicznej mogło zostać uznane za zgodne z prawem (zob. m.in. T. Woś i in. w: Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2005, s. 472-473).

W wiążącym w niniejszej sprawie wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 1 grudnia 2010 r. wskazano na konieczność przedstawienia w uzasadnieniu decyzji stanu faktycznego sprawy, w czym strona upatruje istnienie przesłanek, na podstawie których żądała wznowienia postępowania, a wskazanych w postanowieniu z dnia [...].02.2010 r., a następnie przedstawienie analizy i oceny, czy przesłanki określone art. 240 § 1 pkt 5 i pkt 7 Ordynacji podatkowej wskazywane przez stronę zachodzą oraz w przypadku niestwierdzenia ich istnienia przedstawienie argumentów uzasadniających odmowę uchylenia decyzji ostatecznej z dnia [...] grudnia 2006 r. Ponadto Sąd wskazał, że adresatem decyzji powinna być także M. B. i jej również decyzje organów obu instancji winny być doręczone.

W ocenie Sądu w niniejszym składzie organy podatkowe obu instancji w sposób prawidłowy wykonały powyższe wskazania Sądu zawarte w wyroku z dnia 1 grudnia 2010 r.

Przede wszystkim należy zauważyć, że organ I instancji wydał postanowienie o wznowieniu postępowania także w stosunku do M. B., którą uprzednio bezzasadnie pominął w postępowaniu, pomimo, że również ona wraz z P. B. złożyła wniosek o wznowienie postępowania. Następnie także decyzje organów obu instancji wydane po wznowieniu postępowania zostały skierowane również do M. B. jako strony postępowania. Ponadto organy podatkowe obu instancji w sposób wyczerpujący przedstawiły i przeanalizowały okoliczności powołane przez podatników we wniosku o wznowienie postępowania z punktu widzenia wskazanych przez nich przesłanek wznowienia określonych w art. 240 § 1 pkt 5 i pkt 7 Ordynacji podatkowej, stwierdzając, że przesłanki te nie zaistniały w rozpatrywanej sprawie oraz dostatecznie i trafnie uzasadniły odmowę uchylenia decyzji ostatecznej z dnia [...].02 2007 r.

Z poczynionych przez organy ustaleń faktycznych, znajdujących odzwierciedlenie w materiale sprawy, wynika, że skarżący domagali się wznowienia postępowania zakończonego decyzją ostateczną z dnia [...].02.2007 r., powołując się na okoliczność istnienia dróg wewnętrznych, dojazdowych do stacji paliw znajdujących się na nieruchomości będącej własnością podatników, które zdaniem skarżących powinny podlegać zwolnieniu z podatku od nieruchomości na podstawie przepisów ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Dla potwierdzenia powyższego stanowiska skarżący wskazali wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego oraz Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu. Organy obu instancji prawidłowo uznały, że okoliczności powołane przez skarżących we wniosku o wznowienie postępowania, nie stanowią nowych okoliczności ani nowych dowodów, o których mowa w art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej. Zgodnie z art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej wznawia się postępowanie, jeżeli wyjdą na jaw istotne dla sprawy nowe okoliczności faktyczne lub nowe dowody istniejące w dniu wydania decyzji nieznane organowi, który wydał decyzję. Wzruszenie decyzji ostatecznej na podstawie powyższej podstawy wznowienia jest możliwe, gdy:

1) wyjdą na jaw nowe dowody lub okoliczności faktyczne, tzn. nowe w stosunku do przeprowadzonego dotychczas postępowania,

2) dowody lub okoliczności muszą być istotne dla sprawy, czyli takie, które mogą mieć wpływ na odmienne rozstrzygnięcie,

3) dowód lub okoliczność musiał istnieć w dniu wydania decyzji,

4) nowe okoliczności faktyczne i nowe dowody nie były znane organowi, który wydał ostateczną decyzję.

