III SA/Gd 352/14
Postanowienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku
2014-09-04Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Paweł Mierzejewski /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku Paweł Mierzejewski po rozpoznaniu w dniu 4 września 2014 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku K.D. o przyznanie prawa pomocy w sprawie ze skargi na decyzję Wojewody z dnia 19 marca 2014 r. nr [...] w przedmiocie utraty statusu osoby bezrobotnej postanawia: odmówić wnioskodawcy przyznania prawa pomocy przez ustanowienie radcy prawnego.
Uzasadnienie
Wnioskiem z dnia 18 sierpnia 2014 r. złożonym na urzędowym formularzu PPF skarżący K. D. zwrócił się o przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym obejmującym ustanowienie radcy prawnego.
Ze złożonego przez wnioskodawcę oświadczenia o stanie rodzinnym wynikało, że ww. prowadzi samodzielne gospodarstwo domowe.
Z kolei w świetle złożonego oświadczenia o majątku i dochodach ww. nie posiada jakichkolwiek nieruchomości, oszczędności, papierów wartościowych oraz przedmiotów wartościowych. Nie osiąga również jakichkolwiek dochodów.
W związku z oczywistymi wątpliwościami co do rzeczywistego stanu majątkowego i możliwości płatniczych wnioskodawcy, zarządzeniem referendarza sądowego z dnia 20 sierpnia 2014 r. (doręczonym w dniu 26 sierpnia 2014 r.), wnioskodawca został zobowiązany do przedłożenia:
a) oświadczenia z czego wnioskodawca się obecnie utrzymuje i w jaki sposób zaspokaja konieczność ponoszenia wydatków pieniężnych związanych ze swoim bieżącym utrzymaniem;
b) oświadczenia do kogo należy nieruchomość, w której wnioskodawca obecnie zamieszkuje i kto ponosi miesięczne koszty jej utrzymania;
c) wyciągów i wykazów ze wszystkich posiadanych przez wnioskodawcę rachunków bankowych, na których gromadzone są środki pieniężne (w tym rachunków dewizowych i rachunków lokat terminowych), obrazujących historię (wpłaty, wypłaty) i salda tych rachunków w okresie ostatnich trzech miesięcy;
d) dokumentów obrazujących wysokość kosztów utrzymania wnioskodawcy, poniesionych w okresie ostatnich trzech miesięcy (opłaty za użytkowany lokal, opłaty za media, wydatki na lekarstwa, inne);
e) oświadczenia w przedmiocie wszelkich zarejestrowanych na wnioskodawcę pojazdów mechanicznych (z podaniem ich marki, modelu, roku produkcji oraz aktualnej wartości).
W następstwie ww. zarządzenia wnioskodawca nadesłał pismo z dnia 28 sierpnia 2014 r., w którym wskazał, że:
- nie ponosi osobiście wydatków pieniężnych związanych z jego utrzymaniem, w związku z czym sam siebie nie utrzymuje;
- nie udało mu się potwierdzić informacji, do kogo należy nieruchomość, w której zamieszkuje i kto ponosi koszty związane z jej utrzymaniem;
- nie posiada żadnych rachunków bankowych;
- nie ponosi osobiście opłat za użytkowany lokal ani za media; nie korzysta z usług lekarzy oraz nie kupuje leków;
- nie posiada jakiegokolwiek pojazdu mechanicznego.
W tym stanie należało wskazać, co następuje.
Przepisy regulujące instytucję tzw. prawa pomocy stanowią odstępstwo od generalnej zasady ponoszenia kosztów postępowania sądowoadministracyjnego zawartej w art. 199 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity: Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.).
W świetle art. 246 § 1 pkt 2 w zw. z art. 245 § 3 ww. aktu normatywnego przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym (obejmującym w realiach rozpatrywanego przypadku ustanowienie radcy prawnego) następuje gdy podmiot wnioskujący o prawo pomocy wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny.
W związku z powyższym to rzeczą wnioskodawcy jako zainteresowanego jest wykazanie, iż jego sytuacja materialna jest na tyle trudna, że uzasadnia wyjątkowe traktowanie. Na wnioskodawcy spoczywa tym samym ciężar dowodu, że znajduje się w sytuacji uprawniającej do skorzystania z prawa pomocy. Merytoryczne rozstrzygnięcie w tej kwestii zależy zaś wyłącznie od tego, co zostanie przez stronę udowodnione.
