1.
Statek może być dopuszczony do żeglugi po uzyskaniu jednego z następujących dokumentów bezpieczeństwa statku:
1)
unijnego świadectwa zdolności żeglugowej,
2)
tymczasowego unijnego świadectwa zdolności żeglugowej,
3)
świadectwa zdolności żeglugowej,
4)
uproszczonego świadectwa zdolności żeglugowej
- stwierdzających, że statek odpowiada wymaganiom bezpieczeństwa określonym w art. 27 warunki używania statku w żegludze śródlądowej pkt 1-4.
- stwierdzających, że statek odpowiada wymaganiom bezpieczeństwa określonym w art. 27 warunki używania statku w żegludze śródlądowej pkt 1-4.
2.
W dokumencie bezpieczeństwa statku określa się także skład załogi niezbędny do zapewnienia bezpiecznej żeglugi.
3.
Dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej na wniosek armatora:
1)
wydaje dokument bezpieczeństwa – dla statku, który nie posiada dokumentu bezpieczeństwa;
2)
odnawia dokument bezpieczeństwa, o którym mowa w ust. 1 pkt 1 albo 2 – dla statku posiadającego ten dokument bezpieczeństwa, którego termin ważności upłynął;
3)
przedłuża termin ważności dokumentu bezpieczeństwa dla statku posiadającego:
a) ważny dokument bezpieczeństwa, o którym mowa w ust. 1:
– pkt 1,
– pkt 2 – wyłącznie w przypadku, o którym mowa w art. 34h tymczasowe unijne świadectwo zdolności żeglugowej ust. 9,
b) dokument bezpieczeństwa, o którym mowa w ust. 1 pkt 3 albo 4, którego termin ważności upłynął.
a) ważny dokument bezpieczeństwa, o którym mowa w ust. 1:
– pkt 1,
– pkt 2 – wyłącznie w przypadku, o którym mowa w art. 34h tymczasowe unijne świadectwo zdolności żeglugowej ust. 9,
b) dokument bezpieczeństwa, o którym mowa w ust. 1 pkt 3 albo 4, którego termin ważności upłynął.
4.
Uznaje się:
1)
unijne świadectwo zdolności żeglugowej oraz tymczasowe unijne świadectwo zdolności żeglugowej wydane przez właściwy organ innego niż Rzeczpospolita Polska państwa członkowskiego;
2)
inny dokument dopuszczający statek do żeglugi wydany przez:
a) właściwy organ innego niż Rzeczpospolita Polska państwa członkowskiego zgodnie z obowiązującymi w państwach członkowskich przepisami o wzajemnym uznawaniu świadectw zdolności żeglugowej w żegludze śródlądowej,
b) właściwy organ państwa trzeciego zgodnie z obowiązującymi w państwach członkowskich przepisami o wzajemnym uznawaniu świadectw zdolności żeglugowej w żegludze śródlądowej, z zastrzeżeniem ust. 5;
a) właściwy organ innego niż Rzeczpospolita Polska państwa członkowskiego zgodnie z obowiązującymi w państwach członkowskich przepisami o wzajemnym uznawaniu świadectw zdolności żeglugowej w żegludze śródlądowej,
b) właściwy organ państwa trzeciego zgodnie z obowiązującymi w państwach członkowskich przepisami o wzajemnym uznawaniu świadectw zdolności żeglugowej w żegludze śródlądowej, z zastrzeżeniem ust. 5;
3)
świadectwo wydane zgodnie z art. 22 Konwencji z dnia 17 października 1868 r. o żegludze na Renie, w brzmieniu nadanym zrewidowaną Konwencją z dnia 20 listopada 1963 r. o żegludze na Renie, zwanej dalej "Konwencją o żegludze na Renie".
5.
W przypadku, o którym mowa w ust. 4 pkt 2 lit. b, dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej wydaje, po przeprowadzeniu inspekcji statku, pozwolenie, o którym mowa w art. 15 prawo żeglugi na polskich śródlądowych drogach wodnych ust. 2 pkt 2.
6.
Na statku w trakcie jego eksploatacji przechowuje się:
1)
dokument bezpieczeństwa albo dokument, o którym mowa w ust. 4,
2)
uzupełniające unijne świadectwo zdolności żeglugowej
– jeżeli zostały wydane dla danego statku.
– jeżeli zostały wydane dla danego statku.
7.
Do odnawiania dokumentu bezpieczeństwa w zakresie nieuregulowanym w niniejszym artykule stosuje się przepisy dotyczące wydawania dokumentu bezpieczeństwa.
8.
Dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej może przedłużyć termin ważności unijnego świadectwa zdolności żeglugowej przez wydanie nowego dokumentu unijnego świadectwa zdolności żeglugowej, w szczególności w przypadku, gdy w unijnym świadectwie zdolności żeglugowej były już wprowadzane zmiany lub z uwagi na zakres wprowadzonych w nim zmian stałoby się ono nieczytelne.
9.
Minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej sporządza wykaz organów właściwych do wydawania unijnych świadectw zdolności żeglugowej oraz przeprowadzania inspekcji technicznych, w którym wskazuje organy właściwe do nadawania jednolitego europejskiego numeru identyfikacyjnego (ENI) statku i ich adresy.
10.
Minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej przekazuje Komisji Europejskiej wykaz, o którym mowa w ust. 9, oraz każdą jego zmianę.
