II SA/Ol 517/13

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 29 kwietnia 2011 r. Dyrektor Miejskiego Zarządu Dróg i Mostów

w O., zezwolił A.B., prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą "[...]", na zajęcie 45,04 m² pasa drogowego ulicy "[...]"w rejonie budynku nr "[...]", według lokalizacji na planie sytuacyjnym, stanowiącym załącznik nr 1 do decyzji, w terminie od 1 maja 2011 r. do 28 sierpnia 2011 r., w celu zorganizowania letniego ogródka gastronomicznego na podeście drewnianym, określając warunki zajęcia przedmiotowego terenu. Organ pierwszej instancji ustalił jednocześnie opłatę za zajęcie pasa drogowego w kwocie 11.719,68 zł. W uzasadnieniu organ podał, że ogródek o wymiarach 8 m x 8 m zlokalizowany będzie w pasie drogowym ul. "[...]", zajmując kolejno: 0,9 m cieku wodnego, 5,63 m jezdni, 0,45 m cieku wodnego i 1,02 m ciągu pieszego. Wyjaśnił, że na ul. "[...]"chodnik nie jest oddzielony od jezdni krawężnikiem, a także nie został wyniesiony ponad krawędź jezdni. Jezdnię od chodnika oddziela ciek wodny. Dyrektor MZDiM zaznaczył, że od 9 kwietnia 2011 r. na terenie Starego Miasta obowiązuje tzw. letnia organizacja ruchu, na podstawie której na ul. "[...]"od strony ul. "[...]"obowiązuje zakaz wjazdu (B-2) z wyłączeniem pojazdów zaopatrzenia w określonych godzinach, pojazdów Policji i Straży Miejskiej, a przy budynku "[...]", w miejsce znaków D-18 wyznaczających parking ustawiono znaki B-36 zakazujące zatrzymywania się.

Po rozpoznania odwołania A.B. od powyższej decyzji, Samorządowe Kolegium Odwoławcze w O., decyzją z dnia 28 grudnia 2011 r., uchyliło w całości decyzję, będącą przedmiotem odwołania i przekazało sprawę organowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania. Kolegium zarzuciło, że arbitralnie organ pierwszej instancji ustalił treść żądania strony. Przyjął bowiem, że wnosiła ona o zajęcia pasa drogowego na prawach wyłączności w celach innych niż wymienione w pkt 1-3 art. 40 ust. 2 ustawy o drogach publicznych, nie wyjaśniając jednak tej kwestii. Ponadto, organ zmienił lokalizację ogródka i skrócił okres zajęcia pasa drogowego. Kolegium wskazało też na brak w aktach sprawy dokumentów, z których jednoznacznie wynikałby przebieg granicy jezdni, cieku wodnego i ciągu pieszego ulicy "[...]", co z uwagi na zróżnicowanie stawek opłat za zajęcie poszczególnych elementów pasa drogowego, ustalone w uchwale nr XXXV/442/04 Rady Miasta Olsztyn z dnia 27 października 2004 r. w sprawie ustalenia wysokości stawek opłaty za zajęcie 1 m pasa drogowego na terenie miasta Olsztyn, wymagało jednoznacznego udokumentowania.

Po ponownym rozpatrzeniu sprawy, decyzją z dnia 24 lipca 2012 r., Dyrektor Miejskiego Zarządu Dróg i Mostów w O. zezwolił A.B. na zajęcie 64 m² jezdni (do 50 % szerokości) ulicy "[...]", w terminie od dnia 1 maja 2011 r. do dnia 28 sierpnia 2011 r., w celu zorganizowania letniego ogródka gastronomicznego na podeście drewnianym i ustalił opłatę za zajęcie pasa drogowego w kwocie 6.796,80 zł. W uzasadnieniu decyzji organ pierwszej instancji wskazał, że dodatkowo uzupełnił akta sprawy o mapę, wykonaną przez uprawnionego geodetę z pomiaru rodzaju powierzchni działki nr "[...]" w pasie drogowym ul. "[...]", która została dodatkowo uzupełniona przez pracowników MZDiM o oznakowanie i elementy małej architektury z okresu funkcjonowania letniego ogródka gastronomicznego oraz protokoły z kontroli pasa drogowego. Organ stwierdził, że strona planowała zorganizować ogródek gastronomiczny na podeście drewnianym, który w ocenie organu architektoniczno-budowlanego, zgodnie z art. 3 pkt 5 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane, był tymczasowym obiektem budowlanym. Stwierdził, że skoro podest jest tymczasowym obiektem budowlanym, to zajęcie pasa drogowego należało traktować jako zajęcie pasa drogowego na prawach wyłączności, gdyż było to zajęcie pod inne obiekty niebędące obiektami budowlanymi lub urządzeniami infrastruktury technicznej. Organ podniósł, że ul. "[...]" wykonana została

