II SA/Wa 1180/13

Uzasadnienie

Komendant Wojewódzki Policji w G. rozkazem personalnym z dnia

[...] lutego 2013 r. nr [...], wydanym na podstawie art. 36 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2011 r. Nr 287, poz. 1687 ze zm.) oraz art. 268a kpa zwolnił J. K. - asystenta Ogniwa Ruchu Drogowego Wydziału Ruchu Drogowego i Prewencji w 5 (piątej) grupie zaszeregowania z uposażeniem zasadniczym w wysokości 2.360,- (dwa tysiące, trzysta sześćdziesiąt złotych), ustalonym przy zastosowaniu mnożnika 1,55 (jeden, pięćdziesiąt pięć setnych) kwoty bazowej i dodatkiem służbowym w wysokości 327,- (trzysta dwadzieścia siedem) złotych miesięcznie z dniem [...] lutego 2013 r. zwolnił skarżącego z zajmowanego stanowiska i z dniem [...] lutego 2013 r. z urzędu przeniósł do dalszego pełnienia służby w Komendzie Powiatowej Policji w K..

Na podstawie art. 108 § 1 kpa rozkazowi nadano rygor natychmiastowej wykonalności.

W uzasadnieniu rozkazu personalnego organ podał, że Komendant Powiatowy Policji w K. zwrócił się pismem do Komendanta Wojewódzkiego Policji w G. o rozpatrzenie możliwości przeniesienia z innych jednostek województwa [...] policjanta lub policjantów, celem wsparcia osobowego Komendy Powiatowej Policji w K.. Prośba została uzasadniona trudnościami kadrowymi. Obecnie w jednostce występuje 9 wakatów, które w znacznym stopniu utrudniają właściwą realizację zadań służbowych oraz racjonalny ich podział na poszczególnych policjantów. Komendant Powiatowy Policji w K. poinformował, że aktualnie 7 funkcjonariuszy przebywa na długotrwałych zwolnieniach lekarskich, natomiast 1 policjant jest zawieszony w czynnościach służbowych .

W związku z tym pismem poddano analizie stan etatowy jednostek, które sąsiadują z Komendą Powiatową Policji w K., pod kątem rozważenia możliwości przeniesienia do dalszego pełnienia służby w tejże jednostce funkcjonariusza z jednostki pobliskiej. Z uwagi na fakt, że Komenda Powiatowa Policji w S. aktualnie posiada dwa wakaty, co stanowi 2,3 % stanu etatowego, a zarazem jest jednostką, która w najmniejszym stopniu odczuwa braki kadrowe, zwrócono się z prośbą do Komendanta Powiatowego Policji w S. o wskazanie jednego z funkcjonariuszy tejże jednostki, którego kandydatura zostanie ewentualnie uwzględniona przy rozpatrywaniu prośby Komendanta Powiatowego Policji w K.. Z uwagi na adres zamieszkania na terenie powiatu [...] do przeniesienia został wskazany J. K., asystent Ogniwa Ruchu Drogowego Wydziału Prewencji i Ruchu Drogowego Komendy Powiatowej Policji w S.. Organ podał, że przy podejmowaniu decyzji kierował się interesem społecznym tożsamym z interesem służby polegającym na zapewnieniu prawidłowego toku służby w Komendzie Powiatowej Policji w K. z uwagi na braki kadrowe wynikające z dużej liczby wakatów oraz absencji chorobowej funkcjonariuszy.

Organ wskazał również, że przy rozpatrywaniu kandydatury zaproponowanej przez Komendanta Powiatowego Policji w S. uwzględniano przede wszystkim długoletni staż wymienionego funkcjonariusza w Policji (do służby w Policji przyjęty został z dniem [...] maja 1995 roku), jego doświadczenie zawodowe (służbę pełnił min. w Oddziale Prewencji Policji w G. w okresie od 1995 r. do 2002 r., następnie od 2002 r. do dnia dzisiejszego w KPP S. w komórce ruchu drogowego), przeszkolenie zawodowe (kurs podstawowy w OSP KWP w G. - 1996 r. "Kurs podoficerski OP CSP L. - 1997 r., kurs podstawowy RD - część profilowana CSP L. – 2004 r.), oraz miejsce zamieszkania (C. gm. G. powiat [...]). Organ podał, że przed podjęciem decyzji, mając na uwadze interes strony poczynił ustalenia (do których nie był zobligowany żadnymi przepisami), które potwierdziły posiadanie przez Komendanta Powiatowego Policji w K. stanowiska równorzędnego do aktualnie zajmowanego przez J.K., tj. asystent w 5 grupie zaszeregowania z uposażeniem zasadniczym w wysokości 2.360 zł, ustalonym przy zastosowaniu mnożnika 1,55 kwoty bazowej.

