II SA/Sz 44/14

Uzasadnienie

Wojewoda decyzją z dnia [...] r.

nr[...] , na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r., poz. 267), utrzymał w mocy decyzję Prezydenta Miasta z dnia [...] r. nr [...] , znak [...] zatwierdzającą projekt budowlany i udzielającą pozwolenia Z. B. na budowę budynku mieszkalnego jednorodzinnego w zabudowie szeregowej przy ul. [...] wraz z niezbędną infrastrukturą techniczną i zagospodarowaniem terenu (w tym przyłączami wodociągowymi i kanalizacji sanitarnej), zjazdem z drogi publicznej (ul. [...] ) oraz zasilającą linią kablową na terenie dz. nr [...]

Powyższa decyzja organu odwoławczego zapadła w następującym stanie faktycznym.

Wnioskiem z dnia 9 listopada 2012 r. (uzupełnionym w dniach 30 listopada

2012 r. i 4 grudnia 2012 r.) Z. B. zwrócił się do Prezydenta Miasta o wydanie pozwolenia na budowę jednorodzinnego budynku mieszkalnego w zabudowie szeregowej przy ul. [...] wraz z towarzyszącą infrastrukturą oraz zjazdem z drogi publicznej, na działkach nr [...]

Decyzją z dnia [...] r. organ I instancji, odmówił inwestorowi zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę dla ww. inwestycji powołując się na brak jej zgodności z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Powyższa decyzja, została uchylona przez Wojewodę decyzją z dnia [...] r. a sprawa przekazana organowi I instancji do ponownego rozpoznania, celem właściwego ustalenia kręgu stron postępowania.

Prezydent Miasta po ponownym rozpatrzeniu wniosku inwestora, decyzją z dnia [...] r. nr [...] , znak [...] działając na podstawie art. 28, art. 33 ust. 1, art. 34 ust. 4 i art. 36 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowane (Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz.1623 ze zm.) oraz art. 104 Kodeksu postępowania administracyjnego, zatwierdził przedłożony przez Z. B. projekt budowlany udzielając wnioskowanego pozwolenia na budowę budynku mieszkalnego jednorodzinnego w zabudowie szeregowej przy

ul. [...]

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia, organ I instancji wyjaśnił, że mając na uwadze wskazania Wojewody, za strony uznał właścicieli i zarządców nieruchomości położonych w obszarze oddziaływania planowanej inwestycji (tj. oznaczonych w ewidencji gruntów i budynków nr [...] ), zapewniając im czynny udział w postępowaniu. Rozpatrując sprawę miał również na względzie okoliczność, że budynek zaprojektowany został wzdłuż granicy działki inwestycyjnej nr [...] z działką nr [...] która, jak wynika z ugody sądowej zawartej między M. B. i Z. B. a I. F. sygn. akt [...] z dnia [...] r., należy do I. F. Organ oceniając złożony wniosek stwierdził, że inwestor przedłożył oświadczenie o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomościami na cele budowlane, które objęte są zakresem projektowanej inwestycji, zaś projekt budowlany odpowiada ustaleniom obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miasta Ś. uchwalonego uchwałą Rady Miasta Świnoujście z dnia 21 czerwca 2012 r. nr XXVI/206/2012 (mpzp), skoro teren inwestycyjny w § 68 pkt 3 lit. f przeznaczono pod zabudowę szeregową. Także kwestia dotycząca konieczności przylegania ścian budynków w zabudowie szeregowej jest zgodna z przepisami prawa. Z uwagi na to, że dostawienie przez inwestora ściany segmentu do sąsiedniej zabudowy szeregowej wymagałoby przekroczenia granicy działki, która to skutek zawartej ugody sądowej biegnie brzegiem fundamentu, a I. F. jako właścicielka działki [...] nie wyraziła zgody na dysponowanie jej nieruchomością na cele budowlane dla uzyskania tej przyległości ścian, zatem wypełnienie luki pomiędzy segmentami będzie musiało być zapewnione właśnie przez ww. w ramach jej własnej nieruchomości.

