IBPP1/443-712/10/AL

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 21 lipca 2010r. (data wpływu 30 lipca 2010r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wskazania czy sprzedaż #189; gruntu wraz z #189; domu i infrastruktury drugiemu ze współwłaścicieli spowoduje konieczność uwzględnienia w podstawie opodatkowania VAT #189; wartości domu i infrastruktury– jest prawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 30 lipca 2010r. wpłynął do tutejszego organu wniosek z dnia 21 lipca 2010r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wskazania czy sprzedaż #189; gruntu wraz z #189; domu i infrastruktury drugiemu ze współwłaścicieli spowoduje konieczność uwzględnienia w podstawie opodatkowania VAT #189; wartości domu i infrastruktury.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Pan „X” wraz z żoną - Wnioskodawcą są współwłaścicielami działki nr 4827 oraz działki 81/1 w częściach ułamkowych. Każdy ze współwłaścicieli posiada #189; udziału w prawie własności gruntu (dalej „grunt” lub „działka”). Pomiędzy małżonkami obowiązuje ustrój rozdzielności majątkowej. Małżonkowie zostali wskazani jako adresaci pozwolenia budowlanego.

Pan „X” prowadzi działalność gospodarczą i jest zarejestrowanym podatnikiem VAT (dalej „Przedsiębiorca”).

Przedsiębiorca zawarł z klientem, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, umowę o wybudowanie domu na działce (dalej „dom” lub „budynek”), ale bez przeniesienia prawa własności gruntu (dalej „umowa”). Dom został wykonany na działce 4827. Natomiast na działce nr 81/1 została wybudowana droga z instalacjami podziemnymi. W momencie rozpoczęcia budowy domu przedsiębiorca nie miał założonej księgi wieczystej dla działki nr 4827.

Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej, nie uczestniczył w budowie domu ani nie ponosił wydatków na budowę domu. Wnioskodawca nie zobowiązał się zwrócić #189; wydatków mężowi na budowę domu i infrastruktury. Wnioskodawca jest zarejestrowany dla celów VAT.

Według prawa cywilnego dom oraz droga stanowi część składową gruntu, a #189; praw do działki oraz domu wraz z infrastrukturą przysługuje Wnioskodawcy.

Obecnie Wnioskodawca zamierza sprzedać #189; gruntu wraz z częściami składowymi tj. domem i infrastrukturą małżonkowi a następnie małżonek zamierza przenieść własność całego gruntu na osobę, dla której wybudował dom wraz z infrastrukturą.

Umowa sprzedaży #189; gruntu zawarta pomiędzy Wnioskodawcą i jej mężem będzie skutkować również sprzedażą #189; domu i #189; praw do infrastruktury.

Cena sprzedaży #189; udziału w gruncie oraz #189; domu i infrastruktury nie będzie uwzględniać wartości #189; nakładów na dom i infrastrukturę.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż przez Wnioskodawcę #189; gruntu wraz z #189; domu i infrastruktury drugiemu ze współwłaścicieli spowoduje konieczność uwzględnienia w podstawie opodatkowania VAT #189; wartości domu i infrastruktury...

Zdaniem Wnioskodawcy Sprzedaż przez Wnioskodawcę #189; gruntu wraz z #189; domu i infrastruktury drugiemu ze współwłaścicieli nie spowoduje konieczności uwzględnienia w podstawie opodatkowania VAT #189; wartości domu i infrastruktury.

Uzasadniając swoje stanowisko Wnioskodawca wskazał, iż wydatki na budowę domu stanowią nakłady przedsiębiorcy na wspólny grunt, stanowiąc współwłasność Przedsiębiorcy i Wnioskodawcy. W takim przypadku, co do zasady, na gruncie prawa cywilnego Przedsiębiorcy przysługuje roszczenie do współwłaściciela — Wnioskodawcy o zwrot połowy wydatków na wspólny grunt, wynikające z przepisów o współwłasności. Przepisy nie określają kiedy powstaje takie roszczenie pomiędzy współwłaścicielami. Istnieje zatem możliwość uregulowania tej kwestii przez współwłaścicieli, np. w ten sposób, iż współwłaściciele umawiają się, że nakłady te nie będą rozliczane a korzyści z ich poniesienia będzie uzyskiwał ten ze współwłaścicieli, który je poniósł.

