IV SA/Po 591/12

Uzasadnienie

Wojewoda W. decyzją z dnia (...) r. nr (...) utrzymał w mocy decyzję Prezydenta Miasta K. z dnia (...) r. nr (...) o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzieleniu pozwolenia na budowę, obejmującego budowę budynku handlowo-usługowo-rozrywkowego z gastronomią (Centrum Handlowe Galeria T.) oraz budowę zbiornika przeciwpożarowego.

Powyższe decyzje wydano w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych.

Decyzją z (...) r. Prezydent Miasta zatwierdził w oparciu o decyzję o warunkach zabudowy z (...) r. znak (...), projekt budowlany i udzielił pozwolenia na budowę budynku handlowo-usługowo-rozrywkowego z gastronomią (Centrum Handlowe Galeria T.) oraz budowę zbiornika przeciwpożarowego na terenie położonym w Kaliszu przy ul. N. R. ul. B. i ul. M. (obr.(...), dz. nr (...), (...),(...) i (...)) dla R. S.A. z siedzibą w L..

Organ I instancji stwierdził, że planowane przedsięwzięcie odpowiada wymogom ustawy z 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 3118 ze zm.) i jest zgodne z ustaleniami decyzji o warunkach zabudowy z(...) r. oraz decyzji w sprawie środowiskowych uwarunkowań zgody na realizację przedmiotowej budowy z (...) r.

Odwołanie od powyższego rozstrzygnięcia w ustawowym terminie złożył W. W. współwłaściciel budynku mieszkalnego usytuowanego na działce nr (...) przy ul. B (...) w K. graniczącej z projektowaną inwestycją oraz K. Spółdzielnia Mieszkaniowa w K. reprezentująca mieszkańców budynku przy ul. M. (...). Skarżący zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie art. 6, 7, 8, art. 77 § 1, art. 107 § 3 k.p.a. oraz art. 9, art. 32 ust. 1 pkt 1 art. 33 ust. 1, art. 39 ust. 1 ustawy Prawo budowlane i wniósł o uchylenie decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia przez organ pierwszej instancji. Natomiast spółdzielnia podniosła, iż usytuowanie wjazdu z dostawą towarów w odległości około 10 m od okien budynku mieszkalnego usytuowanego przy ul. M. (...) będzie tworzyć określone negatywnie skutki dla mieszkańców tego budynku w związku z czym nie wyraża zgody na lokalizację centrum handlowego Galeria T. w granicy z nieruchomościami, które są ich własnością tj. (...) i (...) oraz w wieczystym użytkowaniu (...), (...),(...). W odwołaniu wniesiono o odsunięcie planowanego obiektu od granicy jej terenu na odległość zgodną z obowiązującymi przepisami prawa budowlanego i zapewnienie poszanowania uzasadnionych interesów osób trzecich również w zakresie nasłonecznienia i zacieniania.

Organ odwoławczy decyzją z dnia (...) r. utrzymał w mocy decyzję Prezydenta Miasta K. z dnia (...)r. i stanął na stanowisku, że obowiązkiem właściwego organu przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę jest sprawdzenie czy zostały spełnione warunki określone w art. 35 ust. 1 ustawy Prawo budowlane, który przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę lub odrębnej decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego nakazuje zbadać zgodność projektu budowlanego z ustaleniami decyzji o warunkach zabudowy, a także wymaganiami ochrony środowiska, w szczególności określonymi w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. Ponadto ustala się zgodność projektu zagospodarowania działki lub terenu z przepisami, w tym techniczno-budowlanymi; kompletność projektu budowlanego i posiadanie wymaganych opinii, uzgodnień, pozwoleń i sprawdzeń oraz informacji dotyczącej bezpieczeństwa i ochrony zdrowia, , a także zaświadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 7 oraz wykonanie przez osobę posiadającą wymagane uprawnienia budowlane i legitymującą się aktualnym na dzień opracowania projektu - lub jego sprawdzenia - zaświadczeniem, o którym mowa w art. 12 ust. 7.

