II OZ 701/13

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 20 czerwca 2013 r., sygn. akt VII SA/Wa 150/13, odmówił dopuszczenia Przedsiębiorstwa Państwowego "[...]" w charakterze uczestnika postępowania w sprawie wywołanej skargą [...] Sp. z o.o. w Warszawie na postanowienie Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] listopada 2012 r., które wydane zostało w administracyjnym postępowaniu egzekucyjnym w przedmiocie wezwania do wydania lokali.

W dniu 6 czerwca 2013 r. Przedsiębiorstwo Państwowe "[...]" złożyło wniosek o doręczenie odpisu skargi, doręczenie zawiadomienia o terminie rozprawy oraz umożliwienie inwestorowi zapoznania się z aktami niniejszej sprawy wskazując, że jako inwestorowi przysługuje mu z mocy prawa, tj. na podstawie art. 33 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., dalej: p.p.s.a.) uprawnienie do udziału w tym postępowaniu, jako uczestnikowi postępowania sądowoadministracyjnego. Do pisma tego inwestor dołączył pismo Ministra Transportu z dnia 21 listopada 2012 r., którym organ informuje Przedsiębiorstwo Państwowe "[...]", że z powodu omyłki nie zostało ono uwzględnione w rozdzielniku do zaskarżonego postanowienia, i jednocześnie doręczył poświadczoną kopię zaskarżonego postanowienia.

Podczas rozprawy w dniu 20 czerwca 2013 r. pełnomocnik skarżącej wniósł o niedopuszczenie do udziału w postępowaniu Przedsiębiorstwa Państwowego "[...]", albowiem w postępowaniu egzekucyjnym nie posiada ono interesu prawnego. Pełnomocnik organu wskazała, że w jej ocenie Przedsiębiorstwo powinno zostać dopuszczone do udziału w tym postępowaniu, ponieważ jest właścicielem nieruchomości, na której znajdują się lokale.

Pełnomocnik Przedsiębiorstwa Państwowego "[...]" w pierwszej kolejności oświadczył, że w jego ocenie jest stroną postępowania w oparciu o art. 33 § 1 p.p.s.a. bowiem Przedsiębiorstwo brało udział w postępowaniu administracyjnym, alternatywnie, gdyby Sąd nie podzielił tego stanowiska, złożył formalny wniosek o dopuszczenie do udziału w postępowaniu na podstawie art. 33 § 2 p.p.s.a. wskazując, że swój interes prawny wywodzi z art. 26 specustawy lotniskowej oraz z faktu, że w postępowaniu egzekucyjnym egzekwowany jest obowiązek wydania lokali na rzecz Przedsiębiorstwa Państwowego "[...]", które jest właścicielem nieruchomości.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie podniósł, że zgodnie z art. 33 § 2 p.p.s.a. udział w charakterze uczestnika może zgłosić również osoba, która nie brała udziału w postępowaniu administracyjnym, jeżeli wynik tego postępowania dotyczy jej interesu prawnego. W postępowaniu przed sądem administracyjnym oprócz skarżącego i organu, mogą więc brać udział również uczestnicy na prawach strony, oraz pozostali uczestnicy o których mowa w art. 33 § 2 p.p.s.a. Uczestnicy na prawach strony - którzy brali udział w postępowaniu administracyjnym wskazani w art. 33 § 1 p.p.s.a., są dopuszczeni do postępowania sądowoadministracyjnego z mocy prawa z chwilą jego wszczęcia. Natomiast pozostali uczestnicy, którzy nie brali udziału w postępowaniu administracyjnym, a wynik postępowania sądowoadministracyjnego dotyczy ich interesu prawnego, mogą zgłosić udział w tym postępowaniu i wnioskować o dopuszczenie ich do tego postępowania w charakterze uczestnika.

O tym, czy wnioskodawca ubiegający się o udział w postępowaniu sądowoadministracyjnym ma interes prawny w danej sprawie, decyduje norma prawa materialnego, na której oparto zaskarżony akt administracyjny, a nie interes faktyczny. Istoty interesu prawnego należy upatrywać w jego związku z konkretną normą prawa materialnego.

Z kolei, stosownie do art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz.U. z 2005 r. Nr 229, poz. 1954 ze zm.: dalej "u.p.e.a."), ustawa określa sposób postępowania wierzycieli w przypadkach uchylania się zobowiązanych od wykonania ciążących na nich obowiązków.