Odnosząc się do kwestii mianowania, organ wskazał, że właściwym przełożonym w tej sytuacji zgodnie z art. 32 ust. 1 i 2 ustawy o Policji, jest Komendant Powiatowy Policji w K.. Z uwagi na powyższe uregulowania ustawowe Komendant Wojewódzki Policji w G. nie mógł rozstrzygnąć kwestii mianowania, a jedynie przeniesienia funkcjonariusza do dalszego pełnienia służby w innej jednostce Policji. Następnie organ podał, że przeniesienie wymienionego policjanta do dalszego pełnienia służby w Komendzie Powiatowej Policji w K. nastąpiło na podstawie art. 36 ust. 1 i 2 pow. ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji. Komendant Wojewódzki Policji w G., powołując się na treść tego przepisu podał, że decyzja o przeniesieniu policjanta do pełnienia służby w innej miejscowości ma charakter uznaniowy. Organ powołał się również na przepis art. 1 ust. 1 ustawy o Policji i wskazał, że policja stanowi umundurowaną i uzbrojoną formę służącą społeczeństwu i przeznaczoną do ochrony bezpieczeństwa ludzi oraz utrzymywania bezpieczeństwa i porządku publicznego. Jednym z podstawowych warunków wykonania tego zadania jest dyspozycyjność i zdyscyplinowanie jej funkcjonariuszy. Granice tej dyspozycyjności określa ustawa o Policji oraz wydane na jej podstawie akty wykonawcze. Stosunek służbowy policjanta nie jest stosunkiem pracy, którego istotą jest równorzędność stron, albowiem służba w Policji nie jest zwykłą pracą najemną. Dlatego stosunek służbowy ma charakter administracyjnoprawny, w związku z czym przełożony właściwy w sprawach osobowych jednostronnie i władczo kształtuje istotne składniki tego stosunku. Z tego właśnie względu art. 28 ust. 1 ustawy o Policji stanowi, że mianowanie, będące źródłem stosunku służbowego, następuje na podstawie dobrowolnego zgłoszenia do służby. A to oznacza, że konsensusu wymaga jedynie zadecydowanie o przyjęciu do służby w Policji, a nie ustalenie warunków pełnienia tej służby. Organ podał również, że ustawowe ograniczenia zakresu rozstrzygania o przeniesieniu policjanta na niższe stanowisko służbowe należy traktować jako wyjątki od zasady dającej przełożonemu służbowemu władzę jednostronnego ustalania treści stosunku służbowego. Poza tymi ograniczeniami przełożony właściwy w sprawach osobowych może bez zgody policjanta przenieść go na inne stanowisko służbowe, w tym na stanowisko równorzędne. Powołując się zaś na art. 36 ust. 1 ustawy o Policji wskazał, że stosując przy interpretacji tego przepisu zasady wykładni logicznej, systemowej i celowościowej, należy przyjąć, że właściwy komendant Policji jest uprawniony w drodze decyzji uznaniowej, do przeniesienia policjanta do dalszego pełnienia służby w innej miejscowości bez jego zgody. Organ wskazał również, że ustawa nie określa przy tym żadnych warunków przeniesienia, nie wskazuje też kryteriów i przesłanek, którymi kierować się powinien organ dokonujący przeniesienia.

Uzasadniając zaś nadanie decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, organ podał, że rygor ten nadany został ze względu na interes społeczny wynikający z potrzeby zapewnienia ciągłości funkcjonowania Komendy Powiatowej Policji w K. i wykonywania jej ustawowych zadań.

