I SA/Wr 117/14

Uzasadnienie

M. C. (dalej jako strona, skarżąca) wniosła o wstrzymanie wykonania oznaczonej w komparycji postanowienia decyzji Dyrektora Izby Celnej we W., argumentując, że w chwili obecnej jednorazowa zapłata ciążącej na niej zaległości podatkowej mogłaby zachwiać jej płynność finansową. Nie posiada bowiem żadnych oszczędności ani nieruchomości, których sprzedaż pozwoliłaby na zaspokojenie przedmiotowego zobowiązania. Dochód uzyskuje jedynie z prowadzonej działalności gospodarczej, który przeznacza w całości na funkcjonowanie firmy. Podniosła, że

z początkiem 2012 r. zlikwidowała punkt sprzedaży paliw przy ul. K[...] we W., gdzie zatrudniała sześć osób oraz przestała prowadzić sklep przy stacji paliw w Wa., gdzie zatrudniała osiem osób. Od 2012 r. prowadzi tylko działalność w formie kawiarni i restauracji, których budowę rozpoczęła w 2008 r. Część budynku jest wynajmowana pod supermarket.

Jak dalej wskazała, bez niezbędnych środków nie jest możliwe prowadzenie działalności w pełnym zakresie i tym samym przedsiębiorstwo generuje straty. Zwłaszcza, że nie posiada doświadczenia w zakresie obecnie prowadzonej działalności a strata za trzeci kwartał 2012 r. wyniosła ok. 300.000 zł.

Dlatego, zdaniem skarżącej, przez pierwszy okres działalności, to jest około roku, wspomniana inwestycja nie będzie przynosić dochodów. Natychmiastowa egzekucja zaległości w podatku akcyzowym za 2008 r. spowoduje natomiast utratę płynności finansowej firmy i uniemożliwi jej funkcjonowanie, co w dalszej perspektywie doprowadzi do jej likwidacji i zwolnienia dziewięciu pracowników.

Skarżąca podniosła przy tym, że z powodu prowadzonej egzekucji z tytułu podatku akcyzowego za 2005 r. i blokady kont w bankach straciła wiarygodność

i możliwość pozyskania jakichkolwiek kredytów. Nie ma zatem możliwości skredytowania spłaty zaległości podatkowej.

Z tych też względów, zdaniem skarżącej, wykonanie zaskarżonej decyzji spowoduje trudne do odwrócenia skutki, nawet w przypadku późniejszego uchylenia zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu zważył, co następuje.

Wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., dalej: p.p.s.a.), po przekazaniu sądowi skargi sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, na które została wniesiona skarga, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków,

z wyjątkiem przepisów prawa miejscowego, które weszły w życie, chyba że ustawa szczególna wyłącza wstrzymanie ich wykonania.

Jak wynika z brzmienia przytoczonej regulacji, powodem wstrzymania wykonania aktu może być prawdopodobieństwo wyrządzenia stronie skarżącej niepowetowanej szkody na skutek wykonania aktu, który następnie przez Sąd zostałby wzruszony. Chodzi o takie sytuacje, w których nie będzie możliwe późniejsze wynagrodzenie powstałej szkody przez zwrot spełnionego

i wyegzekwowanego świadczenia, ani też nie będzie możliwe przywrócenie rzeczy do pierwotnego stanu.

W ramach postępowania w przedmiocie wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu Sąd nie jest władny do przeprowadzenia jego merytorycznej oceny. Zaskarżona decyzja bowiem korzysta z domniemania zgodności z prawem aż do momentu jej uchylenia. Dodać trzeba, że instytucja przewidziana w art. 61 § 3 p.p.s.a. ma charakter wyjątku od zasady przewidującej, że ostateczna decyzja administracyjna podlega wykonaniu, w związku z tym jej zastosowanie może nastąpić tylko na wniosek strony skarżącej. Co za tym idzie, to na wnioskodawcy ciąży obowiązek wykazania okoliczności uzasadniających żądanie wniosku, które nadto powinny być w miarę możliwości stosownie udokumentowane. Przy czym, jego uzasadnienie winno odnosić się do konkretnych zdarzeń (okoliczności) świadczących o tym, że w stosunku do wnioskodawcy wstrzymywanie wykonania zaskarżonego aktu lub czynności jest zasadne. Ponadto, wskazane zdarzenia winny być w miarę możliwości stosownie udokumentowane.