Od powyższej decyzji odwołanie wniosła I. F. zarzucając naruszenie art. 35 ust. 3 ustawy Prawo budowlane poprzez zatwierdzenie obiektu budowlanego, który nie spełnia warunku zabudowy szeregowej przewidzianego w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego oraz art. 17-27 ww. ustawy poprzez nałożenie w uzasadnieniu decyzji obowiązków na osobę niebędącą inwestorem ani innym uczestnikiem procesu budowlanego. Ponadto podniosła, że w prawie budowlanym obowiązuje domyślna zasada, że to inwestor dostosowuje się do istniejącego stanu faktycznego, zatem nałożenie na nią obowiązku wypełnienia przestrzeni pomiędzy budynkami nastąpiło bez podstawy prawnej. Powołała się również na okoliczność, iż Z. i M. B. dobrowolnie podpisali ugodę sądową zmieniającą granice działek.

Organ odwoławczy, po rozpoznaniu odwołania, w motywach wymienionego na wstępie rozstrzygnięcia wyjaśnił, że projektowany budynek na działce nr [...] przy

ul. [...] spełnia wymogi zabudowy szeregowej. Wprawdzie ani ustawa ani obowiązujący mpzg nie definiują pojęcia zabudowy szeregowej, nie mniej jednak projektowany budynek odpowiada warunkom wskazanym w art. 3 ust. 2a ustawy Prawo budowlane, w którym jest mowa o zabudowie szeregowej. Zgodnie z tym przepisem przez zabudowę szeregową należy rozumieć budynek wolnostojący albo budynek w zabudowie bliźniaczej, szeregowej lub grupowej, służący zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych, stanowiący konstrukcyjnie samodzielną całość. Potocznie pod tym pojęciem rozumie się zabudowę, która stanowi ciąg budynków przylegających do siebie. Organ podniósł, że przerwa (ok. 40 cm) pomiędzy ścianą budynku znajdującego się na działce nr [...] należącej do skarżącej, a ścianą nowo projektowanego budynku na działce nr [...] spowodowana jest tym, że na działce nr [...] (wyodrębnionej z działki [...]) – obecnie należącej do I. F., znajdują się fragmenty jej budynku. Zaprojektowanie ściany budynku na działce nr [...] było niemożliwe, skoro inwestor nie mógł wykazać się prawem do dysponowania tą działką. Przekroczenie granic terenu dz. [...] fundamentami budynku przy ul. [...] spowodowało, że obecny inwestor nie jest w stanie zbliżyć się ścianą swojego budynku do ściany budynku na dz. nr [...]. Budynek zaprojektowano wyłącznie na terenie działki nr [...], wzdłuż granicy z działką [...], a wobec braku definicji zabudowy szeregowej organ nie może podważać przyjętych rozwiązań projektowych i wykazywać, że projekt budowalny nie spełnia wymogu definicji zabudowy szeregowej jednorodzinnej. Oba budynki tworzą ciąg zabudowy i są niezależne konstrukcyjnie, a więc pomimo niewielkiej przerwy pomiędzy ścianami tych budynków (która to ulegnie dodatkowemu zmniejszeniu z uwagi na planowane przez I. F. docieplenie ściany jej budynku) zostanie zachowany charakter zabudowy jako szeregowej. Spełnienie kryterium niezależności konstrukcyjnej pomiędzy poszczególnymi segmentami wymaga bowiem zaprojektowania dylatacji na całej wysokości budynku od dach po fundament. Organ ustosunkowując się do kolejnych zarzutów odwołania, uznał za pozbawione podstaw prawnych stwierdzenie zawarte w uzasadnieniu decyzji organu I instancji wskazujące, iż wypełnienie luki pomiędzy segmentami budynków musi być zapewnione przez I. F. W dalszej części uzasadnienia podkreślił, że inwestor wykazał się prawem do dysponowania nieruchomościami na cele budowlane działkami nr [...], a projekt został sporządzony zgodnie z obowiązującymi przepisami. Zamierzenie budowlane nie narusza ani uzasadnionych interesów właścicieli działek sąsiednich, ani zapisów miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

I. F. decyzję Wojewody z dnia 25 listopada 2013 r. zaskarżyła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosząc o: 1) uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, 2) wstrzymanie jej wykonania, 3) zasądzenie od organu zwrotu kosztów postępowania, 4) rozstrzygnięcie przebiegu granic na mapach geodezyjnych oraz 5) dostosowanie zatwierdzonego projektu budowlanego do stanu faktycznego działki. Strona zaskarżonej decyzji zarzuciła naruszenie art. 35 ust. 1 i ust. 3 ustawy Prawo budowlane poprzez zatwierdzenie obiektu budowlanego, który nie spełnia warunku zabudowy szeregowej wynikającego z § 68 pkt 3 lit. f uchwały Rady Miasta Świnoujścia z dnia 21 czerwca 2012 r. nr XXVI/206/2012 w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miasta Świnoujścia, Obszaru II oraz art. 3 pkt 2 a ww. ustawy poprzez błędną wykładnię występującego w tym przepisie pojęcia "zabudowy szeregowej".