Mając na względzie okoliczność, iż Przedsiębiorca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie budowy domów za wynagrodzeniem, to zdaniem Wnioskodawcy w momencie zakupu udziału w gruncie od Wnioskodawcy brak jest podstaw do rozliczenia nakładów z Wnioskodawcą i obciążenia jego wartością tych nakładów jako współwłaściciela. Nakłady te bowiem zostały poniesione w celu realizacji usług wynikających z umowy z osobą trzecią, zawartej w ramach działalności gospodarczej małżonka Wnioskodawcy. Zdaniem Wnioskodawcy nie jest on ekonomicznym właścicielem żadnej części budynku ani infrastruktury. Oznacza to, iż również Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do uwzględnienia wartości nakładów w cenie sprzedaży swojej części gruntu.

Dla celów VAT rozliczenie nakładów stanowi świadczenie usług. W myśl art. 8 ust. 1 ustawy VAT, przez świadczenie usług rozumie się bowiem każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej nie mającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy VAT. Odpłatnością w takim przypadku jest kwota, którą współwłaściciel musiałby zapłacić za przekazanie ulepszeń w znaczeniu ekonomicznym. Przedmiotem opodatkowania VAT są bowiem transakcje w znaczeniu ekonomicznym. Oznacza to, iż kwestia rozliczenia nakładów na wspólny grunt nie może być rozpatrywana w kategoriach przeniesienia własności w rozumieniu przepisów prawa cywilnego. W praktyce rozliczenie nakładów stanowi formę przekazania właścicielowi gruntu wydatków na grunt, w tym wartości różnego rodzaju ulepszeń dokonanych na gruncie właściciela.

Przepisy prawa cywilnego nie nakładają obowiązku rozliczenia nakładów przez podmiot, który je poniósł. W przypadku, gdy podmiot, który dokonuje ulepszeń na gruncie nie przenosi na właściciela władztwa ekonomicznego nad dokonanymi ulepszeniami np. budynku, zachowując go dla siebie, i nie realizuje roszczenia o zwrot nakładów ani druga strona nie zwraca mu tych nakładów, to brak jest podstaw do uznania, iż następuje rozliczenie nakładów, a tym samym do uznania, iż doszło do czynności podlegającej opodatkowaniu VAT. Stanowisko takie znajduje również potwierdzenie w interpretacjach organów podatkowych (por. interpretacja Naczelnika Urzędu Skarbowego w Legnicy z dnia 3 stycznia 2005r., sygn. PP/443-201/04). W interpretacji z dnia 13 lutego 2009r. (Nr ITPP1/443-1057/08/AJ) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy wskazał, iż w przypadku braku zwrotu rzeczy wydzierżawiającemu nie powstaje roszczenie o zwrot nakładów. Ponadto w interpretacji tej organ podatkowy stwierdził, iż sprzedaż nieruchomości, na której dzierżawca wybudował budynek wraz z niezbędną infrastrukturą techniczną, w części dotyczącej budynku „dla celów VAT nie spełnia definicji dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, bowiem Wnioskodawca nie przenosi prawa do rozporządzania budynkiem jak właściciel. Prawo to - do czasu rozliczenia nakładów - jest po stronie podmiotu, który za zgodą właściciela gruntu wybudował obiekt trwałe z gruntem związany.”

Na brak konieczności rozliczenia nakładów wskazał również NSA w wyroku z dnia 28 czerwca 1995r., sygn. akt SA/Gd 3258/94 (opubl. POP z 1998r. Nr 6, poz. 250), stwierdzając, że „Gdy nabywca posiada w stosunku do zbywcy roszczenie z tytułu nakładów uprzednio poczynionych na nabywaną rzecz, nie dochodzi w wyniku umowy sprzedaży do przejęcia długów i ciężarów, gdyż poczynione na nabywanej nieruchomości nakłady nie stanowią nabycia praw, ponieważ prawem tym nabywca już dysponuje.”

