III SA/Łd 358/13
Wyrok
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi
2013-04-24Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Irena Krzemieniewska
Małgorzata Łuczyńska
Teresa Rutkowska /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Dnia 24 kwietnia 2013 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział III w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Teresa Rutkowska (spr.) Sędziowie Sędzia NSA Irena Krzemieniewska Sędzia WSA Małgorzata Łuczyńska Protokolant asystent sędziego Anna Łuczyńska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 kwietnia 2013 roku sprawy ze skargi J. K. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] roku nr [...] w przedmiocie uchylenia po wznowieniu postępowania decyzji w sprawie przyznania statusu osoby bezrobotnej i prawa do zasiłku dla bezrobotnego oraz o odmowie przyznania statusu osoby bezrobotnej uchyla zaskarżoną decyzję, poprzedzającą ją decyzję Starosty [...] z dnia [...] roku, nr [...] oraz postanowienie Starosty [...] z dnia [...] roku, znak; [...]
Uzasadnienie
III SA/Łd 358/13
U Z A S A D N I E N I E
Decyzją Starosty Powiatu B. z dnia [...] (Nr [...]) J. K. została uznana za osobę bezrobotną od dnia 10 stycznia 2012 r., z prawem do zasiłku dla bezrobotnych od 18 stycznia 2012 r. do 17 stycznia 2013 r.
Pismem z dnia [...] Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. poinformował Powiatowy Urząd Pracy, iż od dnia 30 stycznia 2011 r. do dnia 31 stycznia 2012 r. J. K. została przyznana renta z tytułu niezdolności do pracy, w związku z czym ZUS wniósł o rozliczenie kwoty nadpłaconego zasiłku dla bezrobotnych.
W związku z powyższym, postanowieniem z dnia [...] (znak [...]) Starosta B. - na podstawie art. 149 § 1, art. 150 § 1 w zw. z art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a. - wznowił z urzędu postępowanie w sprawie decyzji ostatecznej organu I instancji z dnia [...] (Nr [...]).
Następnie decyzją z dnia [...] (Nr [...]) - na podstawie art. 151 § 1 pkt 2 w zw. z art. 145 pkt 5 k.p.a., art. 2 ust. 1 pkt 2 lit. c ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. Nr 69, poz. 415 ze zm.) [dalej ustawa o promocji zatrudnienia], wydaną w wyniku wznowienia postępowania administracyjnego, Starosta B. uchylił swoją decyzję z dnia [...] (Nr [...]) w sprawie przyznania statusu osoby bezrobotnej z dniem [...] i przyznania prawa do zasiłku dla bezrobotnego od dnia [...] do dnia [...] i jednocześnie orzekł o odmowie przyznania statusu osoby bezrobotnej z dniem 10 stycznia 2012 r.
W uzasadnieniu rozstrzygnięcia wskazał, że wobec ustalenia, iż w dniu rejestracji (10 stycznia 2012 r.) wnioskodawczyni posiadała prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy, w związku z czym nie spełniała przesłanek do uzyskania statusu osoby bezrobotnej.
Od powyższej decyzji odwołała się J. K., wnosząc zarówno o uchylenie zaskarżonej decyzji pierwszoinstancyjnej oraz o przyznanie statusu osoby bezrobotnej od dnia 1 lutego 2012 r. z prawem do zasiłku.
Po rozpatrzeniu powyższego odwołania, decyzją z dnia [...] (znak [...]), Wojewoda [...] utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji.
