Filtr: Szukaj: Art./§ Wyłącz reklamy, przeglądaj orzecznictwo - SPRAWDŹ LEXLEGE PRO

Rozporządzenie Rady (WE) Nr 1346/2000 z dnia 29 maja 2000 r. w sprawie postępowania upadłościowego

Stan prawny aktualny na dzień: 19.04.2024

Obserwuj akt

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,
uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską,
w szczególności jego art. 61 lit. c) oraz art. 67 ust. 1,
uwzględniając inicjatywę Republiki Federalnej Niemiec oraz
Republiki Finlandii,
uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego (1),
uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (2),
a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Unia Europejska postawiła sobie cel w postaci stworzenia
obszaru wolności, bezpieczeństwa oraz sprawiedliwości.
(2) Prawidłowe funkcjonowanie rynku wewnętrznego
wymaga skutecznego i sprawnego funkcjonowania transgranicznych
postępowań upadłościowych; przyjęcie
niniejszego rozporządzenia jest konieczne dla osiągnięcia
tego celu, który wchodzi w zakres współpracy sądowej
w sprawach cywilnych w rozumieniu art. 65 Traktatu.
(3) Działalność przedsiębiorstw wykracza coraz częściej poza
granice jednego państwa i podlega dlatego w coraz większym
stopniu przepisom prawa wspólnotowego. Z uwagi
na to, że niewypłacalność takich przedsiębiorstw ma także
negatywny wpływ na prawidłowe funkcjonowanie rynku
wewnętrznego, zachodzi potrzeba przyjęcia aktu prawa
wspólnotowego przewidującego koordynację działań,
które mają zostać podjęte w stosunku do majątku niewypłacalnego
dłużnika.
(4) Dla zapewnienia prawidłowego funkcjonowania rynku
wewnętrznego niezbędne jest unikanie sytuacji, w których
strony byłyby skłonne do przenoszenia majątku lub postępowania
sądowego z jednego Państwa Członkowskiego do
innego w celu uzyskania korzystniejszej sytuacji prawnej
(tzw. „forum shopping”).
(5) Cele te nie mogą zostać w wystarczający sposób osiągnięte
na poziomie krajowym, uzasadnione jest zatem podjęcie
działań na poziomie Wspólnoty.
(6) Zgodnie z zasadą proporcjonalności, niniejsze rozporządzenie
powinno ograniczyć się do przepisów dotyczących
właściwości dla wszczynania postępowań upadłościowych
oraz wydawania orzeczeń bezpośrednio na podstawie
postępowań upadłościowych i ściśle związanych z takimi
postępowaniami. Ponadto niniejsze rozporządzenie
powinno zawierać przepisy dotyczące uznawania takich
orzeczeń oraz prawa właściwego, również odpowiadające
tej zasadzie.
(7) Postępowania upadłościowe, postępowania układowe oraz
podobne postępowania są wyłączone z zakresu Konwencji
brukselskiej z 1968 r. o jurysdykcji i wykonywaniu
orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych
w brzmieniu zmienionym Konwencjami o przystąpieniu
do tej Konwencji (4).
(8) Dla osiągnięcia poprawy skuteczności i efektywności
postępowań upadłościowych o transgranicznych skutkach,
jest niezbędne i właściwe, aby postanowienia dotyczące
właściwości, uznawania oraz prawa właściwego w tym
zakresie zostały zawarte w akcie prawa wspólnotowego,
który jest wiążący dla Państw Członkowskich oraz bezpośrednio
w nich obowiązujący.
(9) Niniejsze rozporządzenie powinno znaleźć zastosowanie
do wszystkich postępowań upadłościowych, niezależnie
od tego czy dłużnik jest osobą fizyczną, czy też osobą
prawną, przedsiębiorcą czy osobą niewykonującą działalności
gospodarczej. Postępowania upadłościowe, do których
stosuje się niniejsze rozporządzenie, zostały wymienione
w załącznikach. Postępowania upadłościowe
dotyczące zakładów ubezpieczeń, instytucji kredytowych,
przedsiębiorstw inwestycyjnych przechowujących środki
pieniężne oraz papiery wartościowe osób trzecich, a także
przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania, powinny
zostać wyłączone z zakresu zastosowania niniejszego rozporządzenia.
Powyższe przedsiębiorstwa nie powinny być
objęte niniejszym rozporządzeniem, jako że podlegają one
przepisom szczególnym oraz krajowe organy nadzoru
dysponują w pewnym zakresie bardzo szerokimi uprawnieniami
nadzorczymi.
(10) Postępowania upadłościowe nie wymagają koniecznie
interwencji organu sądowego, toteż wyrażenie „sąd”
w niniejszym rozporządzeniu powinno być rozumiane
szeroko i obejmować każdą osobę lub organ uprawniony
przez prawo krajowe do wszczęcia postępowania upadłościowego.
Dla zastosowania do niego niniejszego rozporządzenia
postępowanie (obejmujące działania prawne
i formalności określone prawem) musi nie tylko odpowiadać
postanowieniom niniejszego rozporządzenia, ale również
być oficjalnie uznawane i prawnie skuteczne w Państwie
Członkowskim, w którym zostało wszczęte, przy
czym musi ono być postępowaniem zbiorowym zakładającym
całkowite lub częściowe zajęcie majątku dłużnika
i powołanie zarządcy.
(11) Niniejsze rozporządzenie uznaje fakt, że wskutek istotnych
różnic w prawie materialnym nie byłoby praktyczne wprowadzenie
jednolitego i uniwersalnego postępowania upadłościowego,
które znalazłoby zastosowanie na obszarze
całej Wspólnoty. Stosowanie bez wyjątku prawa Państwa
wszczęcia postępowania prowadziłoby wobec powyższego
często do trudności. Dotyczy to przykładowo bardzo
zróżnicowanych na obszarze Wspólnoty przepisów o
zabezpieczeniach wierzytelności. Również przywileje
przysługujące w postępowaniu niektórym wierzycielom
ukształtowane są w niektórych przypadkach w całkowicie
różny sposób. Niniejsze rozporządzenie powinno
uwzględnić to na dwa różne sposoby. Z jednej strony,
powinno ono przewidywać szczególne regulacje dotyczące
prawa właściwego dla praw i stosunków prawnych o
szczególnym znaczeniu (np. praw rzeczowych oraz umów
o pracę). Z drugiej strony, obok głównego postępowania
upadłościowego powinny być dopuszczalne także krajowe
postępowania obejmujące jedynie majątek znajdujący się
w Państwie ich wszczęcia.
(12) Niniejsze rozporządzenie pozwala na wszczęcie głównego
postępowania upadłościowego w Państwie Członkowskim,
w którym dłużnik posiada główny ośrodek swojej podstawowej
działalności. Postępowanie to ma zakres uniwersalny,
jego celem jest objęcie całego majątku dłużnika. W celu
ochrony różnych interesów rozporządzenie pozwala na
wszczęcie równolegle z postępowaniem głównym wtórnych
postępowań upadłościowych. Wtórne postępowanie
