III SA/Gd 62/13
Postanowienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku
2013-05-17Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Paweł Mierzejewski /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku Paweł Mierzejewski po rozpoznaniu w dniu 17 maja 2013 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku M. K. o przyznanie prawa pomocy w sprawie ze skargi na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 26 listopada 2012 r. nr [...] w przedmiocie zasiłku celowego postanawia: I. umorzyć postępowanie z wniosku o przyznanie prawa pomocy w części obejmującej żądanie zwolnienia od kosztów sądowych; II. przyznać wnioskodawcy prawo pomocy przez ustanowienie adwokata.
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 14 marca 2013 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku oddalił skargę M. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 26 listopada 2012 r. nr [...] w przedmiocie zasiłku celowego.
Odpis ww. wyroku wraz z uzasadnieniem został skarżącemu doręczony w dniu 15 kwietnia 2013 r. (vide: potwierdzenie odbioru – akta sprawy – k. [...]).
Wnioskiem z dnia 30 kwietnia 2013 r., uzupełnionym poprzez złożenie urzędowego formularza PPF, skarżący M. K. zwrócił się o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym, obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata.
Na podstawie oświadczenia o stanie rodzinnym, majątku i dochodach oraz na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy ustalono, że wnioskodawca jest osobą niepełnosprawną w stopniu znacznym, prowadzi samodzielnie gospodarstwo domowe, utrzymując się z renty w łącznej wysokości 1.180 zł brutto miesięcznie.
Ww. nie posiada żadnych oszczędności, papierów wartościowych ani przedmiotów o wartości powyżej 3.000 euro. Od wielu lat korzysta zaś ze świadczeń z pomocy społecznej m.in. w postaci zasiłków celowych.
W tym stanie należało uznać, co następuje:
W pierwszej kolejności należy wskazać, że przedmiotem wniesionej do Sądu skargi skarżący uczynił decyzję wydaną w sprawie zakresu z pomocy społecznej .
Z tego względu, w świetle art. 239 pkt 1 lit. a) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity: Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) strona skarżąca działanie, bezczynność organu lub przewlekłe prowadzenie postępowania w sprawach z zakresu pomocy i opieki społecznej nie ma obowiązku uiszczenia kosztów sądowych.
Powyższe oznacza, że wnioskodawca jest w niniejszej sprawie ustawowo zwolniony od ponoszenia kosztów sądowych, a zatem nie ma obowiązku ich uiszczania.
W konsekwencji wniosek o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych należało uznać za bezprzedmiotowy i umorzyć postępowanie w tym zakresie na podstawie art. 161 § 1 pkt 3 w zw. z art. 258 § 1 i § 2 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, o czym orzeczono w pkt I sentencji postanowienia.
Rozpoznania wymaga zaś żądanie wnioskodawcy ustanowienia pełnomocnika z urzędu.
W myśl art. 246 § 1 pkt 2 w zw. z art. 245 § 3 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej w zakresie częściowym obejmującym ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego następuje, gdy wnioskodawca wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny.
Stosownie do przepisu art. 246 § 3 ww. ustawy, adwokata, radcę prawnego, doradcę podatkowego lub rzecznika patentowego można ustanowić dla strony, która nie zatrudnia lub nie pozostaje w innym stosunku prawnym z adwokatem, radcą prawnym, doradcą podatkowym lub rzecznikiem patentowym. Nie dotyczy to adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego ustanowionego na podstawie przepisów o prawie pomocy.
Z konstrukcji ww. regulacji normatywnej wynika, że to na wnioskodawcy ciąży obowiązek wykazania, iż znajduje się w sytuacji materialnej uprawniającej do przyznania prawa pomocy. Zatem rozstrzygnięcie w tej kwestii zależy wyłącznie od tego, co zostanie udowodnione przez stronę.