Analiza akt niniejszej sprawy w konfrontacji z twierdzeniami wnioskodawcy i wskazywanymi przez niego okolicznościami nasuwa szereg wątpliwości dotyczących sytuacji finansowej w jakiej ww. się znajduje, przesądzając o odmowie przyznania prawa pomocy.
Przedmiotowa ocena referendarza sądowego jest prostą konsekwencją działania samego wnioskodawcy, który nie dopełnił w sposób należyty ciążącego na nim obowiązku rzetelnego i wyczerpującego zaprezentowania swojej sytuacji finansowej. Wnioskodawca będąc na podstawie art. 255 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi wezwanym do przedstawienia dodatkowych informacji oraz przedłożenia dokumentów źródłowych dotyczących swojego stanu majątkowego i dochodów nie wykonał tego wezwania w sposób prawidłowy.
W ocenie referendarza sądowego przedstawione przez wnioskodawcę dane nie mają bowiem cechy dokładności, której wymaga wprost art. 252 § 1 ww. ustawy. Analiza tych danych nasuwa w związku z tym szereg wątpliwości co do rzeczywistej kondycji finansowej skarżącego.
W ocenie referendarza sądowego za całkowicie gołosłowne i niesprawdzalne uznać należy zwłaszcza twierdzenia wnioskodawcy zawarte w piśmie z dnia 28 sierpnia 2014 r.
Dziwi bowiem brak możliwości ustalenia do kogo należy nieruchomość, w której wnioskodawca zamieszkuje i kto ponosi miesięczne koszty jej utrzymania.
Dziwi również to, że do przedmiotowej nieruchomości nadal dostarczane są media skoro wnioskodawca nie ponosi z tego tytułu żadnych wydatków i - jak twierdzi -"sam siebie nie utrzymuje". Oznacza to, że wnioskodawca musi korzystać z pomocy finansowej osób trzecich i w toku niniejszego postępowania zobowiązany był wykazać wszelkie informacje z tym związane.
Patrząc przez pryzmat regulacji zawartej w art. 246 § 1 pkt 2 ww. ustawy (która to regulacja posługuje się sformułowaniem "bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny") uznać ponadto należy, że intencją ustawodawcy było odniesienie się do aktualnej sytuacji majątkowej i osobistej wnioskodawcy, gdzie na plan pierwszy wysuwać się muszą okoliczności związane z zaspokajaniem bieżących, podstawowych potrzeb egzystencjalnych.
W ocenie referendarza sadowego dla zasadności złożonego wniosku niewystarczające jest poprzestanie jedynie na oświadczeniu, w świetle którego wnioskodawca nie osiąga jakichkolwiek dochodów jak i nie posiada jakiegokolwiek majątku (vide: rubryki 7 – 10 formularza PPF). Jest bowiem oczywiste, że wnioskodawca musi ww. potrzeby w określony sposób zaspokajać. Racjonalnie rzecz ujmując trudno zaś zrozumieć w jaki sposób wnioskodawca w tak trudnej sytuacji finansowej (deklarowany brak jakichkolwiek dochodów i majątku) jest w stanie w ogóle egzystować.
Warto również podkreślić, że referendarz sądowy w skierowanym do wnioskodawcy wezwaniu starał się ułatwić mu uświadomienie całokształtu prawnie doniosłych okoliczności mających wpływ na finalne rozstrzygnięcie w przedmiocie prawa pomocy.
Wnioskodawca istniejących wątpliwości nie rozwiał. Budząca wątpliwości odpowiedź wnioskodawcy na ww. zarządzenie referendarza sądowego (w zestawieniu z informacjami zawartymi w formularzu PPF) nie może więc determinować oceny, że w przypadku wnioskodawcy istnieje obiektywny i rzeczywisty brak możliwości poniesienia wymaganych kosztów.
Referendarz rozpatrujący wniosek o przyznanie prawa pomocy nie może zaś sytuacji majątkowej i dochodowej wnioskodawcy domniemywać. Wyłączną sprawą podmiotu zainteresowanego - jak już wcześniej podkreślono – jest bowiem wykazanie zasadności złożonego wniosku w świetle ustawowo określonych przesłanek przyznania prawa pomocy.
