ITPP2/443-1271/10/AW

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 6 grudnia 2010 r. (data wpływu 14 grudnia 2010 r.), uzupełnionym w dniu 7 marca 2011 r. (data wpływu), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku mającej zastosowanie do dostawy, w trybie egzekucji sądowej, nieruchomości zabudowanej oraz uznania komornika sądowego za płatnika z tytułu tej transakcji – jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 14 grudnia 2010 r. został złożony wniosek, uzupełniony w dniu 7 marca 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku mającej zastosowanie do dostawy, w trybie egzekucji sądowej, nieruchomości zabudowanej oraz uznania komornika sądowego za płatnika z tytułu tej transakcji.

W przedmiotowym wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Prowadzi Pan egzekucję sądową z prawa wieczystego użytkowania działki gruntu nr 54/4, o powierzchni 0.1632 ha, wraz z prawem własności usytuowanego na niej budynku gospodarczego o powierzchni 41.88 m2, stanowiącego odrębną nieruchomość. Dłużnik (sp. z o.o.) od dnia 27 listopada 2001 r. jest użytkownikiem wieczystym gruntu i właścicielem budynku. Nieruchomość objęta jest umową dzierżawy zawartą w dniu 22 października 2001 r. na okres 15 lat (t.j. od 23 października 2001 r. do 22 października 2016 r.), której stronami są: dłużnik (wydzierżawiający) oraz spółka akcyjna – dzierżawca. Z zapisów tej umowy wynika m.in., że dłużnik, na podstawie przedwstępnej umowy sprzedaży z dnia 18 października 2001 r., jest umocowany do zawierania umów dzierżawy i innych związanych z przedmiotową nieruchomością. Ponadto wyraził zgodę na dokonywanie adaptacji, remontów oraz inwestycji przez dzierżawcę, o ile okres ich amortyzacji nie przekroczy okresu dzierżawy. Czynsz za okres od 23 października 2001 r. do 30 listopada 2013 r. miał zostać uiszczony przez dzierżawcę z góry, w dniu zawarcia umowy. Miesięczny czynsz w kolejnych okresach rozrachunkowych będzie płatny na podstawie faktury VAT wystawianej przez wydzierżawiającego. Strony zastrzegły prawo wypowiedzenia umowy przez wydzierżawiającego wyłącznie w sytuacji, gdy dzierżawca dopuszcza się zwłoki z zapłatą czynszu co najmniej za dwa pełne okresy płatności oraz zgodnie oświadczyły, że wyłączają możliwość rozwiązania umowy w inny sposób. Zawiadomił Pan spółkę akcyjną o wszczęciu i prowadzeniu egzekucji. Do akt sprawy nie wpłynęła żadna informacja wskazująca, że dzierżawa ustała.

Dla terenów, na których położona jest przedmowa nieruchomość, obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, którego zapisy przewidują funkcję oznaczoną symbolem 050-42, t.j. m.in. przemysł, administracja, usługi, strefa produkcyjno – usługowo - składowa. Dłużnik, mimo prawidłowego zawiadomienia o wszczęciu i prowadzeniu egzekucji z przedmiotowej nieruchomości oraz odbioru wezwań od Komornika, pozostaje zupełnie bierny, nieudzielając żadnych informacji w sprawie, w tym mogących stanowić przesłanki negatywne z art. 43 ust. 1 pkt 10 i pkt 10a oraz art. 43 ust. 7a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, do uznania, iż czynność sprzedaży przedmiotowej nieruchomości podlega opodatkowaniu, wbrew ogólnej zasadzie dotyczącej zwolnienia od podatku.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy istnieje obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług obciążający czynność sprzedaży, w trybie egzekucji sądowej, przedmiotowej nieruchomości, czyniący Komornika Sądowego płatnikiem tego podatku...