W uzasadnieniu zrelacjonował przebieg postępowania administracyjnego. Następnie, powołując się na art. 2 ust. 1 pkt 2 lit c ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, wskazał w jakich sytuacjach można uznać osobę za bezrobotną i że jest nią osoba, która m.in. nie nabyła prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Przepis ten – jak wskazał organ odwoławczy – wyraźnie wskazuje, iż status osoby bezrobotnej nie może uzyskać i posiadać osoba bezrobotna, która nabyła i pobiera rentę z tytułu niezdolności do pracy. Osoba uprawniona do renty z tytułu niezdolności do pracy jest bowiem niezdolna do pracy. O tym, czy osoba zgłaszająca się do powiatowego urzędu pracy może uzyskać status bezrobotnego decyduje – zdaniem organu - data nabycia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Wprowadzenie takiej regulacji ustawowej miało wykluczyć sytuację, w której ta sama osoba, w tym samym okresie byłaby równocześnie uprawniona do świadczenia z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, tj. do renty z tytułu niezdolności do pracy oraz świadczenia z Funduszu Pracy, tj. do zasiłku dla bezrobotnych.
Jak wskazał w związku z tym Wojewoda, zgromadzony materiał dowodowy potwierdza w sposób nie budzący wątpliwości, iż J. K. w okresie pozostawania w ewidencji osób bezrobotnych Powiatowego Urzędu Pracy w B. i otrzymywania zasiłku dla bezrobotnych, tj. w okresie od dnia 10 stycznia 2012 r. nabyła prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy (akta sprawy potwierdzają, iż nabyła prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy w okresie od dnia 30 stycznia 2011 r. do dnia 31 stycznia 2012 r.).
Stąd też, w ocenie Wojewody, decyzja organu pierwszej instancji była prawidłowa i zgodna z prawem.
W skardze na powyższą decyzję J. K. zarzuciła jej:
- naruszenie prawa materialnego, tj. art. art. 78 § 4 ustawy o promocji zatrudnienia, poprzez jego niezastosowanie oraz przyjęcie, że skarżąca utraciła bezterminowo status osoby bezrobotnej z dniem 10 stycznia 2011 r. oraz prawo do zasiłku dla bezrobotnych;
- naruszenie 15 k.p.a. w zw. z art. 65 k.p.a. w zw. z art. 10 ust. 2 pkt 4 i ust. 7 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia, poprzez przekazanie sprawy, w części orzeczenia o statusie osoby bezrobotnej od dnia 1 lutego 2012 r. organowi I instancji - Dyrektorowi PUP w B. działającemu z upoważnienia Starosty Powiatu B.;
- obrazę przepisów postępowania, tj. art. 151 § 1 pkt 2 k.p.a. poprzez nieustosunkowanie się do podnoszonej w odwołaniach strony kwestii przysługiwania jej statusu bezrobotnego i prawa do zasiłku dla bezrobotnych, który według strony powinien rozpocząć bieg bezpośrednio po wyczerpaniu okresu pobierania renty, tj. od dnia 1 lutego 2012 r.
Na podstawie powyższych zarzutów wnosiła o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającą jej wydanie decyzji Starosty Powiatu B. z dnia [...] (Nr [...]), przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie od Wojewody [...] na rzecz skarżącej kosztów postępowania sądowego wg norm przepisanych.
W odpowiedzi na skargę organ wniósł o oddalenie skargi i podtrzymał stanowisko jak w zaskarżonej decyzji.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi, zważył, co następuje:
Skarga zasługuje na uwzględnienie.
Zgodnie z treścią art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 roku – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości m.in. przez kontrolę działalności administracji publicznej. Kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej (§ 2 art. 1 powołanej ustawy). W myśl art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tj. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) [dalej ustawa p.p.s.a.] Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
Zgodnie z art. 145 § 1 pkt 1 ustawy p.p.s.a., decyzja podlega uchyleniu w całości lub w części, jeżeli sąd stwierdzi:
1) naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy,
2) naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego,
3) inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło mieć ono istotny wpływ na wynik sprawy.
Oznacza to, że sąd obowiązany jest wziąć pod uwagę z urzędu wszelkie naruszenia w postępowaniu administracyjnym przepisów prawa materialnego i procesowego, jeśli mogły mieć wpływ na treść zapadłego rozstrzygnięcia.
W rozpatrywanej sprawie, w ocenie Sądu, zaskarżona decyzja wydana została z naruszeniem przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy, co uzasadniało uwzględnienie skargi.