z likwidacją układu krawężnikowego, a poszczególne jej elementy podkreślone zostały rysunkiem (wzorem) i rodzajem użytego materiału. W tej sytuacji, niezbędne było wskazanie przebiegu granic pomiędzy poszczególnymi elementami ulicy, co zostało dokonane przez uprawnionego geodetę, który stwierdził, że w miejscu zlokalizowania ogródka, ulica "[...]"składa się, począwszy od budynku, z nawierzchni z płyt granitowych o szerokości 3,82 m, cieku wodnego o szerokości 0,99 m, jezdni o nawierzchni wykonanej z kostki z elementem dekoracyjnym z kamienia brukowego o szerokości 13,21 m, oraz z nawierzchni wykonanej z płyt granitowych przeplatanych kostką o szerokości 1,82 m. Organ przypomniał, że jezdnia jest to część drogi przeznaczona do ruchu pojazdów, natomiast chodnik to część drogi przeznaczona do ruchu pieszych (art. 4 pkt 5 i 6 ustawy z 21 marca 1985 r. o drogach publicznych, Dz. U. z 2007 r., Nr 19, poz. 115 z późn. zm.). Stwierdził, że wykonana bezpośrednio przy budynku nawierzchnia z płyt granitowych o szerokości 3,82 m stanowi chodnik, gdyż korzystają z niej wyłącznie piesi, a od jezdni oddziela ją ciek wodny, latarnie i gazony kwiatowe. Zauważył, że mimo ograniczenia ruchu w sezonie letnim (od 9 kwietnia do 16 października 2011 r.) na ul. "[...]", odbywa się nią w określonych godzinach przejazd pojazdów zaopatrzenia oraz pojazdów Policji i Straży Miejskiej, na wjeździe w tę ulicę stoi znak B-2 z określonymi wyłączeniami. Ruch pojazdów odbywa się po nawierzchni wykonanej z kostki z elementem dekoracyjnym z kamienia brukowego o szerokości 13,21 m, zatem ta część drogi stanowi jezdnię. Organ pierwszej instancji wskazał dodatkowo, że znak B-2 "zakaz wjazdu" stosuje się w celu ustanowienia zakazu wjazdu wszelkich pojazdów na drogę lub jezdnię od strony umieszczenia znaku, natomiast, jeżeli na jezdni ruch jest otwarty w jednym kierunku tylko dla określonych pojazdów, wówczas na wlocie, na którym rozpoczyna się pas ruchu przeznaczony dla tych pojazdów, umieszcza się znak B-2 z tabliczką z napisem określającym pojazdy, których zakaz nie dotyczy. Taka sytuacja ma miejsce w okresie letnim na ul. "[...]". W związku z brakiem definicji ciągu pieszego organ uznał, że chodzi tu o drogę dla pieszych oznakowywaną znakiem C-16 "droga dla pieszych", który zgodnie z pkt 4.2.17 załącznika Nr 1 – "Droga dla pieszych" do rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 3 lipca 2003 r. w sprawie szczegółowych warunków technicznych dla znaków i sygnałów drogowych oraz urządzeń bezpieczeństwa ruch drogowego i warunków ich umieszczania na drogach (Dz.U. Nr 220, poz. 2181), stosuje się w celu wyeliminowania z drogi ruchu pojazdów i dopuszczenia wyłącznie ruchu pieszego. Znak ten umieszcza się na początku drogi przeznaczonej wyłącznie dla pieszych, a także na drogach publicznych, których przeznaczenie może budzić wątpliwości. Znaku tego nie umieszcza się na chodnikach i innych drogach, których przeznaczenie dla pieszych jest oczywiste. Na ul. "[...]"takiego rodzaju oznakowania nie ma, gdyż wiązałoby się to z bezwzględnym zakazem ruchu wszelkich pojazdów, a na tej ulicy dopuszcza się przejazd niektórych pojazdów. Organ pierwszej instancji wywiódł ponadto, powołując się na wynik inwentaryzacji geodezyjnej, treść § 101 ust. 1 rozporządzenia z dnia 2 marca 1996 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać skrzyżowania linii kolejowych z drogami publicznymi i ich usytuowanie oraz literaturę, że zakończony kratką ściekową ściek odprowadzający wody opadowe z ulicy "[...]", stanowi element konstrukcji jezdni. W konsekwencji powyższych ustaleń stwierdził, że ogródek w całości zlokalizowany został na jezdni. Szerokość jezdni wynosi 16,02 m, zaś szerokość ogródka 8 m, zatem zajmował on mniej niż 50 % szerokości jezdni. W tej sytuacji organ ustalił opłatę za zajęcie pasa drogowego na prawach wyłączności na podstawie przepisów uchwały Nr XXXV/442/04 Rady Miasta Olsztyn z dnia 27 października 2004 r. w sprawie ustalenia wysokości stawek opłaty za zajęcie 1 m² pasa drogowego na terenie Miasta Olsztyn (Dz. Urz. Wojew. Warm.-Maz. Nr 156, poz. 1942), w brzmieniu obowiązującym do dnia 5 sierpnia 2011 r., przewidującym, że dzienna stawka opłaty za zajęcie na prawach wyłączności 1 m² jezdni drogi gminnej o szerokości do 50% wynosiła 1,00 zł, zaś od dnia 6 sierpnia 2011 r. –

