II SA/Bk 261/12

Uzasadnienie

Skarga została wywiedziona na podstawie następujących okoliczności faktycznych.

W dniu [...].10.2009 r. w Oddziale Celnym w B. funkcjonariusze celni dokonali kontroli zapisów urządzenia rejestrującego samoczynnie prędkość jazdy, czas jazdy i czas postoju, obowiązkowe przerwy i czas odpoczynku oraz dokumentów związanych z wykonywaniem przewozu drogowego środkiem transportowym marki [...]o numerze rejestracyjnym WGS08AA wraz

z naczepą marki [...]o numerze rejestracyjnym [...]. Kontroli poddano okres pracy kierowcy od dnia [...].10.2009 r. do dnia [...].10.2009 r. Wykonującym przewóz drogowy był J. S., prowadzący działalność gospodarczą

w zakresie transportu drogowego z siedzibą w Z. S. W trakcie przeprowadzonej kontroli stwierdzono wykonywanie przewozu drogowego pojazdem wyposażonym w urządzenie rejestrujące, które nie rejestruje wszystkich wymaganych elementów. Kierowca pojazdu podczas kontroli zeznał do protokołu przesłuchania osoby podejrzanej o popełnienie wykroczenia, że tachograf zaczął przerywać w momencie wyjazdu do R. w dniu [...].10.2009 r., a będąc za granicą nie miał możliwości naprawy tachografu. Po powrocie do Polski w dniu [...].10.2009 r. w samochodzie zostały wymienione akumulatory, które mogły być przyczyną nieprawidłowej pracy urządzenia rejestrującego jazdę. Z wyjaśnień złożonych przez stronę wynikało, że diagnozowanie się tachografu od prędkości zerowej do maksymalnej wynikało z awarii akumulatorów pojazdu, a kierowca zgodnie ze swoim obowiązkiem opisał na odwrocie tarcz tachografu swoje uwagi co do zaistniałego faktu. Strona wyjaśniła także, iż na terytorium R. i B. kierowca nie zajeżdżał do tamtejszych, nieznanych zakładów naprawczych, z obawy o bezpieczeństwo swoje, pojazdu i przewożonego ładunku. Po powrocie pojazdu na bazę wymieniono akumulatory, w których jak się okazało po przeprowadzonej diagnostyce przez producenta (części te były jeszcze na gwarancji) nastąpiło zwarcie celi skutkujące zanikami prądu w pojeździe.

W związku z powyższym decyzją z dnia [...].02.2010 r. nr [...]Naczelnik Urzędu Celnego w B., na podstawie art. 93 ust. 1 ustawy z dnia 6.09.2001 r. o transporcie drogowym nałożył na J. S. karę pieniężną w kwocie 2.000 zł.

Po rozpatrzeniu odwołania, w którym Skarżący zarzucił m.in. naruszenie

art. 89 ust. 5 pkt 2 ww. ustawy poprzez niezastosowanie formularza decyzji administracyjnej określonego w załączniku nr 3 do rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 2.09.2009 r. w sprawie kontroli przewozu drogowego (Dz. U. Nr 145, poz. 1184), Dyrektor Izby Celnej w B. decyzją z dnia [...].03.2010 r.

nr [...], utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu organ stwierdził, że decyzja organu pierwszej instancji została wydana zgodnie z literą prawa i zawiera wszystkie konieczne elementy zawarte w art. 107 § 1 k.p.a., jak również określone w formularzu zawartym w załączniku nr 3 cyt. rozporządzenia. Organ stwierdził również, że nałożenie kary pieniężnej było zasadne, tym bardziej, że kierowca nie dokonał na rewersach przedstawionych do kontroli wykreskówek odręcznego opisu swej aktywności.

