1.
Minister właściwy do spraw klimatu informuje właściwych ministrów w zakresie ich właściwości, że zgodnie z inwentaryzacją emisji, o której mowa w art. 11 roczne inwentaryzacje emisji gazów cieplarnianych i innych substancji ust. 1 pkt 3, przyjęty w Krajowym programie ograniczania zanieczyszczenia powietrza poziom redukcji emisji substancji wynikający ze ścieżki redukcji emisji nie został osiągnięty lub zachodzi ryzyko, że nie zostanie osiągnięty.
2.
Właściwi ministrowie w zakresie swojej właściwości opracowują propozycje dodatkowych działań i środków, o których mowa w art. 16b Krajowy program ograniczania zanieczyszczenia powietrza ust. 14, i przekazują je ministrowi właściwemu do spraw klimatu w terminie 6 miesięcy od dnia otrzymania informacji, o której mowa w ust. 1.
3.
W przypadkach, w których:
1)
nieosiągnięcie wymaganego poziomu redukcji emisji danej substancji jest następstwem wyjątkowo chłodnej zimy lub wyjątkowo suchego lata, a średnia roczna wielkość emisji tej substancji wykazywana w inwentaryzacji, o której mowa w art. 11 roczne inwentaryzacje emisji gazów cieplarnianych i innych substancji ust. 1 pkt 3, za dany rok, rok poprzedzający i rok kolejny nie przekracza wartości krajowych rocznych emisji, albo
2)
osiągnięcie wymaganego poziomu redukcji emisji danej substancji w danym roku nie jest możliwe pomimo zrealizowania wszystkich racjonalnych pod względem kosztów środków oraz jeżeli:
a) co najmniej jedno zobowiązanie w zakresie redukcji emisji substancji zostało określone na poziomie wyższym niż racjonalna pod względem kosztów redukcja określona w sprawozdaniu nr 16, o którym mowa w art. 5 roczne sprawozdanie Krajowego Ośrodka ust. 3 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/2284 z dnia 14 grudnia 2016 r. w sprawie redukcji krajowych emisji niektórych rodzajów zanieczyszczeń atmosferycznych, zmiany dyrektywy 2003/35/WE oraz uchylenia dyrektywy 2001/81/WE (Dz. Urz. UE L 344 z 17.12.2016, str. 1), zwanej dalej „dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/2284”, oraz
b) przekroczenie poziomu krajowych zobowiązań w zakresie redukcji emisji substancji wskazanego w załączniku nr 3 do ustawy zostanie co roku zrekompensowane przez równoważną redukcję emisji innego zanieczyszczenia określonego w tym załączniku, albo
a) co najmniej jedno zobowiązanie w zakresie redukcji emisji substancji zostało określone na poziomie wyższym niż racjonalna pod względem kosztów redukcja określona w sprawozdaniu nr 16, o którym mowa w art. 5 roczne sprawozdanie Krajowego Ośrodka ust. 3 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/2284 z dnia 14 grudnia 2016 r. w sprawie redukcji krajowych emisji niektórych rodzajów zanieczyszczeń atmosferycznych, zmiany dyrektywy 2003/35/WE oraz uchylenia dyrektywy 2001/81/WE (Dz. Urz. UE L 344 z 17.12.2016, str. 1), zwanej dalej „dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/2284”, oraz
b) przekroczenie poziomu krajowych zobowiązań w zakresie redukcji emisji substancji wskazanego w załączniku nr 3 do ustawy zostanie co roku zrekompensowane przez równoważną redukcję emisji innego zanieczyszczenia określonego w tym załączniku, albo
3)
nieosiągnięcie wymaganego poziomu redukcji emisji danej substancji wynika z nagłego i wyjątkowego zakłócenia lub spadku mocy w systemie wytwarzania lub dostawy energii elektrycznej lub ciepła, którego nie można było w sposób racjonalny przewidzieć, oraz jeżeli można wykazać, że:
a) podjęto wszelkie racjonalne działania obejmujące wdrożenie nowych środków i strategii w celu spełnienia krajowych zobowiązań w zakresie redukcji emisji substancji i że działania te będą nadal podejmowane, tak aby okres, w którym te zobowiązania nie są spełniane, był jak najkrótszy, oraz
b) wdrożenie dodatkowych środków i strategii oprócz wskazanych w lit. a pociągałoby za sobą nieproporcjonalne koszty i poważnie zagrażałoby krajowemu bezpieczeństwu energetycznemu lub powodowałoby duże ryzyko ubóstwa energetycznego dla znacznej części ludności
– przepisów ust. 1 i 2 nie stosuje się.