Wojewoda wyjaśnił, że ze zgromadzonego materiału dowodowego sprawy oraz uzasadnienia zaskarżonej decyzji wynika, iż organ I instancji dokonał szczegółowej analizy zgodności planowanego przedsięwzięcia z przepisami ustawy Prawo budowlane oraz zachował procedurę wynikającą z przepisów kodeksu postępowania administracyjnego zapewniając między innymi czynny udział stronom na każdym etapie postępowania. W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji Wojewoda podkreślił, że w razie braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego - jak miało to miejsce w okolicznościach rozpoznawanej sprawy - promesą do wydania pozwolenia na budowę jest ostateczna decyzja o warunkach zabudowy z (...) r. znak: (...) (utrzymana w mocy decyzją SKO w Kaliszu z (...) r. znak: (...)), która ustala jej warunki i przesądza o przeznaczeniu terenu. Wojewoda wyjaśnił również, że organ wydający pozwolenie na budowę jest zgodnie z art. 55 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2003 r. Nr 80, poz. 717 ze zm.) związany z jej ustaleniami. Decyzja o warunkach zabudowy - jak wskazano w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji - zakreśla teren objęty inwestycją; a zadaniem organu wydającego pozwolenie na budowę jest sprawdzenie czy przedłożony do wniosku o pozwolenie na budowę plan zagospodarowania terenu jest zgodny z jej ustaleniami i przepisami, w tym techniczno-budowlanymi. W dalszej kolejności organ II instancji wskazał, że w niniejszej sprawie konieczne było wystąpienie organu I instancji do Ministra Infrastruktury w sprawie udzielenia upoważnienia (zgodnie z art. 9 ust. 1 i 3 ustawy Prawo budowlane) do wyrażenia zgody na dopuszczenie odstępstwa od przepisów techniczno -budowlanych dotyczących odległości projektowanego budynku od granicy z działką sąsiednią określonych w § 12 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U z 2002 r. Nr 75, poz. 690 ze zm.). Odnosząc się do zarzutów skarżącego w kwestii tego wniosku oraz wydanego postanowienia (...)r. udzielającego zgody na odstępstwo od przepisów i usytuowanie ścian obiektu bez otworów okiennych i drzwiowych bezpośrednio przy granicy z sąsiednimi działkami budowlanymi tj. nr (...), nr (...), nr (...), nr (...) organ odwoławczy uznał, iż w kontekście przedstawionego materiału dowodowego oraz załączonego planu zagospodarowania terenu (wykonanego przez uprawnione osoby) na aktualnej mapie zasadniczej w skali 1:500 do celów projektowych udzielenie odstępstwa przez organ administracji architektoniczno budowlanej jest zasadne i nie prowadzi do naruszenia interesów osób trzecich. Wyjaśniono też, że obecnie na działce nr (...) i (...) w granicy z działką o nr (...), której właścicielem jest skarżąca spółdzielnia, istnieje pawilon handlowy "T.", który przeznaczony jest do rozbiórki, a nowy obiekt będzie usytuowany w jego obrysie oraz na działce (...) i(...). Wojewoda przyznał, iż zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy Prawo budowlane odstępstwo od przepisów, o których mowa w art. 7 dopuszcza się w przypadkach szczególnie uzasadnionych i nie może powodować zagrożenia życia ludzi lub bezpieczeństwa mienia, a w stosunku do obiektów, o których mowa w ari. 5 ust. 1 pkt 4 - ograniczenia dostępności dla osób niepełnosprawnych oraz nie powinno powodować pogorszenia warunków zdrowotno-sanitarnych i użytkowych, a także stanu środowiska, po spełnieniu określonych warunków zamiennych. Mając na uwadze załączone do akt sprawy analizy oświetlenia i nasłonecznienia pomieszczeń mieszkalnych w budynkach usytuowanych na działkach sąsiednich oraz analizę wpływu prac budowlanych planowanego przedsięwzięcia na obiekty istniejące i przyjęte rozwiązania konstrukcyjne wykonane przez osoby uprawnione (ocena oddziaływania na sąsiednie budynki - branża konstrukcja) Wojewoda uznał, iż zarówno usytuowanie projektowanego obiektu w granicy z działkami sąsiednimi jak i w odległości 3 m od budynku skarżącego usytuowanego przy ul. B. (...) w K. nie wpłynie negatywnie na te obiekty zarówno pod kątem bezpieczeństwa jak i przepisów określonych w § 13 rozporządzenia. Organ II instancji podkreślił, iż zgodnie z obecnie obowiązującymi przepisami (warunki techniczne) usytuowanie obiektu na granicy z działką sąsiednią nie jest uzależnione od zgody jej właściciela.

