I SA/Wr 1001/13

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją Samorządowe Kolegium Odwoławcze w J. utrzymało w mocy decyzję Burmistrza Miasta K. z dnia z dnia [...] r., Nr [...], ustalającą K. L. (dalej: Skarżący, Podatnik) podatek od nieruchomości na rok 2013.

Powyższą decyzję z dnia [...] r. organ I instancji wydał opierając się na przekazanej przez podatnika informacji w sprawie podatku od nieruchomości. Podatek na 2013 r. w kwocie 137,00 zł został naliczony od "budynku pozostałego", stanowiącego garaż o powierzchni 18 m², umiejscowiony w bryle budynku przy ul. M[...] [...] w K. Przy ustaleniu tego zobowiązania uwzględniono jednostkowe stawki podatku od nieruchomości, przewidziane w uchwale nr [...]/[...]/12 Rady Miejskiej w K. z dnia 26 września 2012 roku w sprawie stawek podatku od nieruchomości na rok 2013.

W odwołaniu od tej decyzji Podatnik wniósł o jej uchylenie, zarzucając zastosowanie zawyżonej stawki podatku, brak realizacji wytycznych Samorządowego Kolegium Odwoławczego w sprawie decyzji [...] z dnia [...] 2004 roku, a także naruszenie art. 1 i 2 Konstytucji RP poprzez nieuwzględnienie zasady sprawiedliwości społecznej. Zdaniem Podatnika W ocenie strony, stawka podatku od nieruchomości za m² określona w przedmiotowej decyzji, jest zawyżona. Nie została zastosowana ulga, mimo, iż przedmiotowy garaż nie spełnia warunków wskazanych w § 102 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie.

Podatnik podniósł nadto, że decyzja organu pierwszej instancji została oparta o Uchwałę Rady Miejskiej w K. nr [...]/[...]/12 z dnia 26 września 2012 r., jednak treść uchwały nie została dołączona do decyzji, co spowodowało pozbawienie strony czynnego udziału w sprawie. Nadmienił, że posiada wątpliwości, czy wyżej wymieniona Uchwała jest zgodna z Rozporządzeniem Ministra Infrastruktury dot. Garaży oraz że garaż jest usytuowany na wysokości kontenera na śmieci oraz pojemników na odpady z plastyku, papieru i szkła, co stanowi utrudnienie wjazdu do garażu. Wjazd utrudnia także usytuowana na działce studzienka burzowa, która nie przyjmuje wody po opadach atmosferycznych.

Ponadto Podatnik podał, że posiadanie garażu oparte jest o umowę z dnia 7 lutego 1997 roku, zawartą z byłym zarządcą Miejskim Zakładem Budżetowym Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej w K. Umowa ta mając na względzie stan techniczny byłego pomieszczenia socjalnego po przekształceniu na garaż, oraz opisane utrudnienia i wiek garażu, obniża czynsz do połowy kwoty od wartości obowiązującej. Strona wskazuje, że analogicznie do ulgi w opłacie czynszu, powinna zostać przyznana ulga w opłacie podatku od nieruchomości.

W odwołaniu podniesiono też, że Samorządowe Kolegium Odwoławcze w J. decyzją [...], uchyliło decyzję Burmistrza Miasta K. w zakresie naliczania podatku. Dalej strona wskazała, że podatnikiem podatku od nieruchomości jest podmiot, który faktycznie włada majątkiem, w przedmiotowej sprawie można mówić o współwłasności łącznej z racji posiadacza zależnego (przywołując art. 196 kodeksu cywilnego), co winno skutkować opłatą podatku w częściach ułamkowych.

W odwołaniu zostało podniesione, że dzierżawcy mieszkań nie płacą podatku, natomiast dzierżawcy garaży opłacają go, co narusza art. 1 i 2 Konstytucji RP. Przytoczona została uchwała Trybunału Konstytucyjnego z dnia 6 września 1995 roku, w której został wyrażony pogląd, że określony obowiązek podatkowy ciąży na samoistnym posiadaczu, a nie na dzierżawcy.

Organ odwoławczy nie uwzględnił odwołania i utrzymał w mocy rozstrzygnięcie I instancji.

Odwołując się do treści art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 roku o podatkach i opłatach lokalnych ( Dz. U. z 2010 r., nr 95, poz. 613 ze zm. – dalej: u.o.p.l.) organ wskazał, że podatnikami podatku od nieruchomości są właściciele, posiadacze samoistni oraz wieczyści użytkownicy. W odniesieniu do posiadaczy zależnych, ustawa przypisuje im status podatnika jedynie w przypadku, gdy przedmiotem posiadania zależnego są nieruchomości lub obiekty budowlane stanowiące własność Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego. Wobec powyższego podatnikiem będzie osoba, której właściciel przekazał nieruchomość w posiadanie na podstawie umowy.

