IPPB3/423-788/10-2/GJ

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 09.11.2010r. (data wpływu 19.11.2010r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie przychodów - jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 19.11.2010r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej: podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie przychodów oraz podatku od towarów i usług.

Przedmiotem niniejszej interpretacji są przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ; w zakresie podatku od towarów i usług zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka prowadzi działalność gospodarczą deweloperską polegającą na budowie i sprzedaży lokali mieszkalnych, miejsc parkingowych i lokali usługowych. Udziałowcami spółki jest dwóch wspólników - osoby prawne nie mające na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej siedziby (zarządu). Każdy ze wspólników posiada po 500 udziałów o wartości nominalnej 50 zł, co daje kapitał zakładowy w kwocie 50.000 zł. Spółka przewiduje, że za 2010 rok dysponować będzie wynikiem finansowym (zysk), który nie tylko pozwoli na pokrycie straty lat ubiegłych ale także uruchomienie dywidendy. Spółka rozważa możliwość wypłaty wspólnikom dywidendy w formie rzeczowej stanowiącej surogat świadczenia pieniężnego. Zamiarem Spółki jest podjęcie uchwały przez Zgromadzenie Wspólników o wypłacie dywidendy z zysku wykazanego w sprawozdaniu za rok obrotowy 2010, zbadanym przez biegłego rewidenta, w formie rzeczowej tj. wybudowanych lokali mieszkalnych i miejsc parkingowych, których wartość rynkowa byłaby równa kwocie przysługującej wspólnikom dywidendy.

W związku z powyższym zadano pytanie:

Czy wypłata dywidendy w formie rzeczowej poprzez przekazanie wspólnikom prawa własności nieruchomości : lokali mieszkalnych z miejscami parkingowymi spowoduje w Spółce powstanie przychodu w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych...

Zdaniem Spółki:

W opisanym zdarzeniu przyszłym uregulowanie zobowiązania z tytułu wypłaty dywidendy w formie rzeczowej wspólnikom spółki z ograniczoną odpowiedzialnością jest dla spółki wykazującej to zobowiązanie podatkowo neutralne tzn. - nie powoduje powstania przychodu. Wniosek ten wynika z analizy przepisów art. 12 oraz 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Przepis art. 12 ust. 1 powyższej ustawy dokonuje wyliczenia określonych zdarzeń, które skutkują powstaniem przychodu dla celów podatkowych a ich analiza wskazuje, że powstanie przychodu jest determinowane otrzymaniem przez Spółkę (podatnika) określonego przysporzenia majątkowego. Uwzględniając cel i charakter dywidendy nie można określić, jakie przysporzenie po stronie Spółki miałoby powstać poprzez wypłatę dywidendy w formie rzeczowej uprawnionym wspólnikom. To Spółka przekazuje część posiadanego majątku (zysku) w formie rzeczowej i świadczenie takie będzie źródłem przychodu do opodatkowania, ale po stronie wspólnika. Do dywidendy rzeczowej nie znajduje także zastosowania art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, gdyż wypłata dywidendy: -nie stanowi odpłatnego zbycia praw, -nie dochodzi do określenia jakiejkolwiek ceny. Jednostronna czynność prawna polegająca na przeniesieniu praw własności nieruchomości na wspólnika uprawnionego do dywidendy nie jest czynnością tzw. wzajemną, tzn. świadczeniu od Spółki na rzecz wspólnika nie będzie odpowiadać żadne świadczenie ze strony wspólnika. Reasumując, w przedstawionym stanie faktyczno-prawnym wypłata dywidendy w formie rzeczowej nie powoduje powstania przychodu dla celów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Dywidenda wypłacona w formie rzeczowej nie różni się, jeżeli chodzi o jej konsekwencje podatkowe od dywidendy wypłaconej w formie pieniężnej.

Podobne stanowisko zajął Sąd Administracyjny w Kielcach – wyrok z dnia 25 marca 2010r. , sygn. akt I SA/Ke 120/10.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego, stwierdzam co następuje:

Przedmiotem zapytania w niniejszym wniosku o interpretację indywidualną są skutki podatkowe w zakresie powstania bądź nie po stronie Spółki przychodu podatkowego z tytułu wydania udziałowcom Spółki składników majątkowych tytułem dywidendy.

W ocenie organu podatkowego w takiej sytuacji po stronie Spółki powstanie przychód z tytułu odpłatnego zbycia składników majątkowych na podstawie art. 12 ust. 1 w związku z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych ( t.j. Dz. U. z 2000r., nr 54, poz. 654 z późn. zm.). Powyższa ocena wynika z rozumienia pojęcia przychodu podatkowego oraz odpłatnego zbycia.