a) podjęto wszelkie racjonalne działania obejmujące wdrożenie nowych środków i strategii w celu spełnienia krajowych zobowiązań w zakresie redukcji emisji substancji i że działania te będą nadal podejmowane, tak aby okres, w którym te zobowiązania nie są spełniane, był jak najkrótszy, oraz
b) wdrożenie dodatkowych środków i strategii oprócz wskazanych w lit. a pociągałoby za sobą nieproporcjonalne koszty i poważnie zagrażałoby krajowemu bezpieczeństwu energetycznemu lub powodowałoby duże ryzyko ubóstwa energetycznego dla znacznej części ludności
– przepisów ust. 1 i 2 nie stosuje się.
4.
Odstępstwa, o których mowa w ust. 3:
1)
pkt 2 – mogą być stosowane nie dłużej niż przez 5 kolejnych lat,
2)
pkt 3 – mogą być stosowane nie dłużej niż przez 3 kolejne lata
– od dnia rozpoczęcia ich stosowania.
– od dnia rozpoczęcia ich stosowania.
5.
Jeżeli z inwentaryzacji emisji, o której mowa w art. 11 roczne inwentaryzacje emisji gazów cieplarnianych i innych substancji ust. 1 pkt 3, wynika, że wielkość emisji substancji, dla której zostały określone krajowe zobowiązania w zakresie redukcji emisji, przekracza poziom wyznaczony poziomem tych zobowiązań, a przekroczenie to jest następstwem zastosowania usprawnionych metod w zakresie inwentaryzacji emisji, zaktualizowanych zgodnie z wiedzą naukową, opracowuje się skorygowaną inwentaryzację emisji.
6.
Krajowy ośrodek opracowuje skorygowaną inwentaryzację emisji, o której mowa w ust. 5, zgodnie z metodami dotyczącymi korekt inwentaryzacji emisji określonymi w załączniku nr 2 do ustawy, przyjmując na potrzeby opracowania korekty, że zobowiązania w zakresie redukcji emisji na lata 2020–2029 zostały określone w dniu 4 maja 2012 r.
7.
Począwszy od 2025 r., skorygowaną inwentaryzację emisji, o której mowa w ust. 5, opracowuje się z uwzględnieniem aktualnych wskaźników emisji lub metod stosowanych do wyznaczenia emisji ze szczególnych kategorii źródeł, jeżeli pozwalają na dokładniejsze określenie emisji niż normy wynikające z przepisów prawa Unii Europejskiej w dziedzinie ochrony powietrza zamieszczonych na liście, o której mowa w art. 14 realizacja programów i projektów dotyczących ochrony środowiska ust. 3 lit. b dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/2284.
8.
Po przekazaniu przez Krajowy ośrodek skorygowanej inwentaryzacji emisji, o której mowa w ust. 5, minister właściwy do spraw klimatu przekazuje ją Komisji Europejskiej w terminie do dnia 15 lutego danego roku sprawozdawczego, informując o znaczącej różnicy w zakresie wskaźników emisji.
9.
Minister właściwy do spraw klimatu w terminie do dnia 15 lutego roku, za który jest opracowywana inwentaryzacja, o której mowa w art. 11 roczne inwentaryzacje emisji gazów cieplarnianych i innych substancji ust. 1 pkt 3, informuje Komisję Europejską o zastosowaniu odstępstw, o których mowa w ust. 3 lub 5, wskazując zanieczyszczenia, dla których poziom krajowych zobowiązań w zakresie redukcji emisji nie zostanie dotrzymany.
10.
Zastosowanie odstępstwa, o którym mowa w ust. 3 lub 5, uznaje się za skuteczne, jeżeli Komisja Europejska nie zgłosi zastrzeżeń w terminie 9 miesięcy od dnia otrzymania informacji, o której mowa w ust. 9.
11.
W przypadku uznania przez Komisję Europejską, że warunki zastosowania odstępstw, o których mowa w ust. 3 lub 5 nie zostały spełnione, ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio.