W przedmiotowej sprawie kontroli sądowej podlegają decyzje wydane w trybie wznowienia postępowania, uregulowanego w przepisach art. 145 - 152 k.p.a. Nadzwyczajność instytucji wznowienia postępowania administracyjnego polega na tym, że przysługuje od rozstrzygnięć ostatecznych, a zamknięty katalog podstaw wznowienia sprawia, że stanowi ona w istocie pewien kompromis między koniecznością realizacji zasady praworządności a zasadą ochrony praw nabytych. Jednocześnie w tym postępowaniu występuje autonomiczny przedmiot postępowania, niezależny od postępowania zwykłego, stanowiący jedną z taksatywnie wyliczonych w art. 145 k.p.a. wad postępowania. Jeśli bowiem nastąpiło wznowienie postępowania, a nie istniała kwalifikowana wadliwość procesowa, to mamy do czynienia z naruszeniem prawa powodującym konieczność uchylenia rozstrzygnięcia.
Stosownie do art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a. (stanowiącego podstawę wznowienia postępowania w niniejszej sprawie) w sprawie zakończonej decyzją ostateczną wznawia się postępowanie, jeżeli wyjdą na jaw istotne dla sprawy nowe okoliczności faktyczne lub nowe dowody istniejące w dniu wydania decyzji, nieznane organowi, który wydał decyzję.
Na gruncie niniejszej sprawy niewątpliwie fakt przyznania skarżącej renty z tytułu niezdolności do pracy był okolicznością nową i nieznaną organowi w dniu wydania decyzji ostatecznej.
Powyższa okoliczność wbrew twierdzeniom organów obu instancji nie istniała jednakże w dniu wydania ostatecznej decyzji z dnia [...] uznającej J. K. za osobę bezrobotną oraz przyznającej jej prawo do zasiłku dla bezrobotnego. W tym dniu skarżąca nie posiadała prawa do renty i spełniała wszystkie przesłanki do przyznania jej statusu osoby bezrobotnej i prawa do zasiłku, co potwierdził jednoznacznie organ I instancji w swoim pierwotnym rozstrzygnięciu.
Nowa okoliczność, jaką w sprawie było przyznanie skarżącej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, zaistniała dopiero w dniu 22 czerwca 2012 r., tj. w dacie wydania przez Sąd Apelacyjny w Łodzi wyroku o sygn. III AUa 38/12 oddalającego apelację Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. od wyroku Sądu Okręgowego – Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 17 listopada 2011 r., sygn. akt V U 513/11, zmieniającego decyzję ZUS z dnia [...] i przyznającego J. K. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 30 stycznia 2011 r., na okres jednego roku.
W tym miejscu wskazać należy, iż to, że renta ta została przyznana poczynając od dnia 30 stycznia 2011 r. nie oznacza, że już w tym dniu istniała nowa okoliczność uzasadniająca wznowienie postępowania administracyjnego na podstawie art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a. Skoro nowa okoliczność wynikała dopiero z wyroku z dnia 22 czerwca 2012 r., w tej bowiem dacie uprawomocnił się wyrok Sądu Okręgowego – Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 17 listopada 2011 r., sygn. akt V U 513/11, na mocy którego przyznano J. K. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 30 stycznia 2011 r., za okres jednego roku, to nie można przyjąć, że istniała ona wcześniej.
W dacie wydania ostatecznej decyzji przyznającej skarżącej prawo do renty wyrok z dnia 17 listopada 2011 r., na mocy którego przyznano skarżącej prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy, nie był jeszcze prawomocny, przymiot prawomocności wyrok ten uzyskał dopiero w momencie wydania przez Sąd Apelacyjny w Łodzi wyroku oddalającego apelację Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w T..