może zostać wszczęte w Państwie Członkowskim,
w którym dłużnik ma swój oddział. Skutki wtórnego
postępowania ograniczone są tylko do majątku dłużnika
znajdującego się w tym Państwie. Bezwzględnie obowiązujące
przepisy dotyczące koordynacji z postępowaniem
głównym gwarantują niezbędną jednolitość postępowania
w ramach Wspólnoty.
(13) Główny ośrodek podstawowej działalności powinien
oznaczać miejsce, w którym dłużnik zazwyczaj zarządza
swoją działalnością i jako takie jest rozpoznawalne przez
osoby trzecie.
(14) Niniejsze rozporządzenie stosuje się tylko do postępowań,
w których główny ośrodek podstawowej działalności dłużnika
znajduje się na obszarze Wspólnoty.
(15) Zasady jurysdykcji zawarte w niniejszym rozporządzeniu
ustanawiają tylko jurysdykcję, co oznacza, że określają one
Państwo Członkowskie, którego sądy mogą wszcząć postępowanie
upadłościowe. Właściwość miejscowa w tym Państwie
Członkowskim musi zostać określona zgodnie z jego
prawem wewnętrznym.
(16) Sąd właściwy dla wszczęcia głównego postępowania upadłościowego
powinien być uprawniony od chwili złożenia
wniosku o wszczęcie postępowania do zastosowania środków
tymczasowych oraz zabezpieczających. Środki zabezpieczające,
zarówno przed rozpoczęciem, jak i po rozpoczęciu
postępowania upadłościowego, są bardzo ważne
dla zapewnienia jego skuteczności. W związku z tym
niniejsze rozporządzenie powinno przewidywać różne
możliwości. Z jednej strony, sąd właściwy dla głównego
postępowania upadłościowego powinien móc zastosować
tymczasowe środki zabezpieczające także w stosunku do
przedmiotów majątkowych znajdujących się na terytorium
innych Państw Członkowskich. Z drugiej strony, zarządca
tymczasowy ustanowiony przed wszczęciem głównego
postępowania upadłościowego powinien móc wystąpić
w Państwach Członkowskich, w których znajduje się
oddział dłużnika, o zastosowanie środków zabezpieczających
przewidzianych przez prawo tych Państw.
(17) Przed wszczęciem głównego postępowania upadłościowego
prawo do złożenia wniosku o wszczęcie postępowania
upadłościowego w Państwie Członkowskim, w którym
dłużnik ma oddział, powinno być ograniczone do miejscowych
wierzycieli oraz wierzycieli miejscowego oddziału,
względnie do przypadków, w których prawo Państwa
Członkowskiego, w którym dłużnik posiada główny ośrodek
swojej podstawowej działalności, nie dopuszcza wszczęcia
głównego postępowania upadłościowego. Powodem
tego zawężenia jest potrzeba ograniczenia do
niezbędnego minimum przypadków składania wniosków
o wszczęcie postępowania ubocznego przed wszczęciem
głównego postępowania upadłościowego. W przypadku
wszczęcia głównego postępowania upadłościowego postępowanie
uboczne staje się postępowaniem wtórnym.
(18) Po wszczęciu głównego postępowania upadłościowego
niniejsze rozporządzenie nie ogranicza prawa do złożenia
wniosku o wszczęcie postępowania upadłościowego
w Państwie Członkowskim, w którym dłużnik ma oddział.
Zarządca w postępowaniu głównym lub każda inna osoba
uprawniona przez prawo wewnętrzne odpowiedniego
Państwa Członkowskiego może wnosić o wszczęcie postępowania
wtórnego.
(19) Oprócz ochrony miejscowych interesów, wtórne postępowanie
upadłościowe może służyć także innym celom.
Sytuacja taka może zaistnieć wtedy, gdy majątek dłużnika
jest zbyt złożony, aby zarządzać nim w całości, albo gdy
różnice w właściwych systemach prawnych są tak duże, że
mogą się pojawić trudności związane z rozszerzeniem
skutków wynikających z prawa Państwa wszczęcia postępowania
na inne Państwa, w których znajduje się majątek.
Z tego powodu zarządca w postępowaniu głównym może
złożyć wniosek o wszczęcie postępowania wtórnego, jeżeli
wymaga tego skuteczne zarządzanie masą.
(20) Główne i wtórne postępowanie upadłościowe mogą jednakże
przyczynić się efektywnej likwidacji masy tylko
wówczas, jeżeli prowadzone równolegle postępowania
będą ze sobą skoordynowane. Zasadniczą przesłanką jest
tutaj ścisła współpraca poszczególnych zarządców,
w szczególności poprzez wystarczającą wymianę informacji.
W celu zapewnienia dominującej roli głównego postępowania
upadłościowego, zarządca w takim postępowaniu
powinien posiadać szereg możliwości wpływu na toczące
się w tym samym czasie wtórne postępowanie upadłościowe.
Przykładowo, powinien on móc zaproponować
plan naprawczy lub układ, jak i wystąpić o wstrzymanie
likwidacji masy we wtórnym postępowaniu upadłościowym.
(21) Każdy wierzyciel mający miejsce zamieszkania, miejsce
zwykłego pobytu albo siedzibę na obszarze Wspólnoty
powinien być uprawniony do zgłoszenia swojej wierzytelności
w każdym z toczących się na obszarze Wspólnoty
postępowań upadłościowych dotyczących majątku dłużnika.
Powinno to również dotyczyć organów podatkowych
oraz instytucji ubezpieczenia społecznego. Jednakże
w celu zapewnienia równego traktowania wierzycieli
podział funduszów masy musi być skoordynowany. Każdy
wierzyciel powinien wprawdzie móc zatrzymać to, co
otrzymał w toku postępowania upadłościowego, powinien
jednakże być uprawniony do uczestnictwa w podziale
masy w innym postępowaniu tylko wówczas, jeżeli wierzyciele
tej samej kategorii uzyskali zaspokojenie swoich
wierzytelności w takiej samej części.
(22) Niniejsze rozporządzenie powinno przewidywać bezpośrednie
uznanie orzeczeń dotyczących wszczęcia, prowadzenia
oraz ukończenia postępowań upadłościowych
wchodzących w jego zakres zastosowania oraz orzeczeń
wydanych w bezpośrednim związku z takimi postępowaniami
upadłościowymi. Automatyczne uznanie powinno
zatem oznaczać, że skutki wynikające z postępowania na
podstawie prawa Państwa wszczęcia postępowania
rozciągają się na wszystkie inne Państwa Członkowskie.
Uznawanie orzeczeń wydanych przez sądy Państw Członkowskich
powinno się opierać na zasadzie wzajemnego
zaufania; w tym celu przyczyny odmowy uznania powinny
być ograniczone do niezbędnego minimum. Według tej
zasady powinien również być rozwiązany każdy spór
w sytuacji, w której sądy dwóch Państw Członkowskich
jednocześnie uważają się za właściwe do wszczęcia głównego
postępowania upadłościowego. Orzeczenie sądu,
który jako pierwszy wszczął postępowanie powinno
zostać uznane w pozostałych Państwach Członkowskich,
bez możliwości badania orzeczenia sądu przez te Państwa
Członkowskie.