Mając na uwadze powyższe organ odwoławczy uznał, że Skarżący jest jako posiadacz zależny podatnikiem podatku od nieruchomości od opisanego wyżej garażu, stanowiącego własność Gminy K., który oddany został Skarżącemu w najem na podstawie umowy z dnia 7 lutego 1997 roku, zawartej z Miejskim Zakładem Budżetowym Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej w K. Organ wyjaśnił równocześnie, że Rada Miejska w K. podjęła w dniu 30 października 2001 roku uchwałę, nr [...]/[...]/2001, w sprawie utworzenia spółki ze 100% udziałem gminy pod nazwą "A" Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w K. Z § 2 powyższej uchwały wynika, iż kapitał zakładowy tej Spółki został pokryty składnikami mienia po zlikwidowanym Miejskim Zakładzie Budżetowym Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej w K. Po zawiązaniu Spółki umową nr [...] z dnia 5 grudnia 2002 roku Gmina K. oddała w zarząd i administrację budynki oraz lokale, określone w załączniku nr 1 do umowy.

W konsekwencji Skarżący posiada w/w garaż na podstawie umowy najmu zawartej z właścicielem tej nieruchomości, wobec czego obowiązek uiszczenia podatku przez Skarżącego wynika z art. 3 ust. 1 pkt 4 a u.o.p.l. Jednocześnie organ odwołał się do wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 23 listopada 2007 roku, sygn. akt I SA/Gd 582/2007, w którym WSA uznał, że "podatnikiem podatku od nieruchomości stanowiących własność Skarbu Państwa lub gminy jest zarządca jedynie w przypadku ustanowienia trwałego zarządu, o którym mowa w ustawie o gospodarce nieruchomościami". Tymczasem z ustaleń postępowania nie wynika, aby w związku z zawarciem, w dniu 5 grudnia 2002 roku, umowy nr [...], "A" Spółka z o. o. stała się trwałym zarządcą budynków i lokali, opisanych w załączniku nr 1 do umowy.

Brak było również, zdaniem organu odwoławczego, podstaw do kwestionowania wysokości zobowiązania ustalonego decyzją organu Instancji., gdyż do ustalenia zobowiązania przyjęto stawki wynikające z uchwały nr [...]/[...]/12 z dnia 26 września 2012 roku podjętej przez Radę Miejską w K., przewidziane dla budynków pozostałych.

Odnosząc się do argumentów dotyczących stanu nieruchomości oraz utrudnionego dostępu do garażu organ zauważył, że w niniejszej sprawie nie mogło być mowy o zróżnicowaniu stawek ze względu na lokalizację, rodzaj zabudowy, czy stan techniczny budynku nie występuje, ponieważ Rada Gminy w K. nie uchwaliła odrębnych stawek takich przypadkach. Wyjaśnił też organ, że ulga w opłacie czynszu, na którą powoływał się podatnik, zgodnie z zawartą umową nie została przyznana ze względu na utrudnienia w dostępie do garażu czy jego wieku, ale ze względu na zobowiązanie Najemcy do wykonywania wszelkich niezbędnych bieżących i kapitalnych remontów garażu na własny koszt.

Końcowo organ wskazał, że nie doszło w sprawie do naruszenia prawa strony do czynnego udziału w postępowaniu i uniemożliwienia jej zapoznania się z treścią Uchwały Rady Miejskiej w K., bowiem uchwały publikowane w Dzienniku Urzędowym Województwa [...].

Podatnik wniósł na powyższą decyzję skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, w której powtórzył zarzuty podniesione w odwołaniu. Skarżący podniósł, że organ II instancji nie rozpoznał wszystkich aspektów sprawy, podniesionych w odwołaniu, w szczególności: 1) faktu, że skarżący nie posiada aktu notarialnego, przenoszącego własność, 2) że "brak uwarunkowania sprawiedliwości społecznej tj. art. 1 i 2 Konstytucji RP w stosunku do dzierżawcy, który ma płacić podatek od wynajętego garażu, a dzierżawców mieszkań, którzy nie płacą takiego podatku,3) czy podatek jest ujęty w składnikach czynszu płaconego przez skarżącego, 4) że w umowie najmu występuje nieistniejący już Miejski Zakład Budżetowy Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej w K. i czy podatnikiem nie jest w związku z tym ten podmiot, który faktycznie włada majątkiem lub czy podatek nie powinien go obciążać razem z posiadaczem zależnym w równych częściach ułamkowych. Podatek od nieruchomości jest podatkiem od majątku związany jest z posiadaniem, co nie ma miejsca w przypadku Skarżącego. Umowę najmu zawarto w dniu 7 lutego 1997 r. i wówczas przepis art. 3 ust. 1 pkt 4a nie dotyczył Skarżącego, a po powołaniu nowego zarządcy majątku gminy nie sporządzono nowej umowy.

