II SA/Ol 608/13

Uzasadnienie

Decyzją z dnia "[...]" Wojewoda po rozpatrzeniu odwołania z 20 maja 2013 r. Spółki A od decyzji Starosty A z dnia "[...]" orzekającej o odmowie zobowiązania M. i J. K. do udostępnienia na rzecz spółki A nieruchomości, położonych w obrębie nr A, gmina A, oznaczonych w rejestrze gruntów jako działki: nr "[...]" uchylił zaskarżoną decyzję Starosty A w całości. Ponadto zobowiązał właścicieli wyżej wymienionych nieruchomości Państwa M. i J. K. do udostępnienia spółce A na okres 6 miesięcy nieruchomości w celu wykonania czynności związanych z konserwacją i remontem na linii 110 kV relacji A, tj. naprawy słupów poprzez wymianę uszkodzonych elementów stalowych oraz uzupełnienie brakujących elementów (słupy nr: "[...]"), wymiany elementów konstrukcji słupów nr "[...]", wymiany przewodu odgromowego na OPGW, naprawy uziemień słupów i pomiaru napięcia, wymiany tabliczek informacyjnych na wszystkich słupach, wymiany izolacji porcelanowej na izolację kompozytową, naprawy, uzupełnieniu ubytków i konserwacji fundamentów oraz zapewnienie dojazdu umożliwiającego wykonanie wyżej wymienionych czynności. Organ odwoławczy zaskarżoną decyzją zobowiązał również spółkę A do przywrócenia ww. nieruchomości do stanu poprzedniego, niezwłocznie po zakończeniu wykonywania prac remontowo-konserwacyjnych, a jeżeli nie byłoby to możliwe albo powodowałoby nadmierne trudności lub koszty, do wypłaty odszkodowania.

W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy wskazał, że działając jako wykonawca inwestycji celu publicznego, w ramach umowy zawartej z właścicielem urządzeń przemysłowych spółki B, w dniu 12 lutego 2013 r. wystąpiła do Starosty A z wnioskiem o wydanie decyzji, w trybie art. 124b ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (j .t. Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 ze zm.), zobowiązującej J., M. K. do czasowego udostępnienia nieruchomości, będących ich własnością, położonych w obrębie A, gmina A, oznaczonych w rejestrze gruntów jako działki: "[...]" w celu przeprowadzenia niezbędnych prac remontowo-konserwacyjnych. Przedmiotowy wniosek poprzedzony był rokowaniami przeprowadzonymi z właścicielami w celu uzyskania ich zgody na udostępnienie ww. nieruchomości. W związku z tym, iż prowadzone pertraktacje z właścicielami nie przyniosły rezultatu. Spółka A wystąpiła o wydanie decyzji zobowiązującej, w trybie art. 124b ustawy o gospodarce nieruchomościami.

Decyzją z dnia "[...]" wydaną na podstawie 124b ust. 1 i 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami Starosta A odmówił zobowiązania właścicieli nieruchomości - Państwa M. i J. K. do udostępnienia wnioskowanych przez A nieruchomości.

Od decyzji tej odwołanie złożyła spółka A Skarżąca zarzuciła Staroście A naruszenie przepisów art. 7, 8, 11, 77 § 1 i 80 Kodeksu postępowania administracyjnego (dalej: k.p.a.) oraz art. 124b ustawy o gospodarce nieruchomościami i wniosła o uchylenie decyzji w całości i wydanie decyzji reformatoryjnej.

Rozpoznając wniesione odwołanie Wojewoda przywołał treść art. 124b ustawy o gospodarce nieruchomościami i wskazał, że wszystkie ustawowe przesłanki, konieczne do wszczęcia i prowadzenia przez Starostę A postępowania administracyjnego, zostały spełnione. Akta sprawy nie zawierają zgody właścicieli przedmiotowych nieruchomości, wyrażonej w stosownej umowie cywilnoprawnej. Korespondencja prowadzona pomiędzy właścicielami nieruchomości a Spółką, jednoznacznie wskazuje, że inwestor podejmował regularnie negocjacje z właścicielami nieruchomości oraz prowadził rokowania. Ponadto wysyłane pisma miały również charakter informacyjny i wyjaśniający, których zasadniczym elementem była kwestia określenia przebiegu linii, szczegółowy zakres prac remontowych oraz zobowiązania się przez inwestora do wypłaty odszkodowania za ewentualne szkody powstałe w związku z planowanymi pracami. Organ odwoławczy odnosząc się do propozycji właścicieli nieruchomości dotyczącej korekty (zmiany) przebiegu trasy istniejącej linii energetycznej z napowietrznej na instalacje przesyłową podziemną, zauważył, iż organ rozpatrujący wniosek inwestora w trybie art. 124b wyżej cytowanej ustawy, nie ma podstaw do oceny przyjętych rozwiązań technicznych lub ich zmiany. Ponadto organ II instancji wyjaśnił, że sprawa ewentualnego usunięcia słupów z nieruchomości oraz przeprojektowanie istniejącej linii w ten sposób, aby przebiegała w gruncie, nie była przedmiotem postępowania odwoławczego.