W odwołaniu od powyższego rozkazu pełnomocnik J. K. zarzuciła organowi naruszenie art. 32 ust. 2 o związkach zawodowych w związku z art. 67 ust. 2 ustawy o Policji i wskazał, że J. K. jest członkiem Zarządu Terenowego NSZZ Policjantów, a Zarząd ten nie wyraził zgody na jego przeniesienie. Zarzuciła również, że organ nie zwrócił się z takim pytaniem do Zarządu. Pełnomocnik wskazała również, że J. K. w chwili obecnej dojeżdża do pracy 10 km, ponieważ razem z żoną i trójką dzieci w wieku 9, 5 i 1 zamieszkują w M., przy ulicy N. [...]. Wskazała również, że przeniesienie do Komendy Powiatowej Policji w K. – Posterunek w S. spowoduje, iż czas dojazdu do pracy wydłuży się znacząco, bowiem odległość do pokonania wynosić będzie 50 km. Miesięczne koszty dojazdu transportem publicznym również znacząco wzrosną i wyniosą ok. 300 zł.

Pełnomocnik dodała również, że w chwili obecnej J. K. zmuszony jest opiekować się dziećmi, z uwagi na częste wyjazdy żony na szkolenia zawodowe na 1 stopień oficerski SW.

Po rozpoznaniu odwołania, Komendant Główny Policji rozkazem personalnym z dnia 8 kwietnia 2013 r. nr 1651, wydanym na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 kpa, utrzymał w mocy zaskarżony rozkaz personalny.

Rozpatrując powyższą sprawę organ odwoławczy wskazał, że nie znalazł podstaw do uchylenia zaskrzonej decyzji. Uzasadniając decyzję Komendant Główny Policji przypomniał stan faktyczny sprawy i podobnie jak organ I instancji powołując na treść art. 1 ust. 1 pow. ustawy o Policji, wskazał, że jednym z podstawowych warunków niezbędnych do wykonania zadań przez Policję jest dyspozycyjność i zdyscyplinowanie jej funkcjonariuszy. Granice tej dyspozycyjności określa ustawa o Policji oraz wydane na jej podstawie akty wykonawcze (por. wyrok SN - Izby Administracyjnej, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 4 lutego 1993 r., sygn. akt III AZP 38/92).

Wskazał też, że ustawowe ograniczenia w zakresie rozstrzygania o przeniesieniu policjanta na niższe stanowisko służbowe należy traktować, jako wyjątki od zasady dającej przełożonemu służbowemu władzę jednostronnego ustalania treści stosunku służbowego. Poza tymi ograniczeniami przełożony właściwy w sprawach osobowych może bez zgody policjanta przenieść go na inne stanowisko służbowe, w tym na stanowisko równorzędne.

Organ podał, że w myśl art. 36 ust. 1 pow. ustawy policjant może być przeniesiony do pełnienia służby albo delegowany do czasowego pełnienia służby w innej miejscowości z urzędu lub na własną prośbę. Uregulowania prawne zawarte w tym przepisie nie wskazują przesłanek uzasadniających podjęcie takiej decyzji. Tym samym daje to "właściwemu przełożonemu możliwość rozstrzygnięcia sprawy w granicach uznania administracyjnego. Organy uprawnione do podejmowania decyzji w zakresie przeniesienia policjanta do dalszego pełnienia służby w innej jednostce zostały określone w art. 36 ust. 2 cytowanej ustawy. W rozpatrywanym przypadku właściwym przełożonym jest Komendant Wojewódzki Policji w G..

Uwzględniając powyższe organ stwierdził, że rozkaz personalny Komendanta Wojewódzkiego Policji w G. nr [...] z dnia [...] lutego 2013 r. o przeniesieniu J. K. z Komendy Powiatowej Policji w S. do Komendy Powiatowej Policji w K., został wydany przez właściwy organ oraz uwzględnia obowiązujące regulacje prawne i nie ma charakteru dowolności. Dodał, że decyzja o przeniesieniu zainteresowanego do dalszego pełnienia służby w Komendzie Powiatowej Policji w K. podjęta została na wniosek przełożonego, kierującego wymienioną jednostką organizacyjną, a Komendant Wojewódzki Policji w G., uznając konieczność wzmocnienia struktur organizacyjnych, zobowiązany był do podjęcia działań zmierzających do zapewnienia właściwej realizacji zadań i czynności służbowych w tejże komendzie. Organ wskazał też, że jak wynika z materiałów uzyskanych przez organ toku postępowania, na dzień [...] lutego 2013 r. w Komendzie Powiatowej Policji w K. było 5,6% wakatów, podczas gdy w Komendzie Powiatowej Policji w S. zaledwie 2,3%. Organ uznał, że przeniesienie J. K. leży w interesie społecznym, gdyż wzmocnienie stanu osobowego Komendy Powiatowej Policji w K. o wymienionego, przyczyni się do poprawy bezpieczeństwa na obszarze działania tejże komendy oraz do przeciwdziałania zjawiskom patologicznym, a tym samym leży w interesie służby.