z zastosowaniem przepisów tej uchwały w znowelizowanym brzmieniu, tj. uchwały Nr X/130/11 z dnia 25 maja 2011 r., zgodnie z którymi dzienna stawka opłaty za zajęcie 1 m² pasa drogowego na prawach wyłączności pod ogródki gastronomiczne wynosi 0,40 zł.

W odwołaniu, złożonym od powyższej decyzji, A.B. stwierdziła, że organ szczegółowo i wnikliwie uzasadnił przepisy, zastosowane przy ustaleniu opłaty za zajęcie pasa drogowego na zasadach wyłączności, a także dołożył wszelkich starań, aby określić, które elementy pasa drogowego stanowią jezdnię, a które chodnik. Odwołująca się nie zgodziła się jednak ze stanowiskiem, że ruch w okresie letnim na przedmiotowej ulicy jest znacznie ograniczony i stwierdziła, że w tym okresie ruch pojazdów jest wyłączony, czyniąc z ul. "[...]" chodnik w rozumieniu ustawy. Dopuszczenie ruchu określonych pojazdów: zaopatrzenia, Policji i Straży Miejskiej, w ocenie strony, stanowi tylko wyjątek. Odwołująca się dodała, że w latach poprzednich, innym przedsiębiorcom naliczane były opłaty według różnych stawek, mimo, że ich ogródki zajmowały te same elementy drogi.