Wyrokiem z dnia 27.07.2010 r. sygn. akt II SA/Bk 340/10 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku uchylił zaskarżoną decyzję Dyrektora Izby Celnej

w B. z dnia [...].03.2010 r. W uzasadnieniu Sąd stwierdził, że organ odwoławczy dokonał rozszerzenia katalogu czynów zagrożonych karą administracyjną, gdyż żaden przepis załącznika nr 3 do cyt. rozporządzenia nie zawiera sankcji za niewypełnienie lub nieprawidłowe wypełnienie rewersu wykreskówki w przypadku awarii urządzenia rejestrującego. W związku zaś z tym, że nie zostały wyjaśnione wszystkie okoliczności sprawy, Sąd zalecił organowi, aby przeprowadził kompletne środki dowodowe co do okoliczności powstania awarii tachografu i czy po wymianie akumulatorów w dniach [...].10.2009 r. działały one prawidłowo. Ponadto zalecił organowi wyjaśnienie, czy popełniony delikt administracyjny nastąpił wskutek zdarzeń lub okoliczności, których nie można było przewidzieć w rozumieniu art. 93 ust. 7 ustawy o transporcie drogowym.

W związku z powyższym, Dyrektor Izby Celnej w B. decyzją z dnia[...].11.2010 r. nr [...]uchylił w całości decyzję Naczelnika Urzędu Celnego w B. z dnia [...].02.2010 r.

Ponownie rozpatrując sprawę organ pierwszej instancji powołał m.in. biegłego w celu analizy zapisów na wykreskówkach. Decyzją z dnia [...].12.2011 r. nr [...] Naczelnik Urzędu Celnego w B. nałożył na przedsiębiorcę karę pieniężną w łącznej kwocie 7.000 zł, w tym w kwocie 2000,00 zł z tytułu wykonywania transportu drogowego pojazdem wyposażonym w urządzenie rejestrujące, które nie rejestruje wszystkich wymaganych elementów określoną

w l.p.11.1.1 b załącznika do ustawy o transporcie drogowym oraz karę pieniężną

w kwocie 5.000,00 zł z tytułu samowolnej ingerencji w pracę urządzenia rejestrującego zainstalowanego w pojeździe, wskutek której nastąpiła zmiana wskazań urządzenia w zakresie prędkości pojazdu, aktywności lub przebytej drogi, określoną w l.p. 11.1.2 c załącznika do ustawy o transporcie drogowym.

Po rozpatrzeniu odwołania, decyzją z dnia [...].02.2012 r. nr [...]Dyrektor Izby Celnej w B. uchylił zaskarżoną decyzję Naczelnika Urzędu Celnego w B. nr [...] z dnia [...].12.2011 r. oraz orzekł o nałożeniu kary pieniężnej w kwocie 2000,00 zł z tytułu wykonywania przewozu drogowego pojazdem wyposażonym w urządzenie rejestrujące lub cyfrowe urządzenie rejestrujące, które nie rejestruje wszystkich wymaganych elementów, na podstawie art. 92a ust. 1 ustawy z dnia 6.09.2001 r. o transporciedrogowym oraz Ip. 6.1.2. załącznika nr 3 do ww. ustawy i o nałożeniu kary pieniężnej w kwocie 5.000,00 zł z tytułu nierejestrowania za pomocą urządzenia

rejestrującego lub cyfrowego urządzenia rejestrującego na wykresówce lub

karcie kierowcy wskazań w zakresie prędkości pojazdu, aktywności kierowcy

i przebytej drogi, na podstawie art. 92a ust. 1 cyt. ustawy o transporcie drogowym oraz Ip. 6.2.1. załącznika nr 3 do ww. ustawy. W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy wyjaśnił, że z dniem [...].01.2012 r. weszły w życie przepisy ustawy z dnia 16.09.2011 r. o zmianie ustawy o transporcie drogowym oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 244, poz. 1545). Organ wskazał, że zgodnie z art. 10 ww. ustawy

w rozpatrywanej sprawie należy stosować przepisy ustawy z dnia 6.09.2001 r.

o transporcie drogowym w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 16.09.2011 r. , a nie jak to uczynił organ pierwszej instancji przepisy ustawy z dnia 6.09.2001 r.

o transporcie drogowym przed ww. zmianą.

