IPPP1/443-507/13-2/MP

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22.05.2013 r. (data wpływu 27.05.2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku dokonania korekty podatku VAT naliczonego w trybie art. 89b ustawy - jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 27.05.2013 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku dokonania korekty podatku VAT naliczonego w trybie art. 89b ustawy.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe :

Sp. z o.o. sp. k. (zwana dalej: „Wnioskodawcą”) jest zarejestrowana jako „czynny” podatnik podatku od towarów i usług na terytorium Polski. Wnioskodawca w zakresie prowadzonej na terytorium Polski działalności gospodarczej zajmuje się w sposób profesjonalny m.in. sprzedażą świadczeń reklamowych zamieszczanych w programach nadawców radiowych, jak również realizacją czynności w zakresie reklamy i promocji nadawców radiowych.

Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności zawiera z kontrahentami umowy dotyczące realizacji wzajemnych świadczeń np. reklamowych, które rozliczane są „bezgotówkowo”. Bezgotówkowe rozliczenie umów wzajemnych może następować jako:

• umowa barterowa (wymiana usługa za usługę albo towar za usługę), o której mowa w art. 603 Kc; albo
• umownego potrącenia (kompensaty) wzajemnych wierzytelności pieniężnych, o którym mowa w art. 499 KC.

Zawierając w/w umowy, Wnioskodawca tak ustala z klientami ilość i rodzaj realizowanych świadczeń, aby wartość tych świadczeń była równa. Następnie strony podejmują decyzję o tym, czy zawierana umowa zostanie rozliczona poprzez wymianę świadczeń (jako barter) czy też zostanie rozliczona w formie potrącenia (kompensaty) wzajemnych wierzytelności pieniężnych.

W ramach umów każda ze stron zleca drugiej stronie realizację przysługujących jej świadczeń:

w dowolnie wybranym przez siebie terminie (oczywiście z uwzględnieniem okresu obowiązywania umowy),

• w ściśle określonym terminie, czyli np. umowa przewiduje, iż kontrahent zleci kampanię w maju i czerwcu, a sam wykona świadczenie np. w marcu.

Jednakże zdarza się, że umowa nie zostanie wykonana lub nie zostanie w pełni wykonana, tzn. Wnioskodawca zleci realizację świadczeń w całości, natomiast kontrahent nie zleci w ogóle Wnioskodawcy realizacji należnych kontrahentowi świadczeń albo zleci realizację tych świadczeń, ale tylko w części.

W związku z tym, powstaje następująca sytuacja: Wnioskodawca odlicza podatek VAT naliczony wynikający z faktury VAT dokumentującej wykonanie świadczeń przez kontrahenta na zlecenie Wnioskodawcy. Jednakże Wnioskodawca nie wykona lub wykona tylko w części świadczenia wzajemne, będące niejako „zapłatą” za uzyskane świadczenia. Realizacja świadczeń przez Wnioskodawcę uzależniona jest bowiem wyłącznie od decyzji kontrahenta, kiedy świadczenia mają być zrealizowane. Wnioskodawca sam nie może podjąć żadnych działań zmierzających do wykonania przez siebie świadczeń wzajemnych, ponieważ postanowienia umowne uzależniają realizację świadczeń od decyzji kontrahenta.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy w odniesieniu do faktur VAT wystawionych przez kontrahenta Wnioskodawcy dokumentujących wykonanie świadczeń zgodnie z umową rozliczaną w formie barterowej, w sytuacji gdy z przyczyn leżących po stronie kontrahenta, tzn. kontrahent nie zleci Wnioskodawcy realizacji świadczeń lub zleci tylko część, w związku z czym nie zostaną wykonane przez Wnioskodawcę świadczenia wzajemne, do Wnioskodawcy znajdują zastosowanie postanowienia art. 89b ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2011 r. o podatku od towarów i usług (wprowadzonego ustawą z dnia 16.11.2012r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce), dotyczące obowiązku korekty odliczonej kwoty podatku naliczonego wynikającej z tych faktur ...
2. Czy w odniesieniu do faktur VAT wystawionych przez kontrahenta Wnioskodawcy dokumentujących wykonanie świadczeń zgodnie z umową rozliczaną w formie potrącenia (kompensaty) wzajemnych wierzytelności pieniężnych, w sytuacji gdy z przyczyn leżących po stronie kontrahenta, tzn. kontrahent nie zleci Wnioskodawcy realizacji świadczeń lub zleci tylko część, w związku z czym nie zostaną wykonane przez Wnioskodawcę świadczenia wzajemne, do Wnioskodawcy znajdują zastosowanie postanowienia art. 89b ust l i ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2011 r. o podatku od towarów i usług (wprowadzonego ustawą z dnia 16.11.2012r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce), dotyczące obowiązku korekty odliczonej kwoty podatku naliczonego wynikającej z tych faktur ...