Zdaniem Wnioskodawcy, skoro dłużnik nabył nieruchomość w dniu 27 listopada 2001 r., a od dnia 22 października 2001 r. jest ona przedmiotem umowy dzierżawy, to jej sprzedaż nie nastąpi w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim (art. 43 ust. 1 pkt 10 lit. a ustawy). Mając na uwadze fakt, iż od pierwszego zasiedlenia upłynął okres dłuższy niż 2 lata (art. 43 ust. 1 pkt 10 lit. b) stoi Pan na stanowisku, że w odniesieniu do czynności sprzedaży licytacyjnej tej nieruchomości, w drodze egzekucji sądowej, nie istnieje obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług, a Komornik Sądowy nie jest płatnikiem tego podatku. W Pana ocenie, powyższe stanowisko potwierdza brak wskazania przez dłużnika (podatnika) jakichkolwiek przesłanek uzasadniających obciążenie sprzedaży nieruchomości podatkiem od towarów i usług (brak zwolnienia) oraz fakt, iż spełnienie przesłanek z art. 43 ust. 10 i ust. 11 ustawy nie jest możliwe do zrealizowania w drodze wymuszonej sprzedaży w trybie egzekucji sądowej, t.j. do chwili zakończenia przetargu nie jest wyłoniony nabywca nieruchomości. Dodał Pan, że art. 18 ustawy o podatku od towarów i usług, czyniący komornika płatnikiem podatku za dłużnika z tytułu dostawy towaru, jest niezgodny z art. 193 i następnymi Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z dyspozycją art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami - w świetle art. 2 pkt 6 ww. ustawy – są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Art. 7 ust. 1 ustawy określa, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W ust. 1 pkt 7 ww. artykułu postanowiono, iż dostawą towarów jest także zbycie prawa, o którym mowa między innymi w pkt 6, t.j. prawa użytkowania wieczystego gruntów.

Stawka podatku, na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, wprowadzonym art. 19 ustawy z dnia 26 listopada 2010 r. o zmianie niektórych ustaw związanych z realizacją ustawy budżetowej (Dz. U. Nr 238, poz. 1578), zmienionym treścią art. 9 pkt 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. nr 257, poz. 1726), w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy, przewidują dla niektórych towarów i usług stawki obniżone lub zwolnienie od podatku.

I tak, zgodnie z zapisem art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,

pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Definicję pierwszego zasiedlenia zawiera art. 2 pkt 14 ustawy, zgodnie z którym, przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

wybudowaniu lub

ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Żeby można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do oddania budynków (budowli) do użytkowania w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu. Jeżeli zatem podatnik wybuduje obiekt lub go zmodernizuje, przy czym nakłady na ulepszenie przekroczą 30% wartości początkowej, a następnie obiekt ten (lub ulepszenie) zostanie oddany do użytkowania (wprowadzony przez podatnika do ewidencji środków trwałych), nie oznacza to, że został on zasiedlony. Oddanie do użytkowania nie nastąpiło bowiem w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu. Pierwsze zasiedlenie będzie miało miejsce wówczas, gdy wybudowany lub zmodernizowany obiekt zostanie sprzedany lub np. oddany w dzierżawę, najem. Zarówno sprzedaż, jak i dzierżawa są bowiem czynnościami podlegającymi opodatkowaniu.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a cyt. wyżej ustawy, zwalnia się dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,

dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b), nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat (art. 43 ust. 7a ustawy).

Zgodnie z zapisem zawartym w art. 43 ust. 10 ustawy, podatnik może zrezygnować ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10, i wybrać opodatkowanie dostawy budynków, budowli lub ich części, pod warunkiem że dokonujący dostawy i nabywca budynku, budowli lub ich części:

są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni;

złożą, przed dniem dokonania dostawy tych obiektów właściwemu dla ich nabywcy naczelnikowi urzędu skarbowego, zgodne oświadczenie, że wybierają opodatkowanie dostawy budynku, budowli lub ich części.

Zgodnie z ust. 11 tego artykułu, oświadczenie, o którym w ust. 10 pkt 2, musi również zawierać:

imiona i nazwiska lub nazwę, adresy oraz numery identyfikacji podatkowej dokonującego dostawy oraz nabywcy;

planowaną datę zawarcia umowy dostawy budynku, budowli lub ich części;

adres budynku, budowli lub ich części.