Zgodnie natomiast z treścią art. 252 § 1 ww. ustawy wniosek o przyznanie prawa pomocy powinien zawierać oświadczenie strony obejmujące dokładne dane o stanie rodzinnym, majątku i dochodach. Wymóg ten podyktowany jest bowiem koniecznością dokonania jak najpełniejszej oceny zdolności określonego podmiotu do poniesienia kosztów postępowania pod kątem zaistnienia przesłanek z art. 246 § 1 pkt 1 albo pkt 2 ww. ustawy, warunkujących możliwość przyznania prawa pomocy.
Co istotne, oświadczenia zawarte we wniosku o przyznanie prawa pomocy składane są pod reżimem odpowiedzialności karnej z art. 233 § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny (Dz. U. Nr 88, poz. 553 ze zm.), o czym świadczy stosowne pouczenie zawarte w pkt 13 formularza wniosku o prawo pomocy.
Dając wiarę oświadczeniom wnioskodawcy oraz zestawiając wysokość uzyskiwanych dochodów z comiesięcznymi kosztami utrzymania uznano, iż wnioskodawca dostatecznie wykazał, że nie ma realnych możliwości finansowych poniesienia kosztów ustanowienia pełnomocnika z wyboru bez uszczerbku koniecznego utrzymania.
Dokonując takiej oceny referendarz miał również na względzie, że prawo pomocy ma stanowić zabezpieczenie konstytucyjnej zasady prawa do sądu (vide: art. 45 Konstytucji RP z dnia 2 kwietnia 1997 r.). Prawo to ma bowiem umożliwiać realizację swoich praw na drodze sądowej podmiotom nie posiadającym dostatecznych środków na ponoszenie niezbędnych kosztów postępowania. Nie bez znaczenia jest tutaj również etap prowadzonego postępowania sądowoadministracyjnego.
W reasumpcji, na podstawie art. 246 § 1 pkt 2 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzeczono jak w pkt II sentencji postanowienia przyznając wnioskodawcy prawo pomocy poprzez ustanowienie adwokata z urzędu.
Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Paweł Mierzejewski /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku Paweł Mierzejewski po rozpoznaniu w dniu 17 maja 2013 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku M. K. o przyznanie prawa pomocy w sprawie ze skargi na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 26 listopada 2012 r. nr [...] w przedmiocie zasiłku celowego postanawia: I. umorzyć postępowanie z wniosku o przyznanie prawa pomocy w części obejmującej żądanie zwolnienia od kosztów sądowych; II. przyznać wnioskodawcy prawo pomocy przez ustanowienie adwokata.
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 14 marca 2013 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku oddalił skargę M. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 26 listopada 2012 r. nr [...] w przedmiocie zasiłku celowego.
Odpis ww. wyroku wraz z uzasadnieniem został skarżącemu doręczony w dniu 15 kwietnia 2013 r. (vide: potwierdzenie odbioru – akta sprawy – k. [...]).
Wnioskiem z dnia 30 kwietnia 2013 r., uzupełnionym poprzez złożenie urzędowego formularza PPF, skarżący M. K. zwrócił się o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym, obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata.
Na podstawie oświadczenia o stanie rodzinnym, majątku i dochodach oraz na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy ustalono, że wnioskodawca jest osobą niepełnosprawną w stopniu znacznym, prowadzi samodzielnie gospodarstwo domowe, utrzymując się z renty w łącznej wysokości 1.180 zł brutto miesięcznie.
Ww. nie posiada żadnych oszczędności, papierów wartościowych ani przedmiotów o wartości powyżej 3.000 euro. Od wielu lat korzysta zaś ze świadczeń z pomocy społecznej m.in. w postaci zasiłków celowych.
W tym stanie należało uznać, co następuje:
W pierwszej kolejności należy wskazać, że przedmiotem wniesionej do Sądu skargi skarżący uczynił decyzję wydaną w sprawie zakresu z pomocy społecznej .