Uzasadniając swoje stanowisko w sprawie, skarżąca podniosła, że pomimo braku definicji ustawowej, w orzecznictwie sądowoadministracyjnym (np. wyrokach NSA z dnia 16 lutego 2010 r. sygn. akt II OSK 404/09, z dnia 9 listopada 2012 r. sygn. akt II OSK 1213/11, z dnia 27 października 2009 r. sygn. akt II OSK 1601/08) podnosi się, że cechą wspólną budynków w zabudowie szeregowej jest przyleganie ścian sąsiadujących budynków, co też wynika z § 12 ust. 3 pkt 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. W związku z tym, zabudowa szeregowa powinna charakteryzować się brakiem przerw pomiędzy budynkami. Tymczasem planowany na działce nr [...] budynek nie przylega całą powierzchnią swojej ściany do jej domu znajdującego się na działce nr [...] , skoro pomiędzy ścianami budynków występuje przerwa. Tak więc błędne jest stanowisko organu,

że projektowany budynek odpowiada zabudowie szeregowej. Istotne znaczenia ma także fakt, że sporządzona przez projektanta charakterystyka energetyczna jej budynku jest przewidziana dla zabudowy szeregowej, dla której to wymagania Dyrektywy w zakresie certyfikowania jakości energetycznej będą spełnione jedynie w momencie przylegania ścian tej zabudowy.

Skarżąca zaznaczyła, że organ rozpoznając wniosek o udzielenie pozwolenia na budowę polegał wyłącznie na autorytecie projektanta, pomimo tego, że przepisy prawa zobowiązywały go do dokonania samodzielnej oceny projektu pod kątem spełnienia wymogów wynikających z przepisów prawa powszechnie obowiązującego.

W konsekwencji, organ nie dostrzegł, że założenia projektowe są niezgodne z decyzją o warunkach zabudowy oraz, że w projekcie nie zaznaczono trzech drzew, które kolidują z planowaną inwestycją. Skarżąca ponownie zwróciła uwagę, że to inwestor planując zabudowę powinien swoje zamierzenia dostosować do istniejącego budynku zwłaszcza w sytuacji, gdy granica działek [...] została określona na podstawie zawartej ugody sądowej.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji.

Na rozprawie, która odbywała się w dniu 3 lipca 2014 r. pełnomocnik skarżącej oświadczył, że cofa skargę w punkcie 4 i 5 oraz wnosi o przeprowadzenie dowodu ze zdjęć oznaczonych numerami 1, 2 i 3 na okoliczność posadowienia budynku skarżącej oraz budynku Z. B. Nadto podkreślił, że nie można przerzucać na skarżącą obowiązku zlikwidowania szczeliny dylatacyjnej poprzez ocieplenie budynku.

Sąd na podstawie art. 106 § 6 P.p.s.a dopuścił dowód ze zdjęć przedłożonych na rozprawie przez pełnomocnika skarżącej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny z w a ż y ł, co następuje:

Sądowa kontrola zaskarżonej decyzji dokonana według kryterium zgodności

z prawem wykazała, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż rozstrzygnięcie organu II instancji odpowiada prawu.

Przedmiotem oceny Sądu w niniejszej sprawie jest decyzja Wojewody z dnia 25 listopada 2013 r. utrzymująca w mocy decyzję Prezydenta Miasta którą zatwierdzono projekt budowlany i udzielono pozwolenia Z. B. na budowę budynku mieszkalnego jednorodzinnego w zabudowie szeregowej przy ul. [...] (działka nr [...] ) wraz z infrastrukturą towarzyszącą oraz zjazdem z drogi publicznej (działka nr [...]).