(23) W zakresie swojej regulacji niniejsze rozporządzenie
powinno określić jednolite normy kolizyjne zastępujące -
w zakresie ich stosowania - wewnętrzne przepisy prawa
prywatnego międzynarodowego. O ile nie postanowiono
inaczej, zastosowanie powinno znaleźć prawo Państwa
wszczęcia postępowania (lex concursus). Powyższa norma
kolizyjna powinna dotyczyć zarówno głównego postępowania
upadłościowego, jak i postępowań miejscowych; Lex
concursus określa wszystkie procesowe i materialne skutki
postępowania upadłościowego w odniesieniu do dotkniętych
nimi osób oraz stosunków prawnych; określa wszystkie
przesłanki wszczęcia, prowadzenia oraz ukończenia
postępowania upadłościowego.
(24) Automatyczne uznanie postępowania upadłościowego, do
którego co do zasady stosuje się prawo Państwa wszczęcia
może kolidować z przepisami innych Państw Członkowskich
o dokonywaniu czynności prawnych. W celu
ochrony zaufania oraz pewności obrotu w Państwach
Członkowskich innych niż Państwo wszczęcia postępowania
należy przewidzieć szereg wyjątków od ogólnej zasady.
(25) Szczególna potrzeba wprowadzenia regulacji odstępującej
od stosowania prawa Państwa wszczęcia postępowania istnieje
w przypadku praw rzeczowych, jako że mają one
szczególne znaczenie dla udzielania kredytu. Ustanowienie,
skuteczność i zakres takiego prawa rzeczowego
powinny być zatem z reguły określane zgodnie z prawem
miejsca położenia i nie powinny zostać naruszone przez
wszczęcie postępowania upadłościowego. Uprawniony z
tytułu prawa rzeczowego powinien w dalszym ciągu móc
dochodzić swojego prawa wyłączenia z masy lub odrębnego
zaspokojenia z przedmiotu zabezpieczenia. W przypadku
gdy na składnikach majątkowych znajdujących się
w Państwie Członkowskim istnieją prawa rzeczowe przewidziane
prawem miejsca ich położenia, główne postępowanie
upadłościowe prowadzone jest jednak w innym Państwie
Członkowskim, zarządca w postępowaniu głównym
powinien być uprawniony do zgłoszenia wniosku o wszczęcie
postępowania wtórnego w Państwie, w którym istnieją
prawa rzeczowe, o ile dłużnik ma tam oddział. Jeżeli
wtórne postępowanie upadłościowe nie zostanie wszczęte,
nadwyżka ze zbycia składnika majątkowego obciążonego
prawem rzeczowym musi zostać przekazana zarządcy
w postępowaniu głównym.
(26) Jeżeli zgodnie z prawem Państwa wszczęcia nie jest
dopuszczalne potrącenie wierzytelności, wierzyciel powinien
mimo to być uprawniony do potrącenia, jeżeli jest
ono możliwe zgodnie z prawem właściwym dla wierzytelności
niewypłacalnego dłużnika. W ten sposób potrącenie
otrzyma pewnego rodzaju funkcję gwarancyjną opierającą
się na przepisach prawnych, z których zastosowaniem
odpowiedni wierzyciel mógł się liczyć w momencie
powstania wierzytelności.
(27) Potrzeba szczególnej ochrony zachodzi również w przypadku
systemów płatności oraz rynków finansowych.
Dotyczy to przykładowo występujących w takich systemach
umów o kompensowanie oraz klauzul nettingu, jak
również zbywania papierów wartościowych oraz zabezpieczeń
ustanawianych dla takich operacji, w szczególności
zgodnie z Dyrektywą Parlamentu Europejskiego
i Rady 98/26/WE z dnia 19 maja 1998 r. o ostateczności
rozrachunku w systemach płatności i systemach rozrachunku
papierów wartościowych (1). Operacje takie
powinny dlatego podlegać wyłącznie prawu, które stosuje
się do danego systemu lub rynku. Celem tego przepisu jest
zapobieżenie w przypadku niewypłacalności jednej ze
stron operacji możliwości zmiany mechanizmów płatności
i rozliczania operacji przewidzianych w systemach płatności
i rozrachunku lub na regulowanych rynkach finansowych
Państw Członkowskich. Dyrektywa 98/26/WE
zawiera przepisy szczególne, które powinny mieć pierwszeństwo
przed ogólnymi zasadami zawartymi w niniejszym
rozporządzeniu.
(28) W celu ochrony pracowników oraz stosunków pracy,
skutki postępowania upadłościowego na utrzymanie lub
zakończenie stosunków pracy, jak i na prawa i obowiązki
wszystkich stron takiego stosunku pracy, muszą być określone
przez prawo właściwe dla umowy zgodnie z ogólnymi
normami kolizyjnymi. Wszelkie pozostałe kwestie
dotyczące prawa upadłościowego - przykładowo, czy wierzytelności
pracowników są chronione przez ich uprzywilejowanie
oraz zakres takiego uprzywilejowania - są określane
przez prawo Państwa wszczęcia.
(29) W interesie ochrony obrotu na wniosek zarządcy istotna
treść orzeczenia o wszczęciu postępowania powinna
zostać ogłoszona w innych Państwach Członkowskich.
Jeżeli w danym Państwie Członkowskim istnieje oddział
dłużnika, można przewidzieć obowiązkowe ogłoszenie. W
żadnym z powyższych przypadków jednakże ogłoszenie
nie powinno być warunkiem wstępnym dla uznania zagranicznego
postępowania.
(30) Może zaistnieć sytuacja, że niektóre zainteresowane osoby
rzeczywiście nie wiedzą o wszczęciu postępowania i w
dobrej wierze działają w sposób sprzeczny z nową sytuacją.
W celu ochrony takich osób, które nie wiedząc o wszczęciu
zagranicznego postępowania dokonują zapłaty do
rąk dłużnika, chociaż powinni oni byli dokonać zapłaty do
rąk zagranicznego zarządcy, powinno zostać przewidziane,
że takie świadczenie lub zapłata zwalniają ze zobowiązania.
(31) Niniejsze rozporządzenie powinno zawierać załączniki
dotyczące organizacji postępowań upadłościowych. Ponieważ
załączniki te dotyczą wyłącznie prawa wewnętrznego
Państw Członkowskich, istnieją szczególne i uzasadnione
powody dla zastrzeżenia sobie przez Radę prawa do wprowadzania
zmian do tych załączników w celu uwzględnienia
jakichkolwiek zmian prawa wewnętrznego Państw
Członkowskich.
(32) Zgodnie z art. 3 Protokołu o stanowisku Zjednoczonego
Królestwa oraz Irlandii, załączonego do Traktatu o Unii
Europejskiej oraz Traktatu ustanawiającego Wspólnotę
Europejską, Zjednoczone Królestwo oraz Irlandia notyfikowały
swój zamiar udziału w przyjęciu i stosowaniu
niniejszego rozporządzenia.
(33) Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu o stanowisku Danii, załączonego
do Traktatu o Unii Europejskiej oraz Traktatu
ustanawiającego Wspólnotę Europejską, Dania nie uczestniczy
w przyjęciu niniejszego rozporządzenia, dlatego też
niniejsze rozporządzenie nie jest dla niej wiążące i nie ma
wobec niej zastosowania,
PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