Wojewoda wskazał także, iż organ I instancji niesłusznie przyjął, że charakter prac planowanych przez spółkę A wynika z umowy zawartej w dniu 20 kwietnia 2012 r. pomiędzy Spółkami: B i A, gdzie prace te określa się jako "Budowa stacji 110/15 kV GZP "[...]". Organ I instancji nie odniósł się bowiem do zebranego w toku postępowania materiału dowodowego, a swoje orzeczenie wydał tylko w oparciu o nazwę zadania zleconego wykonawcy w umowie pomiędzy ww. spółkami, tj. wykonanie prac budowlanych określonych jako "Budowa stacji 110/15 kV "[...]".

Zdaniem organu odwoławczego, wykonawca zarówno we wniosku, jak i na etapie prowadzenia negocjacji z właścicielami oraz w toku samego postępowania wyjaśnił jaki zakres prac zostanie wykonany na poszczególnych nieruchomościach. Wskazał również, iż "Budowa stacji 110/15 kV GPZ" jest nazwą zadania inwestycyjnego w ramach którego będą wykonane prace - budowa nowej stacji GPZ oraz remont istniejącej linii. Bezsporny jest fakt, że napowietrzna linia energetyczna A, przebiegająca przez nieruchomości Państwa K., jest linią o napięciu 110 kV, o czym świadczy decyzja Głównego Architekta Wojewódzkiego z dnia 1985r. udzielająca pozwolenia na jej budowę. Załączone dotąd niższe napięcie - 15 kV nie zmienia – w ocenie Wojewody -charakteru linii.

Organ odwoławczy przywołał także definicję remontu zdefiniowane w art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (j.t. Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 ze zm.). W ocenie Wojewody treść wniosku Spółki z dnia 12 lutego 2013 r. - oraz pism, złożonych w toku postępowania przed organem I instancji, mających na celu wyjaśnienie i doprecyzowanie zakresu planowanych robót jest wystarczająca i jednoznacznie wskazuje na remontowo-konserwacyjny ich charakter.

Zdaniem organu II instancji zebrany w niniejszej sprawie materiał dowodowy pozwalał na stwierdzenie, że zostały spełnione przesłanki, wynikające z art. 124b ustawy o gospodarce nieruchomościami, dlatego też organ odwoławczy, znalazł podstawy do uwzględnienia odwołania od decyzji Starosty z dnia "[...]".

Z decyzją Wojewody nie zgodzili się M. i J. K. wnosząc skargę na tą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie.

Skarżący zaskarżonej decyzji zarzucili naruszenie:

1. art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. w związku z art. 6 pkt 2, art. 124 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami poprzez uchylenie decyzji Starosty A i zezwolenie na ograniczenie na okres 6 miesięcy władania nieruchomościami należącymi do M. i J. K. celem dokonania czynności związanych z konserwacją i remontem linii relacji A, zakładając, że istniejąca linia jest 110 kV, a nie chodzi o modernizację linii z 15kV na 110kV przyjmując, iż zachodzą przesłanki wskazane w art. 124b ustawy o gospodarce nieruchomościami; 2. naruszenie art. 124b ustawy o gospodarce nieruchomościami w związku. z art. 3 ust. 8 ustawy - Prawo budowlane poprzez błędne zastosowanie przejawiające się w przyjęciu, iż zaplanowana inwestycja przez spółkę B o nazwie "Budowa stacji 110/15 KV GPZ" jest w rzeczywistości modernizacją linii zamiast uznania, iż mamy do czynienia z nową inwestycją energetyczną, bo fakt jest taki, że jest prowadzona przebudowa z dotychczasowej 15kV na 110kV; 3. naruszenie art. 107 § 3 k.p.a. w związku z art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. oraz art. 124 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami, w związku z art. 3 pkt 8 ustawy - Prawo budowlane, poprzez uchylenie decyzji Starosty A i zezwolenie spółki A na realizację inwestycji celu publicznego polegającej na przebudowie linii elektroenergetycznej, bez rozważenia tego, aby przebieg planowanej inwestycji był dla nieruchomości skarżących jak najmniej uciążliwy, a zakres ingerencji inwestora w prawa właściciela nieruchomości sprowadzony do niezbędnego minimum;