Zarzucił też Skarżący, że podatek naliczono od budynku o powierzchni 18 m² położonego przy ul M[...] [...] w K., tymczasem to jest budynek mieszkalny, a nie garażowy, o znacznie większej kubaturze, zaś w części dotyczącej mieszkania Skarżący już płaci podatek. Garaż natomiast nie posiada nr [...]. Końcowo Skarżący zarzucił, że nie mógł się wypowiedzieć w kwestii (Podnoszonej przez organ) prawa gminy do różnicowania stawek podatku na podstawie art. 5 ust. 2 u.o.p.l., gdyż był pozbawiony czynnego udziału w sprawie.

Odpowiadając na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumentację i stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Skarga jest bezzasadna, albowiem zaskarżona decyzja odpowiada prawu.

Jak wynika z przepisu art. 2 ust. 1 u.o.p.l. opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają następujące nieruchomości lub obiekty budowlane:

1) grunt,

2) budynki lub ich części,

3) budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Stosownie do treści art. 3 ust. 1 u.o.p.l. podatnikami podatku od nieruchomości są osoby fizyczne, osoby prawne, jednostki organizacyjne, w tym spółki nieposiadające osobowości prawnej, będące:

1) właścicielami nieruchomości lub obiektów budowlanych, z zastrzeżeniem ust. 3,

2) posiadaczami samoistnymi nieruchomości lub obiektów budowlanych,

3) użytkownikami wieczystymi gruntów,

4) posiadaczami nieruchomości lub ich części albo obiektów budowlanych lub ich części, stanowiących własność Skarbu Państwu lub jednostki samorządu terytorialnego, jeżeli posiadanie:

a) wynika z umowy zawartej z właścicielem, Agencją Własności Rolnej Skarbu Państwa lub z innego tytułu prawnego, z wyjątkiem posiadania przez osoby fizyczne lokali mieszkalnych niestanowiących odrębnych nieruchomości,

b) jest bez tytułu prawnego, z zastrzeżeniem ust. 2.

Mając na uwadze powyższe słusznie stwierdził organ podatkowy, że podatnikami podatku od nieruchomości są właściciele, posiadacze samoistni oraz wieczyści użytkownicy. W odniesieniu do posiadaczy zależnych, ustawa przypisuje im status podatnika jedynie w przypadku, gdy przedmiotem posiadania zależnego są nieruchomości lub obiekty budowlane stanowiące własność Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego. Wobec powyższego podatnikiem będzie osoba, której właściciel przekazał nieruchomość w posiadanie na podstawie umowy.

Z ustaleń poczynionych przez organ w rozpoznawanej sprawie wynika, że budynek, od którego naliczono podatek, stanowi garaż, usytuowany w obrębie nieruchomości gruntowej, położonej w K., przy ul. M[...] [...], który oddany został K. L. w najem na podstawie umowy z dnia 7 lutego 1997 r., zawartej z Miejskim Zakładem Budżetowym Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej w K. Z załączonej do akt sprawy umowy najmu wynika, że garaż został oddany w najem na czas nieoznaczony. Jak następnie ustalono, Rada Miejska w K. podjęła w dniu 30 października 2001 roku uchwałę, nr [...]/[...]/2001, w sprawie utworzenia spółki ze 100% udziałem gminy pod nazwą "A" Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w K. Z § 2 powyższej uchwały wynika, iż kapitał zakładowy tej Spółki został pokryty składnikami mienia po zlikwidowanym Miejskim Zakładzie Budżetowym Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej w K. Które przejęło też pracowników tego przedsiębiorstwa. Po zawiązaniu Spółki umową nr [...] z dnia 5 grudnia 2002 r Gmina K. oddała w zarząd i administrację budynki oraz lokale, określone w załączniku nr 1 do umowy.