Organ stwierdził też, że przeniesienie J. K. zbieżne jest też z interesem strony, albowiem została ona przeniesiona dalszego pełnienia służby w jednostce położonej bliżej dotychczasowego miejsca zamieszkania. Ponadto Komendant Powiatowy Policji w S. rozkazem personalnym nr [...] z dnia [...] lutego 2013 r. mianował wymienionego na stanowisko równorzędne w stosunku do zajmowanego dotychczas, zarówno pod względem grupy zaszeregowania, mnożnika kwoty bazowej i stopnia etatowego, jak również dodatku służbowego. Tak więc, decyzja o przeniesieniu do dalszego pełnienia służby w innej jednostce Policji nie pogorszyła sytuacji policjanta.

Odnosząc się zaś do zarzutów podniesionych przez pełnomocnika J. K. w odwołaniu, organ odwoławczy wskazał, że nie zasługują one na uwzględnienie.

W odpowiedzi na zarzut naruszenia art. 32 ust. 2 ustawy o związkach zawodowych organ powołał się na art. 67 ust. 2 ustawy o Policji, w myśl którego przepisy ustawy o związkach zawodowych stosuje się odpowiednio, z zastrzeżeniem, że w Policji może działać tylko jeden związek zawodowy i związek ten nie ma prawa do strajku. Uznać należy, że używając sformułowania "odpowiednio" ustawodawca założył konieczność uwzględnienia w zakresie ochrony funkcjonariuszy pełniących funkcje związkowe, specyfiki stosunków służbowych w Policji, w szczególności zaś dyspozycyjność funkcjonariusza wobec przełożonych. W ten sposób założył konieczność uwzględnienia, w zakresie funkcjonariuszy pełniących funkcje związkowe, specyfiki stosunków służbowych w Policji, w szczególności zaś dyspozycyjności funkcjonariusza wobec przełożonych. Owa dyspozycyjność nakazuje oceniać dopuszczalność jednostronnych zmian warunków służby policjanta – związkowca, dokonywanych bez zgody odpowiedniej instytucji związkowej według kryteriów zobiektywizowanych, uwzględniających mobilność i skuteczność Policji, a nie według indywidualnych, osobistych odczuć policjanta (por. wyrok NSA w Warszawie z dnia 12 marca 2002 r. sygn. akt II SA/Wa 3504/01). Organ podał, że zgodnie z art. 32 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych pracodawca bez zgody zarządu zakładowej organizacji związkowej nie może:

1. wypowiedzieć ani rozwiązać stosunku pracy z imiennie wskazanym uchwałą zarządu jego członkiem lub z innym pracownikiem będącym członkiem danej zakładowej organizacji związkowej, upoważnionym do reprezentowania tej organizacji wobec pracodawcy albo organu lub osoby dokonującej za pracodawcę czynności w sprawach z zakresu prawa pracy,

2. zmienić jednostronnie warunków pracy lub płacy na niekorzyść pracownika, o którym mowa w pkt 1 - z wyjątkiem gdy dopuszczają to odrębne przepisy.

Organ wskazał, że przywołany przepis stanowi ochronę przed jednostronną zmianą warunków pracy lub płacy na niekorzyść pracownika, natomiast J. K. został przeniesiony do jednostki Policji położonej bliżej dotychczasowego miejsca zamieszkania, a następnie mianowany na stanowisko o dotychczasowych parametrach finansowych. Skoro zatem warunki służby ani uposażenia J. K. nie uległy pogorszeniu, trudno stwierdzić, że jest to zmiana na niekorzyść.