Decyzją z dnia 18 kwietnia 2013 r., Samorządowe Kolegium Odwoławcze

w O. utrzymało w mocy decyzję organu pierwszej instancji. Organ odwoławczy podzielił stanowisko organu pierwszej instancji, że wniosek strony należało potraktować jako wniosek o zajęcie pasa drogowego na prawach wyłączności w celach innych, niż wymienione w art. 40 ust. 2 pkt 1-3 i ustalając wysokość opłaty, zastosować stawki przewidziane w uchwale dla tego rodzaju zajęcia pasa drogowego. Kolegium oceniło, że organ pierwszej instancji, na podstawie mapy geodezyjnej, wykonanej przez uprawnionego geodetę z zaznaczeniem miejsca zajęcia pasa drogowego oraz z naniesionymi liniami granicznymi pasa drogowego oraz poszczególnych jego elementów, dokładnie wyjaśnił przebieg granic pomiędzy poszczególnymi elementami ulicy w odniesieniu do granic pasa drogowego i istniejącej zabudowy i wykazał, że przedmiotowy ogródek w całości zlokalizowany został na jezdni i zajął mniej niż 50% jej szerokości. Kolegium zaznaczyło, że powyższe okoliczności nie zostały przez stronę zakwestionowane. Oceniło, w oparciu o powyższe ustalenia i treść uchwały Rady Miasta Olsztyn z dnia 27 października 2004 r. nr XXXV/442/04, że prawidłowo organ ustalił należną opłatę, uwzględniając zmiany wysokości stawek, wprowadzone od dnia 6 sierpnia 2011 r. uchwałą Rady Miasta Olsztyn nr X/130/11 z dnia 25 maja 2011 r. Odnosząc się do wywodów odwołania, Kolegium wyjaśniło, że każdorazowe korzystanie z pasa drogowego w oparciu o wydane zezwolenie jest odpłatne, a przepisy ustawy o drogach publicznych nie przewidują zwolnienia z tego obowiązku. Wnioskodawczyni, decydując się na zajęcie pasa drogowego, winna była uwzględnić koszty, jakie się z tym wiążą. Wysokość opłaty stanowi jedynie pochodną okresu zajęcia pasa drogowego, jego powierzchni i kategorii drogi. Podkreśliło, że wysokość stawek, w oparciu o które ustalona została przedmiotowa opłata, wynika z uchwały Rady Miasta Olsztyn, która różnicuje je i przewiduje inne stawki za zajęcie jezdni i za zajęcie chodnika. Skoro organ pierwszej instancji uznał, że przedmiotowy ogródek letni zlokalizowany został na jezdni, to obowiązany był ustalić opłatę, przyjmując stawkę, przewidzianą w powołanej wyżej uchwale Rady Miasta Olsztyn dla jezdni i nie mógł dowolnie przyjąć niższej stawki, przewidzianej dla chodnika tylko z tego względu, że w okresie letnim ruch w obrębie ulicy "[...]"jest znacznie ograniczony.

Kolegium podkreśliło, że dopiero od dnia wejścia w życie uchwały Rady Miasta Olsztyn z dnia 25 maja 2011 r., zmieniającej uchwałę nr XXXV/442/04 z dnia 27 października 2004r., możliwe było ustalenie przedmiotowej opłaty z niższą stawką, gdyż uchwała zmieniająca wprost stanowi, że dzienna stawka opłaty za zajęcie 1m² pasa drogowego na prawach wyłączności pod ogródki gastronomiczne wynosi 0,40 zł.

W skardze, złożonej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, A.B. zarzuciła powyższej decyzji rażące naruszenie jej interesu prawnego poprzez naruszenie art. 7, art. 8, art. 12 , art. 75 § 1 i art. 77 § 1 K.p.a. Skarżąca zakwestionowała prawidłowość zakwalifikowania zajętego przez przedmiotowy ogródek elementu drogi jako pasa jezdni. Zarzuciła, że organy administracji nie wyjaśniły dokładnie stanu faktycznego