W ocenie Sądu, wniosek skarżącej o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji nie zasługuje w tym kontekście na uwzględnienie. W rozpatrywanej sprawie skarżąca nie załączyła do wniosku dokumentów obrazujących jej sytuację finansową wynikającą z prowadzonej kawiarni i restauracji a więc nie wykazała niebezpieczeństwa pozbawienia płynności finansowej prowadzonego przedsiębiorstwa w związku z wykonaniem zaskarżonej decyzji. Nie jest w sprawie znana relacja podatku, jaki skarżąca jest zobowiązana uiścić, do aktualnie osiąganego przychodu. Zwrócić uwagę należy na fakt, że skarżąca we wniosku powołała się na pewne zdarzenia, w tym stratę w kwocie 300.000 zł, z 2012 r. Konkretnych zaś informacji, w tym o dochodzie uzyskiwanym z najmu części nieruchomości na sklep wielkopowierzchniowy, skarżąca nie udzieliła.

Z urzędu natomiast wskazać należy, że suma wartości przedmiotów sporu podanych przez skarżącą, w sprawach o sygn. akt od I SA/Wr 114/14 do I SA/Wr 125/14, zawisłych przed tutejszym Sądem ze skarg strony, wynosi 350.926 zł.

Z wniosku o przyznanie prawa pomocy złożonym przez stronę na urzędowym formularzu PPF oraz z przedłożonych do wniosku o przyznanie prawa pomocy dokumentów wynika, że w 2013 r. przychód skarżącej wyniósł 789.154,73 zł, natomiast w styczniu 2014 r. 54.136,90 zł. W firmie jej męża przychody wyniosły odpowiednio 51.690.518,70 zł i 3.205.679,69 zł. Na koniec 2013 roku w kasie i na rachunkach firma męża miała 405.146,14 zł, zaś na rachunkach bankowych obroty od grudnia 2013 do końca lutego 2014 r. wynosiły około 14.000.000 zł. Na rachunku skarżącej odnotowane są liczne zakupy odzieży, usług w hotelu spa, czesne

w szkołach, do których uczęszczają ich dzieci. Zgodnie z oświadczeniem rodzina skarżącej ponosi miesięcznie wydatki w łącznej wysokości 44.700 zł.

W ocenie Sądu, zestawienie sumy wartości przedmiotów sporu, a więc wartości egzekwowanego od strony podatku (350.926 zł) z przychodami małżonków osiągniętymi w 2013 r. (789.154,73 zł i 51.690.518,70 zł) oraz miesięcznymi wydatkami rodziny (44.700 zł), świadczy, że skarżąca jest w stanie zgromadzić środki na uiszczenie podatku wynikającego z ostatecznych decyzji organu podatkowego, bez narażenia prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej na niebezpieczeństwo utraty płynności finansowej. Suma zaległości podatkowych strony wynosi połowę jej rocznego przychodu i ułamek przychodu jej męża. W ocenie Sądu, skarżąca może uzyskać odpowiednie środki z kredytu bankowego. Może też wystąpić do organu o rozłożenie podatku na raty w oparciu o art. 67a §1 ustawy

z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 749; dalej: O.p.) i w razie pozytywnego rozpatrzenia wniosku, regulować zobowiązanie z bieżących wpływów.

Reasumując, strona nie wykazała, że dobrowolne lub przymusowe wykonanie zaskarżonej decyzji spowoduje niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Tym samym nie było podstaw do uznania, że wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji, jaki został złożony w sprawie, zasługuje na uwzględnienie.

W tym stanie rzeczy, na podstawie wyżej art. 61 § 3 i 5 p.p.s.a., Sąd postanowił jak w sentencji.