II GSK 751/12

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjne w [...] wyrokiem z dnia 11 stycznia 2012 r., II SA/Sz 1058/11, oddalił skargę A. H. L. A. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] lipca 2011 r., [...], w przedmiocie zgody na lokalizację obiektu w pasie drogowym.

Sąd I instancji przyjął za podstawę następujące okoliczności faktyczne.

A. H. L. A. – przedsiębiorca prowadzący działalności gospodarczą pod nazwą [...] z siedzibą w [...] złożył wniosek o wyrażenie zgody na umieszczenie obiektu niezwiązanego z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego: nośnik reklamowy (lokalizacja nr [...]) w formacie "[...]" umieszczony na słupie oświetlenia ulicznego w pasie drogowym drogi powiatowej A. P. – nieruchomość oznaczona w ewidencji gruntów jako działka nr [...], obręb [...] w [...].

Decyzją z dnia [...] czerwca 2011 r., nr [...], organ I instancji odmówił wyrażenia zgody na lokalizację obiektu w pasie drogowym. Uzasadniając swoją decyzję, powołał się na przepisy art. 39 ust. 1 pkt 1 i ust. 3 u.d.p. i wskazał, iż zasadą jest zakaz lokalizowania w pasie drogowym urządzeń i obiektów, które mogą powodować zagrożenia, o jakich mowa w przepisach. Warunkiem odstąpienia od tego zakazu jest wystąpienie szczególnie uzasadnionych okoliczności, a w niniejszej sprawie nie wskazano na istnienie takowych. Ponadto organ podniósł, że umieszczenie nośnika reklamowego na słupie oświetlenia ulicznego usytuowanym w odległości 150 cm od zewnętrznej krawędzi jezdni jest sprzeczne z rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia 3 lipca 2003 r. w sprawie szczegółowych warunków technicznych dla znaków i sygnałów drogowych oraz urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego i warunków ich umieszczania na drogach.

Od powyższej decyzji A. H. L. A. złożył odwołanie do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...].

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] decyzją z dnia [...] lipca 2011 r., nr [...], utrzymało w mocy decyzję organu I instancji.

Organ odwoławczy podniósł, że A. P. w [...] w miejscu, w którym wnioskodawca planował umieścić nośnik reklamowy, jest drogą powiatową o przekroju dwujezdniowym ze środkowym pasem dzielącym, w którym przebiega torowisko, a ponadto wskazano na umieszczenie powyższego nośnika na słupie oświetlenia ulicznego w obszarze skrzyżowania, podnosząc przy tym kwestię odległości reklamy od krawędzi jezdni, a także dopuszczalnej prędkości pojazdów poruszających się w tym miejscu.

Odnosząc się do zarzutów i twierdzeń skarżącego, przytoczonych w uzasadnieniu odwołania organ II instancji podkreślił, że w art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115 ze zm.; dalej: u.d.p.) ustawodawca wprowadził generalny zakaz dokonywania w pasie drogowym czynności, które mogłyby powodować niszczenie lub uszkodzenie drogi i jej urządzeń albo zmniejszenie jej trwałości oraz zagrażać bezpieczeństwu ruchu drogowego, w tym lokalizacji obiektów budowlanych, umieszczania urządzeń, przedmiotów i materiałów niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego. Umieszczenie w pasie drogowym tych obiektów co do zasady jest więc niedopuszczalne. W art. 39 ust. 3 u.d.p. nie wskazano, w jakich szczególnie uzasadnionych przypadkach odstąpienie od tej zasady może nastąpić Jednak niewątpliwie ocena tych przypadków należy do zarządcy drogi, gdyż to on jest odpowiedzialny zarówno za ochronę drogi, jak i bezpieczeństwo ruchu drogowego, ochronę życia, zdrowia oraz mienia uczestników tego ruchu. Natomiast na wnioskodawcy ciąży obowiązek wykazania, że zachodzi "szczególnie uzasadniony przypadek" pozwalający na wydanie zezwolenia. SKO zwróciło uwagę na fakt, że udzielając zezwolenia na lokalizację tablic reklamowych na słupach oświetleniowych zarządca drogi pozbawiłby się możliwości zamontowania na nich znaków drogowych oraz przyczyniłby się do nieczytelności organizacji ruchu.