ROZDZIAŁ I. PRZEPISY OGÓLNE

Art. 1. Zakres zastosowania

Niniejsze rozporządzenie stosuje się do zbiorowych postępowań przewidujących niewypłacalność dłużnika, które obejmują całkowite lub częściowe zajęcie majątku dłużnika oraz powołanie zarządcy

Niniejsze rozporządzenie nie ma zastosowania do postępowań upadłościowych dotyczących zakładów ubezpieczeń, instytucji kredytowych, przedsiębiorstw inwestycyjnych świadczących usługi obejmujące przechowywanie środków pieniężnych oraz papierów wartościowych osób trzecich, a także przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania.

Art. 2. Definicje

Dla celów niniejszego rozporządzenia:
a) „postępowania upadłościowe” oznaczają postępowania zbiorowe określone w art. 1 zakres zastosowania, ust. 1. Wykaz tych postępowań znajduje się w załączniku A;
b) „zarządca” oznacza każdą osobę lub organ, którego zadaniem jest zarządzanie masą lub jej likwidacja lub nadzorowanie działalności gospodarczej dłużnika. Wykaz tych osób lub organów znajduje się w załączniku C;
c) „postępowanie likwidacyjne” oznacza postępowanie upadłościowe w rozumieniu lit. a), które obejmuje likwidację majątku dłużnika, także w przypadku gdy postępowanie ukończone zostaje w drodze układu lub w inny sposób usuwający niewypłacalność dłużnika albo z powodu braku wystarczającej masy. Wykaz tych postępowań znajduje się w załączniku B;
d) „sąd” oznacza organ sądowy lub każdy inny właściwy organ Państwa Członkowskiego uprawniony do wszczęcia postępowania upadłościowego lub do wydawania orzeczeń w toku tego postępowania;
e) „orzeczenie”, o ile chodzi o wszczęcie postępowania upadłościowego ub powołanie zarządcy, oznacza orzeczenie każdego sądu właściwego do wszczęcia takiego postępowania lub powołania zarządcy;
f) „chwila wszczęcia postępowania” oznacza chwilę, z którą orzeczenie o wszczęciu postępowania staje się skuteczne, niezależnie od tego, czy orzeczenie jest ostateczne;
g) „Państwo Członkowskie, w którym znajduje się przedmiot majątkowy” oznacza:
— w przypadku przedmiotów materialnych Państwo Członkowskie, na którego terytorium przedmiot się znajduje,
— w przypadku przedmiotów oraz praw, których własność ub tytuł prawny wpisywany jest do publicznego rejestru Państwo Członkowskie, którego kompetencjom podlega prowadzenie tego rejestru,
— w przypadku wierzytelności Państwo Członkowskie, na którego terytorium osoba trzecia zobowiązana do świadczenia,ma główny ośrodek swojej podstawowej działalności w rozumieniu art. 3 jurysdykcja, ust. 1;
h) „oddział” oznacza każde miejsce wykonywania działalności,w którym dłużnik wykonuje działalność gospodarczą nie mającą charakteru tymczasowego, przy wykorzystaniu zasobów ludzkich i majątkowych.

Art. 3. Jurysdykcja

Sądy Państwa Członkowskiego, na terytorium którego znajduje się główny ośrodek podstawowej działalności dłużnika, są właściwe dla wszczęcia postępowania upadłościowego. W przypadku spółek i osób prawnych domniemywa się, że głównym ośrodkiem ich podstawowej działalności jest siedziba określona w statucie, chyba że zostanie przeprowadzony dowód przeciwny.

Jeżeli dłużnik ma główny ośrodek swojej podstawowej działalności na terytorium Państwa Członkowskiego, sądy innego Państwa Członkowskiego są uprawnione do wszczęcia postępowania upadłościowego tylko wtedy, gdy dłużnik ma na jego terytorium swój oddział. Skutki tego postępowania są ograniczone do majątku dłużnika znajdującego się na terytorium tego ostatniego Państwa Członkowskiego.

W przypadku wszczęcia postępowania upadłościowego zgodnie z ust. 1 każde postępowanie wszczęte później na podstawie ust. 2 stanowi wtórne postępowanie upadłościowe. Postępowanie to musi być postępowaniem likwidacyjnym.

Przed wszczęciem postępowania upadłościowego zgodnie z ust. 1 postępowanie uboczne, określone w ust. 2 może zostać wszczęte jedynie w następujących przypadkach:
a) jeżeli wszczęcie postępowania upadłościowego zgodnie z ust. 1 jest niemożliwe ze względu na wymagania przewidziane w prawie Państwa Członkowskiego, na którego terytorium znajduje się główny ośrodek podstawowej działalności dłużnika;
b) w razie złożenia wniosku o wszczęcie postępowania ubocznego przez wierzyciela posiadającego miejsce zamieszkania, miejsce zwykłego pobytu lub siedzibę w Państwie Członkowskim, na terytorium którego znajduje się odpowiedni oddział dłużnika lub którego wierzytelność powstała w związku z działalnością tego oddziału.

Art. 4. Prawo właściwe

O ile niniejsze rozporządzenie nie stanowi inaczej, dla postępowania upadłościowego i jego skutków właściwe jest prawo Państwa Członkowskiego, w którym zostaje wszczęte postępowanie,określanego dalej jako „Państwo wszczęcia postępowania”.. Prawo Państwa wszczęcia postępowania określa przesłanki
wszczęcia postępowania upadłościowego, sposób jego prowadzenia i ukończenia. W szczególności określa ono:
a) dłużników, w stosunku do których może być prowadzone postępowanie upadłościowe;
b) mienie wchodzące w skład masy oraz sposób postępowania z mieniem nabytym przez dłużnika po wszczęciu postępowania;
c) uprawnienia dłużnika i zarządcy;
d) przesłanki skuteczności potrącenia;e) skutki postępowania upadłościowego co do niewykonanych umów dłużnika;
f) skutki wszczęcia postępowania upadłościowego na środki dochodzenia praw przez poszczególnych wierzycieli; z wyłączeniem toczących się postępowań;
g) jakie wierzytelności mogą być zgłoszone w postępowaniu upadłościowym oraz sposób postępowania z wierzytelnościami powstałymi po wszczęciu postępowania;
h) zasady zgłoszenia, sprawdzenia i ustalenia wierzytelności;
i) podział środków uzyskanych z likwidacji majątku, kolejność zaspokojenia wierzytelności oraz prawa wierzycieli, którzy po wszczęciu postępowania upadłościowego zostali częściowo zaspokojeni na podstawie prawa rzeczowego lub wskutek potrącenia;
j) przesłanki oraz skutki ukończenia postępowania upadłościowego,w szczególności w drodze układu;
k) prawa wierzycieli po ukończeniu postępowania upadłościowego;
l) kto ponosi koszty postępowania upadłościowego łącznie z poniesionymi wydatkami;
m) zasady dotyczące nieważności, zaskarżania lub względnej bezskuteczności czynności prawnych dokonanych z pokrzywdzeniem ogółu wierzycieli.

Art. 5. Prawa rzeczowe osób trzecich

Wszczęcie postępowania upadłościowego nie narusza praw rzeczowych wierzycieli lub osób trzecich na materialnych lub niematerialnych, ruchomych lub nieruchomych składnikach majątku dłużnika - zarówno na określonych przedmiotach, jaki na zbiorze nieokreślonych przedmiotów o zmiennym składzie -które w chwili wszczęcia postępowania znajdują się na terytorium innego Państwa Członkowskiego.

Do praw określonych w ust. 1 należą w szczególności:
a) uprawnienie do zbycia przedmiotu lub przeznaczenia go do zbycia i zaspokojenia się z uzyskanych środków lub pożytków tego przedmiotu, w szczególności z tytułu zastawu lub hipoteki;
b) wyłączne prawo ściągnięcia wierzytelności, w szczególności z tytułu zastawu na wierzytelności lub przelewu tej wierzytelności w celu zabezpieczenia roszczenia;
c) prawo żądania wydania przedmiotu od każdego, kto wbrew woli uprawnionego posiada go lub użytkuje;
d) prawo rzeczowe do pobierania pożytków przedmiotu.

Wpisane do publicznego rejestru i skuteczne wobec osób trzecich uprawnienie do uzyskania prawa rzeczowego w rozumieniu ust. 1 traktuje się jak prawo rzeczowe.

Ustęp 1 nie narusza nieważności, zaskarżalności lub względnej bezskuteczności czynności prawnej zgodnie z art. 4 prawo właściwe, ust. 2 lit. m).

