IBPBII/2/415-187/10/CJS

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że Pani stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 09 lutego 2010r. (data wpływu do tut. Biura 12 kutego 2010r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania otrzymanego odszkodowania - jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 12 lutego 2010r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania otrzymanego odszkodowania.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący tan faktyczny.

Wnioskodawczyni jest spadkobiercą osoby, która zbyła na rzecz Skarbu Państwa nieruchomość w 1965r. w trybie art. 6 ustawy z dnia 12 marca 1958r. o zasadach i trybie wywłaszczenia nieruchomości (Dz. U. z 1974r. Nr 10, poz. 64 i z 1982r. Nr 11 poz. 79).

Na części wykupionej nieruchomości, której właścicielem jest aktualnie jednostka samorządu terytorialnego cel wykupu nie został zrealizowany. Spadkobierca działając na podstawie art. 136 ust. 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami (t.j. z 2004r. Nr 261, poz. 2603 ze zm.) wystąpił do jednostki o zwrot nieruchomości, na której nie został zrealizowany cel. W sprawie toczyło się postępowanie administracyjne o zwrot nieruchomości, gdzie zapadła ostateczna decyzja umarzająca postępowanie z tego powodu, iż część nieruchomości, o której zwrot starał się spadkobierca została już zbyta przez jednostkę na rzecz innego podmiotu w drodze przetargu. W uzasadnieniu decyzji stwierdzono, iż zbycie nieruchomości przez jednostkę nastąpiło z naruszeniem prawa i w związku z tym spadkobierca ma prawo do dochodzenia stosownego odszkodowania. Cena za jaką jednostka zbyła nieruchomość jest wnioskodawczyni znana, gdyż została podana do publicznej wiadomości przez jednostkę. Mając na uwadze stan faktyczny sprawy wnioskodawczyni w oparciu o art. 417 Kodeksu cywilnego wystąpiła do jednostki samorządu terytorialnego o wypłatę odszkodowania. Kwota odszkodowania jaką wyliczyła wnioskodawczyni stanowił cenę jaką jednostka uzyskała na przetargu za sprzedaż przedmiotowej nieruchomości pomniejszona o zwaloryzowane odszkodowanie, które wnioskodawczyni musiałaby zwrócić jednostce w sytuacji gdyby nastąpił zwrot nieruchomości (vide: art. 140 ust. 2 w zw. z art. 217 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami). Strony przystąpiły do negocjacji w przedmiocie wypłaty odszkodowania i są zgodne, iż wnioskodawczyni należy się odszkodowanie wyliczone w sposób wyżej przedstawiony, gdyż w sytuacji zwrotu nieruchomości wnioskodawczyni ostatecznie tyle by uzyskała z tej transakcji. Uzyskana kwota stanowi wyłącznie szkodę rzeczywista (damnum emergens) jaką poniosła wnioskodawczyni wobec naruszenia przez jednostkę samorządu terytorialnego przepisów w zakresie zwrotu nieruchomości. Wnioskodawczyni w trakcie prowadzonych negocjacji zgodziła się, iż tak wyliczone odszkodowanie wyczerpuje wszelkie jej roszczenia związane ze zwrotem przedmiotowej nieruchomości, chodziło tu szczególnie o zwrot utraconych korzyści (lucrum cessans) jakie wnioskodawczyni mogła uzyskać w sytuacji gdyby organ zachował się legalnie i zwrócił nieruchomość. Korzyścią tą byłby czynsz jaki mogła uzyskiwać z przedmiotowej nieruchomości, gdyż jednostka samorządu część tejże nieruchomości dzierżawiła. Można więc było uznać, iż w sytuacji zwrotu wnioskodawczyni mogłaby czerpać korzyści w postaci płaconego czynszu. Ostatecznie strony podpisały porozumienie, w którym jednostka samorządu terytorialnego zadeklarowała wypłatę odszkodowania ograniczonego do szkody rzeczywistej tj. ceny jaką uzyskała na przetargu za zbytą nieruchomość pomniejszona o zwaloryzowane odszkodowanie, które wnioskodawczyni musiałaby zwrócić w sytuacji zwrotu, natomiast wnioskodawczyni zrzekła się z dochodzenia pozostałych roszczeń m. in. związanych z utratą utraconych korzyści.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w sytuacji wypłacenia wnioskodawczyni przez jednostkę samorządu terytorialnego odszkodowania na podstawie protokołu uzgodnień w związku z niezrealizowanym obowiązkiem zwrotu nieruchomości, kwota odszkodowania wyliczona na podstawie art. 417 w zw. z art. 361 k.c. w wysokości jaką jednostka samorządu otrzymała na przetargu za zbycie tejże nieruchomości pomniejszona o odszkodowanie jakie po waloryzacji winna zwrócić wnioskodawczyni (vide: art. 217 ust. 2 cyt. wyżej ustawy o gospodarce nieruchomościami), będzie zwolniona z podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT...