4. naruszenie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a w związku z art. 124 ust. 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami, poprzez uchylenie decyzji Starosty A i zezwolenie na realizację inwestycji celu publicznego polegającej na przebudowie linii elektroenergetycznej z 15kV na 110 kV, pomimo prowadzonych rokowań w przedmiocie udzielenia zezwolenia przez skarżących na ograniczenie korzystania z ich nieruchomości, albowiem w trakcie prowadzonych "rokowań" inwestor całkowicie ignorował składane przez właścicieli zarzuty oraz propozycje zmiany zakresu inwestycji;

5. przepisów prawa materialnego, w szczególności art. 124 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami przez ich niezastosowanie i przyjęcie przez Wojewodę, że w pojęciu "zakładanie i przeprowadzenie na nieruchomości przewodów służących do przesyłu energii elektrycznej" mieści się pojęcie przebudowy istniejącej linii energetycznej co wypełnia przesłanki art. 124b ustawy o gospodarce nieruchomościami i w związku z tym uznano, że w sprawie zostały prawidłowo przeprowadzone rokowania zmierzające do zawarcia ugody;

6. naruszenie art. 7 k.p.a., wyrażające się w zaniechaniu podjęcia czynności pozwalających na ustalenie koniecznego stanu faktycznego (sprawdzenia, czy spełnione są przesłanki konieczne dla zastosowania art. 124b ustawy o gospodarce nieruchomościami), a więc czy roboty planowane przez wnioskodawcę mają charakter remontowych.

Skarżący w oparciu o powyższe zarzuty skargi wnieśli o uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda wniósł o jej oddalenie, podtrzymując w całości stanowisko zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Dodatkowo pismem z dnia 9 października 2013 r. spółka A odnosząc się do zarzutów złożonej skargi wniosła o jej oddalenie, uznając przedstawione zarzuty za nieuzasadnione.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył, co następuje:

Na wstępie wyjaśnienia wymaga, iż sądowa kontrola działalności administracji publicznej ogranicza się do oceny zgodności zaskarżonego aktu lub czynności

z prawem. Wynika to z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 roku Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U Nr 153, poz.1269 ze zmianami).

Sąd administracyjny, kontrolując zgodność zaskarżonego rozstrzygnięcia

z prawem, orzeka na podstawie materiału sprawy zgromadzonego w postępowaniu administracyjnym. Obowiązek dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz zebrania i wyczerpującego rozpatrzenia całego materiału dowodowego spoczywa na organie orzekającym, a sąd administracyjny nie może zastąpić organu administracji

w wypełnieniu tego obowiązku, ponieważ do jego kompetencji należy wyłącznie kontrola legalności rozstrzygnięcia administracyjnego. Oznacza to, że sąd administracyjny nie rozstrzyga merytorycznie o zgłoszonych przez stronę żądaniach,

a jedynie w przypadku stwierdzenia, iż zaskarżony akt został wydany z naruszeniem prawa, o którym mowa w art. 145 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo

o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U z 2012 r. poz. 270 ze zm. – zwanej w dalszym ciągu uzasadnienia jako ppsa) uchyla go lub stwierdza jego nieważność.

Nadto wskazania wymaga, iż sąd orzeka na podstawie akt sprawy

(art. 133 § 1 ppsa) nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 ppsa).

Rozpoznając sprawę w świetle powołanych wyżej kryteriów Sąd doszedł

do przekonania, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie, bowiem zaskarżona decyzja nie została podjęta z naruszeniem przepisów prawa, w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy.