Organ uznał za nietrafne twierdzenia skarżącego, że podstawą prawną rozstrzygnięcia powinien być art. 39 ust. 3 w związku z art. 40 ust. 2 pkt 3 ustawy u.d.p. Kolegium wyjaśniło, że zajęcie pasa drogowego pod niedozwolony – co do zasady – obiekt, także pod reklamę wymaga uzyskania dwóch związanych ze sobą rozstrzygnięć: decyzji na lokalizację (art. 39 ust. 3 u.d.p.) oraz decyzji na zajęcie pasa drogowego (art. 40 ust. 1 i 2 u.d.p.). Decyzje te nie są treściowo tożsame, jednak decyzja zezwalająca na zajęcie pasa drogowego wydana na podstawie art. 40 ust. 1 i 2 u.d.p. wynika niejako z uprzedniej decyzji zezwalającej na lokalizację i jest zależna od istnienia przesłanek niezbędnych dla jej wydania określonych w art. 39 ust. 3 u.d.p. jako "szczególnie uzasadnione przypadki". Powołane przez skarżącego przepisy odnosiły się do postępowania w przedmiocie wydania zezwolenia na zajęcie pasa drogowego. Natomiast przy rozpatrywaniu sprawy w przedmiocie wydania decyzji lokalizacyjnej organ rozważał jedynie, czy zachodzą przesłanki negatywne z art. 39 ust. 1 u.d.p., tj. czy reklama spowoduje niszczenie lub uszkodzenie drogi i jej urządzeń, zmniejszenie jej trwałości oraz czy zagrozi bezpieczeństwu ruchu oraz czy zachodzą przesłanki pozytywne z art. 39 ust. 3, uzasadniające przyjęcie, że istnieje szczególnie uzasadniony przypadek i zezwolenie jednak powinno być udzielone.

Zdaniem SKO, decyzja organu I instancji była prawidłowa, ponieważ przytoczono w niej treść zastosowanych w sprawie przepisów oraz wskazano przesłanki, jakimi organ kierował się przy podejmowaniu decyzji, a także wyjaśniono dlaczego funkcjonowanie tablicy reklamowej we wnioskowanej lokalizacji stwarza niebezpieczeństwo w ruchu drogowym i stwierdził, że nie zachodzi "szczególnie uzasadniony przypadek" przemawiający za udzieleniem zezwolenia na lokalizację. Skarżący natomiast nie wykazał ani, że nośnik reklamowy, w tym konkretnym miejscu nie pogorszy warunków bezpieczeństwa ruchu, ani z jakich względów jego umieszczenie jest szczególnie pożądane.

Od powyższej decyzji A. H. L. A. złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w [...], zarzucając organom m.in. naruszenie art. 15 i art. 138 k.p.a., a także – art. 77 § 1 k.p.a. W szczególności podniósł, że błędne jest stanowisko organu, iż wyłącznie na skarżącym spoczywa ciężar dowodzenia, że zachodzi wynikające z art. 39 ust. 1 u.d.p. kryterium braku zagrożeń dla bezpieczeństwa ruchu drogowego.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] w odpowiedzi na skargę wniosło o jej oddalenie.

W postępowaniu przed Sądem I instancji skarżący wnosił o dopuszczenie dowodów z dokumentów w postaci odpisów szkiców nośnika reklamowego oraz pism podmiotów zainteresowanych korzystaniem z niego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny na rozprawie w dniu 23 listopada 2011 r. oddalił powyższy wniosek dowodowy, uznając wnioskowane dowody za zbędne dla wyjaśnienia sprawy.

Wojewódzki Sąd Administracyjne w [...] wyrokiem z dnia 11 stycznia 2012 r., II SA/Sz 1058/11, oddalił skargę.