Z powyższego wynika, iż brak jest podstaw do rozliczenia nakładów na dom wraz z infrastrukturą pomiędzy przedsiębiorcą a Wnioskodawcą. Jednocześnie przepisy prawa cywilnego i podatkowego nie wyłączają możliwości wykupu udziału w gruncie przez współwłaściciela.

Pomimo, iż dla celów VAT nakłady w postaci domu mogą stanowić odrębny przedmiot obrotu, to dla celów obrotu cywilno-prawnego nie mogą być oderwane od obrotu gruntem. Czynność prawna dotycząca #189; gruntu będzie przenosić również własność #189; budynku i infrastruktury stanowiących część składową tego gruntu. Nakłady (udział w budynku i infrastrukturze) będą natomiast wpływać na cenę sprzedaży gruntu - ze względu na to, iż sprzedawca #189; gruntu nie ponosił wydatków na dom i infrastrukturę cena sprzedaży gruntu lub udziału w gruncie nie powinna uwzględniać wartości nakładów (budynku) a tym samym podstawa opodatkowania transakcji sprzedaży dla VAT nie powinna uwzględniać wartości #189; domu i infrastruktury.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Art. 7 ust. 1 ustawy o VAT stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Stosownie do treści art. 29 ust. 4 powołanej ustawy o VAT, podstawę opodatkowania zmniejsza się o kwoty udokumentowanych, prawnie dopuszczalnych i obowiązkowych rabatów (bonifikat, opustów, uznanych reklamacji i skont) i o wartość zwróconych towarów, zwróconych kwot nienależnych w rozumieniu przepisów o cenach oraz zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4b.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż małżonek Wnioskodawcy wraz z Wnioskodawcą są współwłaścicielami działki nr 4827 oraz działki 81/1 w częściach ułamkowych. Każdy z współwłaścicieli posiada #189; udziału w prawie własności gruntu. Pomiędzy małżonkami obowiązuje ustrój rozdzielności majątkowej. Małżonkowie zostali wskazani jako adresaci pozwolenia budowlanego.

Małżonek Wnioskodawcy prowadzi działalność gospodarczą i jest zarejestrowanym podatnikiem VAT. Małżonek Wnioskodawcy zawarł z klientem, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, umowę o wybudowanie domu na działce, ale bez przeniesienia prawa własności grunta. Dom został wykonany na działce 4827. Natomiast na działce nr 81/1 została wybudowana droga z instalacjami podziemnymi. W momencie rozpoczęcia budowy domu małżonek Wnioskodawcy nie miał założonej księgi wieczystej dla działki nr 4827.

Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej, nie uczestniczył w budowie domu ani nie ponosił wydatków na budowę domu. Wnioskodawca nie zobowiązał się zwrócić połowy wydatków małżonkowi na budowę domu i infrastruktury. Wnioskodawca jest zarejestrowany dla celów VAT.

Obecnie Wnioskodawca zamierza sprzedać #189; gruntu wraz z częściami składowymi tj. domem i infrastrukturą małżonkowi a następnie małżonek zamierza przenieść własność całego gruntu na osobę, dla której wybudował dom wraz z infrastrukturą.

Umowa sprzedaży #189; gruntu zawarta pomiędzy Wnioskodawcą i jej mężem będzie skutkować również sprzedażą #189; domu i #189; praw do infrastruktury.

Cena sprzedaży #189; udziału w gruncie oraz #189; domu i infrastruktury nie będzie uwzględniać wartości #189; nakładów na dom i infrastrukturę.

W tym miejscu tut. organ pragnie zauważyć, iż z punktu widzenia prawa cywilnego nakłady na budowę budynku lub budowli na cudzym gruncie stanowią z definicji część składową gruntu, a tym samym własność jego właściciela. W konsekwencji podmiot, który wybudował budynki lub budowle na cudzym gruncie, nie może dokonać dostawy owych budynków lub budowli, ponieważ nie ma do nich tytułu prawnego. Niemniej podmiot ten dysponuje prawem do takich nakładów i może to prawo przenieść na rzecz innego podmiotu. Ustawa o podatku od towarów i usług posługuje się w odniesieniu do dostawy towarów sformułowaniem „przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel” (art. 7 ust. 1 ustawy), a zatem nie uzależnia dostawy towarów od tytułu własności dostarczanych towarów.