Przedmiotem zaskarżenia w niniejszej sprawie jest decyzja Wojewody z dnia "[...]", którą organ odwoławczy uchylił decyzję Starosty A orzekającą o odmowie zobowiązania skarżących do udostępnienia nieruchomości na rzecz uczestnika postępowania i zobowiązał skarżących do udostępnienia nieruchomości na okres 6 miesięcy w celu wykonania czynności związanych z konserwacją i remontem na linii 110 kV relacji A, tj. naprawy słupów poprzez wymianę uszkodzonych elementów stalowych oraz uzupełnienie brakujących elementów (słupy nr: "[...]", wymiany elementów konstrukcji słupów nr "[...]", wymiany przewodu odgromowego na OPGW, naprawy uziemień słupów i pomiaru napięcia, wymiany tabliczek informacyjnych na wszystkich słupach, wymiany izolacji porcelanowej na izolację kompozytową, naprawy, uzupełnieniu ubytków i konserwacji fundamentów oraz zapewnienie dojazdu umożliwiającego wykonanie wyżej wymienionych czynności.

Organ II instancji jako podstawę decyzji wskazał art. 124b ustawy o gospodarce nieruchomościami. Zgodnie z art. 124b ust. 1 tejże ustawy starosta, wykonujący zadanie z zakresu administracji rządowej, w drodze decyzji zobowiązuje właściciela, użytkownika wieczystego lub osobę, której przysługują inne prawa rzeczowe do nieruchomości do udostępnienia nieruchomości w celu wykonania czynności związanych z konserwacją, remontami oraz usuwaniem awarii ciągów drenażowych, przewodów i urządzeń, nienależących do części składowych nieruchomości, służących do przesyłania lub dystrybucji płynów, pary, gazów i energii elektrycznej oraz urządzeń łączności publicznej i sygnalizacji, a także innych podziemnych, naziemnych lub nadziemnych obiektów i urządzeń niezbędnych do korzystania z tych przewodów i urządzeń, a także usuwaniem z gruntu tych ciągów, przewodów, urządzeń i obiektów, jeżeli właściciel, użytkownik wieczysty lub osoba, której przysługują inne prawa rzeczowe do nieruchomości nie wyraża na to zgody. Decyzja o zobowiązaniu do udostępniania nieruchomości może być także wydana w celu zapewnienia dojazdu umożliwiającego wykonanie czynności. Decyzję, o której mowa w ust. 1, wydaje się z urzędu albo na wniosek podmiotu zobowiązanego do wykonania czynności, o których mowa w ust. 1 (art. 124b ust. 2). Obowiązek udostępnienia nieruchomości może być ustanowiony na czas nie dłuższy niż 6 miesięcy. Przepis art. 124 ust. 1a i 4 stosuje się odpowiednio (art. 124b ust. 3). Za udostępnienie nieruchomości oraz szkody powstałe na skutek czynności, o których mowa w ust. 1, przysługuje odszkodowanie w wysokości uzgodnionej między właścicielem, użytkownikiem wieczystym lub osobą, której przysługują inne prawa rzeczowe do nieruchomości a podmiotem, któremu udostępniono nieruchomość. Jeżeli do takiego uzgodnienia nie dojdzie w terminie 30 dni, licząc od dnia, w którym upłynął termin udostępnienia nieruchomości, określony w decyzji, o której mowa w ust. 1, starosta, wykonujący zadanie z zakresu administracji rządowej wszczyna postępowanie w sprawie ustalenia odszkodowania (art. 124b ust. 4).

Możliwość wydania decyzji w tym trybie zachodzi więc, gdy niezbędna jest konieczność udostępnienia nieruchomości w celu wykonania czynności związanych z konserwacją, remontami oraz usuwaniem awarii m.in. przewodów i urządzeń, nienależących do części składowych nieruchomości, służących do przesyłania lub dystrybucji energii elektrycznej. Koniecznym warunkiem wydania decyzji w tym przedmiocie jest także brak zgody właściciela na wykonanie opisanych czynności.

W sprawie nie ulega wątpliwości, że skarżący nie wyrazili zgody na wejście na ich nieruchomości celem umożliwienia uczestnikowi postępowania wykonania prac remontowych na linii energetycznej przebiegającej przez nieruchomości będące własnością skarżących, pomimo, że uczestnik postępowania zwracał się do skarżących z taką prośbą. Ten warunek przewidziany w art. 124b ustawy o gospodarce nieruchomościami został więc spełniony.