W uzasadnieniu Sąd I instancji w pierwszej kolejności powołał się na poglądy wyrażone przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyrokach: z dnia 3 grudnia 2008 r., sygn. akt II GSK 542/08, z dnia 13 stycznia 2010 r., sygn. akt II GSK 293/09 oraz z dnia 23 listopada 2010 r., sygn. akt II GSK 994/09. Sąd podzielił w niniejszej sprawie pogląd wyrażony w orzecznictwie, akcentujący zamiar ustawodawcy, wyrażony w art. 39 ust. 3 u.d.p., obligujący organy do dbałości o to, by czynności dokonywane w pasie drogowym nie prowadziły do niszczenia lub uszkodzenia drogi i jej urządzeń, czy też zmniejszenia jej trwałości oraz nie zagrażały bezpieczeństwu ruchu drogowego. W związku z tymi celami to do zarządcy drogi należy wydawanie zgody na lokalizację obiektu w pasie drogowym. Możliwość lokalizacji w pasie drogowym obiektów budowlanych, urządzeń, przedmiotów i materiałów niezwiązanych z potrzebami drogi lub potrzebami ruchu drogowego, powinna być stosowana w drodze wyjątku, jako odstępstwo od zasady wyrażonej w art. 39 ust. 1 u.d.p.

Przywołując tezę zawartą w wyroku NSA z dnia 23 listopada 2010 r., sygn. akt II GSK 994/09, Sąd I instancji podkreślił, że zarządca drogi może przyjąć swoiste domniemanie, iż zamieszczenie reklamy w odległości mniejszej niż 50 m od skrzyżowania zagraża bezpieczeństwu w ruchu drogowym. Jest to założenie racjonalne, oparte na doświadczeniu życiowym i nie wymaga przeprowadzania wszechstronnych dowodów na jego poparcie. Konsekwentne stosowanie tego założenia w praktyce organów administracji jest przy tym zgodne z zasadą przewidywalności działania administracji publicznej, związaną z nakazem pogłębiania zaufania obywateli do państwa (art. 8 k.p.a.). Sąd zauważył, że po pierwsze: skarżący nie przedstawił argumentów, że organy nie zebrały i nie oceniły właściwie materiału dowodowego, oraz że zaszły okoliczności, które przemawiałyby za uznaniem, iż wystąpił szczególnie uzasadniony przypadek za udzieleniem zezwolenia.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 10 § 1 k.p.a. przez niepowiadomienie strony o możliwości zapoznania się z aktami sprawy oraz wypowiedzenie się przed wydaniem rozstrzygnięcia w sprawie, uznał, że nie wykazano, by zaniechanie organu co do obowiązku określonego w art. 10 § 1 k.p.a. spowodowało negatywne skutki dla sytuacji procesowej skarżącego.

W ocenie Sądu, wydanie decyzji zgodnej z prawem w sprawie wniosku o lokalizację reklamy w obszarze skrzyżowania, nie wymagało wiadomości specjalnych, a w szczególności posiłkowania się opinią biegłego, ponieważ rozpatrywanie tego rodzaju wniosku wymaga jedynie prawidłowego zastosowania norm prawa materialnego w odniesieniu do ustalonego prawidłowo stanu faktycznego.

WSA uznał także, że organ odwoławczy nie naruszył zasady dwuinstancyjności postępowania administracyjnego, ponieważ wbrew zarzutom skargi w uzasadnieniu tym znajdują się zarówno ustalenia faktyczne dokonane przez organ, jak i ich ocena prawna, a organ nie przekroczył także granic uznania administracyjnego, skoro w szczegółowy sposób przedstawił powody dla których podjął stosowne rozstrzygnięcie, stawiając nadrzędność bezpieczeństwa w ruchu drogowym, nad indywidualnym interesem strony w umieszczeniu reklamy w pasie drogowym.

Nie znalazł również potwierdzenia zarzut naruszenia konstytucyjnej zasady równości obywateli wobec prawa (art. 32 Konstytucji RP).