Ponadto Dyrektor Izby Celnej podniósł, że organ pierwszej instancji w celu analizy zapisu na wykreskówkach i tachografach cyfrowych przeprowadził dowód

z opinii biegłego. Z opinii sporządzonej przez biegłego wynika, że braki w zapisie urządzenia rejestrującego powstały w wyniku otwarcia tachografu i wykonania jazdy bez rejestracji. Organ zaznaczył również, że na żadnym etapie postępowania strona nie kwestionowała nieprawidłowego działania tachografu w okresie [...].10.2009 r. Także z przesłuchania kierowcy M. C. wynika, że tachograf nie był uszkodzony. Organ odwoławczy zwrócił też uwagę na zeznania świadka-kierowcy S. K., z zeznań którego wynika, że otwieranie tachografu było dokonywane w momencie załadunku towarów oraz w celu sprawdzenia czasu pracy. Dyrektor Izby Celnej nie dał wiary, stronie skarżącej, która nie przedstawiając żadnych dowodów, w odwołaniu od decyzji podniosła, że w dniu [...].10.2009 r. nastąpiła awaria zasilania elektrycznego i w związku z tym tachograf przestał pracować prawidłowo. W świetle powyższych ustaleń organ odwoławczy stwierdził, że organ pierwszej instancji, mając na względzie art. 80 k.p.a. oraz zalecenia WSA

w Białymstoku, podjął niezbędne korki w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, zbierając i rozpatrując w sposób wyczerpujący zebrany materiał dowodowy. W ocenie organu nie doszło również do naruszenia art. 68 § 1 k.p.a. Protokół z kontroli drogowej został sporządzony według obowiązującego w dniu kontroli wzoru stanowiącego załącznik nr 1 do cyt. rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 2.09.2009 r.

Ponadto Dyrektor Izby Celnej stwierdził, że w przedmiotowej sprawie nie ma zastosowania art. 92 b ust. 1 ustawy o transporcie drogowym, gdyż ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że przedsiębiorca nie zapewnił w przedsiębiorstwie właściwej organizacji i dyscypliny pracy, która umożliwiałaby zatrudnionym kierowcom przestrzeganie przepisów o czasie prowadzenia pojazdów, wymaganych przerwach i okresach odpoczynku. Nie zaistniały też zdaniem organu przesłanki do zastosowania art. 92 c ww. ustawy, ponieważ okoliczności sprawy i dowody nie wskazały, że podmiot wykonujący przewóz drogowy nie miał wpływu na powstanie naruszeń, oraz że stwierdzone naruszenia przepisów nie były następstwem zdarzeń, których podmiot wykonujący przewóz nie mógł przewidzieć.

Nie godząc się z powyższym rozstrzygnięciem Skarżący złożył skargę do tutejszego Sądu, wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz zarzucając jej:

1) obrazę przepisów załącznika 1, rozdział III, litera C do rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 z dnia 20.12.1985 r. w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym (Dz. Urz. WE nr L 370 z 31.12.1985 r., P.0008-0021 ze zm.) poprzez nieprawidłowe przyjęcie, że urządzenie rejestrujące,

w które był wyposażony pojazd, nie rejestruje wszystkich wymaganych elementów, mimo że spełniał wymagania techniczne, wynikające z obecnie obowiązujących przepisów prawa;

2) obrazę art. 92 b i 92 c cyt. ustawy z dnia 6.09.2001 r. o transporcie drogowym poprzez błędne przyjęcie, że naruszenie przepisów ww. ustawy było świadomym

i zawinionym działaniem skarżącego, w sytuacji gdy przeczą temu okoliczności przedmiotowej sprawy. Zdaniem Skarżącego, nieprawidłowa praca urządzenia rejestrującego spowodowana była przyczynami niezależnymi od niego, a mianowicie awarią jednego z akumulatorów, który należy podkreślić był na gwarancji. Jego wymiana poza granicami kraju była niemożliwa ze względu na bezpieczeństwo transportu. Ponadto zaznaczył, że awaria wpłynęła na pracę drugiego akumulatora, który rozładowywał się podczas postojów i były problemy z uruchomieniem auta oraz dopływem zasilania, co przełożyło się na prawidłowe funkcjonowanie urządzeń rejestrujących. Po wymianie obu akumulatorów na terenie Rzeczypospolitej Polskiej urządzenia rejestrujące działały bez zarzutów.