Niemniej, należy stwierdzić, iż zbycie nakładów poniesionych na wybudowanie budynku lub budowli na cudzym gruncie nie może zostać uznane za odpłatną dostawę towarów, gdyż nie mamy tu do czynienia z odrębną rzeczą (art. 2 pkt 6 ustawy), która mogłaby stanowić towar.

Zatem przeniesienie nakładów poniesionych na wybudowanie budynku lub budowli na cudzym gruncie należy zaliczyć do świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ww. ustawy, gdyż dochodzi w tym przypadku do przeniesienia prawa majątkowego.

Biorąc powyższe pod uwagę w przedmiotowej sprawie dostawa udziału w prawie własności domu oraz infrastruktury tj. drogi z instalacjami podziemnymi dla celów VAT nie spełnia definicji dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, bowiem Wnioskodawca nie przenosi prawa do rozporządzania tymże budynkiem oraz infrastrukturą jak właściciel.

Prawo to – do czasu rozliczenia nakładów – jest po stronie podmiotu (tj. małżonka Wnioskodawcy), który za zgodą współwłaściciela gruntu (tj. Wnioskodawcy) wybudował obiekty (tj. dom oraz infrastrukturę) trwale z gruntem związane.

Należy zauważyć, że regulacje dotyczące przeniesienia własności towarów (rzeczy) wynikające z przepisów prawa cywilnego nie determinują dostawy towarów tj. przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel na gruncie przepisów ustawy o VAT.

Skoro Wnioskodawca nie uczestniczył w budowie domu czy infrastruktury, nie ponosił wydatków na ich budowę, nie jest zatem ekonomicznym właścicielem żadnej części budynku ani infrastruktury. Wnioskodawca również nie zobowiązał się zwrócić połowy wydatków małżonkowi na budowę domu i infrastruktury, tym samym stwierdzić należy, iż wydatków takich w ogóle nie poniósł, a zatem Wnioskodawca nie dokonuje dostawy #189; domu i #189; infrastruktury na rzecz współmałżonka.

Jak wynika z cyt. powyżej przepisów podstawą opodatkowania jest obrót, którym jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku a kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy.

Jeżeli więc strony ustaliły, że cena sprzedaży nie będzie uwzględniać wartości #189; nakładów na dom i infrastrukturę, gdyż strony (współwłaściciele) umówili się, że nie będą rozliczać nakładów, a korzyści z ich poniesienia będzie uzyskiwał ten ze współwłaścicieli, który je poniósł, to należy uznać, że w myśl art. 29 ust. 1 ustawy o VAT ustalona przez strony cena stanowić będzie podstawę opodatkowania.

Końcowo należy zauważyć, że organy podatkowe nie mają prawa ingerować w zawierane umowy i przyjęty w nich sposób rozliczeń pomiędzy kontrahentami, chyba że postanowienia umów naruszają przepisy podatkowe, a to może być stwierdzone jedynie w drodze postępowania podatkowego.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Należy jednocześnie mieć na uwadze przepis art. 32 ust. 1 ustawy o VAT, z którego wynika, iż w przypadku gdy między nabywcą a dokonującym dostawy towarów lub usługodawcą istnieje związek, o którym mowa w ust. 2, oraz w przypadku gdy wynagrodzenie jest:

niższe od wartości rynkowej, a nabywca towarów lub usług nie ma zgodnie z art. 86, 88 i 90 oraz z przepisami wydanymi na podstawie art. 92 ust. 3 pełnego prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego;

niższe od wartości rynkowej, a dokonujący dostawy towarów lub usługodawca nie ma zgodnie z art. 86, 88 i 90 oraz z przepisami wydanymi na podstawie art. 92 ust. 3 pełnego prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a dostawa towarów lub świadczenie usług są zwolnione od podatku;

wyższe od wartości rynkowej, a dokonujący dostawy towarów lub usługodawca nie ma zgodnie z art. 86, 88 i 90 oraz z przepisami wydanymi na podstawie art. 92 ust. 3 pełnego prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego

- organ podatkowy określa wysokość obrotu na podstawie wartości rynkowej pomniejszonej o kwotę podatku, jeżeli okaże się, że związek ten miał wpływ na ustalenie wynagrodzenia z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług.