Przedmiotem postępowania w niniejszej sprawie jest wykonanie obowiązku wskazanego w tytule wykonawczym - polegającego na wydaniu przez [...] Sp. z o.o. lokali/pomieszczeń położonych w budynku Terminala 1 Portu Lotniczego im. F. Chopina w Warszawie Przedsiębiorstwu Państwowemu "[...]" w celu rozbudowy i przebudowy lotniska użytku publicznego - Portu Lotniczego im. F. Chopina w Warszawie - budynku Terminal 1.

W następstwie wykonalności decyzji Wojewody Mazowieckiego Nr [...] z dnia [...] lipca 2012 r. uzupełnionej postanowieniem z dnia 24 lipca 2012 r. zezwalającej Przedsiębiorstwu Państwowemu "[...]" na realizację inwestycji w zakresie lotniska użytku publicznego na części działki Nr [...] położonej w Warszawie - [...] Sp. z o.o. została wezwana upomnieniem z dnia 26 lipca 2012 r. do dobrowolnego wykonania obowiązku, tj. wydania lokali, pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania egzekucyjnego. Ponieważ obowiązek nie został wykonany, Wojewoda Mazowiecki z urzędu wszczął postępowanie egzekucyjne. W postępowaniu egzekucyjnym zmierzającym do wyegzekwowania należności niepieniężnych - to zobowiązany (tu: [...] Sp. z o.o.) jest podmiotem na którego nałożony zostaje prawny i faktyczny obowiązek określonego zachowania się polegającego na obowiązku wydania lokali.

Sąd wskazał, że zarówno w rozdzielniku do postanowienia organu I instancji, tj. postanowienia Wojewody Mazowieckiego z dnia [...] sierpnia 2012 r., jak i w rozdzielniku zaskarżonego postanowienia z dnia [...] listopada 2012 r. organy nie uwzględniły Przedsiębiorstwa Państwowego "[...]" jako uczestnika postępowania w sprawie, nie doręczając "[...]" zaskarżonych rozstrzygnięć. Dopiero organ II instancji - Minister Transportu, w odpowiedzi na pismo inwestora - przy piśmie z dnia 21 listopada 2013 r. doręczył zaskarżone postanowienie inwestorowi.

Przedsiębiorstwo Państwowe "[...]" swojego interesu prawnego do występowania w sprawie upatruje w art. 33 § 1 i 2 p.p.s.a. oraz art. 26 ustawy z dnia 12 lutego 2009 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie lotnisk użytku publicznego (Dz.U. z 2009 r. Nr 42., poz. 340 ze zm.). W ocenie Sądu pierwszej instancji art. 26 specustawy nie stwarza dla Przedsiębiorstwa Państwowego [...] bezpośrednio określonych praw i obowiązków uzasadniających dopuszczenie ww. do postępowania egzekucyjnego w sprawie wydania lokali.

Sąd podniósł dalej, że w ustawie o postępowaniu egzekucyjnym w administracji ustawodawca ograniczył krąg stron postępowania do organu i zobowiązanego, celem jak najszybszego przeprowadzenia egzekucji i uzyskania jej pozytywnego efektu, co leży w interesie wszystkich zainteresowanych, również nie będących podmiotami tego procesu. Ustawa w art. 1 u.p.e.a. przewiduje zakres postępowania wierzycieli w przypadkach uchylania się zobowiązanych od wykonania ciążących na nich obowiązków, przy czym w postępowaniu egzekucyjnym, zgodnie z art. 1a pkt 13 tej ustawy wierzycielem jest podmiot uprawniony do żądania wykonania obowiązku lub jego zabezpieczenia w administracyjnym postępowaniu egzekucyjnym lub zabezpieczającym. W spawie takim podmiotem jest Wojewoda Mazowiecki.

Dalej Sąd stwierdził, że nie w pełni podziela pogląd, zgodnie z którym każdy komu organ doręczy zaskarżone orzeczenie ma przymiot strony w sądowym postępowaniu, w którym dane orzeczenie objęte jest skargą. W ocenie Sądu doręczenie Przedsiębiorstwu Państwowemu "[...]" zaskarżonego orzeczenia nastąpiło niezgodnie z egzekucyjną procedurą administracyjną. Przepisy procedury administracyjnej egzekucji należności niepieniężnych, w tym np. art. 32 oraz będący podstawą zaskarżonego postanowienia art. 143 u.p.e.a. mówią jedynie o organie i zobowiązanym, zaś Przedsiębiorstwo Państwowe "[...]" nie jest ani jednym ani drugim. Zgodnie ze stanowiskiem wyrażonym w wyroku NSA z dnia 29 czerwca 2001 r., sygn. akt IV SAB 129/00, - stronami w postępowaniu egzekucyjnym są wierzyciel i zobowiązany, na którym ciąży wykonanie rozstrzygnięcia zawartego w decyzji stanowiącej tytuł wykonawczy. Brak jest natomiast podstaw do udziału w tym postępowaniu jako strony - osób zainteresowanych wykonaniem nałożonego na zobowiązanego obowiązku, w tym właścicieli nieruchomości której dotyczy obowiązek.