Tymczasem, jak wskazano w zaskarżonej decyzji, okoliczność istnienia dróg wewnętrznych, dojazdowych do stacji paliw znajdujących się na nieruchomości będącej własnością podatników była znana organowi podatkowemu w chwili wydawania ostatecznej decyzji wymiarowej. Wprawdzie kwestia ta nie była przedmiotem szczegółowych rozważań w ostatecznej decyzji wymiarowej, ale okoliczność ta była w dyspozycji organu w postępowaniu zakończonym decyzją ostateczną, a więc wynikała ze zgromadzonego w tym postępowaniu materiału dowodowego. W konsekwencji organy słusznie przyjęły w niniejszej sprawie, że nie można uznać, iż powołana przez skarżących jako podstawa wznowienia okoliczność wyszła na jaw po wydaniu decyzji ostatecznej i była okolicznością nową w stosunku do dotychczas prowadzonego postępowania i nieznaną organowi podatkowemu w rozumieniu art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej. Z kolei twierdzenie podatników, że w świetle przepisów ustawy o podatkach i opłatach lokalnych drogi wewnętrzne, dojazdowe do stacji paliw znajdujących się na nieruchomości będącej własnością podatników, powinny podlegać zwolnieniu z podatku od nieruchomości, na potwierdzenie czego powołano również wskazane orzeczenia sądów administracyjnych, należy już nie do sfery faktów, lecz stanowi ocenę prawną (odmienną od przyjętej przez organ podatkowy w decyzji ostatecznej), co nie może być podstawą wznowienia postępowania z art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej. Argumenty tego rodzaju mogły być podnoszone wyłącznie w postępowaniu zwyczajnym w przedmiocie ustalenia zobowiązania w podatku rolnym i podatku od nieruchomości za 2007 rok, czego skarżący – jak wynika z akt sprawy – zaniechali, nie korzystając z przysługującego im prawa złożenia odwołania od decyzji Burmistrza [...] z dnia [...] lutego 2007r. Organ jest bowiem związany oceną stanu faktycznego pod względem prawnym i odmienna ocena przez stronę faktów, które istniały w dniu wydania decyzji i były znane organowi wydającemu decyzję, nie uzasadnia wznowienia postępowania (zob. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 11 marca 2008 r., sygn. akt I SA/Po 1751/07, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 8 września 2009 r., sygn. akt I SA/Kr 378/09).

W świetle powyższych okoliczności, należy zatem stwierdzić, że skarżący, domagając się wznowienia postępowania, zmierzali w istocie do podważenia oceny prawnej okoliczności faktycznych i dowodów w postępowaniu zwyczajnym, co jest niedopuszczalne w postępowaniu w sprawie wznowienia postępowania. W ten sposób doszłoby bowiem do ponownego merytorycznego rozpoznania sprawy zakończonej decyzją ostateczną i stanowiłoby to naruszenie zasady dwuinstancyjności postępowania (art. 127 Ordynacji podatkowej), zasady trwałości decyzji podatkowych (art. 128 Ordynacji podatkowej) oraz zasady praworządności (art. 120 Ordynacji podatkowej).

Zasadne jest stanowisko organów, że także powołane przez wnioskodawców wyroki: Naczelnego Sądu Administracyjnego oraz Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu i dokonana w nich interpretacja przepisów prawa nie stanowią ani nowych okoliczności faktycznych, ani nowych dowodów w przedmiotowej sprawie, które mogłyby stanowić przesłankę wznowienia postępowania i uchylenia decyzji wymiarowej na podstawie art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej. Ugruntowane i jednolite orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego oraz doktryna stoją na stanowisku, że ustalona w judykaturze nowa wykładnia przepisu prawnego, która, gdyby była zastosowana w sprawie, spowodowałaby odmienną decyzję, nie jest podstawą do wznowienia postępowania w myśl art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej, gdyż w tym przypadku nie mamy do czynienia ani z nowym dowodem, ani z nową okolicznością faktyczną (zob. uchwała 5 sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17.10.2001 r., sygn. akt FPK 9/01, ONSA 2002/2/64; wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16.05.1997 r., sygn. akt III SA 1549/95, Lex nr 29921).

Jako drugą podstawę wznowienia skarżący powołali art. 240 § 1 pkt 7 Ordynacji podatkowej, stosownie do którego w sprawie zakończonej decyzją ostateczną wznawia się postępowanie, jeżeli decyzja została wydana na podstawie innej decyzji lub orzeczenia sądu, które zostały następnie uchylone lub zmienione w sposób mogący mieć wpływ na treść wydanej decyzji. Biorąc pod uwagę całokształt okoliczności wynikających z materiału sprawy, prawidłowo organy nie stwierdziły również i tej podstawy wznowienia w niniejszej sprawie. Przede wszystkim ostateczna decyzja wymiarowa z dnia [...] lutego 2007 r. – jak wynika z jej treści, nie została wydana na podstawie innej decyzji administracyjnej ani orzeczenia sądowego. Natomiast powołane przez skarżących wyroki: Naczelnego Sądu Administracyjnego i Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu nie były w żaden sposób związane z przedmiotową sprawą zakończoną decyzją ostateczną.

Mając powyższe na względzie, Sąd doszedł do przekonania, że zaskarżona decyzja odpowiada prawu, wobec czego skargę jako bezzasadną należało oddalić, o czym orzeczono jak w sentencji wyroku na podstawie art. 151 powołanej ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.