Powyższe przepisy wskazują, że ustawodawca - na podstawie art. 43 ust. 10 ustawy - daje podatnikom możliwość zrezygnowania z przysługującego zwolnienia od podatku dostaw, spełniających warunki określone w ust. 1 pkt 10 tego artykułu i opodatkowania tych transakcji na zasadach ogólnych.

W przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu (art. 29 ust. 5 ustawy).

Zgodnie z art. 29 ust. 5a ustawy, przepisu ust. 5 nie stosuje się do czynności oddania w użytkowanie wieczyste gruntu, dokonywanego z równoczesną dostawą budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli.

Na mocy § 13 ust. 1 pkt 11 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 2010 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 246, poz. 1649), zwalnia się od podatku zbycie prawa wieczystego użytkowania gruntu, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli, jeżeli budynki te lub budowle albo ich części są zwolnione od podatku.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że prowadzi Pan egzekucję sądową z prawa wieczystego użytkowania działki gruntu wraz z prawem własności usytuowanego na niej budynku gospodarczego, stanowiącego odrębną nieruchomość. Dłużnik (sp. z o.o.) od dnia 27 listopada 2001 r. jest użytkownikiem wieczystym gruntu i właścicielem budynku. Nieruchomość objęta jest umową dzierżawy zawartą w dniu 22 października 2001 r. na okres 15 lat (t.j. od 23 października 2001 r. do 22 października 2016 r.), której stronami są: dłużnik (wydzierżawiający) oraz spółka akcyjna – dzierżawca. Z zapisów tej umowy wynika m. in., że dłużnik, na podstawie przedwstępnej umowy sprzedaży z dnia 18 października 2001 r., jest umocowany do zawierania umów dzierżawy i innych związanych z przedmiotową nieruchomością. Do akt sprawy nie wpłynęła żadna informacja wskazująca, że dzierżawa ustała.

Mając na uwadze fakt, iż umowa dzierżawy przedmiotowej nieruchomości została zawarta w dniu 22 października 2001 r. uznać należy, że w świetle obowiązujących w tym okresie regulacji prawnych zawartych w przepisach ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm.) (art. 2 w zw. z art. 4), oddanie nieruchomości w dzierżawę było czynnością podlegającą opodatkowaniu, a zatem nastąpiło pierwsze zasiedlenie budynku w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy o podatku od towarów i usług. Skoro między pierwszym zasiedleniem, a planowaną dostawą budynku upłynie okres dłuższy niż 2 lata, spełnione będą przesłanki, aby dostawę tę zwolnić od podatku na podstawie przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 tej ustawy - o ile strony transakcji nie wybiorą opcji opodatkowania, o której mowa w art. 43 ust. 10 ustawy. W przypadku nieskorzystania z możliwości opodatkowania sprzedaży budynku, zbycie prawa wieczystego użytkowania gruntu, na którym jest on posadowiony, będzie korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie § 13 ust. 1 pkt 11 ww. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 2010 r.

We własnym stanowisku podniósł Pan, iż art. 18 ustawy o podatku od towarów i usług jest niezgodny z przepisami Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 26 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE. L 347/1 ze zm.).

Mając na uwadze powyższe wskazać należy, że w myśl regulacji zawartej w art. 18 ustawy o podatku od towarów i usług, organy egzekucyjne, określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2005 r. Nr 229, poz. 1954 ze zm.), oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego, są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Zgodnie z zapisem art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm.), płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Przepis art. 30 § 1 ww. ustawy stanowi, że płatnik odpowiada za niepobranie podatku od podatnika, pobranie podatku w kwocie niższej niż należna, niewpłacenie w terminie pobranego podatku.

