1.
Firmy inwestycyjne dokonujące subemisji instrumentów finansowych ustanawiają, wdrażają i utrzymują skuteczne rozwiązania w celu zapobiegania niewłaściwemu wpływowi jakichkolwiek dotychczasowych lub przyszłych stosunków na rekomendacje dotyczące subemisji.
2.
Firmy inwestycyjne ustanawiają, wdrażają i utrzymują skuteczne wewnętrzne rozwiązania w celu zapobiegania konfliktom interesów lub zarządzania konfliktami interesów, które powstają gdy osoby odpowiedzialne za świadczenie usług na rzecz klientów inwestycyjnych firmy uczestniczą bezpośrednio w podejmowaniu decyzji na temat rekomendacji wydawanych klientowi będącemu emitentem w sprawie alokacji.
3.
Firmy inwestycyjne nie przyjmują żadnych płatności ani korzyści od osób trzecich, chyba że takie płatności lub korzyści są zgodne z wymogami dotyczącymi zachęt zawartymi w art. 24 dyrektywy 2014/65/UE. W szczególności poniższe praktyki uważa się za niezgodne z tymi wymogami, a przez to nieakceptowalne:
a) alokacja dokonywana w celu zachęcenia do uiszczenia nieproporcjonalnie wysokich opłat z tytułu niepowiązanych usług świadczonych przez firmę inwestycyjną („laddering”), takich jak nieproporcjonalnie wysokie opłaty lub prowizje uiszczane przez klienta inwestycyjnego lub nieproporcjonalnie duże wolumeny transakcji przy normalnych poziomach prowizji oferowane przez klienta inwestycyjnego jako wynagrodzenie z tytułu alokacji emisji;
b) alokacja dokonywana na rzecz pracownika zajmującego wyższe stanowisko wykonawcze lub członka organu dotychczasowego lub potencjalnego klienta będącego emitentem jako wynagrodzenie z tytułu przyznania w przyszłości lub w przeszłości transakcji w zakresie finansowania przedsiębiorstw („spinning”);
c) alokacja, która jest w sposób wyraźny lub dorozumiany uwarunkowana otrzymaniem przyszłych zleceń lub zakupem jakichkolwiek innych usług od firmy inwestycyjnej przez klienta inwestycyjnego lub jakikolwiek podmiot, w którym inwestor jest członkiem organu.
a) alokacja dokonywana w celu zachęcenia do uiszczenia nieproporcjonalnie wysokich opłat z tytułu niepowiązanych usług świadczonych przez firmę inwestycyjną („laddering”), takich jak nieproporcjonalnie wysokie opłaty lub prowizje uiszczane przez klienta inwestycyjnego lub nieproporcjonalnie duże wolumeny transakcji przy normalnych poziomach prowizji oferowane przez klienta inwestycyjnego jako wynagrodzenie z tytułu alokacji emisji;
b) alokacja dokonywana na rzecz pracownika zajmującego wyższe stanowisko wykonawcze lub członka organu dotychczasowego lub potencjalnego klienta będącego emitentem jako wynagrodzenie z tytułu przyznania w przyszłości lub w przeszłości transakcji w zakresie finansowania przedsiębiorstw („spinning”);
c) alokacja, która jest w sposób wyraźny lub dorozumiany uwarunkowana otrzymaniem przyszłych zleceń lub zakupem jakichkolwiek innych usług od firmy inwestycyjnej przez klienta inwestycyjnego lub jakikolwiek podmiot, w którym inwestor jest członkiem organu.
4.
Firmy inwestycyjne ustanawiają, wdrażają i utrzymują politykę alokacji, która określa proces opracowywania rekomendacji dotyczących alokacji. Politykę alokacji należy przekazać klientowi będącemu emitentem przed wyrażeniem zgody na podjęcie się świadczenia jakichkolwiek usług subemisji. W polityce określa się odpowiednie informacje, które są dostępne na tym etapie, na temat proponowanej metodologii alokacji dla danej emisji.
5.
Firmy inwestycyjne zapraszają klienta będącego emitentem do rozmów na temat procesu subemisji, tak aby firma była w stanie zdać sobie sprawę z interesów i celów klienta oraz je zrozumieć. Firma inwestycyjna uzyskuje zgodę klienta będącego emitentem na proponowaną alokację w podziale na rodzaj klienta i w odniesieniu do transakcji realizowanej zgodnie z polityką alokacji.