Za niezasadne organ odwoławczy uznał pozostałe zarzuty skarżącego dotyczące niezgodności decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach z planowaną inwestycją w związku z modyfikacją wniosku o pozwolenie na budowę, niespójności w oznaczeniu działek oraz argument, że projekt zagospodarowania terenu nie obejmuje całości zamierzenia budowlanego. Wyjaśniono, że w trakcie postępowania prowadzonego przez organ I instancji inwestor przedłożył projekt zagospodarowania terenu obejmujący całe zamierzenie budowlane zgodnie ze wskazaniami zawartymi decyzji o warunkach zabudowy z (...) r., która stanowiła podstawę do wydania przedmiotowego pozwolenia na budowę. Na planie wskazano I etap obejmujący budynek galeria "T." na działkach nr (...), (...), (...) i (...) wraz z zbiornikiem przeciwpożarowym oraz II etap parking podziemny na działce o nr (...), dla którego została wydana decyzja o warunkach zabudowy z (...) r. znak (...). Ponadto na planie wskazano także przebudowę skrzyżowania (ulica M., M., N. R.), na skrzyżowanie typu rondo. Jak wskazano w załączonym do planu opisie przebudowa skrzyżowania ma na celu polepszenie przepustowości istniejącego układu komunikacyjnego i ze względu na charakter i zakres będzie objęta odrębnym postępowaniem co – jak wyjaśnił Wojewoda - z pewnością nie stanowi naruszenia obowiązujących przepisów.

Ponadto, w uzasadnieniu decyzji wyjaśniono, że uzupełniono materiał dowodowy o wykaz synchronizacyjny z dnia (...) r. wskazujący aktualną numerację działek z którego jednoznacznie wynika, iż teren objęty inwestycją nie uległ zmianie na etapie wydawania poszczególnych decyzji (decyzja środowiskowa, decyzja pozwolenia na budowę), nastąpiło tylko połączenie wskazanych w nim działek. Podkreślono również, że decyzja środowiskowa z (...) r. została wydana dla przedsięwzięcia obejmującego zespół usługowo-handlowo-rozrywkowy u zbiegu ul. M. i N. R. w K. o powierzchni użytkowej ponad (...) ha oraz miejscami postojowymi w liczbie ok. 600. Zmiany w projekcie inwestycji mieszczące się zakresie tej decyzji (liczby miejsc postojowych w I etapie 240) nie mogą stanowić jak na to wskazuje skarżący, iż inwestor nie posiada decyzji środowiskowej. Ponadto wskazano, iż II etap inwestycji związany z budową parkingu podziemnego na działce nr (...) będzie przeprowadzony zgodnie z obowiązującą procedurą i przepisami, czyli będzie poprzedzony analizą wpływu inwestycji na środowisko. Wojewoda podkreślił, że dla badanej inwestycji inwestor uzyskał zgodnie z wymogami art. 39 ust. 1 ustawy Prawo budowlane decyzję z (...) r. wojewódzkiego konserwatora zabytków udzielającą pozwolenia na prowadzenie robót budowlanych.

Reasumując Wojewoda wskazał, że wobec zgodności zatwierdzonego projektu budowlanego z warunkami wynikającymi z art. 35 ust. 1 pkt 1 - 4 oraz art. 32 ust. 4 ustawy Prawo budowlane należało utrzymać w mocy decyzje pierwszoinstancyjną zatwierdzającą projekt budowlany i udzielającą pozwolenia na budowę budynku handlowo-usługowo-rozrywkowego z gastronomią (Centrum Handlowe Galeria T.) oraz budowę zbiornika przeciwpożarowego.