i nie załatwiły sprawy z uwzględnieniem interesu społecznego i słusznego interesu obywateli. Podniosła, że ul. "[...]" została wykonana z likwidacją układu krawężnikowego, wobec czego nie jest możliwe jednoznaczne określenie jej poszczególnych elementów, a w konsekwencji, nie można również na podstawie tych elementów i elementów małej architektury precyzyjnie i jednoznacznie ustalić przebiegu jezdni i chodnika. Skarżąca wskazała, że w okresie letnim przedmiotowa ulica wyłączona jest z ruchu na podstawie znaku B-2. Dopuszczenie na podstawie tabliczki do ruchu określonego rodzaju pojazdów stanowi wyjątek od zakazu, który nie narusza jego istoty, a zwłaszcza nie wyłącza przeznaczenia tego terenu w okresie letnim jako deptaka. Obszar, na którym zlokalizowany był w sezonie letnim jej ogródek, stanowił zatem część drogi przeznaczoną dla ruchu pieszych, co pokrywa się z definicją chodnika w rozumieniu ustawy Prawo o ruchu drogowym. Skarżąca podniosła ponadto, że innemu przedsiębiorcy naliczono opłatę, jak za korzystanie z chodnika, mimo, że jego ogródek usytuowany był na powierzchni zbudowanej z tego samego materiału, który organy administracji uznały za jezdnię. Zarzuciła również, ze uchwała Rady Miasta Olsztyna, która różnicowała stawki opłat za zajęcie pasa drogowego na jezdnię i chodnik, bez wskazania jednoznacznych kryteriów, jakimi należy się posługiwać przy określeniu tego terenu jest sprzeczna z ustawą o drogach publicznych.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumentacje zawartą w zaskarżonej decyzji. Dodał, że nie jest uprawniony do oceny legalności uchwały Rady Miasta Olsztyn, podjętej w przedmiocie wysokości stawek opłaty za zajęcie pasa drogowego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył, co następuje:

Skarga nie jest zasadna.

Zaskarżoną decyzją, organ odwoławczy utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji, którą zezwolono skarżącej na zajęcie 64 m² jezdni ulicy "[...]", w terminie od 1 maja 2011 r. do 28 sierpnia 2011 r., w celu zorganizowania tam letniego ogródka gastronomicznego na podeście drewnianym i ustalono opłatę za zajęcie pasa drogowego

w kwocie 6.796,80 zł.

Podstawę materialnoprawną tej decyzji stanowiły przepisy ustawy o drogach publicznych. Stosownie do art. 40 ust. 1 tej ustawy, zajęcie pasa drogowego na cele niezwiązane z budową, przebudową, remontem, utrzymaniem i ochroną dróg wymaga zezwolenia zarządcy drogi, w drodze decyzji administracyjnej. Zezwolenie to, zgodnie

z ust. 2 art. 40, dotyczy:

1) prowadzenia robót w pasie drogowym;

2) umieszczania w pasie drogowym urządzeń infrastruktury technicznej niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego;

3) umieszczania w pasie drogowym obiektów budowlanych niezwiązanych

z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego oraz reklam;

4) zajęcia pasa drogowego na prawach wyłączności w celach innych niż wymienione w pkt 1-3.

Za zajęcie pasa drogowego pobiera się opłatę, co przewidziano w ust. 3 art. 40. Opłatę za zajęcie pasa drogowego w celu, o którym mowa w ust. 2 pkt 1 i 4, ustala się jako iloczyn liczby metrów kwadratowych zajętej powierzchni pasa drogowego, stawki opłaty za zajęcie 1 m2 pasa drogowego i liczby dni zajmowania pasa drogowego, przy czym zajęcie pasa drogowego przez okres krótszy niż 24 godziny jest traktowane jak zajęcie pasa drogowego przez 1 dzień (ust. 4 art. 40).

Uchwałą Nr XXXV/442/04 Rady Miasta Olsztyn z dnia 26 października 2004 r.

w sprawie ustalenia wysokości stawek opłaty za zajęcie 1 m² pasa drogowego na terenie Miasta Olsztyn (Dz. Urz. Wojew. Warm.-Maz. Nr 156, poz. 1942), w brzmieniu obowiązującym do dnia 5 sierpnia 2011 r., dzienna stawka opłaty za zajęcie na prawach wyłączności 1 m² jezdni drogi gminnej o szerokości do 50% wynosiła 1,00 zł. Po nowelizacji tej uchwały (uchwałą Rady Miasta Olsztyn Nr X/130/11 z dnia 25 maja 2011 r. -Dz. Urz. Woj. Warm.-Maz. Nr 100, poz. 168), od dnia 6 sierpnia 2011 r. dzienna stawka opłaty za zajęcie 1 m² pasa drogowego na prawach wyłączności pod ogródki gastronomiczne wynosi 0,40 zł.