W realiach niniejszej sprawy wnioskodawca ww. zasadności nie wykazał. Referendarz sądowy zobligowany był tym samym odmówić przyznania prawa pomocy, o czym orzeczono jak w sentencji postanowienia na podstawie art. 246 § 1 pkt 2 w zw. z art. 258 § 2 pkt 7 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Paweł Mierzejewski /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku Paweł Mierzejewski po rozpoznaniu w dniu 4 września 2014 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku K.D. o przyznanie prawa pomocy w sprawie ze skargi na decyzję Wojewody z dnia 19 marca 2014 r. nr [...] w przedmiocie utraty statusu osoby bezrobotnej postanawia: odmówić wnioskodawcy przyznania prawa pomocy przez ustanowienie radcy prawnego.
Uzasadnienie
Wnioskiem z dnia 18 sierpnia 2014 r. złożonym na urzędowym formularzu PPF skarżący K. D. zwrócił się o przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym obejmującym ustanowienie radcy prawnego.
Ze złożonego przez wnioskodawcę oświadczenia o stanie rodzinnym wynikało, że ww. prowadzi samodzielne gospodarstwo domowe.
Z kolei w świetle złożonego oświadczenia o majątku i dochodach ww. nie posiada jakichkolwiek nieruchomości, oszczędności, papierów wartościowych oraz przedmiotów wartościowych. Nie osiąga również jakichkolwiek dochodów.
W związku z oczywistymi wątpliwościami co do rzeczywistego stanu majątkowego i możliwości płatniczych wnioskodawcy, zarządzeniem referendarza sądowego z dnia 20 sierpnia 2014 r. (doręczonym w dniu 26 sierpnia 2014 r.), wnioskodawca został zobowiązany do przedłożenia:
a) oświadczenia z czego wnioskodawca się obecnie utrzymuje i w jaki sposób zaspokaja konieczność ponoszenia wydatków pieniężnych związanych ze swoim bieżącym utrzymaniem;
b) oświadczenia do kogo należy nieruchomość, w której wnioskodawca obecnie zamieszkuje i kto ponosi miesięczne koszty jej utrzymania;
c) wyciągów i wykazów ze wszystkich posiadanych przez wnioskodawcę rachunków bankowych, na których gromadzone są środki pieniężne (w tym rachunków dewizowych i rachunków lokat terminowych), obrazujących historię (wpłaty, wypłaty) i salda tych rachunków w okresie ostatnich trzech miesięcy;
d) dokumentów obrazujących wysokość kosztów utrzymania wnioskodawcy, poniesionych w okresie ostatnich trzech miesięcy (opłaty za użytkowany lokal, opłaty za media, wydatki na lekarstwa, inne);
e) oświadczenia w przedmiocie wszelkich zarejestrowanych na wnioskodawcę pojazdów mechanicznych (z podaniem ich marki, modelu, roku produkcji oraz aktualnej wartości).
W następstwie ww. zarządzenia wnioskodawca nadesłał pismo z dnia 28 sierpnia 2014 r., w którym wskazał, że:
- nie ponosi osobiście wydatków pieniężnych związanych z jego utrzymaniem, w związku z czym sam siebie nie utrzymuje;
- nie udało mu się potwierdzić informacji, do kogo należy nieruchomość, w której zamieszkuje i kto ponosi koszty związane z jej utrzymaniem;
- nie posiada żadnych rachunków bankowych;
- nie ponosi osobiście opłat za użytkowany lokal ani za media; nie korzysta z usług lekarzy oraz nie kupuje leków;
- nie posiada jakiegokolwiek pojazdu mechanicznego.
W tym stanie należało wskazać, co następuje.
Przepisy regulujące instytucję tzw. prawa pomocy stanowią odstępstwo od generalnej zasady ponoszenia kosztów postępowania sądowoadministracyjnego zawartej w art. 199 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity: Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.).
W świetle art. 246 § 1 pkt 2 w zw. z art. 245 § 3 ww. aktu normatywnego przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym (obejmującym w realiach rozpatrywanego przypadku ustanowienie radcy prawnego) następuje gdy podmiot wnioskujący o prawo pomocy wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny.
W związku z powyższym to rzeczą wnioskodawcy jako zainteresowanego jest wykazanie, iż jego sytuacja materialna jest na tyle trudna, że uzasadnia wyjątkowe traktowanie. Na wnioskodawcy spoczywa tym samym ciężar dowodu, że znajduje się w sytuacji uprawniającej do skorzystania z prawa pomocy. Merytoryczne rozstrzygnięcie w tej kwestii zależy zaś wyłącznie od tego, co zostanie przez stronę udowodnione.