Tym samym stwierdzić należy, że nie istniała przesłanka wyłączająca J. K. na podstawie art. 2 pkt 2 lit. c ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, z grona osób bezrobotnych oraz do prawa do zasiłku. W wyroku z dnia 8 czerwca 2000 r., sygn. akt V SA 1885/99 Naczelny Sąd Administracyjny wyraził pogląd, że przez nową okoliczność istotną dla sprawy (art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a.) należy rozumieć taką okoliczność, która mogła mieć wpływ na odmienne rozstrzygnięcie sprawy, co oznacza, iż w sprawie zapadłaby decyzja co do swej istoty odmienna od rozstrzygnięcia dotychczasowego.
W dacie wydania decyzji ostatecznej nie istniały jeszcze żadne inne nowe okoliczności, które uzasadniałyby wydanie przez organ administracji rozstrzygnięcia odmiennego od tego, które zapadło. Brak było zatem przesłanek uzasadniających wznowienie postępowania.
Pojawienie się natomiast nowej okoliczności po wydaniu ostatecznej decyzji, może stanowić jedynie podstawę do wszczęcia postępowania w nowej sprawie, nie można natomiast w tej sprawie wznawiać postępowania. ( patrz wyrok NSA z 16 listopada 2010 r II GSK 986/09 )
W tym stanie rzeczy Sąd uznał, że brak było podstaw do wznowienia postępowania w sprawie, a decyzje, które zapadły w niniejszej sprawie zostały wydane z naruszeniem powołanych wyżej przepisów przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, Sąd stwierdził przy tym, że naruszenie to miało istotny wpływ na wynik sprawy.
Niezależnie od powyżej wskazanych naruszeń podkreślić należy także fakt nie odniesienia się przez organ do zarzutów naruszenia art. 78 § 4 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy ( Dz. U. z 2008 r. Nr 69, poz. 415 ze zm.), które skarżąca podnosiła już w odwołaniu od decyzji organu I instancji.
Orzekając w sprawie ponownie organy winny uwzględnić przedstawione przez sąd w ramach niniejszego uzasadniania rozważania dotyczące rozumienia przesłanek uzasadniających wznowienie postępowania w odniesieniu do przedmiotu niniejszej sprawy.
Z powyższych względów orzeczono jak w sentencji na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) zw. z art. 135 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
b.a.
Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Irena KrzemieniewskaMałgorzata Łuczyńska
Teresa Rutkowska /przewodniczący sprawozdawca/
Sentencja
Dnia 24 kwietnia 2013 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział III w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Teresa Rutkowska (spr.) Sędziowie Sędzia NSA Irena Krzemieniewska Sędzia WSA Małgorzata Łuczyńska Protokolant asystent sędziego Anna Łuczyńska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 kwietnia 2013 roku sprawy ze skargi J. K. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] roku nr [...] w przedmiocie uchylenia po wznowieniu postępowania decyzji w sprawie przyznania statusu osoby bezrobotnej i prawa do zasiłku dla bezrobotnego oraz o odmowie przyznania statusu osoby bezrobotnej uchyla zaskarżoną decyzję, poprzedzającą ją decyzję Starosty [...] z dnia [...] roku, nr [...] oraz postanowienie Starosty [...] z dnia [...] roku, znak; [...]
Uzasadnienie
III SA/Łd 358/13
U Z A S A D N I E N I E
Decyzją Starosty Powiatu B. z dnia [...] (Nr [...]) J. K. została uznana za osobę bezrobotną od dnia 10 stycznia 2012 r., z prawem do zasiłku dla bezrobotnych od 18 stycznia 2012 r. do 17 stycznia 2013 r.
Pismem z dnia [...] Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. poinformował Powiatowy Urząd Pracy, iż od dnia 30 stycznia 2011 r. do dnia 31 stycznia 2012 r. J. K. została przyznana renta z tytułu niezdolności do pracy, w związku z czym ZUS wniósł o rozliczenie kwoty nadpłaconego zasiłku dla bezrobotnych.
W związku z powyższym, postanowieniem z dnia [...] (znak [...]) Starosta B. - na podstawie art. 149 § 1, art. 150 § 1 w zw. z art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a. - wznowił z urzędu postępowanie w sprawie decyzji ostatecznej organu I instancji z dnia [...] (Nr [...]).