W sprawie nie jest sporne, że skarżąca zajęła 64 m² pasa drogowego na prawach wyłączności w celach innych niż wymienione w art. 40 ust. 2 pkt 1-3, w okresie od 1 maja 2011 r. do 28 sierpnia 2011 r., tj. przez 120 dni. Ogródek gastronomiczny należy bowiem zaklasyfikować jako tymczasowy obiekt budowlany, którym zgodnie z art. 3 pkt 5 ustawy

z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r., nr 243, poz. 1623 z późn. zm.), jest obiekt budowlany przeznaczony do czasowego użytkowania w okresie krótszym od jego trwałości technicznej, przewidziany do przeniesienia w inne miejsce lub rozbiórki,

a także obiekt budowlany niepołączony trwale z gruntem, jak: strzelnice, kioski uliczne, pawilony sprzedaży ulicznej i wystawowe, przekrycia namiotowe i powłoki pneumatyczne, urządzenia rozrywkowe, barakowozy, obiekty kontenerowe.

Kwestią sporną jest natomiast prawidłowość ustalenia przez organy obu instancji, że przedmiotowy ogródek letni skarżącej znajdował się w całości na jezdni. Ulica Stare Miasto została bowiem wykonana bez układu krawężników, a jej poszczególne elementy zostały wyodrębnione tylko za pomocą wzoru i różnego rodzaju materiału użytego do wykonania poszczególnych elementów drogi. Organy administracji dokonały powyższego ustalenia na podstawie dowodu z inwentaryzacji geodezyjnej przedmiotowej ulicy, sporządzonej przez uprawnionego geodetę. Dowód ten pozwolił na stwierdzenie, że powierzchnia ul. Stare Miasto zajęta pod ogródek stanowiła jezdnię o nawierzchni wykonanej z kostki

z elementem dekoracyjnym z kamienia brukowego. W miejscu, w którym znajdował się ogródek skarżącej ulica ta - począwszy od budynku nr "[...]", składała się z nawierzchni

o szerokości 3,82 m wykonanej z płyt granitowych, cieku wodnego o szerokości 0,99 m, jezdni o szerokości 13,21 m o nawierzchni z kostki z elementem dekoracyjnym z kamienia brukowego oraz nawierzchni wykonanej z płyt granitowych przeplatanych kostką

o szerokości 1,82 m. Wbrew stanowisku skarżącej, powyższe ustalenia faktyczne, były wystarczające do wyodrębnienia poszczególnych elementów drogi. Prawidłowo przyjęto

w sprawie, że nawierzchnia z płyt granitowych o szerokości 3,82 m, biegnąca bezpośrednio wzdłuż budynku była przeznaczona wyłącznie do ruchu pieszych i zgodnie z art. 4 pkt 6 ustawy o drogach publicznych stanowiła chodnik. Nie budzi też zastrzeżeń ustalenie, że ciek wodny, z kamienia brukowego, z kratką ściekową, stanowił element konstrukcji jezdni, służący do odprowadzania z niej wód opadowych. Wobec powyższego zasadnie uznano, na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego, że ogródek skarżącej o szerokości 8 m znajdował się w całości na jezdni ulicy "[...]".

Powyższej oceny nie zmienia okoliczność, że w okresie od dnia 9 kwietnia do dnia 16 października 2011 r. na ulicy tej obowiązywał zakaz wjazdu, z wyłączeniem pojazdów zaopatrzenia w godzinach 6-10 i 18-20 oraz pojazdów Policji i Straży Miejskiej. Zgodnie

z § 15 ust. 1 rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych

i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych (Dz.U.