Zdaniem Wnioskodawcy, mając na uwadze treść uzasadnienia do Rządowego projektu ustawy o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce (Druk 833), przepis art. 89b ustępy l i 2 ustawy z dnia 11 marca 2011 r. o podatku od towarów i usług (wprowadzonym ustawą z dnia 16.11.2012r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce) - dalej: Ustawa o VAT, stosuje się wyłącznie w odniesieniu do zobowiązań finansowych, których od początku, założeniem kontrahentów jest dokonywanie zapłaty w formie faktycznego przekazania środków pieniężnych drugiej stronie, czy to w formie zapłaty za pośrednictwem przelewu bankowego, przekazu pocztowego, czy też gotówką.

Zatem nie znajduje on zastosowania do rozliczeń pomiędzy kontrahentami, których założeniem jest „bezgotówkowy” obrót pomiędzy kontrahentami czyli rozliczeń dokonywanych w formie barterowej wymiany świadczeń (usługa za usługę albo towar za usługę) - art. 603 KC albo potrącenia (kompensaty) wzajemnych wierzytelności pieniężnych - art. 499 KC. A tym bardziej nie znajduje on zastosowania w przedmiotowych przypadkach, gdzie w zasadzie to kontrahent nie chce uzyskać od Wnioskodawcy świadczeń wzajemnych, ponieważ nie korzysta z przysługującego mu prawa do wykorzystania świadczeń wzajemnych stanowiących „zapłatę” za wykonane na rzecz Wnioskodawcy świadczenia.

Z treści art. 89b ust. 1 Ustawy o VAT wynika, że, „W przypadku nieuregulowania należności wynikających z faktury dokumentującej dostawę towarów lub świadczenie usług na terytorium kraju w terminie 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze, dłużnik jest obowiązany do korekty odliczonej kwoty podatku wynikającej z tej faktury, w rozliczeniu za okres, w którym upłynął 150 dzień od dnia upływu terminu płatności określonego w umowie lub na fakturze”. Ustęp 2 tego samego artykułu stwierdza, że „W przypadku częściowego uregulowania należności w terminie 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze, korekta dotyczy podatku naliczonego przypadającego na nieuregulowaną część należności (...)”.

Wykładnia językowa przywołanych powyżej przepisów nie wskazuje jednoznacznie jakich rozliczeń w ramach prowadzonej działalności gospodarczej dotyczy wprowadzona zmiana w Ustawie o VAT. Zatem, zdaniem Wnioskodawcy, jeżeli wykładnia językowa nie wyjaśnia znaczenia wprowadzonych przepisów, należy zastosować wykładnię celowościową.

Zgodnie z uzasadnieniem Rządowego projektu ustawy o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce (Druk 833) „Celem projektowanej regulacji jest poprawa warunków wykonywania działalności gospodarczej. Służyć temu będzie zniesienie lub ograniczenie niektórych uciążliwych i zbędnych obciążeń administracyjnych i uproszczenie przepisów, które są barierami rozwoju przedsiębiorczości. W szczególności celem projektowanych zmian jest poprawa płynności finansowej przedsiębiorców, ograniczenie zatorów płatniczych w gospodarce oraz zwiększenie dyscypliny płatniczej między przedsiębiorcami.”

Zarówno rozliczenie barterowe, jak i rozliczenie w formie potrącenia (kompensaty) wzajemnych wierzytelności pieniężnych, w żaden sposób nie przekłada się na płynność finansową, czy też dyscyplinę płatniczą pomiędzy przedsiębiorcami.

