PBB1/423-41/05

Pytanie podatnika:

Czy można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów odszkodowanie wypłacone przez Spółkę jako rekompensaty za utracone korzyści innej osobie.

Decyzja

Na podstawie art. 14b § 5 pkt 1ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (j.t. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60) - po rozpatrzeniu zażalenia z dnia 31 maja 2005 r. Pana ........... na postanowienie Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w Bielsku-Białej z dnia 23 maja 2005 r. Znak: 2403PDFII/125/415-18/05, stanowiące interpretację co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w sprawie dotyczącej zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odszkodowania wypłaconego przez Spółkę Jawną jako rekompensaty za utracone korzyści innej osobie - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach:

- odmawia zmiany zaskarżonego postanowienia organu pierwszej instancji .

Uzasadnienie

Wnioskiem z dnia 24 lutego 2005 r. m.in. Pan ......... wspólnik Spółki Jawnej "....." zwrócił się do Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w Bielsku-Białej o wydanie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w sprawie dotyczącej zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów m.in. odszkodowania wypłaconego jako rekompensata za utracone korzyści innej osobie.

W ww. piśmie z dnia 24 lutego 2005 r. wnioskodawca stanął na stanowisku, iż odszkodowanie wypłacone klientowi tytułem poniesionych strat tj. wyrównania tego, co w jego przekonaniu utracił, a więc równowartości czynszu, który mógłby zarobić, gdyby jego najemca niezadowolony z jakości lokalu od umowy nie odstąpił - można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów gdyż w tym przypadku nie będzie miał zastosowania przepis art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Postanowieniem z dnia 23 maja 2005 r. Znak: 2403/PDFII/125/415-18/05 Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w Bielsku-Białej uznał za nieprawidłowe stanowisko Strony w sprawie będącej przedmiotem wniosku.

Na powyższe postanowienie m.in. strona wniosła zażalenie z dnia 31 maja 2005 r. w którym wnosi o zmianę stanowiska zajętego przez Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w Bielsku-Białej.

Uzasadniając zażalenie Pan ...... stwierdza iż, wypłacone odszkodowanie związane było z prowadzoną działalnością gospodarczą. Spółka uznając roszczenie osoby fizycznej z pominięciem drogi sądowej chciała zachować dobry wizerunek - a przez to możliwość sprzedaży wybudowanych lokali. Rezygnacja z drogi sądowej wynikała z faktu, że firma nie była pewna iż wyrok sądu w tym sporze byłby dla niej pomyślny.

Dodatkowo Strona zauważa, że skoro z artykułu 21 ust. 1 pkt 3b lit. "b" updof wynika wyraźna konieczność opodatkowania odszkodowań dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono, to można domniemywać, że zapłata utraconych korzyści - wg woli ustawodawcy dla drugiej strony stanowi koszt uzyskania przychodu.

Po rozpatrzeniu przedmiotowego zażalenia Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach stwierdza co następuje :

Jak wynika z przedstawionego stanu, osoba fizyczna nabyła na podstawie aktu notarialnego od Spółki jawnej, której jest Pan wspólnikiem - prawo własności lokalu w budynku mieszkalnym wybudowanym przez Spółkę w ramach działalności gospodarczej. Następnie lokal ten właściciel wynajął innej osobie fizycznej na podstawie umowy najmu. Jednakże z uwagi na przemakanie sufitu w tym lokalu - najemca odstąpił od umowy, a właściciel zwrócił mu wartość uprzednio pobranego z góry czynszu, po czym obciążył Spółkę kosztami tzw. utraconych korzyści.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r., Nr 14, poz. 176 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Jego brzmienie nie pozostawia zatem wątpliwości co do tego, że podatnik ma prawo zaliczyć do wspomnianych wyżej kosztów wszelkie poniesione wydatki, tylko jednak wtedy, gdy wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, zarazem zaś przekonywająco uzasadni, że ich poniesienie bądź to miało wpływ na wysokość osiąganych przychodów (por. w szczególności wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 września 1996 r., sygn. akt I SA/Gd 1991/96 oraz z dnia 18 lutego 1999 r., sygn. akt I SA/Kr 1448/97), bądź też mogło wpłynąć na tę wysokość (por. m.in. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 marca 1994 r., sygn. akt SA/Po 3138/93, Orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego 1995, nr 1, poz. 41; z dnia 2 sierpnia 1995 r., sygn. akt III SA 502/94, Orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego 1996, nr 2, poz. 95 oraz z 14 września 1995 r., sygn. akt SA/P 798/95, Przegląd Orzecznictwa Podatkowego 1996, nr 6, poz. 191).