Skargę na decyzję Wojewody W. z dnia (...) r. utrzymującą w mocy decyzję Prezydenta Miasta K. z dnia (...) r. o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzieleniu pozwolenia na budowę, obejmującego budowę budynku handlowo-usługowo-rozrywkowego z gastronomią (Centrum Handlowe Galeria T.) oraz budowę zbiornika przeciwpożarowego wniósł W. W., skarżonej decyzji zarzucając naruszenie przepisów art. 6, 7, 8,15, 77 § 1, 97 § 1 pkt 4,107 § 3 kpa, a także art. 9, 32 ust. 1 pkt 1, 39 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz.U. Nr 89, poz. 414 ze zm.). Skarżący wniósł o uchylenie skarżonej decyzji Wojewody W., względnie również poprzedzającej ją decyzji Prezydenta Miasta Kalisza i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie podkreślając, że w dacie wydawania zaskarżonej decyzji nie dysponował wiedzą o uchyleniu decyzji ustalającej warunki zabudowy dla spornej inwestycji.

Wskutek złożonej przez W. W.skargi Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu wyrokiem z dnia 24 czerwca 2009 r. sygn. II SA/Po 983/08 - uchylił - decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia (...) r. i poprzedzającą ją decyzję z (...) r. ustalająca warunki zabudowy. Od wyroku tego wniesiono jednak skargę kasacyjną, która została zarejestrowana pod sygnaturą II OSK 1828/09. Zważywszy na fakt, że decyzja ustalająca warunki zabudowy dla spornej inwestycji została przez sąd administracyjny wyrokiem z dnia 24 czerwca 2009 r. uchylona, a prawomocność wyroku oznaczałaby podstawę do uchylenia przez Sąd decyzji o pozwoleniu na budowę, postanowieniem z dnia 08 grudnia 2010 r. sygn. IV SA/Po 728/09 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu zawiesił postępowanie sądowe do czasu rozpoznania przez Naczelny Sąd Administracyjny sprawy zarejestrowanej pod sygn. II OSK 1828/09. Naczelny Sąd Administracyjny zawiesił postępowanie kasacyjne z uwagi na śmierć uczestniczki postępowania, a następnie po wstąpieniu następcy prawnego podjął zawieszone postępowanie dnia 16 kwietnia 2012 r. Sprawę prowadzono dalej pod sygn. II OSK 1001/12. Wyrokiem z dnia 26 lipca 2012 r. Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną R. P. S.A. z siedzibą w L. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 24 czerwca 2009 r. sygn. akt II SA/Po 983/08 w sprawie ze skargi W.W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławcze w K. z dnia (...) w przedmiocie warunków zabudowy. Tym samym, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 24 czerwca 2009 r. sygn. II SA/Po 983/08 uchylający decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia (...) r. i poprzedzającą ją decyzję z (...) r. ustalającą warunki zabudowy stał się prawomocny.

Postanowieniem z dnia 31 lipca 2012 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu na podstawie art. 128 § 1 pkt 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). podjął zawieszone postępowanie sądowe w sprawie ze skargi W. W. na decyzję Wojewody W. w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę. Sprawę wpisano pod numerem IV SA/Po 591/12.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga zasługiwała na uwzględnienie.

Poza sporem pozostaje, że przedmiotem kontroli legalności w niniejszej sprawie jest decyzja o pozwoleniu na budowę. Kwestią bezsporną pozostaje również fakt, iż w myśl - stanowiącego podstawę wydania zaskarżonej decyzji – przepisu art. 35 ust. 1 pkt 1 ustawy z 07 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz.U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 – dalej jako: Prawo budowlane) warunek wydania pozwolenia na budowę stanowiła zgodność projektu budowlanego z decyzją ustalającą warunki zabudowy.

Kwestią sporną w okolicznościach rozpoznawanej sprawy pozostaje legalność decyzji Wojewody W. oraz poprzedzającej ją decyzji Prezydenta Miasta K. zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej pozwolenia na budowę, budynku handlowo-usługowo-rozrywkowego z gastronomią (Centrum Handlowe Galeria T.) oraz zbiornika przeciwpożarowego.

Dokonując oceny legalności zaskarżonej decyzji i decyzji ją poprzedzającej podkreślić należy, że decyzja Prezydenta Miasta K., jak i Wojewody W. zatwierdzająca projekt budowlany i udzielająca pozwolenia na budowę została wydana w okresie pozostawania w obrocie prawnym decyzji z (...) r. ustalającej warunki zabudowy dla spornej inwestycji. Jakkolwiek, bowiem Wojewoda zaskarżoną decyzję wydał dwa dni po uchyleniu decyzji ustalającej warunki zabudowy, to nie może rodzić uzasadnionych wątpliwości, że wyrok nieprawomocny nie podlegał wykonaniu, a decyzje nim uchylone nadal pozostawały w obrocie prawnym (por. np. wyrok WSA z 17.12.2008 r., sygn. II SA/Po 934/08).