W świetle powyższych ustaleń, organ zasadnie uznał, iż Skarżący jest posiadaczem zależnym nieruchomości, czyli garażu o powierzchni 18,00 m². Podzielić należy cytowane w zaskarżonej decyzji stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, wyrażone w wyroku z dnia 23 listopada 2007 r., sygn. akt I SA.Gd 582/2007, uznał, że "podatnikiem podatku od nieruchomości stanowiących własność Skarbu Państwa lub gminy jest zarządca jedynie w przypadku ustanowienia trwałego zarządu, o którym mowa w ustawie o gospodarce nieruchomościami". Zarządcą tym może być tylko państwowa lub komunalna jednostka organizacyjna nie mająca osobowości prawnej. W wyroku tym Wojewódzki Sąd Administracyjny podkreślił, że innego rodzaju zarządcy nie są objęci obowiązkiem płacenia tego podatku i wskazał, że podmiot, na rzecz którego przedstawiciel Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego ustanowił trwały zarząd nieruchomością nie przestanie być podatnikiem podatku od nieruchomości nawet wówczas, gdy zarządca odda nieruchomość posiadaczowi zależnemu na podstawie umowy najmu czy też dzierżawy. Z ustaleń w przedmiotowej sprawie nie wynika, aby w związku z zawarciem, w dniu 5 grudnia 2002 roku, umowy nr [...], "A" Spółka z o. o. stała się trwałym zarządcą budynków i lokali, opisanych w załączniku nr 1 do umowy. Przyjąć należy, że jedynie na podstawie umowy zarządu ( co nie jest tożsame z trwałym zarządem) zawiadywała nieruchomościami gminy, jako następca prawny zlikwidowanego Miejskiego Zakładu Budżetowego Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej w K. Wskutek tego należy przyjąć, że podmiotem zobowiązanym do regulowania podatku od nieruchomości od obiektu garażowego, o powierzchni 18,00 m , położonego w K., przy ul. M[...] [...], jest Skarżący jako jego najemca czyli posiadacz zależny. Ustawa nie przewiduje ponadto możliwości obciążenia podatkiem w częściach ułamkowych zarówno właściciela ub posiadacza samoistnego, jak i posiadacza zależnego. Kilka osób może solidarnie odpowiadać za podatek od nieruchomości jeśli są one jej współwłaścicielami – jednak nie jest to sytuacja, która dotyczy Skarżącego.

W sprawie nie ustalono, by wartość podatku od garażu była wliczana do czynszu płaconego przez Skarżącego, jednak zauważyć należy, że postanowienia umowne stron nie mogą kształtować obowiązków podatkowych odmiennie niż ustawa podatkowa.

Nie mają podstaw zarzuty naliczenia podatku od niewłaściwego przedmiotu opodatkowania w związku z błędny, podaniem przez organ adresu garażu wynajmowanego przez Skarżącego. Wskazany w decyzji o ustaleniu podatku od nieruchomości adres jest zgodny z podanym przez stronę w informacji dla naliczania podatku i identyfikuje budynek, w którego bryle usytuowany jest garaż. Natomiast wartość podatku obliczono od powierzchni podanej przez Skarżącego, odpowiadającej powierzchni garażu i według stawek przewidzianych dla budynków pozostałych, a więc innych niż przewidziane dla nieruchomości mieszkalnych.

Brak jest również podstaw do kwestionowania konkretnej wysokości zobowiązania podatkowego, ustalonego z upoważnienia Burmistrza Miasta K. w przedmiotowej sprawie. Z załączonej do akt sprawy uchwały nr [...]/[...]/12 z dnia 26 września 2012 roku podjętej przez Radę Miejską w K. w sprawie stawek podatku od nieruchomości na rok 2013, wynika, że w przypadku budynków pozostałych (w tym garaży), stawka wynosi 7,60 zł., licząc od lm2 powierzchni użytkowej. Biorąc pod uwagę fakt, że powierzchnia oddanego K. L. w najem garażu wynosi 18,00m, po pomnożeniu jej przez ustaloną dla budynków pozostałych stawkę podatku, otrzymujemy, po zaokrągleniu do pełnych złotych, kwotę 137,00 zł., zgodną z dokonanym w sprawie wymiarem.

Fakt, że stawki stosowano na podstawie uchwały, której organ I instancji nie umieścił w aktach postępowania nie czyni zasadnym zarzutu naruszenia zasady czynnego udziału strony w postępowaniu. Uchwały rady gminy stanowią bowiem prawo miejscowe, które podlega urzędowej publikacji, wobec czego brak jest podstaw do przypisywania organom obowiązku zaznajamiania każdorazowo podatników z ich treścią w postępowaniu. To czyni także bezpodstawnym zarzuty niemożności wypowiedzenia się przez Skarżącego w kwestii przysługującej radzie gminy możliwości różnicowania wysokości stawek dla poszczególnych rodzajów przedmiotów opodatkowania, uwzględniając lokalizację, sposób wykorzystywania, rodzaj zabudowy, stan techniczny oraz wiek budynków. W rozpoznawanej sprawie organ wyjaśnił zresztą, że Rada Gminy w K. nie uchwaliła odrębnych stawek ze względu na lokalizację, rodzaj zabudowy, czy stan techniczny budynku.

Końcowo należy stwierdzić, że na ocenę poprawności zaskarżonej decyzji nie mogły mieć wpływu rozstrzygnięcia organu dotyczące poprzednich lat podatkowych.

Mając na uwadze powyższe Sąd na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) oddalił skargę.