Stosownie do postanowień art. 32 ust. 2 ww. ustawy o VAT związek, o którym mowa w ust. 1, istnieje, gdy między kontrahentami lub osobami pełniącymi u kontrahentów funkcje zarządzające, nadzorcze lub kontrolne zachodzą powiązania o charakterze rodzinnym lub z tytułu przysposobienia, kapitałowym, majątkowym lub wynikające ze stosunku pracy. Związek ten istnieje także, gdy którakolwiek z wymienionych osób łączy funkcje zarządzające, nadzorcze lub kontrolne u kontrahentów.

Natomiast przepis art. 32 ust. 3 ustawy o VAT stanowi, iż przez powiązania rodzinne, o których mowa w ust. 2, rozumie się małżeństwo oraz pokrewieństwo lub powinowactwo do drugiego stopnia.

Tut. organ podatkowy pragnie nadmienić, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Stosownie do treści art. 15 § 1 ww. ustawy Ordynacja podatkowa organy podatkowe przestrzegają z urzędu swojej właściwości rzeczowej i miejscowej, zaś art. 16 ustawy Ordynacja podatkowa stanowi, iż właściwość rzeczową organów podatkowych ustala się według przepisów określających zakres ich działania.

Pod pojęciem właściwości należy zatem rozumieć zdolność organu podatkowego do prowadzenia określonego rodzaju spraw dotyczących podatków lub innych spraw normowanych przepisami prawa podatkowego.

Stosownie do art. 3 pkt 2 ww. ustawy Ordynacja podatkowa, przez przepisy prawa podatkowego rozumie się przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

Zgodnie natomiast z art. 3 pkt 1 Ordynacji podatkowej przez ustawy podatkowe rozumie się ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa i obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich.

Z powyższych przepisów wynika, iż organ wydaje interpretacje przepisów prawa podatkowego, w związku z czym nie jest kompetentny do interpretowania przepisów prawa cywilnego.

Odnośnie wskazanego we wniosku orzeczenia NSA z dnia 28 czerwca 1995r. SA/Gd 3258/94 stwierdzić należy, iż zapadło one w indywidualnej sprawie i tut. organ nie jest nim związany.

Natomiast powołane: informacja o zakresie i sposobie stosowania prawa podatkowego wydana przez Naczelnika Urzędu Skarbowego w Legnicy dnia 3 stycznia 2005r., sygn. PP/443-201/04, jak również interpretacja przepisów prawa podatkowego wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy dnia 13 lutego 2009r., Nr ITPP1/443-1057/08/AJ) kształtuje sytuację prawną podatników, dla których zostały wydane, w ich indywidualnych sprawach, i nie mają tym samym mocy prawa powszechnie obowiązującego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

W zakresie:

pytania 2 cyt: „Czy sprzedaż przez Wnioskodawcę #189; gruntu wraz z #189; domu i infrastruktury drugiemu ze współwłaścicieli spowoduje wykazania przez Wnioskodawcę przychodu w wysokości #189; wartości domu i infrastruktury dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych...”,

pytania 3 cyt: „Czy sprzedaż przez Wnioskodawcę #189; gruntu wraz z #189; domu i infrastruktury drugiemu ze współwłaścicieli bez uwzględnienia wartości #189; domu i infrastruktury w cenie sprzedaży #189; gruntu będzie skutkowała koniecznością wykazania przez Wnioskodawcę przychodu z tytułu nieodpłatnego nabycia nakładów w wysokości #189; wartości domu i infrastruktury...”

zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.