Art. 6. Potrącenie

Wszczęcie postępowania upadłościowego nie narusza uprawnienia wierzyciela do potrącenia swoich wierzytelności z wierzytelnościami dłużnika, jeżeli potrącenie jest dopuszczalne zgodnie z prawem właściwym dla wierzytelności niewypłacalnego dłużnika.

Ustęp 1 nie narusza nieważności, zaskarżalności lub względnej bezskuteczności czynności prawnej zgodnie z art. 4 prawo właściwe, ust. 2 lit. m).

Art. 7. Zastrzeżenie własności

Wszczęcie postępowania upadłościowego przeciwko kupującemu przedmiot majątkowy nie narusza praw sprzedawcy z tytułu zastrzeżenia własności, jeżeli przedmiot ten w chwili wszczęcia postępowania znajduje się na terytorium innego Państwa Członkowskiego niż Państwo wszczęcia postępowania.

Wszczęcie postępowania upadłościowego przeciwko sprzedawcy przedmiotu majątkowego po jego dostarczeniu nie uzasadnia rozwiązania lub wygaśnięcia umowy sprzedaży i nie stoi na przeszkodzie nabyciu własności przez kupującego, jeżeli przedmiot ten w chwili wszczęcia postępowania znajduje się na terytorium innego Państwa Członkowskiego niż Państwo wszczęcia postępowania.

Ustępy 1 i 2 nie naruszają nieważności, zaskarżalności lub względnej bezskuteczności czynności prawnej zgodnie z art. 4 prawo właściwe ust. 2 lit. m).

Art. 8. Umowa dotycząca nieruchomości

Skutki postępowania upadłościowego co do umowy uprawniającej do nabycia lub korzystania z nieruchomości podlegają wyłącznie prawu Państwa Członkowskiego, na którego terytorium jest położona ta nieruchomość.

Art. 9. Systemy płatności oraz rynki finansowe

Bez uszczerbku dla art. 5 prawa rzeczowe osób trzecich, skutki postępowania upadłościowego co do praw i obowiązków uczestników systemu płatności lub rozrachunku albo rynku finansowego podlegają wyłącznie prawu Państwa Członkowskiego właściwemu dla odpowiedniego systemu lub rynku.

Ustęp 1 nie narusza nieważności, zaskarżalności lub względnej bezskuteczności zapłaty lub operacji zgodnie z prawem właściwym dla odpowiedniego systemu płatności lub rynku finansowego.

Art. 10. Umowa o pracę

Skutki postępowania upadłościowego co do umowy o pracę oraz stosunku pracy podlegają wyłącznie prawu Państwa Członkowskiego właściwemu dla umowy o pracę.

Art. 11. Skutki co do praw podlegających wpisowi do rejestru

Skutki postępowania upadłościowego co do praw dłużnika do nieruchomości, statku wodnego lub powietrznego, podlegających wpisowi do publicznego rejestru, podlegają prawu Państwa Członkowskiego, którego kompetencjom podlega prowadzenie tego rejestru.

Art. 12. Wspólnotowe patenty i znaki towarowe

Dla celów niniejszego rozporządzenia wspólnotowy patent, wspólnotowy znak towarowy oraz każde inne podobne prawo ustanowione na podstawie przepisów wspólnotowych może zostać objęte wyłącznie postępowaniem określonym w art. 3 jurysdykcja ust. 1.

Art. 13. Czynności prawne dokonane z pokrzywdzeniem wierzycieli

Artykuł 4 ust. 2 lit. m) nie stosuje się w wypadku, gdy osoba,która odniosła korzyść z czynności dokonanej z pokrzywdzeniem ogółu wierzycieli, wykaże, że:
— czynność ta podlega prawu innego Państwa Członkowskiego niż Państwa wszczęcia postępowania, i
— w takim przypadku ta czynność prawna w żaden sposób nie podlega zaskarżeniu na podstawie tego prawa.

Art. 14. Ochrona nabywcy - osoby trzeciej

Jeżeli dłużnik w drodze odpłatnej czynności prawnej dokonanej po wszczęciu postępowania upadłościowego rozporządza
— nieruchomością,
— statkiem wodnym lub powietrznym, podlegającym wpisowi do publicznego rejestru lub
— papierami wartościowymi, dla których istnienia wymagany jest wpis do rejestru określonego przepisami prawa,skuteczność tej czynności prawnej podlega prawu Państwa, na terytorium którego znajduje się nieruchomość lub którego kompetencjom podlega prowadzenie tego rejestru.

Art. 15. Wpływ postępowania upadłościowego na toczące się postępowania

Wpływ postępowania upadłościowego na toczące się postępowanie dotyczące przedmiotu albo prawa wchodzącego w skład masy podlega wyłącznie prawu Państwa Członkowskiego,w którym toczy się postępowanie.

ROZDZIAŁ II. UZNANIE POSTĘPOWAŃ UPADŁOŚCIOWYCH

Art. 16. Zasada ogólna

Wszczęcie postępowania upadłościowego przez sąd Państwa Członkowskiego właściwy zgodnie z art. 3 jurysdykcja, podlega uznaniu we wszystkich pozostałych Państwach Członkowskich z chwilą, gdy orzeczenie stanie się skuteczne w Państwie wszczęcia postępowania.
Zasadę tę stosuje się również w przypadku, gdy w stosunku do dłużnika ze względu na jego właściwości w innych Państwach Członkowskich nie może zostać wszczęte postępowanie upadłościowe.

Uznanie postępowania określonego w art. 3 jurysdykcja, ust. 1 nie stoi na przeszkodzie wszczęciu przez sąd innego Państwa Członkowskiego postępowania określonego w art. 3 jurysdykcja, ust. 2. W tym wypadku postępowanie wszczęte na podstawie art. 3 jurysdykcja, ust. 2 jest wtórnym postępowaniem upadłościowym w rozumieniu rozdziału III.

Art. 17. Skutki uznania

Wszczęcie postępowania określonego w art. 3 jurysdykcja, ust. 1 wywołuje w każdym innym Państwie Członkowskim, bez potrzeby dopełnienia jakichkolwiek formalności, skutki, które wynikają z prawa Państwa wszczęcia postępowania, o ile niniejsze rozporządzenie nie stanowi inaczej oraz dopóki w tym innym Państwie Członkowskim nie zostanie wszczęte postępowanie określone art. 3 jurysdykcja, ust. 2.

Skutki postępowania określone w art. 3 jurysdykcja, ust. 2 nie mogą zostać podważone w innych Państwach Członkowskich. Jakiekolwiek ograniczenie praw wierzycieli, w szczególności odroczenie płatności lub zwolnienie z długu wskutek postępowania, wywiera skutek co do majątku znajdującego się na terytorium innego Państwa Członkowskiego tylko w odniesieniu do wierzycieli, którzy wyrazili na to zgodę.

Art. 18. Uprawnienia zarządcy

Zarządca powołany przez sąd właściwy zgodnie z art. 3 jurysdykcja, ust. 1 może wykonywać na terytorium innego Państwa Członkowskiego wszystkie uprawnienia przysługujące mu na podstawie prawa Państwa wszczęcia postępowania, dopóki w tym innym Państwie nie zostanie wszczęte kolejne postępowanie upadłościowe lub wskutek wniosku o wszczęcie postępowania upadłościowego nie zostanie zastosowany przeciwny temu środek zabezpieczający. Może on w szczególności, z zastrzeżeniem art. 5 prawa rzeczowe osób trzecich, i art. 7 zastrzeżenie własności, usuwać przedmioty wchodzące w skład masy z terytorium Państwa Członkowskiego, na którym przedmioty te się znajdują.