Nieuzasadnionym jest również, zdaniem Skarżącego, przyjęcie przez organ

I i II instancji, że kierowca dokonujący przewozu otworzył urządzenie rejestrujące,

w sytuacji gdy plomby legalizujące nie były uszkodzone i nie wskazywały na jakąkolwiek ingerencję osób. Wydana w przedmiotowej sprawie opinia biegłego, mająca potwierdzać ingerencję w urządzenie rejestrujące, jest w ocenie strony skarżącej nieprofesjonalna. Biegły nie mógł stwierdzić ww. ingerencji na podstawie braku zapisów na tak krótkich odcinkach, jak 100 czy 300 metrów, gdyż granica błędu względnego wynosi 1 km. Przy czym należy zauważyć, że przejechanie 1 km odpowiada 1 mm zapisu na urządzeniu rejestrującym;

3) obrazę art. 7 k.p.a., art. 77 § 1 k.p.a. i art. 80 k.p.a. poprzez niewyjaśnienie wszystkich okoliczności istotnych dla prawidłowego i pełnego rozstrzygnięcia sprawy oraz niezebranie i nierozpatrzenie w sposób wyczerpujący całego materiału dowodowego. Organ l i II instancji nie dokonał wszelkich możliwych czynności niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia przedmiotowej sprawy - brak ustalenia konkretnych wad w działaniu urządzenia rejestrującego oraz faktycznych przyczyn tego zdarzenia, mających źródło w nieprawidłowej pracy akumulatorów; nierzetelna kontrola pojazdu i urządzenia rejestrującego. Wskutek tego, zdaniem Skarżącego, ocena materiału dowodowego, dla dokonania której istotne znaczenia miała nieprofesjonalna opinia biegłego, miała charakter dowolny, bez wyraźnego wskazania przyczyn nie uwzględnienia jego twierdzeń. Takie działanie organów administracji stoi w sprzeczności z zasadami praworządności, narusza słuszne interesy skarżącego oraz nie wypełnia zaleceń Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, zawartych w wyroku z dnia 27.07.2010 r. sygn. akt II SA/Bk 340/10;

4) obrazę art. 8 k.p.a. poprzez wskazane wyżej uchybienia postępowania administracyjnego, a przede wszystkim brak starannego i wszechstronnego przeprowadzenia postępowania dowodowego;

5) obrazę art. 68 § 1 k.p.a. poprzez nieprawidłowe sporządzenie protokołu kontroli drogowej z uwagi na nieustalenie w jakiego rodzaju urządzenie rejestrujące był wyposażony kontrolowany pojazd i konkretnie jakich danych urządzenie to nie zapisywało. Okoliczności tych nie ustalono również w toku prowadzanego postępowania, czym naruszono również wskazane wyżej przepisy;

6) niezależnie od powyższych zarzutów, w ocenie Skarżącego istnieją przesłanki do uznania decyzji Dyrektora Izby Celnej w B. za nieważną. Na mocy ww. decyzji organ II instancji nałożył dwie kary pieniężne za to samo naruszenie przepisów. Pierwsza kara pieniężna w wysokości 2.000,00 zł została nałożona za brak rejestracji przez urządzenie określonych danych, wymaganych przez przepisy. Natomiast druga kara w kwocie 5.000,00 zł została nałożona za ingerencję osób

w działanie urządzeń rejestracyjnych. W ocenie organu I i II instancji to skarżący odpowiada za nieprawidłowe działanie urządzeń. Jednakże przyjęcie takiego założenia powoduje, że aby tego dokonać, musiał wpierw ingerować

w urządzenie rejestrujące, co w konsekwencji skutkuje nałożeniem jednej kary pieniężnej za brak rejestracji określonych danych z dokonanego transportu.

W uzasadnieniu skargi Skarżący podniósł m.in., że w piśmie do Dyrektora Izby Celnej w B. informował, że w jego przedsiębiorstwie jeszcze przed kontrolą wprowadzono odpowiednie procedury umożliwiające kierowcom przestrzeganie przepisów rozporządzeń wspólnotowych (umowa o pracę, regulamin pracy, kartę ewidencji czasu pracy, potwierdzenie przelewu wypłaty). Ponadto zdaniem skarżącego krzywdzące jest nałożenie w toku postępowania wysokiej kary za ingerencję w pracę tachografu. Co więcej podnosi, że w trakcie kontroli oraz postępowania nie zostało stwierdzone, świadome fałszowanie zapisów urządzenia rejestrującego przez kierowcę M. C. Skarżący zaznaczył również, że należy rozgraniczyć awarię urządzenia rejestrującego, które spełnia wszystkie wymagania przepisów załącznika I rozporządzenia (EWG) nr 3821/85 od przerw w rejestracji aktywności kierowcy spowodowanymi nieprawidłowym funkcjonowaniem tachografu w związku z awarią zasilania elektrycznego pojazdu.

