1.
Przy określaniu wartości nieruchomości, o której mowa w art. 11 określanie wartości rynkowej pozostawionej nieruchomości ust. 1 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2017 r. poz. 2097), charakterystykę miejscowości porównywalnych położonych w Rzeczypospolitej Polskiej i miejscowości, w której znajduje się nieruchomość pozostawiona, przyjmuje się z okresu przed 1939 r.
2.
W przypadku gdy przedmiotem wyceny jest nieruchomość pozostawiona położona w miejscowości o statusie miasta, jako rynek lokalny, o którym mowa w art. 11 określanie wartości rynkowej pozostawionej nieruchomości ust. 1 ustawy wymienionej w ust. 1, przyjmuje się rynek odpowiedniej miejscowości porównywalnej, a gdy przedmiotem wyceny jest nieruchomość pozostawiona położona w miejscowości o statusie wsi lub osady, przyjmuje się odpowiednio rynki porównywalnych gmin lub powiatów.
3.
Przy określaniu wartości gruntu metodą wskaźników szacunkowych gruntów, o której mowa w art. 11 określanie wartości rynkowej pozostawionej nieruchomości ust. 3 ustawy wymienionej w ust. 1, dla nieruchomości podobnych przyjmuje się:
1)
okręg podatkowy na podstawie przepisów rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 10 grudnia 2001 r. w sprawie zaliczenia gmin oraz miast do jednego z czterech okręgów podatkowych (Dz. U. Nr 143, poz. 1614);
2)
typ siedliskowy lasu według planu urządzenia lasu.
Wartość gruntu określa się jako iloczyn ceny 1 m3 drewna oraz wskaźnika szacunkowego 1 ha gruntu, określonego w tabeli zamieszczonej w ust. 7 załącznika do rozporządzenia. Przepisu § 19 pkt 2 nie stosuje się.
Wartość gruntu określa się jako iloczyn ceny 1 m3 drewna oraz wskaźnika szacunkowego 1 ha gruntu, określonego w tabeli zamieszczonej w ust. 7 załącznika do rozporządzenia. Przepisu § 19 pkt 2 nie stosuje się.
4.
Przy określaniu wartości budowli, budynków lub części tych budynków, o której mowa w art. 11 określanie wartości rynkowej pozostawionej nieruchomości ust. 4 ustawy wymienionej w ust. 1, stosuje się średnie koszty ich odtworzenia lub ich zastąpienia, określone na podstawie analizy własnej rzeczoznawcy majątkowego, uwzględniającej właściwe cenniki obiektów lub robót budowlanych.