W świetle cyt. wyżej przepisów, płatnikami podatku od towarów i usług (czyli podmiotami zobowiązanymi do obliczania, poboru podatku od podatnika i wpłaty podatku na konto organu podatkowego) mogą być organy egzekucyjne oraz komornicy sądowi. Sytuacja taka ma miejsce, gdy w wykonaniu czynności egzekucyjnych organy te dokonują dostawy towarów należących do podatnika lub przez niego posiadanych z naruszeniem przepisów. Sformułowanie „płatnikami” oznacza, że organy te nie stają się z tytułu wykonania powyższych czynności podatnikami podatku od towarów i usług, lecz pełnią jedynie rolę płatnika w odniesieniu do podatku należnego z tytułu sprzedanych (zlicytowanych) towarów należących do podatnika, w stosunku do którego toczy się postępowanie egzekucyjne.

Zaznaczenia wymaga, że komornik sądowy dokonuje transakcji w imieniu podatnika - dłużnika. Prowadzona przez niego sprzedaż towarów będących własnością dłużnika, będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług, gdy do rozliczenia tego podatku byłby zobowiązany dłużnik. Natomiast w przypadku, gdy powyższa czynność nie podlegałaby opodatkowaniu tym podatkiem lub byłaby od niego zwolniona, komornik sądowy nie będzie obowiązany do odprowadzenia podatku.

Komornik sądowy pełni w tym przypadku rolę pośrednika pomiędzy podatnikiem, a organem podatkowym, przekazując organowi środki pieniężne podatnika. Uzasadnione jest to charakterem odpłatnej dostawy następującej w ramach wykonywania czynności egzekucyjnych. Jeżeli bowiem dłużnik niesolidnie spłaca swoje zobowiązania i w celu wyegzekwowania należności wszczęto przeciwko niemu postępowanie egzekucyjne, to istnieją podstawy do uznania, że nie uiści również podatku należnego w związku z dostawą dokonaną w ramach egzekucji. Nie bez znaczenia jest także fakt, że podatnik, będący dłużnikiem, zazwyczaj nie otrzymuje kwot uzyskanych przez organ egzekucyjny ze sprzedaży towarów w wykonaniu czynności egzekucyjnych. Prawdopodobne jest zatem, że podatnik nie posiada innych środków finansowych umożliwiających uiszczenie należnego podatku. Ustanowienie organu egzekucyjnego płatnikiem zapewnia odprowadzenie należnego podatku przez organ przeprowadzający dostawę w ramach czynności egzekucyjnych.

Od dnia 1 maja 2004 r. Polska stała się stroną Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, wobec czego zobowiązała się przestrzegać postanowień traktatów założycielskich i aktów przyjętych przez instytucje Wspólnoty na zasadach określonych w tych traktatach. System prawny Wspólnoty Europejskiej obejmuje prawo pierwotne, czyli traktaty założycielskie i podstawowe zasady prawne oraz prawo pochodne, tworzone przez organy Wspólnoty.

Przepisy prawa podatkowego, obowiązujące na terenie Unii Europejskiej, stosowane są w krajach członkowskich przez implementację, czyli uregulowanie w przepisach prawa krajowego zagadnień prawa wspólnotowego. Należy zauważyć, że o ile polski ustawodawca ma obowiązek implementacji zawartych w dyrektywach postanowień wiążących państwo członkowskie, co do zamierzonego celu, to Wspólnota zostawia władzom krajowym swobodę, co do form i metod, jakimi skutek ma być osiągnięty.

Tytuł XI Dyrektywy 2006/112/WE dotyczy obowiązków podatników oraz niektórych osób niebędących podatnikami. Rozdział 1 w tym Tytule, obejmujący artykuły 193-212, definiuje m.in. osoby zobowiązane do zapłaty VAT na rzecz organów podatkowych.