W ocenie autora skargi organ pierwszej instancji nie wskazał i nie ustalił jakiego elementu nie rejestruje tachograf. Poza tym strona skarżąca podniosła, że w ustawie o transporcie drogowym nie ma przepisu, który za chwilowe braki w zapisie aktywności na wykreskówkach nakazałby stosowanie sankcji karnej wynikającej

z 6.1.2 załącznika nr 3 do ustawy. Także w trakcie kontroli drogowej oraz

w prowadzonym postępowaniu wyjaśniającym organ nawet nie ustalił w jaki typ

i model urządzenia rejestrującego był wyposażony poddany kontroli pojazd marki [...]. Zdaniem Skarżącego przyczyną chwilowych przerw w pracy tachografu było zdarzenie zewnętrzne o charakterze technicznym, niezależne od woli i działania Skarżącego.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie. W obszernej odpowiedzi na skargę przedstawił stan faktyczny oraz zawarł stanowisko zbieżne z treścią uzasadnienia zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył, co następuje.

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem Sąd nie stwierdził naruszenia prawa, które mogło być podstawą uchylenia zaskarżonej decyzji Dyrektora Izby Celnej w B.

Na wstępie przypomnieć należy, że zarówno skład orzekający w sprawie, jak

i organ administracyjny ponownie wydając decyzję, na mocy art. 153 ustawy

z 30.07.2002 r. prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.), dalej w skrócie, jako: "p.p.s.a.", związany był oceną prawną i wskazaniami, co do dalszego postępowania wyrażonymi

w prawomocnym wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku

z dnia 27.07. 2010 r., sygn. akt II SA/Bk 340/10. We wspomnianym orzeczeniu Sąd zalecił organowi, aby przeprowadził postępowanie dowodowe w celu ustalenia okoliczności powstania awarii tachografu i czy po wymianie akumulatorów w dniach 24-25.10.2009 r. działały one prawidłowo, a także wyjaśnienie czy popełniony delikt administracyjny nastąpił wskutek zdarzeń lub okoliczności, których nie można było przewidzieć w rozumieniu art. 93 ust. 7 ustawy o transporcie drogowym.

Organ, ponownie rozpoznając sprawę, odnosząc się do wytycznych Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku zawartych w wyroku

z dnia 27.07.2010 r. ustalił, że kierowca zauważył nieprawidłowe działanie tachografu w dniu [...].10.2009 r. Ponadto ustalono, że kierowca wpisywał na odwrocie wykreskówek za okres: [...].10.2009 r.,[...].10.2009 r.,[...].2009 r.,[...].10.2009 r.,[...].10.2009 r., oprócz wykreskówki opisanej jako wykreskówka za dzień [...].10.2009 r. adnotację o treści "awaria tachografu, niedokładnie rysuje pauzy" i podpisywał się umieszczając na wykreskówkach swoje nazwisko. Ustalono również, że po powrocie do bazy firmy kierowca zgłosił fakt nieprawidłowego działania tachografu. Następnie wymontowano akumulator i zamontowano nowy.

W trakcie analizy danych zawartych na wykreskówkach stwierdzono brak ciągłości zapisu przebytej drogi, aktywności kierowcy oraz prędkości pojazdu, a także stwierdzono, że na żadnym etapie postępowania strona nie kwestionowała nieprawidłowego działania tachografu. Ponadto organ ustalił, że na przedstawionych do kontroli wykreskówkach znajdują się adnotacje o awarii urządzenia, jednakże zgodnie z art. 16 ust. 2 cyt. rozporządzenia Rady (EWG) 3821/85, nie dopełniono obowiązku ręcznej ewidencji polegającej na kontroli danych (droga, prędkość oraz aktywność kierowcy).