W sprawie nie budzi żadnych wątpliwości, że zgodnie z ustaleniami zawartymi

w uchwale Rady Miasta Świnoujścia z dnia 21 czerwca 2012 r. nr XXVI/206/2012 wydanej w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miasta Świnoujścia, Obszaru II (Dz. Woj. Zach. Z 2012 r., poz. 1858), teren inwestycyjny przeznaczony jest pod zabudowę szeregową, co wynika z § 68 pkt 3 lit f, natomiast spór sprowadza się do udzielenia odpowiedzi na pytanie, czy zatwierdzony przez organ projekt budowlany rzeczywiście taką zabudowę przewiduje.

Według skarżącej projektowana przez inwestora zabudowa nie odpowiada charakterowi zabudowy szeregowej, a przeciwne stanowisko organu jest wynikiem dokonania błędnej wykładni tego pojęcia.

Odnosząc się do tak sformułowanego zarzutu w pierwszej kolejności podkreślić należy, że przepisy prawa obowiązujące, na dzień wydania zaskarżonej decyzji, zawarte w ustawie z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 ze zm.), w rozporządzeniach wydanych na jej podstawie oraz w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego miasta Ś., nie określają definicji legalnej "zabudowy szeregowej". Jak zasadnie zwrócił uwagę organ odwoławczy, posłużenie się w art. 3 pkt 2a ustawy Prawo budowlane określeniem "zabudowy szeregowej" niewątpliwie oznacza, że budynek mieszkalny jednorodzinny w zabudowie szeregowej powinien stanowić konstrukcyjnie samodzielną całość, z wydzielonymi maksymalnie dwoma lokalami. Stosownie bowiem do tego przepisu, ilekroć w ustawie jest mowa o budynku mieszkalnym jednorodzinnym - należy przez to rozumieć budynek wolnostojący albo budynek w zabudowie bliźniaczej, szeregowej lub grupowej, służący zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych, stanowiący konstrukcyjnie samodzielną całość, w którym dopuszcza się wydzielenie nie więcej niż dwóch lokali mieszkalnych albo jednego lokalu mieszkalnego i lokalu użytkowego o powierzchni całkowitej nieprzekraczającej 30 % powierzchni całkowitej budynku. Wynikająca z cytowanego przepisu cecha samodzielności konstrukcyjnej wprawdzie nie charakteryzuje wyłącznie zabudowy szeregowej, tym nie mniej jej spełnienie w realiach niniejszej sprawy nie było przez skarżącą kwestionowane, wobec powyższego za niezasadny uznać należy zarzut naruszenia art. 3 pkt 2a ustawy Prawo budowlane.

Wobec braku legalnej definicji ustawowej oraz przepisów z których można byłoby wyinterpretować w sposób wyczerpujący cechy charakterystyczne omawianego rodzaju zabudowy, organ, stosując zasady wykładni prawa, zasadnie sięgnął do znaczenia potocznego wskazując, że zabudowa szeregowa to ciąg budynków przylegających do siebie. Zgodnie z Uniwersalnym Słownikiem języka polskiego pod redakcją Stanisława Dubisza (PWN Warszawa 2008 r.) pod pojęciem "szeregowo" np. domy ustawione szeregowo, należy rozumieć tworzące szereg, znajdujące się obok siebie w jednej, prostej linii.

Mając powyższe rozważania na uwadze, stwierdzić należy, że zabudowę szeregową tworzy zatem ciąg budynków, z których każdy stanowi z punktu widzenia techniczno-budowlanego konstrukcyjnie samodzielną całość. Również orzecznictwo sądowadministracyjne potwierdza, że ten rodzaj zabudowy powstaje przez ustawienie w szeregu segmentów budynku, zwracając uwagę, że w ten sposób łączy w sobie cechy zamieszkania zbiorowego oraz indywidualnego jak i pozwala na intensywne wykorzystanie terenu zabudowy (por. wyrok NSA z dnia 27 października 2009 r. sygn. akt II OSK 1601/08, wyrok na stronie internetowej www.orzeczenia.nsa.gov.pl).

W ocenie tutejszego składu orzekającego właśnie "intensywność wykorzystania terenu", stanowi istotną cechę charakterystyczną dla zabudowy szeregowej. Niewątpliwie kryterium te zostaje spełnione w przypadku, gdy poszczególne segmenty są usytuowane w granicy działki, tj. od granicy do granicy. Co do zasady taka sytuacja występować będzie, gdy poszczególne budynki łączą się między sobą ścianami bocznymi. I do takiej sytuacji właśnie odnosiły się powołane w skardze orzeczenia sądów administracyjnych. Nie oznacza to jednakże, że zabudowa szeregowa może występować tylko i wyłącznie, w przypadku bezpośredniej, fizycznej przyległości ścian budynków sąsiednich.

Zbyt daleko idące są zatem wywody skarżącej, które w § 12 ust. 3 pkt 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 2002 r. Nr 75, poz. 690 ze zm.) upatrują istoty zabudowy szeregowej. Należy zauważyć, że przepis ten przewiduje wyłącznie odstępstwo od zasady zachowania minimalnej odległości budynku od granicy działki stanowiąc, że dopuszcza się w zabudowie jednorodzinnej, usytuowanie budynku bezpośrednio przy granicy z sąsiednią działką budowlaną, jeżeli będzie on przylegał całą powierzchnią swojej ściany do ściany budynku istniejącego na sąsiedniej działce lub do ściany budynku projektowanego. Sąd nie wyklucza, że przepis ten może mieć zastosowanie w przypadku zabudowy szeregowej, jednakże na tej tylko podstawie nie można przyjmować domniemania, że określa niejako znaczenie tego pojęcia, skoro nawet go nie wymienia.

W konsekwencji, nie jest wykluczone, że usytuowanie budynku w granicach działki może opierać się na innych przyjętych rozwiązaniach, uwarunkowanych zastaną zabudową sąsiednią czy bezpieczeństwem konstrukcji i użytkowników np. poprzez zastosowanie dylatacji. Wobec tego ocena, czy projektowana zabudowa ma charakter szeregowy powinna być dokonywana w każdym przypadku indywidualnie na podstawie danego stanu faktycznego.

Przechodząc na grunt rozpoznawanej sprawy stwierdzić należy, że Sąd podziela pogląd organu odwoławczego, że projektowany budynek na działce nr [...] przy

ul. [...] spełnia warunek zabudowy szeregowej jednorodzinnej.

W świetle dokumentacji projektowej, budynek przewidziany jest w granicach działki nr [...] stanowiącej współwłasność Z. i M. B., jako ostatni segment zabudowy szeregowej. Z jednej strony graniczy on z drogą, a z drugiej strony z działką [...], której właścicielką jest skarżąca – I. F. Na działce nr [...] znajdują się fundamenty wcześniej zrealizowanego przez nią budynku, zaś obrys tych fundamentów stanowi granicę działki nr 55/24 i nr 55/23. Wprawdzie granica ta została określona na skutek zawartej ugody sądowej w dniu [...] r. sygn. akt [...] pomiędzy Z. i M. B. a I. F., tym nie mniej ugoda ta była konsekwencją przekroczenia przez I. F. granic terenu swojej działki (dz. [...] ) fundamentami zrealizowanego przez skarżącą budynku.

Jak słusznie zwrócił uwagę organ odwoławczy, w takim stanie faktycznym, należy stwierdzić, że oba budynki tworzą ciąg zabudowy i są niezależne konstrukcyjnie, co potwierdza dopuszczony przez Sąd na rozprawie dowód w postaci zdjęć budynku skarżącej i zrealizowanego budynku inwestora, a przedłożonych przez pełnomocnika skarżącej. Prawidłowości oceny organu w tym względzie nie zmienia fakt, że pomiędzy ścianami tych budynków występuje przerwa o szerokości ok. [...] cm, skoro budynek na działce nr [...] projektowany jest wzdłuż granicy z działką [...] , na której to znajduje się element konstrukcyjny budynku skarżącej, a zatem intensywność wykorzystania terenu odpowiada zabudowie szeregowej.

Zasadne są także wyjaśnienia Wojewody co do powodu, dla którego których inwestor nie mógł zbliżyć się ścianą swojego budynku do budynku skarżącej. Rację należy przyznać stwierdzeniu, że zarówno istniejący uskok pomiędzy fundamentem a ścianą budynku skarżącej (wynoszący ok. [...] cm) jak i niemożność wykazania się przez inwestora prawem do dysponowania działką nr [...] na cele budowalne, uniemożliwiał wykonanie zabudowy bezpośrednio przy ścianie istniejącego budynku.