nr 170, poz. 1393), znaki zakazu obowiązują na drodze, na której są umieszczone, chyba że przepisy szczególne stanowią inaczej. Na ul. "[...]", jak wynika to z planu "Organizacji ruchu w obrębie Starego Miasta" ustawione były znaki B-2 "zakaz wjazdu" (od strony ul. "[...]") z tabliczką umieszczoną pod znakiem drogowym, że nie dotyczy on pojazdów zaopatrzenia w godzinach 6-10 i 18-20 oraz pojazdów Policji i Straży Miejskiej i dwa znaki B-36 "zakaz zatrzymywania się" (ustawione od strony ul. "[...]"). Zgodnie z § 17 powołanego rozporządzenia znak B-2 "zakaz wjazdu" oznacza zakaz wjazdu pojazdów na drogę lub jezdnię od strony jego umieszczenia, zaś w myśl § 28 ust. 2 i ust. 3 pkt 1 znak B-36 "zakaz zatrzymywania się"" oznacza zakaz zatrzymania pojazdu i dotyczy tej strony drogi, po której znak się znajduje, z wyjątkiem miejsc, gdzie za pomocą znaku dopuszcza się postój lub zatrzymanie. Bezpodstawne jest zatem twierdzenie skarżącej, że ruch pojazdów na ulicy "[...]"jest w okresie letnim wyłączony, co czyniło z tej drogi ciąg pieszy. Ruch pojazdów po tej ulicy został jedynie ograniczony do pojazdów wymienionych na tabliczce pod znakiem zakazu wjazdu i może odbywać się w jednym kierunku. Zgodnie z § 2 ust. 4 powołanego rozporządzenia, napis lub symbol umieszczony na tabliczce stanowi integralną część znaku. Podkreślenia wymaga, na co zwrócił uwagę organ pierwszej instancji, że na tej ulicy nie umieszczono znaku C-16 "droga dla pieszych", który oznacza drogę lub jej część przeznaczoną dla pieszych, którzy są obowiązani z niej korzystać (§ 39 ust. 1 rozporządzenia).

Powyższe ustalenia faktyczne stanowiły podstawę do ustalenia opłaty za zajęcie na prawach wyłączności pasa drogowego ulicy "[...]"przez okres 120 dni.

Prawidłowo w sprawie zastosowano za okres od 1 maja 2011 r. do 5 sierpnia

2011 r. dzienną stawkę tej opłaty za zajęcie na prawach wyłączności 1 m² jezdni drogi gminnej o szerokości do 50% w wysokości przewidzianej w uchwale Nr XXXV/442/04 Rady Miasta Olsztyn z dnia 27 października 2004 r. w sprawie ustalenia wysokości stawek opłaty za zajęcie 1 m² pasa drogowego na terenie Miasta Olsztyn, w brzmieniu obowiązującym do dnia 5 sierpnia 2011 r., to jest 1,00 zł; natomiast za okres od dnia 6 sierpnia do 28 sierpnia 2011 r. – ustalono ją w wysokości przewidzianej uchwałą w brzmieniu nadanym uchwałą nr X/130/11 Rady Miasta Olsztyn z dnia 25 maja 2011 r. zmieniającą powyższą uchwałę i przewidującą dzienną stawkę opłaty za zajęcie 1 m² pasa drogowego na prawach wyłączności pod ogródki gastronomiczne w kwocie 0,40 zł.

W tej sytuacji, Sąd uznał działanie organów w sprawie za zgodne z regulacją prawa materialnego oraz nie dopatrzył się naruszenia przepisów postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Sąd nie mógł ocenić prawidłowości decyzji dotyczących zezwolenia na zajęcie pasa drogowego ul. "[...]"innym podmiotom w poszczególnych miesiącach 2010 r., załączonych do pisma Zarządu Dróg, Zieleni i Transportu w O. z dnia 29 lipca 2013 r., złożonego na rozprawie w dniu 13 sierpnia 2013 r., gdyż zgodnie z art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm., Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, co oznacza, że sąd nie może uczynić przedmiotem rozpoznania legalności innej sprawy administracyjnej niż ta, w której wniesiono skargę.

Ocenie Sądu w przedmiotowej sprawie nie może – z analogicznych względów – podlegać uchwała Rady Miasta Olsztyn z dnia 27 października 2004 r.

W tym stanie rzeczy, wobec braku podstaw do kwestionowania zgodności zaskarżonej decyzji z prawem, na podstawie art. 151 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skargę należało oddalić.