Powyższą argumentację potwierdza również Ministerstwo Finansów, które w piśmie skierowanym do wydawcy Biuletynu Informacyjnego dla Służb Ekonomiczno - Finansowych w nr 11(802) z dnia 10.04.2013 wyjaśniło, że „W uzasadnieniu do projektu ustawy wskazano, że „w ramach obrotu gospodarczego powstają opóźnienia w regulowaniu zobowiązań między kontrahentami. Na tę sytuację nakładają się często skutki nieuregulowania należności wynikających z rachunków i faktur dokumentujących poniesione wydatki, tworząc „zatory płatnicze”. Pomimo, że fragment ten dotyczył zmian dokonanych w zakresie podatku od towarów i usług, definiuje on niejako pojęcie „zatorów płatniczych” i pozostaje aktualny także na gruncie zmian dokonanych w ustawach o podatkach dochodowych. Przytoczony fragment wyraźnie wskazuje, że intencją ustawodawcy było ograniczenie zatorów płatniczych, które występują w relacjach między kontrahentami (...).

W związku z powyższym, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że celem wprowadzonych zmian jest ochrona przedsiębiorców przed nieuczciwymi kontrahentami, którzy albo będą wykorzystywali swoją dominującą pozycję wobec dostawcy usług lub towarów narzucając im niekorzystne warunki finansowe, albo działając planowo, będą unikali zapłacenia swoim kontrahentom za zrealizowane usługi lub dostawy towarów.

Powyższa sytuacja nie ma więc zatem zastosowania do przedsięwzięć biznesowych, które od początku, w ramach swobody zawierania umów, przewidują, że nie będzie dochodziło do rozliczeń „gotówkowych” za wykonane wzajemnie świadczenia, tym samym zarówno w rozliczeniach w formie barterowej, czy też kompensaty dokonywanej w oparciu o przepisy Kodeksu Cywilnego, nie ma mowy o wierzytelnościach nieściągalnych. Tym samym do przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego nie znajdują zastosowania przepisy art. 89b ust. 1, la i ust. 2 Ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 89a ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, podatnik może skorygować podstawę opodatkowania oraz podatek należny z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług na terytorium kraju w przypadku wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona. Korekta dotyczy również podstawy opodatkowania i kwoty podatku przypadającej na część kwoty wierzytelności, której nieściągalność została uprawdopodobniona.

W myśl art. 89a ust. 1a ww. ustawy, nieściągalność wierzytelności uważa się za uprawdopodobnioną, w przypadku gdy wierzytelność nie została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie w ciągu 150 dni od upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze.

Zgodnie z art. 89b ust. 1 ustawy, w przypadku nieuregulowania należności wynikającej z faktury dokumentującej dostawę towarów lub świadczenie usług na terytorium kraju w terminie 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze, dłużnik jest obowiązany do korekty odliczonej kwoty podatku wynikającej z tej faktury, w rozliczeniu za okres, w którym upłynął 150 dzień od dnia upływu terminu płatności określonego w umowie lub na fakturze.

Przepisu ust. 1 nie stosuje się, jeżeli dłużnik uregulował należność najpóźniej w ostatnim dniu okresu rozliczeniowego, w którym upłynął 150 dzień od dnia upływu terminu płatności tej należności (art. 89b ust. 1a ustawy).

Natomiast w myśl art. 89b ust. 2 ustawy, w przypadku częściowego uregulowania należności w terminie 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze, korekta dotyczy podatku naliczonego przypadającego na nieuregulowaną część należności. Przepis ust. 1a stosuje się odpowiednio.

Należy podkreślić, że powyższe przepisy mają na celu uregulowanie sytuacji, do których dochodzi często w obrocie gospodarczym, a mianowicie, gdy kontrahent pomimo wcześniejszego zobowiązania nie uiszcza zapłaty za dostarczony towar, czy też wykonaną usługę. Jest to sytuacja wyjątkowo niekorzystna dla sprzedawcy, ponieważ nie tylko traci on pieniądze, ale również jest zobowiązany do zapłaty należnego VAT, jaki powstał z tytułu dokonanej transakcji. Jednocześnie nabywca towaru lub usługi ma możliwość odliczenia podatku naliczonego. Nie ma znaczenia dla celów poboru VAT kwestia, czy podatnik otrzymał zapłatę za dostarczony nabywcy towar lub wykonaną na jego rzecz usługę. Takie nieuregulowane wierzytelności określa się mianem „złych długów”.

Racjonalny ustawodawca wprowadził jednakże regulację prawną pozwalającą na zminimalizowanie negatywnych skutków jakie powstają dla sprzedawcy, w sytuacji gdy nierzetelny nabywca nie zapłaci za towar lub też wykonaną usługę. Mowa tu o instytucji noszącej nazwę „ulga za złe długi”.

Skorzystanie z ulgi na złe długi przez podatnika-sprzedawcę i skorygowanie przezeń podatku należnego wiąże się bowiem z obowiązkami w zakresie korekty podatku naliczonego przez podatnika-nabywcę. Zastosowanie trybu korekty podatku powoduje de facto, że konstrukcyjnie przestaje istnieć podatek należny, przez co przestaje też faktycznie istnieć podatek naliczony, który można by odliczyć. Stąd też konieczna jest korekta podatku naliczonego. Element ten realizuje podstawową cechę podatku od towarów i usług, jaką jest jego neutralność.

Przepis art. 89b ust. 1 i 2 nakłada obowiązek skorygowania podatku naliczonego w przypadku nieuregulowania należności przez dłużnika w określonej sytuacji. Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia „uregulowania” należności wynikającej z faktury dokumentującej dostawę towarów lub świadczenie usług na terytorium kraju. W art. 89 a ust. 1a regulującym rozliczenie podatku w odniesieniu do nieściągalnych wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona, ustawodawca wskazuje, iż „nieściągalność wierzytelności uważa się za uprawdopodobnioną w przypadku, gdy wierzytelność nie została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie (...)” . Termin „należność uregulowana w jakiejkolwiek formie” obejmuje zaspokojenie wierzyciela, powodujące wygaśnięcie jego roszczeń wobec dłużnika. Wykonanie to może nastąpić w różny sposób, uzgodniony przez strony.

Jak wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w orzeczeniu z dnia 24 października 2006 r. sygn. akt I SA/GL 903/06 „ (...) Z punktu widzenia prawa podatkowego bez znaczenia pozostaje okoliczność, czy i ewentualnie jaką część wymienionej ceny sprzedający rzeczywiście otrzymał. Zapłata ceny może bowiem nastąpić nie tylko w pieniądzu, ale także w inny sposób np. poprzez zwolnienie z długu bądź też dokonanie potrącenia określonej wierzytelności.”

W regulacjach wprowadzonych ustawą o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce mających na celu zdyscyplinowanie dłużników do płacenia swoim kontrahentom nie używa się pojęcia „uregulowanie płatności” lecz w przypadku ustaw o podatkach dochodowych „uregulowanie kwoty” bądź „uregulowanie zobowiązania”, a w ustawie o podatku od towarów i usług „uregulowanie należności”.

Zakres pojęciowy wyżej wymienionych zwrotów, nie budzi wątpliwości. Ich istotą jest zaspokojenie wierzyciela, zatem należy przyjąć, że „uregulowanie” następuje z chwilą, z którą wierzyciel zostaje zaspokojony. Użyte w wyżej wymienionych regulacjach pojęcie „uregulowania” jest pojęciem szerokim (szerszym od pojęcia „zapłaty należności”). Poprzez użycie tego pojęcia dopuszcza się różne sposoby uregulowania należności dokonywane pomiędzy kontrahentami. Wprowadzone z dniem 1 stycznia 2013 r. przepisy (art. 89 b ust. 1 i 2) nie zawierają jakichkolwiek ograniczeń, co do formy uregulowania należności wynikających z dokonanych transakcji. Kontrahenci sami decydują, w jaki sposób uregulują swoje zobowiązania.

Zgodnie z art. 498 § 1 i § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. Wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wierzytelności niższej. W myśl art. 499 Kodeksu cywilnego potrącenia dokonywa się przez oświadczenie złożone drugiej stronie.

