VII SA/Wa 337/12

Uzasadnienie

Starosta [...] decyzją z dnia [...] marca 2010 r. znak: [...] po rozpoznaniu sprawy S. B. (zwany dalej skarżącym) orzekł o cofnięciu ww. prawa jazdy kat. [...] nr dokumentu [...] seria i numer druku [...] wydane dnia [...] stycznia 2003 roku przez S.S.. Decyzji tej nadano rygor natychmiastowej wykonalności.

Organ I instancji wskazał, że cofnął skarżącemu prawo jazdy ponieważ ten nie poddał się wymaganemu badaniu psychologicznemu. Na przedmiotowe badanie skarżący został skierowany z powodu przekroczenia przez niego dozwolonego limitu 24 punktów otrzymanych na podstawie art. 130 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Skierowanie (wydane w formie decyzji) o którym jest mowa zostało wydane w oparciu o art. 124 ust.1 pkt 2 lit. b w/w ustawy Prawo o ruchu drogowym - przez Komendanta Powiatowego Policji w [...] w dniu [...] września 2009 roku.

Organ podkreślił, że wniosek o kontrolne sprawdzenie kwalifikacji do kierowania pojazdami w ramach posiadanych przez skarżącego uprawnień - przesłany do realizacji Staroście [...] - zawierał informację co do wielokrotnych naruszeń przepisów ruchu drogowego, jakie popełnił on w okresie od dnia 14 marca 2008 roku do dnia 30 stycznia 2009 roku.

Starosta [...] podniósł, że skarżący popełnił następujące naruszenia ww. przepisów:

1/ w dniu [...] marca 2008 roku / [...] , ul. [...] / kierując samochodem osobowym po drodze publicznej przekroczył dozwoloną prędkość od 31 do 40 km/h ; PUNKTY : 6

2/ w dniu [...] kwietnia 2008 roku / [...], ul. [...] / kierując po drodze publicznej samochodem osobowym przekroczył Pan dozwoloną prędkość od 31 do 40 km/h ; PUNKTY : 6

3/ w dniu [...] czerwca 2008 roku /[...], ul.[...] / kierując samochodem osobowym po drodze publicznej ponownie przekroczył dozwoloną prędkość od 21 do 30 km/h ; PUNKTY : 4

4/ w dniu [...] sierpnia 2008 roku / [...] / kierując samochodem osobowym po drodze publicznej przekroczył Pan dozwoloną prędkość od 31 do 40 km/h ; PUNKTY : 6

5/ w dniu [...] stycznia 2009 roku / [...] , [...] / kierując samochodem osobowym po drodze publicznej po raz piąty przekroczył dozwoloną prędkość od 21 do 30 km/h ; PUNKTY : 4 .

Organ wskazał, że skarżący otrzymał łącznie 26 punktów karnych za naruszenie przepisów ruchu drogowego.

Następnie wskazano, że Komendant Wojewódzki Policji w [...] - po rozpoznaniu odwołania skarżącego od decyzji Komendanta Powiatowego Policji w [...] w sprawie skierowania na badanie psychologiczne Nr [...] z dnia [...]09.2009 roku decyzją z dnia [...] grudnia 2009 roku [...] [...] utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję Komendanta Powiatowego Policji w [...] - skierowanie na badania psychologiczne Nr [...] z dnia [...].09.2009 roku.

W związku z powyższym Starosta stwierdził, że poddanie się wymaganemu badaniu psychologicznemu jest obligatoryjnym obowiązkiem, gdyż ma to na celu stwierdzenie: istnienia lub braku przeciwwskazań psychologicznych do dalszego - przez skarżącego kierowania pojazdami.

Organ podkreślił, że poinformowano skarżącego o przysługującym mu prawie do zapoznania się z dokumentami i materiałami zebranymi w toku postępowania - przed wydaniem rozstrzygającej decyzji. Podniesiono, że wezwano skarżącego w oparciu o art. 50 K.p.a. do osobistego stawiennictwa do tut. Wydziału Komunikacji i Transportu w celu zapoznania się z aktami sprawy i dostarczenia orzeczenia psychologicznego z wykonanego badania w terminie. Organ wskazał, że skarżący potwierdził fakt otrzymania powyższego wezwania, jednak nie zgłosił się on do organu i nie wypełnił nałożonego na niego obowiązku.

W związku z powyższym organ orzekł o cofnięciu skarżącemu uprawnień do kierowania pojazdami.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] pod rozpoznaniu odwołania S. B. decyzją z dnia [...]listopada 2011 r. Sygn. akt [...] utrzymał w mocy decyzję Starosty [...] z dnia [...] marca 2010 r. znak: [...].