Zdaniem wnioskodawczyni, odszkodowanie wypłacone w związku z umorzeniem postępowania administracyjnego o zwrot nieruchomości z powodu wcześniejszego jej zbycia przez jednostkę samorządu terytorialnego z naruszeniem prawa, w wysokości ceny uzyskanej za zbycie przedmiotowej nieruchomości pomniejszone o zwaloryzowane odszkodowanie jakie wnioskodawczyni musiałaby zwrócić Gminie w sytuacji jej zwrotu, korzysta ze zwolnienia podatkowego w oparciu o art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT. Podkreślić należy, iż odszkodowanie to ma swoje oparcie w treści art. 417 k.c. i 361 k.c. Istotne jest również to, iż proponowane odszkodowanie obejmuje tylko szkodę rzeczywistą (damnum emergens), a nie utracone korzyści (lucrum cessans). W tej sytuacji mając na uwadze bezsporny fakt, iż wysokość szkody został ustalona w oparciu o dyspozycję art. 361 k.c. i obejmuje tylko szkodę rzeczywistą, wnioskodawczyni uważa, iż korzysta ze zwolnienia podatkowego.

Na poparcie swego stanowiska wnioskodawczyni przywołuje orzecznictwo sądowe (vide: wyrok WSA w Warszawie z dnia 10 listopada 2006r. sygn. akt. III SA/Wa 2057/07), gdzie sąd uznał, iż wypłacone odszkodowanie w zakresie damnum emergens jest zwolnione z podatku.

Ponadto wnioskodawczyni podkreśla, iż w sytuacji gdyby organ zachował się legalnie i zwrócił nieruchomość, a wnioskodawczyni następnie by ją zbyła to uzyskałaby przychody takie jak jednostka samorządu terytorialnego, bądź nawet wyższe i korzystałyby one ze zwolnienia z podatku PIT, gdyż spadkodawca zbył tę nieruchomość w 1965r. na rzecz jednostki samorządu terytorialnego.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z brzmieniem art. 9 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,

2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,

3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,

4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,

5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,

6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,

7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wnioskodawczyni jest spadkobiercą osoby, której nieruchomość została wywłaszczona na rzecz Skarbu Państwa. Na części wykupionej nieruchomości jednostka samorządu terytorialnego nie zrealizowała celu wywłaszczenia, stąd na podstawie art. 136 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami, wnioskodawczyni wystąpiła o jej zwrot. Toczące się w sprawie postępowanie administracyjne o zwrot przedmiotowej nieruchomości zostało umorzone, bowiem jednostka samorządu dokonała w drodze przetargu zbycia części nieruchomości na rzecz innego podmiotu przed dniem wniesienia wniosku o jej zwrot przez wnioskodawczynię. W uzasadnieniu decyzji umarzającej postępowanie stwierdzono, iż do zbycia nieruchomości doszło z naruszeniem prawa i w związku z tym spadkobierca (wnioskodawczyni) ma prawo do ubiegania się o odszkodowanie.

Wnioskodawczyni w oparciu o art. 417 Kodeksu cywilnego wystąpiła do jednostki samorządowej o wypłatę odszkodowania.

W związku z powyższym ostatecznie doszło do zawarcia porozumienia pomiędzy wnioskodawczynią a jednostką samorządu terytorialnego, na mocy którego jednostka zobowiązała się do wypłacenia wnioskodawczyni stosownego odszkodowania.

Jak wnioskodawczyni podkreśliła w opisie stanu faktycznego, otrzymane przez nią odszkodowanie stanowi wyłącznie kwotę odpowiadającą szkodzie rzeczywistej (damnum emergens) i nie obejmuje zwrotu utraconych korzyści (lucrum cessans)

W związku z powyższym, wątpliwości wnioskodawczyni budzi kwestia sposobu opodatkowania tak uzyskanego odszkodowania.

Przenosząc powyższe uregulowania prawne na grunt rozpatrywanej sprawy w kontekście zapytania ujętego w przedmiotowym wniosku stwierdzić należy, iż przychód jaki wnioskodawczyni otrzymała w postaci odszkodowania wypłaconego na podstawie protokołu uzgodnień w związku z niezrealizowanym obowiązkiem zwrotu nieruchomości należy potraktować jako przychód z tzw. „innych źródeł”, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nie należące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nie znajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Użyte w tym przepisie słowo „w szczególności” oznacza, iż podana definicja zawiera otwarty katalog przychodów z innych źródeł, w którym mieszczą się również środki jakie wnioskodawczyni uzyskała od jednostki samorządu terytorialnego. Przychód ten należy zatem potraktować jako przychód z tzw. „innych źródeł”, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ponadto wnioskodawczyni w uzasadnieniu własnego stanowiska twierdzi, że skoro odszkodowanie obejmuje tylko szkodę rzeczywistą, a podstawą jego wypłaty jest art. 417 Kodeksu cywilnego i art. 361 Kodeksu cywilnego, to przedmiotowe odszkodowanie będzie korzystało ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy również, iż otrzymane przez wnioskodawczynię odszkodowanie liczone jako ekwiwalent za nie zrealizowany obowiązek zwrotu nieruchomości niewątpliwie spowodował przysporzenie w jej majątku.