Poza tym w celu ustalenia czy po dokonanej wymianie akumulatora

w kontrolowanym pojeździe w dniu [...].10.2009 r. , tachograf prawidłowo rejestrował wszystkie wymagane elementy oraz czy na wykreskówce za okres

[...].10.2009 r. oraz założonej do tachografu w dniu [...].10.2009 r. występują braki w zapisie urządzenia rejestrującego samoczynnie prędkość jazdy i czas postoju, obowiązkowe przerwy i czas odpoczynku organ celny powołał biegłego.

Z przedmiotowej opinii wynika, m.in. że wykreskówka opisana na nazwisko S. K. założona została w dniu [...].10.2009 r. w miejscowości Z., natomiast w dniu [...].10.2009 r. wyjęta z tachografu w miejscowości W. oraz, że na drugiej stronie brak jest zapisów. Biegły wskazał również, że wykreskówka opisana na nazwisko M. C. założona została do tachografu w dniu

[...].10.2009 r. w miejscowości zaczynającej się na literę Z, oraz że nie wpisano daty, miejsca i stanu kilometraża przy wyjęciu wykreskówki, na drugiej stronie brak jest również zapisów. Biegły podniósł także, że analiza zapisów na wykreskówkach potwierdza, że występują na nich braki w zapisie urządzenia rejestrującego i że powstały one w wyniku otwarcia tachografu i wykonania jazdy bez jej rejestracji. Biegły wskazał konkretne godziny otwarcia, zamknięcia tachografu oraz ilość przejechanych kilometrów po otwarciu i zamknięciu tachografu.

Zgodnie z art. 75 § 1 k.p.a. jako dowód należy dopuścić wszystko, co

może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.

W szczególności dowodem mogą być dokumenty, zeznania świadków, opinie biegłych oraz oględziny. Gdy w sprawie wymagane są wiadomości specjalne, organ administracji publicznej może zwrócić się do biegłego lub biegłych o wydanie opinii (art. 84 § 1 k.p.a.). Przepisy kodeksu nie ustanawiają żadnych wymagań co do formy i koniecznych elementów opinii biegłego, w szczególności zaś wymagania, że opinia powinna zawierać uzasadnienie (por. art. 285 k.p.c.). Biegły musi wskazać i wyjaśnić przesłanki, które doprowadziły go do przedstawionych konkluzji" (wyrok NSA z dnia 1.02.2007 r., II OSK 1445/06, opubl. LEX nr 344617). W świetle powyższych ustaleń bezzasadny jest zarzut dotyczący naruszenia przepisów załącznika I, rozdziału III, litera C rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 z dnia 20.12.1985 r. w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie. Zdaniem Skarżącego z ww. przepisu wynika jednoznacznie, że stwierdzenie braku zapisu na wykreskówce rejestracji przebytej drogi do jednego kilometra (czyli nie tylko 100-300 m jak to ma miejsce w ocenie biegłego) jest niemożliwe z powodu wystąpienia chociażby błędu względnego. W ocenie Sądu, skoro Skarżący miał ww. wątpliwości, mógł się zwrócić o uzupełnienie opinii bądź też przedstawić kontropinię wykonaną na własne zlecenie. Zdaniem Sądu, organ wyczerpująco wykazał, że opinia biegłego zawierała przesłanki, które doprowadziły go do przedstawionych konkluzji.

Zgodnie z art. 80 k.p.a. organ administracji publicznej ocenia na podstawie całokształtu materiału dowodowego, czy dana okoliczność została udowodniona.

Z akt sprawy wynika, że organ pierwszej instancji przesłuchał w charakterze świadków-kierowców M. C. oraz S. K.

Z wyjaśnień pierwszego wynika, że po wymianie akumulatorów tachograf działał prawidłowo. Z kolei z zeznań drugiego wynika, że otwieranie tachografu było dokonywane w momencie załadunku towarów oraz w celu sprawdzenia czasu pracy. S. K. zeznał również, że w okresie [...].10.2009 r. od godziny 20:22 jechał na otwartym tachografie, aby nie przekroczyć dziesięciu godzin jazdy dziennej.

