1.
Kalibrację rastrów map analogowych wykonuje się przy wykorzystaniu co najmniej 20 punktów dostosowania, położonych na arkuszu mapy objętym kalibracją, rozmieszczonych równomiernie na granicy zewnętrznej oraz wewnątrz transformowanego obszaru, z zachowaniem dokładności transformacji wyrażonej błędem średnim transformacji nie większym niż:
1)
0,20 m - w przypadku mapy w skali 1:500;
2)
0,40 m - w przypadku mapy w skali 1:1000;
3)
0,80 m - w przypadku mapy w skali 1:2000;
4)
2,00 m - w przypadku mapy w skali 1:5000.
2.
Punktami dostosowania mogą być jednoznacznie identyfikowane na mapie punkty:
1)
graniczne zawarte w państwowym rejestrze granic i powierzchni jednostek podziałów terytorialnych kraju (PRG), w szczególności punkty węzłowe;
2)
poziomej osnowy geodezyjnej oraz pomiarowej osnowy sytuacyjnej;
3)
przecięcia siatki kwadratów pierworysów map;
4)
graniczne wchodzące w skład numerycznych opisów granic;
5)
określające kontury budynków.
3.
Dokładność położenia punktów dostosowania, o których mowa w ust. 2 pkt 1, 4, 5, w państwowym systemie odniesień przestrzennych nie może być mniejsza niż 0,10 m względem najbliższych punktów poziomej osnowy geodezyjnej oraz pomiarowej osnowy sytuacyjnej.
4.
W przypadku gdy z PZGiK nie można pozyskać danych dla niezbędnej liczby punktów dostosowania, dane te należy pozyskać w wyniku geodezyjnych pomiarów terenowych lub geodezyjnych pomiarów fotogrametrycznych.
5.
Kalibrację cyfrowego obrazu rastrowego mapy wykonuje się w dwóch etapach:
1)
I etap - wstępna kalibracja, wykonana metodą transformacji afinicznej pierwszego stopnia z eliminacją punktów nieidentycznych, dla których uzyskana odchyłka wynosi Vp > 3µ;
2)
II etap - ostateczna kalibracja, wykonana na podstawie analizy zaobserwowanych w etapie I deformacji rastra mapy analogowej, wybraną metodą matematycznej transformacji.
6.
W przypadku pozyskiwania danych metodą digitalizacji z kilku niezależnych obszarów, opracowanych pierwotnie w różnych układach odniesień przestrzennych, stosuje się transformację wieloukładową.