Z tego względu, w świetle art. 239 pkt 1 lit. a) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity: Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) strona skarżąca działanie, bezczynność organu lub przewlekłe prowadzenie postępowania w sprawach z zakresu pomocy i opieki społecznej nie ma obowiązku uiszczenia kosztów sądowych.
Powyższe oznacza, że wnioskodawca jest w niniejszej sprawie ustawowo zwolniony od ponoszenia kosztów sądowych, a zatem nie ma obowiązku ich uiszczania.
W konsekwencji wniosek o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych należało uznać za bezprzedmiotowy i umorzyć postępowanie w tym zakresie na podstawie art. 161 § 1 pkt 3 w zw. z art. 258 § 1 i § 2 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, o czym orzeczono w pkt I sentencji postanowienia.
Rozpoznania wymaga zaś żądanie wnioskodawcy ustanowienia pełnomocnika z urzędu.
W myśl art. 246 § 1 pkt 2 w zw. z art. 245 § 3 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej w zakresie częściowym obejmującym ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego następuje, gdy wnioskodawca wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny.
Stosownie do przepisu art. 246 § 3 ww. ustawy, adwokata, radcę prawnego, doradcę podatkowego lub rzecznika patentowego można ustanowić dla strony, która nie zatrudnia lub nie pozostaje w innym stosunku prawnym z adwokatem, radcą prawnym, doradcą podatkowym lub rzecznikiem patentowym. Nie dotyczy to adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego ustanowionego na podstawie przepisów o prawie pomocy.
Z konstrukcji ww. regulacji normatywnej wynika, że to na wnioskodawcy ciąży obowiązek wykazania, iż znajduje się w sytuacji materialnej uprawniającej do przyznania prawa pomocy. Zatem rozstrzygnięcie w tej kwestii zależy wyłącznie od tego, co zostanie udowodnione przez stronę.
Zgodnie natomiast z treścią art. 252 § 1 ww. ustawy wniosek o przyznanie prawa pomocy powinien zawierać oświadczenie strony obejmujące dokładne dane o stanie rodzinnym, majątku i dochodach. Wymóg ten podyktowany jest bowiem koniecznością dokonania jak najpełniejszej oceny zdolności określonego podmiotu do poniesienia kosztów postępowania pod kątem zaistnienia przesłanek z art. 246 § 1 pkt 1 albo pkt 2 ww. ustawy, warunkujących możliwość przyznania prawa pomocy.
Co istotne, oświadczenia zawarte we wniosku o przyznanie prawa pomocy składane są pod reżimem odpowiedzialności karnej z art. 233 § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny (Dz. U. Nr 88, poz. 553 ze zm.), o czym świadczy stosowne pouczenie zawarte w pkt 13 formularza wniosku o prawo pomocy.
Dając wiarę oświadczeniom wnioskodawcy oraz zestawiając wysokość uzyskiwanych dochodów z comiesięcznymi kosztami utrzymania uznano, iż wnioskodawca dostatecznie wykazał, że nie ma realnych możliwości finansowych poniesienia kosztów ustanowienia pełnomocnika z wyboru bez uszczerbku koniecznego utrzymania.
Dokonując takiej oceny referendarz miał również na względzie, że prawo pomocy ma stanowić zabezpieczenie konstytucyjnej zasady prawa do sądu (vide: art. 45 Konstytucji RP z dnia 2 kwietnia 1997 r.). Prawo to ma bowiem umożliwiać realizację swoich praw na drodze sądowej podmiotom nie posiadającym dostatecznych środków na ponoszenie niezbędnych kosztów postępowania. Nie bez znaczenia jest tutaj również etap prowadzonego postępowania sądowoadministracyjnego.
W reasumpcji, na podstawie art. 246 § 1 pkt 2 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzeczono jak w pkt II sentencji postanowienia przyznając wnioskodawcy prawo pomocy poprzez ustanowienie adwokata z urzędu.