Przykładowy wykaz zdarzeń uznanych przez ustawodawcę za przychody w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wymieniony w art. 12 ust. 1-3 ustawy wskazuje, że co do zasady, za przychód podatkowy można uznać każde przysporzenie majątkowe podatnika o charakterze trwałym, których rzeczywiste otrzymanie , a w niektórych przypadkach już sam fakt , że są należne powoduje obowiązek zapłaty podatku dochodowego, o ile przysporzenie to nie jest wyłączone z przychodów na mocy art. 12 ust. 4 ustawy. Należy jednocześnie zwrócić uwagę, co potwierdza orzecznictwo sądowe, że przychodem podatkowym jest zarówno nabycie rzeczy, prawa czyli zwiększenie aktywów podmiotu gospodarczego, jak i zwolnienie się z obowiązku ciążącego na tym podmiocie czyli zmniejszenie pasywów. Czynność prawna jest odpłatna, jeżeli podmiot, który dokonał przysporzenia otrzymuje w zamian korzyść majątkową stanowiącą ekwiwalent tego przysporzenia.

Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 15 września 2000r. – Kodeks spółek handlowych – k.s.h. (Dz. U. nr 94, poz. 1037 z późn. zm.) podjęcie uchwały zgromadzenia wspólników o podziale zysku ( dywidendy) powoduje, że po stronie wspólnika powstaje roszczenie o wypłatę kwot dywidendy a po stronie spółki uchwała skutkuje powstaniem zobowiązania. Przekazanie składników majątkowych rodzi skutek rozporządzający powodując przejście własności tych składników ze spółki na udziałowca. W ten sposób składniki majątkowe zmieniają właściciela, a w Spółka zwalnia się z ciążącego na niej zobowiązania.

Dywidenda jest częścią zysku netto (po opodatkowaniu podatkiem dochodowym) spółki kapitałowej przeznaczoną do podziału pomiędzy udziałowców lub akcjonariuszy.

Wypłata dywidendy na rzecz udziałowca jest obowiązkiem spółki wynikającym z przepisów kodeksu spółek handlowych. Zgodnie z przepisem art. 191 § 1 k.s.h. wspólnik spółki z ograniczoną odpowiedzialnością ma prawo do udziału w zysku wynikającym z rocznego sprawozdania finansowego i przeznaczonym do podziału uchwałą zgromadzenia wspólników. Z powyższego przepisu wynika, że decyzja w sprawie podziału zysku nie jest decyzją, którą podejmuje spółka. „Zysk do podziału” jest przedmiotem rozporządzeń właściwego w tej sprawie organu spółki – zgromadzenia wspólników. Jeśli zgromadzenie wspólników podejmie uchwałę o podziale dywidendy, spółka ma obowiązek wypłacić dywidendę udziałowcowi. Roszczenie o wypłatę dywidendy, które udziałowiec nabywa w następstwie podjęcia uchwały zgromadzenia wspólników jest uprawnieniem o charakterze obligacyjnym. W sytuacji, gdy spółka nie wypłaci dywidendy, udziałowiec może dochodzić tego roszczenia na drodze sądowej. Przepisy prawa handlowego nie określają, w jakiej formie ma być wypłacona dywidenda na rzecz wspólników spółki. Przepisy te nie zabraniają, aby przedmiotem dywidendy były aktywa inne niż środki pieniężne.Dopuszczalna jest zatem wypłata dywidendy zarówno w formie pieniężnej jak i niepieniężnej. Podjęcie decyzji w zakresie wypłaty dywidendy niepieniężnej może być podyktowane różnymi względami, np. brakiem gotówki na wypłatę dywidendy, także pochodzącej z zewnętrznych źródeł finansowania np. pożyczki czy kredytu. Spółka może także za bardziej racjonalne z ekonomicznego punktu widzenia uznać przekazanie określonych składników swoich aktywów wspólnikowi uprawnionemu do dywidendy niż ich zbycie a dopiero następnie wypłatę gotówki (w tym przypadku oszczędza np. na kosztach związanych ze zbyciem majątku).

I o ile wypłata dywidendy pieniężnej jest dla spółki ją wypłacającej neutralna podatkowo, o tyle w sytuacji przekazania składników majątkowych, która skutkuje przejściem własności tych składników ze spółki na udziałowca, spółka uzyskuje w zamian za przekazanie składników majątkowych, korzyść majątkową polegającą na zwolnieniu się z obowiązku wypłaty dywidendy. Nie można porównywać i zrównywać wypłaty dywidendy w formie gotówki oraz w formie przeniesienia własności składnika majątkowego. Zarówno uregulowanie zobowiązania w zakresie wypłaty dywidendy, czy to pieniężnej czy niepieniężnej powoduje wygaśnięcie zobowiązania Spółki. W obu przypadkach dochodzi również do zmniejszenia pasywów. Należy jednak zauważyć różnicę w wypłacie dywidendy w formie gotówki oraz wypłacie w formie przeniesienia własności składnika majątkowego. Dywidenda jest kwotą wynikającą z wypracowanego zysku osoby prawnej i jest wypłacana z tej części osiągniętego dochodu, która pozostanie po opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych. Wypłata dywidendy w formie gotówki nie może powodować opodatkowania podatkiem dochodowym tej samej wartości po raz drugi. Na poziomie spółki zysk netto powstaje jako różnica zysku brutto i podatku dochodowego. Zatem w spółce wypłacającej dywidendę pieniężną nie powstaje przychód do opodatkowania. Natomiast zgoła odmienna sytuacja ma miejsce, gdy spółka dokonuje wypłaty dywidendy w formie niepieniężnej, kosztem swojego majątku. W przedmiotowej sprawie występuje dodatkowo szczególna sytuacja, ponieważ dywidenda ma być wypłacona w formie wytworzonych przez Wnioskodawcę lokali mieszkalnych i miejsc parkingowych, będących przedmiotem jej działalności w zakresie ich sprzedaży. Składniki majątkowe wypłacone jako dywidenda stanowią element majątku obrotowego Spółki. Konsekwencją przyjęcia, że taka dywidenda nie stanowi przychodu podatkowego byłoby zakwestionowanie kosztów wytworzenia „ dywidendy”. Koszty takie nie byłyby w żaden sposób powiązane z uzyskaniem przychodu.

W ocenie organu przesunięcie składnika majątkowego z aktywów Spółki do aktywów udziałowca rodzi skutek rozporządzający powodując przejście własności tych składników.

Biorąc powyższe pod uwagę, należy uznać, że w przedmiotowej sprawie wypłata dywidendy w formie niepieniężnej w drodze przeniesienia przez Spółkę własności składników majątkowych, spowoduje po stronie Spółki powstanie przychodu z odpłatnego zbycia praw rozpoznanego na podstawie art. 12 ust 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z zastrzeżeniem art. 14 ust 1 ustawy, zgodnie z którym przychodem z odpłatnego zbycia praw majątkowych jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie. Jeżeli jednak cena bez uzasadnionej przyczyny znacznie odbiega od wartości rynkowej tych praw, przychód ten określa organ podatkowy w wysokości wartości rynkowej.

Należy podkreślić, że z punktu widzenia konsekwencji podatkowych sytuacja jest taka sama, jak ta w której podatnik dokonuje odpłatnego zbycia składnika majątkowego , tym samym osiąga przychód do opodatkowania. Uznanie, że przeniesienie w drodze wypłaty dywidendy własności składnika majątkowego należy traktować na równi z wypłatą dywidendy w gotówce spowodowałoby nierówne traktowanie podatników. Podatnik, który najpierw dokonuje sprzedaży składnika , a następnie reguluje swoje zobowiązania z tytułu dywidendy byłby opodatkowany podatkiem dochodowym od osób prawnych, natomiast podatnik, który bezpośrednio w ww. drodze przeniósł własność składnika majątkowego , nie osiągnąłby żadnego przychodu.

Odnosząc się do wskazanego we wniosku wyroku sądowego należy zauważyć, że jest to wyrok nieprawomocny a w orzecznictwie istnieją również wyroki potwierdzające stanowisko organu; przykładem takiego wyroku jest orzeczenie WSA w Warszawie z dnia 10.12.2010r., sygn. akt III SA/Wa 2677/10, który dotyczył skutków podatkowych wypłaty nadwyżki bilansowej w spółdzielni w postaci akcji ( pojęcie nadwyżka bilansowa w spółdzielni odpowiada pojęciu zysku w spółce kapitałowej), w którym Sąd stwierdził: „ (…) Jak trafnie dowodził dalej Minister Finansów, każda ze stron takiej transakcji uzyska korzyść majątkową. Wierzyciel – członek spółdzielni stanie się właścicielem akcji, dłużnik Spółdzielnia zwolni się z ciążącego na niej zobowiązania.” Powyższe oznacza, że w orzecznictwie nie ma w chwili obecnej jednolitego stanowiska w zakresie wypłaty dywidendy rzeczowej a zatem nie ma podstaw do powielania jednej tezy wyroku przy istnieniu innej , przeciwnej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego, stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie skutków podatkowych przekazania składników majątkowych jako wypłaty dywidendy uznaje się za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzeń przyszłych przedstawionych przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1Maja 10, 09-402 Płock.