Następnie decyzją z dnia [...] (Nr [...]) - na podstawie art. 151 § 1 pkt 2 w zw. z art. 145 pkt 5 k.p.a., art. 2 ust. 1 pkt 2 lit. c ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. Nr 69, poz. 415 ze zm.) [dalej ustawa o promocji zatrudnienia], wydaną w wyniku wznowienia postępowania administracyjnego, Starosta B. uchylił swoją decyzję z dnia [...] (Nr [...]) w sprawie przyznania statusu osoby bezrobotnej z dniem [...] i przyznania prawa do zasiłku dla bezrobotnego od dnia [...] do dnia [...] i jednocześnie orzekł o odmowie przyznania statusu osoby bezrobotnej z dniem 10 stycznia 2012 r.
W uzasadnieniu rozstrzygnięcia wskazał, że wobec ustalenia, iż w dniu rejestracji (10 stycznia 2012 r.) wnioskodawczyni posiadała prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy, w związku z czym nie spełniała przesłanek do uzyskania statusu osoby bezrobotnej.
Od powyższej decyzji odwołała się J. K., wnosząc zarówno o uchylenie zaskarżonej decyzji pierwszoinstancyjnej oraz o przyznanie statusu osoby bezrobotnej od dnia 1 lutego 2012 r. z prawem do zasiłku.
Po rozpatrzeniu powyższego odwołania, decyzją z dnia [...] (znak [...]), Wojewoda [...] utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji.
W uzasadnieniu zrelacjonował przebieg postępowania administracyjnego. Następnie, powołując się na art. 2 ust. 1 pkt 2 lit c ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, wskazał w jakich sytuacjach można uznać osobę za bezrobotną i że jest nią osoba, która m.in. nie nabyła prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Przepis ten – jak wskazał organ odwoławczy – wyraźnie wskazuje, iż status osoby bezrobotnej nie może uzyskać i posiadać osoba bezrobotna, która nabyła i pobiera rentę z tytułu niezdolności do pracy. Osoba uprawniona do renty z tytułu niezdolności do pracy jest bowiem niezdolna do pracy. O tym, czy osoba zgłaszająca się do powiatowego urzędu pracy może uzyskać status bezrobotnego decyduje – zdaniem organu - data nabycia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Wprowadzenie takiej regulacji ustawowej miało wykluczyć sytuację, w której ta sama osoba, w tym samym okresie byłaby równocześnie uprawniona do świadczenia z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, tj. do renty z tytułu niezdolności do pracy oraz świadczenia z Funduszu Pracy, tj. do zasiłku dla bezrobotnych.
Jak wskazał w związku z tym Wojewoda, zgromadzony materiał dowodowy potwierdza w sposób nie budzący wątpliwości, iż J. K. w okresie pozostawania w ewidencji osób bezrobotnych Powiatowego Urzędu Pracy w B. i otrzymywania zasiłku dla bezrobotnych, tj. w okresie od dnia 10 stycznia 2012 r. nabyła prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy (akta sprawy potwierdzają, iż nabyła prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy w okresie od dnia 30 stycznia 2011 r. do dnia 31 stycznia 2012 r.).
Stąd też, w ocenie Wojewody, decyzja organu pierwszej instancji była prawidłowa i zgodna z prawem.
W skardze na powyższą decyzję J. K. zarzuciła jej:
- naruszenie prawa materialnego, tj. art. art. 78 § 4 ustawy o promocji zatrudnienia, poprzez jego niezastosowanie oraz przyjęcie, że skarżąca utraciła bezterminowo status osoby bezrobotnej z dniem 10 stycznia 2011 r. oraz prawo do zasiłku dla bezrobotnych;
- naruszenie 15 k.p.a. w zw. z art. 65 k.p.a. w zw. z art. 10 ust. 2 pkt 4 i ust. 7 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia, poprzez przekazanie sprawy, w części orzeczenia o statusie osoby bezrobotnej od dnia 1 lutego 2012 r. organowi I instancji - Dyrektorowi PUP w B. działającemu z upoważnienia Starosty Powiatu B.;
- obrazę przepisów postępowania, tj. art. 151 § 1 pkt 2 k.p.a. poprzez nieustosunkowanie się do podnoszonej w odwołaniach strony kwestii przysługiwania jej statusu bezrobotnego i prawa do zasiłku dla bezrobotnych, który według strony powinien rozpocząć bieg bezpośrednio po wyczerpaniu okresu pobierania renty, tj. od dnia 1 lutego 2012 r.