Organ wskazał, że dla niniejszej sprawy nie ma znaczenia status J. K. jako członka związku zawodowego. Również argument odnośnie miejsca zamieszkania strony nie może zostać uwzględniony. Organ wskazał, że przedłożony przez pełnomocnika strony raport z dnia [...] lutego 2013 r. (a zatem z dnia doręczenia stronie skarżonego rozkazu personalnego) o zameldowaniu w M. nie może w żaden sposób wpłynąć na treść zaskarżonego rozstrzygnięcia. Organ stwierdził, abstrahując od zbieżności dat sugerujących dokonanie zmian adresowych w związku z przedmiotowym rozkazem, że z przedłożonego zaświadczenia z Urzędu Miasta M. wynika, że J. K. zamierza w M. przebywać czasowo (w dniach od [...] lutego 2013 r. do dnia [...] lutego 2014 r.), zaś jego miejscem pobytu stałego pozostaje - jak dotychczas – C.. Organ uznał, że winien wziąć pod uwagę stałe miejsce pobytu funkcjonariusza. Z tego względu zarzuty dotyczące trudności z dojazdem do miejsca pełnienia służby należy uznać za nieaktualne. Na poparcie tego twierdzenia wskazał, że z ustaleń poczynionych przez Komendanta Wojewódzkiego Policji w G. wynika, że J. K. występował z wnioskiem o zwrot kosztów dojazdu z miejsca zamieszkania do miejsca służby w latach 2010, 2011 i 2012, przy czym we wnioskach jako miejsce zamieszkania wskazywana była miejscowość C..

Niezależnie od tego organ wskazał, że konieczność godzenia życia rodzinnego z pracą zawodową, jest udziałem większości społeczeństwa, w tym policjantów, stąd też argumenty dotyczące sytuacji osobistej nie mogą być w tej sprawie przeważające.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie pełnomocnik skarżącego – radca prawny – M. O. wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz decyzji organu I instancji oraz o zwrot kosztów postępowania według norm przepisanych w tym zastępstwa procesowego.

Pełnomocnik skarżącego zarzuciła zaskarżonej decyzji, podobnie jak w odwołaniu od decyzji Komendanta Wojewódzkiego Policji w G. naruszenie art. 32 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych (Dz. U. z 2001 r. Nr 79, poz. 854 ze zm.) w związku z art. 67 ust. 2 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji, polegające na nieuzyskaniu zgody zarządu zakładowej organizacji związkowej NSZZ Policjantów, na zmianę treści stosunku służbowego skarżącego.

W uzasadnieniu skargi pełnomocnik skarżącego przypomniała stan sprawy i wskazała, że z przepisu art. 67 ustawy o policji w związku z art. 32 ustawy o związkach zawodowych wynika, że organ nie może bez zgody zarządu zakładowej organizacji związkowej zmienić warunków pracy. Powołała się na uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 4 lutego 1993 r. w sprawie o sygn. akt III AZP 38/92, z której wynika, że przepis art. 32 ustawy o związkach zawodowych ma odpowiednie zastosowanie do policjanta, będącego członkiem Zarządu Terenowego Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego Policjantów. Pełnomocnik skarżącego wskazała, że biorąc pod uwagę, że skarżący jest członkiem Zarządu Terenowego NSZZ Policjantów i zarząd wojewódzki nie wyraził zgody na jego przeniesienie, pomijając fakt, iż Komendant nie zwrócił się do zarządu z takim pytaniem, to decyzja narusza przepisy wyżej wskazane i winna być uchylona. Ponadto pełnomocnik skarżącego podała również, że zmiana stosunku służbowego dla skarżącego, poprzez jego przeniesienie do innej jednostki, jest także niekorzystna z innych powodów. Podała, że skarżący został zmuszony do przejścia do Wydziału Dochodzeniowego, kiedy w rzeczywistości od 19 lat zajmował stanowisko w Wydziale Ruchu Drogowego i Prewencji, w tym kierunku odbył szereg szkoleń. Praca w innym wydziale spowoduje konieczność dodatkowych przeszkoleń i zmianę sposobu pełnienia służby. Pełnomocnik wskazała również, że skarżący do tej pory pokonywał odległość 10 km, bowiem od stycznia 2013 r. zamieszkał z żoną i dziećmi w M. przy ulicy N. [...]. Przeniesienie do Komendy Powiatowej w K. – posterunek w S. spowoduje, iż czas dojazdu wydłuży się bowiem jest to odległość 50 km. Koszty dojazdu wyniosą ok. 300 zł.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie powołując się na argumentację wyrażoną w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Sąd, jak wynika to z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz.1269 ze zm.), sprawuje kontrolę administracji publicznej poprzez badanie zgodności z prawem zaskarżonej decyzji, co prowadzić może do jej uchylenia w przypadku zasadności skargi, a więc w razie stwierdzenia, że decyzja narusza - w sposób określony przepisami art. 145 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) prawo materialne lub proceduralne.