Fakt posiadania prawa własności do nieruchomości przez Przedsiębiorstwo Państwowe "[...]" oraz decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji wraz z rygorem jej natychmiastowej wykonalności nie uzasadnia interesu prawnego Przedsiębiorstwa Państwowego "[...]" w tym akurat postępowaniu.

Podsumowując Sąd stwierdził, że Przedsiębiorstwo Państwowe "[...]" nie może być dopuszczone do udziału w przedmiotowej sprawie w charakterze uczestnika postępowania, albowiem nie ma interesu prawnego w wydaniu przez ten Sąd orzeczenia. Przedsiębiorstwo ma jedynie interes faktyczny, wynikający z posiadania prawa własności nieruchomości, do której przynależą lokale, których wydania obowiązek w trybie egzekucji dotyczy, co jednak nie uzasadnia dopuszczenia Przedsiębiorstwa do udziału w tej sprawie.

Z tych względów Sąd pierwszej instancji orzekł na podstawie art. 33 § 2 p.p.s.a.

Przedsiębiorstwo Państwowe "[...]" w zażaleniu na powyższe postanowienie wniosło o jego uchylenie i umorzenie postępowania w przedmiocie wniosku o dopuszczenie do udziału w postępowaniu wobec jego bezprzedmiotowości ze względu na przysługujące Inwestorowi z mocy prawa uprawnienie do wzięcia udziału w przedmiotowej sprawie. W razie nieuwzględnienia tego wniosku wniosło o zmianę zaskarżonego postanowienia i dopuszczenie Inwestora do udziału w postępowaniu.

Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucono naruszenie

1) art. 33 § 1 p.p.s.a., polegające na:

- niedopuszczeniu Inwestora do udziału w postępowaniu pomimo iż Inwestor brał udział w postępowaniu administracyjnym poprzedzającym wniesienie skargi oraz doręczony mu został odpis zaskarżonego postanowienia;

- uznaniu, że przepis art. 33 § 1 p.p.s.a. stanowi podstawę do badania przez sąd administracyjny istnienia interesu prawnego po stronie uczestnika postępowania, którego prawo do brania udziału w postępowaniu sądowoadministracyjnym wynika z mocy prawa.

2) art. 28 K.p.a. w zw. z art. 18 ustawy z dnia z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji poprzez błędną wykładnię pojęcia "interesu prawnego", która doprowadziła do uznania, że inwestorowi nie przysługiwał przymiot strony w postępowaniu poprzedzającym wniesienie skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

3) art. 33 § 2 p.p.s.a., polegające na:

- niedopuszczeniu Inwestora do udziału w postępowaniu, pomimo iż przedmiotowe postępowanie dotyczy interesu prawnego Inwestora;

- dokonaniu błędnej wykładni pojęcia "interesu prawnego" i przyjęcie, że: "o tym czy wnioskodawca ubiegający się o udział w postępowaniu sądowoadministracyjnym ma interes prawny w danej sprawie, decyduje norma prawa materialnego, na której oparto zaskarżony akt administracyjny", podczas gdy: (i) dla wykazania interesu prawnego uzasadniającego wzięcie udziału w postępowaniu sądowoadministracyjnym, wystarczające jest wykazanie normy prawa materialnego, z której wynika że prowadzone postępowanie ma wpływ na sferę praw i obowiązków wnioskodawcy, (ii) norma prawna, będąca podstawą wywodzenia interesu prawnego nie musi być podstawą prawną wydania zaskarżonego aktu administracyjnego;

- nieuwzględnieniu, że art. 33 § 2 p.p.s.a. stanowi samodzielną podstawę dopuszczenia do udziału w postępowaniu sądowoadministracyjnym, opartą o materialnoprawną wersję legitymacji procesowej i niezależną od posiadania przymiotu strony w postępowaniu poprzedzającym wniesienie skargi do sądu administracyjnego.