Na podstawie powyższych zarzutów wnosiła o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającą jej wydanie decyzji Starosty Powiatu B. z dnia [...] (Nr [...]), przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie od Wojewody [...] na rzecz skarżącej kosztów postępowania sądowego wg norm przepisanych.
W odpowiedzi na skargę organ wniósł o oddalenie skargi i podtrzymał stanowisko jak w zaskarżonej decyzji.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi, zważył, co następuje:
Skarga zasługuje na uwzględnienie.
Zgodnie z treścią art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 roku – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości m.in. przez kontrolę działalności administracji publicznej. Kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej (§ 2 art. 1 powołanej ustawy). W myśl art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tj. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) [dalej ustawa p.p.s.a.] Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
Zgodnie z art. 145 § 1 pkt 1 ustawy p.p.s.a., decyzja podlega uchyleniu w całości lub w części, jeżeli sąd stwierdzi:
1) naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy,
2) naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego,
3) inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło mieć ono istotny wpływ na wynik sprawy.
Oznacza to, że sąd obowiązany jest wziąć pod uwagę z urzędu wszelkie naruszenia w postępowaniu administracyjnym przepisów prawa materialnego i procesowego, jeśli mogły mieć wpływ na treść zapadłego rozstrzygnięcia.
W rozpatrywanej sprawie, w ocenie Sądu, zaskarżona decyzja wydana została z naruszeniem przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy, co uzasadniało uwzględnienie skargi.
W przedmiotowej sprawie kontroli sądowej podlegają decyzje wydane w trybie wznowienia postępowania, uregulowanego w przepisach art. 145 - 152 k.p.a. Nadzwyczajność instytucji wznowienia postępowania administracyjnego polega na tym, że przysługuje od rozstrzygnięć ostatecznych, a zamknięty katalog podstaw wznowienia sprawia, że stanowi ona w istocie pewien kompromis między koniecznością realizacji zasady praworządności a zasadą ochrony praw nabytych. Jednocześnie w tym postępowaniu występuje autonomiczny przedmiot postępowania, niezależny od postępowania zwykłego, stanowiący jedną z taksatywnie wyliczonych w art. 145 k.p.a. wad postępowania. Jeśli bowiem nastąpiło wznowienie postępowania, a nie istniała kwalifikowana wadliwość procesowa, to mamy do czynienia z naruszeniem prawa powodującym konieczność uchylenia rozstrzygnięcia.
Stosownie do art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a. (stanowiącego podstawę wznowienia postępowania w niniejszej sprawie) w sprawie zakończonej decyzją ostateczną wznawia się postępowanie, jeżeli wyjdą na jaw istotne dla sprawy nowe okoliczności faktyczne lub nowe dowody istniejące w dniu wydania decyzji, nieznane organowi, który wydał decyzję.
Na gruncie niniejszej sprawy niewątpliwie fakt przyznania skarżącej renty z tytułu niezdolności do pracy był okolicznością nową i nieznaną organowi w dniu wydania decyzji ostatecznej.
Powyższa okoliczność wbrew twierdzeniom organów obu instancji nie istniała jednakże w dniu wydania ostatecznej decyzji z dnia [...] uznającej J. K. za osobę bezrobotną oraz przyznającej jej prawo do zasiłku dla bezrobotnego. W tym dniu skarżąca nie posiadała prawa do renty i spełniała wszystkie przesłanki do przyznania jej statusu osoby bezrobotnej i prawa do zasiłku, co potwierdził jednoznacznie organ I instancji w swoim pierwotnym rozstrzygnięciu.