Jak zwracały na to uwagę same organy, z woli ustawodawcy jednym z warunków udzielenia inwestorowi pozwolenia na budowę – w dacie orzekania przez organy obu instancji – była zgodność projektu budowlanego z ustaleniami decyzji o warunkach zabudowy. Decyzją o warunkach zabudowy, której ustalenia determinowały treść decyzji zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej pozwolenia na budowę, w niniejszej sprawie, była załączona przez inwestora do wniosku o pozwolenie na budowę decyzja Prezydenta Miasta K. z dnia (...) r. Decyzja ta, utrzymana w mocy decyzją Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia (...) r. korzystała z domniemania legalności i była wiążąca dla organu wydającego decyzję udzielającą pozwolenia na budowę. Związanie organu architektoniczno – budowlanego warunkami określonymi w decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu oznaczało, że organ ten nie mógł odmiennie kształtować tych warunków od tych, które zostały ustalone w tej decyzji.

Nie ulega wątpliwości, że w stanie prawnym obowiązującym w dacie orzekania przez Prezydenta Miasta K., tj. (...) r. decyzja o warunkach zabudowy stanowiła dla decyzji udzielającej pozwolenia na budowę warunek konieczny, zarówno na etapie wprowadzania do obrotu prawnego jak i pozostawania w tym obrocie. Ostateczna decyzja Wojewody Wielkopolskiego utrzymująca w mocy decyzję organu I instancji, jakkolwiek została wydana po uchyleniu decyzji o warunkach zabudowy, to dopiero wyrok prawomocny wywołał skutek jaki wynika z treści rozstrzygnięcia Sądu i ma moc wiążącą (por. art. 152 i 170 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm. – dalej jako: p.p.s.a). Oznacza to, że decyzje organów obu instancji wydane zostały w oparciu o decyzję, która została następnie uchylona.

W konsekwencji, uchylenie decyzji o warunkach zabudowy oznacza, że oparta na niej decyzja zatwierdzająca projekt budowlany i udzielająca pozwolenia na budowę i utrzymująca ją w mocy ostateczna decyzja Wojewody, naruszają prawo albowiem nie znajdują wymaganego przez prawo materialne oparcia w akcie ustalającym warunki zabudowy. To oznacza wystąpienie przesłanki uzasadniającej wznowienie postępowania w sprawie pozwolenia na budowę, ponieważ zgodnie z treścią przepisu art. 145 § 1 pkt 8 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2000 r. Nr 98, poz. 10 71 ze zm. – dalej k.p.a.) - w sprawie zakończonej decyzją ostateczną wznawia się postępowanie, jeżeli decyzja została wydana w oparciu o inną decyzję lub orzeczenie sądu, które zostało następnie uchylone lub zmienione. Skoro zatem pozwolenie na budowę zostało wydane w oparciu o uchyloną, pozytywną decyzję o warunkach zabudowy, to fakt ten wyczerpuje przesłankę określoną w art. 145 § 1 pkt 1 lit. b) p.p.s.a. w związku z art. 145 § 1 pkt 8 k.p.a. (por. wyrok NSA z 16.06.2005 r., sygn. OSK 832/04)

Odnosząc się do zarzutów skargi dotyczących naruszenia przepisów postępowania (tj. art. 6, 7, 8,15, 77 § 1, 97 § 1 pkt 4,107 § 3 k.p.a.) podzielić należy stanowisko skarżącego. Przede wszystkim podkreślić, bowiem należy, że ustawodawca wyposażył organy administracji w stosowne instrumenty pozwalające na podjęcie właściwych działań w sytuacji, gdy rozpatrzenie sprawy zależy od uprzedniego rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego przez inny organ lub sąd (art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a.). Przy tym, w kontekście art. 97 § 1 pkt k.p.a. nie można stawiać znaku równości pomiędzy sytuacją gdy decyzja ustalająca warunki zabudowy została uchylona wyrokiem, który oczekuje na uprowomocnienie, z potencjalną tylko możliwością uchylenia decyzji o warunkach zabudowy we wszczętym postępowaniu, co z kolei nie stanowi przesłanki zawieszenia postępowania w sprawie pozwolenia na budowę. Jednak aby poczynić rozważania w tym zakresie organ odwoławczy musiałby dysponować rzetelną wiedzą na temat stanu faktycznego sprawy, tymczasem Wojewoda przyznał, że wydając zaskarżoną decyzję nie wiedział o wyroku z dnia 24 czerwca 2009 r. sygn. II SA/Po 983/08 uchylającym decyzję o warunkach zabudowy.