Zwrócić uwagę należy na fakt, iż każde odszkodowanie ma za zadanie wyrównanie szkody w majątku utraconych korzyści lub szkody poczynionej na osobie (zadośćuczynienie). Nie daje to jednak żadnych podstaw do twierdzenia, że skoro odszkodowanie wyrównuje szkodę, to nie stanowi przychodu. Stanowi zawsze przychód, gdyż otrzymujący je powiększa w ten sposób swój majątek. Odszkodowanie w żadnym wypadku nie ma charakteru restytucyjnego, bowiem niczego nie przywraca a jedynie wynagradza stratę lub krzywdę. Warunkiem otrzymania każdego odszkodowania jest zdarzenie, w wyniku którego dana osoba doznała określonego uszczerbku. Nikt nie otrzyma odszkodowania jeśli wcześniej nie zaszła przesłanka powodująca możliwość ubiegania się o nie.

Tak więc stanowisko wnioskodawczyni jest nie do zaakceptowania, gdyż powodowałoby, że żadne odszkodowanie nie mogłoby w ogóle stanowić przychodu, bo istotą odszkodowania jest przecież wyrównanie straty w majątku (bądź jako szkody bądź jako utraconych korzyści). Teza taka jest oczywiście niezgodna z prawem, gdyż jeśliby odszkodowania nie stanowiły przychodu, to ustawodawca nie umieściłby ich w katalogu art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdzie wymienił dochody zwolnione z opodatkowania, czyli innymi słowy świadczenia, które są źródłem podatkowego przychodu, ale pod pewnymi warunkami niektóre ich kategorie mogą podlegać zwolnieniu z opodatkowania.

Odszkodowania są zatem bezwzględnie przychodem, co wprost wynika z art. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W tym kontekście nie sposób również pominąć, że szkoda stanowi uszczerbek o charakterze majątkowym i może obejmować stratę, jakiej doznaje mienie poszkodowanego - wskutek doznania tej straty poszkodowany staje się uboższy niż był dotychczas, tzw. szkoda rzeczywista.

Z opisu stanu faktycznego wynika wprost, że wnioskodawczyni uzyskała tylko prawo żądania zwrotu wywłaszczonej nieruchomości na podstawie art. 136 ustawy o gospodarce nieruchomościami jako spadkobierczyni, a więc wypłacone odszkodowanie nie stanowi żadnego przywrócenia sytuacji majątkowej do stanu pierwotnego. Nieruchomość, za którą uzyskała odszkodowanie w ogóle nie wchodziła w skład jej majątku, bowiem wnioskodawczyni jako spadkobierczyni nabyła tylko prawo po spadkodawcy do ubiegania się o zwrot uprzednio wywłaszczonej nieruchomości od jednostki samorządu terytorialnego. Podstawą tego odszkodowania nie jest utrata możliwości ubiegania się o zwrot nieruchomości, ale niezgodne z przepisami działanie jednostki samorządu terytorialnego.

Ponadto należy zaznaczyć, że zwolnieniem określonym w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych objęte są tylko odszkodowania, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw. Oznacza to, że zwolnienie nie obejmuje wszystkich odszkodowań, a tylko te, których wysokość lub zasady ustalania zostały określone wprost w stosownych przepisach prawa, z wyjątkiem enumeratywnie wymienionych kategorii odszkodowań, a także inne odszkodowania otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej, z wyjątkami wskazanymi w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. a)-b).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego jednoznacznie wynika, iż odszkodowanie, jakie wnioskodawczyni otrzyma na mocy zawartej z jednostką samorządu terytorialnego ugody pozasądowej, nie jest odszkodowaniem którego wysokość lub zasady ustalania zostały określone wprost w stosownych przepisach prawa i jako takie, nie może być zakwalifikowane do świadczeń odszkodowawczych, które byłyby zwolnione z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawczyni na poparcie własnego stanowiska powołuje fakt, iż odszkodowanie zostało przyznane na podstawie art. 361 Kodeksu cywilnego i w związku z tym powinno korzystać z ww. zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy.