Zarządca powołany przez sąd właściwy zgodnie z art. 3 jurysdykcja, ust. 2 może w każdym Państwie Członkowskim podnosić okoliczność, na drodze sądowej lub pozasądowej, że po wszczęciu postępowania upadłościowego rzecz ruchoma została usunięta z terytorium Państwa wszczęcia postępowania na terytorium tego Państwa Członkowskiego. Ponadto jest on uprawniony do zaskarżania czynności prawnych stosownie do interesu wierzycieli.

Przy wykonywaniu swoich uprawnień zarządca jest zobowiązany do przestrzegania prawa Państwa Członkowskiego, na którego terytorium zamierza podejmować czynności, w szczególności zasad dotyczących sposobu likwidacji składników masy. Uprawnienia te nie mogą obejmować zastosowania środków przymusu ani prawa do rozstrzygania sporów prawnych lub innych sporów.

Art. 19. Dowód powołania zarządcy

Powołanie zarządcy potwierdza się poświadczonym odpisem orzeczenia, którym został on powołany, albo innym zaświadczeniem wystawionym przez właściwy sąd.Można zażądać tłumaczenia na język urzędowy lub na jeden z języków urzędowych Państwa Członkowskiego, na którego terytorium zarządca zamierza podejmować czynności. Nie można żądać legalizacji ani innej odpowiedniej formalności.

Art. 20. Obowiązek zwrotu zaspokojenia i zaliczenie otrzymanego zaspokojenia

Na wniosek zarządcy należy ogłosić w każdym innym Państwie Członkowskim istotną treść orzeczenia o wszczęciu postępowania oraz, w razie potrzeby, orzeczenia o powołaniu zarządcy,stosownie do przepisów danego Państwa dotyczących obwieszczeń. W obwieszczeniu należy ponadto podać osobę powołanego zarządcy oraz czy właściwość sądu wynika z art. 3 jurysdykcja, ust. 1 czy też art. 3 jurysdykcja, ust. 2.

Każde Państwo Członkowskie, na którego terytorium dłużnik ma oddział, może jednak przewidywać obowiązek obwieszczenia.W takim przypadku zarządca lub każdy inny uprawniony organ Państwa Członkowskiego, w którym zostało wszczęte postępowanie określone w art. 3 jurysdykcja, ust. 1, są zobowiązani podjąć środki niezbędne dla dokonania tego obwieszczenia.

Art. 21. Obwieszczenie

Art. 22. Wpis do rejestrów publicznych

Na wniosek zarządcy dokonuje się wpisu o wszczęciu postępowania określonego w art. 3 jurysdykcja, ust. 1 do księgi wieczystej, rejestru handlowego oraz wszystkich innych rejestrów publicznych w pozostałych Państwach Członkowskich.

Każde Państwo Członkowskie może przewidywać obowiązek dokonania wpisu. W takim przypadku zarządca lub każdy inny uprawniony organ Państwa Członkowskiego, w którym zostało wszczęte postępowanie określone w art. 3 jurysdykcja, ust. 1, są zobowiązani podjąć środki niezbędne dla dokonania tego wpisu.

Art. 23. Koszty

Koszty obwieszczenia oraz wpisu przewidzianego w art. 21 obwieszczenie, i art. 22 wpis do rejestrów publicznych, uznaje się za wydatki i koszty postępowania.

Art. 24. świadczenie do rąk dłużnika

Kto w Państwie Członkowskim spełnia świadczenie do rąk dłużnika, przeciwko któremu w innym Państwie Członkowskim zostało wszczęte postępowanie upadłościowe, chociaż powinien był spełnić świadczenie do rąk zarządcy w tym postępowaniu,zostaje zwolniony ze zobowiązania, jeżeli nie wiedział o wszczęciu postępowania.

Jeżeli spełnienie świadczenia nastąpiło przed obwieszczeniem przewidzianym w art. 21 obwieszczenie, domniemywa się do chwili przeprowadzenia dowodu przeciwnego, że spełniający świadczenie nie wiedziało wszczęciu postępowania upadłościowego. Jeżeli spełnienie świadczenia nastąpiło po obwieszczeniu przewidzianym w art. 21 obwieszczenie, domniemywa się do chwili przeprowadzenia dowodu przeciwnego, że spełniający świadczenie wiedział o wszczęciu postępowania.

Art. 25. Uznanie i wykonalność innych orzeczeń

Orzeczenia dotyczące prowadzenia i ukończenia postępowania upadłościowego wydane przez sąd, którego orzeczenie o wszczęciu postępowania podlega uznaniu na podstawie art. 16 zasada ogólna, jak również zatwierdzony przez taki sąd układ również podlegają uznaniu bez dalszych formalności. Orzeczenia te podlegają wykonaniu na podstawie art 31–51 (z wyłączeniem art 34 ust. 2) Konwencji brukselskiej o jurysdykcji i wykonywaniu orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych w brzmieniu zmienionym konwencjami o przystąpieniu do tej Konwencji.Przepisy akapitu 1 dotyczą również orzeczeń wydawanych bezpośrednio na podstawie postępowania upadłościowego i blisko z nim związanych, również jeżeli orzeczenia te wydawane są przez inny sąd.Przepisy akapitu 1 dotyczą również orzeczeń w sprawie zastosowania środków zabezpieczających, wydawanych po zgłoszeniu wniosku o wszczęcie postępowania upadłościowego.

Uznanie i wykonalność innych orzeczeń niż wymienione w ust. 1 podlega Konwencji określonej w ust. 1, jeżeli Konwencja ta znajduje zastosowanie.

Państwa Członkowskie nie są zobowiązane do uznania i wykonania orzeczeń określonych w ust. 1, które pociągałyby za sobą ograniczenie wolności osobistej lub tajemnicy korespondencji.

Art. 26. Porządek publiczny

Każde Państwo Członkowskie może odmówić uznania postępowania upadłościowego wszczętego w innym Państwie Członkowskim albo wykonania wydanego w jego toku orzeczenia, o ile uznanie to lub wykonanie prowadziłyby do rezultatu, który pozostaje w oczywistej sprzeczności z jego porządkiem publicznym, w szczególności z jego podstawowymi zasadami lub konstytucyjnie zagwarantowanymi prawami i wolnościami jednostki.

ROZDZIAŁ III. WTÓRNE POSTĘPOWANIE UPADŁOŚCIOWE

Art. 27. Wszczęcie postępowania

W przypadku wszczęcia przez sąd Państwa Członkowskiego postępowania określonego w art. 3 jurysdykcja, ust. 1 i uznania go w innym Państwie Członkowskim (postępowanie główne), sąd tego innego Państwa Członkowskiego, właściwy zgodnie z art. 3 jurysdykcja, ust. 2, może wszcząć wtórne postępowanie upadłościowe, nie badając przy tym w tym innym Państwie Członkowskim niewypłacalności dłużnika. Postępowanie to musi być jednym z postępowań wymienionych w załączniku B. Jego skutki ograniczają się do majątku dłużnika znajdującego się na terytorium tego innego Państwa Członkowskiego.

Art. 28. Prawo właściwe

Jeżeli niniejsze rozporządzenie nie stanowi inaczej, wtórne postępowanie upadłościowe podlega prawu Państwa Członkowskiego, na terytorium którego zostało ono wszczęte.

Art. 29. Prawo zgłoszenia wniosku o wszczęcie postępowania

Wniosek o wszczęcie wtórnego postępowania upadłościowego mogą zgłosić:
a) zarządca w postępowaniu głównym;
b) każda inna osoba lub organ uprawniony do zgłoszenia wniosku zgodnie z prawem Państwa Członkowskiego, na którego terytorium wnosi się o wszczęcie wtórnego postępowania upadłościowego.