Ponadto Sąd I instancji uznał, że organ odwoławczy dokonując ustaleń i ocen w sposób zbieżny z ustaleniami i oceną organu I instancji nie naruszył zasady wyrażonej w art. 15 k.p.a., art. 107 § 3 k.p.a. i art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a.

Odnosząc się natomiast do wniosku o przeprowadzenie dowodu z dokumentów, sąd wskazał, że celem postępowania dowodowego przed WSA nie jest ustalenie stanu faktycznego sprawy, lecz ocena, czy organy ustaliły stan faktyczny zgodnie z regułami obowiązującymi w procedurze administracyjnej.

Od powyższego wyroku A. H. L. A. wniósł skargę kasacyjną, domagając się jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania oraz – ewentualnie – uchylenia zaskarżonego wyroku w całości i rozpoznania skargi. Ponadto, wniósł o zasądzenie od organu na rzecz skarżącego kosztów postępowania, w tym także kosztów zastępstwa procesowego według złożonego spisu kosztów, a w razie braku takowego – według norm przepisanych.

Skarga kasacyjna została oparta na obu podstawach przewidzianych przez art. 174 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity: Dz. U. z 2012 r., poz. 270; dalej: p.p.s.a.).

Na podstawie art. 174 pkt 2 p.p.s.a. zaskarżonemu orzeczeniu zarzucono:

1) naruszenie przepisów postępowania, których uchybienie miało istotny wpływ na wynik sprawy:

a) art. 106 § 3 p.p.s.a. – poprzez bezzasadne oddalenie wniosków dowodowych złożonych przez skarżącego w toku postępowania sądowego w sytuacji, gdy potrzeba zawnioskowania dowodów powstała na etapie rozpoznania sprawy przez Sąd I instancji zwłaszcza wskutek braku należytego poinformowania skarżącego o przeprowadzonych dowodach i w konsekwencji uniemożliwienie skarżącemu ustosunkowania się do zebranego w sprawie materiału dowodowego i złożenie wniosków dowodowych,

b) art. 145 § 1 pkt 1 lit c p.p.s.a. w zw. z art. 10 § 1 k.p.a., art. 7 k.p.a. i art. 8 k.p.a. poprzez zaakceptowanie przez Sąd I instancji naruszenia przepisów postępowania administracyjnego, których dopuścił się organ II instancji, a w szczególności przez wadliwe przyjęcie przez Sąd, że skarżący został powiadomiony o terminie zaznajomienia się z materiałem zebranych w niniejszej sprawie. Zdaniem wnoszącego skargę kasacyjną Sąd nie zauważył naruszenia przez organ zasady dwuinstancyjności, praworządności i pogłębiania zaufania obywateli.

Na podstawie art. 174 pkt 1 p.p.s.a. zaskarżonemu wyrokowi zarzucono naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię, zwłaszcza art. 39 ust. 3 u.d.p. przez bezzasadne uznanie, że ciężar udowodnienia wystąpienia szczególnych okoliczności przemawiających za udzieleniem zgody na lokalizację reklamy w pasie drogowym ciąży na tym, kto o takie zezwolenie się ubiega, w sytuacji, gdy ciężar dowodowy spoczywa także na organie administracji prowadzącym postępowanie.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna jest niezasadna i jako taka podlega oddaleniu.

Zgodnie z treścią art. 174 p.p.s.a. skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach: 1) naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie; 2) naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Naczelny Sąd Administracyjny jest związany podstawami skargi kasacyjnej, bowiem zgodnie z art. 183 § 1 p.p.s.a. rozpoznając sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze z urzędu pod uwagę jedynie nieważność postępowania, która – co należy podkreślić – w niniejszej sprawie nie zachodzi.

Wobec takiej regulacji postępowanie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym nie polega na ponownym rozpoznaniu sprawy w jej całokształcie, a uzasadnione jest odniesienie się do poszczególnych zarzutów przedstawionych w ramach wskazanych podstaw kasacyjnych.

Przedmiotem kontroli kasacyjnej jest wyrok Sądu I instancji uznający za zgodną z prawem decyzję odmawiającą skarżącemu wyrażenia zgody na umieszczenie na słupie oświetlenia ulicznego w pasie drogowym drogi powiatowej nośnika reklamowego.