Powyższe oznacza, iż potrącenie wierzytelności jest jedną z form wygaśnięcia zobowiązania w wyniku wykonania świadczenia poprzez umorzenie wzajemnych wierzytelności między stronami. Wygaśnięcie zobowiązania przez potrącenie (kompensata wierzytelności), następuje wówczas, gdy jedna strona jest w stosunku do drugiej dłużnikiem i jednocześnie wierzycielem, tj. ma zarówno wierzytelności, jak i zobowiązania względem drugiej strony.

Potrącenie zatem stanowi formę wzajemnej zapłaty za istniejące pomiędzy stronami zobowiązania, co pozwala na traktowanie jej na równi z zapłatą.

Natomiast, barter w polskim prawie uważa się za jeden z rodzajów umowy zamiany. Prawną istotę umowy zamiany regulują przepisy prawa cywilnego, a zwłaszcza art. 603 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny. W rozumieniu Kodeksu cywilnego umowa zamiany jest umową konsensualną, wzajemną i zobowiązującą, a art. 603 k.c. stanowi, że przez umowę zamiany każda ze stron zobowiązuje się przenieść na drugą stronę własność rzeczy w zamian za zobowiązanie do przeniesienia własności innej rzeczy. Natomiast z treści art. 604 k.c. wynika, że do zamiany stosuje się odpowiednio przepisy o sprzedaży.

Podstawowym założeniem i istotą umów barteru jest brak konieczności ponoszenia dodatkowych świadczeń, a to, czy strony umówią się na wymianę towaru za towar, usługi za usługę czy też towaru za usługę nie ma istotnego znaczenia. Celem umów barterowych jest niedokonywanie dodatkowych rozliczeń pieniężnych pomiędzy kontrahentami, a w konsekwencji maksymalne uproszczenie obrotu gospodarczego, w tym oczywiście rozliczeń podatkowych.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, iż Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności zawiera z kontrahentami umowy dotyczące realizacji wzajemnych świadczeń, które rozliczane są „bezgotówkowo”. Bezgotówkowe rozliczenie umów wzajemnych może następować jako:

• umowa barterowa (wymiana usługa za usługę albo towar za usługę), o której mowa w art. 603 Kc; albo
• umownego potrącenia (kompensaty) wzajemnych wierzytelności pieniężnych, o którym mowa w art. 499 KC.

W ramach umów każda ze stron zleca drugiej stronie realizację przysługujących jej świadczeń:

• w dowolnie wybranym przez siebie terminie (oczywiście z uwzględnieniem okresu obowiązywania umowy),
• w ściśle określonym terminie, czyli np. umowa przewiduje, iż kontrahent zleci kampanię w maju i czerwcu, a sam wykona świadczenie np. w marcu.

Jednakże zdarza się, że umowa nie zostanie wykonana lub nie zostanie w pełni wykonana, tzn. Wnioskodawca zleci realizację świadczeń w całości, natomiast kontrahent nie zleci w ogóle Wnioskodawcy realizacji należnych kontrahentowi świadczeń albo zleci realizację tych świadczeń, ale tylko w części.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą obowiązku dokonania korekty odliczonej kwoty podatku naliczonego wynikającej z faktur wystawionych przez kontrahenta w sytuacji, gdy kontrahent nie zleci Wnioskodawcy realizacji świadczeń lub zleci tylko część, w związku z czym nie zostaną wykonane przez Wnioskodawcę świadczenia wzajemne.

Odnosząc się do powyższego zgodzić się należy z Wnioskodawcą, iż cytowany wyżej przepis art. 89b nie będzie miał zastosowania w sytuacji „bezgotówkowych” rozliczeń pomiędzy kontrahentami, dokonywanych w formie barterowej wymiany świadczeń albo potrącenia (kompensaty) wzajemnych wierzytelności w sytuacji, gdy z przyczyn leżących po stronie kontrahenta nie zostaną wykonane przez Wnioskodawcę świadczenia wzajemne. Korekty podatku należnego, na podstawie przepisu art. 89a ust. 1 ustawy, można dokonać tylko wtedy, jeśli wierzytelność, z których wynika korygowany podatek należny, nie została uregulowana. Warunkiem skorzystania z tej ulgi, jak już wyżej wskazano, jest istnienie długu. W przedstawionych okolicznościach sprawy, w żadnym momencie wzajemnych rozliczeń stron, czy to w formie barteru czy kompensaty, dokonywanych w oparciu o stosowne regulacje Kodeksu cywilnego, nie ma mowy o wierzytelnościach nieściągalnych, do których znalazłyby zastosowanie przepisy art. 89a i 89b ustawy.