Art. 30. Zaliczka na koszty postępowania

Jeżeli prawo Państwa Członkowskiego, w którym został zgłoszony wniosek o wszczęcie wtórnego postępowania upadłościowego, wymaga, aby majątek dłużnika był wystarczający dla pokrycia w całości lub w części kosztów postępowania, wówczas sąd, w którym zgłoszony został taki wniosek, może żądać od wnioskodawcy złożenia zaliczki na koszty postępowania lub udzielenia odpowiedniego zabezpieczenia.

Art. 31. Obowiązek współpracy i udzielania informacji

Z zastrzeżeniem przepisów o ograniczeniu przekazywania informacji, zarządca w głównym postępowaniu upadłościowym oraz zarządcy w postępowaniach wtórnych są zobowiązani do wzajemnego udzielania sobie informacji. Powinni oni niezwłocznie przekazywać sobie informacje mogące mieć znaczenie dla innego postępowania, w szczególności o przebiegu zgłaszania i sprawdzania wierzytelności, jak również o wszystkich środkach mających na celu ukończenie postępowania upadłościowego.

Z zastrzeżeniem przepisów dotyczących poszczególnych postępowań, zarządca w głównym postępowaniu upadłościowym oraz zarządcy w postępowaniach wtórnych są zobowiązani do wzajemnej współpracy.

Zarządca we wtórnym postępowaniu upadłościowym jest zobowiązany do umożliwienia w odpowiednim czasie zarządcy w postępowaniu głównym przedstawienia propozycji dotyczących likwidacji lub jakiegokolwiek innego sposobu wykorzystania masy w postępowaniu wtórnym.

Art. 32. Wykonywanie praw wierzycieli

Każdy wierzyciel może zgłosić swoją wierzytelność w postępowaniu głównym i w każdym postępowaniu wtórnym.

Zarządcy w postępowaniu głównym i każdym postępowaniu wtórnym zgłaszają w innych postępowaniach wierzytelności zgłoszone już w postępowaniu, w którym zostali powołani, o ile jest to korzystne dla wierzycieli z postępowania, w którym zostali powołani i z zastrzeżeniem prawa tych wierzycieli do sprzeciwienia się zgłoszeniu albo jego cofnięcia, o ile jest ono przewidziane we właściwych przepisach.

Zarządca w głównym lub wtórnym postępowaniu upadłościowym jest uprawniony do uczestnictwa w innym postępowaniu upadłościowym na prawach wierzyciela, w szczególności poprzez udział w zgromadzeniu wierzycieli.

Art. 33. Wstrzymanie likwidacji

Sąd, który wszczął wtórne postępowanie upadłościowe,wstrzymuje na wniosek zarządcy w postępowaniu głównym całkowicie lub częściowo likwidację; może jednak zażądać w tym przypadku od zarządcy w postępowaniu głównym podjęcia wszelkich stosownych kroków dla zapewnienia ochrony interesów wierzycieli z postępowania wtórnego, jak również poszczególnych grup wierzycieli. Wniosek zarządcy w postępowaniu głównym może nie zostać uwzględniony jedynie w przypadku,gdy wstrzymanie w sposób oczywisty nie leży w interesie wierzycieli z postępowania głównego. Wstrzymanie likwidacji może zostać zarządzone na okres nieprzekraczający trzech miesięcy, z możliwością przedłużenia lub ponownego zarządzenia każdorazowo na ten sam okres

Sąd określony w ust. 1 uchyla wstrzymanie likwidacji w następujących przypadkach:
— na wniosek zarządcy w postępowaniu głównym,
— z urzędu, na wniosek wierzyciela lub na wniosek zarządcy w postępowaniu wtórnym, jeżeli okaże się, że środek ten nie jest już uzasadniony, w szczególności interesem wierzycieli z postępowania głównego lub wtórnego.

Art. 34. Ukończenie wtórnego postępowania upadłościowego

Jeżeli zgodnie z prawem właściwym wtórne postępowanie upadłościowe może zostać ukończone bez likwidacji w drodze planu naprawczego, układu albo w inny porównywalny sposób,sposób taki może zaproponować zarządca w postępowaniu głównym.
Ukończenie wtórnego postępowania upadłościowego w sposób określony w akapicie 1 może zostać zatwierdzone jedynie w przypadku wyrażenia zgody przez zarządcę w postępowaniu głównym,albo, w braku jego zgody, jeżeli z powodu zaproponowanego sposobu ukończenia nie doznają uszczerbku finansowe interesy wierzycieli z postępowania głównego.

Każde ograniczenie praw wierzycieli - przykładowo, odroczenie płatności lub zwolnienie z długu wynikające z zaproponowanego we wtórnym postępowaniu upadłościowym sposobu określonego w ust. 1 - może wywrzeć skutki na majątek dłużnika nieobjęty tym postępowaniem jedynie wówczas, jeżeli sposób ten zostanie zaakceptowany przez wszystkich zainteresowanych wierzycieli.

Podczas wstrzymania likwidacji zarządzonego na podstawie art. 33 wstrzymanie likwidacji sposoby ukończenia przewidziane w ust. 1 mogą być proponowane w postępowaniu wtórnym wyłącznie przez zarządcę w postępowaniu głównym lub, za jego zgodą, przez dłużnika: inne propozycje co do takiego sposobu nie mogą być ani poddawane pod głosowanie ani zatwierdzone.

Art. 35. Nadwyżka we wtórnym postępowaniu upadłościowym

Jeżeli po likwidacji masy we wtórnym postępowaniu upadłościowym mogą zostać zaspokojone wszystkie ustalone w tym postępowaniu wierzytelności, zarządca powołany w tym postępowaniu przekazuje niezwłocznie pozostałą nadwyżkę zarządcy w postępowaniu głównym.

Art. 36. Późniejsze wszczęcie postępowania głównego

W razie wszczęcia postępowania określonego w art. 3 jurysdykcja, ust. 1 po wszczęciu w innym Państwie Członkowskim postępowania określonego w art. 3 jurysdykcja, ust. 2, art 31–35 stosuje się do postępowania wszczętego wcześniej, jeżeli jest to możliwe ze względu na stan zaawansowania tego postępowania.

Art. 37. Przekształcenie wcześniejszego postępowania

Zarządca w postępowaniu głównym może zgłosić wniosek o przekształcenie postępowania wymienionego w załączniku A, które zostało wcześniej wszczęte w innym Państwie Członkowskim, w postępowanie likwidacyjne, jeżeli okaże się, że przekształcenie to leży w interesie wierzycieli z głównego postępowania.Sąd właściwy zgodnie z art. 3 jurysdykcja, ust. 2 zarządza przekształcenie w jedno z postępowań wymienionych w załączniku B.

Art. 38. środki zabezpieczające

Jeżeli sąd Państwa Członkowskiego, właściwy na podstawie art. 3 jurysdykcja ust. 1, powoła tymczasowego zarządcę dla zabezpieczenia majątku dłużnika, to w celu zabezpieczenia i zachowania majątku dłużnika znajdującego się w innym Państwie Członkowskim zarządca ten jest uprawniony do występowania o zastosowanie każdego środka, który w prawie tego Państwa przewidziany jest w okresie pomiędzy złożeniem wniosku o wszczęcie postępowania upadłościowego a jego wszczęciem.