Nowa okoliczność, jaką w sprawie było przyznanie skarżącej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, zaistniała dopiero w dniu 22 czerwca 2012 r., tj. w dacie wydania przez Sąd Apelacyjny w Łodzi wyroku o sygn. III AUa 38/12 oddalającego apelację Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. od wyroku Sądu Okręgowego – Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 17 listopada 2011 r., sygn. akt V U 513/11, zmieniającego decyzję ZUS z dnia [...] i przyznającego J. K. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 30 stycznia 2011 r., na okres jednego roku.
W tym miejscu wskazać należy, iż to, że renta ta została przyznana poczynając od dnia 30 stycznia 2011 r. nie oznacza, że już w tym dniu istniała nowa okoliczność uzasadniająca wznowienie postępowania administracyjnego na podstawie art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a. Skoro nowa okoliczność wynikała dopiero z wyroku z dnia 22 czerwca 2012 r., w tej bowiem dacie uprawomocnił się wyrok Sądu Okręgowego – Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 17 listopada 2011 r., sygn. akt V U 513/11, na mocy którego przyznano J. K. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 30 stycznia 2011 r., za okres jednego roku, to nie można przyjąć, że istniała ona wcześniej.
W dacie wydania ostatecznej decyzji przyznającej skarżącej prawo do renty wyrok z dnia 17 listopada 2011 r., na mocy którego przyznano skarżącej prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy, nie był jeszcze prawomocny, przymiot prawomocności wyrok ten uzyskał dopiero w momencie wydania przez Sąd Apelacyjny w Łodzi wyroku oddalającego apelację Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w T..
Tym samym stwierdzić należy, że nie istniała przesłanka wyłączająca J. K. na podstawie art. 2 pkt 2 lit. c ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, z grona osób bezrobotnych oraz do prawa do zasiłku. W wyroku z dnia 8 czerwca 2000 r., sygn. akt V SA 1885/99 Naczelny Sąd Administracyjny wyraził pogląd, że przez nową okoliczność istotną dla sprawy (art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a.) należy rozumieć taką okoliczność, która mogła mieć wpływ na odmienne rozstrzygnięcie sprawy, co oznacza, iż w sprawie zapadłaby decyzja co do swej istoty odmienna od rozstrzygnięcia dotychczasowego.
W dacie wydania decyzji ostatecznej nie istniały jeszcze żadne inne nowe okoliczności, które uzasadniałyby wydanie przez organ administracji rozstrzygnięcia odmiennego od tego, które zapadło. Brak było zatem przesłanek uzasadniających wznowienie postępowania.
Pojawienie się natomiast nowej okoliczności po wydaniu ostatecznej decyzji, może stanowić jedynie podstawę do wszczęcia postępowania w nowej sprawie, nie można natomiast w tej sprawie wznawiać postępowania. ( patrz wyrok NSA z 16 listopada 2010 r II GSK 986/09 )
W tym stanie rzeczy Sąd uznał, że brak było podstaw do wznowienia postępowania w sprawie, a decyzje, które zapadły w niniejszej sprawie zostały wydane z naruszeniem powołanych wyżej przepisów przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, Sąd stwierdził przy tym, że naruszenie to miało istotny wpływ na wynik sprawy.
Niezależnie od powyżej wskazanych naruszeń podkreślić należy także fakt nie odniesienia się przez organ do zarzutów naruszenia art. 78 § 4 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy ( Dz. U. z 2008 r. Nr 69, poz. 415 ze zm.), które skarżąca podnosiła już w odwołaniu od decyzji organu I instancji.
Orzekając w sprawie ponownie organy winny uwzględnić przedstawione przez sąd w ramach niniejszego uzasadniania rozważania dotyczące rozumienia przesłanek uzasadniających wznowienie postępowania w odniesieniu do przedmiotu niniejszej sprawy.
Z powyższych względów orzeczono jak w sentencji na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) zw. z art. 135 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
b.a.