Nie zasługuje na uwzględnienie zarzut Skarżącego, że ingerencja w pracę urządzenia rejestrującego ma miejsce tylko wtedy, gdy kierowca świadomie dokonuje fałszowania zapisów. Zdaniem Sądu zasadne jest stwierdzenie organu odwoławczego, zgodnie z którym samowolna ingerencja w pracę urządzenia rejestrującego polega na świadomej ingerencji przez kierowcę w pracę tachografu, skutkiem czego następuje zmiana wskazań w zakresie prędkości pojazdu, aktywności kierowcy lub przebytej drogi. Otwarcie tachografu należy zatem interpretować jako ingerencję w pracę urządzenia rejestrującego, gdyż jego skutkiem jest brak zapisu o aktywności kierowcy na umieszczonej w urządzeniu rejestrującym wykreskówce. Powyższe działanie powoduje zaś zmianę wskazań urządzenia

w zakresie prędkości pojazdu, aktywności kierowcy lub przebytej drogi.

Ponadto wbrew zarzutom skargi zbadał czy w przedmiotowej sprawie ma zastosowanie art. 92b ust. 1 oraz art. 92 c ustawy z dnia 6.09.2001 r.

o transporcie drogowym. Jak słusznie stwierdził organ odwoławczy, w przedmiotowej sprawie nie ma zastosowania art. 92 b ust. 1 ustawy o transporcie drogowym, gdyż ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że przedsiębiorca nie zapewnił w przedsiębiorstwie właściwej organizacji i dyscypliny pracy, która umożliwiałaby zatrudnionym kierowcom przestrzeganie przepisów o czasie prowadzenia pojazdów, wymaganych przerwach i okresach odpoczynku. Ponadto zasadnie Dyrektor Izby Celnej w B. stwierdził, że nie zaistniały przesłanki do zastosowania art. 92 c ww. ustawy, ponieważ okoliczności sprawy i dowody nie wskazały, że podmiot wykonujący przewóz drogowy nie miał wpływu na powstanie naruszeń, oraz, że stwierdzone naruszenia przepisów nie były następstwem zdarzeń, których podmiot wykonujący przewóz nie mógł przewidzieć.

W ocenie Sądu nie doszło również do naruszenia art. 68 § 1 k.p.a. poprzez wadliwe sporządzenie protokołu kontroli drogowej. Jak słusznie stwierdził Dyrektor Izby Celnej protokół z przeprowadzonej kontroli został sporządzony zgodnie

z obowiązującym w dniu kontroli załącznikiem nr 1 do cyt. rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 2.09.2009 r. Z protokołu kontroli nr [...]z dnia [...].10.2009 r. wynika, kto, kiedy i gdzie przeprowadził kontrolę drogową, jaki okres pracy kierowcy został poddany kontroli oraz jakie dokumenty skontrolowano, także jakie naruszenia stwierdzono. Kierowca został także zapoznany z treścią protokołu. Nie znajdują również odzwierciedlenia w zgromadzonym materiale dowodowym twierdzenia Skarżącego, że w toku kontroli nie ustalono typu

i modelu urządzenia rejestrującego. Z akt sprawy wynika bowiem, że w toku prowadzonego postępowania organu pierwszej instancji, zakończonego decyzją

z dnia [...].02.2010 r. , strona nadesłała wyjaśnienia firmy [...], z których wynika, że seria tachografów typ. 1318.27, czyli takich jak w kontrolowanym pojeździe, wyposażona jest w mikrowyłącznik informujący o chwilowym zaniku napięcia w czasie powyżej 0,02 %. Powyższa informacja została zawarta również

w zaskarżonej decyzji. Ponadto jak słusznie stwierdził organ odwoławczy, istotą postępowania było ustalenie czy po wymianie akumulatorów tachograf działał prawidłowo, a nie ustalenie ważności legalizacji.