Odnosząc się do podnoszonych w skardze zarzutów naruszenia zaskarżoną decyzją przepisów prawa materialnego, w pierwszej kolejności odnieść należy się do kwestii uchybienia standardom art. 9 ustawy Prawo budowlane. Przede wszystkim zwrócić należy uwagę, że postanowienie w przedmiocie wyrażenia zgody na odstępstwo od warunków techniczno-budowlanych, wydawane jest w toku postępowania o udzielenie pozwolenia na budowę. Na postanowienie w sprawie wyrażenia zgody na odstępstwo nie przysługuje zażalenie. Decyzja o pozwoleniu na budowę kończy postępowanie, rozstrzygając jednocześnie o istocie sprawy, w tym także w kwestii odstępstwa od przepisów techniczno-budowlanych (por. wyrok NSA z 25.07.2008 r., sygn. II OSK 905/07). Taki stan prawny obowiązywał w dacie orzekania przez organy obu instancji.

W rozpoznawanej sprawie kwestią bezsporną pozostaje, że minister wydał upoważnienie dla Prezydenta Miasta Kalisza do wyrażenia zgody w drodze postanowienia na odstępstwo od § 12 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690 ze zm. – dalej jako rozporządzenie) – umożliwiające realizację inwestycji (planowanej na (...), (...),(...) i (...)) bezpośrednio przy granicy z sąsiednimi działami nr (...), (...),(...) i(...)). Prezydent Miasta K., na podstawie udzielonego upoważnienia, wydał stosowne postanowienie. Jednak udzielenie przez ministra upoważnienia do wyrażenia zgody na odstępstwo od przepisów techniczno-budowlanych nie obliguje organu właściwego w sprawie pozwolenia na budowę do udzielenia zgody na to odstępstwo. Pozytywne upoważnienie ministra w kwestii odstąpienia od przepisów jest wyłącznie warunkiem koniecznym do wydania postanowienia w przedmiocie zgody na odstępstwo przez organ architektoniczno-budowlany. Postanowienie Prezydenta Miasta K. z dnia (...) r. wydane zostało w trybie art. 123 kpa i nie było zaskarżalne. Nie oznacza to jednak, że strony pozbawione zostały możliwości kwestionowania takiego rozstrzygnięcia. Zwalczanie jego treści możliwe jest, na co zwraca uwagę orzecznictwo, tylko w drodze kwestionowania tego postanowienia wraz z decyzją w sprawie pozwolenia na budowę. Tymczasem, w zaskarżonej decyzji brak jest nie tylko ustaleń, ale i jakiejkolwiek argumentacji wskazujących na konieczność skorzystania z przewidzianej w art. 9 ust. 1 Prawa budowlanego – instytucji. W niniejszej sprawie organy wskazały jedynie, że odstępstwo nie wywoła negatywnych skutków. Nie powinno natomiast budzić wątpliwości, że organ administracji korzystając z przewidzianej w przepisie art. 9 ustawy Prawo budowlane możliwości, winien wskazać na zaistniałe w sprawie względy natury faktycznej, technicznej czy też użytkowej, które czynią zasadnym odstąpienie od wymagań wynikających z przepisów techniczno-budowlanych. Uzasadnienie decyzji winno wskazywać zatem, że w danej sprawie zaistniał "szczególnie uzasadniony przypadek". Treść art. 9 ustawy Prawo budowlane wskazuje, bowiem że odstępstwo od przepisów techniczno-budowlanych, których celem jest ochrona interesów osób trzecich oraz interesu społecznego, dopuszczalne jest w sytuacji wyjątkowej, uzasadnionej ważnymi względami społecznymi, a nie tylko interesem inwestora. Organy obu instancji pominęły natomiast motywy dla których zapadło wskazane postanowienie. Tym samym doszło do naruszenia art. 107 § 1 i 3 k.p.a. ( por. wyrok NSA II OSK 1406/07, IV SA 1756/98, wyrok TK sygn. P 9/98, wyrok WSA VII SA/Wa 431/07). Zważywszy na stwierdzoną wadliwość decyzji spowodowaną naruszeniem art. 107 § 1 i 3 k.p.a., kwestia merytorycznej oceny decyzji w kwestii uchybienia standardom art. 9 ustawy Prawo budowlane de facto wymyka się ocenie Sądu.