Analiza akt niniejszej sprawy w konfrontacji z twierdzeniami wnioskodawcy i wskazywanymi przez niego okolicznościami nasuwa szereg wątpliwości dotyczących sytuacji finansowej w jakiej ww. się znajduje, przesądzając o odmowie przyznania prawa pomocy.
Przedmiotowa ocena referendarza sądowego jest prostą konsekwencją działania samego wnioskodawcy, który nie dopełnił w sposób należyty ciążącego na nim obowiązku rzetelnego i wyczerpującego zaprezentowania swojej sytuacji finansowej. Wnioskodawca będąc na podstawie art. 255 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi wezwanym do przedstawienia dodatkowych informacji oraz przedłożenia dokumentów źródłowych dotyczących swojego stanu majątkowego i dochodów nie wykonał tego wezwania w sposób prawidłowy.
W ocenie referendarza sądowego przedstawione przez wnioskodawcę dane nie mają bowiem cechy dokładności, której wymaga wprost art. 252 § 1 ww. ustawy. Analiza tych danych nasuwa w związku z tym szereg wątpliwości co do rzeczywistej kondycji finansowej skarżącego.
W ocenie referendarza sądowego za całkowicie gołosłowne i niesprawdzalne uznać należy zwłaszcza twierdzenia wnioskodawcy zawarte w piśmie z dnia 28 sierpnia 2014 r.
Dziwi bowiem brak możliwości ustalenia do kogo należy nieruchomość, w której wnioskodawca zamieszkuje i kto ponosi miesięczne koszty jej utrzymania.
Dziwi również to, że do przedmiotowej nieruchomości nadal dostarczane są media skoro wnioskodawca nie ponosi z tego tytułu żadnych wydatków i - jak twierdzi -"sam siebie nie utrzymuje". Oznacza to, że wnioskodawca musi korzystać z pomocy finansowej osób trzecich i w toku niniejszego postępowania zobowiązany był wykazać wszelkie informacje z tym związane.
Patrząc przez pryzmat regulacji zawartej w art. 246 § 1 pkt 2 ww. ustawy (która to regulacja posługuje się sformułowaniem "bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny") uznać ponadto należy, że intencją ustawodawcy było odniesienie się do aktualnej sytuacji majątkowej i osobistej wnioskodawcy, gdzie na plan pierwszy wysuwać się muszą okoliczności związane z zaspokajaniem bieżących, podstawowych potrzeb egzystencjalnych.
W ocenie referendarza sadowego dla zasadności złożonego wniosku niewystarczające jest poprzestanie jedynie na oświadczeniu, w świetle którego wnioskodawca nie osiąga jakichkolwiek dochodów jak i nie posiada jakiegokolwiek majątku (vide: rubryki 7 – 10 formularza PPF). Jest bowiem oczywiste, że wnioskodawca musi ww. potrzeby w określony sposób zaspokajać. Racjonalnie rzecz ujmując trudno zaś zrozumieć w jaki sposób wnioskodawca w tak trudnej sytuacji finansowej (deklarowany brak jakichkolwiek dochodów i majątku) jest w stanie w ogóle egzystować.
Warto również podkreślić, że referendarz sądowy w skierowanym do wnioskodawcy wezwaniu starał się ułatwić mu uświadomienie całokształtu prawnie doniosłych okoliczności mających wpływ na finalne rozstrzygnięcie w przedmiocie prawa pomocy.
Wnioskodawca istniejących wątpliwości nie rozwiał. Budząca wątpliwości odpowiedź wnioskodawcy na ww. zarządzenie referendarza sądowego (w zestawieniu z informacjami zawartymi w formularzu PPF) nie może więc determinować oceny, że w przypadku wnioskodawcy istnieje obiektywny i rzeczywisty brak możliwości poniesienia wymaganych kosztów.
Referendarz rozpatrujący wniosek o przyznanie prawa pomocy nie może zaś sytuacji majątkowej i dochodowej wnioskodawcy domniemywać. Wyłączną sprawą podmiotu zainteresowanego - jak już wcześniej podkreślono – jest bowiem wykazanie zasadności złożonego wniosku w świetle ustawowo określonych przesłanek przyznania prawa pomocy.
W realiach niniejszej sprawy wnioskodawca ww. zasadności nie wykazał. Referendarz sądowy zobligowany był tym samym odmówić przyznania prawa pomocy, o czym orzeczono jak w sentencji postanowienia na podstawie art. 246 § 1 pkt 2 w zw. z art. 258 § 2 pkt 7 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