4) art. 26 ust. 2 ustawy z dnia 12 lutego 2009 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie lotnisk użytku publicznego, polegające na błędnej wykładni i uznaniu przez WSA, że norma prawna wynikająca z przedmiotowego przepisu rodzi po stronie Inwestora jedynie interes faktyczny, a nie interes prawny do wzięcia udziału w prowadzonym postępowaniu oraz że norma ta nie mogła stanowić podstawy do wzięcia udziału w postępowaniu poprzedzającym wniesienie skargi.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zażalenie zasługiwało na uwzględnienie, aczkolwiek nie wszystkie zarzuty w nim podniesione okazały się trafne.

W pierwszej kolejności należy stwierdzić, że w okolicznościach konkretnej sprawy Sąd Wojewódzki zasadnie przyjął, iż same wyjaśnienia organu dotyczące doręczenia Przedsiębiorstwu "[...]" kopii postanowienia nie były wystarczające do stwierdzenia uczestnictwa tegoż Przedsiębiorstwa w postępowaniu egzekucyjnym. Nie jest bowiem możliwe uznanie, że określony podmiot staje się uczestnikiem postępowania sądowoadministracyjnego jedynie z tego powodu, że organ administracyjny doręczył mu decyzję, czy postanowienie będące przedmiotem skargi.

Zgodnie z art. art. 33 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., dalej zwana "p.p.s.a.") osoba, która brała udział w postępowaniu administracyjnym, a nie wniosła skargi, jeżeli wynik postępowania sądowego dotyczy jej interesu prawnego, jest uczestnikiem tego postępowania na prawach strony. Sąd ustalając krąg uczestników na prawach strony sprawdza nie tylko to, czy dana osoba brała udział w postępowaniu administracyjnym ale również to, czy wynik postępowania sądowego dotyczy jej interesu prawnego.

Kwestia uczestnictwa określonej osoby, w postępowaniu administracyjnym jest samodzielnie weryfikowana przez Sąd, niezależnie od działań organu podjętych wobec tej osoby. W szczególności nie jest wiążące dla Sądu mylne potraktowanie danego podmiotu za stronę postępowania. Trudno byłoby założyć, że wadliwie podjęte czynności procesowe przez organ administracji w toku postępowania determinują w sposób wiążący status danego podmiotu w postępowaniu sądowym. Warto w tym miejscu odwołać się do uchwały z dnia 11 kwietnia 2005 r., OPS 1/04, w uzasadnieniu której NSA stwierdził, że "tylko podmiot rzeczywiście i obiektywnie legitymujący się interesem prawnym może domagać się jego ochrony przed sądem administracyjnym, bez względu na to, czy jest to sąd I, czy II instancji". Tak zatem jak Sąd pierwszej i drugiej instancji uprawniony jest do badania legitymacji procesowej skarżącego, tak też Sąd uprawniony jest do badania, czy zachodzą przesłanki ustawowe warunkujące uzyskanie statusu uczestnika w postępowaniu sądowym. Okoliczność brania udziału w postępowaniu administracyjnym poprzedzającym wszczęcie sprawy sądowoadministracyjnej nie może być traktowana formalnie, lecz musi wynikać z przepisów określających podmioty mogące być stronami postępowania.

Trafnie wskazał Sąd Wojewódzki, że w następstwie wykonalności decyzji Wojewody Mazowieckiego Nr [...] z dnia [...] lipca 2012 r. uzupełnionej postanowieniem z dnia 24 lipca 2012 r. zezwalającej Przedsiębiorstwu Państwowemu "[...]" na realizację inwestycji w zakresie lotniska użytku publicznego na części działki Nr [...] położonej w obrębie [...] w Warszawie - [...] Sp. z o.o. została wezwana upomnieniem z dnia 26 lipca 2012 r. do dobrowolnego wykonania obowiązku, tj. wydania lokali, pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania egzekucyjnego. Ponieważ obowiązek nie został wykonany, Wojewoda Mazowiecki z urzędu wszczął postępowanie egzekucyjne. W postępowaniu egzekucyjnym zmierzającym do wyegzekwowania należności niepieniężnych - to zobowiązany (tu: [...] Sp. z o.o.) jest podmiotem na którego nałożony zostaje prawny i faktyczny obowiązek określonego zachowania się - w niniejszej sprawie polegającego na obowiązku wydania lokali. Z kolei art. 1 u.p.e.a. przewiduje zakres postępowania wierzycieli w przypadkach uchylania się zobowiązanych od wykonania ciążących na nich obowiązków, przy czym w postępowaniu egzekucyjnym, zgodnie z art. 1a pkt 13 tej ustawy wierzycielem jest podmiot uprawniony do żądania wykonania obowiązku lub jego zabezpieczenia w administracyjnym postępowaniu egzekucyjnym lub zabezpieczającym. W spawie takim podmiotem jest Wojewoda Mazowiecki.