Należy zwrócić uwagę na fakt, że podmioty zdefiniowane w ww. rozdziale mogą być zobowiązane nie tylko do uregulowania zobowiązania podatkowego, ale w niektórych przypadkach również do wypełnienia innych obowiązków administracyjnych określonych w kolejnych rozdziałach Tytułu XI Dyrektywy. Może to dotyczyć m.in. obowiązku rejestracji na potrzeby VAT i posiadania odpowiedniego numeru identyfikacyjnego, prowadzenia stosownej ewidencji, czy też składania deklaracji VAT. Obowiązki te dotyczą zatem nie tylko podatników wykonujących daną czynność podlegającą opodatkowaniu, lecz również osób, które z tytułu uczestniczenia w danej transakcji, bądź po stronie sprzedawcy, bądź nabywcy, na podstawie przepisów Rozdziału 1, zostały wskazane jako osoby zobowiązane do zapłaty podatku, a także osób pełniących funkcję przedstawiciela podatkowego (jeśli krajowa legislacja przewiduje taką instytucję).

Zgodnie z treścią art. 193 Dyrektywy 112, każdy podatnik dokonujący podlegającej opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług obowiązany jest do zapłaty VAT, z wyjątkiem sytuacji, gdy do zapłaty VAT zobowiązana jest inna osoba w przypadkach, o których mowa w art. 194-199 i art. 202.

Nadmienić należy, że art. 194-198 Dyrektywy dotyczą osób zobowiązanych do zapłaty VAT w przypadku dostaw towarów i świadczenia usług dokonywanych przez podatników niemających siedziby na terytorium państwa członkowskiego, w którym VAT jest należny (art. 194-197) i transakcji na rynku złota (art. 198).

W świetle art. 199 ust. 1 pkt g Dyrektywy 112, państwa członkowskie mogą postanowić, że osobą zobowiązaną do zapłaty VAT jest podatnik – odbiorca transakcji dostawy nieruchomości zbywanych przez dłużnika z tytułu wyroku w ramach procedury przymusowej licytacji.

Podkreślenia wymaga, że rozwiązania przewidziane przez przepisy Rozdziału 1 w Tytule XI Dyrektywy 112, mają służyć zwiększeniu skuteczności poboru podatku oraz dają państwom członkowskim możliwość wyboru określenia osób zobowiązanych do zapłaty podatku. Przepis art. 18 ustawy krajowej wprowadza regulację szczególną, zgodnie z którą należny podatek pobierany jest i odprowadzany do urzędu skarbowego przez płatnika, a nie przez podatnika. Należy przyjąć, iż polski ustawodawca stwierdził, że jeżeli można przypuszczać, że dłużnik nie będzie skory do uiszczenia podatku należnego w związku z dostawą mającą miejsce w ramach egzekucji, najbezpieczniejszym uregulowaniem będzie zobowiązanie komornika do poboru i zapłaty podatku należnego. Wobec powyższego stwierdzić należy, że nie ma uzasadnienia Pana stwierdzenie o sprzeczności przepisu art. 18 ustawy o podatku od towarów i usług z uregulowaniami unijnymi.

Reasumując powyższe rozważania, sprzedaż opisanej we wniosku nieruchomości, niezależnie od tego kto jej dokona – dłużnik, czy komornik w wykonaniu czynności egzekucyjnych, będzie stanowić czynność zwolnioną od podatku i w konsekwencji nie wystąpi u Pana, jako Komornika Sądowego, obowiązek obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go organowi podatkowemu.

Bez względu na powyższe rozstrzygnięcie należy stwierdzić, iż nieprawidłowe jest stwierdzenie Pana zawarte w stanowisku, iż „ art. 18 ustawy o podatku od towarów i usług, czyniący komornika płatnikiem podatku za dłużnika z tytułu dostawy towaru, jest niezgodny z art. 193 i następnymi Dyrektywy Rady 2006/112/WE (…)”, gdyż jak zostało wykazane powyżej, regulacje wspólnotowe, implementowane na grunt prawa krajowego, dają możliwość państwom członkowskim ustanowienia komornika sądowego podmiotem zobowiązanym do zapłaty podatku z tytułu dostawy nieruchomości w trybie egzekucji. W związku z tym Pana stanowisko należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu datowania niniejszej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.