Skarżący podnosi przede wszystkim zarzut niewyjaśnienia stanu faktycznego i przerzucenia na niego ciężaru udowodnienia okoliczności, które uzasadniałby umieszczenie w pasie drogowym nośnika reklamowego.

Zagadnienie rozkładu ciężaru dowodu w postępowaniu prowadzonym na podstawie art. 39 u.d.p. było już wielokrotnie przedmiotem rozważań Naczelnego Sądu Administracyjnego (zob. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 listopada 2010 r., II 994/09; z dnia 13 stycznia 2010 r., II GSK 293/09 oraz z dnia 3 grudnia 2008 r., II GSK 542/08). Naczelny Sąd Administracyjny dotychczas wskazywał, że z art. 39 ust. 1 u.d.p. wynika, że regułą jest zakaz dokonywania w pasie drogowym jakichkolwiek czynności niesłużących drodze i urządzeniom związanym z drogą, a mogącym m.in. zagrozić bezpieczeństwu ruchu drogowego. Sąd wskazywał, że odstępstwo od tego zakazu jest możliwe tylko wówczas, gdy w ocenie zarządcy drogi zajęcie pasa drogowego nie zagrozi stanowi technicznemu drogi i bezpieczeństwu ruchu drogowego. W konsekwencji, w przywołanym orzecznictwie utrwalił się pogląd, że zarządca drogi nie ma obowiązku prowadzić w każdej sprawie osobnego postępowania dowodowego w celu wykazania, że zamieszczenie reklamy zagrozi bezpieczeństwu ruchu drogowego. Innymi słowy, zarządca drogi może przyjąć swoiste domniemanie, że zamieszczenie reklamy w odległości mniejszej niż 50 m od skrzyżowania zagraża bezpieczeństwu w ruchu drogowym. Ciężar przedstawienia dowodów pozwalających na jego obalenie ciąży zaś na wnioskodawcy, który zainicjował postępowanie w sprawie wyrażenia zgody na lokalizację urządzenia w pasie drogi.

Zarzuty skarżącego dotyczące naruszenia art. 39 ust. 1 u.d.p. i art. 39 ust. 3 u.d.p. są nieuzasadnione. Z brzmienia wyżej wskazanych przepisów należy wywieść, że inaczej niż przyjmuje skarżący rozkłada się ciężar dowodu w tego rodzaju sprawach, na co trafnie zwrócił uwagę Sąd I instancji. Skoro bowiem zakaz umieszczania reklam w pasie drogowym jest zasadą (art. 39 ust. 1 u.d.p.), a odstąpienie od tego zakazu wyjątkiem (art. 39 ust. 3 u.d.p.), to należy uznać, że to wnioskodawca powinien przedstawić argumenty i dowody na to, że zamieszczenie reklam na obszarze sąsiadującym ze skrzyżowaniem nie spowoduje w konkretnych okolicznościach zagrożenia dla bezpieczeństwa ruchu drogowego. Ponadto wnioskodawca winien wykazać, że umieszczenie w tym miejscu reklamy jest szczególnie uzasadnionym przypadkiem.

Przyjęcie takiego stanowiska – inaczej niż twierdzi skarżący kasacyjnie – w żadnym wypadku nie narusza zasady prawdy obiektywnej wyrażonej przez art. 7 k.p.a. Organ prowadzący postępowanie jest nią związany, choć zakres jej zastosowania zdeterminowany jest rozkładem ciężaru dowodu, który wynika z przepisów prawa materialnego stosowanych w analizowanym postępowaniu. Zasada ta realizowana jest więc w nim przede wszystkim przez dokładną analizę i ocenę dowodów przedstawionych przez stronę na poparcie zgłaszanego przez nią żądania. Powinny one znaleźć odzwierciedlenie w uzasadnieniu decyzji zarządcy drogi. W tym zakresie organ może także przeprowadzić z urzędu określone dowody, które posłużą weryfikacji materiału przedstawionego przez wnioskodawcę, np. z opinii biegłego. Nie ma jednak co do zasady takiego obowiązku.