Aby można uznać więc jakiś wydatek za koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione dwa warunki: celem powinno być osiągnięcie przychodów i wydatek nie może znajdować się na liście zawartej w art. 23 tej ustawy, stanowiącej katalog wydatków i odpisów, które nie mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Łączne spełnienie tych dwóch warunków (pozytywnego i negatywnego) pozwala dany wydatek uznać za koszt uzyskania przychodów.

Przedmiotem sprawy jest ocena prawna konsekwencji materialnych, jakie poniosła Strona z powodu wypłaty odszkodowania kontrahentowi jako rekompensatę za utracone korzyści. Wypłacone odszkodowanie związane było z prowadzoną działalnością gospodarczą. Spółka uznając roszczenie osoby fizycznej z pominięciem drogi sądowej chciała zachować dobry wizerunek - a przez to możliwość sprzedaży wybudowanych lokali. Rezygnacja z drogi sądowej wynikała z faktu, że firma nie była pewna iż wyrok sądu w tym sporze byłby dla niej pomyślny.

Nie jest to jednak tożsame z działaniem w celu osiągnięcia przychodu. Zapobieżenie lub zmniejszenie realnej lub potencjalnej straty nie mieści się w pojęciu ustawowej definicji przychodu, a więc wydatki z tym związane nie są kosztem uzyskania przychodu. Wypłata odszkodowania nie pozostaje w bezpośrednim związku przyczynowym z przychodem, lecz wręcz przeciwnie - łączy się z negatywnymi dla strony konsekwencjami finansowymi

W obrocie gospodarczym występują przypadki, w których strona zmuszona jest do zapłaty różnego rodzaju odszkodowań. Jest to kwestia ryzyka związanego z prowadzeniem działalności gospodarczej. Tego ryzyka nie można przenosić przy użyciu przepisów podatkowych na Skarb Państwa. Natomiast racjonalnie działający podmiot gospodarczy może się uchronić przed takimi negatywnymi skutkami swej działalności m.in. poprzez stosowne ubezpieczenie.

Konkludując należy stwierdzić, że uznanie za koszt uzyskania przychodu odszkodowania wypłaconego kontrahentowi jako rekompensata za utracone korzyści - tak w celu zapobieżenia stracie (rezygnacja z drogi sądowej), czy też w celu zachowania dobrego wizerunku, byłoby sprzeczne z przepisami prawa podatkowego.

Powołany przez Pana przepis, art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie może być argumentem przemawiającym za tym, iż wypłacone odszkodowanie z tytułu rekompensaty za utracone korzyści stanowić może koszt uzyskania przychodów gdyż przepis ten dotyczy odszkodowań otrzymanych na podstawie wyroku lub ugody sądowej - co w przedmiotowym przypadku nie miało miejsca.

Biorąc powyższe pod uwagę orzeczono jak w sentencji decyzji.Decyzja niniejsza jest ostateczna.Na mocy art. 143 cyt. ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa wydana została z upoważnienia Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach.Na decyzję służy skarga (w dwóch egzemplarzach) do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, za pośrednictwem Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, w terminie 30 dni od dnia jej doręczenia. (Adres do korespondencji: Izba Skarbowa w Katowicach - Ośrodek Zamiejscowy w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a ).