W ocenie Sądu także charakter prac jaki zamierzał wykonać uczestnik postępowania na linii energetycznej przemawia za prawidłowością zastosowania w sprawie trybu z art. 124b ustawy o gospodarce nieruchomościami. Wnioskodawca bowiem zwrócił się do organu z wnioskiem o udostępnienie nieruchomości skarżących w celu wykonania czynności związanych z konserwacją i remontem na linii 110 kV relacji A. Organ odwoławczy w decyzji udzielił zgody na wykonanie tego typu prac. W ocenie Sądu Wojewoda właściwie przyjął, że w sprawie charakter prac jakie miały być zrealizowane należało zakwalifikować jako remont. Prawidłowo w tej kwestii organ posiłkował się definicją remontu zawartą w Prawie budowlanym. Zgodnie z art. 3 pkt 8 ustawy – Prawo budowlane przez remont należy rozumieć wykonywanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym. Zgodzić należy się z organem odwoławczym, że z definicji tej wynika, iż remont musi być wykonywany w istniejącym obiekcie budowlanym, co wyklucza z góry brak takiego obiektu w całości lub części. Remont w związku z koniecznością istnienia obiektu budowlanego w jego trakcie, nie może polegać na całkowitej lub częściowej rozbiórce obiektu, a następnie jego wznoszenia od nowa. Roboty budowlane, polegające na remoncie mają na celu odtworzenie stanu pierwotnego obiektu budowlanego przy zastosowaniu wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym. W przypadku remontu odtworzenie stanu pierwotnego istniejących obiektów budowlanych wymaga napraw, wymiany lub odnowienia niektórych tylko elementów obiektu, w przeciwieństwie do odbudowy, kiedy ten zakres jest znacznie szerszy. Ponadto przy remoncie, obiekt jemu poddany zazwyczaj jest jeszcze użytkowany zgodnie ze swoim przeznaczeniem, a remont ma zapobiec na przyszłość jego degradacji fizycznej i technicznej, nadmiernemu i zbyt szybkiemu zużyciu (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 kwietnia 2012 r. sygn. akt II OSK 281/11).

W sprawie analizując charakter wykonanych prac należy dojść do wniosku, że najpełniej ich zakres pokrywa się z definicją remontu zawartą w ustawie – Prawo budowlane. Spółka A nie zamierzała wykonać bowiem nowej sieci, przebudować jej, czy też odbudować istniejącej sieci przechodzącej przez nieruchomość skarżących. Zakres robót ograniczał się jedynie do wymiany uszkodzonych brakujących elementów słupów, wymiany przewodu odgromowego na OPGW, naprawy uziemień i pomiaru napięcia, wymiany izolacji , uzupełnienia ubytków i konserwacji fundamentów. Charakteru wykonanych robót jako remontu tego odcinka sieci nie zmienia okoliczność wymiany elementów konstrukcyjnych dwóch słupów o numerach "[...]". Przyjąć bowiem należy, że przedmiotem oceny co do kwalifikacji wykonanych robót winien być cały odcinek sieci przechodzący przez nieruchomość skarżących. A charakter tego zamierzenia inwestycyjnego w odniesieniu do spornego odcinka sieci należy określić jako wykonywanie robót remontowych.

Oceny tej nie może zmienić umowa zawarta w dniu 20 kwietnia 2012 r. pomiędzy uczestnikiem postępowania a spółką B, w której planowane zamierzenie inwestycyjne, które zamierza wykonać Spółka A określono jako "Budowa stacji 110/15kV GPZ Zalewo". Jak słusznie bowiem wskazywał uczestnik postępowania oraz organ odwoławczy fakt, że ma zostać wybudowana stacja GPZ nie może zmienić charakteru robót wykonanych na spornym odcinku sieci energetycznej, które niewątpliwie należy zakwalifikować jako remont tego odcinka sieci.

W sprawie nie można także przyjąć, że w istocie uczestnik postępowania wykonywał nową linię energetyczną lub też dokonał przebudowy linii ze względu na okoliczność, że dotychczas na linii było załączone napięcie niższe – 15 kV. Z przedłożonych przez uczestnika postępowania dokumentów wynika bowiem, że linia była zbudowana jako linia energetyczna 110 kV, o czym świadczą decyzje: o ustaleniu lokalizacji inwestycji i udzieleniu pozwolenia na budowę z "[...]" (karta 41 i 42 akt administracyjnych) oraz ujęcie linii w zmianie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego dla Gminy A z 2008 r. jako linii 110 kV. Okoliczność załączenia niższego napięcia nie może oznaczać, że linia energetyczna traci przez to parametry linii w jakiej ją zaprojektowano i zbudowano, a załączenie następnie wyższego napięcia o wartości takiej w jakiej zbudowano linię, powoduje zmianę charakteru linii energetycznej. Co najistotniejsze jednak w przedmiotowej sprawie nie można przyjąć, że okoliczność wcześniejszego załączenia napięcia 15 kV, samo w sobie zmienia charakter linii energetycznej i robót wykonanych na tej linii.