Jeżeli dojdzie do sytuacji, w której Wnioskodawca nie wykona lub wykona tylko w części świadczenia wzajemne, stanowiące formę zapłaty za świadczenia uzyskane od kontrahenta, będzie to miało miejsce wyłącznie z przyczyn leżących po stronie kontrahenta. Nie zlecając Wnioskodawcy realizacji należnych mu świadczeń albo zlecając ich realizację tylko w części, kontrahent nie korzysta z przysługujących mu praw do wykorzystania świadczeń wzajemnych jako formy zapłaty za świadczenia wykonane na rzecz Wnioskodawcy. Wnioskodawca z własnej woli nie może podjąć żadnych działań zmierzających do wykonania „świadczeń wzajemnych”, ponieważ postanowienia zawartej umowy uzależniają realizację tych świadczeń od decyzji kontrahenta.

Reasumując, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do dokonania korekty podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawionych przez kontrahenta i dokumentujących wykonanie świadczeń zgodnie z umową rozliczaną w formie barterowej lub kompensaty wzajemnych wierzytelności w sytuacji, gdy z przyczyn leżących po stronie kontrahenta nie zostaną wykonane przez Wnioskodawcę świadczenia wzajemne.

Stanowisko Wnioskodawcy uznane zostało za nieprawidłowe z uwagi na uzasadnienie, w którym Wnioskodawca wskazuje, iż przepisy art. 89b ust. 1, 1a i ust. 2 ustawy o VAT nie mają zastosowania do rozliczeń bezgotówkowych, dokonywanych w formie barterowej, czy też kompensaty dokonywanej w oparciu o przepisy Kodeksu cywilnego. Jak wskazano wyżej, wprowadzone z dniem 1 stycznia 2013 r. przepisy (art. 89 b ust. 1 i 2) nie zawierają jakichkolwiek ograniczeń, co do formy uregulowania należności, wynikających z dokonanych transakcji.

W przedstawionych okolicznościach sprawy, brak obowiązku dokonania przez Wnioskodawcę korekty podatku naliczonego wynika natomiast z faktu, iż skoro z przyczyn niezależnych od Wnioskodawcy, nie zostały wykonane świadczenia wzajemne , to nie ma również terminu płatności określonego w umowie lub na fakturze, od którego w myśl art. 89b ust. 1 ustawy należałoby policzyć 150 dni, po upływie których dłużnik jest obowiązany do korekty odliczonej kwoty podatku wynikającej z tej faktury.

Końcowo zauważyć trzeba, że tut. Organ w ramach postępowania w sprawie wydawania interpretacji indywidualnej unormowanego w rozdziale 1a Ordynacji podatkowej nie ma prawa ingerować w treść zawieranych umów i przyjęty w nich sposób rozliczeń pomiędzy kontrahentami, chyba że postanowienia umów naruszają przepisy podatkowe, co może być stwierdzone jedynie w trakcie przeprowadzonego przez organ podatkowy pierwszej instancji postępowania podatkowego. Zasadą jest, iż postanowienia umowne regulują zarówno zakres przedmiotowy umowy (przedmiot sprzedaży, świadczenia), odpłatność, a także inne prawa i obowiązki stron, natomiast organ uprawniony do wydawania interpretacji nie ma prawnej możliwości ingerencji w treść tych umów, jak również rozstrzygania o dopuszczalności potrącenia. Kwestie sporne winny być ustalane pomiędzy stronami stosunku cywilnoprawnego, zaś ewentualne spory wynikające ze stosunków cywilnoprawnych pomiędzy stronami, rozstrzygają właściwe sądy powszechne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedmiotowym stanie faktycznym a w przypadku zdarzenia przyszłego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.