Dodatkowo trzeba wskazać, że stosownie do art. 5 § 1 pkt 1 u.p.e.a. uprawnionym do żądania wykonania w drodze egzekucji administracyjnej obowiązków określonych w art. 2 jest w odniesieniu do obowiązków wynikających z decyzji lub postanowień organów administracji rządowej i organów jednostek samorządu terytorialnego - właściwy do orzekania organ I instancji. Ten organ jest więc wierzycielem uprawnionym do wystawienia tytułu wykonawczego oraz złożenia wniosku o wszczęcie egzekucji. Jednocześnie, zgodnie z art. 26 § 1 i 4 w zw. z art. 20 § 1 pkt 1 u.p.e.a., jest też organem egzekucyjnym.

Wobec powyższych regulacji Sąd prawidłowo stwierdził, że stronami w postępowaniu egzekucyjnym są wierzyciel i zobowiązany, na którym ciąży wykonanie rozstrzygnięcia zawartego w decyzji stanowiącej tytuł wykonawczy. Brak jest natomiast podstaw do udziału w tym postępowaniu jako strony - osób zainteresowanych wykonaniem nałożonego na zobowiązanego obowiązku, w tym właścicieli nieruchomości której dotyczy obowiązek.

Odnosząc się do twierdzeń zawartych w zażaleniu podkreślić należy, że w doktrynie i orzecznictwie jednoznaczne jest stanowisko, że wykluczona jest możliwość występowania w roli wierzyciela w administracyjnym postępowaniu egzekucyjnym w zakresie obowiązków wynikających z decyzji i postanowień organów administracji publicznej osób prywatnych, które nabyły na ich podstawie jakieś uprawnienia. Uczestnikami postępowania egzekucyjnego są co do zasady wierzyciel oraz zobowiązany, natomiast inne podmioty mogą uczestniczyć w tym postępowaniu na mocy wyraźnego przepisu (por. Ustawa o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Komentarz, pod red. D. R. Kijowskiego, wyd. Wolters Kluwer, Warszawa 2010, s. 193-194, Postępowanie egzekucyjne w administracji. Komentarz, pod red. R Hausera i A. Skoczylasa, Wyd. C.H. Beck, Warszawa 2011 r., s. 33-34.). Nietrafnie autor zażalenia wskazuje na możliwość zastosowania w omawianym zakresie art. 28 K.p.a. w zw. z art. 18 u.p.e.a. Ten ostatnie przepis ustanawia zasadę pomocniczego zastosowania przepisów K.p.a., zatem rozwiązania wynikające z ustawy o p.e.a. mają pierwszeństwo przed regulacją kodeksu. Przepisy K.p.a. nie mogą modyfikować istniejących rozwiązań normatywnych ujętych w ustawie; mogą mieć jedynie zastosowanie, jeżeli określone zagadnienie nie jest w ogóle uregulowane w tej ustawie, bądź też nie jest uregulowane w sposób wyczerpujący. W postępowaniu egzekucyjnym nie znajduje zastosowania art. 28 K.p.a., regulujący pojęcie strony, bowiem ustawa egzekucyjna – jak wskazane zostało wyżej – zawiera własne konstrukcje w tym zakresie (por. Ustawa o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Komentarz, pod red. D. R. Kijowskiego, wyd. Wolters Kluwer, Warszawa 2010, s. 284).

Wobec powyższego zgodzić się należało z wnioskowaniem Sądu Wojewódzkiego, co do tego, że Przedsiębiorstwo "[...]" bezpodstawnie potraktowane zostało przez organ drugiej instancji za stronę postępowania, co łączyło się następnie z doręczeniem mu postanowienia z dnia [...] listopada 2012 r. W konsekwencji brak było podstaw aby uznać, że Przedsiębiorstwo "[...]" stało się na mocy art. 33 § 1 p.p.s.a. uczestnikiem postępowania na prawach strony.