Za przyjęciem prawidłowości powyższych rozważań przemawia także okoliczność, że prace budowlane, jakie zamierzał wykonać uczestnik postępowania, nie polegały na zmianie przebiegu linii. Zakres tych prac nie był znaczny, w tym sensie, że obejmował jedynie część elementów linii, nie zaś jej całościowe wykonanie z nowych elementów konstrukcyjnych.

Odnosząc się do zarzutów skargi w zakresie w jakim jeszcze tego nie uczyniono, wskazać należy, że zupełnie niezasadny jest zarzut dotyczący braku rozważenia przez organ tego, aby przebieg planowanej linii był dla nieruchomości skarżących jak najmniej uciążliwy. Wyjaśnić bowiem trzeba, że w postępowaniu prowadzonym na podstawie art. 124b ustawy o gospodarce nieruchomościami, organ zobowiązujący do udostępnienia nieruchomości nie ma żadnych uprawnień do wpływania na zmianę ewentualnego przebiegu linii energetycznej i oceny pod tym kątem wpływu inwestycji na nieruchomości na których jest ona realizowana, czy też uzależnienia udzielenia zezwolenia na wejście na teren nieruchomości od zmiany przebiegu linii ze względu na zmniejszenie uciążliwości dla nieruchomości przez które linia ta przebiega.

Z powyższych rozważań wynika, że organ właściwie prowadził postępowanie, a następnie wydał decyzję na podstawie art. 124b ustawy o gospodarce nieruchomościami. Nie można więc zgodzić się z zarzutem skargi wskazującym na wadliwość decyzji z uwagi na brak zastosowania w sprawie art. 124 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Niezależnie od powyższego wskazać należy, że z art. 124 ustawy o gospodarce nieruchomościami wynika, że starosta, wykonujący zadanie z zakresu administracji rządowej, może ograniczyć, w drodze decyzji, sposób korzystania z nieruchomości przez udzielenie zezwolenia na zakładanie i przeprowadzenie na nieruchomości ciągów drenażowych, przewodów i urządzeń służących do przesyłania lub dystrybucji płynów, pary, gazów i energii elektrycznej oraz urządzeń łączności publicznej i sygnalizacji, a także innych podziemnych, naziemnych lub nadziemnych obiektów i urządzeń niezbędnych do korzystania z tych przewodów i urządzeń, jeżeli właściciel lub użytkownik wieczysty nieruchomości nie wyraża na to zgody. Ograniczenie to następuje zgodnie z planem miejscowym, a w przypadku braku planu, zgodnie z decyzją o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego. Z przytoczonego przepisu wynika więc, że ma on zastosowanie w przypadku, zakładania i przeprowadzenia ciągów, przewodów i urządzeń wymienionych w art. 124 cytowanej ustawy, a ograniczenie to następuje zgodnie z planem miejscowym, a w przypadku braku planu, zgodnie z decyzją o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego. W sprawie zaś taka sytuacja nie zaistniała. Uczestnik postępowania bowiem nie zakładał ani nie przeprowadził zgodnie z planem miejscowym lub decyzją o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego nowej linii energetycznej, ani też poprzez przebudowę nie zmieniał parametrów linii istniejącej. Jak wskazano wyżej w stanie faktycznym niniejszej sprawy linia już istniała i jedynie została poddana remontowi z uwagi na zużycie jej elementów ze względu na fakt, że funkcjonuje ona już od kilkudziesięciu lat.

Wobec powyższego w sprawie nie było także konieczności prowadzenia rokowań w oparciu o art. 124 ust. 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Niezależnie od tego nadmienić jednak trzeba, że uczestnik postępowania przed wystąpieniem z wnioskiem do organu o wydanie decyzji w trybie art. 124b ustawy o gospodarce nieruchomościami podejmował próby uzyskania od skarżących zgody na wykonanie prac objętych złożonym wnioskiem.

W sprawie Sąd także nie stwierdził naruszenia przez organ odwoławczy art. 7 k.p.a., gdyż organ ten przeprowadził właściwie postępowanie, oceniając i ustosunkowując się do materiałów zgromadzonych w aktach sprawy.

Biorąc powyższe pod uwagę, na mocy art. 151 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi skargę jako bezzasadną, należało oddalić.