ROZDZIAŁ IV. ZAWIADOMIENIE WIERZYCIELI I ZGŁASZANIE ICH WIERZYTELNOŚCI

Art. 39. Prawo zgłoszenia wierzytelności

Każdy wierzyciel, którego miejsce zwykłego pobytu, miejsce zamieszkania lub siedziba znajdują się w innym Państwie Członkowskim niż Państwo wszczęcia postępowania, włącznie z organami podatkowymi i instytucjami ubezpieczenia społecznego Państw Członkowskich, może pisemnie zgłosić swoje wierzytelności w postępowaniu upadłościowym.

Art. 40. Obowiązek zawiadomienia wierzycieli

Niezwłocznie po wszczęciu postępowania upadłościowego w Państwie Członkowskim, właściwy sąd tego Państwa lub powołany przez ten sąd zarządca powiadamiają znanych wierzycieli,których miejsce zwykłego pobytu, miejsce zamieszkania lub siedziba znajdują się w innych Państwach Członkowskich.

Powiadomienie następuje poprzez indywidualne przesłanie zawiadomienia, informującego w szczególności o terminach, których należy przestrzegać, skutkach ich niedochowania, organach lub instytucjach właściwych do przyjmowania zgłoszeń wierzytelności oraz innych przewidzianych czynnościach. W zawiadomieniu należy także poinformować, czy wierzyciele uprzywilejowani,lub których wierzytelności są zabezpieczone rzeczowo,muszą zgłosić swoje wierzytelności.

Art. 41. Treść zgłoszenia wierzytelności

Wierzyciel przesyła kopię dostępnych sobie dokumentów wykazujących istnienie wierzytelności, wskazuje rodzaj, chwilę powstania i wysokość wierzytelności oraz podaje, czy powołuje się na uprzywilejowanie, zabezpieczenie rzeczowe lub zastrzeżenie własności wskazując mienie stanowiące przedmiot zabezpieczenia, na które się powołuje.

Art. 42. Języki

Zawiadomienie określone w art. 40 obowiązek zawiadomienia wierzycieli, następuje w języku urzędowym lub jednym z języków urzędowych Państwa wszczęcia postępowania. Do tego celu stosuje się formularz, który jest zatytułowany we wszystkich językach urzędowych instytucji Unii Europejskiej „Wezwanie do zgłoszenia wierzytelności. Przestrzegać terminów”.

Każdy wierzyciel, którego miejsce zwykłego pobytu, miejsce zamieszkania lub siedziba znajduje się w innym Państwie Członkowskim niż Państwo wszczęcia postępowania, może zgłosić swoją wierzytelność także w języku urzędowym lub jednym z języków urzędowych tego pierwszego Państwa. W takim przypadku zgłoszenie musi być co najmniej opatrzone tytułem „Zgłoszenie wierzytelności” w języku urzędowym lub jednym z języków urzędowych Państwa wszczęcia postępowania. Można dodatkowo żądać od wierzyciela tłumaczenia zgłoszenia na język urzędowy lub jeden z języków urzędowych Państwa wszczęcia postępowania.

ROZDZIAŁ V. PRZEPISY PRZEJŚCIOWE I KOŃCOWE

Art. 43. Czasowy zakres zastosowania

Niniejsze rozporządzenie stosuje się jedynie do postępowań upadłościowych, które zostały wszczęte po jego wejściu w życie.Dla czynności prawnych dłużnika dokonanych przed wejściem w życie niniejszego rozporządzenia stosuje się nadal prawo, które stosowało się do tych czynności prawnych w chwili ich dokonania.

Art. 44. Stosunek do umów międzynarodowych

Po swoim wejściu w życie niniejsze rozporządzenie zastępuje w swoim przedmiotowym zakresie zastosowania w stosunkach pomiędzy Państwami Członkowskimi umowy międzynarodowe zawarte pomiędzy dwoma lub więcej Państwami członkowskimi,w szczególności:
a) podpisaną dnia 8 lipca 1899 r. w Paryżu belgijsko-francuską Konwencję o właściwości sądów, uznawaniu i wykonywaniu orzeczeń sądowych, orzeczeń sądów polubownych i publicznych dokumentów;
b) podpisaną dnia 16 lipca 1969 r. w Brukseli belgijsko-austriacką Konwencję o upadłości, układzie i odroczeniu płatności(wraz z Protokołem dodatkowym z dnia 13 czerwca1973 r.);
c) podpisaną dnia 28 marca 1925 r. w Brukseli belgijsko-holenderską Konwencję o właściwości sądów, upadłości oraz uznawaniu i wykonywaniu orzeczeń sądowych, wyroków sądów polubownych i publicznych dokumentów;
d) podpisany dnia 25 maja 1979 r. w Wiedniu niemiecko-austriacki Traktat w zakresie prawa upadłościowego i układowego;
e) podpisaną dnia 27 lutego 1979 r. w Wiedniu francusko-austriacką Konwencję o właściwości sądów, uznawaniu i wykonywaniu orzeczeń sądowych w zakresie prawa upadłościowego;
f) podpisaną dnia 3 czerwca 1930 r. w Rzymie francusko-włoską Konwencję o wykonywaniu wyroków sądowych w sprawach cywilnych i handlowych;g) podpisaną dnia 12 lipca 1977 r. w Rzymie włosko-austriacką Konwencję o upadłości i układzie;
h) podpisaną dnia 30 sierpnia 1962 r. w Hadze niemiecko-holenderską Konwencję o wzajemnym uznawaniu i wykonywaniu orzeczeń sądowych oraz innych tytułów egzekucyjnych w sprawach cywilnych i handlowych;
i) podpisaną dnia 2 maja 1934 r. w Brukseli brytyjsko-belgijską Konwencję o wzajemnym wykonywaniu orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych wraz z Protokołem;
j) Konwencję o upadłości zawartą dnia 7 listopada 1933 r.w Kopenhadze pomiędzy Danią, Finlandią, Norwegią, Szwecją i Islandią;
k) zawartą dnia 5 czerwca 1990 r. w Istambule Europejską Konwencję w sprawie niektórych międzynarodowych aspektów upadłości.

Wymienione w ust. 1 konwencje międzynarodowe zachowują swoją skuteczność w stosunku do postępowań wszczętych przed wejściem w życie niniejszego rozporządzenia.

Niniejszego rozporządzenia nie stosuje się:
a) w każdym Państwie Członkowskim w zakresie, w jakim jest ono sprzeczne z zobowiązaniami w sprawach dotyczących upadłości wynikającymi z innych umów, które Państwo to zawarło przed wejściem w życie niniejszego rozporządzenia z jednym lub z kilkoma państwami trzecimi,
b) w Zjednoczonym Królestwie Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej,w zakresie, w jakim jest ono sprzeczne z zobowiązaniami w sprawach dotyczących upadłości i likwidacji upadłych przedsiębiorstw wynikającymi z jakichkolwiek porozumień zawartych w ramach Brytyjskiej Wspólnoty Narodów (Commonwealth), wiążących w chwili wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.

Art. 45. Zmiany w załącznikach

Rada, z inicjatywy jednego ze swoich członków lub na podstawie propozycji Komisji, może zmienić załączniki kwalifikowaną większością głosów.

Art. 46. Sprawozdanie

Nie później niż dnia 1 czerwca 2012 r., i następnie co 5 lat,Komisja składa Parlamentowi Europejskiemu, Radzie oraz Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu sprawozdanie w sprawie stosowania niniejszego rozporządzenia. Sprawozdanie to zawiera w razie potrzeby propozycje dostosowania niniejszego rozporządzenia.

Art. 47. Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie z dniem 31 maja 2002 r.

Szukaj: Filtry Sądy Powszechne Sądy Administracyjne