Wadliwe jest natomiast stanowisko Sądu Wojewódzkiego w zakresie dotyczącym wniosku Przedsiębiorstwa złożonego na podstawie art. 33 § 2 p.p.s.a. zgodnie z którym udział w charakterze uczestnika postępowania sądowoadministracyjnego może zgłosić osoba, która nie brała udziału w postępowaniu administracyjnym, jeżeli wynik tego postępowania dotyczy jej interesu prawnego. Błędnie Sąd przyjął, że brak statusu uczestnika postępowania egzekucyjnego jest równoznaczny z niedopuszczalnością dopuszczenia Przedsiębiorstwa do udziału w postępowaniu sądowym w trybie art. 33 § 2 p.p.s.a. Zasadnie podniesiono w zażaleniu, że Sąd badając, czy wynik przedmiotowego postępowania sądowego dotyczy interesu prawnego wnioskodawcy, powinien uwzględnić unormowanie art. 26 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 12 lutego 2009 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie lotnisk użytku publicznego, zgodnie z którym właściwy wojewoda nadaje decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji w zakresie lotniska użytku publicznego rygor natychmiastowej wykonalności na wniosek zakładającego lotnisko, zarządzającego lotniskiem lub Polskiej Agencji Żeglugi Powietrznej, uzasadniony interesem społecznym lub gospodarczym. Decyzja, o której mowa w ust. 1:

1) uprawnia do rozpoczęcia robót budowlanych w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane;

2) zobowiązuje do niezwłocznego wydania nieruchomości, opróżnienia lokali i innych pomieszczeń w terminie nie dłuższym niż 4 miesiące od dnia, w którym decyzja ta stała się ostateczna;

3) uprawnia do faktycznego objęcia nieruchomości w posiadanie.

Wbrew stanowisku Sądu Wojewódzkiego Przedsiębiorstwo "[...]" nie jest więc jedynie faktycznie zainteresowane wynikiem postępowania egzekucyjnego. Jego "zainteresowanie" ma charakter prawny i wynika z przyznanego mu przez art. 26 ust. 2 z dnia 12 lutego 2009 r. (normę administracyjnego prawa materialnego) prawa do żądania wydania mu lokali, pomieszczeń i powierzchni znajdujących się na ternie planowanej inwestycji z zakresu lotnisk użytku publicznego. Uprawnienie to realizowane jest natomiast w postępowaniu prowadzonym na podstawie przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji przez organ egzekucyjny, którego zadaniem jest wprowadzenie inwestora w posiadanie nieruchomości, lokali i innych pomieszczeń, tak aby inwestor mógł rozpocząć realizację inwestycji celu publicznego. Rozstrzygnięcia wydawane w ramach postępowania egzekucyjnego wpływają więc na sferę praw i obowiązków Przedsiębiorstwa, a konkretnie uprawnień mających źródło w ustawie z dnia 12 lutego 2009 r.

Zauważyć ponadto należy, że wprawdzie w świetle omówionych wyżej regulacji inne podmioty, oprócz wierzyciela, zainteresowane wykonaniem obowiązku przez zobowiązanego nie mają statusu wierzyciela w rozumieniu ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, to mogą oddziaływać na przebieg egzekucji składając skargę na bezczynność wierzyciela (art. 6 § 1a) oraz skargę na przewlekłość postępowania egzekucyjnego (art. 54 § 2). Podkreślenia wymaga, że niewykonanie obowiązku podlegającego egzekucji administracyjnej godzić może w interes prawny i faktyczny innych podmiotów niż wierzyciel. Taka sytuacja zachodzi właśnie w niniejszej sprawie. Zgodnie z decyzją Wojewody Mazowieckiego z dnia [...] lipca 2012 r. Przedsiębiorstwo Państwowe "[...]" jako inwestor jest po pierwsze - uprawnione do rozpoczęcia robót budowlanych w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane, a po drugie – do faktycznego objęcia nieruchomości w posiadanie. Zaakcentować również należy, że wszczęte przez Wojewodę postępowanie egzekucyjne w istocie nie jest prowadzone na rzecz wymienionego organu lecz właśnie na rzecz Przedsiębiorstwa "[...]".

Z tych względów należało uznać, że wynik przedmiotowego postępowania dotyczy interesu prawnego wnioskodawcy, co warunkowało dopuszczenie, na podstawie art. 33 § 2 p.p.s.a., Przedsiębiorstwa "[...]" do udziału w sprawie w charakterze uczestnika postępowania.

Z powyższych przyczyn, Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 188 w zw. z art. 197 § 2 p.p.s.a. postanowił jak w sentencji.