W świetle powyższych ustaleń, w ocenie Sądu, nie doszło zatem do naruszenia art. 7, 77 §1 i art. 80 k.p.a. Wydanie kwestionowanej decyzji poprzedziło dokładne wyjaśnienie wszystkich istotnych okoliczności mających znaczenie dla podejmowanego w sprawie rozstrzygnięcia (art. 7 i 77 k.p.a.). Ocena ta nie nosi cech dowolności (art. 80 k.p.a.). Nie doszło też do naruszenia art. 8 k.p.a. Jak słusznie wskazał organ odwoławczy, wbrew zarzutom skargi, kara pieniężna za naruszenie

w postaci samowolnej ingerencji w zapis urządzenia rejestrującego dotyczy wykreskówki kierowcy M. C.. Także postępowanie w sprawie samowolnej ingerencji w pracę urządzenia rejestrującego zainstalowanego

w pojeździe, wskutek której nastąpiła zmiana wskazań urządzenia w zakresie prędkości pojazdu, aktywności lub przebytej drogi prowadzone było wyłącznie

w odniesieniu do M. C. Również w decyzji nr [...] z dnia [...].12.2011 r. w odniesieniu do ww. naruszenia organ celny uzasadniając nałożenie kary pieniężnej wskazał wyłącznie naruszenia stwierdzone przez biegłego na wykreskówce dokumentujące czas pracy kierowcy- M. C. Mając powyższe na względzie, wbrew zarzutom skargi, organ odwoławczy zasadnie stwierdził, że w przedmiotowej sprawie miała miejsce samowolna ingerencja w pracę urządzenia rejestrującego oraz wykonywanie przewozu drogowego pojazdem wyposażonym w urządzenie rejestrujące, które nie rejestruje wszystkich danych. Przy czym, jak słusznie zaznaczył Dyrektor Izby Celnej, ostatnia z wymienionych kar pieniężnych nie został nałożona z tytułu wykonywania przewozu drogowego pojazdem wyposażonym w urządzenie starego typu, które nie rejestruje wszystkich wymaganych zapisów.

Do tak prawidłowo ustalonego stanu faktycznego Dyrektor Izby Celnej

w B. prawidłowo zastosował przepisy prawa materialnego. W tym miejscu należy wyjaśnić, że z dniem 1.01.2012 r. weszły w życie przepisy ustawy

z dnia 16.09.2011 r. o zmianie ustawy o transporcie drogowym oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2011 r. Nr 244 poz. 1454). Zgodnie z art. 10 ww. ustawy przepisy ustawy z 6.09.2001 r. o transporcie drogowym, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, stosuje się w sprawach o nałożenie kary pieniężnej za naruszenie obowiązków lub warunków przewozu drogowego, wszczętych i nie zakończonych decyzją ostateczna przed dniem jej wejścia w życie. W ocenie Sądu, organ odwoławczy słusznie zatem uchylił decyzję organu pierwszej instancji, która była wydana w oparciu o przepisy ustawy o transporcie drogowym przed wspomnianą nowelizacją, tj. na podstawie art. 92 ust. 1 i ust. 4, art. 93 ust. 1, ust.1a i ust. 4 w zw. z art. 87 ust.1 i art. 89 ust.1 pkt 3 i wydał zaskarżoną decyzję na podstawie przepisów ustawy z dnia 6.09.2001 r. o transporcie drogowym w brzmieniu nadanym przez przepisy cyt. ustawy z dnia 16.09.2011 r. , tj. na podstawie art. 87 ust. 1, art. 89 ust. 1 pkt 3, art. 92a ust. 1 i ust. 6 oraz art. 93 ust. 1 nałożył karę pieniężną

w kwocie 2000,00 zł z tytułu wykonywania przewozu drogowego pojazdem wyposażonym w urządzenie rejestrujące lub cyfrowe urządzenie rejestrujące, które nie rejestruje wszystkich wymaganych elementów oraz karę pieniężną w kwocie 5.000,00 zł z tytułu nierejestrowania za pomocą urządzenia rejestrującego lub cyfrowego urządzenia rejestrującego na wykresówce lub karcie kierowcy wskazań w zakresie prędkości pojazdu, aktywności kierowcy i przebytej drogi.

Mając, zatem na uwadze, że zarzuty skargi nie znalazły oparcia w przepisach prawa oraz, że Sąd nie dostrzegł takich naruszeń przepisów prawa procesowego lub materialnego, które mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy - skargę należało oddalić.

Z przedstawionych wyżej względów, na podstawie art. 151 ustawy Prawo

o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzeczono jak w sentencji.