Rozpatrywana pod tym względem skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie wskazać należy, że stosunek służbowy funkcjonariusza Policji, stosownie do przepisu art. 28 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji, powstaje w drodze mianowania na podstawie dobrowolnego zgłoszenia się do służby. Wynika z tego, że konsensusu stron wymaga jedynie zadecydowanie o przyjęciu do służby, a nie ustalenie warunków pełnienia tej służby. Kandydat do służby w Policji, oprócz posiadania predyspozycji wymienionych w art. 25 ustawy o Policji, winien mieć na uwadze, że służba w Policji podlega szczególnej dyscyplinie, której gotów się podporządkować.

Istotą tej służby jest więc dyspozycyjność jej funkcjonariuszy i dlatego temu stosunkowi służbowemu nadano charakter stosunku administracyjnoprawnego, a więc takiego, w którym organ jednostronnie i władczo kształtuje sytuację prawną funkcjonariusza. Tak więc, zawarte w ustawie uregulowanie w zakresie rozstrzygania o przeniesieniu funkcjonariusza na inne stanowisko służbowe, co do zasady daje przełożonemu służbowemu władzę przeniesienia funkcjonariusza do pełnienia służby na równorzędnym, czy też wyższym stanowisku.

Zgodnie z art. 32 powołanej ustawy o Policji, do mianowania policjanta na stanowisko służbowe, przenoszenia oraz zwalniania z tych stanowisk, właściwi są przełożeni: Komendant Główny Policji, komendanci wojewódzcy i powiatowi (miejscy) Policji oraz komendanci szkół policyjnych.

Z jego treści wynika, iż jest to przepis o charakterze kompetencyjnym, gdyż określono w nim wyłącznie organy uprawnione do podejmowania decyzji w sprawach w nim wymienionych. Nie wskazano natomiast w tym przepisie kryteriów i merytorycznych przesłanek uzasadniających podejmowanie decyzji w tych sprawach.

Nie ulega jednak wątpliwości, iż na podstawie tego przepisu zwolnienie funkcjonariusza z zajmowanego stanowiska służbowego, połączone z równoczesnym mianowaniem na inne stanowisko służbowe może nastąpić wyłącznie na stanowisko co najmniej równorzędne ze stanowiskiem poprzednio zajmowanym. Wynika to bowiem a contrario z art. 38 ust. 1 i 2 omawianej ustawy o Policji, w którym wymieniono w sposób wyczerpujący obligatoryjne i fakultatywne przesłanki uzasadniające przeniesienie policjanta na niższe stanowisko służbowe.

Poza tym przeniesienie policjanta do pełnienia służby w innej miejscowości z urzędu lub na własną prośbę zostało uregulowane w art. 36 ust. 1 tej ustawy, zgodnie z którym:

1. Policjant może być przeniesiony do pełnienia służby albo delegowany do czasowego pełnienia służby w innej miejscowości z urzędu lub na własną prośbę.

2. Do przenoszenia lub delegowania policjanta właściwi są: Komendant Główny Policji na obszarze całego państwa, komendant wojewódzki Policji na obszarze właściwego województwa, komendant powiatowy (miejski) Policji na obszarze właściwego powiatu (miasta). Jeżeli przeniesienie między województwami następuje w związku z porozumieniem zainteresowanych przełożonych i policjanta, przeniesienia dokonuje komendant wojewódzki Policji, właściwy dla województwa, w którym policjant ma pełnić służbę.