Ustosunkowując się natomiast do przedłożonej wraz ze skargą świadectwa charakterystyki energetycznej z dnia [...]r., wskazać należy,

że zapotrzebowanie na energię zostało określone w tym dokumencie wyłącznie dla eksploatacji budynku skarżącej, co znajduje potwierdzenie w przyjętych przez sporządzającego świadectwo danych techniczno-użytkowanych oraz zamieszczonej uwadze, że w przypadku dobudowania ostatniego segmentu szeregowca zmieni się charakterystyka ocenianego budynku. Dla ww. charakterystyki przyjęto zatem wyłącznie paramenty budynku skarżącej, jako samodzielnej konstrukcyjnie całości. Oczywiste jest bowiem, że parametry spornego ostatniego segmentu zabudowy szeregowej, nie mogły być w dniu sporządzenia świadectwa znane. Dlatego też świadectwo to w żaden sposób nie podważa ustaleń faktycznych i prawnych organu, ani nie przesądza o konieczności przylegania ściany budynku inwestora do ścian budynku skarżącej.

Prawidłowa ocena charakteru spornej inwestycji, doprowadziła organ do słusznego stanowiska, że projekt odpowiada ustaleniom miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miasta Ś. Tak więc zarzut naruszenia art. 35 ust. 1 pkt 1 i art. 35 ust. 3 ustawy Prawo budowlane nie zasługuje na uwzględnienie. W takiej sytuacji organ nie mógł kwestionować merytorycznych rozwiązań projektowych za które pełną odpowiedzialność prawną ponosi uprawniony projektant składający oświadczenie o zgodności złożonego projektu budowlanego z obowiązującymi przepisami prawa i zasadami wiedzy technicznej. Wyjaśnić należy, że organ administracji architektoniczno-budowlanej bada wniosek o pozwolenie na budowę wyłącznie pod względem zgodności z prawem w granicach określonych przez ustawodawcę w art. 35 ust. 1 oraz ust. 3-5 ustawy Prawo budowlane, a czemu w niniejszej sprawie uczynił zadość, przedstawiając wyniki oceny w uzasadnieniu podjętej decyzji.

Sąd dokonując kontroli zaskarżonej decyzji także poza granicami skargi, mając na uwadze złożoną dokumentację do wniosku o pozwolenie na budowę nie dostrzegł, aby zamierzenie inwestycyjne naruszało w prawo w jakikolwiek sposób. Przy czym wyjaśnić należy, że kontrola ta następuje na podstawie akt administracyjnych sprawy i dotyczy stanu faktycznego i prawnego istniejącego w dniu wydania decyzji ostatecznej. Tak więc bez znaczenia dla prawnej oceny legalności decyzji objętej skargą pozostaje fakt, że skarżąca pismem z dnia [...] r. zwróciła się z wnioskiem do Wydziału Eksploatacji i Zarządzania Nieruchomościami o zaktualizowanie mapy poprzez uwidocznienie trzech drzew na działce nr [...] , w sytuacji, gdy ze znajdującej się w aktach administracyjnych mapy do celów projektowych wynika, że na działce inwestora nie ma drzew, które kolidowałyby z zabudową.

Wbrew sugestiom skarżącej, lektura zaskarżonej decyzji dowodzi, że organ odwoławczy nie stwierdził, aby to I. F. była zobowiązana do zlikwidowania przerwy w zabudowie szeregowej przez ocieplenie swojego budynku. Wręcz przeciwnie, takie wskazania zawarte w uzasadnieniu decyzji organu I instancji uznał za pozbawione podstaw prawnych, a kwestie ocieplenia budynku podniósł dodatkowo, jako argument przemawiający za tym, że przerwa między ścianami w przypadku zrealizowania zgłaszanych przez nią robót budowlanych polegających na dociepleniu ok. [...] cm ściany bocznej na dz. [...] ulegnie zmniejszeniu.

Reasumując, skoro zarzuty skarżącej podniesione w skardze jak i na rozprawie nie zasługują na uwzględnienie, zaś Sąd działając z urzędu poza granicami skargi, nie stwierdził żadnych naruszeń prawa materialnego czy przepisów postępowania administracyjnego, zatem brak jest podstaw do wyeliminowania z obrotu prawnego zaskarżonej decyzji.

Z powyższych względów, Sąd na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia

2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r.

poz. 270 ze zm.), orzekł o oddaleniu skargi.