W kontekście zarzutów naruszenia przepisu art. 32 ust. 1 pkt 1 i art. 39 ust. 1 ustawy Prawo budowlane, wskazać należy, że stosownie do treści art. 32 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo budowlane wydanie pozwolenia na budowę było możliwe po uprzednim przeprowadzeniu postępowania w sprawie oceny oddziaływania na środowisko wymaganego przepisami o ochronie środowiska. Jak słusznie podnosi strona skarżąca decyzję Prezydenta Miasta K. o środowiskowych uwarunkowaniach wydano (...) r. Jak wynika z jej treści organ wydający tę decyzje opierał się na decyzji z (...) r. ustalającej warunki zabudowy dla inwestycji przewidzianej do realizacji na działkach dz. (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...),(...)). Nie wymienia ono zatem działek (...),(...). Nie można jednak zgodzić się ze skarżącym, że organy w żaden sposób rozbieżności tej nie wyjaśniają. Wojewoda w sposób jednoznaczny, bowiem wskazał na przyczyny różnej numeracji działek, powołując się w tym zakresie na znajdujący się w aktach Wykaz synchronizacyjny, który dokumentuje i obrazuje różnice w oznaczeniu - tych samych - nieruchomości wg KZ1A/00043837/7 oraz wg ewidencji gruntów i budynków (k.287/niebieski segregator). Zważywszy na argumentację skarżącego prezentowaną w toku postępowania administracyjnego uwagę zwraca natomiast brak wyraźnego ustosunkowania się do faktu, iż decyzja z (...) r. (k. 7/t.1) przewidywała mniejszą pow. sprzedaży (było 15.000m²) podczas gdy uchylona decyzja ustalająca warunki zabudowy z dnia (...) r. przewidywała powierzchnię większą (19.000m²). Z kolei art. 39 ust. 1 ustawy Prawo budowlane reguluje tryb prowadzenia robót budowlanych przy obiekcie budowlanym wpisanym do rejestru zabytków. W tym zakresie zwrócić należy uwagę, że prowadzenie robót przy obiekcie budowlanym wpisanym do rejestru zabytków wymagało uzyskania pozwolenia na prowadzenie tych robót, udzielonego przez Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków. Bez wątpienia organy wydające decyzje wywiązały się z wymogów określonych w standardach wynikających z zasady przekonywania, określonej w art. 11 k.p.a. Wyjaśniono, bowiem czym spowodowane są rozbieżności w określaniu numeracji działek. Nie można zatem upatrywać wadliwości zaskarżonych decyzji w tym, że pozwolenie na budowę dotyczy inwestycji przewidzianej do realizacji na dz.(...), (...), (...) i (...), w sytuacji gdy pozwolenie Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków dotyczyło inwestycji polegającej na budowie Centrum Handlowego przy ul. N. R. i M., obejmującej dz.(...), (...), (...), (...), (...), (...), (...),(...), (...), a więc nie wymieniało działek (...), (...).

Z tych względów koniecznym było uchylenie decyzji organów I i II instancji zgodnie z art. 145 § 1 pkt 1 lit. a), b) i c) p.p.s.a. i dlatego orzeczono jak w pkt. I wyroku.

Na dalszym etapie postępowania rzeczą organu będzie zastosowanie się do wytycznych zawartych w uzasadnieniu niniejszego wyroku, w szczególności poprzez precyzyjne ustalenie stanu faktycznego sprawy i rzetelne uzasadnienie swojego stanowiska.

O zwrocie kosztów orzeczono w pkt. II wyroku na podstawie art. 200 p.p.s.a.

ja