Stosując zasady wykładni logicznej, systemowej i celowościowej przy interpretacji powołanych przepisów należy dojść do wniosku, że właściwy komendant jest uprawniony, na podstawie art. 32 powołanej ustawy o Policji, do przeniesienia policjanta na równorzędne oraz wyższe stanowisko w tej samej miejscowości bez jego zgody (z urzędu) i jest to decyzja uznaniowa, przy czym ramy tego uznania wyznacza przepis art. 7 kpa, a mianowicie interes społeczny (w tym przypadku interes służbowy Policji) oraz słuszny interes policjanta.

Należy zwrócić uwagę, że sądowa kontrola decyzji o przeniesieniu funkcjonariusza na inne, równorzędne stanowisko nie obejmuje celowości jej podjęcia, lecz zasadniczo sprowadza się do oceny, czy organ administracji nie przekroczył granic uznania przyznanego mu ustawowo, a zatem, czy decyzja nie jest dotknięta dowolnością.

Oceniając, czy w rozpoznawanej sprawie organ zachował warunki do wydania decyzji uznaniowej, należy stwierdzić, że słuszny interes J. K., o którym mowa w art. 7 kpa, nie stoi w zasadniczej sprzeczności z podjętym rozstrzygnięciem, a argumentacja funkcjonariusza kwestionująca przedmiotowy rozkaz nie równoważy potrzeb służby.

Wskazać należy, że skarżący do dnia [...] lutego 2013 r. pełnił służbę na stanowisku asystenta Ogniwa Ruchu Drogowego Wydziału Ruchu Drogowego i Prewencji w S., z dniem zaś [...] lutego 2013 r. został zwolniony z zajmowanego stanowiska i z dniem [...] lutego 2013 r. z urzędu został przeniesiony do dalszego pełnienia służby w Komendzie Powiatowej Policji w K..

Skarżący zarzuca natomiast, że przeniesienie to spowodowało pogorszenie jego warunków służby, a w takiej sytuacji niezbędne było uzyskanie zgody zarządu zakładowej organizacji związkowej NSZZ Policjantów, zgodnie z art. 32 ustawy o związkach zawodowych w związku z art. 67 ust. 2 ustawy o Policji.

Wskazać należy, że zgodnie z art. 67 ust. 2 ustawy o Policji, przepisy ustawy o związkach zawodowych stosuje się odpowiednio, z zastrzeżeniem, że w Policji może działać tylko jeden związek zawodowy i związek ten nie ma prawa do strajku. Sąd podziela pogląd zaprezentowany w wyroku NSA o sygn. akt. II SA/Wa 3504/01 z dnia 12 marca 2002 r., "że używając sformułowania "odpowiednio" ustawodawca założył konieczność uwzględnienia w zakresie ochrony funkcjonariuszy pełniących funkcje związkowe, specyfiki stosunków służbowych w Policji, w szczególności zaś dyspozycyjność funkcjonariusza wobec przełożonych. W ten sposób założył konieczność uwzględnienia, w zakresie funkcjonariuszy pełniących funkcje związkowe, specyfiki stosunków służbowych w Policji, w szczególności zaś dyspozycyjności funkcjonariusza wobec przełożonych. Owa dyspozycyjność nakazuje oceniać dopuszczalność jednostronnych zmian warunków służby policjanta – związkowca, dokonywanych bez zgody odpowiedniej instytucji związkowej według kryteriów zobiektywizowanych, uwzględniających mobilność i skuteczność Policji, a nie według indywidualnych, osobistych odczuć policjanta". Wskazać należy, że zgodnie z art. 32 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych pracodawca bez zgody zarządu zakładowej organizacji związkowej nie może:

1. wypowiedzieć ani rozwiązać stosunku pracy z imiennie wskazanym uchwałą zarządu jego członkiem lub z innym pracownikiem będącym członkiem danej zakładowej organizacji związkowej, upoważnionym do reprezentowania tej organizacji wobec pracodawcy albo organu lub osoby dokonującej za pracodawcę czynności w sprawach z zakresu prawa pracy,

2. zmienić jednostronnie warunków pracy lub płacy na niekorzyść pracownika, o którym mowa w pkt 1 - z wyjątkiem, gdy dopuszczają to odrębne przepisy.

