1.
Podstawę wymiaru zasiłku chorobowego przysługującego ubezpieczonemu niebędącemu pracownikiem stanowi przeciętny miesięczny przychód za okres 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy.
2.
Przy ustalaniu podstawy wymiaru zasiłku chorobowego przysługującego ubezpieczonemu niebędącemu pracownikiem stosuje się odpowiednio przepisy art. 36 zasady ustalania podstawy wymiaru zasiłku chorobowego ust. 2–4, art. 38 ustalanie przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia ust. 1, art. 42 premie, nagrody i inne składniki wynagrodzenia wliczane do podstawy wymiaru zasiłku chorobowego, art. 43 niedopuszczalność ustalania na nowo podstawy wymiaru zasiłku i art. 46 maksymalna podstawa wymiaru zasiłku chorobowego, z zastrzeżeniem art 48a–50.