Organ odwoławczy wyjaśnił, że zgodnie z art. 140 ust. 1 pkt 4) lit. b) ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (tekst jedn. Dz. U. Z 2005 r., Nr 108, poz. 906 ze zm.) organ administracji ma obowiązek cofnąć uprawnienia do kierowania pojazdami w sytuacji, gdy osoba skierowania na badania lekarskie nie podda im się w wyznaczonym terminie.

Ww. organ zauważył, iż skarżący nie kwestionuje faktu, że badaniom takim jeszcze się nie poddał. Jednakże nie odwołał się on od decyzji wyznaczającej termin wykonania badania na 30 dni od daty odbioru tej decyzji, a zatem termin ten wiąże zarówno skarżącego, jak i organ wyższego stopnia, jakim jest kolegium.

Organ II instancji wskazał, iż w zaskarżonej decyzji wskazano jednoznacznie, że uprawnienia do kierowania pojazdami są cofnięte "do czasu dostarczenia orzeczenia lekarskiego stwierdzającego brak przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami". Oznacza to, że po ustaniu przyczyn cofnięcia, zgodnie z art. 140 ust. 2 Prawa o ruchu drogowym, uprawnienia mogą być przywrócone, o ile badanie lekarskie wykaże brak przeciwwskazań do kierowania pojazdami. Wyjaśnił, iż zgodnie z art. 130 ust. 2 ustawy z dnia 27 czerwca 1997 r. Prawo u ruchu drogowym (tekst jedn. Dz. U. z 2003 r., Nr 59, poz. 515 ze zm.) punkty za naruszenie przepisów ruchu drogowego wpisane do ewidencji usuwa się po upływie 1 roku od dnia naruszenia, chyba że przed upływem tego okresu kierowca dopuścił się naruszeń, za które na podstawie prawomocnych rozstrzygnięć przypisana liczba punktów przekroczyłaby 24 punkty. Jednym słowem przekroczenie 24 punktów powoduje, iż nie usuwa się wpisów za wykroczenia popełnione do jednego roku przed przekroczeniem 24 punktów.

Organ odwoławczy stwierdził, iż nie ma on kompetencji by podważać ustalenia organów policji, jak również by prowadzić jakiekolwiek postępowania w sprawie dotyczących wykroczeń drogowych. W związku z tym dopóki funkcjonuje orzeczenie (mandat), za który przyznano skarżącemu punkty, dopóty organ jest nim związany.

Skargę do Wojewódzkiego Sadu Administracyjnego w Warszawie złożył S. B. wnosząc o uchylenie decyzji I i II instancji w całości, ewentualnie o stwierdzenia ich nieważności i umorzenie postępowania.

Podniósł, iż decyzje te zostały wydane z obrazą przepisów prawa materialnego i w oparciu o błędnie ustalony stan faktyczny, który miał decydujący wpływ na nie.

W odpowiedzi na skargę organ podtrzymał swoje stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji i wniósł o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny Warszawie zważył, co następuje :

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości m. innymi poprzez kontrolę działalności administracji publicznej. Kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej (§ 2 art. 1 powołanego aktu). Analogiczne unormowanie zawarte zostało w art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Oznacza to, iż sąd bada legalność zaskarżonej decyzji, tj. jej zgodność z prawem materialnym, określającym prawa i obowiązki stron oraz prawem procesowym, regulującym postępowanie przed organami administracji publicznej.

Należy w tym miejscu przypomnieć, że Sąd dokonując oceny zgodności z prawem wydanych decyzji przez organy, niezależnie od zarzutów podniesionych w skardze, zobowiązany był również do wzięcia pod uwagę z urzędu uchybień w postępowaniu administracyjnym organów, co wynika z przepisu art. 134 § 1 p.p.s.a.

Dokonując kontroli zaskarżonej decyzji w tak zakreślonej kognicji sąd uznał, że decyzje wydane przez organy obu instancji winny być wyeliminowane z obrotu prawnego, aczkolwiek zasadniczo z innych przyczyn niż podniesione w skardze.

W ocenie Sądu sformułowanie zawarte w osnowie decyzji organu I instancji budzi zasadnicze wątpliwości interpretacyjne, a organ odwoławczy rozpoznając sprawę nie dostrzegł tak istotnego uchybienia, które mogłoby mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Starosta [...] decyzją z dnia [...] marca 2010 r. znak: [...] po rozpoznaniu sprawy S. B. orzekł o cofnięciu ww. prawa jazdy kat. [...] nr dokumentu [...] seria i numer druku [...]wydane dnia [...] stycznia 2003 roku przez Starostę [...].

W związku z takim określoną treścią decyzji, tak naprawdę nie można ustalić, czy chodzi o cofnięcie uprawnień do kierowania pojazdami czy też o zatrzymanie prawa jazdy. Zwłaszcza, że decyzja orzeka o konkretnym dokumencie posiadającym numer serię i informację o organie wydającym.

Należy w związku z tym wskazać, że w Dziale V Prawa o ruchu drogowym zawarto Rozdział 3 zatytułowany "Zatrzymywanie praw jazdy i pozwoleń oraz cofanie i przywracanie uprawnień do kierowania pojazdami". Podkreślić, należy, że Prawo o ruchu drogowym operuje zarówno pojęciem "cofnięcia uprawnienia do kierowania pojazdami", jak i terminem "zatrzymania prawa jazdy", a zatem wyraźnie różnicuje te dwa zagadnienia (art. 100b ust. 1 pkt 10 lit. a i b; a także art. 114 ust. 1 pkt 1 lit. a i b Prawa o ruchu drogowym). Ustawodawca zatem w sposób dobitny wskazuje, że nie można posiadania uprawnień do kierowania pojazdami, utożsamiać z posiadaniem dokumentu prawa jazdy. Decyzja zatem musi precyzyjnie określać o czym orzekał organ I instancji.

W świetle orzecznictwa sądowo administracyjnego utrwalony jest pogląd, że rozstrzygnięcie organu, jako element decyzji administracyjnej musi być zredagowany w sposób jasny i zrozumiały dla adresata decyzji i nie wymagający dodatkowych wyjaśnień ze strony organu np. w trybie sprostowania - art. 113 § 2 k.p.a. W ocenie Sądu precyzyjne i nie budzące żadnych wątpliwości określenie nałożonego obowiązku jest konieczne również z tego względu, że organ ma obowiązek sprawdzenia wykonania nałożonego obowiązku przez osobę zobowiązaną a w razie braku dobrowolnego wykonania nałożonego obowiązku, decyzja taka podlegałaby wykonaniu w drodze egzekucji. Rozstrzygnięcie powinno być zatem sformułowane precyzyjnie, bez niedomówień i możliwości różnej interpretacji (przykładowo teza pierwsza wyroku NSA z 15 października 1999 r., IV SA 1654/97 - LEX nr 47915; wyrok NSA OZ w Rzeszowie z 23 września 1999 r., SA/Rz 482/98 - LexPolonica nr 391744; teza pierwsza wyroku NSA z 2 września 1999 r., IV SA 1418/97 - LEX nr 47875; wyrok NSA OZ w Gdańsku z 27 czerwca 1996 r., SA/Gd 1537/95 - LEX nr 44086; wyrok NSA z 2 sierpnia 1995 r., III SA 1225/94).

Stąd wymaganym jest by organ I instancji rozpoznał ponownie sprawę i sporządził sentencję decyzji w sposób zgodny z wymogami postępowania administracyjnego. Naruszenie przez ten organ przepisu art. 107 § 1 k.p.a. uzasadnia uchylenie decyzji na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, o czym orzeczono w sentencji.

Odnosząc się do zarzutów skargi należy wskazać, że pozostają one bez wpływu na treść rozstrzygnięcia. W zasadzie skarga dotyczy prawidłowości naliczania punktów karnych oraz kwestionuje postępowanie administracyjne w przedmiocie skierowania na badania psychologiczne. Kwestie te nie mogą być brane pod uwagę w toku niniejszego postępowania ponieważ o bezzasadności zarzutów w podnoszonych wyżej kwestiach rozstrzygnął Wojewódzki Sąd Administracyjny oraz Naczelny Sąd Administracyjny. Rozstrzygnięcia te wiążą organy jak też Sąd orzekający w niniejszej sprawie.

Mając powyższe na uwadze, Wojewódzki Sąd Administracyjny orzekł jak w pkt 1 sentencji wyroku na podstawie art. 145 § 1 pkt.1 lit. "c" ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 2002 r. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) w myśl którego Sąd uwzględniając skargę na decyzję lub postanowienie uchyla decyzję lub postanowienie w całości lub w części, jeżeli stwierdzi inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Orzeczenie w pkt II wydano na zasadzie art. 152 p.p.s.a.