Mając na uwadze powyższe tutejszy Organ stwierdza, iż powołane przepisy nie są przepisami odrębnych ustaw, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przepis art. 417 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), który stanowi, że Skarb Państwa ponosi odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną przez funkcjonariusza państwowego przy wykonywaniu powierzonej mu czynności jest wyłącznie ogólnym przepisem będącym podstawą do dochodzenia odszkodowania za każdą szkodę wyrządzoną w opisanych warunkach. Przepis ten w żaden sposób nie przewiduje w jaki sposób należy ustalić wysokość odszkodowania ani nie wskazuje wysokości tego odszkodowania. Takich zasad nie przewiduje również art. 361 k.c. Powołany art. 361 § 2 k.c. stanowi, iż naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Przepis ten zakreśla jedynie kryteria, którymi należy kierować się przy naprawianiu szkody. W żaden sposób nie formułuje zasad ustalania wysokości odszkodowania, zawiera jedynie ogólna zasadę, ale nie stanowi w jakiej wysokości może być przyznane odszkodowanie. Wysokość odszkodowania ma wynikać wprost z przepisów prawa jak stanowi art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wbrew twierdzeniom wnioskodawczyni z przepisów mają wynikać konkretne sposoby ustalenia tego odszkodowania prowadzące do konkretnej jego wysokości. Przepis art. 361 k.c. wskazuje jedynie co ma obejmować naprawienie szkody a nie zasady ustalania wysokości odszkodowania, dlatego w żadnym wypadku nie może być traktowany jako przepis, z którego wynika wysokość odszkodowania lub zasady jego ustalania. Zasady ustalenia wysokości odszkodowania, co jest rzeczą bezsporną na podstawie opisanego stanu faktycznego, zostały ustalone pomiędzy stronami sporu tj. wnioskodawczynią a jednostką samorządu terytorialnego. To wnioskodawczyni w wyniku negocjacji zaproponowała jednostce, aby wypłacić jej kwotę, której wysokość równa będzie różnicy między wartością nieruchomości ustaloną jako cena zbycia a odszkodowaniem za wywłaszczenie, które po zwaloryzowaniu winni zwrócić spadkobiercy właściciela. Z absolutnie żadnego aktu prawnego nie wynikają takie zasady ustalania wartości odszkodowania. Zasady te wynegocjowały same strony. Brak jest przepisu ustalającego wartość odszkodowania jako powyżej przedstawioną różnicę. Przepisu tego, co wymaga podkreślenia, nie zawiera również ustawa o gospodarce nieruchomościami.

Niezależnie od powyższego odszkodowania wynikające z ugody pozasądowej w ogóle nie mogą korzystać ze zwolnienia przedmiotowego. Ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych może korzystać odszkodowanie, którego wysokość i zasady ustalania wynikają wprost z przepisów prawa, przyznane na podstawie ugody zawartej przed sądem. W przedmiotowej sprawie nie zachodzi zatem okoliczność umożliwiająca zastosowanie tego zwolnienia. Wskazać również należy, iż otrzymane odszkodowanie nie może korzystać ze zwolnienia wynikającego z art. 21 ust. 1 pkt 29 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż nie zostało przewidziane przepisami ustawy o gospodarce nieruchomościami.

Podkreślenia wymaga fakt, iż zgodnie z konstrukcją i systematyką ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz utrwalonym orzecznictwem sądowym, wszelkie ulgi i zwolnienia podatkowe stanowią wyjątek od generalnej zasady powszechności opodatkowania wyrażonej w art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji zwolnienie wynikające z art. 21 ust. 1 pkt 3 i 29 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podobnie jak wszystkie ulgi i zwolnienia stanowi również wyjątek od zasady powszechności opodatkowania wynikającej z art. 84 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej stanowiącego, że każdy jest obowiązany do ponoszenia ciężarów i świadczeń publicznych, w tym podatków, określonych w ustawie. Oznacza to, że przy stosowaniu ulg i zwolnień podatkowych nie jest dopuszczalne posługiwanie się wykładnią rozszerzającą. Zastosowanie bowiem może mieć jedynie wykładnia językowa (literalna). Wszelkie odstępstwa od tej zasady muszą bezwzględnie wynikać z przepisów prawa i być interpretowane ściśle z jego literą.

Reasumując, przedmiotowe odszkodowanie będzie stanowiło przychód „z innych źródeł”, o których mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i należy je wykazać w zeznaniu rocznym za rok podatkowy, w którym zostanie wypłacone.

Odnosząc się do powołanego w uzasadnieniu własnego stanowiska wnioskodawczyni, orzeczenia sądu administracyjnego wskazać należy, iż tutejszy organ podatkowy wydał interpretację indywidualną dokonując oceny przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego na podstawie obowiązujących w tym zakresie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Orzeczenie powołane przez wnioskodawczynię zapadło w indywidualnej sprawie i w świetle art. 87 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej nie jest źródłem powszechnie obowiązującego prawa i tym samym nie może być wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, ul. Kośnego 70, 45-372 Opole po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.