W związku z powyższym zarzut naruszenia przez Sąd I instancji wskazanych w skardze kasacyjnej przepisów procesowych: art. 7 k.p.a. i art. 8 k.p.a. nie jest zasadny.

Niezasadny jest również zarzut związany z nieuwzględnieniem przez Sąd I instancji wniosków dowodowych zgłoszonych przez skarżącego w toku postępowania sądowego. Skarżący wnioskował o przeprowadzenie dowodów z dokumentów w postaci: odpisu szkicu montażu nośnika reklamowego, odpisu pisma T. K. z dnia [...] kwietnia 2010 r. oraz T. W. z dnia [...] kwietnia 2011 r., z których to pism wynika, że teatry są zainteresowane proponowanymi przez firmę [...] Reklama formami reklamy, polegającymi na wynajmie powierzchni reklamowych umieszczonych na słupach oświetleniowych w różnych lokalizacjach miasta.

Zgodnie z art. 106 § 3 p.p.s.a. sąd może przeprowadzić dowód uzupełniający z dokumentu wówczas gdy jest to niezbędne do wyjaśnienia istotnych wątpliwości. Jak wcześniej wskazano, to wnioskujący o zezwolenie na umieszczenie reklamy winien wykazać, że zamieszczenie tej reklamy, w tym konkretnym przypadku w rejonie skrzyżowania stanowi szczególną okoliczność uzasadniającą wydanie zezwolenia na zajęcie pasa drogowego i nie spowoduje zagrożenia dla bezpieczeństwa ruchu drogowego. Sformułowanie "niezbędne do wyjaśnienia istotnych wątpliwości", o których mowa w art. 106 § 3 p.p.s.a. odnosi się do istotnych wątpliwości związanych z oceną, czy zaskarżony akt jest zgodny z prawem, nie zaś do istotnych wątpliwości związanych z uzasadnieniem stanu faktycznego (zob. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 listopada 2005 r., FSK 239/05).

Za niezasadny należy uznać zarzut naruszenia przez Sąd I instancji art. 145 § 1 pkt 1 lit c p.p.s.a w zw. z art. 10 § 1 k.p.a. polegający na niezawiadomieniu skarżącego o możliwości i terminie zaznajomienia się z aktami postępowania administracyjnego.

Wyrażona w art. 10 k.p.a. zasada czynnego udziału strony w postępowaniu nakłada na organ administracji publicznej obowiązek zapewnienia stronom czynnego udziału w każdym stadium postępowania oraz obowiązek umożliwienia stronom wypowiedzenia się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań.

W orzecznictwie utrwalony jest już pogląd, że zarzut naruszenia art. 10 § 1 k.p.a. przez niezawiadomienie strony o możliwości zapoznania się z materiałem dowodowym i wypowiedzenia się co do zebranych dowodów, materiałów i zgłoszonych żądań, może odnieść skutek wówczas, gdy stawiająca go strona wykaże, że zarzucane uchybienie uniemożliwiło jej dokonanie konkretnych czynności procesowych (por. wyrok NSA z dnia 18 maja 2006 r., sygn. akt II OSK 831/05, ONSAiWSA 2006/6/157), i miało to wpływ na wynik sprawy (por. wyrok WSA w Lublinie z dnia 4 kwietnia 2012r., sygn. akt II SA/Lu 92/12, Lex 1145818).

Z akt sprawy wynika, że organ II instancji skierował w dniu 15 lipca 2011 r. pismo do skarżącego o możliwości zapoznania się z aktami sprawy oraz wypowiedzenia się co do zgromadzonego materiału dowodowego, brak jest jedynie w aktach dowodu doręczenia stronie tego zawiadomienia.

Zasadne jest stanowisko Sadu I instancji, że nie wykazano, iż naruszenie obowiązku wynikającego z art. 10 k.p.a. miało wpływ na wynik sprawy.

Reasumując powyższe, wobec braku zasadności zarzutów skargi kasacyjnej Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji.