Rozdział 11. Przepisy karne i przepisy o administracyjnych karach pieniężnych

Art. 92. Naruszenie obowiązków lub warunków przewozu drogowego

1.

Kierujący wykonujący przewóz drogowy z naruszeniem obowiązków lub warunków przewozu drogowego, podlega karze grzywny w wysokości do 2.000 złotych.

2.

Wykaz naruszeń, o których mowa w ust. 1, wysokości grzywien za poszczególne naruszenia, a w przypadku niektórych naruszeń numer grupy naruszeń oraz wagę naruszeń wskazane w załączniku I do rozporządzenia Komisji (UE) 2016/403, określa załącznik nr 1 do ustawy.

3.

(uchylony)

4.

(uchylony)

5.

Orzekanie w sprawie nałożenia grzywny, o której mowa w ust. 1, następuje w trybie określonym w Kodeksie postępowania w sprawach o wykroczenia.

6.

Przepis ust. 1 stosuje się również w przypadku ujawnienia naruszenia obowiązków lub warunków przewozu drogowego popełnionego za granicą, chyba że sprawca wykaże, iż za naruszenie została już nałożona kara.

Orzeczenia: 2153

Art. 92a. Naruszenie warunków wykonywania przewozu stwierdzone podczas kontroli drogowej

1.

Podmiot wykonujący przewóz drogowy lub inne czynności związane z tym przewozem z naruszeniem obowiązków lub warunków przewozu drogowego podlega karze pieniężnej w wysokości od 50 złotych do 12 000 złotych za każde naruszenie, z tym że:

1)

przedsiębiorca prowadzący pośrednictwo przy przewozie osób z naruszeniem obowiązków lub warunków przewozu drogowego podlega karze pieniężnej w wysokości od 5000 złotych do 1 000 000 złotych za każde naruszenie;

2)

przedsiębiorca wykonujący krajowy transport drogowy, o którym mowa w art. 5b licencja na wykonywanie krajowego transportu drogowego w zakresie przewozu osób i pośrednictwa przy przewozie rzeczy ust. 1, podlega karze pieniężnej w wysokości do 120 000 złotych za każde naruszenie.

2.

Zarządzający transportem, osoba, o której mowa w art. 7c wyznaczenie osoby do wykonywania zadań zarządzającego transportem w imieniu przedsiębiorcy, a także każda inna osoba wykonująca czynności związane z przewozem drogowym, która naruszyła obowiązki lub warunki przewozu drogowego, podlega karze pieniężnej w wysokości od 200 złotych do 2000 złotych za każde naruszenie.

3.

Suma kar pieniężnych, o których mowa w ust. 1, nałożonych za naruszenia stwierdzone podczas jednej kontroli drogowej, nie może przekroczyć kwoty 12 000 złotych, z tym że:

1)

przedsiębiorca prowadzący pośrednictwo przy przewozie osób z naruszeniem obowiązków lub warunków przewozu drogowego podlega karze pieniężnej w wysokości do 1 000 000 złotych za naruszenia stwierdzone podczas jednej kontroli drogowej;

2)

przedsiębiorca wykonujący krajowy transport drogowy, o którym mowa w art. 5b licencja na wykonywanie krajowego transportu drogowego w zakresie przewozu osób i pośrednictwa przy przewozie rzeczy ust. 1, podlega karze pieniężnej w wysokości do 120 000 złotych za naruszenia stwierdzone podczas jednej kontroli drogowej.

4.

Suma kar pieniężnych, o których mowa w ust. 2, nałożonych za naruszenia stwierdzone podczas jednej kontroli, nie może przekroczyć kwoty 3000 złotych.

5.

Suma kar pieniężnych, o których mowa w ust. 1, nałożonych za naruszenia stwierdzone podczas kontroli w podmiocie wykonującym przewóz drogowy, nie może przekroczyć:

1)

15 000 złotych – dla podmiotu zatrudniającego kierowców w średniej liczbie arytmetycznej do 10 w okresie 6 miesięcy przed dniem rozpoczęcia kontroli;

2)

20 000 złotych – dla podmiotu zatrudniającego kierowców w średniej liczbie arytmetycznej powyżej 10 do 50 w okresie 6 miesięcy przed dniem rozpoczęcia kontroli;

3)

25 000 złotych – dla podmiotu zatrudniającego kierowców w średniej liczbie arytmetycznej powyżej 50 do 250 w okresie 6 miesięcy przed dniem rozpoczęcia kontroli;

4)

30 000 złotych – dla podmiotu zatrudniającego kierowców w średniej liczbie arytmetycznej większej niż 250 w okresie 6 miesięcy przed dniem rozpoczęcia kontroli;

5)

40 000 złotych – dla podmiotu wykonującego inne czynności związane z przewozem drogowym;

6)

1 500 000 złotych – dla przedsiębiorcy prowadzącego pośrednictwo przy przewozie osób.

6.

Za kierowców, o których mowa w ust. 5 pkt 1–4, uważa się również osoby niezatrudnione przez podmiot wykonujący przewóz drogowy, wykonujące osobiście przewozy drogowe na jego rzecz.

7.

Wykaz naruszeń obowiązków lub warunków przewozu drogowego, o których mowa w ust. 1, wysokości kar pieniężnych za poszczególne naruszenia, a w przypadku niektórych naruszeń numer grupy naruszeń oraz wagę naruszeń wskazane w załączniku I do rozporządzenia Komisji (UE) 2016/403:

1)

popełnionych przez podmiot wykonujący przewóz drogowy określa lp. 1–9,

2)

popełnionych przez przewoźnika drogowego w związku z wykonywaniem transportu drogowego określa lp. 10
– załącznika nr 3 do ustawy.

8.

Wykaz naruszeń obowiązków lub warunków przewozu drogowego, o których mowa w ust. 2, wysokości kar pieniężnych za poszczególne naruszenia, a w przypadku niektórych naruszeń numer grupy naruszeń oraz wagę naruszeń wskazane w załączniku I do rozporządzenia Komisji (UE) 2016/403, określa załącznik nr 4 do ustawy.

9.

Jeżeli czyn będący naruszeniem, o którym mowa w załącznikach nr 3 i 4 do ustawy, wyczerpuje jednocześnie znamiona wykroczenia albo przestępstwa, w stosunku do podmiotu będącego osobą fizyczną stosuje się wyłącznie przepisy o odpowiedzialności administracyjnej.

10.

Jeżeli czyn będący naruszeniem, o którym mowa w załączniku nr 3 do ustawy, stanowi jednocześnie naruszenie, o którym mowa w załączniku nr 4 do ustawy, w przypadku podmiotu wykonującego przewóz drogowy lub inne czynności związane z tym przewozem będącego jednocześnie osobą, o której mowa w ust. 2, nakłada się wyłącznie karę pieniężną, o której mowa w ust. 1.

11.

Przepisy ust. 1, ust. 5 pkt 5, ust. 7 pkt 1 i ust. 9 stosuje się do podmiotów wykonujących czynności związane z przewozem drogowym, w szczególności do:

1)

spedytora,

2)

nadawcy,

3)

odbiorcy,

4)

podmiotu wykonującego czynności ładunkowe,

5)

organizatora wycieczki,

6)

organizatora transportu,

7)

operatora publicznego transportu zbiorowego,

8)

podwykonawcy
– jeżeli wiedzieli oni lub, w świetle wszystkich istotnych okoliczności, powinni byli wiedzieć, że zlecone przez nich usługi transportowe wiążą się z powstaniem naruszenia.

12.

Przepisy ust. 1, 3, 5–7, 9 i 10 stosuje się do podmiotów, o których mowa w art. 16a obowiązki przedsiębiorcy w zakresie przechowywania i udostępniania dokumentów do kontroli i art. 33a obowiązki przedsiębiorcy po zaprzestaniu wykonywaniu przewozu drogowego.

Art. 92b. Negatywne przesłanki nakładania kary pieniężnej

1.

Nie nakłada się kary pieniężnej za naruszenie przepisów o czasie prowadzenia pojazdów, wymaganych przerwach i okresach odpoczynku, jeżeli podmiot wykonujący przewóz drogowy zapewnił:

1)

właściwą organizację i dyscyplinę pracy ogólnie wymaganą w stosunku do prowadzenia przewozów drogowych, umożliwiającą przestrzeganie przez kierowców przepisów:
a) rozporządzenia (WE) nr 561/2006,
b) rozporządzenia (UE) nr 165/2014,
c) Umowy AETR,
d) ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców;

2)

prawidłowe zasady wynagradzania, niezawierające składników wynagrodzenia lub premii zachęcających do naruszania przepisów rozporządzenia, o którym mowa w pkt 1 lit. a, lub do działań zagrażających bezpieczeństwu ruchu drogowego.

2.

Przepis ust. 1 pkt 1 stosuje się odpowiednio w sprawach o nałożenie kary pieniężnej wobec osób, o których mowa w art. 92a naruszenie warunków wykonywania przewozu stwierdzone podczas kontroli drogowej ust. 2.

Art. 92c. Negatywne przesłanki wszczęcia postępowania w sprawie nałożenia kary pieniężnej

1.

Nie wszczyna się postępowania w sprawie nałożenia kary pieniężnej, o której mowa w art. 92a naruszenie warunków wykonywania przewozu stwierdzone podczas kontroli drogowej, ust. 1, na podmiot wykonujący przewóz drogowy lub inne czynności związane z tym przewozem, a postępowanie wszczęte w tej sprawie umarza się, jeżeli:

1)

okoliczności sprawy i dowody wskazują, że podmiot wykonujący przewozy lub inne czynności związane z przewozem nie miał wpływu na powstanie naruszenia, a naruszenie nastąpiło wskutek zdarzeń i okoliczności, których podmiot nie mógł przewidzieć, lub

2)

za stwierdzone naruszenie na podmiot wykonujący przewozy została nałożona kara przez inny uprawniony organ, lub

3)

od dnia ujawnienia naruszenia upłynął okres ponad 2 lat.

1a.

Przepisy ust. 1 stosuje się odpowiednio w sprawach o nałożenie kary pieniężnej wobec osób, o których mowa w art. 92a naruszenie warunków wykonywania przewozu stwierdzone podczas kontroli drogowej ust. 2.

2.

Przepisy ust. 1 pkt 2 stosuje się odpowiednio w przypadku nałożenia kary przez uprawniony zagraniczny organ.

Art. 92d. Naruszenie przepisów ustawy w zakresie deklaracji masy kontenera lub nadwozia

Kto, będąc wysyłającym, nie przekazuje przewoźnikowi drogowemu deklaracji określającej masę kontenera albo nadwozia wymiennego albo przekazuje tę deklarację zawierającą dane niezgodne ze stanem rzeczywistym, a pojazd lub zespół pojazdów jest przeciążony, podlega karze pieniężnej w wysokości 1000 złotych.

Art. 92e. Naruszenie przepisów ustawy w zakresie operacji transportu intermodalnego

Kto, będąc przewoźnikiem drogowym wykonującym operacje transportu intermodalnego, nie okazuje uprawnionym organom kontroli deklaracji określającej masę kontenera albo nadwozia wymiennego przekazanej przez wysyłającego podlega karze pieniężnej w wysokości 1000 złotych.

Art. 92f. Naruszenie obowiązku okazania zezwolenia na odstępstwo i naruszenie zakazów rozporządzenia

1.

Kto, będąc kierującym, nie okazuje uprawnionym organom kontroli zezwolenia na odstępstwo podlega karze grzywny w wysokości 2000 zł – za każde naruszenie.

2.

Kto, wykonując przewóz drogowy, narusza zakazy, o których mowa w art. 1zc rozporządzenia 765/2006 lub art. 3l rozporządzenia 833/2014, podlega karze pieniężnej w wysokości 100 000 zł – za każdy przewóz drogowy.

Art. 93. Decyzja o nałożeniu kary pieniężnej

1.

Karę pieniężną, o której mowa w art. 92a naruszenie warunków wykonywania przewozu stwierdzone podczas kontroli drogowej ust. 1 i 2 oraz art. 92d naruszenie przepisów ustawy w zakresie deklaracji masy kontenera lub nadwozia, art. 92e naruszenie przepisów ustawy w zakresie operacji transportu intermodalnego i art. 92f naruszenie obowiązku okazania zezwolenia na odstępstwo i naruszenie zakazów rozporządzenia ust. 2, nakłada, w drodze decyzji administracyjnej, właściwy ze względu na miejsce wykonywanej kontroli organ, którego pracownicy lub funkcjonariusze stwierdzili naruszenie obowiązków lub warunków przewozu drogowego, z uwzględnieniem ust. 4–6.

2.

Decyzja ostateczna podlega wykonaniu po upływie 30 dni od dnia jej doręczenia, chyba że wstrzymano jej wykonanie. Organ kontroli, który wydał decyzję ostateczną, z urzędu wstrzymuje jej wykonanie, w drodze postanowienia, na które nie przysługuje zażalenie, w razie wniesienia skargi do sądu administracyjnego.

3.

Organ, o którym mowa w ust. 1, wydaje decyzję o umorzeniu postępowania w sprawie nałożenia kary pieniężnej w przypadku stwierdzenia okoliczności, o których mowa w art. 92b negatywne przesłanki nakładania kary pieniężnej ust. 1 lub art. 92c negatywne przesłanki wszczęcia postępowania w sprawie nałożenia kary pieniężnej.

4.

Funkcjonariusz Policji, który ujawni naruszenie, za które niniejsza ustawa przewiduje karę pieniężną, przekazuje dokumenty z przeprowadzonej kontroli właściwemu ze względu na miejsce kontroli wojewódzkiemu inspektorowi transportu drogowego.

5.

W przypadku, o którym mowa w ust. 4, postępowanie administracyjne prowadzi i decyzję administracyjną o nałożeniu kary pieniężnej wydaje wojewódzki inspektor transportu drogowego.

6.

Przepisów ust. 4 i 5 nie stosuje się w przypadku ujawnienia przez funkcjonariusza Policji naruszenia, za które niniejsza ustawa przewiduje karę pieniężną, popełnionego przez zagranicznego przewoźnika drogowego.

7.

Do kar pieniężnych przewidzianych niniejszą ustawą nie stosuje się przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540, z późn. zm.).

Orzeczenia: 773

Art. 94. Uiszczanie kary pieniężnej

1.

Kara pieniężna stanowi dochód budżetu państwa, z tym że kara pieniężna pobrana przez organ Inspekcji Transportu Drogowego stanowi wpływ Funduszu rozwoju przewozów autobusowych o charakterze użyteczności publicznej, o którym mowa w ustawie z dnia 16 maja 2019 r. o Funduszu rozwoju przewozów autobusowych o charakterze użyteczności publicznej.

2.

Karę pieniężną uiszcza się na właściwy rachunek bankowy w terminie 14 dni od dnia, w którym decyzja o jej nałożeniu stała się wykonalna. Koszty związane z jej przekazaniem pokrywa zobowiązany podmiot.

3.

W przypadku gdy podczas kontroli zostanie stwierdzone naruszenie obowiązków lub warunków przewozu drogowego przez zagraniczny podmiot mający siedzibę lub miejsce zamieszkania w państwie, z którym Rzeczpospolita Polska nie jest związana umową lub porozumieniem o współpracy we wzajemnym dochodzeniu należności bądź możliwość egzekucji należności nie wynika wprost z przepisów międzynarodowych oraz przepisów tego państwa, funkcjonariusz lub pracownik organu przeprowadzającego kontrolę pobiera kaucję w wysokości odpowiadającej przewidywanej karze pieniężnej, określonej w art. 92f naruszenie obowiązku okazania zezwolenia na odstępstwo i naruszenie zakazów rozporządzenia ust. 2 lub załączniku nr 3 lub 4 do ustawy.

4.

Kaucję pobiera się w formie:

1)

gotówkowej, za pokwitowaniem na druku ścisłego zarachowania, lub

2)

przelewu na wyodrębniony rachunek bankowy organu prowadzącego postępowanie administracyjne w sprawie o nałożenie kary, a w przypadku poboru kaucji przez organy celne – na wyodrębniony rachunek bankowy naczelnika urzędu skarbowego określonego w przepisach odrębnych, przy czym koszty przelewów ponosi zobowiązany podmiot.

5.

W przypadku poboru kaucji przez inspektorów Inspekcji Transportu Drogowego, możliwe jest jej przekazanie w formie bezgotówkowej, za pomocą karty płatniczej. Koszty związane z autoryzacją transakcji i przekazem środków na rachunek bankowy, o którym mowa w ust. 4 pkt 2, ponosi bezzwrotnie zobowiązany podmiot.

6.

Kaucja przechowywana jest na nieoprocentowanym rachunku bankowym, o którym mowa w ust. 4 pkt 2.

7.

Kaucję przekazuje się:

1)

na rachunek bankowy, o którym mowa w ust. 2 - w terminie 7 dni od dnia, w którym decyzja o nałożeniu kary stała się wykonalna;

2)

na rachunek bankowy podmiotu, który ją wpłacił - w terminie 7 dni od dnia doręczenia decyzji o uchyleniu lub stwierdzeniu nieważności decyzji o nałożeniu kary pieniężnej albo doręczenia orzeczenia sądu administracyjnego o uchyleniu lub stwierdzeniu nieważności takiej decyzji.

8.

W przypadku, gdy wysokość nałożonej kary jest mniejsza od wysokości pobranej kaucji, do powstałej różnicy stosuje się odpowiednio przepis ust. 7 pkt 2.

9.

Do kary pieniężnej nie stosuje się przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa.

Orzeczenia: 34

Art. 94a. Zatarcie kary pieniężnej

Nałożoną karę pieniężną uważa się za niebyłą po upływie 2 lat od dnia wykonania decyzji administracyjnej o jej nałożeniu.

Art. 94b. Zatarcie kary pieniężnej

Nałożoną karę pieniężną za najpoważniejsze naruszenie określone w załączniku IV do rozporządzenia (WE) nr 1071/2009 lub poważne naruszenie określone w załączniku I do rozporządzenia Komisji (UE) 2016/403 uważa się za niebyłą po upływie roku od dnia wykonania decyzji administracyjnej o jej nałożeniu.

Art. 95. Zatrzymanie dokumentów podlegających kontroli i usunięcie pojazdu na parking strzeżony

1.

W przypadku stwierdzenia naruszenia obowiązków lub warunków przewozu drogowego przez podmiot wykonujący przewóz drogowy lub inne czynności związane z tym przewozem osoba przeprowadzająca kontrolę na drodze zatrzymuje, za pokwitowaniem, dokumenty podlegające kontroli i kieruje lub usuwa pojazd, na koszt podmiotu wykonującego przewóz drogowy, na najbliższy parking strzeżony, jeżeli:

1)

nie pobrano kaucji - w przypadku podmiotu, o którym mowa w art. 94 uiszczanie kary pieniężnej ust. 3,

2)

nie usunięto stwierdzonych nieprawidłowości, lub

3)

zakaz lub ograniczenie ruchu uniemożliwia dalszą jazdę.

2.

W zakresie postępowania w związku z usuwaniem pojazdu stosuje się odpowiednio przepisy art. 130a usunięcie pojazdu z drogi na koszt właściciela ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym.

3.

Zwrot pojazdu z parkingu następuje, odpowiednio po:

1)

przekazaniu kaucji przez podmiot wykonujący przewóz drogowy, na zasadach, o których mowa w art. 94 uiszczanie kary pieniężnej ust. 4 i 5, lub

2)

usunięciu przyczyny umieszczenia pojazdu na parkingu.

4.

Jeżeli pojazd nie zostanie odebrany z parkingu w ciągu 30 dni od dnia nałożenia kary pieniężnej, stosuje się odpowiednio przepisy działu II rozdziału 6 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2022 r. poz. 479, 1301, 1692 i 1967) dotyczące egzekucji należności pieniężnych z ruchomości.

5.

W przypadku, gdy podczas kontroli granicznej stwierdzone zostanie naruszenie obowiązków lub warunków przewozu drogowego przez kierowcę bądź przez podmiot wykonujący przewóz drogowy lub inne czynności związane z tym przewozem, osoba przeprowadzająca kontrolę uprawniona jest do uniemożliwienia kontrolowanemu pojazdowi wjazdu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej do czasu usunięcia stwierdzonych nieprawidłowości.

Orzeczenia: 42

Art. 95a. Kary pieniężne za naruszenie obowiązków ustawy

1.

Kto, będąc zobowiązany do zwrotu zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego, licencji lub wypisów z tych dokumentów albo świadectwa kierowcy nie zwraca ich organowi, który ich udzielił, w terminie 14 dni od dnia, w którym odpowiednio decyzja o cofnięciu zezwolenia, licencji, o czasowym cofnięciu wypisów z licencji wspólnotowej lub o cofnięciu świadectwa kierowcy stała się ostateczna
– podlega karze pieniężnej w wysokości 1000 zł.

2.

Kto, będąc zobowiązany do zwrotu certyfikatu kompetencji zawodowych w transporcie drogowym, nie zwraca tego dokumentu organowi, który wydał decyzję administracyjną o niezdolności zarządzającego transportem do kierowania operacjami transportowymi, w terminie 14 dni od dnia, w którym decyzja ta stała się ostateczna
– podlega karze pieniężnej w wysokości 500 zł.

3.

Kary, o których mowa w ust. 1 i 2, nakłada w drodze decyzji administracyjnej organ właściwy w sprawach udzielenia zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego lub licencji.

4.

Kary, o których mowa w ust. 1 i 2, stanowią dochód organu właściwego w sprawach udzielenia zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego lub licencji, z tym że te kary pobierane przez Głównego Inspektora Transportu Drogowego stanowią wpływy Funduszu rozwoju przewozów autobusowych o charakterze użyteczności publicznej, o którym mowa w ustawie z dnia 16 maja 2019 r. o Funduszu rozwoju przewozów autobusowych o charakterze użyteczności publicznej.

Art. 95b. Kara pieniężna nakładana na przewoźnika drogowego lub zarządzającego dworcem

1.

W przypadku naruszenia przepisów art 8–11, art 13–17, art 19–21 i art 24–27 rozporządzenia nr 181/2011 przewoźnik drogowy lub podmiot zarządzający dworcem, o którym mowa w art. 3 lit. o rozporządzenia nr 181/2011, podlegają karze pieniężnej w wysokości do 30 000 złotych.

2.

Karę pieniężną, o której mowa w ust. 1, nakłada, w drodze decyzji administracyjnej, organ właściwy do rozpatrzenia skargi, określony odpowiednio w art. 82b skarga na przewoźnika drogowego ust. 2 i 3 oraz art. 82c skarga na zarządzającego dworcem ust. 3.

3.

Ustalając wysokość kary pieniężnej, o której mowa w ust. 1, organ uwzględnia zakres naruszenia, powtarzalność naruszeń oraz korzyści finansowe uzyskane z tytułu naruszenia.

4.

Kara pieniężna, o której mowa w ust. 1, nakładana przez:

1)

organizatora publicznego transportu zbiorowego w rozumieniu art. 7 organizator publicznego transportu zbiorowego ust. 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym – stanowi dochód właściwej jednostki samorządu terytorialnego;

2)

organ właściwy do wydawania zezwoleń na wykonywanie regularnych przewozów osób w międzynarodowym transporcie drogowym, o którym mowa w art. 18 zezwolenie na wykonywanie przewozów regularnych i przewozów regularnych specjalnych ust. 1 pkt 2 lit. a – stanowi wpływ Funduszu rozwoju przewozów autobusowych o charakterze użyteczności publicznej, o którym mowa w ustawie z dnia 16 maja 2019 r. o Funduszu rozwoju przewozów autobusowych o charakterze użyteczności publicznej;

3)

marszałka województwa – stanowi dochód samorządu województwa;

4)

wojewodę – stanowi dochód budżetu państwa.

Art. 95c. Przedawnienie karalności przewoźnika drogowego lub zarządzającego dworcem

1.

Kary pieniężnej, o której mowa w art. 95b kara pieniężna nakładana na przewoźnika drogowego lub zarządzającego dworcem, nie nakłada się, jeżeli od dnia popełnienia czynu upłynęło 2 lata.

2.

Wymierzonej kary pieniężnej, o której mowa w art. 95b kara pieniężna nakładana na przewoźnika drogowego lub zarządzającego dworcem, nie pobiera się po upływie 5 lat od dnia wydania ostatecznej decyzji o nałożeniu kary.

Art. 95d. Kara pieniężna za niedostosowanie dworca do udzielania pomocy

1.

W przypadku niewykonania obowiązku, o którym mowa w art. 47b obowiązek dostosowania dworca do udzielania pomocy osobom niepełnosprawnym ust. 2–4, na jednostkę, o której mowa w art. 47b obowiązek dostosowania dworca do udzielania pomocy osobom niepełnosprawnym ust. 1 pkt 1, nakłada się karę pieniężną w wysokości do 100 000 złotych.

2.

Karę pieniężną, o której mowa w ust. 1, nakłada, w drodze decyzji administracyjnej, wojewoda.

3.

Ustalając wysokość kary pieniężnej, o której mowa w ust. 1, organ uwzględnia zakres naruszenia, powtarzalność naruszeń oraz korzyści finansowe uzyskane z tytułu naruszenia.

4.

Jednostka, o której mowa w art. 47b obowiązek dostosowania dworca do udzielania pomocy osobom niepełnosprawnym ust. 1 pkt 1, może złożyć wniosek o zawieszenie zapłaty kary pieniężnej, o której mowa w ust. 1.

5.

Wojewoda może zawiesić, w drodze decyzji administracyjnej, zapłatę kary pieniężnej, o której mowa w ust. 1, na okres konieczny do podjęcia działań naprawczych, nie dłuższy niż 6 miesięcy, w przypadku przedstawienia przez jednostkę, o której mowa w art. 47b obowiązek dostosowania dworca do udzielania pomocy osobom niepełnosprawnym ust. 1 pkt 1, udokumentowanego wniosku dotyczącego podjętych działań naprawczych zmierzających do usunięcia przyczyny nałożenia tej kary.

6.

Wojewoda umarza, w drodze decyzji administracyjnej, karę pieniężną, o której mowa w ust. 1, w przypadku usunięcia w terminie określonym w decyzji o jej zawieszeniu przyczyny nałożenia tej kary. W przypadku nieusunięcia przyczyny nałożenia kary pieniężnej podlega ona ściągnięciu.

7.

Wpływy z kar pieniężnych, o których mowa w ust. 1, stanowią dochód budżetu państwa.

Art. 95e. Przedawnienie karalności jednostki samorządu terytorialnego

1.

Kary pieniężnej, o której mowa w art. 95d kara pieniężna za niedostosowanie dworca do udzielania pomocy, nie nakłada się, jeżeli od dnia popełnienia czynu upłynęło 5 lat.

2.

Wymierzonej kary pieniężnej, o której mowa w art. 95d kara pieniężna za niedostosowanie dworca do udzielania pomocy, nie pobiera się po upływie 5 lat od dnia wydania ostatecznej decyzji o nałożeniu kary.

Art. 95f. Niedopełnienie weryfikacji osób współpracujących przez przedsiębiorcę prowadzącego pośrednictwo przy przewozie osób

1.

Przedsiębiorca prowadzący pośrednictwo przy przewozie osób, który nie dopełnia obowiązku weryfikacji, o której mowa w art. 27e obowiązek weryfikacji osób współpracujących przez przedsiębiorcę prowadzącego pośrednictwo przy przewozie osób ust. 1, podlega karze pieniężnej w wysokości 10 000 złotych.

2.

W przypadku stwierdzenia, że po nałożeniu kary pieniężnej, o której mowa w ust. 1, przedsiębiorca prowadzący pośrednictwo przy przewozie osób ponownie nie dopełnia obowiązku weryfikacji, o której mowa w art. 27e obowiązek weryfikacji osób współpracujących przez przedsiębiorcę prowadzącego pośrednictwo przy przewozie osób ust. 1, kara pieniężna wynosi 50 000 złotych.

3.

Kary pieniężne, o których mowa w ust. 1 i 2, nakłada w drodze decyzji administracyjnej Główny Inspektor Transportu Drogowego.

Ustawa o transporcie drogowym

Dz.U.2022.0.2201 t.j. - Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym