V SA/Wa 2755/10
Postanowienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
2013-04-18Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Konrad Łukaszewicz /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Referendarz sądowy Konrad Łukaszewicz Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie po rozpoznaniu w dniu 18 kwietnia 2013 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku o zasądzenie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w sprawie ze skargi E. w W. na decyzję Ministra Rozwoju Regionalnego z dnia [...] września 2010 r. Nr [...] w przedmiocie określenia przypadającej do zwrotu kwoty dotacji rozwojowej p o s t a n a w i a : oddalić wniosek.
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 17 lutego 2011 r. przyznane zostało stronie skarżącej prawo pomocy w zakresie całkowitym, w tym poprzez ustanowienia pełnomocnika z urzędu.
Wyrokiem z dnia 9 czerwca 2011 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę oraz zasądził wynagrodzenie dla wyznaczonego z urzędu pełnomocnika – radcy prawnego E. D.
Pełnomocnik wystąpił w dniu 25 sierpnia 2011 r. ze skargą kasacyjną sporządzoną w dniu 24 sierpnia 2011 r., w której zawarł wniosek o zasądzenie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej z urzędu w postępowaniu skargowym przed Naczelnym Sądem Administracyjnym – wg norm przepisanych (vide: punkt 2 wniosków skargi kasacyjnej, k. 115 akt sądowych).
Po przeprowadzeniu rozprawy z udziałem ustanowionego pełnomocnika z urzędu, Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 12 lutego 2013 r. o sygn. akt II GSK 2042/11 oddalił skargę kasacyjną. W końcowej części uzasadnienia wskazał, iż rozstrzygnięcie w kwestii wynagrodzenia radcy prawnego zostanie podjęte w oparciu o przepisy art. 258-261 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), dalej: p.p.s.a.
Rozpoznając wniosek należało zauważyć, co następuje:
Stosownie do treści przepisu § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.), dalej: rozporządzenie, wniosek o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej powinien zawierać oświadczenie, że opłaty nie zostały zapłacone w całości lub w części.
Wniosek wyznaczonego w niniejszej sprawie radcy prawnego – zawarty w skardze kasacyjnej z dnia 24 sierpnia 2011 r. – takiego oświadczenia nie zawiera.
Wymagane prawem oświadczenie nie zostało również złożone do protokołu rozprawy przed Naczelnym Sądem Administracyjnym (vide: protokół rozprawy z dnia 1 lutego 2013 r., k. 208-209 akt sądowych).
W tym miejscu podnieść należy, iż oświadczenie o którym mowa winno być wyraźne. Za takim stanowiskiem przemawia nie tylko literalna wykładnia § 16 rozporządzenia, ale również umieszczenie go w ramach aktu prawnego, w którego tytule wskazano, że normuje kwestie dotyczące kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu. Nie stanowi zatem takiego oświadczenia to sformułowanie pełnomocnika, w którym wnosi o "zasądzenie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej z urzędu", bowiem stanowi ono w istocie powtórzenie zapisów użytych w omawianym rozporządzeniu i trudno jest uznać je za odrębne oświadczenie, o jakim mowa w cyt. przepisie rozporządzenia.
W tym stanie sprawy, wniosku ustanowionego pełnomocnika nie można było uwzględnić.
Powyższe stanowisko znajduje oparcie w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, odnoszącym się wprawdzie do § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.), jednakże w swej treści będącego dokładnym powtórzeniem § 16 rozporządzenia. W postanowieniu z 8 grudnia 2009 r. o sygn. akt II GZ 273/09 (dostępne na stronie internetowej www.orzeczenia.nsa.gov.pl) NSA przypomniał, iż wniosek, o którym mowa w § 20 ww. rozporządzenia, składany w postępowaniu przed sądem administracyjnym powinien spełniać wymogi określone w art. 64 § 2 p.p.s.a., a zatem czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, zawierać określenie żądania, jego podstawy i uzasadnienie oraz oznaczenie stron i organów, a także spełniać inne wymagania określone w przepisach szczególnych. Przepisem szczególnym jest właśnie cytowany wyżej § 20 ww. rozporządzenia. (por. M. Kazek "Nieznajomość prawa a wynagrodzenie pełnomocnika z urzędu" ZNSA nr 6(9)/2006, s. 65 i nast. oraz powołane tam orzecznictwo).
Z kolei w wyroku z 21 czerwca 2006 r. o sygn. akt II FSK 862/05, NSA podniósł, iż brak oświadczenia o jakim mowa § 20 ww. rozporządzenia wywołuje skutki materialnoprawne, polegające na utracie prawa do wynagrodzenia i nie stosuje się do niego trybu uzupełniania jego braków, opisanego w art. 49 p.p.s.a.; (vide:, Lex nr 242945). Pogląd ten został zaakceptowany również w postanowieniu NSA z 30 czerwca 2009 r. o sygn. akt II GZ 133/09.
Warto również przywołać stanowisko zaprezentowane w przywołanym wyżej postanowieniu NSA o sygn. akt II GZ 273/09, zgodnie z którym, negatywne skutki złożenia wadliwego wniosku wynikają z niedołożenia należytej staranności przez pełnomocnika, który jako profesjonalista – adwokat powinien wykazywać się wiedzą z zakresu procedury sądowej i być świadom ciążących na nim obowiązków. W takiej sytuacji nie można mówić o nadmiernym rygoryzmie regulacji prawnej ani naruszeniu konstytucyjnego prawa pełnomocnika do wynagrodzenia za świadczoną pracę. (por. M. Kazek, op.cit., s.69).
Z wyłożonych względów, na podstawie art. 258 § 2 pkt 8 p.p.s.a., orzeczono jak w sentencji postanowienia.
Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Konrad Łukaszewicz /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Referendarz sądowy Konrad Łukaszewicz Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie po rozpoznaniu w dniu 18 kwietnia 2013 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku o zasądzenie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w sprawie ze skargi E. w W. na decyzję Ministra Rozwoju Regionalnego z dnia [...] września 2010 r. Nr [...] w przedmiocie określenia przypadającej do zwrotu kwoty dotacji rozwojowej p o s t a n a w i a : oddalić wniosek.
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 17 lutego 2011 r. przyznane zostało stronie skarżącej prawo pomocy w zakresie całkowitym, w tym poprzez ustanowienia pełnomocnika z urzędu.
Wyrokiem z dnia 9 czerwca 2011 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę oraz zasądził wynagrodzenie dla wyznaczonego z urzędu pełnomocnika – radcy prawnego E. D.
Pełnomocnik wystąpił w dniu 25 sierpnia 2011 r. ze skargą kasacyjną sporządzoną w dniu 24 sierpnia 2011 r., w której zawarł wniosek o zasądzenie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej z urzędu w postępowaniu skargowym przed Naczelnym Sądem Administracyjnym – wg norm przepisanych (vide: punkt 2 wniosków skargi kasacyjnej, k. 115 akt sądowych).
Po przeprowadzeniu rozprawy z udziałem ustanowionego pełnomocnika z urzędu, Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 12 lutego 2013 r. o sygn. akt II GSK 2042/11 oddalił skargę kasacyjną. W końcowej części uzasadnienia wskazał, iż rozstrzygnięcie w kwestii wynagrodzenia radcy prawnego zostanie podjęte w oparciu o przepisy art. 258-261 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), dalej: p.p.s.a.
Rozpoznając wniosek należało zauważyć, co następuje:
Stosownie do treści przepisu § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.), dalej: rozporządzenie, wniosek o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej powinien zawierać oświadczenie, że opłaty nie zostały zapłacone w całości lub w części.
Wniosek wyznaczonego w niniejszej sprawie radcy prawnego – zawarty w skardze kasacyjnej z dnia 24 sierpnia 2011 r. – takiego oświadczenia nie zawiera.
Wymagane prawem oświadczenie nie zostało również złożone do protokołu rozprawy przed Naczelnym Sądem Administracyjnym (vide: protokół rozprawy z dnia 1 lutego 2013 r., k. 208-209 akt sądowych).
W tym miejscu podnieść należy, iż oświadczenie o którym mowa winno być wyraźne. Za takim stanowiskiem przemawia nie tylko literalna wykładnia § 16 rozporządzenia, ale również umieszczenie go w ramach aktu prawnego, w którego tytule wskazano, że normuje kwestie dotyczące kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu. Nie stanowi zatem takiego oświadczenia to sformułowanie pełnomocnika, w którym wnosi o "zasądzenie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej z urzędu", bowiem stanowi ono w istocie powtórzenie zapisów użytych w omawianym rozporządzeniu i trudno jest uznać je za odrębne oświadczenie, o jakim mowa w cyt. przepisie rozporządzenia.
W tym stanie sprawy, wniosku ustanowionego pełnomocnika nie można było uwzględnić.
Powyższe stanowisko znajduje oparcie w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, odnoszącym się wprawdzie do § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.), jednakże w swej treści będącego dokładnym powtórzeniem § 16 rozporządzenia. W postanowieniu z 8 grudnia 2009 r. o sygn. akt II GZ 273/09 (dostępne na stronie internetowej www.orzeczenia.nsa.gov.pl) NSA przypomniał, iż wniosek, o którym mowa w § 20 ww. rozporządzenia, składany w postępowaniu przed sądem administracyjnym powinien spełniać wymogi określone w art. 64 § 2 p.p.s.a., a zatem czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, zawierać określenie żądania, jego podstawy i uzasadnienie oraz oznaczenie stron i organów, a także spełniać inne wymagania określone w przepisach szczególnych. Przepisem szczególnym jest właśnie cytowany wyżej § 20 ww. rozporządzenia. (por. M. Kazek "Nieznajomość prawa a wynagrodzenie pełnomocnika z urzędu" ZNSA nr 6(9)/2006, s. 65 i nast. oraz powołane tam orzecznictwo).
Z kolei w wyroku z 21 czerwca 2006 r. o sygn. akt II FSK 862/05, NSA podniósł, iż brak oświadczenia o jakim mowa § 20 ww. rozporządzenia wywołuje skutki materialnoprawne, polegające na utracie prawa do wynagrodzenia i nie stosuje się do niego trybu uzupełniania jego braków, opisanego w art. 49 p.p.s.a.; (vide:, Lex nr 242945). Pogląd ten został zaakceptowany również w postanowieniu NSA z 30 czerwca 2009 r. o sygn. akt II GZ 133/09.
Warto również przywołać stanowisko zaprezentowane w przywołanym wyżej postanowieniu NSA o sygn. akt II GZ 273/09, zgodnie z którym, negatywne skutki złożenia wadliwego wniosku wynikają z niedołożenia należytej staranności przez pełnomocnika, który jako profesjonalista – adwokat powinien wykazywać się wiedzą z zakresu procedury sądowej i być świadom ciążących na nim obowiązków. W takiej sytuacji nie można mówić o nadmiernym rygoryzmie regulacji prawnej ani naruszeniu konstytucyjnego prawa pełnomocnika do wynagrodzenia za świadczoną pracę. (por. M. Kazek, op.cit., s.69).
Z wyłożonych względów, na podstawie art. 258 § 2 pkt 8 p.p.s.a., orzeczono jak w sentencji postanowienia.