W rozpoznawanej sprawie pozostaje poza sporem, czego skarżący nie kwestionuje, że został on przeniesiony do Komendy Rejonowej w K. – Posterunek w S., na stanowisko równorzędne w stosunku do zajmowanego dotychczas zarówno pod względem grupy zaszeregowania, mnożnika kwoty bazowej i stopnia etatowego jak również dodatku służbowego (rozkaz z dnia [...] lutego 2013 r. nr [...]). Wskazać należy ponadto, że artykuł 32 ustawy o związkach zawodowych przewiduje obowiązek uzyskania zgody zarządu zakładowej organizacji związkowej w sytuacji jednostronnej zmiany warunków pracy lub płacy na niekorzyść pracownika, chyba że dopuszczają to odrębne przepisy. Z treści tej wynika, że podstawę uzyskania zgody stanowi zatem zmiana na niekorzyść pracownika. A contrario istnienie przepisów szczególnych lub ustalenie, że zmiana nie ma charakteru niekorzystnego, uchyla obowiązek uzyskania wskazanej wyżej zgody. Jak wskazano wyżej, skarżący został przeniesiony na stanowisko równorzędne, z takimi samymi parametrami jak dotychczasowe. Zmiana natomiast miejsca pełnienia służby nie może świadczyć o niekorzystnym przeniesieniu funkcjonariusza policji.

Przepis ten bowiem, zdaniem Sądu, w realiach służby policjanta należy tak interpretować, że stanowi on ochronę przed jednostronną zmianą warunków służby na niekorzyść funkcjonariusza, polegającą na zwolnieniu go ze służby, czy też na przeniesieniu go na niższe stanowisko służbowe, bez zgody zarządu zakładowej organizacji związkowej NSZZ Policjantów.

Zgodzić się należy z organem, że policjant musi liczyć się z tym, że zmianie mogą ulec pewne elementy jego służby. Jest to oczywisty dyskomfort, ale policjanci korzystają z ustawowych gratyfikacji z powodu pełnienia służby, jak chociażby minimum emerytalne, brak składek na zaopatrzenie emerytalne i inne, odmienne zasady przyznawania emerytury, ochrona wynagrodzenia w czasie choroby, pobieranie świadczenia z art. 117 ustawy o Policji. Te instrumenty mają łagodzić trudności wynikające ze służby. Z tego powodu możliwość jednostronnej zmiany miejsca pełnienia służby, stanowiąca podstawowy element stosunku służbowego każdego policjanta i dla każdego wiążąca się z takimi samymi dolegliwościami, musi być traktowana w ramach odpowiedniości stosowania ochrony.

Tym samym nie można przyjąć, by Komendant Wojewódzki Policji w G., wydając zaskarżony rozkaz naruszył art. 32 ust. 1 pkt 2 ustawy o związkach zawodowych, ponieważ w jego wyniku nie nastąpiła jednostronna zmiana warunków pracy lub płacy na niekorzyść funkcjonariusza.

W ocenie Sądu, zarówno uzasadnienie zaskarżonej decyzji jak też okoliczności faktyczne sprawy, wystarczająco wykazują potrzebę mianowania skarżącego na nowe stanowisko służbowe. Nie można bowiem zakwestionować twierdzenia właściwych przełożonych skarżącego, że jego przeniesienie wywołane zostało potrzebami służby determinowanej realizacją ustawowych zadań Policji. Prawidłowość funkcjonowania Policji jako umundurowanej i uzbrojonej formacji opiera się na zhierarchizowaniu i podporządkowaniu służbowym. W takich warunkach nie do przyjęcia jest stanowisko, że funkcjonariusz Policji, a więc służby, która ze swojej istoty wymaga podporządkowania oraz dyspozycyjności, nie mógłby zostać przeniesiony bez swojej zgody na inne równorzędne, czy też wyższe stanowisko służbowe, gdy przemawiałoby za tym dobro tej służby.

Z tych względów, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w sentencji wyroku.

Sąd nie uwzględnił wniosku o zasądzenie kosztów postępowania, ponieważ zgodnie z art. 200 ostatnio powołanej ustawy, zwrot kosztów niezbędnych do celowego dochodzenia praw, przysługuje skarżącemu od organu w wypadku uwzględnienia skargi, co w rozpoznawanej sprawie nie miało miejsca. Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że zgodnie z art. 239 pkt 1 lit. d tej ustawy, skarżący jest zwolniony z obowiązku uiszczenia kosztów sądowych.